Η Προσευχή της Αγίας Σκέπης, και η δική μας

 
Διαβάζω πως "γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. (...)

Να πώς καθιερώθηκε η γιορτή της Αγίας Σκέπης: Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. (Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία). Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή ώστε η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης, δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε -τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα- τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Μα θα μου πείτε, είναι τόσο μεγάλο το γεγονός που η Παναγία μας προσεύχεται για μας, ώστε η Εκκλησία μας να έχει ιδιαίτερη γιορτή γι’ αυτό το γεγονός; Ναι, μάλιστα, είναι μεγάλο και σπουδαίο και ζωτικής σημασίας. Λέγει κάπου ο ιερός Χρυσόστομος ότι πάντοτε έχουμε την ανάγκη των προσευχών των άλλων, όσο και ενάρετοι και ευσεβείς κι αν είμαστε.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι ο απόστολος Παύλος, αυτός που ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού κι άκουσε άρρητα ρήματα, αυτός που ονομάσθηκε στόμα Χριστού, αυτός που είχε «νουν Χριστού», αυτός που «αναπλήρωνε τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού στο σώμα του», αυτός λοιπόν ο γίγας της αρετής και της ευσέβειας, πάντα ζητούσε τις προσευχές των χριστιανών. Αν και αυτοί που θα προσεύχονταν για τον Παύλο δεν ήταν ούτε ανώτεροι του ούτε ισάξιοί του. Μοιάζει το γεγονός σαν ένας στρατιώτης να μιλά στον πρόεδρο της δημοκρατίας για τον στρατηγό. Κι όμως ο Παύλος όχι μόνο δεν αρνήθηκε τις προσευχές των χριστιανών, αλλά αντίθετα τους προέτρεψε και τους παρακαλούσε να προσεύχονται για κείνον.

Στην προς Ρωμαίους (15,30) γράφει· «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί μου … συναγωνίσασθαί μοι εν ταις προσευχαίς υπέρ εμού προς τον Θεόν». Στους Εφεσίους (6,18-19) συνιστά δέηση περί «πάντων των αγίων» και περί εαυτού. Τους Κολοσσαείς (4,2-3) παροτρύνει «τη προσευχή προσκαρτερείτε … προσευχόμενοι άμα και περί ημών». Τους Θεσσαλονικείς (Α΄ Θεσ. 5,25 · Β΄ Θεσ. 3,1) παρακαλεί «αδελφοί προσεύχεσθε υπέρ ημών».

Όχι δε μόνο ζητά να προσεύχονται γι’ αυτόν και για τους συνεργάτες του, αλλά και πιστεύει ότι ήδη το κάνουν, και ότι στις προσευχές τους οφείλει την υγεία του και τη σωτηρία από μεγάλους κινδύνους (πρβλ. Φιλημ. 22 · Β΄ Κορ. 1,10-11).

Αλλά και ο Πέτρος, δεν είπε τι μου χρειάζεται η προσευχή των άλλων, αφού είμαι απόστολος, αφού ομολόγησα το θεανθρώπινο του Χριστού, αφού πάνω στην ομολογία μου στηρίχθηκε η Εκκλησία. Έτσι, όταν ήταν στη φυλακή από τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων προσεύχονταν γι’ αυτόν, με αποτέλεσμα να τον ελευθερώσει άγγελος Κυρίου κατά θαυμαστόν τρόπο.

Λοιπόν κι αν είσαι Παύλος κι αν είσαι Πέτρος έχεις ανάγκη των προσευχών των άλλων και μάλιστα των αγίων και ιδιαίτερα της Παναγίας. Βέβαια οι αιρετικοί διαφωνούν στο σημείο αυτό και λένε να προσευχόμαστε κατ’ ευθείαν στο Θεό και όχι να επιζητούμε τις δεήσεις των αγίων. Ήδη τα παραδείγματα που αναφέραμε δίδουν την απάντηση, γιατί, αν μας χρειάζονται οι προσευχές των ζώντων και μη τελειωθέντων αδελφών μας, πόσο περισσότερο ωφέλιμες είναι οι προσευχές των αγίων. Ας αναφέρουμε όμως κι ένα χωρίο που είναι χαρακτηριστικό για το πόσο αναγκαία είναι η δέηση των δικαίων ζώντων και τεθνεώτων. Στον Αβιμέλεχ ένα βασιλιά της Αιγύπτου, που είχε υποπέσει σ’ ένα σοβαρό παράπτωμα, ο Θεός του είπε να προσφύγει στον Αβραάμ, που ήταν τότε στην Αίγυπτο, και να ζητήσει την προσευχή του. «Προφήτης εστί και προσεύξεται περί σου και ζήση» (Γεν. 20,7).  


Η δύναμη της προσευχής των Αγίων προϋποθέτει και την προσευχή ημών των ιδίων: Η προσευχή έχει τεράστια δύναμη, κι ενώ είναι αναγκαία -όσο ενάρετοι κι αν είμαστε- χρειάζεται και μια άλλη συνθήκη για να καρποφορήσει. Δηλαδή, χρειάζεται να προσπαθούμε κι εμείς· ν’ αγωνιζόμαστε· να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας· να βιάζουμε τον εαυτό μας προς εξάσκηση της αρετής. Μην περιμένουμε τα πάντα από την προσευχή των αγίων, ενώ εμείς οι ίδιοι οκνεύουμε και τεμπελιάζουμε. Η αγιότητα δεν μεταδίδεται κατά μαγικό τρόπο· απαιτεί και ενεργό προσπάθεια εκ μέρους μας.

Έτσι ενώ ο Ιερεμίας προσευχήθηκε τρεις φορές για τους Εβραίους και στις τρεις φορές άκουσε το Θεό να λέγει· «Μη προσεύχου, μηδέ αξίου περί του λαού τούτου ότι ουκ εισακούσομαί σου» (7,16). Και ο Ιεζεκιήλ άκουσε το εξής· «και εάν ώσιν (είναι) οι τρεις ούτοι εν μέσω αυτής, Νώε και Δανιήλ και Ιώβ, αυτοί εν τη δικαιοσύνη αυτών σωθήσονται … η δε γη έσται εις όλεθρον» (14, 14-16). Και στον Ιερεμία είπε ο Θεός· «εάν στη (σταθεί) Μωσής και Σαμουήλ προ προσώπου μου, ουκ έστιν η ψυχή μου προς αυτούς» (15,1). Και τα λέγει αυτά ο Θεός στον Ιερεμία και στον Ιεζεκιήλ για να τους δείξει όχι ότι δεν δέχεται την ικεσία τους και τους περιφρονεί, αλλά δεν αξίζουν οι Ιουδαίοι για να τους βοηθήσει. Γι’ αυτό και αναφέρει τα ονόματα του Νώε, του Δανιήλ, του Ιώβ, του Μωϋσή, και του Σαμουήλ, που είχαν καθιερωθεί ως άγιοι μεγάλου βεληνεκούς, θεοπρόβλητοι και θεάρεστοι. Είναι σαν να λέγει ο Θεός σήμερα· «Ακόμη και η Παναγία και οι απόστολοι και ο Χρυσόστομος και ο Αθανάσιος να προσευχηθούν για σας, δεν σας βοηθώ. Η κακία σας είναι απροσμέτρητη και φοβερή.

Είναι χαρακτηριστική η λεπτομέρεια, πως η Παναγία μας, άπλωσε το μαφόριό της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσεύχονταν (...)".

Ποιό είναι το νόημα της 28ης Οκτωβρίου, σήμερα;

 

Αν προσπαθούσαμε να ξαναδούμε σήμερα την περίοδο του μεγάλου πολέμου και όσα ακολούθησαν, θα πρέπει να το κάνουμε για να γίνουμε όλοι καλύτεροι. Πολίτες και πολιτικοί. Απλοί άνθρωποι με μια εθνική ταυτότητα και άνθρωποι πολίτες όλου του κόσμου.  Και να το κάνουμε όχι με μια μικρόψυχη πρόθεση. Να το κάνουμε για να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού, που αιματοκύλισε την Ευρώπη. Και να ερευνήσουμε χωρίς παρωπίδες και κατάρες, και χωρίς εκ των προτέρων άφεση των αμαρτιών των φίλων και των ομοϊδεατών μας.

Οι φιλίες μεταξύ των λαών στηρίζονται μόνο στον αλληλοσεβασμό, στις κοινά αποδεκτές αξίες, στην από κοινού τήρηση αρχών και στην επιδίωξη κοινών σκοπών, σπουδαιότερος εκ των οποίων είναι η ειρηνική συνύπαρξη και η αλληλεγγύη.

Οι φιλίες μεταξύ των λαών καταστρέφονται, ή διαψεύδονται τραγικά, όταν επικδιώκεται η ικανοποίηση των ίδιων εκάστου συμφερόντων ή βλέψεων, σε βάρος του άλλου λαού.

Λέγεται, ότι τότε, ο ιταλικός λαός δεν ήθελε τον πόλεμο, ο οποίος έγινε εξαιτίας πολύ κακών και πολιτικά επιπόλαιων επιλογών, της ιταλικής ηγεσίας. Οι λαοί δεν πρέπει να συναινούν στην εδραίωση κυβερνώντων, τέτοιων, που θα προβαίνουν σε ανισόρροπες επιλογές, και μάλιστα σε βάρος του λαού τους και των κοινώς παραδεδεγμένων δικαίων. Επικίνδυνοι ηγέτες και “ανισόρροποι”, δεν είναι μόνο οι αυταρχικοί, είναι και οι αλαζονικοί, και οι καταχραστές, και οι ανεύθυνοι, και οι ψευδόμενοι, και οι ασυνεπείς και όσοι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού της χώρας που κυβερνούν και για λογαριασμό της οποίας διαπραγματεύονται σοβαρά εθνικά και οικονομικά κ.ά. ζητήματα, με άλλες χώρες. Τί θα πούμε όμως σήμερα, όπου συνεργαζόμενοι λαοί, σε ένα κοινό σκοπό, διαφωνούν και υποβλέπουν ο ένας την ύπαρξη και την υπόσταση του άλλου; Δεν πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σ' αυτό;

Αν ο πόλεμος που ξεκίνησε η μικρή κι αδύναμη Ελλάδα, με την αντίστασή της στον ολοκληρωτισμό του άξονα, λέγοντας εκείνο το ξεκάθαρο ΟΧΙ,  σήμανε την αρχή του τέλους για τον φασισμό, τί θα πρέπει να κάνουμε εμείς σήμερα για τον πόλεμο που γίνεται - όχι με τα κλασικά όπλα, αλλά- με όπλο την οικονομία, όπου εξυφαίνονται σχέδια εξαφάνισης λαών και χωρών; Αναμφισβήτητα, πρέπει, τουλάχιστον, να στιγματίσουμε αυτές τις εχθρικές και αποτρόπαιες επιλογές και να αντισταθούμε με όλη την δύναμη της λογικής και της ψυχής μας.

Γιατί,  αν θεωρήσουμε ότι ο φασισμός στην Ιταλία και ο ναζισμός στην Γερμανία  ήταν η συγκυρία που χάλασε τις σχέσεις του Ελληνικού λαού με τον Ιταλικό και τον Γερμανικό, τότε, σήμερα η Ενωμένη Ευρώπη, υποτίθεται ότι αποσκοπεί στο να αποσοβήσει τις αντιπαλότητες των λαών. Αλλά όπως φαίνεται, βρέθηκε άλλος τρόπος, κι όχι ο πόλεμος με τα όπλα, για να είναι και πάλι οι λαοί της Ευρώπης χωρισμένοι, αντίπαλοι κι εχθρικοί μεταξύ τους. Κι αυτός ο εχθρός είναι η πλεονεξία με  βοηθό την υστεροβουλία.

Στις μέρες μας η αδιαλλαξία και το αδίστακτο της επεκτατικής πολιτικής, το προσχηματικό της επιδεικνυομένης καλής συμπεριφοράς, η ένταση των εχθρικών βλέψεων και η απληστία των ισχυρών, η έλλειψη αξιών και αρχών, και η εμμονή των ισχυρών  προς κάμψη των αντιδράσεων ενάντια στα αλαζονικά  τους σχέδια, δείχνουν πως ο πόλεμος συνεχίζεται, χωρίς να έχει αλλάξει η ουσία των πραγμάτων. Τότε όπως και τώρα.

Σήμερα, δεν πολεμούμε, αρπάζουμε. Χρεώνουμε. Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ανάλογο με εκείνο που έκαναν τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα: ότι δηλ. με βουλιμία έχει εφορμήσει επί της πεσούσης ελληνικής δρυός, πληθώρα χωρών και συμφερόντων, που τα κοινά τους ενδιαφέροντα συνίστανται στην αρπαγή των πόρων και του πλούτου του τόπου μας. Το κακό είναι ότι ότι δεν υπάρχει αντίσταση στη συμπαιγνία των αρπακτικών. Λείπει εκείνο το ευεργετικό ΟΧΙ. Για την τιμή. Αντιθέτως. "Ημείς άδομεν", ονειρευόμενοι ανάπτυξη και έξοδο στις αγορές. Ή καθόμαστε και κλαίμε την μοίρα μας, κλείνοντας τα μάτια στην δυστυχία και τα αδιέξοδα.

Σήμερα στην πατρίδα μας, τείνουμε να αποτελούμε μια “σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία”, και οι τότε (28 Οκτωβρίου 1940) αναδειχθείσες αξίες δεν είναι πια ίδιες. Εξάλλου εκείνες τις αξίες τις ανέδειξαν Έλληνες με ηρωϊσμό και αυταπάρνηση. Σήμερα η πατρίδα είναι αποκηρυγμένη, (αν και στρογγυλεύονται οι αριστερές αντιπατριωτικές κορώνες ...τώρα που τελειώνει η τετραετία της κυβέρνησης!) ενώ η αυταπάρνηση και η υπηρεσία προς την πατρίδα θεωρείται ... νοητικό ελάττωμα (είδατε προ ημερών τί συνέβη στους Ευέλπιδες, στο κέντρο της Αθήνας: ξυλοδαρμός λόγω φρονημάτων τεκμαιρομένων από το γεγονός πως φορούσαν στρατιωτική στολή! )

Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, φασιστική και ναζιστική είναι η πλεονεξία, η επιθετικότητα, η κλοπή, η φοροδιαφυγή, όπως και ο αυταρχισμός και όλες οι ανήθικες και ανέντιμες μεθοδεύσεις. Όπως κι οι μίζες της Ζήμενς, και τα κλειστά σχολειά, και οι κλειστές επιχειρήσεις, και τα νοσοκομεία χωρίς μέσα και προσωπικό, και οι αυτοκτονίες, και η μη εφαρμογή των νόμων και η φοροδιαφυγή, και οι χαριστικοί διορισμοί ημετέρων, και οι υπάλληλοι που εμφανίζονται μόνο στη μισθοδοσία και η άβουλη πολιτική βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων προς διόρθωση ιδίων και αλλοτρίων κρατικών ημαρτημένων, η αλαζονεία των πολιτικών, η ιδιοτελής άσκηση εξουσίας, ο αφελληνισμός των ελλήνων και των ελληνοπαίδων, ο πιθηκισμός αλλοδαπών ηθών, προτύπων και πολιτικών, η ικανοποίηση αλλοδαπών δικαίων, και κυρίως η μη εξυπηρέτηση των δικαίων και της προοπτικής του Λαού και της Χώρας.

Πώς θα μπορούσε να γίνει υπέρβαση της πικρής σελίδας της ευρωπαϊκής ιστορίας των λαών, αφού το κάθε τι, αντί να μας ενώνει, μας χωρίζει;

Και μας χωρίζει, γιατί στον αγώνα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις πανανθρώπινες αξίες, δεν είμαστε όλοι μαζί.

Και πως να λησμονήσουμε εμείς, ότι οι ναζιστές εισβολείς, αφού μας σκότωσαν και κατέκαυσαν την ύπαιθρο,  λεηλάτησαν την πατρίδα μας, κατέστρεψαν υποδομές, κι άδειασαν και το θησαυροφυλάκιο της χώρας; Πώς να κάνουμε την υπέρβαση αφού σήμερα, σε καιρό ειρήνης, -χρεώνοντάς μας, για να γλυτώσουν τις τράπεζές τους-  μας υποχρεώνουν να εξανδραποδισθούμε, για να τους εξοφλήσουμε; Τάχα για να κρατήσουμε το λόγο μας και να τιμήσουμε την υπογραφή μας! Τάχα, πως μας βοηθάνε, για να εκσυγχρονιστούμε και να γίνουμε κι εμείς, το ίδιο "πολιτισμένοι", όπως ... αυτοί!

Εβδομήντα χρόνια μετά, πώς να δεχτούμε ότι μόνο εμείς (ευρισκόμενοι σε απόλυτη ένδεια και αδυναμία, υπερχρεωμένοι και εξαθλιωνόμενοι κάθε μέρα και περισσότερο) πρέπει να είμαστε συνεπείς, όταν οι ισχυροί, άκαμπτοι, ανάλγητοι κι ανελέητοι, ξαναζητάνε από εμάς θυσίες, και αρνούνται να πληρώσουν τα δικά τους αναγνωρισμένα χρέη απέναντί μας; Την δική τους υπογραφή, ποιός θα την τιμήσει;


Ο μεγάλος πόλεμος έκανε ώστε ο χρόνος  και πάλι να μετράει από το μηδέν!  Ο πολιτισμός κατέρρευσε κι η ανθρωπότητα ξαναβρίσκεται στην αρχή. Κι ο χρόνος μετράει μηδέν, για την αιωνιότητα πια. Δύσκολα μπορούμε να γυρίσουμε το ρολόϊ της Ιστορίας στον χρόνο πριν από την καταστροφή. Και δεν αρκεί μόνο η Ιστορική μνήμη, για να ξεπεραστεί το κακό. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος έχει προσωπική ευθύνη.
 
Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Αυτοί είναι πια η μόνη μας ελπίδα. Οι άνθρωποι. Να νοιώσουν την δύναμη της δικής τους επιλογής. Να μην αφήνουν να γεννιώται μέσα τους απάνθρωπα και φονικά πάθη. Αλλά να συγκρατεί και ν' αποτρέπει από το κακό ο ένας τον άλλο, κι όλοι (αυτοί) μαζί, να στέκονται εμπόδιο σ' εκείνον που θέλει να βλάπτει τους άλλους για δική του μονάχα ωφέλεια.

Ένα υπόμνημα με αφορμή τους Ευέλπιδες και τους απέλπιδες...

 

Έγραφα τις προάλλες στον Λόγιο Ερμή για τον ξυλοδαρμό των Ευελπίδων, για την έννοια της άνανδρης αυτής πράξης, την πολιτική της σημασία, τις αριστερές πολιτικές παρεκτροπές  και για τις ευθύνες της πολιτείας που αφήνει να επωάζονται φιλοκυβερνητικοί και κόκκινοι ολοκληρωτισμοί, καθώς ο αρμόδιος υπουργός μας καθησύχαζε, πως όλα βαίνουν καλώς.

Η κριτική που σημειώθηκε  κατά των σκέψεών μου εστιάστηκε στους κακούς μηχανισμούς του κράτους που δέρνουν φτωχούς, στα ελαττώματα της φυλής, στις άδικες καταδίκες αγωνιστών, στα διάφορα, αριστερά και δεξιά, πολιτικά συμπλέγματα και στους νόμους ("να πέρασε και κανένα νομοσχέδιο από τη βουλή δεν παίζει;) που ψηφίζονται. Και το σπουδαιότερο, κατηγορήθηκα για μονομέρεια.

Επειδή γράφω ως πολίτης, κι όχι ως κομματικός απολογητής, θεωρώ,  αναγκαίο να απαντήσω και να διευκρινίσω έτι περαιτέρω, κάποια πράγματα που φαίνεται, πως αποτελούν την πηγή του κακού, που λέγεται ασυνεννοησία των πολιτών.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε αν εμείς οι πολίτες, στο σύνολό μας, έχουμε τα ίδια ή τελείως διαφορετικά συμφέροντα, από αυτά που έχει το σύνολο των πολιτικών, που σήμερα μας εκπροσωπούν.

Για το σκοπό αυτόν, είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε, από την σκοπιά των πολιτικών

• ποιές ήσαν πολιτικές που εφαρμόστηκαν στα προηγούμενα χρόνια, από όλους όσοι συνέπραξαν στην διαμόρφωση και στην εφαρμογή τους, οι οποίες μας οδήγησαν στην σημερινή οικονομική κατάντια, και 
• πώς -γιατί, από ποιόν κλπ- αποφασίστηκε η δια του επανειλημμένου δανεισμού επιβίωση. 
• Ποιά είναι τα πολιτικά πρόσωπα που αποφασίζουν για τις τύχες μας, 
• ποιά θητεία έχει ο καθένας τους στα πολιτικά πράγματα, 
• ποιό είναι το λοιπό έργο καθενός από αυτούς, 
• πόσα μέλη της οικογενείας τους στεγάζει η πολιτική σκηνή, 
• πόσες θέσεις έχει και πόσους μισθούς εισπράττει ο καθένας τους,  
• πόσες συντάξεις λαβαίνουν εξερχόμενοι από την πολιτική, ή όντες πολιτικοί, 
• πόσες περικοπές έχουν υποστεί στις ποικίλες αποδοχές τους,  
• πόσους δορυφόρους έκαστος μισθοδοτεί για την προώθηση των ποικίλων και ποίων έργων του,
• ποιό είναι το πολιτικό τους προϊόν, 
• ποιό κακό απέτρεψαν, 
• ποιές αρχές και αξίες έχει ο καθένας τους, 
• αν εργάστηκαν στην ιδιωτική οικονομία και τί ακριβώς δημιούργησαν, 
• πόσα αναδρομικά βουλευτικών αποδοχών έλαβαν, και πότε. 
• Αν ψήφισαν με τα μνημόνια την υποδούλωση του ελληνικού λαού για εκατό ακόμη χρόνια, 
• κι αν θα φροντίσουν όλοι μαζί να δικαστούν και να αποδοθεί δικαιοσύνη για εκείνους που πήραν και καταχράστηκαν πολιτικά (για τα κόμματά τους) χρήματα, 
• και πότε θα επιστραφούν (προς μείωση του ελληνικού χρέους) τα κομματικά χρήματα. 
• Αν θα καταργήσουν τον νόμο για το ανεύθυνο των υπουργών κλπ.

και αν όλα τα παραπάνω προνόμια, ασυλίες, αποκτήματα ή δυνατότητες των πολιτικών έχουν καμμιά σχέση με τα ενδιαφέροντα  και τα συμφέροντα των πολιτών

Για να είναι λυσιτελής η έρευνά μας, θα πρέπει να ονοματίσουμε και όσους συνέπραξαν στην διαμόρφωση και την εφαρμογή των συγκεκριμένων και εφάμαρτων πολιτικών αποφάσεων.  Και χωρίς ενδοιασμούς και κομματικές ευθυνοφοβίες, πρέπει να πούμε πως συνεργάστηκαν όλοι μαζί:

• Η εκάστοτε κυβέρνηση που είχε τις ασθενείς προτάσεις της, και η εκάστοτε αντιπολίτευση που είχε τις σθεναρές αντιδράσεις της. Στην αντιπολιτευτική τακτική του εκβιασμού και  (συχνά πραγματοποίησης) της απειλής για πολιτική και κοινωνική αναταραχή, η εκάστοτε κυβέρνηση προέβαινε -ως μια προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων- σε οικονομικές παροχές και ηθική εξαγορά των αντιδράσεων (με οφίτσια και πολιτικές υποσχέσεις). Στην πράξη, λοιπόν,  εφαρμοζόταν σχεδόν πάντα η εκάστοτε αντιπολιτευτική πολιτική, όσον αφορά τα κοινωνικά και τα εργασιακά ζητήματα. Αυτά που θα μαζεύανε κόσμο στις γραμμές των κομμάτων-προστατών του λαού.

Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι όλοι οι πολιτικοί βλέπανε τον λαό και την πολιτική εξουσία, με τα δικά τους γυαλιά. Οχι μόνο αυτοί. Αλλά και όσοι σταθήκανε κι ακολουθήσανε πιστοί σαν σκύλοι, το κόμμα τους, και συχνά ερίζουνε υπερασπίζοντας ο καθένας το δικό του. Γι' αυτό και  η λαϊκή έκφραση "κομματόσκυλα". Γιατί γαυγίζουνε  εντεταλμένα.  Και γιατί το συμφέρον τους είναι συνυφασμένο με το συμφέρον του κόμματος.

Η αριστερή δημοκρατία που επικρίθηκε ως όρος, κακώς ξενίζει. Είναι γνωστότατη η αριστερή διακήρυξη, πως η αριστερά δεν ανήλθε στην εξουσία για να κυβερνήσει ως κυβέρνηση των Ελλήνων, αλλά ως κυβέρνηση της αριστεράς! Και είναι παγκοίνως γνωστό, πως (και στην χώρα μας), η αριστερά καυχάται ότι είναι ο θεματοφύλακας των συμφερόντων

• των εργαζομένων, 
• των αδικημένων,
•  των μειοψηφιών, 
• και των ανθρώπων με ιδιαίτερες ικανότητες (όχι των αρίστων, γιατί η αριστεία είναι ρετσινιά, αλλά των διαφορετικών! Δηλαδή εκείνων που -σήμερα- εισβάλλουν στην χώρα μας ως μετανάστες απελπισμένοι, πολλοί από τους οποίους μάλιστα υποκρύπτουν άλλο ιστορικό πραγματικό στο ενεργητικό τους, 
• καθώς κι εκείνων που υβρίζουν όλα τα θρησκεύματα και κυρίως το κρατούν θρήσκευμα των Ελλήνων. 

Δεν εξαιρούνται της αριστεράς προστασίας, ούτε και επαναστάτες, που έχουν επανειλημμένως και δολίως αφαιρέσει την ζωή ανθρώπων, χωρίς καν την πηγαία και αμετάκλητη απόφαση της εκδίκησης, με όλες τις συνέπειες ενός τέτοιου διαβήματος (ανάληψη προσωπικής ευθύνης).

Αυτά λέει η αριστερά, αλλά τα ίδια λέει και η κάθε μη αριστερή κυβέρνηση. Πάντως, κι οι δυο δεν λένε -για προφανείς λόγους- ότι αδιαφορούν για τους πολίτες και το δικό τους μέλλον. Την προοπτική των πολιτών και της χώρας. Την προοπτική των Ελλήνων. 

Δεν είναι μονομέρεια να προβληματίζεσαι για το νόημα των δηλώσεων που έκανε κάποιος. Μονομέρεια είναι να λές ότι δεν υπάρχει άλλη -από την δική σου- άποψη, και ότι κάθε άλλη άποψη πρέπει να εξαφανιστεί. Και τούτο το τελευταίο, δεν είναι διαφωτισμός και πρωτοπορία, αλλά είναι ένα κατ' εξοχήν χιτλερικό τσιτάτο.

Μονομέρεια συντρέχει όταν αγνοείς και αδιαφορείς για την πραγματικότητα και αρνείσαι να δεις και να αντιληφθείς  αυτό που συμβαίνει. Όταν, προκειμένου να  εξουδετερώσεις τους άλλους, τους ευτελίζεις, τους εξουδετερώνεις, ακόμη και με βία, ενάντια στην φυσική τους παρουσία και ύπαρξη. Καθώς και όταν αλλάζεις το όνομα των πραγμάτων, για να κάνεις υπαρκτά και παρόντα, πράγματα που έχεις μονάχα στο μυαλό σου και στις προθέσεις σου.

Ποιός φταίει για όλα αυτά; Ασφαλώς και δεν φταίνε (μόνο) οι πολιτικοί. Φταίμε (κι) εμείς οι πολίτες. 

• Φταίμε, γιατί δεν ασχοληθήκαμε με την ανάπτυξη της λογικής μας,
•  με την γνώση των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, 
• με την συνείδηση των δυνάμεών μας και των ονείρων μας, 
• γιατί δεν ασχοληθήκαμε να συνειδητοποιήσουμε την έννοια και την σημασία των εκμαυλιστικών κηρυγμάτων των πολιτικών δημαγωγών,  
• και των δολωμάτων που εφηύραν οι τραπεζίτες για την παραπλάνηση και την υποδούλωσή μας. 
• Φταίμε, γιατί εκλιπαρήσαμε για μια θέση στην δορυφορική αργομισθία του 500άρικου, 
• αντί για ένα πέταγμα στην δημιουργία και την παραγωγή, με μύρια όσα ανταλλάγματα ηθικής ικανοποίησης, ανταμοιβής του μόχθου, χαρά της δημιουργίας, αξιωσύνης, ικανότητας, αυτοπεποίθησης!

 Ας μην κατηγορούμε τους μηχανισμούς (καταστολήςκαι εξαναγκασμού) του κράτους. Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίζει, δεν είναι αυτό. Αλλά οι προσχηματικοί αντιεξουσιαστικοί μηχανισμοί της εξουσίας!

Οι παθογένειες της φυλής, δεν είναι η αιτία των βασάνων μας. Αυτές θα μας ωθούσαν στο να  μιλάμε. Αυτό που μας συμβαίνει είναι αφελληνισμός. Συστηματικός, μεθοδικός, επίμονος, οργανωμένος, πολυεπίπεδος. Απώλεια εθνικής ταυτότητας. 

Α! όλα κι όλα! Τουλάχιστον φροντίσαμε να αναγνωρίζουμε νομικά, κατά την εκάστοτε δήλωσή μας, την ταυτότητα του φύλου μας! Όχι το φύλο μας, αλλά την ταυτότητα του φύλου μας! Τί φαντασία! Τί εξυπνάδα! Το φύλο μας θα είναι αυτό που είναι, αλλά εμείς θα το λέμε κάτι άλλο!

Για φανταστείτε, αλήθεια,  ένα πρωθυπουργό (άνθρωπος είναι κι αυτός, δικαιούται να έχει γούστα!)  που αλλάζει άποψη για το φύλο του, κι είναι στην μια συνεδρίαση Μαρία και στην άλλη Γιάννης, ή, στη μιά χώρα, να μας εκπροσωπεί σαν  Σωτήρης και στην σύνοδο να μας εκπροσωπεί σαν Δήμητρα!

Για τους αγωνιστές που καταδικάζονται ας αναζητήσουμε τις δικαστικές πλάνες. Πράγμα που μπορεί να συμβεί σε κάθε είδος υπόθεσης. Κι αν οι δικαστές μας, που πρέπει να είναι ανεξάρτητοι, υπεύθυνοι, καλλιεργημένοι και ελεύθεροι άνθρωποι, κι όχι δέσμιοι των  παθών, των μωρο-φιλοδοξιών και πάσης φύσεως εξω-δικαιοδοτικών δεσμεύσεών τους, αν λοιπόν αυτοί, καταγνώσουν υπαιτιότητα και πρόθεση στον "αγωνιστή" να βιάσει το φρόνημα των συμπολιτών του και να τους υποχρεώσει (από φόβο για την ζωή την δική τους ή άλλων) να συμμορφωθούν ή να υποταχτούν σ' αυτόν, τότε πρέπει αυτός και να αναλάβει την ευθύνη και να μην παραπονείται. Γιατί αυτό ήθελε. Να επιβάλει το θέλημά του με το ζόρι στους άλλους, ή να διαμαρτυρηθεί εκδικητικά. Θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί ή να αντιδράσει ησύχως και αόπλως. Κι όχι εκβιαστικά και απειλητικά.

[Γιατί, την συμμόρφωση σε διαταγές (δικαίωμα και εξουσία προς τούτο), στα πολιτισμένα έθνη, την έχει η κατεστημένη Πολιτεία. Μην κοιτάτε που στην δική μας πολιτεία, την εξουσία συμμόρφωσης την έχει το κόμμα. Κάποιο κόμμα].

Ο κάθε αγωνιστής, πρέπει να γνωρίζει, πως δεν είναι μόνο αυτός ελεύθερος να θέλει κάτι με όλη την δύναμη της ψυχής του. Είμαστε και όλοι εμείς οι άλλοι, ελεύθεροι (να θέλουμε αυτά που ποθεί η δική μας ψυχή). Αν μπορεί και να  πραγματοποιεί ο καθένας μας  τα θελήματά του, είναι άλλο ζήτημα, που ανάγεται σε άλλη προβληματική.


Είναι προφανές πως ο πολιτικός κόσμος (όχι μόνο αυτός που εποφθαλμιά, αλλά  και αυτός που ασκεί  την εξουσία), κατά την εκέλεση της πολιτικής του ατζέντας, συναντάει διαφορα προβλήματα, προσκόματα, αντιδράσεις, κλπ. Όλοι αυτοί λοιπόν, ανάλογα με την ένταση του πολιτικού τους πάθους, χρησιμοποιούν και τα αντίστοιχα μέσα αντιμετώπισης των δυσκολιών που συναντούν.

• Κάποιοι, που πιστεύουν πως μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν τον τόπο, ή μόνοι αυτοί είναι σε θέση να προσφέρουν, αγωνίζονται -με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο- μαχητικά για να αναδειχτούν και να επικρατήσουν. Τα έργα τους, αυτά που θα ακολουθήσουν, τους δικαιώνουν ή, συνήθως, όχι. 
• Το μάταιο της επανα-δοκιμής των ανύπαρκτων δυνατοτήτων τους, που αδυνατούν να αντιληφθούν αυτοί οι μετά πεποιθήσεως σωτήρες και οι αναντικατάστατοι υποψήφιοι σωτήρες, είναι πως εμείς, οι αποδέκτες και των διατακτικών πληρωμής των σπασμένων τους, το βλέπουμε καλά, γιατί το ζούμε, και έτσι, σιγά-σιγά, μάθαμε τί μπορούν να κάνουν. 
• Αυτοί δεν πρόκειται να το μάθουν ποτέ. Η απύθμενη φιλοδοξία τους, η αυτο-ευτελιστική τους ματαιοδοξία, η ακόρεστη επιθυμία αυτο-προβολής  μαζί με τον ναρκισσισμό τους, ολοκληρώνουν την καταστροφική τους επέλαση στην ζωή και την προοπτική των ακομμάτιστων πολιτών. Αυτών, που ζούν από την εργασία και την προσπάθειά τους. 
• Οι άλλοι, οι κομματικοί ιδεαλιστές και, κυρίως, οι κομματικοί υλιστές, ζούνε από τον "πολιτικό  αγώνα, και τους εντός αυτού συσχετισμούς θέσεων εργασίας" (κομματικοί εκπρόσωποι, διπρόσωποι, απρόσωποι, περσόνες, ιματζ και οπίνιον μαίηκερς, σύμβουλοι, συνεργάτες, ορντινάτσες, κλπ).

 Όσο για τους νόμους που ψηφίζονται, πρέπει να πούμε, ότι πρόκειται για νόμους που εξυπηρετούν την εξουσία και τις διασυνδέσεις της.

Γιατί ο νόμος, που είναι ρωμαϊκή εφεύρεση, αποτελεί στην ουσία κανόνα σχέσεων

• της πολιτείας προς τους πολίτες,  
• των ανθρώπων μεταξύ τους 
• και των ανθρώπων προς τα πράγματα και τα υλικά, όπως και άυλα αγαθά

Και είναι ασφαλώς κατανοητό, πως όποιος ορίζει τον κανόνα, φροντίζει κυρίως για την μερίδα που ο ίδιος θα λάβει (σας λέει κάτι η φράση για "το μαχαίρι και το πεπόνι;" γι' αυτό λέγεται η φράση!). Ανθρώπινον γαρ το πλεονεκτείν!

Βλέπετε, οι ρωμαίοι κατακτητές, που επινόησαν τον νόμο, κανόνισαν την τάξη των πραγμάτων, σαν προκύψανε πολλά αντικείμενα εξουσιασμού.  Γιατί οι κατακτημένοι λαοί, οι χώρες και τα πράγματά τους ήσαν αντικείμενα: res mobile λέγανε οι ρωμαίοι για τα άψυχα αντικείμενα και res automobile  για τους δούλους. (Πράγματα ήσαν γι' αυτούς, όλα, κινητά ή αυτοκινούμενα).


Το κακό είναι πως "το να είναι κάποιος πολίτης"  πιεστήκαμε πολύ, εμείς εδώ, για να το ξεχάσουμε. Σηνηθισμένοι από την Εκκλησία του Δήμου, όπου  κάθε πολίτης μπορούσε να λάβει τον λόγο και να έχει την ευθύνη των λεγομένων του, δεν δυσκολευτήκαμε αργότερα να συμμετέχουμε στην τελετή της Θείας Ευχαριστίας, στην λειτουργία της Εκκλησίας των πιστών, όπου βιώνουμε και συμπράττουμε, και δεν νοείται χωρίς εμάς.

Μας είναι ακόμη και σήμερα, δύσκολο, παρόλο που περάσανε τόσα χρόνια, και υποστήκαμε τόση βία και πίεση,  να νοιώσουμε δημοκρατία, μέσα στο καβούκι της αντιπροσώπευσης. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως την εξουσία  "να αποφασίζουμε ως πολίτες" την έχουμε δώσει στους αντιπροσώπους μας. Αυτοί πλέον αποφασίζουν για όλους εμάς. Εμείς απλώς, πληρώνουμε, και μάλιστα χωρίς ποτέ να εξοφλούμε, και χωρίς να μιλάμε. Εμείς δεν αποφασίζουμε παρά μόνο κάθε 4 χρόνια (ή και ενωρίτερα) για να προσδιοριστεί για ποιόν θα πληρώνουμε.

Για το λόγο αυτόν η σημερινή δημοκρατία μας, είναι βαρειά άρρωστη. Από συνειδησία. Θαρρούμε πως δημοκρατία είναι να ζορίζουμε τους άλλους για να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς. Ή να θαρρούν οι πολιτικοί μας πως μπορεί δωρεάν και επ' άπειρον να μας πουλάνε ανοησίες.  Όχι αγαπητοί μου! Δημοκρατία είναι να συμφωνούμε όλοι, πως ό,τι λέμε το εννοούμε, και πως όταν λέμε πως δεν θα κατασπαταλούμε το δημόσιο χρήμα, δεν θα το σπαταλούμε. Κι όταν κάποιος το σπαταλήσει να τιμωρηθεί και να μην υπάρχει δυνατότητα αυτό να γίνεται ξανά και ξανά, με διάφορες προφάσεις και  δικαιολογίες ή διαδικασίες αναγνώρισης καλής πρόθεσης....Κι όταν κάποιος διχτεί επίορκος, στην αποστολή που έλαβε απέναντι στους πολίτες και την χώρα, να αποβάλλεται από το σώμα των αντιπροώπων, κι όχι να κουκουλώνεται από το σινάφι, με ισορροπίες και υποσχέσεις αμοιβαιότητας, έστι ώστε να διατηρείται το καρέ του πολιτικού παιχνιδιού.

Κλήση, Μετάνοια και Ταπείνωση

 

Η σημερινή Κυριακή είναι πολύ διδακτική. Και τούτο γίνεται φανερό από το κήρυγμα της ημέρας, που επιγράφεται "Κλήση, Μετάνοια, Ταπείνωση".

Αναφέρομαι σ' αυτό, με αφορμή το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού μας στην Αμερική Και τί δεν ακούσαμε! Ο άλλοτε δριμύς πολέμιος των αμερικάνων, τώρα τους αποκαλούσε στυλοβάτες του καλού! Τ' ακούνε οι ομοϊδεάτες του και - όσοι διατηρούν τας φρένας σώας- τα χάνουν! Οι υπόλοιποι, οι χειροκροτητές της ανοησίας, σ' ό,τι λέει ο μπροστάρης, πάντα θα λένε "ναί" και "μπράβο".

Φαίνεται πως το Αλτσχάϊμερ δεν είναι νόσος, αλλά μέθοδος πολιτικής επιβίωσης.

Ξεκινήσαμε από το "Merkel go home" και το "φονιάδες των λαών αμερικάνοι" που φωνάζουμε κάθε χρόνο καθώς διαδηλώνουμε στις 17 Νοέμβρη, στην "μεγάλη γιορτή της αριστεράς κατά της χούντας και της ξενοκρατίας στην Ελλάδα". (Τότε, (το 1973), που πανθομολογουμένως πανικόβλητοι είχανε ενδοιασμούς και αραιώνανε τις τάξεις της αυθόρμητης νεανικής αντίδρασης, αλλά που μετά καπελώσανε αριστοτεχνικά το συμβάν για να το καρπωθούνε με πολιτικές περγαμηνές. Αυτές, που τις εξαργύρωσαν ακριβά, και γι' αυτό είμαστε -σαν κοινωνία και χώρα- στο σημερινό χάλι).

Ο άνθρωπος αγωνίστηκε, να πάρει την εξουσία. Διώκτης της κοινωνίας, του αύριο και της εθνικής μας ιστορίας, νέος, ωραίος, αδαής και ανύποπτος. Με το χαμόγελο στα χείλη. Μας έταξε ένα αύριο, που δεν είδαμε νά 'ρχεται. Ο ίδιος, πριν από την τελευταία θέση που έλαβε (του πρωθυπουργού) δεν βοήθησε ποτέ. Διώκτης κάθε προσπάθειας και συναίνεση σε τίποτε. Διώκτης, ζηλωτής του διωγμού.

Μα σαν ήρθε στα πράγματα, δεν έκανε τίποτε ώστε να διαφέρει από εκείνους τους οποίους κατήγγελλε. Έκανε όμως τα πάντα, εναντίον ημών, ως συνόλου λαού, και εναντίων όσων πίστεψαν πως θα τους φέρει ένα καλύτερο αύριο. Χαρίστηκε στους ημέτερους και έδωσε την χαριστική βολή σε όλους τους υπόλοιπους.

Και το επιστέγασμα της επαναστατικότητας και (του δηλωνόμενου ως ασυμβίβαστου αριστερού) ήθους του, ήταν να φανεί χαμερπής, μπροστά στον "αρχηγό του κακού" που μανιωδώς πολεμούσε (και τον αρχηγό, και το κακό) αυτός ο ίδιος, η φατρία του, η ιδεολογία του, η προ-κυβερνητική πολιτική του, οι φίλοι του. Όλοι αυτοί.

Και τονε βρήκε το κακό που δεν περίμενε. Παρ' όλα αυτά, αμετανόητος, σκούπισε χαμογελαστός για ψιχάλα, τον κόλαφο του δημοσιογράφου. Τόση αναισθησία, τόση ασυναισθησία, τόση μικρότητα, τόση ευήθεια. Όλοι οι Έλληνες μαζί, νοιώσαμε ντροπή, να μας εκπροσωπεί ένας νεαρός, τόσο αναιδώς, επιπόλαια και ξεδιάντροπα.

Αχ! Αλέξη,
Έλαβες την "κλήση" από τον εξαπατημένο λαό. Μην κάνεις σαν να μην ξέρεις τί ήσουνα, και πώς έγινες πρωθυπουργός! Τουλάχιστον, θα έπρεπε (να πετάξεις το χιλιόμετρο και...) να κρατήσεις το μέτρο, στην προκλητικότητα, την άγνοια, την αδιαφορία, το ψέμμα, την διαστρέβλωση των πραγμάτων, την επιτηδευμένη αφέλεια και άνεση, την φιγούρα.

Αλλά θα μου πεις, τώρα, μένουνε κάποιοι μήνες ακόμη για την τετραετία σου. "Τον φάγαμε τον γάϊδαρο, και μας μένει η ουρά"!

Αλλά εκείνο που με προβληματίζει, δεν είναι η ασημαντότητα των προσώπων της εφήμερης εξουσίας. Είναι πως οι επίδοξοι, πλειοδοτούν αριστερά στις μειοδοσίες, και μειοδοτούν αριστερά στους πλειστηριασμούς της εθνικής μας ταυτότητας, της ιστορίας και της παράδοσής μας.

Κι όλοι μαζί άρχοντες και νυμφίοι της εξουσίας, πολιτεύονται νεωτερικά και νεοφιλελεύθερα, ενάντια σε κάθε επιφύλαξη, προβληματισμό, μελέτη ή αξιολόγηση των άγνωστων και των μηδενιστικών νεωτερισμών, σε μια χώρα που τους τρέφει όλους αυτούς (τους άρχοντες και τους νυμφίους της εξουσίας). Τους πληρώνει, τους συντηρεί και τους διατηρεί στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Κι αυτοί βρίσκονται και ζούν, σε έναν κόσμο που δεν έχει καμμιά σχέση με τον δικό μας.

Γι' αυτό ανέτρεξα στην σημερινή διδασκαλία. Μήπως, και κάποιος βρεί το μέτρο, και συναισθανθεί ποιός είναι και τί θέλει. Γιατί εμείς, τώρα πια ξέρουμε καλά, ποιοί είναι όλοι αυτοί (οι άρχοντες και οι νυμφίοι της εξουσίας). Διώκτες, και μάλιστα ζηλωτές, όλων ημών και της πατρίδας, αναίσθητοι και αδίστακτοι σε προπέτεια και ασυνέπεια.

****************************

Τα Αναγνώσματα της ημέρας

Επιστολή Παύλου προς Γαλάτας, κεφ. α, εδ. 11-19

11 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· 12 οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. 13 ᾿Ηκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ, ὅτι καθ' ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, 14 καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. 15 ῞Οτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ 16 ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, 17 οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς ᾿Αραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. 18 ῎Επειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς ῾Ιεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· 19 ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ ᾿Ιάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Κατά Λουκάν Ευαγέλλιο κεφ. η, εδ. 26-3

26 Καὶ κατέπλευσεν εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ἥτις ἐστὶν ἀντίπερα τῆς Γαλιλαίας. 27 ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. 28 ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. 29 παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 30 ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· 31 καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. 32 ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. 33 ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. 34 ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. 35 ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. 36 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. 37 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. 38 ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· 39 ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

Η Κυριακή του σπορέως

 

Σήμερα, 15 Οκτωβρίου, Κυριακή του σπορέως, και η Εκκλησία μας, μας νουθετεί στην δημιουργία και στο καλό, μ' ετούτη την παραβολή του Ευαγγελιστή Λουκά, που μιλά ως να ζωγραφίζει, όπως είπε στο κήρυγμά του, σήμερα, ο Επίσκοπος Κλήμης.

 Και τα δυο σημερινά Αναγνώσματα, μιλάνε για "το καλό". Το καλό για όλους τους ανθρώπους. Γιατί το καλό, δεν μπορεί να είναι καλό μόνο για κάποιους, και όχι για κάποιους άλλους.

Πόσο επίκαιρα, ο Παύλος, στην επιστολή του, μας συνιστά να αποφεύγουμε "μωράς ζητήσεις", όπως οι "ζητήσεις" των ημερών μας: εγώ να ομιλώ γι'αυτά που θέλω, και τα δικά σου δεν υπάρχουν, θορυβώ για να μην ακούγεσαι, και σε γελοιοποιώ, επειδή διαφωνώ μαζί σου!

Μα δεν είναι ακριβώς "επίκαιρο", είναι παντοτινή αλήθεια, πως οι μωρές "ζητήσεις", οι έριδες και οι διαμάχες, είναι ανωφελείς και μάταιες. Ας σκεφτούμε, πότε θα σταματήσουν, αν δεν τις σταματήσουμε εμείς, οικειοθελώς: Όταν κάποιος ηττηθεί ή εξουδετερωθεί! Δηλαδή, θα σταματήσουν, όταν δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια!   Όταν θα είμαστε ταπεινωμένοι κι εξουθενωμένοι, ή όταν η αλαζονεία και η κτητικότητά μας δεν θα έχουν να πάρουν τίποτε άλλο από το θύμα των ορέξεών μας!

Ο Απόστολος, παραινεί τον Τίτο να μαθαίνει στους νεώτερους να είναι ενεργοί και να συνεισφέρουν με καλά έργα "εις τας αναγκαίας χρείας". Να μην μένουν χωρίς καλά έργα, αλλά να αποφεύγουν την απραγία και  την αδιαφορία στην ανάγκη του άλλου.

Πόσο πυκνά ειπωμένο, ετούτο το "αναγκαίας χρείας"! Ας μην μας διαφεύγει,  πως υπάρχουν και "πολυτελείς ανάγκες", κι όπως φαίνεται, πάντα υπήρχανε, γι' αυτό κι ο Απόστολος κάνει λόγο για "αναγκαίας χρείας". Όχι δηλαδή σ' όλες τις ανάγκες, που ο καθένας νομίζει πως έχει, αλλά σε εκείνες που είναι "ζωτικής σημασίας" θα λέγαμε σήμερα. Δεν μπορούμε να ζητάμε βοήθεια και συνδρομή για την άνεσή μας. Δεν είναι υπηρέτες μας οι άλλοι. Η αλληλεγγύη δεν είναι υποχρεωτική υπηρεσία, είναι περίσσευμα αγάπης, κι αντί να καταχρώμαστε την αγάπη του άλλου, φρόνιμο είναι να δείχνουμε και την δική μας: Να μη καταληστεύουμε την ευσπλαγχνία των άλλων προς το πρόσωπό μας, ας σπλαγχνιστούμε κι εμείς τους άλλους, τουλάχιστον, για την θυσία τους!.


Στο σημερινό Ευαγγελικό απόσπασμα, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μας αποκαλύπτει πως, συχνά, ο λόγος του Θεού-σπορέως,  ο λόγος ο παιδαγωγικός προς την αρετή, δεν είναι δυνατόν να εισακουσθεί. 

• Άλλοτε, γιατί πέφτει σε μια καρδιά σκληρή και άγονη σαν τον πολυ-περπατημένο δρόμο, που τίποτε δεν μπορεί να φυτρώσει πάνω του, 
• άλλοτε γιατί πέφτει σε μια καρδιά ξερή και γεμάτη πέτρες,  που καταπλακώνουν τον σπόρο και τίποτε δεν φτάνει να ριζώσει πάνω τους κι ανάμεσά τους. 
• Άλλοτε πάλι, πέφτει σε μια καρδιά γεμάτη αγκαθερές φροντίδες, μέριμνες κι έγνοιες που πνίγουν κάθε άλλη σκέψη και κάθε κάλεσμα στην αρετή και στην αγαθή πράξη.

Μα σαν ο καλός λόγος-σπόρος πέσει σε μια καρδιά ανοιχτή, δεκτική σαν το εύφορο χώμα, κάνει "καρπόν εκατονταπλασίονα"! 

"ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ". Δόθηκε σ' εμάς να γνωρίσουμε την διδασκαλία  και να ζούμε στην αγάπη του Χριστού. Ας είμαστε ευγνώμονες για τούτη την κλήση.

 Δεν είναι στον άνθρωπο να εξιχνιάσει το πώς και το γιατί στα μυστήρια του κόσμου. Το έργο τούτο υπερβαίνει τον άνθρωπο. Αλλά, θα έχουμε αγαθά έργα, με υπομονή και  με γνώμονα στην ζωή μας την διδαχή του σπορέως.

 *******************************************
Τα Αναγνώσματα της ημέρας:

Επιστολή Παύλου, Προς Τίτον, κεφ. γ, εδ. 8-15

8 Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·
9 μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. 10 αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11 εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. 12 ῞Οταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. 13 Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. 14 μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.
15 ᾿Ασπάζονταί σε οἱ μετ' ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει.
῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

Ευαγγέλιο Κατά Λουκάν κεφ. η, εδ. 5-15

5 ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· 6 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· 7 καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. 8 καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. 9 ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. 10 ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. 11 ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· 12 οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. 13 οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. 14 τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Η Ελληνική κρίση δεν ήταν απρόβλεπτη!

Ο Παναγιώτης Κονδύλης για την ελληνική κρίση

ΑΠΟ ΤΟ «ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ»
ΣΤΗΝ «ΑΥΣΤΗΡΗ ΔΙΑΙΤΑ ΕΞΥΓΙΑΝΣΕΩΣ»

Την ελληνική κρίση αρκετοί την είχαν προϊδεαστεί. Όχι λίγοι είχαν περιγράψει από νωρίς και με ακρίβεια τα συμπτώματά της, καθώς αυτά πλήθαιναν στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Από την «Ελλαδογραφία» του Νίκου Γκάτσου (1976) ώς το «Finis Graeciae» του Χρήστου Γιανναρά (1987), κι από τον «Γλωσσικό αφελληνισμό» του Γιάννη Καλιόρη (1984) ώς τους «Κωλοέλληνες» του Διονύση Σαββόπουλου (1989) –αναφέρω εδώ επίτηδες έργα εντελώς ετερόκλητα–, οι διαγνώσεις που προτάθηκαν συνέκλιναν. Στρεβλός εκσυγχρονισμός, νόθος εξαστισμός και περιβαλλοντική υποβάθμιση, παραγωγική αποδιάρθρωση και δανειοδίαιτη ευμάρεια, αισθητικός εκχυδαϊσμός και παρακμή της παιδείας, λαϊκισμός, αναξιοκρατία, κομματισμός, διαφθορά: στα βασικά όλοι συμφωνούν.

Παρά ταύτα, στην πλειονότητά τους οι διαγνώσεις αυτές έμειναν μερικές, αποσπασματικές. Και αυτό διότι η περιγραφή ενός αρνητικού φαινομένου από μόνη της δεν επαρκεί, δύο ακόμη στοιχεία απαιτούνται για να της προσδώσουν πληρότητα. Το πρώτο είναι η εύστοχη απόδοση του φαινομένου, εν προκειμένω η υπόδειξη των παραγόντων που οδήγησαν ώς αυτό. Το δεύτερο, η ασφαλής μεσομακροπρόθεσμη πρόβλεψη για την εξέλιξή του. Με την έννοια αυτή, την πληρέστερη ερμηνεία και περιγραφή της ελληνικής κρίσης την οφείλουμε στον Παναγιώτη Κονδύλη.

Ο Κονδύλης καταπιάστηκε με το ελληνικό πρόβλημα μόνο σποράδην, σε μια σειρά από κείμενά του δημοσιευμένα ως εισαγωγές ή επίμετρα στις ελληνικές εκδόσεις των βιβλίων του από το 1991 ώς το 1998. Όμως η συνοχή των παρατηρήσεών του είναι τέτοια που έχει κανείς την εντύπωση ότι βρίσκεται εμπρός σε έργο συστηματικό. Στον πυρήνα του προβλήματος, ο Κονδύλης εντοπίζει ό,τι αποκαλεί «καχεξία του αστικού στοιχείου». Η χαλαρή κοινωνική συνομάδωση που ονομάστηκε ελληνική αστική τάξη, δεν κατόρθωσε ποτέ «να δημιουργήσει γηγενή και αυτοτελή αστικό πολιτισμό». Χώρα με ασήμαντη θέση στον διεθνή καταμερισμό της υλικής και πνευματικής εργασίας, και επιπλέον υποπαραγωγική και χρονίως εξαρτημένη από την ξένη προστασία, η Ελλάδα ήταν επόμενο να διολισθήσει στον παρασιτισμό. Ακόμη και η νεοελληνική ιδεολογία, ο τρόπος δηλαδή που κατανοούμε τον εαυτό μας, είναι εν μέρει προϊόν εισαγωγής.

Το ότι ο παράσιτος μπόρεσε επί τόσες δεκαετίες να είναι συγχρόνως και υπερκαταναλωτής, ο Κονδύλης το εξηγεί επικαλούμενος την ιστορική συγκυρία. Διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου, οργανισμοί όπως η Ατλαντική Συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησαν για τις χώρες της Δύσης ένα θεσμικό και οικονομικό θερμοκήπιο εντός του οποίου η Ελλάδα κατέλαβε οιονεί θέση πτωχού πλην ομοτράπεζου συγγενούς. Η εξωτερική βοήθεια από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ ώς εκείνη των ποικιλώνυμων κοινοτικών «πακέτων», συνιστούσε κατά κάποιο τρόπο το υλικό αντίτιμο της γεωπολιτικής της νομιμοφροσύνης. Μόνο που τα τεράστια αυτά ποσά σπανίως διατέθηκαν προς όφελος δραστηριοτήτων πράγματι παραγωγικών αλλά το συνηθέστερο διέρρευσαν απευθείας στην ιδιωτική κατανάλωση. Το ίδιο συνέβη με τον ιλιγγιώδη εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Το σύνολο σχεδόν της ελληνικής «ανάπτυξης» των τελευταίων δεκαετιών, προέρχεται από την κατανάλωση, άρα από την αγοραία κατασπατάληση των ξένων μεταβιβάσεων και δανείων.

Σε οξεία αντίθεση προς όσους τείνουν να επιρρίπτουν την ευθύνη σε μία μόνο μερίδα (τους πολιτικούς, το κράτος, την «πλουτοκρατία», τη δημοσιοϋπαλληλία, τους ελεύθερους επαγγελματίες κ.ο.κ.), ο Κονδύλης μιλάει ευθέως για ένα «επαίσχυντο κοινωνικό συμβόλαιο». Η νοοτροπία του παρασιτικού καταναλωτισμού, γράφει, αφορά τη «συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλων των κοινωνικών στρωμάτων». Δεν έχουμε να κάνουμε με «έναν λίγο-πολύ υγιή εθνικό κορμό, ο οποίος έχει αρκετές περισσές ικμάδες ώστε να τρέφει και μερικά παράσιτα ποσοτικώς αμελητέα, παρά για ένα πλαδαρό σώμα πού παρασιτεί ως σύνολο εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του, ήτοι τρώει τις σάρκες του, συχνότατα και τα περιττώματά του». Με τα δύο τρίτα των προϋπολογισμών του κράτους να κατευθύνονται επί δεκαετίες ολόκληρες σε μισθούς, συντάξεις και αγροτικές επιδοτήσεις, και με ένα επιπλέον 20% να διατίθεται για τοκοχρεολύσια, άρα εν πολλοίς για τον ίδιο σκοπό, η εκτίμηση αυτή του Κονδύλη είναι αμάχητη. Το παράδοξο της ελληνικής περίπτωσης είναι ότι ο παρασιτικός καταναλωτισμός μας ήταν οργανωμένος δημοκρατικά, η διανομή του ξένου χρήματος γινόταν με πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης εκδήμησε το 1998, μια δεκαετία δηλαδή πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Ήδη όμως στα 1992 διέβλεπε τις πιθανές εξελίξεις. Η νέα συγκυρία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, πίστευε, θα υποβάθμιζε τον ρόλο της Ελλάδας στους κόλπους της Δύσης. Αυτό θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα τους εταίρους μας αφενός μεν στην άρνηση «να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οικονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος πού επιτρέπουν οι δυνατότητές της». Αφετέρου δε στην απόφαση να αγνοήσουν «ό,τι οι Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε εν πάση περιπτώσει θέση σύμφωνη με τα δικά τους περιφερειακά συμφέροντα».

Με το Μνημόνιο της 8ης Μαΐου 2010, το πρώτο σκέλος της πρόβλεψης, η έξωθεν επιβεβλημένη «αυστηρή δίαιτα», επιβεβαιώθηκε πλήρως. Το μέλλον θα δείξει αν θα ισχύσει το ίδιο και στα εθνικά μας ζητήματα.

  Πρώτη δημοσίευση:
   εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακή, 13 Μαρτίου 2011

  Κείμενα για τον Π.Κ.:

   ΕΝΑΣ ΚΛΑΣΣΙΚΟΣ, Δοκίμιο για τον Π. Κονδύλη
   ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ, 1943-1998
   ΠΩΣ ΤΟΝ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
   ΔΥΟ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ
   Ο Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

   Παναγιώτη Κονδύλη, ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

   Ράινχαρτ Κοσέλλεκ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ
   Φόλκερτ Γκέρχαρτ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Π.Κ.


Σημείωση: Το σημείωμα αυτό, αποτελεί καθ' ολοκληρίαν αντιγραφή δημοσιεύματος από τον ιστότοπο του Κ. Κουτσουρέλη,  που αναφέρεται εν εκτάσει στον  Π. Κονδύλη, τον μεγαλύτερο Έλληνα φιλόσοφο και πολιτικό στοχαστή της εποχής μας. Στον ιστότοπο αυτόν,  θα δείτε, ανάμεσα σε πολλά άλλα,  και  τούτο το πολύ σημαντικό και συνοπτικό: "Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) -Δέκα χρόνια από τον θάνατό του.

H Res Publica της Δύσης και η Δημοκρατία μας

 

Η διάβαση από την Δημοκρατία στην Res Publica, σηματοδοτεί την μετάβαση από τον λόγο της κοινωνίας στον λόγο της εξουσίας.

Ανατρέχουμε στην Εκκλησία του Δήμου της κλασικής Αθήνας, όπου κάθε  Αθηναίος μπορούσε να λάβει τον λόγο και να εκθέσει τις σκέψεις του. Να κάνει την κριτική του και να υποβάλει τις προτάσεις του. Κάθε πολίτης. Γιατί αυτός μόνο είχε τέτοια ευθύνη/δικαίωμα.

Ο πολίτης που "ιδιώτευε" ήταν άχρηστος στο κοινό, στην κοινωνία, γιατί δεν είχε γνώμη, δεν είχε προτάσεις για το καλό της πόλης.

Την εποχή αυτή, η απόφαση του λαού, της  Εκκλησία του Δήμου, (έδοξε τη βουλή και τω δήμω, λέγανε) είναι εκείνη, που χαρακτήριζε την ζωή της πόλης. Εκκλησία, η συνάθροιση. Δήμος, ο συν-ερχόμενος λαός.

Αυτό ήταν πολύ ωραίο για να κρατήσει για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων. Στην αρχή, ετούτο φάνταζε την καθολικότητα της συμμετοχής, μα κάποια μέρα ξεκίνησε αντιλογία, και καυγάς, πιάστηκαν στα χέρια Τραυματίστηκαν, μπορεί και να σκοτώθηκαν μερικοί.


Η αναμπουμπούλα αντιμετωπίστηκε με τον νόμο που πρότεινε ο Δράκων: Να μην συνερχόμαστε ένοπλοι.

Από τότε, άοπλοι προσέρχονται και συζητάνε. Αλλά, πώς τα φέρνει ο καιρός! Η παράδοση λέει, πως μια φορά, ο Δράκων, ερχόμενος από αλλού, παραβρέθηκε στη συνέλευση, έχοντας πάνω του το ξίφος του. Σαν  διαμαρτυρήθηκαν οι συμπολίτες του, για την παραβίαση του νόμου που ο ίδιος είχε προτείνει, αυτός, έσυρε παρευθύς το ξίφος του κι έπεσε νεκρός από το ίδιο του το χέρι, μπροστά στα μάτια τους. Κι έτσι απέδειξε στους συμπολίτες του, πως ο λόγος του στην Εκκλησία του Δήμου, δεν ήτανε κούφια λόγια.

Αργότερα, στις συνελεύσεις της Εκκλησίας του Δήμου, μπήκε στη μέση -ως αυτοσκοπός για την προσωπική προβολή και επιβολή- η ακατάσχετη σοφιστική και δημαγωγική επιχειρηματολογία (δήμος+άγω= χειραγώγηση (της Εκκλησίας) του δήμου)! Στόχος η επικράτηση. Η μεγάλη κουβέντα, οδήγησε μακριά από την ουσία του πράγματος. Κι η επιχειρηματολογία, άρχισε να γίνεται περίτεχνη, μπερδεμένη, εξειδικευμένη, περιπτωσιολογική. Άρχισε η επικράτηση να είναι σπουδαιότερη από την συνεννόηση. Κι από τότε ο δήμος κατακομματιάστηκε κι άρχισε η διαίρεση  σε οίκους, σε φατρίες, σε εξειδικευμένες επιδιώξεις, σε συγκεκριμένα πρόσωπα.


Η Δημοκρατία, που λέμε εμείς σήμερα, και την εννοούμε ως το δικαίωμα να μιλάνε όλοι, ξέπεσε, εξαιτίας της δημαγωγίας των ομιλητών. Κι από ένα Δήμο με σύμπνοια και ισχύ, που αποφασίζει για την μοίρα του, καταλήξαμε σε έναν λαό, που μπορεί να λέει ό,τι θέλει, και να μην τον ακούει (συνήθως) κανείς.

Και τούτο, φαίνεται πως -στα χρόνια που ακολουθήσανε- έγινε ακριβώς έτσι, γιατί οι διχόνοιες, οι διαφωνίες, οι διαγκωνισμοί για την αρχή (την εξουσία), φθείρανε τόσο πολύ το πνεύμα και  τις αναζητήσεις, ώστε ξένοι, επίβουλοι του τόπου, εχθροί και κατακτητές, βρήκανε ασθενή την ενωτική ουσία των πολιτών και των πόλεων, βρήκαν ανίσχυρη κι έρημη την Εκκλησία του Δήμου,  κι ανεμπόδιστα καταπατήσανε τα πάντα και κατάργησαν κάθε ελευθερία. Εγκατασταθήκανε εδώ και ξεκινήσανε -με το δίκιο του κατακτητή- να ορίζουνε, να διατάζουνε, να παίρνουνε χωρίς να ρωτάνε, και να ζητάνε υποταγή.

Αυτοί, οι καινούργιοι, είχανε/πήρανε πια στα χέρια τους "τα δημόσια πράγματα". Στο σήμερα και το αύριο του τόπου. Στην εξουσία της πόλης, στην εξουσία επί των ανθρώπων και των πραγμάτων (γι' αυτό και την ονόμασαν res publica δηλ. δημόσιο πράγμα, δημόσια υπόθεση). Αυτή ήτανε (και είναι κάθε φορά) η εξουσία του κατακτητή. Να διαρπάζει τα δημόσια πράγματα και αξιώματα και να εξουδετερώνει την δύναμη των πολιτών.

Αργότερα, ο  όρος republic (που προήλθε από την σύνθεση των λέξεων res+public) θα σημαίνει καθεστωτικός, συντηρητικός, φίλος της διατήρησης της καθεστηκυίας ισχύος και των προνομίων, σε αντίθεση προς τον (ελληνογενή) όρο democratic που θα σημαίνει εκείνον που πρεσβεύει την συμμετοχή όλων στα κοινά,  με ίσους όρους.

Η Δημοκρατία, η συμμετοχή δηλ. όλων στα κοινά,  με ίσους όρους,  ίσχυσε και προβαλλόταν -για καιρό- προσχηματικά. Και ίσχυσαν προσχηματικά, γιατί οι εξουσιάζοντες -που τώρα προβάλλουν ότι θα εξασφαλιστεί η ελευθερία, αυτή- την ελευθερία, την είχαν προηγουμένως εξαφανίσει! Κι είναι πια ένας τέτοιος λόγος, άδειος από κάθε ουσία και περιεχόμενο.


Γιατί, αφού η βιούμενη ελευθερία, κομματιάστηκε σε μικρές μερίδες δηλ. επί μέρους δικαιώματα και επί μέρους ελευθερίες (ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία της συνάθροισης, ελευθερία της μόρφωσης κλπ), στην συνέχεια έγινε στείρα και ψεύτικη διακήρυξη, αφού η κομματιασμένη ελευθερία χρησιμοποιείται ως αγαθό που τάχα -από κάποιον- θα εξασφαλιστεί!

Μα η ελευθερία του προσώπου είναι φρόνημα, είναι στάση ζωής, είναι προσωπική επιλογή, είναι τρόπος ύπαρξης του προσώπου.

Η ελευθερία δεν είναι καταναλώσιμο και ανταλλάξιμο αγαθό που διανέμεται και χορηγείται, κατά (την ιδίαν ή αλλοτρίαν) βούλησιν. Που αφαιρείται και επαναχορηγείται όπως η τροφή, ή η απόκτηση αγαθών, αναλωσίμων και εξαρτημάτων, εδωδίμων ή δίκην παγίων στοιχείων επιχειρήσεων.

Από τότε που ανακαλύφθηκε η δημαγωγία, και η σοφιστεία, δεν υπήρξε εποχή και πολιτική ζωή χωρίς αυτά. Δεν υπήρξε χώρα που να μην βασανίστηκε από αυτά.

Σε πολλές περιπτώσεις η πολιτική ευτέλεια και το ψεύδος, είχαν κάποια όρια και κάποιο τέρμα. Χώρες σαν την δική μας, όμως βασανίστηκαν οικτρά από την ανήκουστη φιλαυτία και την ευτέλεια προσώπων. Κι από ψευδεπίγραφα, ανεδαφικά και χιμαιρικά και οράματα, καθώς, κι από τις τεράστιες  καταστροφές και σφαγές, που προκλήθηκαν ακόμα και στο όνομα της ελευθερίας, της προόδου ή της δικαιοσύνης, κλπ. 

Παρ' όλα αυτά, εμείς εδώ, δεν αποκτήσαμε ποτέ ένα πολιτικό κόμμα "ρεπουμπλικάνων". Γιατί δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, η διαρπαγή της εξουσίας επί των δημοσίων πραγμάτων, όσο η εξώθηση και η απομάκρυνση των κρατούντων από την εξουσία, για να πετύχει την οικείωση της εξουσίας και των εξ αυτής προνομίων.

Εμείς εδώ, δεν εποφθαλμιούσαμε ποτέ την εξουσία σε μια ξένη πολιτεία. Διαγκωνιζόμασταν όμως αδιαλείπτως, για την οικείωση της εγχώριας εξουσίας.

Επίσης, εμείς, εδώ, δεν αποκτήσαμε ποτέ, ένα πολιτικό κόμμα "Δημοκρατικών". Γιατί, η πολιτική μας ιστορία είχε ασκήσει ισχυρότατη επίδραση. Είχαμε πάντα κατά νού την Εκκλησία του Δήμου. Αριστερά ή δεξιά, θεωρούμε τα πολιτικά μας κόμματα δημοκρατικά, εκτός από μόνα τα άκρα δεξιά κόμματα, που τα κατηγορούμε για μαύρο ολοκληρωτισμό, σαν να μην αποσκοπούν στον ολοκληρωτισμό  κι εκείνα από την απέναντι -την κόκκινη- όχθη.

Στην ιδιοσυγκρασία των ελλήνων άρμοζε η Δημοκρατία. Η Εκκλησία του Δήμου. Γι' αυτό και αργότερα, Εκκλησία ονόμασε και πάλι, την συνέλευση των πιστών που γίνεται για να τελέσουν ευχαριστία και να ομολογήσουν την πίστη τους στον Θεό.

Και δεν άρμοζε (στην ελληνική ιδιοσυγκρασία) η  res publica, γιατί αυτό που έκαναν στην αρχαία τους ζωή, όπως και στην νεώτερη, το έκαναν για τον εαυτό τους.

Οι άλλοι, οι συνεταίροι μας και ολόκληρη η Δύση, συνηθισμένοι στην προέλαση για κατάκτηση, για κυριαρχία και καταπάτηση, ασκούν την  res publica, γιατί  η εξουσία τους, επιβάλλεται στους άλλους, τους οποίους ασφαλώς  θεωρούν υποδεέστερους. Κι αυτό φαίνεται από το ότι οι αυταρχικές όρντινες, που δίνουν, απευθύνονται στους άλλους, κι αφήνουν απέξω τους εαυτούς τους από την συνέπεια, τα μέτρα, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που επιβάλλουν στους άλλους.Η Δημοκρατία μας, είναι πια στάχτη. Τα δικαιώματά μας αέρας, κι οι υποχρέωσεις μας ως πολιτών, είναι μονάχα να πληρώνουμε τα σπασμένα των άλλων, και να μην έχουμε να πληρώσουμε τα δικά μας.

Η δική μας δημόσια υπόθεση, η res publica,  ανήκει (αμαχητί την εκχωρήσαμε) σε άλλους,  που ορίζουν  την (εξευτελιστική) τιμή στην οποία θα μας πάρουν τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμιά μας, τί θα κάνουμε με τα χρέη μας, ποιά φυτά θα καλλιεργούμε, ποιά ζώα θα εκτρέφουμε, ποιά θα είναι η τιμή στο γάλα, τί φόρο θα πληρώνουμε, και με τί φύλο θα υπάρχουμε σήμερα και άλλα παρόμοια.

Ιδιωτεύοντες στην res publica της Ε.Ε. χάσαμε την ισχνή μας δημοκρατία, γιατί χάσαμε την πίστη μας στον εαυτό μας και την διάθεσή μας να γίνουμε καλύτεροι. Θέλαμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Αλλά εκείνοι δεν το ήθελαν αυτό. Ήθελαν να είναι οι Καίσαρες, να είναι οι Αύγουστοι στην καθημαγμένη μας πατρίδα, κι εμείς δεν το καταλάβαμε, ποτέ.

Δεν είδαμε πως οι κήρυκες κρατούσαν ήδη τα σκήπτρα που οι republicans τους είχαν δώσει, ούτε προσέξαμε πως οι κήρυκες αυτοί, δεν ήτανε ελεύθεροι δημοκράτες, αλλά δημαγωγοί και υποδουλωμένοι στην απληστία τους, που από την συμπλεγματική τους διάθεση, μας ακρωτηρίασαν σιγά-σιγά όλους.

Σήμερα πια ο όρος δημοκρατία σημαίνει οχλοκρατία των μηδενιστών, η οποία μάλιστα  επιβάλλεται με νόμο. Τον ίδιο νόμο που επιβάλλει την φίμωση των ελλόγων πολιτών, που διαφωνούν με τον μηδενισμό που εισάγεται από τον πολιτικά και ηθικά ανερμάτιστο όχλο. Γιατί σήμερα σύσσωμη η ελληνική βουλή των ουτιδανών,  αποφάσισε να ρυθμίζει ο νόμος για το φύλο και τα βιώματα των ανθρώπων, κι εμείς ως λαός κι ελληνική πολιτεία  υποστηρίζουμε την λειτουργία ανάμεσά μας εχθρικών πυρήνων και αλλοεθνών!
Οποία παράνοια!

Σημείωση: 
res= πράγμα
publicus= δημόσιος, ο ανήκων στον δήμον

Ο όρος Δημοκρατία  παράγεται από τις λέξεις  Δήμος (=οι πολίτες, ως σύνολο) + κράτος (=ισχύς) και σήμαινε,  ισχύς, δύναμη του Δήμου, δηλ. του λαού. Σήμερα δεν έχει την ίδια σημασία. Αλλάξαν οι καιροί και οι τρόποι.

Το σημείωμα αυτό γράφτηκε με αφορμή μια κουβέντα με την Σβέτα. Έναν άνθρωπο που ζει εδώ, μακριά από την πατρίδα της, και νοιώθει καλά μέσα στην ψυχή της πως η διαφορά ανάμεσα στην Δημοκρατία και την  res publica είναι πολιτισμική.