Κάθε που πέφτει στα χέρια μου μια ενδιαφέρουσα σκέψη προσπαθώ να την αναλύσω και να εμβαθύνω σ' αυτήν, για να αντλήσω το μέγιστο όφελος από αυτήν. Διαβάζοντας εδώ μια συνέντευξη του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης, προβληματίστηκα σοβαρά και σας παραθέτω τους ενδοιασμούς μου. Ωστόσο, διαβάζω κι εδώ για σημερινούς ακατανίκητους έρωτες "διπλωματών", μπροστά στους οποίους το εθνικό συμφέρον και η κοινή λογική μπορούν να πάνε περίπατο, και μάλιστα ανερυθρίαστα, αγκαζέ με την πολιτική υπευθυνότητα.
Επανέρχομαι στην συνέντευξη. Είναι τόσο τρομακτικό να δεσμεύεται ο πολιτικός πως θα τηρήσει την ηθική και την λογική, που, καθένας από αυτούς, συστηματικά, το αποφεύγει. Ή ομνύει σχετικά, μόνον όταν φοβάται πως έχει χάσει κάθε ελπίδα, ή όταν θέλει να δελεάσει και τους πιο ανυποψίαστους!
Είναι τρομακτικό σήμερα αυτό το ενδεχόμενο, γιατί η λογική και το ήθος στις μέρες μας δεν είναι απλώς "αγαθά" σπάνια και εν ανεπαρκεία, αλλά μιλάμε πια, για κατηγορήματα της σκέψης και της νόησης εξαφανισμένα από τον ορίζοντα της ζωής μας. Σαν να χάθηκαν, σε μια πολύ παλαιά επανάσταση του ανθρώπινου είδους, και σαν να μην ήταν ποτέ θεμέλια των κοινωνιών που προϋπήρξαν.
Λες κι ο πολιτισμός μας ήτανε πάντοτε καταβροχθιστικός, λες κι ήτανε, πάντα, γεμάτος μίσος για τον άλλο, σαν να μην υπήρξε τίποτε άλλο, πέρα από τα ολιγάριθμα και πανίσχυρα πολιτικο-οικονομικά εγώ, όπως αυτά που κυριαρχούν στις μέρες μας. Σαν να μην είχαν οι άνθρωποι αυτιά και ακουστικά νεύρα, για να ακούνε τους αλαλαγμούς του πόνου και της φτώχειας, της ανέχειας, και του εκβιαστικώς και βασανιστικώς επιβαλλομένου και μάλιστα με ψυχραιμία -μέχρις αναισθησίας- θανάτου των θυμάτων. Των θυμάτων της σύγχρονης αναλγησίας, των χρηματιστηρίων και των οικονομικών επιτευγμάτων.
Θα βγούμε στις αγορές; Είναι ένα καθημερινό ερώτημα των πολιτικών. Υπάρχουνε πολιτικοί, που ισχυρίζονται, πως με αυτήν την Κυβέρνηση, κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο! Κι εγώ ρωτώ: Με άλλη κυβέρνηση θα σταθεί δυνατό; και τί σημαίνει "βγαίνουμε στις αγορές"; Μήπως το ότι θα δανειζόμαστε ακριβότερα, αυτό θα συμβάλει στο να ορθοποδήσουμε;
Ειπώθηκε πως οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται είναι κατά κανόνα κακοπληρωμένες, των 360 ευρώ. Κι εγώ αναρωτιέμαι, σαν τί θα παράγουν αυτές οι νέες θέσεις εργασίας, που εξαγγέλλει η κτβέρνηση; Η άποψή μου είναι ότι θα παράγουν ένα μικρό τζίρο, ίσα-ίσα για να χρηματοδοτηθεί η αναιμική (έτσι κι αλλιώς) αγορά, που αλλιώς θα κατεβάσει με τεράστιο πάταγο τα διάτρητα ρολλά της! Γιατί αυτές οι θέσεις εργασίας, είναι στην ουσία θέσεις απασχόλησης, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς παραγωγή, χωρίς προοπτική. Όπως η απασχόληση των νηπίων για να μην κάνουν φασαρία. Είναι κάτι για να περνάει η ώρα και να μην σκεφτόμαστε το χάλι μας, και πιθανούς δρόμους διαφυγής από αυτό. Είναι το ξεροκόμματο, για αποχαύνωση, για παραλυσία της σκέψης, που το κραδαίνουν μπροστά μας, έτσι για να έχουμε την ελπίδα, πως είτε με την υπόσχεση την δική τους, είτε τάχα με "την αξία μας", θα το πάρουμε.
"Η εξουσία τούς έχει μαγέψει τόσο, που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο. Ένα είναι βέβαιο. Δεν έχουν καμία συναίσθηση της τραγικής τους ανεπάρκειας". Είπε κάποιος πολιτικός. Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Λέτε, η μείωση των φόρων, που κάποιοι την αναγγέλλουν ως το δικό τους μύθευμα ανάπτυξης, κι άλλοι το τάζουν ως οραματικό στόχο της εξουσίας τους, να αλλάξει τα πράγματα στην ζωή και στο βαλάντιο των ελλήνων; Κάποιος πολιτικός, λέει ότι η μείωση των φόρων είναι αδιαπραγμάτευτη προσωπική του δέσμευση. Και πώς θα γεμίσει τα δημόσια ταμεία; πάλι με δανεικά; Μπορεί άραγε, έστω κι αυτό, να σταθεί ικανό για να ξεκινήσει την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας;
Η αντιπολιτευόμενη πολιτική σκηνή ευαγγελίζεται "δράσεις εξοικονόμησης πόρων μέσα από περιορισμό της σπατάλης, καλύτερη διοίκηση, αξιολόγηση και, κυρίως, μέσα από συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα", ως εάν όλα αυτά δεν ήταν αναγκαία στα προηγούμενα χρόνια πολιτικής και διακυβέρνησης, ως εάν όλα αυτά που απαιτεί η σωφροσύνη, η εντιμότης, η συνέπεια και η λογική, είναι κάτι νέο!
Ειπώθηκε πως με "μια επιθετική μείωση των φόρων, ένα εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων και επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, θα πετύχουμε πολύ γρήγορα την επιζητούμενη ανάπτυξη και παράλληλα θα τονώσουμε το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών" . Κι εγώ ρωτώ:
- Και τί σημασία έχει το πόσο θα μειωθούν οι φόροι, αν δεν υπάρχει εισόδημα, κύκλος εργασιών, παραγωγή πλούτου (όχι μονάχα "αναδιανομή" ή διακίνηση υπαρχόντων πόρων),
- αν δεν υπάρχει μαζί και η συνείδηση των πολιτών πως μόνο η εθνική μας παραγωγή θα κρατάει όρθια την χώρα;
- Σαν τί άργε θα μεταρρυθμιστεί σήμερα που θα αλλάξει τα δεδομένα μας,
- και γιατί δεν το κάναμε ενωρίτερα;
- τί είναι αυτό που θα μας επιτρέψει να το κάνουμε σήμερα;
- Τί, ποιά πηγή και υποδομή παραγωγής και απόδοσης πλούτου θα αποκρατικοποιήσουμε;
- Θα αποκρατικοποιήσουμε και την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά;
Όλων των πολιτικών μας οι δρόμοι που έχουν ήδη διανυθεί (τα οράματα, οι προτάσεις, τα πεπραγμένα τους), δεν προμηνύουν δημιουργική πολιτική και πορεία ή έξοδο από το αδιέξοδο. Το αντίθετο μάλιστα προμηνύουν: την ανακύκλωση του χάους και της αναποτελεσματικότητας
Η πολιτική μετριοπάθεια, την στιγμή μάλιστα που χρειάζεται τολμηρή και ρηξικέλευθη πολιτική βούληση, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει. Είναι η παλλάντζα διατήρησης των ισορροπιών, είναι η πηγή του κακού, είναι ο τρόπος για να μείνουν ανέπαφα τα αδιέξοδα. Η επόμενη μέρα (της διαδοχής στην εξουσία) είναι ο στόχος της μετριοπάθειας. Να μην τρομάξουν οι επαμφοτερίζοντες προσκείμενοι και να προσελκυσθούν οι ανικανοποίητοι. Αυτοί που ξέρουν τί θέλουν, έχουν ξεκάθαρη πρόταση, για την οποία δεν ντρέπονται και δεν φοβούνται.
Στο ίδιο πλάνο κι οι σκέψεις κάποιων για κυβερνήσεις συμμαχιών που οι πολιτικοί μας άλλοτε τις απορρίπτουνε (με τον αέρα, ή την πίστη του νικητή) κι άλλοτε τις επιζητούνε, σαν οι προοπτικές επανάκτησης της εξουσίας θαμπώνουν. Χείριστη επιχειρηματολογία καιροσκοπισμού. [Βούτσης 2015 (υπ. Εσωτερικών): «Όχι» σε κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας και σε εκβιαστικές προθεσμίες, και, ο ίδιος την: Για να υπάρξει πρόοδος απαιτούνται προοδευτικές συμμαχίες(!)].
Όποιος θέλει να κάνει την χώρα καλύτερη, οφείλει να μην την αποκόψει από τις ρίζες της και μετά να ψάχνει σε ποιά γλάστρα, κολοβωμένη να την μεταφυτέψει, κρατώντας την τεχνητά στην ζωή με δανεικά καλλυντικά και βιταμίνες, με πλαστικά στολίδια και φωτάκια, που σαν τελειώσει η μπαταρία θα ξαναβουλιάξει στο σκοτάδι.
Ο τοξικός πολιτικός λόγος, τα λόγια του αέρα, που λένε για να δημιουργήσουνε σάλαγο οι δημαγωγοί της πολιτικής. Κι είναι πια μόδα! Τοξικοί είναι άπαντες! Ανερυθρίαστα παριστάνουν τους άσπιλους και υβρίζουν, οι εξουσιολάγνοι,, τον πολιτικό τους αντίπαλο, χωρίς να κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για να αλλάξει το τοπίο. Για να συζητήσουν επί των συγκεκριμένων αυτών προτάσεων.Το κάνουν απλά για το θεαθήναι. Έτσι σαν μια παράσταση ελαφρού θεάτρου.
Ο νεποτισμός στην πολιτική ζωή και η ελευθερία των προσώπων είναι ένα κομβικό σημείο για να απαντηθεί. Αλλά δεν μιλάμε για πρόσωπα, Μιλάμε για σόγια, για οικογένειες, για διασυνδέσεις, για ανηψο-πρωτο-ξάδερφα, για κουμπάρους, για φίλους και φίλες, για συνδαιτυμόνες και σύνευνους. Είναι άλλο πράγμα αυτές οι διαπλοκές κι οι οργανώσεις, να συμβαίνουν σε έναν επιχειρηματικό όμιλο, κι άλλο να συμβαίνουν στον πολιτικό ιστό της χώρας και να εκχωρούνται βουλευτικές έδρες σε τέκνα, και διάφορους συγγενείς, δίκην φέουδου. Πόση ντροπή για εκείνους που ψηφίζουν τον διάδοχο (υιό ή την θυγατέρα) του βουλευτή που αποσύρεται. Πόσο δειλός και άβουλος για την ζωή του, στέκεται ο διαπιστευμένος διάδοχος, που παίρνει την ευκαιρία να σταδιοδρομήσει πάνω στην αφέλεια, την ευπιστία, την οπαδοποίηση ή τον φανατισμό.
Το ζήτημα του εκάστοτε εκλογικού νόμου στην πατρίδα μας, είναι δείγμα του πολιτικού αμοραλισμού του κόμματος που έχει την εξουσία και βλέπει πως θα την χάσει! Γιατί τότε, συμβαίνει συχνά, το κόμμα αυτό να φτιασιδώνει τον επόμενο εκλογικό νόμο που θα ωφελήσει το ίδιο, και δεν θα επιτρέψει την ωφέλεια άλλου ανερχόμενου κόμματος.
Τί θέλουμε άραγε από το κράτος; Μικρότερο, ή αποτελεσματικότερο κράτος; Κοινά ζητούμενα, πιστεύω, για όλου ς τους πολίτες, είναι η Ασφάλεια, η Υγεία, η Παιδεία, η Εθνική μας Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, η Εργασία και η Επιχειρηματικότητα, σε συνεργασία ασφαλώς με όλον τον κόσμο, αλλά όχι σε εξυπηρέτηση των συμφερόντων όλων των άλλων, πλην των ιδικών μας!
Ειπώθηκε πως "η οικονομική ευημερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα των θεσμών μας". Είναι πολύ ευχάριστη και εφησυχαστική αυτή η τοποθέτηση. Είναι πολύ καλή, μόνο για τα αυτιά μας. Δεν είναι αληθής, όμως. Διότι ποτέ η ευμάρεια, η άνεση και η πλησμονή αγαθών, ευκαιριών κλπ. δεν στάθηκε κινητήριος και δημιουργικός μοχλός. Στάθηκε, ασφαλώς, λόγος διατήρησης των κεκτημένων. Αντιθέτως, η έλλειψη, η στενότης, η σπάνις, κλπ. στάθηκαν οι λόγοι αναζήτησης και προσπάθειας για την επίτευξη του καλύτερου.
Οι θεσμικές αλλαγές δεν μπορεί να γίνουν από κατεστημένους καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, των προθαλάμων και των διαδρόμων της. Θα επινοηθούν από ανθρώπους με βαθειά παιδεία που ο λόγος τους θα ακουστεί από πολιτικούς με αίσθημα προσφοράς και αποστολής, κι όχι από πολιτικούς που αγωνιούν για την επαγγελματική/οικονομική τους σταδιοδρομία και την προβολή στο πολιτικό προσκήνιο.
Το μοντέλο της δημοκρατίας του 21ου αιώνα δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί. Δεν γνωρίζουμε ποιό θα είναι. Γιατί σήμερα το παρελθόν μοντέλο, με τα γνωστά προτάγματα της δημοκρατίας, μοιάζει αδύναμο και άχρηστο, ανεδαφικό. Είδαμε εξάλλου, πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις ορδές των οργανωμένων συμφερόντων που επιτίθενται ενάντια στους πολίτες, και τους εξαχρειώνουν ηθικά και οικονομικά, γιατί αυτά τα συμφέροντα ορίζουν στις μέρες μας τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Αν αυτό σημαίνει πως η δημοκρατία του 21ου αιώνα θα είναι η δημοκρατία που ορίζουν οι οικονομίες, το μοντέλο αυτό δεν είναι πρόοδος. Ξανα-υπήρξε παλαιότερα, με παρόμοιους όρους, και το λέγανε τότε "φεουδαρχικό μοντέλο". Και γίνανε πολλοί κοινωνικοί αγώνες για να καταργηθεί αυτό το μοντέλο. Δεν θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε εκεί.
Ειπώθηκε πως είναι απαραίτητη "μια θεσμική επανάσταση που θα ξανακάνει τη δημοκρατία μας λειτουργική, θα απελευθερώσει το ανθρώπινο δυναμικό από τα δεσμά του κρατισμού και θα χτίσει νέες σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών" Αυτό το όραμα είναι κενολόγο. Γιατί σήμερα εδώ, το κράτος είναι η εξουσία και τα πρόσωπα που την ασκούν και οι πολίτες είναι τα πιόνια που εμπαίζονται από όλους όσοι αναρριχώνται και ασκούν την εξουσία.
Στη ζωή των πολιτών τίποτε δεν αλλάζει, ασχέτως χρώματος και κόμματος της εξουσίας. Η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών, είναι η αγωνία των πολιτικών μας. Πώς θα μπορούσαν δηλαδή, να έχουν την βεβαιότητα ότι από την στιγμή που κρατάνε την εξουσία δεν θα την χάσουν από τα χέρια τους. Στιγμή δεν τους πέρασε απότο μυαλό η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος! Πώς δηλαδή, η κατεστημένη εξουσία, αυτό για το οποίο δεσμεύθηκε και έλαβε την εντολή, αυτό θα το κάνει πραγματικότητα για τον λαό και για την δική της αξιοπρέπεια, την αξιοπιστία και την συνέπεια, προς εαυτήν.
Μπορεί ο σωστός δρόμος να είναι ο ανήφορος, όπως είπε και ο Καζαντζάκης, αλλά τα πράγματα γίνονται μόνο με έναν τρόπο: τον σωστό! Ποιός είναι, δεν το γνωρίζουμε εκ των προτέρων. Θα αποκαλυφθεί, αφού τηρηθεί η πίστη και η αφοσίωση στον στόχο και καταβληθεί ο απαιτούμενος μόχθος. Αυτός που θα φέρει και το αποτέλεσμα. Την λύση του προβλήματος. Όχι ίσως, εκείνη που θέλαμε. Αλλά αυτή που κατέστη κατορθωτή.
Ειπώθηκε "δεν φοβόμαστε την προσπάθεια, αρκεί να ξέρουμε ότι θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο". Eτούτη η εξαγγελία μοιάζει μ' όνειρο μικρού παιδιού, άπειρου κι άσκεφτου. Ποιός, ποτέ, ήξερε το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του; Μονάχα όσοι είχανε σημαδεμένα χαρτιά! Και η ζωή δεν έχει σημαδεμένα χαρτιά, έχει ευκαιρίες, προσπάθεια, επιμονή, δουλειά, αποτυχίες, διδάγματα και ξανά προσπάθεια! Έχει κι επιτυχίες, αλλά δεν είναι το συνθέστερο και το ευκολώτερο!
Η αδιαπραγμάτευτες δεσμεύσεις των πολιτικών είναι πάντα προεκλογικές. Η αξιοκρατία είναι επίσης μια προεκλογική υπόσχεση προς τους αμφισβητίες των προεκλογικών προθέσεων. Η προσωπική εγγύηση ενός πολιτικού είναι έπεα πτερόεντα, που συχνά εξαφανίζονται την επομένη των εκλογών.
Ειπώθηκε πως θα συνταχθεί "ένα πλαίσιο όπου τα προσόντα, ο μόχθος και η ικανότητα θα επιβραβεύονται". Δηλαδή θα επιβραβεύεται η ελάχιστη, η υποτυπώδης εκπλήρωση του καθήκοντος του δημοσίου λειτουργού! [Γιατί όλα αυτά θα πρέπει, απαραιτήτως, να αποτελούν μέρος των καθηκόντων των κρατικών λειτουργών, δηλ. να είναι πιστοποιημένη η κατάρτισή τους, να εργάζονται, και να είναι ικανοί για την δουλειά που ανέλαβαν]. Υποσχεθείτε μας και την τιμωρία των επιόρκων!
Κι επειδή ειπώθηκε πως "η ανάκαμψη θα έλθει από τη μεγάλη αφύπνιση των πολιτών που αποτελούν το μεγαλύτερο κεφάλαιο αυτής της χώρας και που σήμερα δεν βρίσκουν λόγο συμμετοχής στα κοινά αφού αισθάνονται ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πέρα από τη δική τους δυνατότητα επιρροής" προσπάθησα να αναλύσω την ουσία της πολιτικής πρότασης, των θέσεων και την στιβαρότητα των πολιτικών επιχειρημάτων ενός πολιτικού που φιλοδοξεί να κυβερνήσει την χώρα. Αλλά την θέση αυτή, την βρήκα πολύ χαμηλά στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων όλων των πολιτικών, γιατί, ως συνειδητός πολίτης αυτής της χώρας, νοιώθω τόσο πνιγηρό το αδιέξοδο από τους περιορισμούς και τις αφαιρέσεις των δυνατοτήτων μου, που -για τις ανάγκες της εξουσίας- μου επιβάλλει κάθε μέρα η Πολιτεία, ώστε δεν μου αρκούν πια αυτές οι επιδερμικές εξαγγελίες και οι υποσχέσεις.
Του ευχόμαστε να βρει καλύτερα επιχειρήματα και να θέσει υψηλότερους πολιτικούς στόχους για τον ίδιο, και εθνικούς στόχους που να εμπνέουν τους πολίτες, ώστε να συστρατευθούν μαζί του, για την πρόοδο και την ωφέλεια της χώρας και του λαού.
Γιατί αλλιώς, δεν θα αλλάξει τίποτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου