Θέματα Παιδείας ή Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

 

Τώρα που ξανανοίγουν τα σχολεία, είναι καιρός να προβληματιστούμε και για τα μαθήματα που θα αρχίσουν. Για τα μαθήματα που θα διδάξουμε στα παιδιά μας. Για την ζωή τους, κι όχι για την αποχαύνωσή τους. Κι είναι καιρός να πάψουμε να καθοδηγούμε την σκέψη, τις επιλογές, τις απαντήσεις και τις επιθυμίες τους, σαν να είναι τα κρανία τους έρημα κι ακατοίκητα!

Ας σταματήσουμε επί τέλους, την μαζική απο-παίδευση της νεολαίας και την άγρα λοβοτομημένων υπηρετών, για χάρη των ισχυρών συνεταίρων και φίλων μας.

Στην προηγούμενη χρονιά η εκ-παίδευση των παιδιών μας, ανάμεσα στα άλλα, χαρακτηρίστηκε και από την ειδική τους ενημέρωση μέσω της "ημερίδας για την αποδόμηση των έμφυλων ταυτοτήτων". Έτσι τα παιδιά μας θα ξεκινάνε με την πεποίθηση ότι στην ζωή τους, ανά πάσα στιγμή, όλα μπορούν να τα αλλάζουν. Πάνε πια εκείνα που ξέρανε μέχρι τότε, κι εκείνα που ξέρανε οι παλιοί. Τα παιδιά μας μπορούνε ανά πάσα στιγμή, να καταργούνε τα στερεότυπα, και να είναι σήμερα αγόρια κι αύριο κορίτσια. Ή, ταυτοχρόνως, και τα δυο. Για τα άλλα θέματα, ούτε λόγος. Έτσι είναι οι σημερινές ελευθερίες: η μία ξεκομμένη από την άλλη!

Ο φιλόσοφος υπουργός μας, με τούτη την πρωτοβουλία του,  ίσως παρέλειψε να φανερώσει ή να αποκαλύψει, στα παιδιά και στους γονείς τους,, πως αυτό το "μάθημα" μάλλον δεν  θα εξυπηρετούσε και τόσο τα ίδια τα παιδιά, την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και των οριζόντων της σκέψης τους. Ίσως, γιατί ούτε ο ίδιος δεν το σκέφτηκε, ή δεν το φαντάστηκε. [Αν, πράγματι συνέβη αυτό, φαίνεται πως η εξουσία έχασε την φαντασία της. Ή, πως φαντάσματα, πια, έχουν την εξουσία].

Η ενημέρωση αυτή, που έγινε με το κύρος

•  της αρμοδιότητας επί του αντικειμένου (του υπουργού επί της παιδείας) και 
• των αποφάσεων της εξουσίας (κυβέρνησης) επί της εφαρμοζόμενης πολιτικής, 

αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση υπαρκτών, αλλά ανομολόγητων ή/και λανθανόντων στόχων. Ένας από αυτούς, προφανώς, μπορεί να θεωρηθεί η εύκολη ανεύρεση σεξουαλικών συντρόφων,  για τους κύκλους εκείνους των αρχόντων και λοιπών επιφανών, που πλήττουν θανάσιμα στην ζωή τους, κι επιθυμούν με διάφορες ουσίες, ή  με εύκολο κι αναντίρρητο -έστω και επ' αμοιβή- σεξ, να γεμίσουν  την ερημία τους, ή  να ικανώσουν την "πνευματική" τους παραλυσία. [Αυτήν, που είναι αναποτελεσματική και άκαρπη σε τομείς παραγωγικούς. Τομείς της ζωής και όψεις της ύπαρξης που υπερβαίνουν την ικανοποίηση των ατομικών ενστίκτων, των στιγμιαίων επιθυμιών, καθώς και την ατομική απόλαυση των προνομίων της εξουσίας. Ιδιαίτερα μάλιστα, των μωροφιλόδοξων εκείνων επιδιώξεων, που έχουν άρρωστοι άνθρωποι και κοντόφθαλμοι πολιτικοί, να διατάζουν άβουλους και συμμορφούμενους θεράποντες.]

Η παραπάνω πολιτική και εκ-παιδευτική πρωτοβουλία που απευθυνόμενη στην πρώϊμη νεότητα ευαγγελίζεται την  απόλυτη ελευθερία του ατόμου, αποτελεί μια απροκάλυπτη, πλανερή κι αντιεπιστημονική προπαγάνδα υπέρ της ελευθερίας του ενστίκτου.

Η  απελευθέρωση του ενστίκτου, είναι μια μόδα, που ο σύγχρονος κόσμος παρουσιάζει ως την κορωνίδα της ελευθερίας του ατόμου. Πόσο απατηλό είναι τούτο το όραμα, θα αποκαλυφθεί σαν ο καθένας μας αναλογιστεί πως η πρόοδος του πολιτισμού δεν στηρίχθηκε στην απελευθέρωση, όσο στην καλλιέργεια του ενστίκτου. Κανένα λιοντάρι δεν αφέθηκε να σουλατσάρει στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όσο κι αν ο πολιτισμός των ημερών μας εγκαινίασε τα σαλόνια της κτηνοβασίας, ή τους γάμους με άλογα κι άλλου είδους τετράποδα.

Θα μιλήσουμε για το απροκάλυπτο και το πλανερό αυτής της αντι-αισθητικής προπαγάνδας, και θα αφήσουμε στους ειδικούς επιστήμονες να εξετάσουν και να αναλύσουν τα σχετικά ερωτήματα που προκύπτουν. Και κυρίως να μας πούνε αν το ένστικτο μπορεί να αλλάζει στην φύση του, και μάλιστα ανάλογα με την μόδα ή τις απαιτήσεις του εμπορίου και της πολιτικής, ασχέτως άλλων και κυρίως ιδεολογικών προσανατολισμών αυτών.

Το ιδανικό της ελευθερίας,  που μπορεί να γεμίζει κάθε νεανική καρδιά, δεν μπορεί να αναφέρεται στην ελευθερία του εξουσιαστή να μας μετατρέπει σε μαριονέτες του. Γιατί αυτό είναι μια πρόσκληση σε εκούσια υποδούλωση. Αποτελεί χαμερπή εκμαυλισμό με αντάλλαγμα την σιωπή και την συμμόρφωσή μας, και τον εγκλεισμό μας μέσα σε μια παγίδα θανάτου. Ολοκληρωτικού κι εκούσιου ψυχικού και πνευματικού θανάτου. Κι αν δεν μιλάμε για άμεσο σωματικό θάνατο, είναι γιατί μας χαρίζουν την επ' ανταλλάγματι (επί μισθώ ή κατ' αποκοπήν αμοιβή) πρόσκαιρη απόλαυση του σαρκίου, έναντι της μελλοντικής ολοσχερούς και αναπότρεπτης αδυναμίας μας να αναιρέσουμε την πνευματική μας δολοφονία.

Το ιδανικό της ανεξαρτησίας, που μπορεί, κι αυτό να γεμίζει κάθε νεανική καρδιά, δεν μπορεί, ασφαλώς, να αναφέρεται στην "ανεξαρτησία μας από το μέλλον μας"!  Γιατί αυτό συνιστά εκχώρηση, παραχώρηση, της ελευθερίας μας. Της ελευθερίας για  να το αλλάξουμε, να το ορίσουμε και να αγωνιστούμε γι' αυτό. Συνιστά αποξένωσή μας από την ευθύνη των αποφάσεων που θα καθορίζουν την ζωή και την ευτυχία μας. Την ζωή και την ευδαιμονία μας.


Η ελευθερία του ανθρώπου αντανακλά την πνευματική κατάσταση, στην οποία έφθασε σκεφτόμενος και γνωρίζων. Η ελευθερία είναι -εν τοις πράγμασιν- πνευματική κατάκτηση, που νοηματοδοτεί την ζωή του ανθρώπου. Δεν είναι δικαίωμα, που μας το παραχωρούν οι άλλοι.  Η ελευθερία είναι αποφασιστική και διαρκής επιλογή. Όπως και η ανελευθερία.  Οι πολλές ταυτότητες  που δώσανε οι άρχοντες του κόσμου στην ελευθερία, είναι γιατί την κάνανε "εμπορεύσιμες κι ανταλλάξιμες" μερίδες. Στην άλλη μεριά της ζυγαριάς τους, ερήμην μας, έχει τοποθετηθεί η ποσότητα αληθούς ελευθερίας που δεχόμαστε να χάνουμε για κάθε μερίδα ελευθερίας που δεχόμαστε να μας αναγνωρίζεται. Γιατί, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, πως  αυτός που μας αναγνωρίζει μόνο μια, ή μερικές όψεις της ελευθερίας μας, δεν μας αναγνωρίζει και όλες τις άλλες.

Ελευθερία είναι η απόλυτη αρμοδιότητα του προσώπου να αποφασίζει για τις επιλογές του, για την σκέψη, την δράση, τους φίλους και τα έργα του.

Αν στα νιάτα του ο άνθρωπος ταχθεί κάτω από την σημαία μιας διαφημιζόμενης "ελευθερίας", κι αποφασίζει να παλεύει για κάτι που η άγνοια ή ο ρομαντισμός του, ή η σοφιστεία του δημαγωγού, δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί το λάθος, την πλάνη ή το ψέμμα, δεν πειράζει. Η νιότη πρέπει να "σπαταλήσει" τις δυνάμεις της για να μάθει. Αλοίμονο στις σπαταλημένες δυνάμεις που χάθηκαν, χωρίς ο άνθρωπος να γίνει καλύτερος. Για τον εαυτό του και για τους άλλους. Αλοίμονο, στη νιότη που δεν άφησε πίσω της διδάγματα. Που έφυγε "δωρεάν".

Κανείς, ποτέ, δεν πρόκειται να κατακρίνει τους νέους που αφοσιώθηκαν, που αγωνίστηκαν ή που χάσανε τις μάχες με το καινούργιο. Εκείνο, όμως, που είναι ασυγχώρητο σε μια κοινωνία, είναι όταν ντύνουμε τις νεανικές μας επιλογές, παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις και αποδείξεις, με τον μανδύα του ιερού και του απαραβίαστου. Από φόβο, Από το φόβο της ήττας, κι από τον φόβο της αναθεώρησης των λαθών μας. Ή από την ισχυρογνωμοσύνη πως κατέχουμε το σωστό.

Ο φόβος είναι ίδιον των δειλών, για τούτο λένε, πάντα, πως πετύχανε. Η αναγνώριση και η συναίσθηση της ουσίας της ήττας είναι συνακόλουθο του αγώνα, από τον οποίο μαθαίνει κανείς, και γι' αυτό προοδεύει. Ενώ, η ισχυρογνωμοσύνη είναι ίδιον των ματαιόδοξων, των μωροφιλόδοξων, των εμμονικών, των αυταρχικών, που είναι αγύριστα κεφάλια και πηγαίνουνε τον κόσμο πίσω, πηγαίνουνε τον κόσμο στον χαμό και τον όλεθρο. 'Αλλοτε γιατί τους αρέσει, άλλοτε γιατί ευηθώς (ανοήτως) ή αυθαιρέτως, το πιστεύουν, κι άλλοτε -επικίνδυνα άρρωστα- απλώς, για να γίνει το δικό τους.

Μόνο η γενναία αναθεώρηση των εσφαλμένων ή ατυχών επιλογών που μας βοηθάει να διορθώσουμε τα λάθη, τα δικά μας αλλά και των άλλων, είναι αποτέλεσμα σοφίας. Μιλάμε για τα λάθη, που μας φρονημάτισαν κι έκαναν την δράση και τις αποφάσεις μας, προνοητικές και προπαρασκευαστικές των επόμενων βημάτων πολιτισμού και προόδου, κι έκτοτε μας καθοδηγούν στο να προλάβουμε ένα καινούργιο κακό. Όποιος δεν μαθαίνει από την ιστορία του, θα ξανακάνει τα ίδια λάθη.

Η στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από οποιαδήποτε σημαία στα νιάτα μας, αν δεν μας έκανε  ωριμότερους, γενναιότερους, σοφώτερους και καλύτερους ανθρώπους, ήταν μια παιδική ασθένεια, από την οποία δεν ιαθήκαμε ποτέ και η οποία μας άφησε ανεξίτηλη αναπηρία.

Αν η πιο τραγική στιγμή της ζωής του ανθρώπου

• είναι εκείνη που βγήκε από το κέλυφος του εαυτού του κι αντίκρυσε πόσο μικρός είναι μπροστά στον απέραντο κόσμο. 

η πιο κρίσιμη στιγμή στην ζωή του ανθρώπου

• Είναι η στιγμή που στάθηκε μπροστά στο έργο των προηγούμενων ανθρώπων και πήρε θέση, αν θα δουλέψει για το καλό όλου του κόσμου, ή 
• αν θα αγωνιστεί σαν να είναι μονάχος πάνω σε έναν κόσμο που ολοκληρωτικά του ανήκει.

Υπόμνημα: Το σημείωμα τούτο γράφτηκε με αφορμή την δήλωση του Μίκη μας (28/8)  πως «Η στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από την Κόκκινη Σημαία αποτελεί την ιερότερη περίοδο της ζωής μας»