Ένα υπόμνημα με αφορμή τους Ευέλπιδες και τους απέλπιδες...

 

Έγραφα τις προάλλες στον Λόγιο Ερμή για τον ξυλοδαρμό των Ευελπίδων, για την έννοια της άνανδρης αυτής πράξης, την πολιτική της σημασία, τις αριστερές πολιτικές παρεκτροπές  και για τις ευθύνες της πολιτείας που αφήνει να επωάζονται φιλοκυβερνητικοί και κόκκινοι ολοκληρωτισμοί, καθώς ο αρμόδιος υπουργός μας καθησύχαζε, πως όλα βαίνουν καλώς.

Η κριτική που σημειώθηκε  κατά των σκέψεών μου εστιάστηκε στους κακούς μηχανισμούς του κράτους που δέρνουν φτωχούς, στα ελαττώματα της φυλής, στις άδικες καταδίκες αγωνιστών, στα διάφορα, αριστερά και δεξιά, πολιτικά συμπλέγματα και στους νόμους ("να πέρασε και κανένα νομοσχέδιο από τη βουλή δεν παίζει;) που ψηφίζονται. Και το σπουδαιότερο, κατηγορήθηκα για μονομέρεια.

Επειδή γράφω ως πολίτης, κι όχι ως κομματικός απολογητής, θεωρώ,  αναγκαίο να απαντήσω και να διευκρινίσω έτι περαιτέρω, κάποια πράγματα που φαίνεται, πως αποτελούν την πηγή του κακού, που λέγεται ασυνεννοησία των πολιτών.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε αν εμείς οι πολίτες, στο σύνολό μας, έχουμε τα ίδια ή τελείως διαφορετικά συμφέροντα, από αυτά που έχει το σύνολο των πολιτικών, που σήμερα μας εκπροσωπούν.

Για το σκοπό αυτόν, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε, από την σκοπιά των πολιτικών

• ποιές ήσαν πολιτικές που εφαρμόστηκαν στα προηγούμενα χρόνια, από όλους όσοι συνέπραξαν στην διαμόρφωση και στην εφαρμογή τους, οι οποίες μας οδήγησαν στην σημερινή οικονομική κατάντια, και 
• πώς -γιατί, από ποιόν κλπ- αποφασίστηκε η δια του επανειλημμένου δανεισμού επιβίωση. 
• Ποιά είναι τα πολιτικά πρόσωπα που αποφασίζουν για τις τύχες μας, 
• ποιά θητεία έχει ο καθένας τους στα πολιτικά πράγματα, 
• ποιό είναι το λοιπό έργο καθενός από αυτούς, 
• πόσα μέλη της οικογενείας τους στεγάζει η πολιτική σκηνή, 
• πόσες θέσεις έχει και πόσους μισθούς εισπράττει ο καθένας τους,  
• πόσες συντάξεις λαβαίνουν εξερχόμενοι από την πολιτική, ή όντες πολιτικοί, 
• πόσες περικοπές έχουν υποστεί στις ποικίλες αποδοχές τους,  
• πόσους δορυφόρους έκαστος μισθοδοτεί για την προώθηση των ποικίλων και ποίων έργων του,
• ποιό είναι το πολιτικό τους προϊόν, 
• ποιό κακό απέτρεψαν, 
• ποιές αρχές και αξίες έχει ο καθένας τους, 
• αν εργάστηκαν στην ιδιωτική οικονομία και τί ακριβώς δημιούργησαν, 
• πόσα αναδρομικά βουλευτικών αποδοχών έλαβαν, και πότε. 
• Αν ψήφισαν με τα μνημόνια την υποδούλωση του ελληνικού λαού για εκατό ακόμη χρόνια, 
• κι αν θα φροντίσουν όλοι μαζί να δικαστούν και να αποδοθεί δικαιοσύνη για εκείνους που πήραν και καταχράστηκαν πολιτικά (για τα κόμματά τους) χρήματα, 
• και πότε θα επιστραφούν (προς μείωση του ελληνικού χρέους) τα κομματικά χρήματα. 
• Αν θα καταργήσουν τον νόμο για το ανεύθυνο των υπουργών κλπ.

και αν όλα τα παραπάνω προνόμια, ασυλίες, αποκτήματα ή δυνατότητες των πολιτικών έχουν καμμιά σχέση με τα ενδιαφέροντα  και τα συμφέροντα των πολιτών

Για να είναι λυσιτελής η έρευνά μας, θα πρέπει να ονοματίσουμε και όσους συνέπραξαν στην διαμόρφωση και την εφαρμογή των συγκεκριμένων και εφάμαρτων πολιτικών αποφάσεων.  Και χωρίς ενδοιασμούς και κομματικές ευθυνοφοβίες, πρέπει να πούμε πως συνεργάστηκαν όλοι μαζί:

• Η εκάστοτε κυβέρνηση που είχε τις ασθενείς προτάσεις της, και η εκάστοτε αντιπολίτευση που είχε τις σθεναρές αντιδράσεις της. Στην αντιπολιτευτική τακτική του εκβιασμού και  (συχνά πραγματοποίησης) της απειλής για πολιτική και κοινωνική αναταραχή, η εκάστοτε κυβέρνηση προέβαινε -ως μια προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων- σε οικονομικές παροχές και ηθική εξαγορά των αντιδράσεων (με οφίτσια και πολιτικές υποσχέσεις). Στην πράξη, λοιπόν,  εφαρμοζόταν σχεδόν πάντα η εκάστοτε αντιπολιτευτική πολιτική, όσον αφορά τα κοινωνικά και τα εργασιακά ζητήματα. Αυτά που θα μαζεύανε κόσμο στις γραμμές των κομμάτων-προστατών του λαού.

Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι όλοι οι πολιτικοί βλέπανε τον λαό και την πολιτική εξουσία, με τα δικά τους γυαλιά. Οχι μόνο αυτοί. Αλλά και όσοι σταθήκανε κι ακολουθήσανε πιστοί σαν σκύλοι, το κόμμα τους, και συχνά ερίζουνε υπερασπίζοντας ο καθένας το δικό του. Γι' αυτό και  η λαϊκή έκφραση "κομματόσκυλα". Γιατί γαυγίζουνε  εντεταλμένα.  Και γιατί το συμφέρον τους είναι συνυφασμένο με το συμφέρον του κόμματος.

Η αριστερή δημοκρατία που επικρίθηκε ως όρος, κακώς ξενίζει. Είναι γνωστότατη η αριστερή διακήρυξη, πως η αριστερά δεν ανήλθε στην εξουσία για να κυβερνήσει ως κυβέρνηση των Ελλήνων, αλλά ως κυβέρνηση της αριστεράς! Και είναι παγκοίνως γνωστό, πως (και στην χώρα μας), η αριστερά καυχάται ότι είναι ο θεματοφύλακας των συμφερόντων

• των εργαζομένων, 
• των αδικημένων,
•  των μειοψηφιών, 
• και των ανθρώπων με ιδιαίτερες ικανότητες (όχι των αρίστων, γιατί η αριστεία είναι ρετσινιά, αλλά των διαφορετικών! Δηλαδή εκείνων που -σήμερα- εισβάλλουν στην χώρα μας ως μετανάστες απελπισμένοι, πολλοί από τους οποίους μάλιστα υποκρύπτουν άλλο ιστορικό πραγματικό στο ενεργητικό τους, 
• καθώς κι εκείνων που υβρίζουν όλα τα θρησκεύματα και κυρίως το κρατούν θρήσκευμα των Ελλήνων. 

Δεν εξαιρούνται της αριστεράς προστασίας, ούτε και επαναστάτες, που έχουν επανειλημμένως και δολίως αφαιρέσει την ζωή ανθρώπων, χωρίς καν την πηγαία και αμετάκλητη απόφαση της εκδίκησης, με όλες τις συνέπειες ενός τέτοιου διαβήματος (ανάληψη προσωπικής ευθύνης).

Αυτά λέει η αριστερά, αλλά τα ίδια λέει και η κάθε μη αριστερή κυβέρνηση. Πάντως, κι οι δυο δεν λένε -για προφανείς λόγους- ότι αδιαφορούν για τους πολίτες και το δικό τους μέλλον. Την προοπτική των πολιτών και της χώρας. Την προοπτική των Ελλήνων. 

Δεν είναι μονομέρεια να προβληματίζεσαι για το νόημα των δηλώσεων που έκανε κάποιος. Μονομέρεια είναι να λές ότι δεν υπάρχει άλλη -από την δική σου- άποψη, και ότι κάθε άλλη άποψη πρέπει να εξαφανιστεί. Και τούτο το τελευταίο, δεν είναι διαφωτισμός και πρωτοπορία, αλλά είναι ένα κατ' εξοχήν χιτλερικό τσιτάτο.

Μονομέρεια συντρέχει όταν αγνοείς και αδιαφορείς για την πραγματικότητα και αρνείσαι να δεις και να αντιληφθείς  αυτό που συμβαίνει. Όταν, προκειμένου να  εξουδετερώσεις τους άλλους, τους ευτελίζεις, τους εξουδετερώνεις, ακόμη και με βία, ενάντια στην φυσική τους παρουσία και ύπαρξη. Καθώς και όταν αλλάζεις το όνομα των πραγμάτων, για να κάνεις υπαρκτά και παρόντα, πράγματα που έχεις μονάχα στο μυαλό σου και στις προθέσεις σου.

Ποιός φταίει για όλα αυτά; Ασφαλώς και δεν φταίνε (μόνο) οι πολιτικοί. Φταίμε (κι) εμείς οι πολίτες. 

• Φταίμε, γιατί δεν ασχοληθήκαμε με την ανάπτυξη της λογικής μας,
•  με την γνώση των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, 
• με την συνείδηση των δυνάμεών μας και των ονείρων μας, 
• γιατί δεν ασχοληθήκαμε να συνειδητοποιήσουμε την έννοια και την σημασία των εκμαυλιστικών κηρυγμάτων των πολιτικών δημαγωγών,  
• και των δολωμάτων που εφηύραν οι τραπεζίτες για την παραπλάνηση και την υποδούλωσή μας. 
• Φταίμε, γιατί εκλιπαρήσαμε για μια θέση στην δορυφορική αργομισθία του 500άρικου, 
• αντί για ένα πέταγμα στην δημιουργία και την παραγωγή, με μύρια όσα ανταλλάγματα ηθικής ικανοποίησης, ανταμοιβής του μόχθου, χαρά της δημιουργίας, αξιωσύνης, ικανότητας, αυτοπεποίθησης!

 Ας μην κατηγορούμε τους μηχανισμούς (καταστολήςκαι εξαναγκασμού) του κράτους. Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίζει, δεν είναι αυτό. Αλλά οι προσχηματικοί αντιεξουσιαστικοί μηχανισμοί της εξουσίας!

Οι παθογένειες της φυλής, δεν είναι η αιτία των βασάνων μας. Αυτές θα μας ωθούσαν στο να  μιλάμε. Αυτό που μας συμβαίνει είναι αφελληνισμός. Συστηματικός, μεθοδικός, επίμονος, οργανωμένος, πολυεπίπεδος. Απώλεια εθνικής ταυτότητας. 

Α! όλα κι όλα! Τουλάχιστον φροντίσαμε να αναγνωρίζουμε νομικά, κατά την εκάστοτε δήλωσή μας, την ταυτότητα του φύλου μας! Όχι το φύλο μας, αλλά την ταυτότητα του φύλου μας! Τί φαντασία! Τί εξυπνάδα! Το φύλο μας θα είναι αυτό που είναι, αλλά εμείς θα το λέμε κάτι άλλο!

Για φανταστείτε, αλήθεια,  ένα πρωθυπουργό (άνθρωπος είναι κι αυτός, δικαιούται να έχει γούστα!)  που αλλάζει άποψη για το φύλο του, κι είναι στην μια συνεδρίαση Μαρία και στην άλλη Γιάννης, ή, στη μιά χώρα, να μας εκπροσωπεί σαν  Σωτήρης και στην σύνοδο να μας εκπροσωπεί σαν Δήμητρα!

Για τους αγωνιστές που καταδικάζονται ας αναζητήσουμε τις δικαστικές πλάνες. Πράγμα που μπορεί να συμβεί σε κάθε είδος υπόθεσης. Κι αν οι δικαστές μας, που πρέπει να είναι ανεξάρτητοι, υπεύθυνοι, καλλιεργημένοι και ελεύθεροι άνθρωποι, κι όχι δέσμιοι των  παθών, των μωρο-φιλοδοξιών και πάσης φύσεως εξω-δικαιοδοτικών δεσμεύσεών τους, αν λοιπόν αυτοί, καταγνώσουν υπαιτιότητα και πρόθεση στον "αγωνιστή" να βιάσει το φρόνημα των συμπολιτών του και να τους υποχρεώσει (από φόβο για την ζωή την δική τους ή άλλων) να συμμορφωθούν ή να υποταχτούν σ' αυτόν, τότε πρέπει αυτός και να αναλάβει την ευθύνη και να μην παραπονείται. Γιατί αυτό ήθελε. Να επιβάλει το θέλημά του με το ζόρι στους άλλους, ή να διαμαρτυρηθεί εκδικητικά. Θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί ή να αντιδράσει ησύχως και αόπλως. Κι όχι εκβιαστικά και απειλητικά.

[Γιατί, την συμμόρφωση σε διαταγές (δικαίωμα και εξουσία προς τούτο), στα πολιτισμένα έθνη, την έχει η κατεστημένη Πολιτεία. Μην κοιτάτε που στην δική μας πολιτεία, την εξουσία συμμόρφωσης την έχει το κόμμα. Κάποιο κόμμα].

Ο κάθε αγωνιστής, πρέπει να γνωρίζει, πως δεν είναι μόνο αυτός ελεύθερος να θέλει κάτι με όλη την δύναμη της ψυχής του. Είμαστε και όλοι εμείς οι άλλοι, ελεύθεροι (να θέλουμε αυτά που ποθεί η δική μας ψυχή). Αν μπορεί και να  πραγματοποιεί ο καθένας μας  τα θελήματά του, είναι άλλο ζήτημα, που ανάγεται σε άλλη προβληματική.


Είναι προφανές πως ο πολιτικός κόσμος (όχι μόνο αυτός που εποφθαλμιά, αλλά  και αυτός που ασκεί  την εξουσία), κατά την εκέλεση της πολιτικής του ατζέντας, συναντάει διαφορα προβλήματα, προσκόματα, αντιδράσεις, κλπ. Όλοι αυτοί λοιπόν, ανάλογα με την ένταση του πολιτικού τους πάθους, χρησιμοποιούν και τα αντίστοιχα μέσα αντιμετώπισης των δυσκολιών που συναντούν.

• Κάποιοι, που πιστεύουν πως μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν τον τόπο, ή μόνοι αυτοί είναι σε θέση να προσφέρουν, αγωνίζονται -με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο- μαχητικά για να αναδειχτούν και να επικρατήσουν. Τα έργα τους, αυτά που θα ακολουθήσουν, τους δικαιώνουν ή, συνήθως, όχι. 
• Το μάταιο της επανα-δοκιμής των ανύπαρκτων δυνατοτήτων τους, που αδυνατούν να αντιληφθούν αυτοί οι μετά πεποιθήσεως σωτήρες και οι αναντικατάστατοι υποψήφιοι σωτήρες, είναι πως εμείς, οι αποδέκτες και των διατακτικών πληρωμής των σπασμένων τους, το βλέπουμε καλά, γιατί το ζούμε, και έτσι, σιγά-σιγά, μάθαμε τί μπορούν να κάνουν. 
• Αυτοί δεν πρόκειται να το μάθουν ποτέ. Η απύθμενη φιλοδοξία τους, η αυτο-ευτελιστική τους ματαιοδοξία, η ακόρεστη επιθυμία αυτο-προβολής  μαζί με τον ναρκισσισμό τους, ολοκληρώνουν την καταστροφική τους επέλαση στην ζωή και την προοπτική των ακομμάτιστων πολιτών. Αυτών, που ζούν από την εργασία και την προσπάθειά τους. 
• Οι άλλοι, οι κομματικοί ιδεαλιστές και, κυρίως, οι κομματικοί υλιστές, ζούνε από τον "πολιτικό  αγώνα, και τους εντός αυτού συσχετισμούς θέσεων εργασίας" (κομματικοί εκπρόσωποι, διπρόσωποι, απρόσωποι, περσόνες, ιματζ και οπίνιον μαίηκερς, σύμβουλοι, συνεργάτες, ορντινάτσες, κλπ).

 Όσο για τους νόμους που ψηφίζονται, πρέπει να πούμε, ότι πρόκειται για νόμους που εξυπηρετούν την εξουσία και τις διασυνδέσεις της.

Γιατί ο νόμος, που είναι ρωμαϊκή εφεύρεση, αποτελεί στην ουσία κανόνα σχέσεων

• της πολιτείας προς τους πολίτες,  
• των ανθρώπων μεταξύ τους 
• και των ανθρώπων προς τα πράγματα και τα υλικά, όπως και άυλα αγαθά

Και είναι ασφαλώς κατανοητό, πως όποιος ορίζει τον κανόνα, φροντίζει κυρίως για την μερίδα που ο ίδιος θα λάβει (σας λέει κάτι η φράση για "το μαχαίρι και το πεπόνι;" γι' αυτό λέγεται η φράση!). Ανθρώπινον γαρ το πλεονεκτείν!

Βλέπετε, οι ρωμαίοι κατακτητές, που επινόησαν τον νόμο, κανόνισαν την τάξη των πραγμάτων, σαν προκύψανε πολλά αντικείμενα εξουσιασμού.  Γιατί οι κατακτημένοι λαοί, οι χώρες και τα πράγματά τους ήσαν αντικείμενα: res mobile λέγανε οι ρωμαίοι για τα άψυχα αντικείμενα και res automobile  για τους δούλους. (Πράγματα ήσαν γι' αυτούς, όλα, κινητά ή αυτοκινούμενα).


Το κακό είναι πως "το να είναι κάποιος πολίτης"  πιεστήκαμε πολύ, εμείς εδώ, για να το ξεχάσουμε. Σηνηθισμένοι από την Εκκλησία του Δήμου, όπου  κάθε πολίτης μπορούσε να λάβει τον λόγο και να έχει την ευθύνη των λεγομένων του, δεν δυσκολευτήκαμε αργότερα να συμμετέχουμε στην τελετή της Θείας Ευχαριστίας, στην λειτουργία της Εκκλησίας των πιστών, όπου βιώνουμε και συμπράττουμε, και δεν νοείται χωρίς εμάς.

Μας είναι ακόμη και σήμερα, δύσκολο, παρόλο που περάσανε τόσα χρόνια, και υποστήκαμε τόση βία και πίεση,  να νοιώσουμε δημοκρατία, μέσα στο καβούκι της αντιπροσώπευσης. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως την εξουσία  "να αποφασίζουμε ως πολίτες" την έχουμε δώσει στους αντιπροσώπους μας. Αυτοί πλέον αποφασίζουν για όλους εμάς. Εμείς απλώς, πληρώνουμε, και μάλιστα χωρίς ποτέ να εξοφλούμε, και χωρίς να μιλάμε. Εμείς δεν αποφασίζουμε παρά μόνο κάθε 4 χρόνια (ή και ενωρίτερα) για να προσδιοριστεί για ποιόν θα πληρώνουμε.

Για το λόγο αυτόν η σημερινή δημοκρατία μας, είναι βαρειά άρρωστη. Από συνειδησία. Θαρρούμε πως δημοκρατία είναι να ζορίζουμε τους άλλους για να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς. Ή να θαρρούν οι πολιτικοί μας πως μπορεί δωρεάν και επ' άπειρον να μας πουλάνε ανοησίες.  Όχι αγαπητοί μου! Δημοκρατία είναι να συμφωνούμε όλοι, πως ό,τι λέμε το εννοούμε, και πως όταν λέμε πως δεν θα κατασπαταλούμε το δημόσιο χρήμα, δεν θα το σπαταλούμε. Κι όταν κάποιος το σπαταλήσει να τιμωρηθεί και να μην υπάρχει δυνατότητα αυτό να γίνεται ξανά και ξανά, με διάφορες προφάσεις και  δικαιολογίες ή διαδικασίες αναγνώρισης καλής πρόθεσης....Κι όταν κάποιος διχτεί επίορκος, στην αποστολή που έλαβε απέναντι στους πολίτες και την χώρα, να αποβάλλεται από το σώμα των αντιπροώπων, κι όχι να κουκουλώνεται από το σινάφι, με ισορροπίες και υποσχέσεις αμοιβαιότητας, έστι ώστε να διατηρείται το καρέ του πολιτικού παιχνιδιού.