Σήμερα, 15 Οκτωβρίου, Κυριακή του σπορέως, και η Εκκλησία μας, μας νουθετεί στην δημιουργία και στο καλό, μ' ετούτη την παραβολή του Ευαγγελιστή Λουκά, που μιλά ως να ζωγραφίζει, όπως είπε στο κήρυγμά του, σήμερα, ο Επίσκοπος Κλήμης.
Και τα δυο σημερινά Αναγνώσματα, μιλάνε για "το καλό". Το καλό για όλους τους ανθρώπους. Γιατί το καλό, δεν μπορεί να είναι καλό μόνο για κάποιους, και όχι για κάποιους άλλους.
Πόσο επίκαιρα, ο Παύλος, στην επιστολή του, μας συνιστά να αποφεύγουμε "μωράς ζητήσεις", όπως οι "ζητήσεις" των ημερών μας: εγώ να ομιλώ γι'αυτά που θέλω, και τα δικά σου δεν υπάρχουν, θορυβώ για να μην ακούγεσαι, και σε γελοιοποιώ, επειδή διαφωνώ μαζί σου!
Μα δεν είναι ακριβώς "επίκαιρο", είναι παντοτινή αλήθεια, πως οι μωρές "ζητήσεις", οι έριδες και οι διαμάχες, είναι ανωφελείς και μάταιες. Ας σκεφτούμε, πότε θα σταματήσουν, αν δεν τις σταματήσουμε εμείς, οικειοθελώς: Όταν κάποιος ηττηθεί ή εξουδετερωθεί! Δηλαδή, θα σταματήσουν, όταν δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια! Όταν θα είμαστε ταπεινωμένοι κι εξουθενωμένοι, ή όταν η αλαζονεία και η κτητικότητά μας δεν θα έχουν να πάρουν τίποτε άλλο από το θύμα των ορέξεών μας!
Ο Απόστολος, παραινεί τον Τίτο να μαθαίνει στους νεώτερους να είναι ενεργοί και να συνεισφέρουν με καλά έργα "εις τας αναγκαίας χρείας". Να μην μένουν χωρίς καλά έργα, αλλά να αποφεύγουν την απραγία και την αδιαφορία στην ανάγκη του άλλου.
Πόσο πυκνά ειπωμένο, ετούτο το "αναγκαίας χρείας"! Ας μην μας διαφεύγει, πως υπάρχουν και "πολυτελείς ανάγκες", κι όπως φαίνεται, πάντα υπήρχανε, γι' αυτό κι ο Απόστολος κάνει λόγο για "αναγκαίας χρείας". Όχι δηλαδή σ' όλες τις ανάγκες, που ο καθένας νομίζει πως έχει, αλλά σε εκείνες που είναι "ζωτικής σημασίας" θα λέγαμε σήμερα. Δεν μπορούμε να ζητάμε βοήθεια και συνδρομή για την άνεσή μας. Δεν είναι υπηρέτες μας οι άλλοι. Η αλληλεγγύη δεν είναι υποχρεωτική υπηρεσία, είναι περίσσευμα αγάπης, κι αντί να καταχρώμαστε την αγάπη του άλλου, φρόνιμο είναι να δείχνουμε και την δική μας: Να μη καταληστεύουμε την ευσπλαγχνία των άλλων προς το πρόσωπό μας, ας σπλαγχνιστούμε κι εμείς τους άλλους, τουλάχιστον, για την θυσία τους!.
Στο σημερινό Ευαγγελικό απόσπασμα, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μας αποκαλύπτει πως, συχνά, ο λόγος του Θεού-σπορέως, ο λόγος ο παιδαγωγικός προς την αρετή, δεν είναι δυνατόν να εισακουσθεί.
- Άλλοτε, γιατί πέφτει σε μια καρδιά σκληρή και άγονη σαν τον πολυ-περπατημένο δρόμο, που τίποτε δεν μπορεί να φυτρώσει πάνω του,
- άλλοτε γιατί πέφτει σε μια καρδιά ξερή και γεμάτη πέτρες, που καταπλακώνουν τον σπόρο και τίποτε δεν φτάνει να ριζώσει πάνω τους κι ανάμεσά τους.
- Άλλοτε πάλι, πέφτει σε μια καρδιά γεμάτη αγκαθερές φροντίδες, μέριμνες κι έγνοιες που πνίγουν κάθε άλλη σκέψη και κάθε κάλεσμα στην αρετή και στην αγαθή πράξη.
"ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ". Δόθηκε σ' εμάς να γνωρίσουμε την διδασκαλία και να ζούμε στην αγάπη του Χριστού. Ας είμαστε ευγνώμονες για τούτη την κλήση.
Δεν είναι στον άνθρωπο να εξιχνιάσει το πώς και το γιατί στα μυστήρια του κόσμου. Το έργο τούτο υπερβαίνει τον άνθρωπο. Αλλά, θα έχουμε αγαθά έργα, με υπομονή και με γνώμονα στην ζωή μας την διδαχή του σπορέως.
*******************************************
Τα Αναγνώσματα της ημέρας:
Επιστολή Παύλου, Προς Τίτον, κεφ. γ, εδ. 8-15
8 Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·
9 μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. 10 αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11 εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. 12 ῞Οταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. 13 Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. 14 μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.
15 ᾿Ασπάζονταί σε οἱ μετ' ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει.
῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.
Ευαγγέλιο Κατά Λουκάν κεφ. η, εδ. 5-15
5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9 ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου