Εκείνο το σπουργιτάκι που κρατούσαμε στην αγκαλιά μας, εύθραυστο, αδύναμο κι ανήμπορο να πετάξει, ήρθε ο καιρός να φύγει από κοντά μας, ν' ανοίξει τα φτερά του στη ζωή, και να βάλει τα δικά του στοιχήματα. Να δοκιμάσει και να δοκιμασθεί.
Εφόδιο για τούτο το ξεκίνημα, η ευχή μας, κι ο κόπος της καρδιάς που βάλαμε κάθε μέρα κοντά στο κάθε παιδί. Πότε αγρυπνώντας για την υγεία και την ζωή του, πότε μιλώντας για τους κινδύνους και για τα "πρέπει". Για εκείνα τα πρέπει που έχουν να κάνουν με τα όρια. Τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, και για 'κείνα τα όρια που είναι τιποτένια για να ζει κανείς κάτω από αυτά.
Μεριμνώντας αδιάκοπα. Πότε για να τα ενθαρρύνουμε και πότε για να αποθαρρύνουμε. Να τα ενθαρρύνουμε στην ελευθερία, την πρόοδο και την ευθύνη και να τα αποθαρρύνουμε από την αναίδεια, την επιπολαιότητα, την ανευθυνότητα και την αλαζονεία.
Μα σε κάθε του πέταγμα, η καρδιά μας χτυπάει. Από ανησυχία κι αγωνία για τους κινδύνους που το περιζώνουν, κι από λαχτάρα να βγεί νικητής, δυνατός, μαθός, μέσα από τις δοκιμασίες, τους κινδύνους και τα λάθη του. Γιατί ο άνθρωπος δεν μαθαίνει μέσα στην αγκαλιά της μάνας του. Δεν προοδεύει, δεν δοκιμάζεται, δεν γίνεται υπεύθυνος, ούτε μπορεί να ετοιμασθεί και να αντιμετωπίσει την ζωή και να προστατέψει όσους, η ζωή, θα του χαρίσει.
Σαν κάθε μάνα, που έχει την τύχη, την ευτυχία και την ευλογία, να ζήσει ετούτο το αδήριτο πέταγμα, νοιώθω την ίδια αγιάτρευτη αγωνία, κάθε φορά που το βλέπω να γίνεται με τα αγαπημένα παιδιά των αγαπημένων μου φίλων. Νοιώθω τις μανούλες, που για μια στιγμή ο κόσμος φεύγει από μπροστά τους, σαν το σπλάγχνο τους ξελευτερώνεται από την αγκαλιά τους για να πετάξει, καθώς ο δικός του ο δρόμος, ανοίγεται μπροστά του. Σ' έναν κόσμο που και το ίδιο το παιδί μας, θα ζήσει, με τον δικό του τον τρόπο, με τα δικά του τα όνειρα. Με τις δικές του, τις κατά-δικές του, δυνάμεις.
Μα πώς να του πεις για τους κινδύνους της ζωής, ετούτη την ώρα, πώς να του πείς για την δική σου την αγωνία. Εκείνο, που πρέπει να 'χει στον νου του, είν' ο αγώνας του, και η μεγάλη του προσπάθεια. Για τον στόχο του.
Μονάχα, σαν φεύγει, να του πείς, πως τ' αγαπάς, θα βλέπεις και θα νοιάζεσαι, όπου κι αν είσαι, θα χαίρεσαι και θ' αγρυπνάς, και σαν πονέσει, τότε, κι εσένα, η καρδιά σου θα πονέσει. Γιατί εμείς, οι μάνες, το ξέρουμε καλά, πότε πονάνε τα παιδιά μας. Και ξέρουμε, πρέπει να ξέρουμε, πότε, να "μην μας νοιάζει". Πότε να μην μπερδευόμαστε στα όνειρά του. Σαν που η κάθε μια μας, θέλει να μεγαλώσει έναν άνθρωπο ελεύθερο, γεμάτο αγάπη και δύναμη θέλησης, που ξέρει και θέλει να κουράζεται, να δίνει, να στέκεται και να παρηγορεί, να προσπαθεί, να πετυχαίνει. Να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί. Γιατί ξέρουμε, πως η ζωή είναι δική του, κι όλα τούτα πρέπει να του τά 'χουμε μάθει..
Εμείς πάντα θα θέλουμε να είναι καλά στην υγεία του, σπουδαίος και ικανός άνθρωπος, να μην λυπηθεί ποτέ του, να μην στερηθεί, να μην κουραστεί και να μην λυγίσει. Όμως, η ζωή είναι δική του, και δεν πρέπει να την ζήσουμε εμείς για λογαριασμό του. Εμείς θα είμαστε πάντα εκεί που μας χρειάζεται. Με τον λόγο, με την καρδιά μας. Με την ευχή μας.
Αλέξανδρε, στο καλό και στην ευχή μας. Στην ευχή όλων, εκείνων που σε περιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου