Μετά τους ενδοιασμούς και τους φόβους που διατυπώνει ο Χ. Γιανναράς (Ποιός πολιτισμός να γεννήσει σήμερα διπλωματία;), διαβάζω και το περιεκτικότατο άρθρο του Χ. Παπασωτηρίου, για την ελληνική πολιτιστική διπλωματία.
Η ιστορική παρουσία μας, η Αρχαία Ελληνική, η Ελληνιστική και η Βυζαντινή επίδραση διακηρύσσεται από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη, εκεί όπου ο πολιτισμός μας, χαρακτήρισε τις εποχές και άλλαξε την ζωή του τότε κόσμου...
Κι εμείς οι κληρονόμοι αυτού του πολιτισμού, καταγινόμαστε σήμερα για να βρούμε τις διαδικασίες προκειμένου να αλλάζουμε κατά βούληση το φύλο μας. Και νομοθετούμε πως, από σήμερα και στο εξής, μια απλή δήλωση θα αρκεί για να γίνει ο Μήτσος Κατινάκι. Ίσως μια νέα δήλωση να καλύπτει και το Κατινάκι που μπορεί να θέλει να ξαναγίνει Μήτσος.
Πάντως, για τα πολιτικά μυαλά μας, που χύθηκαν έξω από τα κρανία μας, κι απομείνανε μέσα σ' αυτά μονάχα σκύβαλα, δεν χρειάζεται, ούτε θεσπίζεται καμμιά δήλωση. Καμμιά διακήρυξη. Στάθηκε αρκετή η νεωτερική προπαγάνδα, που μας οδηγεί -αδιαμαρτύρητα και- με μαθηματική βεβαιότητα στην εθνική, την πολιτική και την πνευματική μας χαβουζοποίηση.
Είναι άστοχο να αναρωτηθούμε, όπως ο Καβάφης: πού είναι "τα παράθυρα". Άστοχο, είναι και να αναρωτηθεί ο καθένας μας, πώς έγινε και " δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον" σαν τα τείχη του αποκλεισμού από την ζωή και την δημιουργία σηκώθηκαν γύρω μας..
Όχι δεν έγιναν ανεπαισθήτως όλα αυτά τα ανοσιουργήματα. Δεν μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω. Εκουσίως βγήκαμε. Ριψάσπιδες. Χωρίς να υπερασπιστούμε τις ρίζες, τις αξίες, τα όσια και τα ιερά μας. Υπνώττοντες και ξέγνοιαστοι. Ανυποψίαστοι, Ευηθείς.
Παραζαλισμένοι από την κατανάλωση και τρομαγμένοι από την (ενδεχόμενη) απώλεια της (διαφημιζόμενης αλλά ανύπαρκτης για τον κοσμάκη) άνεσης του κόσμου της αγοράς και της (ανεξέλεγκτης) οικονομίας των ισχυρών.
Ουραγοί σε αναζητήσεις, υποταγμένοι και πειθήνιοι σε απειλές. Πραματευτές του σήμερα που ξεπουλήσανε το αύριο. Αναίσχυντοι προς την ιστορία μας και επαίσχυντοι προς το μέλλον μας.
Πρωτοπόροι στην πολιτική ασυναρτησία, και στην πνευματική υπνηλία.
Νομοθετήσαμε, άραγε, για την δικαιοπρακτική ικανότητα του 15χρονου που θέλει να μεταβάλει την σεξουαλική του προτίμηση και ταυτότητα, ή θα αναζητήσουμε ευθύνες από τους ίδιους τους 15χρονους, σαν θα μας κατηγορούν για ολιγωρία στην εποπτεία τους;
Και πώς θα απολογηθούμε, για τις πράξεις, τα παθήματα και τις παραλείψεις τους από μια τέτοια δήλωση;
Μήπως, απαλλάσσοντας από κάθε μέριμνα και ευθύνη, αυτούς που -άλλοτε- η Πολιτεία είχε ορίσει υπεύθυνους για την προστασία αυτών των παιδιών;
Ε! Ύστερα από αυτό, καιρός είναι να μετατοπίσουμε στα παιδιά, και τις πολιτικές μας ευθύνες, για τις ασυναρτησίες που εξαγγέλλουμε και εφαρμόζουμε! Γιατί είναι προφανές, ότι αυτά θα πληρώσουν τις συνέπειες των αποφάσεών μας.
Για την πολιτιστική διπλωματία δείτε κι εδώ (artmag.gr) ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, κι ένα άλλο εδώ (huffingtonpost.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου