Η Γέννηση του Χριστού, με κάνει να σκέφτομαι, πέρα από την μεγάλη οικογένεια που είναι ο κόσμος ολόκληρος, τις δικές μας οικογένειες. Αυτές τις μικρές εστίες, που παλιά είχε πολλούς και τώρα έχει ελάχιστους ανθρώπους στους κόλπους της.
Η Γέννηση του Χριστού έφερε μεγάλη αναστάτωση σε όλον τον κόσμο. Πολλοί τον αμφισβήτησαν, τον πολέμησαν, τον σταύρωσαν. Κυριολεκτικά. Γιατί η έλευσή του, άλλαζε τα δεδομένα στον κόσμο. Το κήρυγμα και η ζωή του έφερνε τόσες και τέτοιες αλλαγές, που οι μικρόθωροι άνθρωποι δεν ήθελαν να τις βάλουν στην ζωή τους και να χάσουν τα προνόμια που η απληστία και ο εγωϊσμός, τους είχαν ωθήσει να υιοθετήσουν.
Έτσι και οι οικογένειές μας, μεγαλώνουν, καθώς υποδεχόμαστε τα πρώτα μας βλαστάρια. Κάθε νέο μέλος φέρνει μαζί του κι έναν καινούργιο κόσμο. Την ανάγκη δηλαδή, να φτιάξουμε τον καινούργιο μας κόσμο, ώστε να χωρέσει κι αυτό. Καλά βρεθήκαμε, προς καιρόν, βολεμένοι με ανέσεις χώρου και χρόνου και με γνωστά πρόσωπα. Που ξέρουμε τις συνήθειες και τις ανάγκες τους. Τα όρια και τις ιδιοπροσωπίες τους.
Μα η υποδοχή ενός νέου μέλους, απαιτεί αλλαγή και σ' εμάς τους ίδιους. Μια αλλαγή που θα δώσει χώρο και στο νέο μέλος, για να επιδράσει στη ζωή μας και τις διευθετήσεις της καθημερινότητάς μας. Μια αλλαγή που θα μας δώσει νέες χαρές, αλλά και νέο στίβο αθλήσεως στην περιχώρηση του άλλου. Και κυρίως, θα μας δώσει την ευκαιρία να δοκιμαστούμε στην ανάληψη της ευθύνης μας απέναντι στον άλλο.
Τώρα πια η ζωή μας δεν έχει μοναχά αυτούς που μας αγαπούν και μας φροντίζουν. Έχει κι αυτούς που έχουν ανάγκη από την φροντίδα, την επιμέλεια και την αγάπη μας. Και μάλιστα, αν είμαστε τυχεροί, τους έχουμε όλους! Αυτούς που χρειάζονται τον σεβασμό μας για όσα έκαναν για μάς, κι αυτούς που συναντήσαμε για να συγκληρώσουμε την ζωή μας και να μοιραστούμε μαζί τους τις χαρές κα τις λύπες μας, να στηριχτούμε πάνω τους στην ανημπόρια και την αρρώστεια μας και με την σειρά μας, να τους στηρίξουμε στην δική τους ανημπόρια, την αρρώστεια ή την αδυναμία.
Η σειρά μας να γίνουμε αξιοσέβαστοι. Την ευκαιρία, μας την δίνουν οι νέοι-άλλοι, που μπαίνουν στην ζωή μας. Τα παιδιά μας. Καθώς έρχονται άοπλα, ανίσχυρα κι αδύναμα, με μόνο εφόδιο την πνοή που πήραν μέσα από τα σπλάγχνα μας. Εμείς πρέπει να τους δώσουμε όλα τα μέσα για να δυναμώσουν, να ικανωθούν και να σταθούν μέσα στην ζωή ως άνθρωποι με γνώση, με κατανόηση, με συναίσθηση, με αρχές και θέληση. Με όνειρα δημιουργίας, με ιδανικά και οράματα.
Ο ρόλος μας είναι ανεκτίμητος για την ζωή τους. Γι' αυτό οι παραλείψεις μας, ηθελημένες ή αθέλητες, είναι συχνά τραγικές, και κάποτε, εξαιρετικά οδυνηρές.
Ετούτες οι σκέψεις μου γεννηθήκανε, καθώς γιαγιά τώρα, συναντώ τον εγγονό μου. Καθώς τον κοιτάζω στα μάτια, και θωρώ τα πρώτα του βήματα, ασταθή και αβέβαια. Σκέφτομαι πώς περάσαν τα χρόνια, από τότε που κρατούσα τον πατέρα του, για να δοκιμάσει τα πρώτα του βήματα. Τότε που δεν μου περνούσαν από τον νού, τα "χρέη" μου προς αυτόν, όπως τα σκέφτομαι σήμερα. Τότε που η καθημερινότητα και το επάγγελμα είχανε τις δικές τους απαιτήσεις από εμένα. Τότε που δεν χωρούσανε στο 24ωρο, όλα τα έργα της ημέρας. Τότε που ελλιπώς κι ατελώς αξιολογούσα τί πρέπει να γίνει και τί δεν πρέπει να ξεχαστεί ή να παραλειφθεί.
Στην αγωνία μου αυτή, κάτι που με βοήθησε σημαντικά, ήταν που είχα στα εφόδιά μου, κάποιες συμβουλές, και κάποιες πρακτικές που είχανε σαρκωθεί στην ανατροφή και την διαπαιδαγώγησή μου. Και κυρίως, εκείνες τις πολύ χρήσιμες αλλά απαρέγκλιτες αρχές. Χρήσιμες, όχι για την πρακτικότητά τους, αλλά γιατί τις θεωρώ διαπαιδαγωγικά κρίσιμες για την ζωή, το ήθος και τον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Τα μικρό μου βλαστάρια, θα μαθαίνανε μαζί μας, πως μερικά πράγματα δεν επιτρέπονται ποτέ, και πως μερικά άλλα πράγματα, πρέπει να τηρούνται οπωσδήποτε.
Ανάμεσα στα μη επιτρεπόμενα στάθηκε δύσκολος κάβος, η καταπολέμηση του ατομισμού, και του ανεύθυνου για τις ίδιες πράξεις ή παραλείψεις τους. Κι ανάμεσα στα υποχρεωτικά στάθηκε ο αυτοσεβασμός και ο σεβασμός προς τους άλλους. Κυρίως, δηλαδή, η συνέπεια λόγων και έργων, και η ευγνωμοσύνη για τις δωρεές που λαβαίνουμε. Δωρεές ψυχής, αγάπης και φροντίδας. Κάθε φροντίδας.
Δυστυχώς, τα ανθρώπινα έργα είναι ατελή και ελλιπή. Έτσι κι ο δικός μου ο αγώνας.
Αλλά, ευτυχώς, ο Χριστός που γεννήθηκε ανάμεσά μας, φτωχός κι αδύναμος ως άνθρωπος, στάθηκε ως Θεός, ασάλευτο, πλήρες και τέλειο παράδειγμα, λόγων και έργων, για να τα φωτίζει στης ζωής τους τον δρόμο. Να συμπληρώνει τα ατελή με την παρουσία της Χάριτός Του και να αναπληρώνει τα ελλείποντα.
Σ' Αυτόν δεόμεθα εμείς οι μητέρες, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας Του, να μην λείπει από το πλευρό των παιδιών μας, και να μην υπολογίζει σε βάρος τους τις γονικές μας απρόθετες ολιγωρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου