Δούρειος Ίππος οι Οpinion makers, για την ύπνωση του λαού

 

Υπηρετώντας την προσπάθεια να αποτραπεί η έκφραση των πολιτών, οι "οpinion makers" άρχισαν να προκαταλαμβάνουν ως αρνητικής σημασίας την έκφραση της βούλησης και του φρονήματος του λαού. Πολλοί από αυτούς είχαν αρχίσει με απαξιωτικές μομφές, και χαρακτηρισμούς ανεπίτρεπτους, όπως κάνουν πάντα όσοι θέλουν να επιβάλουν την άποψή τους, ή εκείνοι που υπηρετούν μια συγκεκριμένη τάση. Σαν να λέμε ένα συγκεκριμένο συμφέρον. 

Είναι σαφές, πως ο λαός θέλει  με τα συλλαλητήρια εναντίον της υποδεικνυόμενης λύσης του Σκοπιανού ζητήματος, να διατρανώσει την αντίθεσή του στις μεθοδεύσεις απεμπόλησης των τιμίων του. Να διατρανώσει την αντίθεσή του στα πλάνα και τις στρατηγικές των ισχυρών, και τις έωλες πεποιθήσεις των διαχειριστών της πολιτικής μας σκηνής, αρχόντων και επίδοξων αρχόντων.

Οι περισσότεροι πολιτικοί και οι συνοδοί αυτών οpinion makers, έχουν αποτρεπτική (του συλλαλητηρίου) άποψη (ίσως, λόγω της άγνοιά τους επί του θέματος και της σημασίας του, ή ίσως, λόγω του ενδοτισμού τους) για να μη χαλάσουνε την "ωραία ατμόσφαιρα" που προσδοκούνε να απολαύσουν, παρέα με τους συνομιλητητές και τους -ποικίλης προέλευσης και ποικίλων συμφερόντων- εντολείς τους. Κι όλο αυτό, για να είναι αποδεκτοί και αγαπητοί (ως συμμέτοχοι, άλλως, ως συνένοχοι) στο διεθνές στερέωμα των συσχετισμών των κρατούντων, και δη ως προσώπων! Βλέπετε θεωρούν τίτλο δοξαστικό το "να έχουνε διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις"! Δεν γνωρίζουν άραγε, πως αν κάποιος είναι σοβαρός συνομιλητής και διαπραγματευτής δεν εκτιμά τον ενδοτικό, τον ανόητο, τον αδύναμο, τον αδαή, τον δειλό και ψοφοδεή που έχει απέναντί του; Δεν γνωρίζουν πως αυτό που θα έχουν καταλύσει, είναι η προοπτική δυναμικής της χώρας;

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως στα χρόνια που συνέβαινε να "παράγεται πολιτική" ιστορούνται παλαιότερες πολιτικές τοποθετήσεις (όπως του Μιττεράν, για παράδειγμα) πως κάτι τέτοιο (σαν το σημερινό) μοιάζει ανοσιούργημα σε βάρος των Ελληνικών συμφερόντων!

Ύστερα από το συλλαλητήριο στην Θεσσαλονίκη, όπου -όπως μας είπε η κρατική μας ΕΡΤ αρχικά- βρέθηκαν μερικές δεκάδες πολιτών να συμμετέχουν, όλοι έχουνε χάσει την μιλιά τους. Και στην ουσία τώρα νίπτουν τας χείρας τους από την αποκήρυξή του, και εμφανίζονται ανανήπτοντες καθώς ψελλίζουν πως δεν μπορεί κανείς να εμποδίζει τον λαό να εκφράζεται, πως ήτανε πολύς ο κόσμος που συνέρρευσε εκεί, πως βοηθάει η έκφραση της βούλησης του λαού κλπ..

Η απορία μου είναι μ' εκείνους της "αλλαγής" που δεν μπορούνε να συμφωνήσουν σε κάτι θετικό για την χώρα, αλλά σαν μόνη έγνοια τους έχουνε πώς να βοηθήσουνε την "συμπαράταξή" τους για να μην αφανισθεί ολισθαίνοντας προς τον βυθό της εκλογικής αβεβαιότητας. Με τόσα χρόνια "αλλαγή", κι όλοι αυτοί, ακόμη δεν είδανε πού μας φέρανε!

Όπως φαίνεται, η αλλαγή που ευαγγελίζονταν τότε, ήτανε ψεύτικη και γι' αυτό βρεθήκαμε στα τάρταρα του χρέους και της ανοργανωσιάς. Μάλλον, εννοούσανε, απλώς, αλλαγή πολιτικής ηγεσίας.

Σήμερα, η αλλαγή που ευαγγελίζονται, είναι μάλλον αλλαγή των ίδιων: Δεν κομίζουν μήνυμα προς την κοινωνία, αλλά, προς εαυτούς!  Κι αυτό το μήνυμα, είναι πως χρειάζονται "ένα μοντέλο, μια πρακτική, για την διατήρηση της εξουσίας, εσαεί ".

Ετούτο το μήνυμα σημαίνει, με άλλα λόγια: Θα σας λέμε ό,τι θέλετε να ακούσετε, αρκεί να μας ψηφίζετε. Εμείς θα μιλάμε

• για συνταγματικό τόξο,
• για δημοκρατία, 
• για αλλαγή, 
• και για κακούς φασίστες που πρέπει να εξαφανιστούν από τον τόπο, 
• για επειείκεια στους αδυνάμους, 
• για δικαιώματα του λαού, 
• για προστασία κεκτημένων (ασυδοσίας, ατιμωρησίας, μη πληρωμής, διορισμών ημετέρων, κλπ), κι εσείς θα μας στηρίζετε με την ψήφο σας. 

Όλα αυτά βεβαίως, τα είχε αντιληφθεί ενωρίτερα και καλύτερα η αριστερά, και όπως φαίνεται το διεκπεραιώνει άριστα, μη φειδομένη μέσων, αρχών, ελιγμών, ψευδών, αναιρέσεων, αντιφάσεων, και άλλων προθέσεων και σχημάτων λόγου, όπως πρωθυστέρων, μεταφορών, προσωποποιήσεων, κατά το νοούμενον, κατά συνεκδοχήν, ελλειπτικό, πλεονασμού, κλπ.

Όμως, ποιός είπε ότι τον Έλληνα πολίτη

• τον ενδιαφέρει το συνταγματικό τόξο ορισμένων,
• που το χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να εξοβελίσουν τον αντίπαλό τους;
• γιατί κατακόπτονται να μας "εξασφαλίζουν" μερίδες άχρηστων και αποσματικών ελευθεριών, όταν το σύνταγμα ορίζει πως οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, 
• πως η προσωπική ελευθερία προστατεύεται για όλους με τον ίδιο τρόπο, 
• και πως η πίστη είναι ελεύθερη κι όχι ανώτερη ή κατώτερη, 
• και πως ο καθένας μπορεί ελεύθερα να εκφράζει και να διαδίδει τους στοχασμούς του; 
• γιατί (αν δεν το κάνουν για τον εαυτό τους)  καθιερώνουν πάσης φύσεως ατιμωρησία και ανοχή στο έγκλημα, όταν το σύνταγμα  ορίζει ότι κάθε έγκλημα διώκεται,  κι αφήνει στον ειδικό νόμο να ορίσει ποιά πράξη είναι έγκλημα και την συγκεκριμένη διαδικασία δίωξής του. 
• Μήπως νομίζουν πως είναι δυνατόν να υπάρξει ευρυθμία στην κοινωνία,  αν καταργηθούν οι υποχρεωτικοί κανόνες συμπεριφοράς, ή το κάνουν για να "χαϊδέψουν αυτιά" ώστε να φαίνονται αρεστοί στους κάθε λογής παραβάτες; 

Παρ' όλα αυτά, ορισμένοι, παραβλέπουν τις συντεταγμένες ρυθμίσεις και προβαίνουν σε περιγραφή και κατάφωρη και ατιμώρητη παραβίασή τους. Κι αυτό γίνεται, προφανώς, για την εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων. Αλλά, το ερώτημα δεν είναι γιατί το κάνουν αυτό. Είναι γιατί οι θιγόμενοι από αυτό, επιτρέπουν να εξακολουθεί μια τέτοια τακτική. Αμάθεια; Αδιαφορία; Συνήθεια; Αμέλεια; Αδυναμία; ή μήπως η διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας κατά τον τρόπο αυτόν, συνετέλεσε τελικά, ώστε να νομίζουμε όλοι ότι είμαστε όπως οι άρχοντες (ατιμώρητοι, παντοδύναμοι, αλαζόνες, δημαγωγοί, ανεξέλεγκτοι και αυταρχικοί);

Για ποιά δημοκρατία μιλάνε όλοι αυτοί, οι πάντα ίδιοι, που συνεταιρικά και απεριόριστα μοιράζονται τα οφίτσια και τις θέσεις, ενώ η χώρα εξακολουθεί να ρημάζει και  να χρεώνεται, υποθηκεύοντας, και ξεπουλώντας μάλιστα, τους πόρους και τον πλούτο της, για δεκαετίες που φτάνουν στον αιώνα;

Τί αραγε μπορούν όλοι αυτοί να αλλάξουν, όταν δεν μπορούν να αλλάξουν τον κακό τον εαυτό τους, και να βγούν μια φορά -μιλώντας αλήθεια- με πλήρη συναίσθηση της ανικανότητάς τους και της ματαιοδοξίας τους, κι αντί να υποσχεθούν τα πάντα (και παιδιά στους γέρους και γεφύρια στις πλατείες), να συμβουλευτούν τον λαό και να ακούσουν τις δικές του αγωνίες και τα δικά του τα προτάγματα;

Αυτοί που απλώς ψάχνουν ένα "ιδεολογικό" στίγμα, ταιριαστό με τα προσωπικά τους συμφέροντα, ώστε να συνταχθούν μ' ετούτο, στην ουσία ψάχνουν για μια θέση χωρίς προαπαιτούμενα: ικανότητες και άλλα προσόντα. Ψάχνουν για μια θέση που για προαπαιτούμενα έχει απλώς την ικανότητα προς το εξαπατείν.


Οι πολίτες που διαφωνούν, που αρνούνται την κοροϊδία, την χειραγώγηση, την εκούσια συμμόρφωση στην αποδοχή των ψευδών που εξαγγέλλουν οι δημαγωγοί, γιατί να αποκαλούνται από τους opinion makers ανόητοι, αμαθείς, χαμηλού επιπέδου ή ακόμη και φασίστες;

Γιατί, οι εξουσιολάγνοι και οι διαχειριστές της πολιτικής, επιζητούν να εκλείψει η αντίρρηση και η αντίθετη προς την δική τους γνώμη;

Είναι δημοκράτης αυτός που τολμά να υποστηρίζει πως η αντίθετη γνώμη είναι κακή; Μια τέτοια δημοκρατία σε τί διαφέρει από κάθε ολοκληρωτική (μαύρη ή κόκκινη) πολιτική πρακτική;

Σημείωση: "Οpinion makers", όπως λέμε προπαγανδιστές! Αλλά επειδή ο όρος αυτός είναι υποτιμητικός, για κείνον που μετέρχεται το αντίστοιχο, το κάναμε κοσμιώτερο: Το είπαμε, ελληνιστί, "διαμορφωτές της κοινής γνώμης"! Γιατί βλέπετε άλλης τάξης είναι το να καθοδηγείς, έστω και στρεβλώνοντας τα πράγματα, παραποιώντας ή αποκρύπτοντας την αλήθεια ή τους υποκείμενους -ενδεχομένως δόλιους- στόχους που υπηρετείς, κι άλλης -πολύ υποδεέστερης, μάλιστα- να είσαι "ο ανίκανος ή ακατάλληλος για να σκεφτεί και να σταθμίσει"! Ενδεχομένως, μάλιστα να θεωρείται επικίνδυνο, για την εξουσία, το να σκέφτονται και να κρίνουν οι πολίτες. Θεωρείται, στις μέρες μας, πως οι επιλογές των πολιτών μετά από μια οργανωμένη και συγκεκριμένα κατευθυνόμενη διαπαιδαγώγηση,  ενέχει λιγότερους κινδύνους για την εξουσία. Κατεστημένη ή επίδοξη. Προκρούστεια πράγματα!

Βλέπετε, η εξουσία κρατάει για τον εαυτό της, πάντα, την καλύτερη, την ευγενέστερη και την πλέον προνομιακή μερίδα αξιωμάτων και δράσεων. Διαμορφώνει τους α(δια)μόρφωτους!

Οι πολιτικοί μας και τα συμφέροντα του Λαού και του Έθνους

 

Διαβάζω σε διάφορα sites(*), πως ο Stephen Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkley, της Καλιφόρνιας, τον Μάρτιο του 2009, σε επιστολή του προς τον εκδότη του Περιοδικού του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine»,  "με ακλόνητα ντοκουμέντα και αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός τους να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»"!

Συγκεκριμένα, ο διάσημος Καθηγητής, με αφορμή ένα προκλητικό άρθρο του Δημοσιογράφου Matthew Brunwasser για τα Σκόπια, υπό τον τίτλο «Letter From Macedonia: Owning Alexander», που δημοσιεύθηκε στο (προηγούμενο ) τεύχος Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου του αμερικανικού περιοδικού «Archaeology», ανατρέπει με ντοκουμέντα -σε γραπτή επιστολή του- το «θεμελιώδες ιδεολόγημα» των Σκοπίων, τεκμηριώνοντας πως η περιοχή εκείνη ήταν η Παιονία και πως δεν έχουν δικαίωμα οι σημερινοί κάτοικοί της, να αποκαλούν το κράτος τους «Μακεδονία», αλλά ούτε και τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να το κάνει οποιοσδήποτε άλλος εποικιστικός και εκ των υστέρων ερχόμενος στα μέρη αυτά πληθυσμός!

Το θέμα δεν είναι πως είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά αφ' ενός η πραγματικότητα, και αφ' ετέρου τα συμφέροντα των εμπλεκομένων μερών.

Είναι πως την επίτευξη της λύσης την υποκινούν συμφέροντα ξένα, συμφέροντα τρίτων, πέραν των συμφερόντων των ενδιαφερομένων (θιγομένων και αδικοπραγούντων)! Διότι, τα συμφέροντα αυτών (των άμεσα εμπλεκομένων), είναι μάλλον η καλή γειτονία, η ειρηνική συμπόρευση των γειτονικών λαών και η ακεραιότητα προθέσεων των ηγεσιών τους, παρά η διευκόλυνση τρίτων και μάλιστα η εικόνα αυτών (των τρίτων) ως προς την εξουσία που μπορούν να ασκούν και το δέος που μπορούν να εμπνέουν στο διεθνές γεωπολιτικό στερέωμα.

Το πιο ακατανόητο είναι  πως Έλληνες πολιτικοί που έχουν γίνει, προ πολλού μάλιστα, αποδέκτες της επιστολής που ο  Stephen Miller,  έστειλε προς τον εκδότη του Περιοδικού του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine», τηρούν μια ανεξήγητη για τα Ελληνικά συμφέροντα στάση.  Είναι ακατανόητο, αλλά και επιλήψιμο, γιατί ο Στήβεν Μίλερ, την κοινοποίησε και στους 

1. Brian Rose, Πρόεδρο του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου

2. Hillary Rodham Clinton, τότε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ

3. Dora Bakogiannis, τότε Υπουργό εξωτερικών της Ελλάδος

PS:  For a more complete examination of the ancient evidence regarding Paionia, see I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

cc: C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

      Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

      Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

      Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

      Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

      Erik Meijer, Member, European Parliament

Read more http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

PS:  For a more complete examination of the ancient evidence regarding Paionia, see I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

cc: C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

      Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

      Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

      Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

      Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

      Erik Meijer, Member, European Parliament

Read more http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

PS:  For a more complete examination of the ancient evidence regarding Paionia, see I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

cc: C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

      Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

      Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

      Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

      Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

      Erik Meijer, Member, European Parliament

Read more http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

4. Antonis Samaras, τότε Υπουργό Πολιτισμού της Ελλάδος

5. Olli Rehn, αξιωματούχο της Ε.Ε.

6. Erik Meijer μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

PS:  For a more complete examination of the ancient evidence regarding Paionia, see I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

cc: C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

      Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

      Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

      Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

      Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

      Erik Meijer, Member, European Parliament

Read more http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

PS:  For a more complete examination of the ancient evidence regarding Paionia, see I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

cc: C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

      Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

      Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

      Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

      Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

      Erik Meijer, Member, European Parliament

Read more http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

PS:  For a more complete examination of the ancient evidence regarding Paionia, see I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

cc: C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

      Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

      Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

      Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

      Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

      Erik Meijer, Member, European Parliament

Read more http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/

Επομένως όλοι γνωρίζουν. Και οι επισπεύδοντες, και οι θιγόμενοι, και οι σύμβουλοι, και οι επίβουλοι.

Κάθε νοήμων, αντιλαμβάνεται καλώς, πως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ενός λαού, τίθεται όταν κάποιος επιβουλεύεται την ελευθερία, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του. Πώς μιλάνε για αυτοδιάθεση, αυτοί, που όψιμα σκεφτήκανε, να επιλέξουνε για δικό τους, το όνομα υποβλέποντας μάλιστα και την επικράτεια ενός γείτονος λαού; Μιλάνε οι έποικοι του 6ου-8ου αιώνα, ως αυτόχθονες; Και τί είναι τα 25 χρόνια, που αυτοί αγωνίζονται για να κατασταθούν ως Μακεδόνες, μπροστά στις χιλιετίες της Ιστορίας και του Πολιτισμού;

Αλλά, κι εμείς, γιατί βιαζόμαστε να τους λύσουμε το πρόβλημα; Εμείς, ένα έθνος, που -μαζί με άλλους ανατολικούς και Μεσογειακούς λαούς- έχουμε εξαιρετικά μακραίωνη Ιστορία, γιατί βιαζόμαστε να χαρίσουμε τις ιστορικές μας περγαμηνές στους Σκοπιανούς; Τί είδους βιασύνη είναι αυτή που δείχνουμε;

Σαν να λέμε πως οι Τούρκοι εισβολείς στην Κύπρο, με τον καιρό, γίνανε "οι Κύπριοι"! Κι ας λέει ο κύπριος πρόεδρος πως θα μπορούσαμε να συναινέσουμε ώστε τα Σκόπια, να αποκαλούνται ακόμη  και βόρεια Ελλάδα!

Δεν φτάνει να παπαγαλεί κανείς τις μοντέρνες φράσεις, πρέπει να γνωρίζει και τί είναι η μόδα! Πρέπει να γνωρίζει πως η μόδα θέλει αλλαγές, γιατί έχει ανάγκες εμπορικές, ανάγκες προβολής και ματαιοδοξίας, έχει συμφέροντα και αντιθέσεις. Αλλά η ζωή, η Ιστορία, ο Πολιτισμός, είναι εκείνα που δίδουν τον τόνο στα έργα του ανθρώπου.

Κι εδώ, φαίνεται πως ο τόνος των σύγχρονων έργων μας είναι αρπαγή, ιδιοποίηση, εισβολή, επιβολή, ενδοτισμός χάριν οφιτσιολατρείας, για να μην μιλήσουμε για την άκρατη ματαιοδοξία αδαών και τυφλών φωστήρων!

 Ελπίδα από πουθενά! Οι πολιτικοί μας, εξαρτούν την θέση τους από το εικαζόμενο εκλογικό αποτέλεσμα. Κι ό,τι υποστηρίζουν (σήμερα αυτό, κι αύριο το αντίθετό του!), έχει να κάνει με την συγκεκριμένη απόδοση! Κάτι σαν μετοχή σε χρηματιστήριο, δηλαδή! Ας μην μιλήσουμε για πίστη σε αρχές και αξίες! Αυτή είναι ανύπαρκτη.

Ιδεολογία τους κατέστη η εκλογική έκβαση, και είναι ανύπαρκτη οποιαδήποτε πίστη τους. Ανυπόληπτη επίδοση.

Ίσως η εποχή μας να μετατρέπει τον πολιτισμό σε μόδα. Ακούστηκε μάλιστα υπουργός της αριστεράς να λέει πως αυτοί που υποστήριζαν ότι "ψυχή μας είναι το όνομά μας" πέθαναν, και πως ο ένας που επιζεί από όλους αυτούς, έχει ήδη αλλάξει γνώμη!

Αλλά διαφεύγει του κ. καθηγητού ότι γνώμη μπορεί κανείς να αλλάζει, αλλά δεν μπορεί να αλλάζει αρχές και αξίες. Κι ότι αν κάτι τέτοιο συμβεί, γνωρίζουμε πια ότι μιλάμε με έναν άλλον άνθρωπο, που έχει κάνει εκπτώσεις στις αρχές του και στις αξίες που σέβεται και πρεσβεύει. 

Όταν συμβαίνει αυτό, δηλαδή να αλλάζει κάποιος την γνώμη του ανάλογα με τον καιρό ή την επικαιρότητα, τότε ο άνθρωπος χάνει την σοβαρότητά του και την φερεγγυότητα του λόγου του.

Σημείωση: βλ. ενδεικτικά τις κατωτέρω πηγές:

 1. http://history-of-macedonia.com/2009/03/01/archaeology-magazine-letter-to-the-editor-by-professor-stephen-g-miller/  
2. http://www.diplomatic.gr/pd/ar-st-miller.htm

3. http://www.ribandsea.com/articles/1400-stephen-miller-na-giati-i-makedonia-einai-elliniki

Στα πρώτα σου γενέθλια

 

Τη μέρα που ήρθα να σε συναντήσω για πρώτη φορά, για λίγο μόνο, άνοιγες τα ματάκια σου. Στην αγκαλιά μου δεν στεκόσουν παρά για μια στιγμή μονάχα, όσο και νά 'θελα να σε νοιώσω πάνω στην καρδιά μου. Μικρούτσικο μωράκι, διαρκώς αναζητούσες τη μαμά σου, την πηγή της ζωής σου, την τροφό, το απάγγειο στους πόνους σου και εξερευνητή των αναγκών σου.

Μα ήρθε η ώρα που άκουγες προσεκτικά την κουβέντα μου, κι αποκρινόσουν στα καλέσματά μου. Μου γελούσες! Μου μιλούσες παλεύοντας μέσ' από τα σπάργανά σου, κι αφηνόσουνα  στην αγκαλιά μου, έτσι που χτυπούσαν οι καρδιές μας, μαζί, η μιά πάνω στην άλλη.

Μα όταν όταν ήρθες για να βαφτιστείς, πόσο είχες μεγαλώσει! Πέντε μηνών, κι ήσουνα κοτζάμ άντρας! σοβαρός μας κοιτούσες, χαρούμενος μας γελούσες, γύριζες τούμπες,  κρατούσες παιχνιδάκια που πηγαινοέρχονταν μπροστά σου και προσπαθούσες να καταλάβεις τί άραγε να ήτανε αυτός ο κόσμος γύρω σου, που σε καμάρωνε και χαιρότανε μαζί σου.

Ο νονός και θείος σου, για ώρα σε κρατούσε αγκαλιά, και σε κοίμιζε στους κόλπους του. Ο παππούς χαιρότανε και καμάρωνε, κι η αγκαλιά του λιμάνι προς ώρας.

Απίστευτος άνθρωπος 10 μηνών, στην άλλη συνάντησή μας, σκανταλιάρης και δραστήριος, εξερευνητής! Όταν δεν γυρόφερνες μονάχος, περπατούσαμε χεράκι-χεράκι και γυρίζαμε όλο το σπίτι. Με επιτηδειότητα, μικρούλη μου, έκανες το βαθύ κάθισμα για να καθίσεις μπροστά στο τραπέζι του σαλονιού. Και με δυνατή έλξη σηκωνόσουν ορθός για να διευθύνεις από το τραπεζάκι του σαλονιού, την κυκλοφορία μικρών αυτοκινήτων κι άλλες παρόμοιες εργασίες!

Αλλά εκείνο που μου κάνει εντύπωση γλυκέ μου, είναι το πώς με κοιτάζεις και χαίρεσαι στο skype,  ιδιαίτερα όταν συμβαίνει να είμαι στολισμένη κατά τις συνεντεύξεις μας![Και πόσο φευγαλέα (αδιάφορα;) με κοιτάς, όταν αυτό δεν συμβαίνει!] Ας είναι! Όπως και να το κάνουμε, είσαι ένας άντρας που το φλέρτ του με τρελαίνει!

Ναι γλυκέ μου, έχεις κλέψει την καρδιά μου, κι είσαι μονάχα 12 μηνών! Να ζήσεις, ακριβέ μου, να εκατοχρονίσεις εν Κυρίω, ευλογημένος και φωτισμένος!

Κι εμείς, να αξιωθούμε να σου προσφέρουμε το καλύτερο παράδειγμα και να χαιρόμαστε για τις αρετές σου.

Να ζήσεις, εγγονέ μου!

Η Εθνική ταυτότητα των Σκοπιανών και η Ιστορική συνείδηση των Ελλήνων.

 

Η ονομασία της πολιτείας των Σκοπιανών συζητείται  και προβάλλεται ως κάτι επείγον, κι ως κάτι αναγκαίο για την Ελλάδα. Σαν να είμαστε εμείς, καταδικασμένοι και υποχρεωμένοι να δώσουμε την λύση, με την αμέριστη συγκατάνευσή μας, στα εκβιαστικά διλήμματα που μας υποβάλλονται.

Σαν να λέμε αμφισβητείται το δικαίωμα των Ελλήνων στον πατριωτισμό μας και μας ωθούν σε ενδοτισμό και εκούσια υποταγή μας στους στους επεκτατισμούς των γειτονικών χωρών. Ασφαλώς προς αποδυνάμωσή μας.

Οι μεθοδικώς υποβαλλόμενες απαιτήσεις είναι ψευδεπίγραφες και ανήκουστες! Γιατί εμείς, ως χώρα,  δεν υιοθετήσαμε κανενός άλλου το όνομα, ούτε τους προγόνους, την ιστορία, την λογοτεχνία, ή τις θρησκείες του κ.λ.π. ως οντολογικό, οικονομικό, ή πολιτισμικό μας υπόβαθρο.

Αν η άρνηση να εκχωρήσουμε το όνομά μας και την ιστορία μας λοιδορείται ως λαϊκισμός, και αν προβάλλεται η βιάση της (αναγκαστικής) σύμπραξής μας ως μία τάση που θέλει -υποτιμώντας την αντίσταση του λαού και την αντίδραση των συνειδήσεών μας- να εξουδετερώσει την άρνησή μας, η όλη μεθόδευση και  ο χαρακτηρισμός, είναι έωλος, άστοχος, ανεδαφικός, ψευδεπίγραφος, κακόβουλος, προκλητικός και αφελής!

Η άρνησή μας να εκχωρήσουμε την  μακεδονικότητα της Μακεδονίας μας στους σλάβους γείτονες,  και στην ήδη πολυπολιτισμική- νέα- χώρα τους, ως εθνική στάση, είναι η μόνη ρεαλιστική.

Η αυτοδιάθεση ενός λαού, δεν μπορεί να συνιστά οικειοποίηση της ταυτότητας ενός άλλου λαού. Θα έλεγα, μάλιστα, πως μια τέτοια "αυτοδιάθεση" αποτελεί εχθρική ενέργεια εναντίον του προσβαλλόμενου λαού, που με τον τρόπο αυτόν, βάλλεται στην μοναδικότητα και την ιστορικότητά του, την ταυτότητα και την διαδρομή του στο μέλλον.

Δεν είναι λαϊκισμός  η άρνηση της υποταγής, της ανοχής, της εκχώρησης. Είναι συνειδητότητα της ταυτότητάς μας, είναι ανάληψη της ευθύνης των Ελλήνων, υπευθυνότητα της Πολιτείας μας, και  πολιτική βούληση της Κυβέρνησής μας.

Αλλά γιατί σιωπά η Πολιτεία; Γιατί κρυφίως διαβουλεύεται περί του πρακτέου η Κυβέρνηση; Γιατί δεν ζητάει την συνδρομή του λαού; Και γιατί η Πολιτεία, αναιδώς μάλιστα, αρνείται στην Εκκλησία να έχει τοποθέτηση επί του θέματος αυτού, που ασφαλώς την αφορά. [Και την αφορά, διότι, η νέα χώρα με την ονομαζόμενη Μακεδονική Εκκλησία της σφετερίζεται το όνομα Ελληνικής περιφέρειας που ανήκει στην δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ελλάδος]. Ας σημειωθείμάλιστα, πως η Εκκλησία μας, δεν κηρύττει καμμία πολεμική, αλλά συνενώνουσα τους ανθρώπους, μακράν εντάσεων και αντεγκλήσεων, η ίδια έχει την αξιοσέβαστη θέση της.

Σημείωση 1.: Εκείνο το "εγώ είμαι αρμόδιος για την πολιτική κι εσύ για την |Εκκλησία", που είπε κάπως έτσι ο πρωθυπουργός, ακούστηκε σαν μια πολύ ανάρμοστη και αγενής για δημόσιο άνδρα έκφραση, του τύπου: "κάνε τη δουλειά σου, και μην μας σκοτίζεις!"
Σημείωση 2: Ο Χάρτης προέρχεται από εδώ

Αποπαίδευσης των Ελληνοπαίδων συνέχεια: Η κατάργηση κάθε σχολικής αξιολόγησης

Διαβάζω πως σύμφωνα με δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ», "ο σχεδιασμός του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής στοχεύει στον περιορισμό της βαθμολογικής πίεσης στο γυμνάσιο αλλά και στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού.

Ηδη από φέτος εφαρμόζεται πιλοτικό πρόγραμμα περιγραφικής αξιολόγησης σε 81 νηπιαγωγεία, δημοτικά και γυμνάσια, παράλληλα όμως με τη βαθμολογία των μαθητών στα γυμνάσια (0-20). Στόχος στο άμεσο μέλλον οι βαθμοί να καταργηθούν τελείως. Σήμερα, οι μαθητές μπαίνουν σταδιακά στη λογική των αριθμών από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, με τους πρώτους βαθμούς 10, 9, 8 και 7. Για να φτάσουν στο γυμνάσιο στην αριθμητική κλίμακα με άριστα το 20.

Διαβάζω ακόμη, πως

• "Οι αλλαγές που σχεδιάζονται στον χώρο των αναλυτικών προγραμμάτων του γυμνασίου μεταβάλλουν όλη την εικόνα αξιολόγησης των μαθητών όπως την ξέραμε, ενώ ήδη εφαρμόζεται και η βαθμολογία των μαθητών ανά τετράμηνο και όχι ανά τρίμηνο όπως στο παρελθόν"  και πως
• "Για το λύκειο και την περίφημη αναμόρφωση της Β' και της Γ' τάξης του (η Α' θα είναι πιο πολύ μια τάξη συνδεδεμένη με το γυμνάσιο), οι αλλαγές θα είναι επίσης μεγάλες καθώς τα μαθήματα, όπως είναι γνωστό, θα γίνουν 3ωρα και 4ωρα μέσα στην ημέρα,..."

Όλα τούτα ηχούν στ' αυτιά μου ως μια απόπειρα εγκαθίδρυσης στην εκπαίδευση της ήσσονος προσπάθειας και της ξεγνοιασιάς. Κανείς δεν θα τολμά πια να αξιολογήσει τους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, παρά μονάχα με μισόλογα θα περιγράφει τους κακούς, τους καλούς και τους καλύτερους μαθητές, μέχρι που όλο αυτό να εγκαθιδρύσει την ισότητα στην αδιαφορία, την ολιγωρία και, τελικώς, στην αμάθεια  και στην ανικανότητα. Όσο πιο αραιές και σπάνιες οι αξιολογήσεις τόσο πιο ξέγνοιαστα τα παιδιά. Κι όσο πιο ξέγνοιαστα κι ανίδεα τα παιδιά από τις διαδικασίες μάθησης και χρήσης της γνώσης, τόσο πιο πολύ θα ρέπουν προς την άρνηση και την νεανική αυθαιρεσία. Οι νέοι μας, θα γίνουν εξαιρετικά ικανοί μονάχα για καταλήψεις προς ικανοποίηση των απαιτήσεων που θα εξασφαλίζουν άνεση, ανέλεγκτο των παρορμήσεων και χάρες. Χάρες και εκπτώσεις στις υποχρεώσεις, χάρες και προνόμια στους παραβάτες, χάρες και οφίτσια στους κομματικούς φίλους. 

Έτσι, όλοι πια οι νέοι μαθητές θα βγαίνουν από το σχολείο, χωρίς να έχουν μαθητεύσει στην προσπάθεια για γνώση, στην απόκτηση της γνώσης και  γνωστικών δεξιοτήτων, γιατί δεν πρόκειται να κριθεί η προσπάθειά τους. Θα παίρνουν απολυτήριο από τα "δεσμά του σχολείου!". Κι ύστερα,  ασυνήθιστοι στην προσπάθεια, θα αποπειρώνται επί ματαίω, αν θέλουν να μάθουν κάτι, έτσι, για να ασκήσουν ένα επάγγελμα. Μα πώς να μάθουν, όταν δεν έχουν εξασκηθεί και δεν έχουν αξιολογηθεί οι προσπάθειές τους στα πρώϊμα μαθητικά χρόνια;

Αυτή η μεταρρύθμιση, είναι μια χρήσιμη πολιτική τακτική για την επόμενη φάση! Αυτά τα παιδιά, σαν θα μπούν στο πανεπιστήμιο, είναι, έτοιμοι πια, στρατιώτες κατά της μάθησης! Και τότε, ζήτω οι καταλήψεις για λόγους αντίδρασης κι αντίστασης κατά του κατεστημένου! Όποιος θέλει να αντιταχτεί στην εξουσία θα οργανώνει εύκολα παιδικές και νεανικές αντιδράσεις για ψύλλου πήδημα. Εξάλλου, ο χαβαλές ήτανε πάντα ανάμεσα σ' εκείνα τα είδη που χρησιμοποιούν για διασκέδαση οι αμέριμνοι νέοι.

Άσε που το επόμενο βήμα είναι η θέσπιση πτυχίου για όσους το επιθυμούν! Και μάλιστα χωρίς παρακολούθηση και χωρίς (προαπαιτούμενα και λοιπές αηδίες) μαθήματα, και κυρίως χωρίς εξετάσεις. Αυτοί που θα βγούν έτσι από τα πανεπιστήμια, θα είναι και οι πιο κατάλληλοι κομματικοί στρατιώτες. Θα είναι ένας ανεγκέφαλος κομματικός στρατός. Εκμαυλισμένοι από το πελατειακό σύστημα, θα γίνουν οι αποδέκτες της άκοπης και δωρεάν απόκτησης προσόντων. Γνωρίζουμε πρωθυπουργικούς ομοτράπεζους σιτιζόμενους στο πρυτανείο.

Όλα αυτά τα σχέδια για εξαφάνιση τάχα της "βαθμολογικής πίεσης των μαθητών", όπως λέμε "δώσε στο παιδί ό,τι θέλει για να μην σε ενοχλεί", έτσι λέμε σήμερα "πάρε από το παιδί την δυνατότητα να αναπτύξει τα ταλέντα του, τις ικανότητές του και να αποκτήσει καινούργιες, και μετά θα το κάνεις ό,τι θέλεις!"

Οι παλαιότεροι μας έλεγαν "όποιος μ' αγαπά με κάνει κλαίω, κι όποιος δεν μ' αγαπά με κάνει και γελάω", εννοώντας πως ο παιδαγωγός μας, δεν αμελεί να μας βάζει μπροστά στα διλήμματα, τις υποχρεώσεις, τα μεγάλα ερωτηματικά της ζωής και τις ευθύνες μας. Ενώ οι εχθροί μας, διασκεδάζοντάς μας, θέλουν να μας αποκοιμίσουν για να χάσουμε τις ευκαιρίες της ζωής μας ή για να μας εκμεταλλευτούν όταν οι ιδιοτελείς επιδιώξεις τους το απαιτούν.

Ας μην αμελήσουμε να μιλήσουμε για τους γονείς που δεν έχουν το "προνόμιο" ή την δυνατότητα να ασχοληθούν με την καλλιέργεια και την μόρφωση των παιδιών τους. Αυτοί πια, δεν έχουνε καμμιά ελπίδα να γίνει κάτι για τα παιδιά τους. Κι έτσι, η αριστερή μας κοινωνία και πολιτεία, που εγκαθιδρύει την ολιγωρία ή την αδιαφορία των υπευθύνων για την προστασία των αδυνάτων,  θα γίνει χειρότερη από την παλαιότερη κοινωνία και πολιτεία μας, που θαρρούσε πως πρέπει να μεριμνά για τα παιδιά της.

Δυστυχώς, ο εχθρός δεν κοιμάται ποτέ. Το λέει η Εκκλησία μας, το έλεγε και ο Λένιν. Εμείς σήμερα, δεν είμαστε μέσα στην Εκκλησία, και  δεν διαβάσαμε ούτε και τον Λένιν, για να διδαχθούμε από τις υπερβολές, τα λάθη και την Ιστορία. Από παντού χάνουμε. Ας είναι καλά οι φιλόσοφοι υπουργοί της αποπαίδευσης των Ελλήνων!

Μια μέρα στον Άγιο Νικόλαο τον Ραγκαβά, μ' έναν Υδραίο!

 
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, είναι Βυζαντινός και Αυτοκρατορικός Ναός, που βρίσκεται βορειοανατολικά της Ακροπόλεως των Αθηνών, στην οδό Πρυτανείου 1 (κοντά στο τέρμα της οδού Επιχάρμου), στην περιοχή που, στα βυζαντινά χρόνια, αποτελούσε το αριστοκρατικότερο μέρος της πόλης, κι είναι μία από τις ιστορικότερες και ωραιότερες εκκλησίες στην συνοικία της Πλάκας.


Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, το όνομα Ραγκαβάς ανήκει σε σημαντική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης και της Αθήνας. Το γνωστότερο μέλος αυτής της οικογένειας ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Α’ ο Ραγκαβέ (811-813).

Η εκκλησία χτίστηκε τον ενδέκατο αιώνα (1040-1050) από τον εγγονό του Αυτοκράτορα, Παύλο Ξηροποταμινό, ο οποίος αργότερα ανακηρύχθηκε Άγιος.

Η παράδοση κάνει μάλιστα λόγο, πως κτίτορας μιας πρώτης εκκλησίας που ήταν στο ίδιο σημείο, είναι ο Θεοφύλακτος, γιος και συναυτοκράτορας του Μιχαήλ Α’ του Ραγκαβέ (811-813).

Στον Ιερό τούτο Ναό είναι που τοποθετήθηκε η πρώτη καμπάνα, σε εκκλησία των Αθηνών, μετά την Απελευθέρωση. Αυτή πρώτη και μοναδική, σήμανε το Πάσχα του Απριλίου του 1833.

Ο ναός αυτός είναι παρόμοιος με τον ναό των Αγίων Ασωμάτων στο Θησείο και τον ναό της Μεταμορφώσεως στην βόρεια πλευρά της Ακροπόλεως (βλ. σχετικά εδώ).

Στην ιστορική αυτή Εκκλησιά, μαζευτήκαμε μια βροχερή Γεναριάτικη μέρα, λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα, και παρακολουθήσαμε μια βάπτιση. Τελικά, συμμετείχαμε σ' ένα Μεγάλο Μυστήριο.

Τα παιδιά κάνανε ταξίδι από την άκρη του κόσμου, φέρανε τον πρωτότοκό τους εδώ, και να, τον βαφτίζουνε σήμερα, παραδοσιακά.

Και τί δεν ακούσαμε από τον Παπα-Κωνσταντίνο! Πόσο ωραία και γλυκά μας εξήγησε την πορεία του Βαπτίσματος, που είναι ένα Μυστήριο, με πολλούς συμβολισμούς. Έτσι, κι εμείς, όσοι είχαμε χάσει πρωτύτερα την ευκαιρία, τώρα, βρέθηκε η ώρα, για  να βαθύνουμε την κατανόησή μας και να ουσιαστικοποιήσουμε την συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Βάπτισης.

Προηγήθηκε ασφαλώς η Κατήχηση του νέου, και η ένταξή του στο Σώμα της Εκκλησίας. Ο μικρός, ήρθε στο μυστήριο, μέσα στην αγκαλιά της μαμάς αλλά και της νονάς του, για να ακούσει τις προβαπτιστικές ευχές και να βεβαιώσει -μέσω της νονάς του- για την πίστη του. Κι η νονά του, μέσα στην ομορφιά της αγνότητάς της, μας διαβεβαίωσε.

Ακολούθησε ο Αγιασμός του νερού, που συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής, και ο αγιασμός του ελαίου με το οποίο χρίεται όλο το σώμα του βαπτιζόμενου. Το έλαιο αποτελεί όχι μόνο καλλωπιστικό, αλλά και θεραπευτικό μέσο [και μάλιστα σε αντιστοιχία προς τον έλεον (δηλ. την επιείκεια) του Κυρίου απέναντι στα λάθη και τα πάθη μας], και αναμιγνύεται με το αγιασμένο νερό της κολυμβήθρας, καθώς, πάνω από το αγιασμένο νερό της, αλείφεται σε όλο του το σώμα ο βαπτιζόμενος.

Στην συνέχεια, έγινε ο προβλεπόμενος εμβαπτισμός του στην κολυμβήθρα (τρείς φορές - σε συμβολισμό προς την τριήμερη Ταφή και την ακολουθούσα Ανάσταση του Κυρίου) και μετά, το χρίσμα του. Ο ιερέας χρίει με άγιο μύρο τον νεοφώτιστο, ενώ όλοι, μαζί με τον Ιερέα προσευχόμαστε, ώστε το Αγιο Πνεύμα να τον γεμίσει χαρίσματα και αρετές (να τον μυρώσει), να του στεριώσει την Πίστη και να τον κάνει άξιο τέκνο της Εκκλησίας.

Επί τέλους, ο μικρός μας νεοφώτιστος, στα χέρια της μαμάς του, φοράει την βαφτιστική του φορεσιά. Ολόλευκα ρουχαλάκια πρέπει να του φορεθούν κατάσαρκα, σε ένα συμβολισμό αγνότητας και καθαρότητας, που ο νεοφώτιστος θα πρέπει να κρατήσει στην ζωή του.

Τώρα πια, ανάβεται κι η λαμπάδα του! Αυτή, που συμβολίζει το φώς του Χριστού, που φωτίζει και καθοδηγεί κάθε άνθρωπο, και αμέσως, έτσι σαν αστραπή έρχεται στο νού μου, εκείνο της Προηγιασμένης ακολουθίας το  "Φώς Χριστού, φαίνει πάσιν!"

Στην συνέχεια, ο Ιερέας, φόρεσε στον νεοβαπτισμένο,και τον Σταυρό του! Όπλο της νίκης κατά του θανάτου και της αμαρτίας και σύμβολο του μαρτυρίου του Χριστού, που δίνει δύναμη και υπομονή στον κάθε πιστό, για να αγωνίζεται τον αγώνα τον καλόν και για να αντέχει στις δυσκολίες της ζωής του.

Κι εμείς, οι παριστάμενοι, βιώναμε μαζί, κι άλλες, προηγούμενες βαπτίσεις. Θυμόμασταν τα μωρά μας, ή τα βαφτιστήρια μας, τις υποχρεώσεις μας τις ανεκτέλεστες και τις οφειλές μας. Γιατί αν η φυσική γέννησή μας, είναι κάτι σπουδαίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Αναγέννηση και ο φωτισμός του ανθρώπου είναι η σωτηρία του, είναι η προοπτική του, κι αυτή πραγματώνεται  μέσα από την βάπτισή του.

Τελειώσαμε, παίρνοντας τα αναμνηστικά της βάφτισης και τα κεράσματα που επιστέγασαν την χαρά της οικογενείας, αλλά και όλων ημών των παρισταμένων.

Ο μικρός νεοφώτιστος, Πλάτωνα τον είπανε, αναγεννημένος, ξεκίνησε την ζωή του, με την ευχή και την αγάπη όλων μας.

Νά ζήσει, του ευχόμαστε, εν Κυρίω, φωτισμένος κι ευλογημένος!

Τοξικότητα προθέσεων και δηλητηρίαση της πολιτικής

Στην Ιατρική οι τοξίνες θεωρούνται θανατηφόρες "βόμβες" για τους ζώντες οργανισμούς.

Διαβάζοντας, σχετικά, στην  wikipedia, κρατώ κάποιες σημειώσεις:

• οι τοξίνες είναι όλες οι ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν διαταραχές στους οργανισμούς
• είναι ένα βιολογικά παραγόμενο δηλητήριο 
• οι τοξίνες είναι δηλητηριώδη προϊόντα οργανισμών·
• είναι άψυχοι παράγοντες, που δεν μπορούν να αναπαραχθούν από μόνοι τους
• μικρής δραστικότητας καμμιά φορά, αλλά
• άλλοτε, σχεδόν άμεσα θανατηφόρες

Αυτά τα δεδομένα, τα επιφανειακά και στοιχειώδη, με κάνουν να σκέφτομαι αντιστοιχία σε άλλο επίπεδο: πως και οι πολιτικές που διάφοροι μεθοδεύουν και επινοούν με μακρόχρονα σχέδια, είναι κι αυτές τοξικές. Κι είναι τοξικές γιατί

• απεργάζονται την ανατροπή της ιστορικής και πολιτισμικής αλήθειας, 
• που δεν θα γινόταν από μόνη της
• απεργάζονται την εγκατάσταση μιας νέας πολιτικής και γεωπολιτικής τάξης και 
• για την εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων και την εξάλειψη πάσης αντιστάσεως
• έναν ασθενικό για την χώρα μας συσχετισμό των δυνάμεων, έτσι που να την 
• καταστήσουν ένα ανιστόρητο και ελεεινό  μόρφωμα, ανάξιο της κληρονομιάς του
• προκειμένου να επιτευχθεί ένας μη αρχικώς διαφαινόμενος σκοπός
• που οπωσδήποτε εμπεριέχει την διάρρηξη του συμπαγούς ελληνοκεντρικού πολιτισμικού ιστού 
•  

 Στις μέρες μας, η κυβερνητική στάση είναι "να ξεμπερδεύουμε  (με το Σκοπιανό), σαν να μιλάνε για ένα πρόβλημα δικό μας. Βέβαια, αυτό δεν με ξενίζει, γιατί η κυβερνητική θεώρηση του πράγματος είναι πως "δεν πειράζει ό,τι και να χάσουμε" (κατά καιρούς ακούσαμε: τί είναι 16 νησιά; Τό 'πε μάλιστα ένας προφέρσσορας(!), που -πριν να χρισθεί εθνοπατέρας- μας έλεγε πως "οι Σκοπιανοί δεν μπορούν να ονομασθούν Μακεδονία"!, ο ίδιος που μετά μας είπε "πως ό,τι φέρει ο Τσίπρας θα το ψηφίσω, ακόμη και το όνομα Μακεδονία για τα Σκόπια"(!).

Ό,τι και να χάσουμε;  Από την ιστορία, την εδαφική μας υπόσταση, την διπλωματική μας θέση; την γεωπολιτική μας ικανότητα-δυνατότητα-προοπτική; Αν αυτοί είναι οι πολιτικοί και οι διανοούμενοί μας, έχω να ειπώ πως δεν χρειαζόμαστε ξένα συμφέροντα εναντίον μας. Μας φτάνουν οι εσωτερικοί εχθροί μας.

Εξ άλλου, αυτό έχει γίνει συστηματικά από την αρχή: ακόμη και πριν αναλάβουν την εξουσία, οι αναζητήσεις και οι επιδιώξεις τους γίνονταν ασχέτως τιμήματος και απωλειών. Θά 'λεγε κανείς, πως στόχος τους ήταν να χάσουν οι άλλοι (εμείς), να χάσουμε τα πάντα, κι όχι τόσο το να κερδίσουν αυτοί. Κέρδισαν όμως τελικά, την εξουσία, και μας καθοδηγούν με το ψέμμα, τους, με την εξουσιολαγνεία τους, με την επιπολαιότητα και την ανικανότητά τους, και με τον διεθνισμό τους ενάντια στον Ελληνισμό, για τον οποίο κατήργησαν κάθε προοπτική. Φαίνεται πως για τους διεθνιστές ο Ελληνισμός είναι κακή λέξη.

Το χειρότερο δεν είναι πως αυτοί είναι στην εξουσία και συνεπώς στην ευθύνη των πραγμάτων, αλλά είναι και πως οι επίδοξοι είναι χειρότεροι.  

Και νοιώθω να δηλητηριάζομαι από την τυραννική εξουσία, που προκειμένου να τελούμε εν αναισθησία όσο αυτή θα τελεί το έγκλημά της, έχει φροντίσει

• με τους μοντέρνους πρεσβευτές της ψευδο-ειρήνης και της ψευδο-ανεκτικότητάς μας προς όλους τους άλλους , 
• με τους σύγχρονους παραχαράκτες  της ιστορίας, 
• τους πολιτικάντηδες της απεμπόλησης των εθνικών μας τιμίων, 
• τους πολεμιστές εναντίον της ειρήνης στον κόσμο και υπέρ της υποταγής της πατρίδας μας,
• με τους νυμφίους της εξουσίας που δια της της οσφυοκαμψίας, 
• ηγεμονεύουν ακόμη και στην πώληση του θησαυρού της χώρας, 
• και "ρίπτουν τα τίμια", ως "είθισται τοις κλέπτουσιν".

Και καθώς παρακολουθώ

• αυτήν την αφασική προτίμηση της κυβέρνησης να λύσει -βιαστικά μάλιστα- το πρόβλημα των Σκοπιανών,
•  ή την νεκρική σιωπή των υπόλοιπων εθνοπατέρων, (με την αόριστη επίκληση "της πάγια ελληνικής θέσης" -εννοούν της πάγιας θέση  των πολιτικών, και όχι του λαού),
• ή  την πρόθυμη "μαγκιά της άνεσης και της μόδας" προοδευτικών δημάρχων,

πιστεύω, πως ενώ, θα έπρεπε όλοι αυτοί να νοιώθουν επιφορτισμένοι με το χρέος να προστατεύουν διαρκώς και αδιαλείπτως το εθνικό και το δημόσιο συμφέρον στην πλήρη γενικότητά του, την βραχυπρόθεσμη και την μακροπρόθεσμη, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και μας καθοθοδηγούν να σιωπήσουμε, να αδρανήσουμε, ως λαός, ως πολίτες. Μας υπαγορεύουν ανοχή, παραχώρηση, υποχώρηση, υποταγή, συναλλαγή, παροχή διευκολύνσεων.

Φαίνεται, πως οι ιδεολογίες και οι ασήμαντες πια διαφορές των πολιτικών ιδεολογιών, που ασπάζεται ο ετερόκλητος πληθυσμός του Κοινοβουλίου μας, δεν μας αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.

Οι πίστεις τους, και η αφοσίωσή τους περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο εγώ τους. Μερικοί μάλιστα,  περιμένουν να δουν πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα για να αποφασίσουν. Ακούστηκε κι αυτό!

Ετούτο όμως δεν είναι καινούργιο. Πολλοί συνηθίσαμε με το εγώ μας, και δεν βλέπουμε έξω από αυτό, ούτε τον κόσμο στο σύνολό του!

Η πολιτική τοξίνη επέφερε τελικά, μια συνολική πολιτική μυωπία και ολοκληρωτική εθνική μας τύφλωση. Ποιός ξέρει, αν υπάρχει ακόμη καιρός επαναφοράς μας από τον επικείμενο όλεθρο!

Η εκδίκηση των τόνων κατά των πνευματοκτόνων - Μονοτονικό και δυσλεξία!!!

 

Τούτες τις μέρες αναμοχλεύονται συζητήσεις και χειρισμοί του αδιεξόδου σχετικά με την ονομασία γειτονικής χώρας, που προήλθε από την ακούσια και έξωθεν επιβληθείσα διάσπαση  μιας μεγαλύτερης γειτονικής χώρας.

Το θέμα του σημερινού σημειώματος, θαρρώ πως είναι αντίστοιχο εκείνου, σε άλλη ασφαλώς κλίμακα και τάξη πραγμάτων. Γιατί αν οι πειραματισμοί στην γλώσσα αφορούν την εξέλιξή μας, την εξέλιξη της γλώσσας μας και την ιστορική μας συνείδηση, η αδιαφορία ή ο άστοχος χειρισμός των πολιτικών μας σε ζητήματα γεωπολιτικής ή διεθνών σχέσεων, αφορούν την εθνική μας υπόσταση, την διπλωματική μας θέση στον κόσμο και τις σχέσεις μας προς αυτόν.

Διαβάζω λοιπόν για τις ρυθμίσεις που έγιναν όσον αφορά του τόνους στην γλώσσα μας  (...)

ότι "Σύμφωνα με έρευνα του Ανοιχτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου, τα παιδιά που διδάσκονται την ιστορική ορθογραφία των Ελληνικών –πολυτονικό δηλαδή– αναπτύσσουν γρηγορότερα τις αντιληπτικές τους ικανότητες σε σχέση με εκείνα που διδάσκονται μονοτονικό!

Πρόεδρος του Κέντρου είναι ο ψυχίατρος Ιωάννης Τσέγκος, οι θέσεις του οποίου, καθώς και το σχετικό βιβλίο “Η εκδίκηση των τόνων” (Εναλλακτικές Εκδόσεις), που κυκλοφόρησε μαζί με άλλους δύο ερευνητές, τον Θαλή Παπαδάκη και τη Δήμητρα Βεκιάρη, προκάλεσαν πραγματικό σάλο. (Ο Ιωάννης Τσέγκος κυκλοφόρησε και νέο βιβλίο με τίτλο “Κατά μονοτόνων και πνευματοκτόνων” από τις Εκδόσεις των Φίλων).

- Μα πώς μπλέχτηκαν έτσι κουβάρι φιλόλογοι, πολιτικοί και ψυχίατροι μαζί, για τα μάτια της γλώσσας μας;
“Οι πολιτικοί είναι άσχετοι και επικίνδυνοι. Διότι το μόνο που τους νοιάζει είναι να μαζεύουν ψήφους, Και υπέκυψαν στο λαϊκισμό της ευκολίας, καταργώντας την ιστορική ορθογραφία της γλώσσας μας. Και πώς το αποφάσισαν; Με τροπολογία του Βερυβάκη σε άσχετο νομοσχέδιο! Το φαντάζεσαι; Να καταστρέφεις την ελληνική γλώσσα με ιστορία 3 χιλιάδων ετών, μέσα στα μαύρα μεσανυχτα, με τροπολογία!”

- Γιατί η Δεξιά δεν έκανε αντιπολίτευση; Ευκαιρία δεν ήταν;
“Μα ο ‘εθνάρχης’ Καραμανλής ήθελε κι αυτός να εμφανίζεται ως προοδευτικός. Το ίδιο και ο Ράλλης. Ο Ανδρέας ήθελε να φαίνεται ακόμη πιο προοδευτικός και να αφαιρέσει από την Αριστερά το μονοπώλιο της προοδευτικότητας. Κάπως έτσι σκέφτηκαν να καταργήσουν τους τόνους. Ικανοποιώντας ταυτόχρονα και τους συνδικαλιστές”.

- Όμως, οι κορυφαίοι μας φιλόλογοι δε συμφωνούν καθόλου με τα συμπεράσματα της έρευνας σας. Ο Δημαράς, ο Κριαράς, ο Μαρωνίτης..
“Γνώμη τους. Ας το αποδείξουν. Ψυχίατροι είναι; Επομένως με τι κριτήρια κρίνουν μια επιστημονική έρευνα; Εδώ και 25 χρόνια δεν έγινε ούτε μία έρευνα για το θέμα! Ο χώρος μας δεν αμφισβήτησε τη μεθοδολογία της δικής μας. Εμείς στηριχθήκαμε σε έγκυρα επιστημονικά τεστ διεθνώς, το WISCIII και το ΑΘΗΝΑ. Και αποδείξαμε ότι στην εξοπλιστική ηλικία του παιδιού, μεταξύ 5 και 12, η διδασκαλία της ιστορικής ορθογραφίας μας, επί τουλάχιστον δύο ώρες την εβδομάδα, προκαλεί ταχύτερη νοητική ανάπτυξη των παιδιών. Οι φιλόλογοι που έχουν αμφιβολίες, καλά θα κανουν να διαβάσουν προσεκτικά το βιβλίο και επίσης να δούνε τι θα κάνουν με τη δική τους επιστήμη, που πάει κατά διαόλου”.

- Δηλαδή;
“Μα οι σημερινοί μας φιλόλογοι έχουν βγει από σχολές που διδάσκουν αυτοί που έφεραν το μονοτονικό. Είναι λογικό οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν δυσκολίες..”

- Οι τόνοι όμως, δεν έχουν σχέση με την καθαρεύουσα.
“Φυσικά. Μα η κατάργηση των τόνων, τη δημοτική κατέστρεψε κυρίως. Διότι τώρα κανείς δε μπορεί να μιλήσει σωστά. Το ακούς στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Όλοι παρατονίζουν. Διότι οι τόνοι δεν ήταν μπιχλιμπίδια. Είχαν ρόλο. Ακόμη και άνθρωποι μορφωμένοι μιλάνε λάθος. Έχει καταργηθεί ο ρυθμός, η αρμονία που έχει μέσα η ελληνική φράση. Αυτά τα εξασφάλιζε ο τονισμός και γι’αυτό ακριβώς μπήκαν και οι τόνοι από τους Αλεξανδρινούς. Αυτό το είπε πολύ γλαφυρά και ο Διονύσης Σαββόπουλος μελετώντας μουσικά το ζήτημα: πως αλλιώς ας πούμε, εκφέρεται η λέξη “αβγό” και αλλιώς η λέξη “αγαπώ”! Η πρώτη έχει οξεία, η δεύτερη περισπωμένη. Είναι μακρά η εκφορά της. Ειδάλλως, με το μονοτονικό, το αβγό γίνεται αγαπώ! Ένα και το αυτό”.

- Η αρχαία γλώσσα, όμως, δεν είχε τόνους.
“Σιγά το επιχείρημα! Οι αρχαίοι ήξεραν προφορικά όλον τον Όμηρο. Όταν όμως χάθηκε η επαφή με την κλασική Ελλάδα και έπρεπε οι Αλεξανδρινοί να μάθουν τη γλώσσα μέχρι τα Εκβάτανα, έβαλαν τους τόνους ώστε να διατηρηθεί ο ρυθμός και να διευκολυνθεί η εκμάθηση των ελληνικών”.

- Κι εμείς, για διεκόλυνση βγάλαμε τους τόνους.
“Η διευκόλυνση των Αλεξανδρινών στόχευε στη μάθηση των ελληνικών. Η δική μας στοχεύει στην απομάθηση. Το μονοτονικό καθυστερεί το μυαλό των παιδιών. Τα παιδιά, που στην έρευνά μας έκαναν δύο ωρίτσες πολυτονικό, διαπιστώθηκε έπειτα από τεστ πως από πολλές πλευρές υπερτερούν εκείνων που δεν είχαν αυτή την εκπαίδευση”.

- Σε τι υπερτερούν;
“Στην ανάπτυξη των ικανοτήτων τους, όπως την προσεγγίζει η σύγχρονη ψυχολογία. Είχαμε ένα μοντέλο 50 παιδιών. Τα 25 έκαναν και πολυτονικό, τα 25 μονοτονικό. Τα εξετάσαμε στην αρχή και στο τέλος του έτους. Συμπέρασμα; Τα παιδιά που διδάχτηκαν μονοτονικό υστερούσαν εμφανώς στην αντίληψη και στη μνήμη”.

- Πότε και από ποιούς ξεκινάει το πρόβλημα;
“Κυρίως από τον Μεσοπόλεμο και μετά. Από μια μερίδα των λεγόμενων προοδευτικών – όχι όλων, όμως. Επικεφαλής ήταν ο Δημήτρης Γληνός, που ήταν εκπρόσωπος στην Ελλάδα του αμερικανικού ιδρύματος Κάρνεγκι”.

- Αριστερό εκπρόσωπο είχαν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα;
“Αυτό να το απαντήσετε εσείς, οι ιστορικοί. Ο Φίλιππος Ηλιού και ο Αντώνης Λιάκος. Πώς εκπρόσωπος του ιδρύματος Κάρνεγκι στην Ελλάδα ήταν ο Γληνός”.

- Τι σκοπούς είχε αυτό το ίδρυμα;“Να γραφτεί μια νέα ελληνική ιστορία, χωρίς αιχμές. Αποστειρωμένη. Δεν ήρθαν στην κ.Ρεπούση ξαφνικά αυτές οι ιδέες περί ‘συνωστισμού’. Είχε γίνει δουλειά εδώ και χρόνια από τους Αμερικανούς. Είναι παλιά ιστορία. Η ελληνική γλώσσα ήταν μέσα στους στόχους τους. Να εξαφανιστεί. Να γίνει λατινική γραφή”.

- Γιατί ένα αμερικανικό ίδρυμα να ασχολείται με την ελληνική γλώσσα;“Για να γίνουμε Ευρωπαίοι. Και να πάψουμε να είμαστε Έλληνες με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Ώστε μετά να περνάει ευκολότερα, χωρίς πολιτισμικές αντιστάσεις, η πολιτική τους στα Βαλκάνια. Όμως, λαός χωρίς δική του γλώσσα και ιστορία τι λαός είναι; Όπως οι Σκοπιανοί. Προτεκτοράτο”.

- Και τι προτείνετε; Να επανέλθει το πολυτονικό προαιρετικά;
“Προαιρετικά ο καθένας γράφει όπως θέλει. Και στα σουαχίλι. Δε μπορεί όμως, το παιδάκι της εξοπλιστικής ηλικίας, που λένε οι ψυχολόγοι, του δημοτικού δηλαδή, να το ξεκόβουν από τις γλωσσικές του ρίζες. Θα έπρεπε να διδάσκεται στο δημοτικό, 3-4 ώρες, την αρτιμελή ελληνική γραφή. Για να μη γινόμαστε ρεζίλι και στους ξένους, δηλαδή”.

- Γιατί γινόμαστε ρεζίλι;
“Διότι οι Ευρωπαίοι ξέρουν ελληνικά. Τα σπουδάζουν. Και βλέπουν ότι εμείς δεν τα ξέρουμε πια. Και κουνάνε το κεφάλι τους και λένε τι αίσχη είναι αυτά που κάνατε με τη γλώσσα σας. Κατήργησαν οι Γάλλοι το πολυτονικό τους; Οι Άγγλοι τη δασεία, το h; Όχι. Έχουν ένα σωρό σύμφωνα που δεν προφέρονται. Γιατί αυτοί ξέρουν πως η γλώσσα είναι η πνευματική τους ρίζα. Ο πολιτισμός τους. Εάν χαθεί, χάθηκαν”.

- Εμείς γιατί;
“Διότι ήρθε σ’εμάς το τσουνάμι του δήθεν εκσυγχρονισμού και δε βρήκε αντιστάσεις. Θέλαμε την ευκολία μας. Και θελήσαμε να γίνουμε τσιράκια της λογικής αυτής, υιοθετώντας τα σχέδια των διαφόρων ‘αριστερών’ Κάρνεγκι φαουντέισον”.

- Εννοείτε ότι ήθελαν να γίνουμε αμερικανάκια;
“Πες το κι έτσι. Να γίνουμε ΗΠΑνθρωποι, σωστότερα. Στα παιδιά μας όμως, δεν έχεις το δικαίωμα να στερείς ικανότητες. Τη γλώσσα τους. Οπότε οι γονείς καλά θα κάνουν να υπολογίσουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό για τις ξένες γλώσσε και άλλο ένα μικρό ποσό για μία επιπλέον ξένη γλώσσα: τα ελληνικά!”

[Συνέντευξη: Απόστολος Διαμαντής, Έψιλον της Κυριακής 16.11.08]

Ακολουθεί επιστολή του κ. Θαλῆ Ν. Παπαδάκη, Κλινικού Ψυχολόγου-Ψυχοθεραπευτή και Προέδρου τοῦ Συλλόγου Ἑλλήνων Ψυχολόγων στον κ. Αντώνη Καρκαγιάννη, δημοσιογράφο και πρώην εκδότη της Καθημερινής (6.11.2005)
Πολυτονικό καὶ δυσλεξία
Ἀξιότιμε κ. Καρκαγιάννη,


Σᾶς γράφω ἐπειδὴ αὐτὲς τὶς μέρες, πολὺς θόρυβος καὶ κυρίως πολλὴ παραποίηση τῆς ἀλήθειας διαπράττεται γύρω ἀπὸ τὸ πολυτονικὸ καὶ τὴ δυσλεξία, ἀπ’ ἀφορμὴ τὴν τριετὴ ἔρευνα ποὺ ἔγινε στὸ Ἀνοικτὸ Ψυχοθεραπευτικὸ Κέντρο, καὶ τὸ βιβλίο ποὺ κυκλοφόρησε πρόσφατα («Ἡ Ἐκδίκηση τῶν Τόνων», Ἐναλλακτικὲς Ἐκδόσεις), ὁπότε χρειάζονται ὁρισμένες διευκρινίσεις:

1. Ἡ ἔρευνα ἄρχισε πρὶν 6 χρόνια καὶ ἡ πρώτη της φάση, ποὺ κράτησε 3 χρόνια, ἔγινε μὲ παιδιὰ φυσιολογικὰ Α΄, Β΄ καὶ Γ΄ τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.
2. Σκοπός της ἦταν νὰ διερευνήσει τήν, παράδοξη, αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ μαθητῶν μὲ μαθησιακὲς δυσκολίες, ποὺ παρουσιάστηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’90 στὸ Παιδοψυχιατρικὸ Τμῆμα τοῦ Α.Ψ.Κ.
3. Ἡ ἔρευνα, ποὺ πρωτοπαρουσιάσθηκε στὸ 18ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικὸ Συνέδριο, στὴν Κῶ στὶς 17.5.04, δὲν ἔγινε «ἀπὸ ψυχιάτρους», ὅπως λέγεται καὶ γράφεται, ἀλλὰ ἀπὸ 21 ψυχολόγους καὶ ἕναν ψυχίατρο, τὸν κ. Ἰ.Κ. Τσέγκο, ποὺ εἶχε τὴν ἰδέα καὶ τὴν ἐποπτεία τῆς ἔρευνας.
4. Ἡ ἔρευνα δὲν ἐπιχορηγήθηκε ἀπὸ τὸ κράτος ἢ τὴν Ε.Ε. καὶ πραγματοποιήθηκε μὲ 50 φυσιολογικὰ παιδιὰ ποὺ φοιτοῦν σὲ σχολεῖα τοῦ λεκανοπεδίου ὅπου διδάσκονται, ὅλα φυσικά, τὸ «μονοτονικό».
5. Τὰ παιδιὰ ἦταν συμβατὰ μεταξύ τους ὡς πρὸς ὅλες τὶς μεταβλητὲς ἐκτὸς μόνον τῆς ἐκμάθησης, ἢ μή, τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, μεταβλητὴ ἡ ὁποία διεχώρησε τὰ παιδιὰ σὲ δύο ὁμάδες (μελέτης καί ἐλέγχου, ἢ «ἀρχαίων» καὶ «μονοτονικῶν»), ἐπειδὴ οἱ «ἀρχαῖοι» διδάσκονταν, ἐπιπλέον, γιὰ δύο ὧρες κάθε Σάββατο καὶ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, στὴν «Ἑλληνικὴ Ἀγωγή», μὲ πρωτοβουλία τῶν γονέων τους.
6. Ὅλα τὰ παιδιά ἐξετάστηκαν, στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους (δηλαδὴ μετὰ ἀπὸ 9 μῆνες), μὲ διεθνῶς καθιερωμένες δοκιμασίες, προσαρμοσμένες καὶ σταθμισμένες στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμό, ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν (WISC καὶ «ΑΘΗΝΑ» τὲστ).
7. Τὰ ἀποτελέσματα ἔδειξαν ὅτι οἱ «ἀρχαῖοι» ὑπερτεροῦν τῶν «μονοτονικῶν», μὲ στατιστικῶς σημαντικὲς διαφορές, ὡς πρὸς τὶς ὀπτικοαντιληπτικὲς καὶ γνωστικὲς ἱκανότητες καὶ λειτουργίες, οἱ ὁποῖες, ὡς γνωστόν, συνεπάγονται καὶ περαιτέρω θετικὴ σχολικὴ ἐπίδοση. Κατὰ ὁρισμένους εἰδικοὺς μπορεῖ νὰ ἐπιδράσουν θετικὰ στὴν πρόληψη μαθησιακῶν δυσκολιῶν (δυσλεξία καὶ «δυσλεξίες») ἀλλὰ καὶ θεραπευτικὰ ὅταν οἱ δυσκολίες αὐτὲς ἐμφανισθοῦν. Ἡ δυσλεξία πάντως δὲν ἦταν ἀντικείμενο τῆς ἔρευνάς μας. Τὰ ἐρωτήματα, ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἔρευνα, προέκυψαν ἀπὸ τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μαθησιακῶν δυσκολιῶν, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζονταν ἀπὸ τὰ Κέντρα Διάγνωσης, Ἀξιολόγησης καὶ Ὑποστήριξης (Κ.Δ.Α.Υ.) «ὡς δυσλεξίες».

Ἐπειδὴ ἡ ἀνωτέρω ἔρευνα εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ μόνη ποὺ ἔχει γίνει κατὰ τὰ 23 χρόνια τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἁπλοποιημένης γραφῆς, ἐλπίζουμε ὅτι θὰ δώσει ἔναυσμα καὶ γιὰ ἄλλες, ἐπιβεβαιώνοντας ἢ ἀμφισβητώντας τὰ δικά μας εὑρήματα. Ἡ ἔρευνά μας, πάντως, συνεχίζεται μὲ τὰ ἴδια παιδιά, ποὺ τώρα βρίσκονται σὲ μεγαλύτερη ἡλικία (ΣΤ΄ Δημοτικοῦ), κατὰ τὴν ὁποία διαφοροποιοῦνται τὰ ψυχοεκπαιδευτικὰ δεδομένα.

Τελειώνοντας, θὰ ἤθελα νὰ προσθέσω ὅτι, μετὰ ἀπὸ 23 χρόνια, ὅταν ἡ ἀναγνωσιμότητα κειμένων τύπου life style ὑπερτερεῖ ἐκείνης τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ ὅπου ἡ ἡμιμάθεια τῶν φοιτητῶν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἐν γνώσει καὶ τοῦ ἐπιστολογράφου σας καθηγητοῦ κ. Θ. Τζαβάρα, λίγη περισσότερη ὑπευθυνότητα καὶ σοβαρότητα δὲν θὰ ἔβλαπτε. Ἄν τὰ “χρόνια ἔρευνας καὶ κλινικῆς δραστηριότητας δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν (sic) νὰ διαβάσει κάποια σχετικὴ βιβλιογραφία”, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι, δυστυχῶς, τέτοια ἔρευνα πού, ἐπαναλαμβάνω δὲν ἀφορᾶ τὴν δυσλεξία, δὲν ὑπῆρξε!
(...)
Μὲ ἐξαιρετικὴ τιμή, Θαλῆς Ν. Παπαδάκης, Κλινικὸς Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής, Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἑλλήνων Ψυχολόγων

ΠΗΓΗ

ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΑΪΒΑΛΙ (Φώτης Κόντογλου)

Σήμερα πήρα ένα γράμμα μ' ετούτο το μήνυμα, και δεν θέλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Ευχαριστώ τον αποστολέα, και το μοιράζομαι μαζί σας.

 

Τα μικρασιατικά Θεοφάνεια από τον Φώτη Κόντογλου - Αϊβαλι 1920

«…Στα θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ’ από τη Λειτουργία των Θεοφανείων. Έτσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ’ ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο…».

Ξεκινούσε η συνοδεία από τη Μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ’ ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουρ­γία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορ­τή πιο επίσημη.

Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ’ οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελ­ληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελλαθήκαμε και κάναμε την ψαλ­μωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς.

Σαν φτάνανε στ’ Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδες ανεβαίνανε σε μια μεγάλη σανιδωτή σάγια εμορφοσκαρωμένη, για να κάνουνε τον Αγιασμό.

Ο κόσμος έπιανε την ακρογιαλιά κι ανέβαινε ο καθένας όπου εύρισκε, για να μπορεί να βλέπει. Τα σπίτια πού ήτανε ένα γύρο γεμίζανε κόσμο. Οι γυναίκες θυμιάζανε από τα παραθύρια. Από το μέρος της θάλασσας ήτανε μαζεμένα ίσαμε 100 καΐκια και βάρκες αμέτρητες, με τις πλώρες γυρισμένες κατά το μέρος πού στεκότανε ο δεσπότης. Έτσι πού ήτανε παραταγμένα τα καΐ­κια, μοιάζανε σαν αρμάδα πού θα κάνει πόλεμο.

Πιο ανοιχτά, κατά το πέλαγο, έβλεπες φουνταρισμένα τα μεγάλα καΐκια, γεμάτα κόσμο και κείνα. Άλλα πάλι είχανε περιζωσμένες τις βάρκες πού βρισκόντανε γιαλό, κ’ ήτανε κι αυτά γεμάτα κόσμο, προ πάντων θαλασσινοί και παιδομάνι.

Σ’ αυτά τα μέρη κάνει πολύ κρύο, και τις πιο πολλές φορές οι αντένες των καραβιών ήτανε χιονισμένες, ένα θέαμα πολύ έμορφο. Απάνου στα ξάρτια και στις σκαλιέρες, στις γάμπιες και στα μπαστούνια των καραβιών ήτανε σκαλωμένοι πλήθος θαλασσινοί, μεγάλοι και μικροί. Η θάλασσα ήτανε κοιμισμένη, μπουνάτσα.

Κρούσταλλα κρεμόντανε από τα ξάρτια σε πολλά καΐκια. Κρύο τάρταρος. Στην κάθε βάρκα από κείνες πού είχανε κοντοζυγώσει στη στε­ριά και περιμένανε να πέσει ο Σταυρός στη θάλασσα, στεκόντανε από ένα – δυο νοματέοι απάνω στην πλώρη, ενώ άλλοι δυο ήτανε στα κουπιά.

Αυτοί πού στεκόντανε ορθοί στην πλώρη, ήτανε ολόγυμνοι, εξόν ένα άσπρο βρακί πού φορούσανε σαν πεστιμάλι. Οι πιο πολλοί ήτανε σαν θεριά, χεροδύναμοι, πλαταράδες, χοντρολαίμηδες, μαλλιαρόστηθοι, τα κορμιά τους ήτανε κόκκινα από το κρύο.

Τα ποδάρια τους ήτανε γερά και φουσκωμένα σαν αδράχτια, θαλασσάνθρωποι, γεμιτζήδες, κοντραμπατζήδες, ψημένοι με τ’ αλάτι. Οι πιο πολλοί είχανε ριχμένες στις πλάτες τις γούνες τους, για να μην παγώσουνε, Ένα – δυο όμως στεκόντανε γυμνοί και κάνανε κάπου – κάπου τον σταυρό τους. Μα το μάτι τους ήτανε καρφωμένο στο μέρος πού θα ‘ριχνε τον Σταυρό ο δεσπότης.

 Ανάμεσα στους γυμνούς ήτανε ο Κωστής ο Γιωργάρας, ο Στρατης ο Μπεκός, ο Γιωργής ο Σόνιος, ο Δημητρός ο Μπούμπας,  Πέτρος ο Κλόκας, ο Βασίλης ο Αρναούτης, ο παλαβό – Παρασκευάς κι άλλοι.

Σαν να τους βλέπω μπροστά μου. Ο Γιωργάρας ήτανε μιαν ανθρωπάρα θηρίο, σαν Κουταλιανός, με μουστάκια μαύρα, μ’ έναν λαιμό σαν βαρέλι.Είχε δεμένο στο κεφάλι του ένα μαντίλι κ’ ήτα­νε ίδιος κουρσάρος. Ακουμπούσε απάνω σ’ ένα κοντάρι, λες κ’ ήτανε ο Ποσειδώνας ζωντανός.

Ο Δημητρός ο Μπούμπας ήτανε ένα άλλο θεριόψαρο, χοντρός και κοντόφαρδος, μαυριδερός σαν Σαρακηνός, και καθότανε ανεκούρκουδος, σκεπασμένος με τη γούνα του, με το μάτι του καρφωμένο στον δεσπότη.

Ο Πατσός ο Αράπης, ο λεγόμενος παλαβό – Παρασκευάς, είχε γένεια κατσαρά και κόκκινα και το πετσί του ήτανε από φυσικό του κόκκινο. Στο κορμί ήτανε αντρειωμένος και σβέλτος σαν τζαμπάζης και δεν χαμπάριζε ολότελα από κρύο. Στο σουλούπι ήτανε ίδιος Ρούσος.

Αυτός ήτανε ανεβασμένος απάνω στα ξάρτια σε μια μπρατσέρα φουνταρισμένη, και στεκότανε δίχως να σαλέψει, σαν τ’ άγαλμα. Μυστήριο πώς δεν πάγωνε!

O Πέτρος ο Κλόκας ήτανε ο μονάχος πού δε φορούσε βρακιά. Αυτός ήτανε ευρωπαϊσμένος, φορούσε στενό πανταλόνι και ναυτικό σκουφί. Στο κορμί ήτανε λιγνός και μάγκας στο σχέδιο.

Τα χέρια του τα ‘χε μπλεγμένα μπροστά στο στήθος του και σουλατσάριζε απάνω στη βάρκα, ολοένα μιλούσε κ’ έκανε και κάμποσα θεατρικά.

Σαν σίμωνε λοιπόν η συνοδεία στη θάλασσα, κι ακουγότανε από μακριά η ψαλμωδία, γινότανε μεγάλος αλαλαγμός απάνω στις βάρκες. Οι βουτηχτάδες πετούσανε τις γούνες τους κ’ οι άλλοι τραβούσανε τα κουπιά, για να ‘ναι οι βάρκες τους κοντά στο μέρος πού θα ‘πεφτε ο Σταυρός. Άλλοι φωνάζανε από τα ξάρτια, άλλοι μαλώνανε, άλλοι ανεβαίνανε στις κουπαστές για να δούνε. Τέλος φτάνανε οι στρατιώτες και ταχτοποιούσανε τον κόσμο.

Μπροστά πήγαινε ο αξιωματικός ο Τούρκος κι άνοιγε τον δρόμο να περάσει ο δεσπότης, κ’ έλεγε: «Γιόλ βέριν εφεντιά!» – δηλαδή: «Κάνετε δρόμο στον αφέντη!» Ο στρατός αραδιαζότανε σε παράταξη κ’ οι ψαλτάδες ψέλνανε πολλές φορές «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε».

Στο τέλος το ‘ψελνε κι ο δεσπότης κ’ έριχνε τον Σταυρό στη θάλασσα. Αλαλαγμός σηκωνότανε μέσα στη θάλασσα. Οι βάρκες και τα καΐκια καργάρανε τα κουπιά και τρακάρανε το ‘να τ’ άλλο.

Οι πλώ­ρες χτυπούσαμε η μια την άλλη. Κουπιά, κοντάρια, καμάκια, απόχες μπερδευόντανε μεταξύ τους. Οι βουτηχτάδες πέφτανε στο νερό κ’ ή θάλασσα άφριζε σαν να παλεύανε σκυλόψαρα. Πολλοί απ’ αυτούς κάνανε ώρα πολλή ν’ ανεβούνε απάνω, παίρνανε μακροβούτι και ψάχνανε στον πάτο να βρούνε τον Σταυρό. Για μια στιγμή φανερωνότανε κανένα κεφάλι και βούλιαζε γλήγορα πριν να το δεις.

 Άξαφνα βγήκε ένα κεφάλι με κόκκινα γένεια κ’ ένα χέρι ξενέρισε και βαστούσε τον Σταυρό. Ήτανε ο παλαβό – Παρασκευάς. Με δυο – τρεις χεροβολιές κολύμπησε κατά το μέρος του δεσπότη και σκάλωσε στην αραξιά.

Έκανε μετάνοια και φίλησε το χέρι του κ’ έδωσε τον Σταυρό. Ο δεσπότης τον πήρε, τον ασπάστηκε και τον έβαλε στον ασημένιο δίσκο κ’ υστέρα έδωσε τον δίσκο στον Παρασκευά.

Οι ψαλτάδες πιάσανε πάλι και ψέλνανε κι ο κόσμος αλάλαζε. Ύστερα η συνοδεία τράβηξε πάλι για την εκκλησιά. Ο Παρασκευάς θεόγυμνος, με τον δίσκο στα χέρια, γύριζε στους μεγάλους καφενέδες και στις ταβέρνες κ’ έρριχνε ο κάθε ένας ό,τι ρεγάλο ήθελε.

Τόσες ώρες ολόγυμνος και βρεμένος, με παγωμένο βρακί, μήτε κρύωνε, μήτε κάνε τους ώμους του δεν ανεσήκωνε.

Όπως ήτανε κοκκινογένης αστακόχρωμος, έλεγε κανένας πώς ήτανε ο Σκύθης Ανάχαρσις, πού γύριζε τον χειμώνα γυμνός μέσα στην Αθήνα τα παλιά τα χρόνια, κ’ οι Αθηναίοι τον ρωτούσανε γιατί δεν κρυώνει, κι αυτός αποκρινότανε πώς όλο το κορμί του είναι σαν το κούτελο, πού δεν κρυώνει ποτές.

Την ώρα πού έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια και τα καράβια, πού ήτανε φουνταρισμένα ανοιχτά στο πέλαγο, γυρίζανε την πλώρη τους κατά την Ανατολή, από κει πού ήρθε ο Χριστός στον κόσμο.

Από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»

https://mikrasiatwn.wordpress.com

Στις ρίζες της Παράδοσης: Θεοφάνεια.

 

Για μια μέρα σαν την σημερινή, για τα Θεοφάνεια,γράφει -στα 1888- ο Αλ. Παπαδιαμάντης:

"Σήμερον ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἑορτάζει τὴν μεγάλην ἑορτὴν τῶν Θεοφανείων, καὶ ποιεῖται μνείαν τῆς βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής, ὅστις ἔμβρυον ἐν τῇ μήτρᾳ εἶχεν ἀναγνωρίσει τὸν Λυτρωτὴν καὶ ἐσκίρτησεν, ἀνὴρ γενόμενος ὑπῆρξε καὶ ὁ πρῶτος πιστεύσας, ὑποδείξας καὶ κηρύξας τὸν Χριστόν. «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», εἶπεν ὅτε εἶδε τὸν Ἰησοῦν περιπατοῦντα. «Ἔρχεται ἄλλος ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς λύσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ», ἔλεγε πρὸς τοὺς μαθητᾶς του.

Τινὲς δὲ τῶν μαθητῶν τούτων, ἐγκαταλιπόντες αὐτόν, ἠκολούθησαν τὸν Ἰησοῦν, ὅθεν ὁ Ἰωάννης ἐγκαρτερῶν καὶ ὑποτασσόμενος ἔλεγεν, «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι». Ἐκ τῶν μαθητῶν τούτων τοῦ Ἰωάννου λέγεται ὅτι ἦσαν ὁ Ἀνδρέας ὁ πρωτόκλητος καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ Σίμων Πέτρος, ὅστις καὶ πρῶτος ἐκ τῶν ἄλλων ἀποστόλων ὡμολόγησε τὸν Χριστόν, «Ραββί, σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». Πρὸς τοῦτον λοιπὸν τὸν Ἰωάννην, τὸν κηρύττοντα καὶ βαπτίζοντα βάπτισμα μετανοίας, προσῆλθεν ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος καὶ ἐβαπτίσθη θέλων νὰ δώσῃ τὸ παράδειγμα.

Ἐπειδὴ περὶ βαπτίσματος ὁ λόγος, καλὸν νομίζω ἐνταύθα νὰ ὑποβάλω πρακτικάς τινας παρατηρήσεις περὶ τοῦ τρόπου καθ᾿ ὃν τελεῖται παρ᾿ ἡμῖν τὸ Βάπτισμα.

Οἱ παλαιοὶ πρακτικώτατοι καὶ μεμορφωμένοι ἱερεῖς, καίτοι ἀγράμματοι λεγόμενοι, εἴξευρον νὰ ἐκτελῶσι κανονικώτατα τὰς τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις, κρατοῦντες τὸν βαπτιζόμενον ὄρθιον πρὸς ἀνατολὰς βλέποντα, ἐφαρμόζοντες τὴν δεξιὰν ἐπὶ τῆς μασχάλης τοῦ βρέφους ἀβρῶς ἅμα καὶ ἀσφαλῶς, φράττοντες δὲ διὰ τῆς ἀριστερᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ. Ἐφρόντιζον περὶ τῆς θερμοκρασίας τοῦ ὕδατος καὶ ἑκάστη κατάδυσις ἐγίνετο ἀκαριαία, τὸ δὲ διάλειμμα μεταξὺ τῶν καταδύσεων ἐγίνετο ἀρκετόν, ὥστε ν᾿ ἀναπνεύση τὸ βρέφος(1).

Τοιούτῳ τρόπῳ οὐδεὶς βαπτιζόμενος ἔπαθε ποτέ τι ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ. Τὸ σημερινὸν ὅμως σμῆνος τῶν ἱερέων, τοὺς ὁποίους ἡ διεφθαρμένη πολιτικὴ ἐπιβάλλει πολλάκις ἀξέστους καὶ ἀκαλλιεργήτους εἰς τοὺς Σ. Σ. ἱεράρχας νὰ τοὺς χειροτονῶσιν, ἀφοῦ κακῶς ἐκτελεῖ, ἢ μᾶλλον κακῶς παραλείπει τοσούτους ἄλλους τύπους, ὀφείλει τουλάχιστον νὰ σεβασθῇ αὐτὸ τὸ θεμέλιον τῆς πίστεως ἡμῶν, τὸ ἅγιον βάπτισμα.

Γράφομεν ταῦτα, διότι ἔχομεν λόγους νὰ πιστεύωμεν ὅτι πολλοὶ τῶν ἱερέων, χαριζόμενοι εἰς τὴν τυφλὴν καὶ μωρὰν πολλάκις φιλοστοργίαν ἀμαθῶν καὶ προληπτικῶν γονέων, οἵτινες νομίζουν, ὅτι κάτι θὰ πάθη τὸ χαϊδευμένον νεογνόν των ἐν τῇ ἱερᾷ κολυμβήθρᾳ, ἐκτελοῦσι σχεδὸν ράντισμα, καὶ ὄχι βάπτισμα.

Οἱ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἶναι συγγνωστοί, διότι ἠγνόησαν τὴν ἔννοιαν τοῦ ἑλληνικοῦ ρήματος βαπτίζω, baptizo, ὅτι δηλ. σημαίνει βάπτω, βυθίζω, βουτῶ, οἱ Ἕλληνες ὅμως δὲν πρέπει ποτὲ νὰ τὴν ἁγνοήσωσιν.

Εἶναι καιρὸς νὰ φυλαχθῆ ὁ ἱερὸς οὖτος τύπος, διότι ἂν ἐξακολουθήση ἡ ἀμάθεια τοῦ κλήρου, καὶ πληθυνθῆ ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ ἀσέβεια, μετὰ μίαν γενεάν, ὅτε θὰ εἴμεθα μισοβαφτισμένοι ὅλοι, θὰ δεήση νὰ διαταχθῆ γενικὸς ἀναβαπτισμὸς ὅλων τῶν κατοίκων τοῦ Ἑλληνικοῦ Βασιλείου, ἀρρένων καὶ θηλέων.

Διότι πρέπει νὰ εἴμεθα συνεπεῖς. Ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία εἰς μὲν τοὺς προσερχόμενους ἐκ τῶν Δυτικῶν εἰς τοὺς κόλπους της ἐπιβάλλει τὸν ἀναβαπτισμόν, τοὺς δὲ Ἀρμενίους τοὺς μυρώνει μόνον, καὶ τοῦτο διότι οὖτοι μὲν εἶναι κανονικῶς βεβαπτισμένοι διὰ τριῶν ἀναδύσεων καὶ καταδύσεων, ἐκεῖνοι δὲ ἀτελῶς μόνον διὰ ραντισμοῦ.

«Συντηρώμεθα χάριτι, πιστοί, καὶ σφραγίδι, ὡς γὰρ ὄλεθρον ἐφυγον, Ἑβραῖοι, φλιᾶς πάλαι αἱμαχθείσης, οὕτω καὶ ἡμῖν ἐξόδιον τὸ θεῖον τοῦτο, τῆς παλιγγενεσίας λουτήριον ἔσται, ἕνεκεν καὶ τῆς Τριάδος, ὀψόμεθα φῶς τὸ ἄδυτον».

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ
(«Ἐφημερίς», 6 Ἰανουαρίου 1888, 3α.)"

Σημειώσεις

1. Ὅλες αὐτὲς οἱ λεπτομέρειες, ποὺ καὶ οἱ παπάδες ἀκόμα δὲν καλοξέρουν, μᾶς φαίνονται περίεργες ἀπ᾿ τὴν πρώτη ματιά. Μὰ ὅσοι ἐδιάβασαν τὴ βιογραφία τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τὸν παρακολούθησαν στὰ παιδικά του χρόνια, θὰ θυμοῦνται πὼς τὸ παπαδοπαίδι ἐκεῖνο παρακολουθοῦσε βῆμα πρὸς βῆμα τὸν πατέρα του σ᾿ ὅλες τὶς λειτουργίες καὶ τελετές, καὶ τὸν βοηθοῦσε «καὶ συνέψαλλε μετ᾿ αὐτοῦ» καὶ τὸν ρωτοῦσε γιὰ θρησκευτικὲς λεπτομέρειες καὶ τύπους, γιατὶ ὁ πατέρας του ἦταν ἀρχαιοπρεπὴς παπάς, ἀπόγονος καὶ μαθητὴς τῶν κολλυβάδων τῆς Σκιάθου, καὶ γνώριζε κατὰ βάθος τὴν παλαιὰ ἐκκλησιαστικὴ τάξη, καὶ τὴν τηροῦσε μὲ φανατισμό. Ὁ Παπαδιαμάντης ἔχει γράψει καὶ ἄλλα παρόμοια εἰδικὰ λειτουργικὰ ἄρθρα, ὅπου κατήγγελλε ἢ καυτηρίαζε διάφορες παρατυπίες καὶ παραλείψεις, π.χ. Τὰ «Μνημόσυνα καὶ τὸ Καθαρτήριον», «Ἱερεῖς τῶν πόλεων καὶ ἱερεῖς τῶν χωρίων» κλπ. Τὸ δὲ διήγημά του «Τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ» ἔχει τὴν ἀρχὴ καὶ τὴν ἔμπνευσή του ἀπ᾿ τὸ ἁπλούστατο γεγονὸς μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς παρατυπίας, ποὺ ἤθελε νὰ τὴν καυτηριάσει ὁ Παπαδιαμάντης. Καὶ ἡ παρατυπία αὐτὴ ἦταν ὅτι στὴν κηδεία ἑνὸς νηπίου ἐψάλη ὄχι ἡ εἰδική, μὰ ἡ κοινὴ νεκρώσιμη ἀκολουθία. Γιὰ ἐκκλησιαστικὲς παρατυπίες παράβαλε καὶ τὸ διήγημα «Ὁ Καλόγερος», ὑπάρχουν ὅμως κι ἄλλα σκόρπια χωρία στὰ διηγήματά του.

πηγή