Αποπαίδευσης των Ελληνοπαίδων συνέχεια: Η κατάργηση κάθε σχολικής αξιολόγησης

Διαβάζω πως σύμφωνα με δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ», "ο σχεδιασμός του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής στοχεύει στον περιορισμό της βαθμολογικής πίεσης στο γυμνάσιο αλλά και στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού.

Ηδη από φέτος εφαρμόζεται πιλοτικό πρόγραμμα περιγραφικής αξιολόγησης σε 81 νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια, παράλληλα όμως με τη βαθμολογία των μαθητών στα γυμνάσια (0-20). Στόχος στο άμεσο μέλλον οι βαθμοί να καταργηθούν τελείως. Σήμερα, οι μαθητές μπαίνουν σταδιακά στη λογική των αριθμών από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, με τους πρώτους βαθμούς 10, 9, 8 και 7. Για να φτάσουν στο γυμνάσιο στην αριθμητική κλίμακα με άριστα το 20.

Διαβάζω ακόμη, πως

• "Οι αλλαγές που σχεδιάζονται στον χώρο των αναλυτικών προγραμμάτων του γυμνασίου μεταβάλλουν όλη την εικόνα αξιολόγησης των μαθητών όπως την ξέραμε, ενώ ήδη εφαρμόζεται και η βαθμολογία των μαθητών ανά τετράμηνο και όχι ανά τρίμηνο όπως στο παρελθόν"  και πως
• "Για το λύκειο και την περίφημη αναμόρφωση της Β' και της Γ' τάξης του (η Α' θα είναι πιο πολύ μια τάξη συνδεδεμένη με το γυμνάσιο), οι αλλαγές θα είναι επίσης μεγάλες καθώς τα μαθήματα, όπως είναι γνωστό, θα γίνουν 3ωρα και 4ωρα μέσα στην ημέρα,..."

Όλα τούτα ηχούν στ' αυτιά μου ως μια απόπειρα εγκαθίδρυσης στην εκπαίδευση της ήσσονος προσπάθειας και της ξεγνοιασιάς. Κανείς δεν θα τολμά πια να αξιολογήσει τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, παρά μονάχα με μισόλογα θα περιγράφει τους κακούς, τους καλούς και τους καλύτερους μαθητές, μέχρι που όλο αυτό να εγκαθιδρύσει την ισότητα στην αδιαφορία, την ολιγωρία και, τελικώς, στην αμάθεια  και στην ανικανότητα. Όσο πιο αραιές και σπάνιες οι αξιολογήσεις τόσο πιο ξέγνοιαστα τα παιδιά. Κι όσο πιο ξέγνοιαστα κι ανίδεα τα παιδιά από τις διαδικασίες μάθησης και χρήσης της γνώσης, τόσο πιο πολύ θα ρέπουν προς την άρνηση και την νεανική αυθαιρεσία. Οι νέοι μας, θα γίνουν εξαιρετικά ικανοί μονάχα για καταλήψεις προς ικανοποίηση των απαιτήσεων που θα εξασφαλίζουν άνεση, ανέλεγκτο των παρορμήσεων και χάρες. Χάρες και εκπτώσεις στις υποχρεώσεις, χάρες και προνόμια στους παραβάτες, χάρες και οφίτσια στους κομματικούς φίλους. 

Έτσι, όλοι πια οι νέοι μαθητές θα βγαίνουν από το σχολείο, χωρίς να έχουν μαθητεύσει στην προσπάθεια για γνώση, στην απόκτηση της γνώσης και  γνωστικών δεξιοτήτων, γιατί δεν πρόκειται να κριθεί η προσπάθειά τους. Θα παίρνουν απολυτήριο από τα "δεσμά του σχολείου!". Κι ύστερα,  ασυνήθιστοι στην προσπάθεια, θα αποπειρώνται επί ματαίω, αν θέλουν να μάθουν κάτι, έτσι, για να ασκήσουν ένα επάγγελμα. Μα πώς να μάθουν, όταν δεν έχουν εξασκηθεί και δεν έχουν αξιολογηθεί οι προσπάθειές τους στα πρώϊμα μαθητικά χρόνια;

Αυτή η μεταρρύθμιση, είναι μια χρήσιμη πολιτική τακτική για την επόμενη φάση! Αυτά τα παιδιά, σαν θα μπούν στο πανεπιστήμιο, είναι, έτοιμοι πια, στρατιώτες κατά της μάθησης! Και τότε, ζήτω οι καταλήψεις για λόγους αντίδρασης κι αντίστασης κατά του κατεστημένου! Όποιος θέλει να αντιταχτεί στην εξουσία θα οργανώνει εύκολα παιδικές και νεανικές αντιδράσεις για ψύλλου πήδημα. Εξάλλου, ο χαβαλές ήτανε πάντα ανάμεσα σ' εκείνα τα είδη που χρησιμοποιούν για διασκέδαση οι αμέριμνοι νέοι.

Άσε που το επόμενο βήμα είναι η θέσπιση πτυχίου για όσους το επιθυμούν! Και μάλιστα χωρίς παρακολούθηση και χωρίς (προαπαιτούμενα και λοιπές αηδίες) μαθήματα, και κυρίως χωρίς εξετάσεις. Αυτοί που θα βγούν έτσι από τα πανεπιστήμια, θα είναι και οι πιο κατάλληλοι κομματικοί στρατιώτες. Θα είναι ένας ανεγκέφαλος κομματικός στρατός. Εκμαυλισμένοι από το πελατειακό σύστημα, θα γίνουν οι αποδέκτες της άκοπης και δωρεάν απόκτησης προσόντων. Γνωρίζουμε πρωθυπουργικούς ομοτράπεζους σιτιζόμενους στο πρυτανείο.

Όλα αυτά τα σχέδια για εξαφάνιση τάχα της "βαθμολογικής πίεσης των μαθητών", όπως λέμε "δώσε στο παιδί ό,τι θέλει για να μην σε ενοχλεί", έτσι λέμε σήμερα "πάρε από το παιδί την δυνατότητα να αναπτύξει τα ταλέντα του, τις ικανότητές του και να αποκτήσει καινούργιες, και μετά θα το κάνεις ό,τι θέλεις!"

Οι παλαιότεροι μας έλεγαν "όποιος μ' αγαπά με κάνει κλαίω, κι όποιος δεν μ' αγαπά με κάνει και γελάω", εννοώντας πως ο παιδαγωγός μας, δεν αμελεί να μας βάζει μπροστά στα διλήμματα, τις υποχρεώσεις, τα μεγάλα ερωτηματικά της ζωής και τις ευθύνες μας. Ενώ οι εχθροί μας, διασκεδάζοντάς μας, θέλουν να μας αποκοιμίσουν για να χάσουμε τις ευκαιρίες της ζωής μας ή για να μας εκμεταλλευτούν όταν οι ιδιοτελείς επιδιώξεις τους το απαιτούν.

Ας μην αμελήσουμε να μιλήσουμε για τους γονείς που δεν έχουν το "προνόμιο" ή την δυνατότητα να ασχοληθούν με την καλλιέργεια και την μόρφωση των παιδιών τους. Αυτοί πια, δεν έχουνε καμμιά ελπίδα να γίνει κάτι για τα παιδιά τους. Κι έτσι, η αριστερή μας κοινωνία και πολιτεία, που εγκαθιδρύει την ολιγωρία ή την αδιαφορία των υπευθύνων για την προστασία των αδυνάτων,  θα γίνει χειρότερη από την παλαιότερη κοινωνία και πολιτεία μας, που θαρρούσε πως πρέπει να μεριμνά για τα παιδιά της.

Δυστυχώς, ο εχθρός δεν κοιμάται ποτέ. Το λέει η Εκκλησία μας, το έλεγε και ο Λένιν. Εμείς σήμερα, δεν είμαστε μέσα στην Εκκλησία, και  δεν διαβάσαμε ούτε και τον Λένιν, για να διδαχθούμε από τις υπερβολές, τα λάθη και την Ιστορία. Από παντού χάνουμε. Ας είναι καλά οι φιλόσοφοι υπουργοί της αποπαίδευσης των Ελλήνων!