Η διάβαση από την Δημοκρατία στην Res Publica, σηματοδοτεί την μετάβαση από τον λόγο της κοινωνίας στον λόγο της εξουσίας.
Ανατρέχουμε στην Εκκλησία του Δήμου της κλασικής Αθήνας, όπου κάθε Αθηναίος μπορούσε να λάβει τον λόγο και να εκθέσει τις σκέψεις του. Να κάνει την κριτική του και να υποβάλει τις προτάσεις του. Κάθε πολίτης. Γιατί αυτός μόνο είχε τέτοια ευθύνη/δικαίωμα.
Ο πολίτης που "ιδιώτευε" ήταν άχρηστος στο κοινό, στην κοινωνία, γιατί δεν είχε γνώμη, δεν είχε προτάσεις για το καλό της πόλης.
Την εποχή αυτή, η απόφαση του λαού, της Εκκλησία του Δήμου, (έδοξε τη βουλή και τω δήμω, λέγανε) είναι εκείνη, που χαρακτήριζε την ζωή της πόλης. Εκκλησία, η συνάθροιση. Δήμος, ο συν-ερχόμενος λαός.
Αυτό ήταν πολύ ωραίο για να κρατήσει για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων. Στην αρχή, ετούτο φάνταζε την καθολικότητα της συμμετοχής, μα κάποια μέρα ξεκίνησε αντιλογία, και καυγάς, πιάστηκαν στα χέρια Τραυματίστηκαν, μπορεί και να σκοτώθηκαν μερικοί.
Η αναμπουμπούλα αντιμετωπίστηκε με τον νόμο που πρότεινε ο Δράκων: Να μην συνερχόμαστε ένοπλοι.
Από τότε, άοπλοι προσέρχονται και συζητάνε. Αλλά, πώς τα φέρνει ο καιρός! Η παράδοση λέει, πως μια φορά, ο Δράκων, ερχόμενος από αλλού, παραβρέθηκε στη συνέλευση, έχοντας πάνω του το ξίφος του. Σαν διαμαρτυρήθηκαν οι συμπολίτες του, για την παραβίαση του νόμου που ο ίδιος είχε προτείνει, αυτός, έσυρε παρευθύς το ξίφος του κι έπεσε νεκρός από το ίδιο του το χέρι, μπροστά στα μάτια τους. Κι έτσι απέδειξε στους συμπολίτες του, πως ο λόγος του στην Εκκλησία του Δήμου, δεν ήτανε κούφια λόγια.
Αργότερα, στις συνελεύσεις της Εκκλησίας του Δήμου, μπήκε στη μέση -ως αυτοσκοπός για την προσωπική προβολή και επιβολή- η ακατάσχετη σοφιστική και δημαγωγική επιχειρηματολογία (δήμος+άγω= χειραγώγηση (της Εκκλησίας) του δήμου)! Στόχος η επικράτηση. Η μεγάλη κουβέντα, οδήγησε μακριά από την ουσία του πράγματος. Κι η επιχειρηματολογία, άρχισε να γίνεται περίτεχνη, μπερδεμένη, εξειδικευμένη, περιπτωσιολογική. Άρχισε η επικράτηση να είναι σπουδαιότερη από την συνεννόηση. Κι από τότε ο δήμος κατακομματιάστηκε κι άρχισε η διαίρεση σε οίκους, σε φατρίες, σε εξειδικευμένες επιδιώξεις, σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Η Δημοκρατία, που λέμε εμείς σήμερα, και την εννοούμε ως το δικαίωμα να μιλάνε όλοι, ξέπεσε, εξαιτίας της δημαγωγίας των ομιλητών. Κι από ένα Δήμο με σύμπνοια και ισχύ, που αποφασίζει για την μοίρα του, καταλήξαμε σε έναν λαό, που μπορεί να λέει ό,τι θέλει, και να μην τον ακούει (συνήθως) κανείς.
Και τούτο, φαίνεται πως -στα χρόνια που ακολουθήσανε- έγινε ακριβώς έτσι, γιατί οι διχόνοιες, οι διαφωνίες, οι διαγκωνισμοί για την αρχή (την εξουσία), φθείρανε τόσο πολύ το πνεύμα και τις αναζητήσεις, ώστε ξένοι, επίβουλοι του τόπου, εχθροί και κατακτητές, βρήκανε ασθενή την ενωτική ουσία των πολιτών και των πόλεων, βρήκαν ανίσχυρη κι έρημη την Εκκλησία του Δήμου, κι ανεμπόδιστα καταπατήσανε τα πάντα και κατάργησαν κάθε ελευθερία. Εγκατασταθήκανε εδώ και ξεκινήσανε -με το δίκιο του κατακτητή- να ορίζουνε, να διατάζουνε, να παίρνουνε χωρίς να ρωτάνε, και να ζητάνε υποταγή.
Αυτοί, οι καινούργιοι, είχανε/πήρανε πια στα χέρια τους "τα δημόσια πράγματα". Στο σήμερα και το αύριο του τόπου. Στην εξουσία της πόλης, στην εξουσία επί των ανθρώπων και των πραγμάτων (γι' αυτό και την ονόμασαν res publica δηλ. δημόσιο πράγμα, δημόσια υπόθεση). Αυτή ήτανε (και είναι κάθε φορά) η εξουσία του κατακτητή. Να διαρπάζει τα δημόσια πράγματα και αξιώματα και να εξουδετερώνει την δύναμη των πολιτών.
Αργότερα, ο όρος republic (που προήλθε από την σύνθεση των λέξεων res+public) θα σημαίνει καθεστωτικός, συντηρητικός, φίλος της διατήρησης της καθεστηκυίας ισχύος και των προνομίων, σε αντίθεση προς τον (ελληνογενή) όρο democratic που θα σημαίνει εκείνον που πρεσβεύει την συμμετοχή όλων στα κοινά, με ίσους όρους.
Η Δημοκρατία, η συμμετοχή δηλ. όλων στα κοινά, με ίσους όρους, ίσχυσε και προβαλλόταν -για καιρό- προσχηματικά. Και ίσχυσαν προσχηματικά, γιατί οι εξουσιάζοντες -που τώρα προβάλλουν ότι θα εξασφαλιστεί η ελευθερία, αυτή- την ελευθερία, την είχαν προηγουμένως εξαφανίσει! Κι είναι πια ένας τέτοιος λόγος, άδειος από κάθε ουσία και περιεχόμενο.
Γιατί, αφού η βιούμενη ελευθερία, κομματιάστηκε σε μικρές μερίδες δηλ. επί μέρους δικαιώματα και επί μέρους ελευθερίες (ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία της συνάθροισης, ελευθερία της μόρφωσης κλπ), στην συνέχεια έγινε στείρα και ψεύτικη διακήρυξη, αφού η κομματιασμένη ελευθερία χρησιμοποιείται ως αγαθό που τάχα -από κάποιον- θα εξασφαλιστεί!
Μα η ελευθερία του προσώπου είναι φρόνημα, είναι στάση ζωής, είναι προσωπική επιλογή, είναι τρόπος ύπαρξης του προσώπου.
Η ελευθερία δεν είναι καταναλώσιμο και ανταλλάξιμο αγαθό που διανέμεται και χορηγείται, κατά (την ιδίαν ή αλλοτρίαν) βούλησιν. Που αφαιρείται και επαναχορηγείται όπως η τροφή, ή η απόκτηση αγαθών, αναλωσίμων και εξαρτημάτων, εδωδίμων ή δίκην παγίων στοιχείων επιχειρήσεων.
Από τότε που ανακαλύφθηκε η δημαγωγία, και η σοφιστεία, δεν υπήρξε εποχή και πολιτική ζωή χωρίς αυτά. Δεν υπήρξε χώρα που να μην βασανίστηκε από αυτά.
Σε πολλές περιπτώσεις η πολιτική ευτέλεια και το ψεύδος, είχαν κάποια όρια και κάποιο τέρμα. Χώρες σαν την δική μας, όμως βασανίστηκαν οικτρά από την ανήκουστη φιλαυτία και την ευτέλεια προσώπων. Κι από ψευδεπίγραφα, ανεδαφικά και χιμαιρικά και οράματα, καθώς, κι από τις τεράστιες καταστροφές και σφαγές, που προκλήθηκαν ακόμα και στο όνομα της ελευθερίας, της προόδου ή της δικαιοσύνης, κλπ.
Παρ' όλα αυτά, εμείς εδώ, δεν αποκτήσαμε ποτέ ένα πολιτικό κόμμα "ρεπουμπλικάνων". Γιατί δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, η διαρπαγή της εξουσίας επί των δημοσίων πραγμάτων, όσο η εξώθηση και η απομάκρυνση των κρατούντων από την εξουσία, για να πετύχει την οικείωση της εξουσίας και των εξ αυτής προνομίων.
Εμείς εδώ, δεν εποφθαλμιούσαμε ποτέ την εξουσία σε μια ξένη πολιτεία. Διαγκωνιζόμασταν όμως αδιαλείπτως, για την οικείωση της εγχώριας εξουσίας.
Επίσης, εμείς, εδώ, δεν αποκτήσαμε ποτέ, ένα πολιτικό κόμμα "Δημοκρατικών". Γιατί, η πολιτική μας ιστορία είχε ασκήσει ισχυρότατη επίδραση. Είχαμε πάντα κατά νού την Εκκλησία του Δήμου. Αριστερά ή δεξιά, θεωρούμε τα πολιτικά μας κόμματα δημοκρατικά, εκτός από μόνα τα άκρα δεξιά κόμματα, που τα κατηγορούμε για μαύρο ολοκληρωτισμό, σαν να μην αποσκοπούν στον ολοκληρωτισμό κι εκείνα από την απέναντι -την κόκκινη- όχθη.
Στην ιδιοσυγκρασία των ελλήνων άρμοζε η Δημοκρατία. Η Εκκλησία του Δήμου. Γι' αυτό και αργότερα, Εκκλησία ονόμασε και πάλι, την συνέλευση των πιστών που γίνεται για να τελέσουν ευχαριστία και να ομολογήσουν την πίστη τους στον Θεό.
Και δεν άρμοζε (στην ελληνική ιδιοσυγκρασία) η res publica, γιατί αυτό που έκαναν στην αρχαία τους ζωή, όπως και στην νεώτερη, το έκαναν για τον εαυτό τους.
Οι άλλοι, οι συνεταίροι μας και ολόκληρη η Δύση, συνηθισμένοι στην προέλαση για κατάκτηση, για κυριαρχία και καταπάτηση, ασκούν την res publica, γιατί η εξουσία τους, επιβάλλεται στους άλλους, τους οποίους ασφαλώς θεωρούν υποδεέστερους. Κι αυτό φαίνεται από το ότι οι αυταρχικές όρντινες, που δίνουν, απευθύνονται στους άλλους, κι αφήνουν απέξω τους εαυτούς τους από την συνέπεια, τα μέτρα, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που επιβάλλουν στους άλλους.Η Δημοκρατία μας, είναι πια στάχτη. Τα δικαιώματά μας αέρας, κι οι υποχρέωσεις μας ως πολιτών, είναι μονάχα να πληρώνουμε τα σπασμένα των άλλων, και να μην έχουμε να πληρώσουμε τα δικά μας.
Η δική μας δημόσια υπόθεση, η res publica, ανήκει (αμαχητί την εκχωρήσαμε) σε άλλους, που ορίζουν την (εξευτελιστική) τιμή στην οποία θα μας πάρουν τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμιά μας, τί θα κάνουμε με τα χρέη μας, ποιά φυτά θα καλλιεργούμε, ποιά ζώα θα εκτρέφουμε, ποιά θα είναι η τιμή στο γάλα, τί φόρο θα πληρώνουμε, και με τί φύλο θα υπάρχουμε σήμερα και άλλα παρόμοια.
Ιδιωτεύοντες στην res publica της Ε.Ε. χάσαμε την ισχνή μας δημοκρατία, γιατί χάσαμε την πίστη μας στον εαυτό μας και την διάθεσή μας να γίνουμε καλύτεροι. Θέλαμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Αλλά εκείνοι δεν το ήθελαν αυτό. Ήθελαν να είναι οι Καίσαρες, να είναι οι Αύγουστοι στην καθημαγμένη μας πατρίδα, κι εμείς δεν το καταλάβαμε, ποτέ.
Δεν είδαμε πως οι κήρυκες κρατούσαν ήδη τα σκήπτρα που οι republicans τους είχαν δώσει, ούτε προσέξαμε πως οι κήρυκες αυτοί, δεν ήτανε ελεύθεροι δημοκράτες, αλλά δημαγωγοί και υποδουλωμένοι στην απληστία τους, που από την συμπλεγματική τους διάθεση, μας ακρωτηρίασαν σιγά-σιγά όλους.
Σήμερα πια ο όρος δημοκρατία σημαίνει οχλοκρατία των μηδενιστών, η οποία μάλιστα επιβάλλεται με νόμο. Τον ίδιο νόμο που επιβάλλει την φίμωση των ελλόγων πολιτών, που διαφωνούν με τον μηδενισμό που εισάγεται από τον πολιτικά και ηθικά ανερμάτιστο όχλο. Γιατί σήμερα σύσσωμη η ελληνική βουλή των ουτιδανών, αποφάσισε να ρυθμίζει ο νόμος για το φύλο και τα βιώματα των ανθρώπων, κι εμείς ως λαός κι ελληνική πολιτεία υποστηρίζουμε την λειτουργία ανάμεσά μας εχθρικών πυρήνων και αλλοεθνών!
Οποία παράνοια!
Σημείωση:
res= πράγμα
publicus= δημόσιος, ο ανήκων στον δήμον
Ο όρος Δημοκρατία παράγεται από τις λέξεις Δήμος (=οι πολίτες, ως σύνολο) + κράτος (=ισχύς) και σήμαινε, ισχύς, δύναμη του Δήμου, δηλ. του λαού. Σήμερα δεν έχει την ίδια σημασία. Αλλάξαν οι καιροί και οι τρόποι.
Το σημείωμα αυτό γράφτηκε με αφορμή μια κουβέντα με την Σβέτα. Έναν άνθρωπο που ζει εδώ, μακριά από την πατρίδα της, και νοιώθει καλά μέσα στην ψυχή της πως η διαφορά ανάμεσα στην Δημοκρατία και την res publica είναι πολιτισμική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου