Απέναντι στην κάννη του καιρού. Ή Μια ευχή που δεν είπώθηκε προφορικά...

 

Ο ανεψιός μου ο Νικολάκης, δεν με βρήκε στο τηλέφωνο για να μου αντευχηθεί, και το πήρε κατάκαρδα. Κάθησε λοιπόν και μού  'γραψε τις ευχές του. 

Το θεωρώ μεγάλη αχαριστία να τις ιδιοποιηθώ, γι' αυτό τις μοιράζομαι μαζί σας. Και μάλιστα του τό 'πα: "Ευχαριστώ άπειρα τον Θεό, που δεν με βρήκες στο τηλέφωνο, για να πούμε εν τάχει τις ευχές μας και τις ευχαριστίες μας. ..."

Ξετυλίγοντας, λοιπόν ο Νίκος την σκέψη του, μετά τα ειθισμένα και τα προσωπικά μας, μου γράφει -και σας τα μεταφέρω αυτολεξεί- τα παρακάτω:

"Όλα τούτα τα δεινά που ήρθαν και αυτά που ακόμα έπονται, πιστεύω πως στο τέλος θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη στην ιστορία μας. 

Η μητέρα μου διαρκώς επισημαίνει πως αυτό που χάνεται αυτά τα χρόνια εκτός από την  ιδιοκτησία της χώρας είναι και ένα κομμάτι του πολιτισμού μας. 

Η φτώχεια φέρνει αδράνεια και οι επίβουλες πολιτικές για την παιδεία εφαρμόζονται πιο εύκολα. Ναι, βιώνουμε ένα πρωτοφανές σκοτάδι, αλλά αυτό θα είναι η σωτηρία μας. 

Ο Δάσκαλος  που ξεμένει αργά στο πανεπιστήμιο για να μας μάθει ότι το μόνο που μας διαφεντεύει είναι τα έργα μας και προβληματίζεται όταν προτρέχουμε να δηλώσουμε αδυναμία και να ζητήσουμε καθοδήγηση, είναι η επανάσταση. Κι άλλοι μέ την πένα τους και την ποικίλη θεματολογία τους που κρούουν κώδωνες δίχως οργή και δίχως στράτευση, με αρμονικό λόγο, είναι η επανάσταση. 

Οι δικοί μου που προσπαθούν να αφήσουν ανέγγιχτο το παλιό και να το αναδείξουν, είναι κομμάτι αυτού, μαζί με τόσους άλλους αφανείς. 

Η γενιά μου μπορεί να φεύγει, αλλά σε αντίθεση με τους προηγούμενους, εμείς δεν γεννηθήκαμε σε καμένη γη. Είδαμε τους ανθρώπους μας να χάνουν τους κόπους μιας ζωής και αποκτήσαμε μια πρώτη πολιτική συνείδηση μέσα στο σπιράλ του απόλυτου παραλογισμού. Αυτό, μια μέρα θα πληρωθεί και από αντίδραση και μόνο θα γυρίσουμε. Έχουμε την καλύτερη πρώτη ύλη σε αυτόν τον τόπο. Έχουμε γιαγιάδες να ιστορούν τον πραγματικό Άγιο Βασίλη και να τραβούν το αυτί όταν οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται  μπροστά στο φανταχτερό, ούτως ώστε να μας κάνουν να στρέψουμε το βλέμμα στον πραγματικό κόσμο.

Το κυριότερο όμως είναι πως μπροστά στη νέα ζωή και την χαρά που φέρνει ένα παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα πρέπει να σταματάμε για να σκεφτούμε και να επιφορτιζόμαστε με την ευθύνη για όλα αυτά που οφείλουμε να του δώσουμε, και όλα εκείνα, από τα οποία πρέπει να το προστατεύσουμε. Κάποιοι από εμάς μεγαλώνουμε με την εικόνα αυτής της συνέχειας και θα το κουβαλάμε. 

Σκέφτομαι ακόμα πως αυτός ο τόπος έχει μπολιασμένο το μήνυμα "Ελευθερία η θάνατος". Νόμιζα κάποτε πως η ιστορία μόνο το διδάσκει, μα πριν ακούσω τον πατέρα μου να μιλά για την ιστορία, το είχα δει γύρω μου.

Θυμάμαι την κίσσα με τα κισσόπουλα να καιροφυλαχτεί την αχλαδιά, στην ξηρασία του καλοκαιριού, απέναντι από ένα δίκαννο. Σκεφτόμουν πως μπορούσε να πάει εκείνη να δοκιμάσει την τύχη της για να ταΐσει τα παιδιά της, μα αντί αυτού περίμενε και περίμενε, ώσπου όλοι μαζί ώρμησαν με ελιγμούς στο δέντρο. Η κίσσα ζητούσε το δίκαιο, και με αυτό τον τρόπο, ακόμα και αν πέθαινε, θα έπεφτε διδάσκοντας τα μικρά της. 

Σκέφτομαι πως να μπορείς να έχεις το δικαίωμα να κερδίζεις τα αναγκαία και να αφήνεις τους τρόπους για τους  επόμενους είναι η ελευθερία. Έτσι και εμείς απέναντι στην κάννη του καιρού πρέπει να ωρμήσουμε στο δέντρο της γνώσης και της τέχνης γιατί η μόνη εναλλακτική είναι ο θάνατος. 

Πάντα θα κερδίζουμε τον πόλεμο, γιατί πλην των ηρώων της ιστορίας, ο καθένας μας σε αυτόν τον τόπο, πολεμά πλάι στους νεκρούς του για αυτούς που θα γεννηθούν. 

Αυτός ο σκοτεινός καιρός, παρόλο που έχει θύματα, πιστεύω πως δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από την ευκαιρία να γυρίσει το ποτάμι στην κύρια φλέβα του, γιατί πλέον η έλλειψη συλλογικής συνείδησης,  ο εφησυχασμός και οι συνέπειές τους δεν είναι απλά σενάρια ...".

Αυτά και άλλα μου έγραψε ο Νικος, ο μικρότερος από μια σειρά παιδιών της οικογένειας. Όμως, είναι κι αυτός στην κατηγορία των νέων, που η πολιτεία, τους έχει κόψει την ανεμπόδιστη πορεία. 

Αλλά, όταν οι νέοι, είναι μαχητές στην σκέψη, με συνείδηση και άποψη για την ταυτότητά τους, τον Πολιτισμό που τους ανέθρεψε, και το νόημα της ζωής που κλείνει μέσα του αυτός ο πολιτισμός, υπάρχει ελπίδα...

Μακάρι, να γίνονται ολοένα και περισσότεροι οι νέοι, που έχουνε πρόταση ζωής και διάθεση για δημιουργία, κι όχι μια αίτηση διορισμού τους σε μια θέση σημερινής απασχόλησης για 360 ευρώ χωρίς αύριο, ή σε θέση πολιτικής (και) αργομισθίας ....