Μετά τον πρώτο γύρο των εκλογικών διαδικασιών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και την ανάγνωση των πρώτων αποτελεσμάτων, είναι, νομίζω, η ώρα να πούμε τις εντυπώσεις μας. Σιωπήσαμε για να τηρηθεί το ανεπηρέαστο της κρίσης των εκλογέων που συμμετείχαν στην διαδικασία αυτή, αλλά, τώρα πια, δεν τίθεται τέτοιο θέμα.
Η δημοκρατική συμπαράταξη, ως ιδέα-ιδεολογία-ονομασία έρχεται να αντιπαρατεθεί με όλους τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, διαχωρίζοντας απολύτως την θέση της.
Κατ' αρχήν, αυτοαποκαλούμενη "δημοκρατική" και όντες όλοι οι εταίροι της προηγουμένως μέλη του "συνταγματικού τόξου", μας ξεκαθαρίζει πως θεωρεί ότι οι άλλοι δεν είναι δημοκρατικοί. Και πως κάποιοι, κείνται πέραν του "συνταγματικού τόξου", γιατί τάχα δρούν και αποσκοπούν σε στόχους ενάντια στο Σύνταγμα. Ή μήπως όχι;
Περαιτέρω, χρησιμοποιώντας τον όρο "συμπαράταξη", νομίζω πως παρίσταται αναγκαίο, να μας διευκρινίσει το όραμά της, αυτό που απευθύνει σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, και που θα συσπειρώσει τον κόσμο γύρω από αυτήν. Και τούτο, γιατί κάτι τέτοιο δεν έγινε καθόλου φανερό, ή τουλάχιστον δεν το αντιληφθήκαμε, πέρα από την ολοφάνερη προσπάθειά της να αποκτήσει μια υπολογίσιμη κοινωνική βάση, με δεδομένο ότι το παλαιό ΠαΣοΚ και οι άλλοι πολιτικοί εταίροι έχασαν σχεδόν ολοσχερώς τον κόσμο τους.
[Για την ακρίβεια ο πολιτικός κόσμος του ΠαΣοΚ -όπως και άλλων αποτυχημένων κομμάτων- μετακόμισε σε άλλη πολιτική στέγη, ισχυροποιώντας πολιτικούς πένητες και καθεστοποιώντας τους. Αναδείχθηκε ωστόσο, και ευάριθμη ομάδα κομματαρχών. Το σίγουρο είναι ότι οι "πολιτικοί αυτοί μετανάστες και πρόσφυγες" φαίνεται πως επιθυμούν να παλιννοστήσουν στην παλαιά τους στέγη, ή να ενταχθούν σε άλλη, περισσότερο πιασάρικη και λιγότερο φθαρμένη στα μάτια του λαού].
Η κοινωνία έμεινε άναυδη από την κινητικότητα αυτλων των πολιτικών. Οι πολιτικοί εκφραστές του νέου φορέα, επιδιώκουν την δημιουργία μιας στέγης-"υπεραγοράς"! Στέγη που να τα προβάλλει όλα και να καλύπτει όλες τις πολιτικές αναζητήσεις! σαν τα κινέζικα one size, ή σαν τα γαλλικά pret a porter. Όμως, εμείς, είμαστε κοινωνία ιστορική, ανοργάνωτα-οργανωμένη, με ριζωμένες απόψεις, σχέσεις, στόχους, νόημα ζωής, οράματα και όνειρα. Εμείς δεν επιθυμούμε στοκατζίδικο ιδεών και υπεραγορά ευκαιριών, επιζητούμε ουσιαστική πολιτική πρόταση, από υπεύθυνους και ικανούς ανθρώπους για να τους αναθέσουμε την εξουσία της "Πόλης" μας.
Κάποιος από αυτούς, που αγωνίζονται να αναδειχθούν ηγεμονεύοντες στη δημοκρατική συμπαράταξη, είπε "εγγυάμαι προσωπικά την ενότητα και την ανανέωση".
Και δεν προβληματίζομαι τόσο για το "εγγυάμαι", γιατί αυτό, είναι προφανές, πως είναι αδύνατο*.
Αλλά, προβληματίζομαι για την ενότητα και την ανανέωση. Δηλαδή, τί μας λέει ο ποιητής, ότι η δημοκρατική συμπαράταξη θα ξαναγίνει εκείνο το ΠαΣόΚ που ξεκίνησε με εθνικά και κοινωνικά οράματα μέχρι να πάρει την εξουσία και κατέληξε με ονειρώξεις όταν την πήρε; Και πώς -αλλά και ποιός- θα ανανεωθεί; με μια νέα -και ασφαλώς εκ των υστέρων!- πολιτική μετακόμιση, για να ξαναζήσουμε την κωμωδία της πολιτικής και την τραγωδία της εθνικής και κοινωνικής μας ζωής;
Αχ! Στα χρόνια που οι άνθρωποι δεν πήγαιναν στο σχολείο έμεναν αναγκαστικά αναλφάβητοι. Όμως πολλοί είχανε την θέληση, και δεν έμεναν έτσι, αναλφάβητοι, γιατί το θεωρούσαν μεγάλη κοινωνική αναπηρία, να είναι αποκλεισμένοι από την γνώση. Και μάθαιναν γράμματα, ακόμη κι απ' τα παιδιά τους!
Στα χρόνια μας, όμως, παρατηρούμε το φαινόμενο, άνθρωποι που γράφτηκαν στο σχολείο, που πήγανε και παρακολούθησαν τα μαθήματα, να έχουν μείνει απέξω, και από την στοιχειώδη ακόμη γνώση της γλώσσας και της έκφρασης σκέψεων. Αυτό, σίγουρα, δεν έχει να κάνει με το σχολείο. Έχει να κάνει με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Γι' αυτό, προβληματίζομαι πολύ, όταν βλέπω κάποιους που δεν φρόντισαν εγκαίρως για τα στοιχειώδη (που αφορούσαν τους ίδιους), και αναρωτιέμαι: πώς να τους εμπιστευτούμε να καταπιαστούν με εκείνα που αφορούν όλους εμάς και το μέλλον της πατρίδας;
Κύριοι, σοβαρευτείτε: Δεν μας χρειάζεται μια ακόμη κρατικά επιχορηγούμενη επιχείρηση (πολιτικό κόμμα) προς τακτοποίηση ανεπάγγελτων και αδοκίμαστων στην ζωή! Μας χρειάζονται πολιτικοί, με παιδεία, και με αρχές. Και, απαραιτήρως, με γνώση ιστορική, διπλωματική, οικονομική, με ήθος και λόγο τιμής! Και ασφαλώς, να μιλάνε καλά, τουλάχιστον την ελληνική γλώσσα!
- Να μπορούν να... εγγυηθούν στον καθένα μας και σε κάθε πρόσωπο του ενεστώτα της οριστικής,
- να ξέρουν πως η Μυτιλήνη δεν είναι άλλο νησί από την Λέσβο, αλλά πως είναι μια πόλη του νησιού,
- και πως ο Οδυσσέας δεν είναι αυτός πέρασε τις συμπληγάδες, αλλά ο Ιάσονας με την Αργώ!
- Ακόμη, να ξέρουν πως και η θάλασσα έχει σύνορα! κ.α.
* Σημείωση: Είναι γνωστό σε όσους γνωρίζουν ελληνικά, ότι δεν υφίσταται ρηματικός τύπος "εγγυάμαι" σε καμμία μορφή της ελληνικής γλώσσας. Υπάρχει το ρήμα εγγυά-ομαι, που -συναιρούμενο (α+ο τρέπεται σε ω)- ακούγεται/γίνεται: εγγυώμαι . Ακολούθως, το ρήμα, κατά την κλίση του, (εγγυά-εσαι, εγγυά-εται , το α+ε τρέπεται σε α ) γίνεται: εγγυάσαι, εγγυάται κλπ. κατά το τιμάω-τιμώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου