Διαβάζω σ' έναν ηπειρώτικο ιστότοπο πως "Πολλοί από εμάς έχουμε… επισκεφθεί το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, και έχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλούτο που φυλάσσεται σ΄αυτό το Μουσείο.
Ο επισκέπτης μένει έκθαμβος και άφωνος μπροστά σε έργα τέχνης που έχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, όπου η αρμονία, το αισθητικό κάλλος, και η τεχνική αρτιότητα αποτυπώνονται στο καμβά, στο μπρούντζο και στο μάρμαρο.
Ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης, που η διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ιδιαίτερο καμάρι, είναι το μαρμάρινο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, ένα έργο που δεν έχει με ακρίβεια προσδιοριστεί από ποιον καλλιτέχνης έχει φιλοτεχνηθεί.
Το άγαλμα βρέθηκε το 1820 στη κατεχόμενη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία Μήλο.
Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι το άγαλμα πουλήθηκε από τους Τούρκους στους Γάλλους και οι Γάλλοι για να το φυγαδεύσουν στο Παρίσι μετά την αγορά του, το φόρτωσαν σε ένα καράβι. Όταν οι Έλληνες της Μήλου πληροφορηθήκαν ότι το άγαλμα θα έφευγε από το νησί, ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν τη φυγή του, κι’ αυτό, γιατί το θεωρούσαν μέρος του Πολιτισμού τους. Τέτοια ήταν η αντίδραση που οι Γάλλοι πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς Έλληνες.
Όταν τελικά το άγαλμα φορτώθηκε στο πλοίο, οδηγήθηκε πρώτα στον Πειραιά πριν ταξιδέψει για τη Γαλλία. Κάποιοι από τους ‘Ελληνες της Μήλου πήγαν στον Πειραιά για να σταματήσουν την αρπαγή του αγάλματος.
Όπως γράφει ο Έλληνας ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης στην εξάτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821»:
Στον Πειραιά όταν μαθεύτηκε το γεγονός μαζεύτηκαν στην προκυμαία πάνα από χίλιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ματαιώσουν την αρπαγή του αγάλματος. Τέτοια ήταν η αντίδραση, που συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου και τα τουρκικά στρατεύματα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πάνω από 200 Έλληνες πέσανε νεκροί και τελικά το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου φυγαδεύτηκε στη Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ότι το ένα χέρι του αγάλματος μέσα στη δίνη της συμπλοκής έπεσε στη θάλασσα και χάθηκε).
Αυτοί λοιπόν οι «αμόρφωτοι» Έλληνες ψαράδες και αγρότες δώσανε τη μάχη της αξιοπρέπειας δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν το Πολιτισμό τους. Μπορεί να μην ήταν μορφωμένοι, μπορεί να μην γνώριζαν από Τέχνη όμως ένιωθαν βαθειά μέσα τους ότι το άγαλμα αυτό ήταν μέρος της ιστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικής τους παρακαταθήκης που τους είχαν αφήσει οι πρόγονοι τους.
Αυτή η τραγική ιστορία επιμελώς παρασιωπάται για ευνόητους λόγους. Έτσι αν κάποια στιγμή επισκεφθείτε το Μουσείο του Λούβρου και θαυμάσετε την Αφροδίτη της Μήλου, θυμηθείτε ότι και σ΄αυτή την περίπτωση οι κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής εκείνης άρπαξαν αυτό το θαυμάσιο άγαλμα που οι Έλληνες το πότισαν με αίμα".
Την ίδια μέρα, σ' έναν άλλο ιστότοπο, διαβάζω πως "Το κόμμα του Μελανσόν, οι "Ανυπότακτοι", έχουν ήδη υποβάλει τροπολογία στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή της γαλλικής εθνοσυνέλευσης με αίτημα την απομάκρυνση της σημαίας της Ε.Ε από το κτίριο.
Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα "Le Figaro", η αρμόδια Επιτροπή της Εθνοσυνέλευσης θα εξετάσει την τροπολογία που κατατέθηκε από τους 17 βουλευτές των "Ανυπότακτων" Γάλλων και στην οποία ζητούν την απόσυρση της σημαίας της Ε.Ε από το κτίριο "Palais Bourbon" (δίπλα στο Σηκουάνα).
Αφότου έγινε γνωστό το αίτημα των "Ανυπότακτων" Γάλλων, το κόμμα της Λεπέν "Εθνικό Μέτωπο" έσπευσε να χαιρετίσει την πρωτοβουλία της Αριστεράς."Έχουν δίκιο... Είμαστε στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, είναι φυσιολογικό να υπάρχει μόνο η γαλλική σημαία", δήλωσε ο αντιπρόεδρος της γαλλικής δεξιάς, Λουί Αλιό".
Σαν βρέθηκα στην Γαλλία, πήγα κι εγώ να δώ το Μουσείο τους, με τα θαυμαστά εκθέματα. Βγαίνοντας από μια αίθουσα με Αιγυπτιακές αρχαιότητες, ένοιωσα απέραντη ντροπή για τους συνευρωπαίους εταίρους μας.
Γιατί άραγε, χρειάστηκαν τόση ξένη ιστορία για να στολίσουν τις μνήμες της δικής τους; Είναι άραγε μνήμη της δικής τους ιστορίας, η έκθεση των αντικειμένων της αρπαγής; Και, αφού είναι γνωστό πως τα περισσότερα αποτελούν λάφυρα κατακτητικών πολέμων, γιατί δεν εκτίθενται στο πολεμικό τους μουσείο;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το περίφημο μουσείο τους διαιωνίζει τις αρπαγές τους, κι όχι τις δημιουργίες τους. Λυπήθηκα γι' αυτούς. Το επιχείρημα, πως διέσωσαν ό,τι δεν ήταν σε θέση οι Αιγύπτιοι να διασώσουν, είναι προφανώς σαθρό. Η ιστορία δεν είναι κάτι προς διάσωσιν. Είναι κάτι προς γνώσιν. Τα έργα τέχνης είναι πράγματι, κάτι προς διάσωση, όταν κινδυνεύουν. Κι ενώ η έκθεση των έργων τέχνης, είναι μια οικονομικά αποδοτική επιχείρηση, η έκθεση ενός εγκλήματος είναι αποτρόπαιη πράξη.
Αυτή η ίδια ντροπή, μ' έκανε με δάκρυα ν' ατενίζω την Αφροδίτη της Μήλου, την Νίκη της Σαμοθράκης και άλλα εκθέματα, κι άλλα corpora scelerorum, (σώματα εγκλημάτων), που λέμε εμείς οι νομικοί.
Το ίδιο επιχείρημα (της ασφαλούς διαφύλαξης) δεν προβαλλόταν χρόνια τώρα, από την Βρεττανία, για τα γλυπτά που αρπάχτηκαν απ' τον Έλγιν, ξεγυμνώνοντας τον Παρθενώνα; Ακομα βρίσκονται εκεί. Όπως και τα άλλα που αρπάχτηκαν από τους Γερμανούς. Όλα βρίσκονται στα χέρα των αρπάγων.
Όποια σημαία και να βάλετε στα κλεμμένα έργα τέχνης, στην ιστορία και στο πνεύμα, όλα αυτά θα μιλάνε την γλώσσα του δημιουργού τους, και θα λάμπουνε στο φώς του ήλιου που για πρώτη φορά τα φώτισε.
Στα κοινοβούλιά σας ασφαλώς μπορείτε εσείς να μιλάτε και εσείς να αποφασίζετε για την πατρίδα σας ό,τι είναι καλύτερο γι' αυτήν. Και σκέφτομαι: Γιατί άραγε, στο δικό μας κοινοβούλιο να αποφασίζετε εσείς αντί για τους Έλληνες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου