Διαβάζω στην αιχμή (aixmi.gr) το άρθρο της Μαρίας Παναγοπούλου και σκέφτομαι ότι άλλος έχει το όνομα κι άλλος έχει την χάρη! Ο λόγος; η συχνότατα κατασυκοφαντούμενη (άλλοτε δικαίως κι άλλοτε αδίκως) ως υστερική "μαμά των αγοριών", έχει και τον αντίποδά της! Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, υπολείπεται σημαντικά έναντι μερικών "μαμάδων των κοριτσιών"! Φαίνεται, πως πολλές μαμάδες, ξεχνάνε ότι είναι μαμάδες παιδιών, κι ότι θά 'πρεπε απλώς να θέλουν το καλό στη ζωή των παιδιών τους. Γράφει, λοιπόν, η Μαρία Παναγοπούλου:
"Μαμαδοπαρέα, με παιδιά μεταξύ 16 και 20 ετών, κουβεντιάζει για την ερωτική ζωή των βλασταριών τους.
"Εμένα ο γιος μου, βγήκε μονογαμικός" σχολιάζει η μάνα νούμερο ένα για το 20χρονο μοναχοπαίδι της, με ένα κρυφό καμάρι στην φωνή της.
"Εσύ φταις" την κατακεραυνώνει η μάνα νούμερο δύο, μητέρα μιας κόρης 16 κι ενός γιου 18 χρονών.
"Τι εννοείς φταίει;" αντιδρά η νούμερο τρία, κοριτσομάνα.
"Φταίει αγάπη μου! Είναι φανερό ότι κάποιο λάθος έκανε στην ανατροφή του παιδιού της και βγήκε μονογαμικό. Αγόρι και μονογαμικό; Πού ακούστηκε; Ο άντρας πρέπει να έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα, αλλιώς είναι ένας βουτυρομπεμπές που από το βρακί της μάνας του, μπαίνει στο βρακί της γυναίκας του".
"Μα τι αρρωστημένες απόψεις είναι αυτές;" αναρωτιέται η "ένοχη" μάνα του μονογαμικού. "Άσε που όταν ένας άντρας έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος από κεκτημένη ταχύτητα να συνεχίσει να τα κάνει και σαν οικογενειάρχης. Κι αυτό οδηγεί μαθηματικά στη δυστυχία ή και τη μοναξιά".
"Τι ακούνε τα αυτιά μου και δεν σηκώνονται να φύγουν; Ξέρεις εσύ άντρα να είναι δυστυχισμένος επειδή έχει πολλές γκόμενες στη ζωή του; Άσε μας καλή μου με αυτά τα φιλοσοφημένα. Αυτά μας φάγανε" εξανίσταται η μητέρα νούμερο δύο.
"Εγώ πάντως ξέρω γυναίκες που είναι δυστυχισμένες στο πλευρό τέτοιων αντρών. Και επειδή εμείς οι δυο έχουμε και κορίτσια, πώς θα αισθανόσουν αν η κόρη σου παντρευόταν έναν άντρα με πολλά χιλιόμετρα που θα παρέμενε λάτρης των πολλαπλών διαδρομών και μετά τον γάμο τους;" παρεμβαίνει εμφανώς αγανακτισμένη η νούμερο τρία.
Η σιωπή που σκεπάζει την ομήγυρη, είναι ενδεικτική της απάντησης που θα ακολουθήσει.
"Τι σχέση έχει η κόρη μου στην κουβέντα μας; Αν είναι ξύπνια και έχει πάρει τα μαθήματα που της έδωσα μεγαλώνοντάς την, θα βρει εναν καλόβολο, μονογαμικό βουτυρομπεμπέ να περάσει ζάχαρη. Αν θέλει τον άτακτο, κακό του κεφαλιού της. Και στην τελική, αν σε όλα τα άλλα του είναι σωστός και της εξασφαλίζει μια καλή ζωή, ας κάνει λίγο και τη χαζή. Οι γιαγιάδες μας που ζούσαν έτσι, χαμένες βγήκαν; Αυτό που πρέπει να ξέρει μια γυναίκα είναι ότι ο προορισμός της είναι το νυφικό κι αυτά τα μοντέρνα που λένε για καριέρες και ελευθερίες, είναι για να περνάει η ώρα μας".
Τι να σχολιάσω εγώ; Μια ευχή μόνο να κάνω: να πάψουν κάποτε οι γονείς, μανάδες και πατεράδες, να παράγουν δυστυχία... Θηλυκού και αρσενικού γένους... "
*********
Διαβάζοντας αυτά, έκανα μια προσγείωση τόσο ανώμαλη, που ακόμη πονάω! Το να επιζητείς υπευθυνότητα από το παιδί σου για την ζωή του, είναι -όπως φαίνεται-... ανατριχιαστικό! Το να συμβουλεύεις συνέπεια και σεβασμό είναι ανεδαφικό και καθυστερημένη αντίληψη.
Όπως φαίνεται, κύριο μάθημα στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει γίνει στην εποχή μας, η διδασκαλία στην καπατσωσύνη, την κοροϊδία, το βόλεμα, την απόλαυση και την προσωπική εξυπηρέτηση έστω και με ηθική ανοχή, αρκεί να συντρέχουν οικονομικά ωφελήματα!
Ναι, Μαρία,συμφωνώ!
Οι γονείς πρέπει να σταματήσουν να παράγουν δυστυχία, και οι νέοι να διαλέγουν αν θα μιμηθούν τους γονείς τους στις τυχόν μικρότητές τους, ή αν θα γίνουν καλύτεροι από αυτούς. Αν θα γίνουν μικρά κι ασήμαντα ανθρωπάκια ή αν θα αναχθούν σε πρόσωπα με συναισθηματική νοημοσύνη κι ευγένεια ψυχής, με ήθος, με σεβασμό και προσήνεια καθώς θα πραγματώνουν τις δικές τους τις αρχές, με τις οποίες θα θέλουν, φαντάζομαι, να ζήσουν την δική τους την ζωή και να την κάνουν καλύτερη, από αυτή που έμαθαν ως παιδιά.
Ο άνθρωπος, ως κοινωνικό όν, δεν μένει όπως τον "έπλασε" η μάνα του. Επηρεάζεται από τον κόσμο, από την μόρφωσή του, διαφοροποιείται, αλλάζει, εξελίσσεται, ερωτεύεται, κι ο ίδιος πια επιλέγει τον δρόμο του. Το αν θα διαλέξει να χαράξει τον δικό του τον δρόμο ή να ακολουθήσει τον δρόμο ενός άλλου, είναι θέμα του ιδίου. Πάντως, το πιο επικίνδυνο πράγμα στον νέο -για την ζωή του- είναι η ηθελημένη ή η μη συνειδητοποιημένη ευήθεια. Aντίστοιχα, το πιο επικίνδυνο πράγμα από εκείνα που κάνει ο γονιός για το παιδί του είναι η άκαιρη και υπερβολική προστατευτικότητα προς το παιδί του, όπως και κάθε υστερόβουλη προσπάθεια για χειραγώγηση της ζωής του, μη εξαιρουμένης και της σχέσης του με το άλλο φύλο.
Αυτά βέβαια είναι γενικότητες, που δεν λύνουν κανένα συγκεκριμένο και υπάρχον πρόβλημα, αλλά εμένα με δεσμεύει εκείνη η διαβεβαίωση που- νεοείσακτη πρωτοετής- έδωσα στο Πανεπιστήμιο: "...βιώσομαι κατ' επιστήμην...", και γι' αυτό τα σκέφτομαι με κάποια ευρύτητα κι όχι κατά περίπτωση. Και τούτο, γιατί καμμιά περιπτωσιολογική κατάστρωση δεν μπορεί να δώσει άξονα συμπεριφοράς, και κανένας κατάλογος δεν θα σταθεί καθολικός και πλήρης, που να δίνει οδηγίες περί του πρακτέου για κάθε περίσταση. Και γιατί ένα τέτοιο συνταγολόγιο (δράσεων ανά περίπτωση) δεν χρειάζεται σε έναν άνθρωπο με κρίση και διάκριση.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι "επιστήμη", και ο κόσμος που κρύβει η ψυχή του ανθρώπου είναι το πιο δύσκολα διαγνώσιμο αντικείμενο, το οποίο, καθώς επικοινωνούμε με τους άλλους, πρέπει πάντα να το μελετάμε με λεπτότητα, σε βάθος, με επιμονή και με σεβασμό, γιατί η ψυχή τραυματίζεται, πονάει και οι άνθρωποι υποφέρουν...
Κι αν τα διάφορα συμπλέγματά μας, μας κάνουν να βλέπουμε ως υπεύθυνους για την ταλαιπωρία μας τους άλλους, ας καλλιεργήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις, να ξεπερνάμε τα βασανιστικά μας συμπλέγματά και να θωρούμε τη ζωή όπως είναι: Στίβος άθλησης για όλους, και για α παιδιά μας! Όπου ο καθένας θα λαβαίνει τον στέφανο που αντιστοιχεί στην προσπάθεια που ο ίδιος κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου