Ευρωπαϊκός πολιτισμός: Πραγματικότητα, φρεναπάτη ή παρεξήγηση;

 

Μας είναι καλά γνωστές οι ιστορικές διαφορές των επί μέρους ευρωπαϊκών λαών, ως προς την πολιτική ζωή και την νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου.
 
Γι αυτό ακριβώς, δεν μπορούμε, όντας γνώστες της ιστορίας και διατηρώντας την λογική μας, να ισχυριζόμαστε πως "ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει τις ίδιες αναφορές". Και μάλιστα για τους παρακάτω ειδικότερους λόγους:

• Επειδή ο πολιτισμός των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι ενιαίος, ως προς τα προτάγματα που τον δημιούργησαν και εκείνα που τον διατηρούν! Αφού οι απαρχές του ελληνικού πολιτισμού χάνονται στα βάθη της ιστορίας, και οι υψηλότερες κορυφές του πολιτικές, ανθρώπινες και θεολογικές αξίες και έννοιες  έχουνε την πιο αξιόμαχη ικανότητα, αντέχοντας κι αντιμετωπίζοντας τα μεγαλύτερα πνευματικά και πολιτικά αδιέξοδα, προσδίδοντας πρόταση και νόημα ζωής.. 
• Επειδή τα σύγχρονα οράματα των λαών διαφέρουν, κι αυτό είναι προφανές! άλλο θέλει ο Σόϊμπλε της Γερμανίας, κι άλλο ο Έλληνας.
• Επειδή οι κοινές επιδιώξεις είναι κατακερματισμένες και δεν είναι απολύτως κοινές, για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Εμείς νομίζουμε την Ευρώπη μία, και ενιαία, κι εκεί συνεννώνονται οι βόρειοι εναντίον των νοτίων της Ευρώπης! Κι αυτοί, ως οι ισχυροί, χρησιμοποιούν τους ανίσχυρους προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
• Επειδή η νοηματοδότηση της ζωής διαφέρει από λαό σε λαό. Ιδανικά, θρσκευτικότητα, εθνική συνείδηση
• Επειδή τα κοινωνικά προτάγματα διαφέρουν από λαό σε λαό. Εδώ ο ανθρωπος, αλλού τα έσοδα και οι επιχειρήσεις.
• Επειδή τα εθνικά προτάγματα διαφέρουν, από λαό σε λαό. Εδώ η ελευθερία, αλλού η οικονομία.
• Επειδή τα ηθικά προτάγματα διαφέρουν από λαό σε λαό. Εδώ το φιλότιμο, αλλού η ευκαιρία.
• Επειδή η παιδεία  αποσκοπεί σε διαφορετικούς στόχους, από λαό σε λαό. Εδώ η "μόρφωση  χρηστού ανθρώπου", αλλού η απόκτηση προσόντων εργασίας, ή το δίπλωμα ως κοινωνικό προσόν.
• Επειδή τα επιχειρηματικά πλάνα διαφέρουν από λαό σε λαό. Εδώ αρκούνται στην ικανοποίηση της προσωπικής τάσης και κλίσης, αλλού επιδιώκεται η κυριαρχία στην αγορά.
• Επειδή  η θρησκευτότητα διαφέρει από λαό σε λαό -για να μην πούμε, από άνθρωπο σε άνθρωπο- ως προς τους λόγους που την γεννάνε και την κρατάνε. Εδώ είναι από  "φόβο Θεού", που δεν τον καταλαβαίνει ο δυτικός άνθρωπος, αλλού επειδή ο Θεός είναι αυτός που "φοβάται τον άνθρωπο" και προσαρμόζεται σε ένα μοντέλο που να εξυπηρετεί την συγκεκριμένη χρήση του...
• Επειδή, τέλος,  δεν μας αφορά ως λαό, η αποικιοκρατία, ο επεκτατισμός, η πειρατεία, οι σφαγές λαών προς οικειοποίηση των εδαφών τους, καθώς και η εκτεταμένη κλοπή πολιτιστικών έργων που εκτίθενται στα μουσεία χωρών που δεν είχαν καμμιά ανάμιξη στην δημιουργία τους, παρά μόνο στην λαθραία ή απροκάλυπτη αρπαγή τους! Όλα αυτά είναι ξένα προς την ελληνική πνευματικότητα και τον πολιτισμό, όπως αυτός προκύπτει από τις πηγές.

Μας είναι, επίσης,  καλά γνωστό, από τις ιστορικές πηγές,  πως έθνος και λαός βυζαντινός, κράτος βυζαντινό, δεν ιστορήθηκαν ποτέ ως πραγματικότητα.

Κι είναι ακόμη γνωστό από τις ιστορημένες πολιτικές εξελίξεις, πως εκ των υστέρων ( το 1562!) "βαφτίστηκε" σαν βυζαντινή, η ρωμαϊκή πολιτεία.  Δηλ.  μετά την εκπνοή της ισχύος της και μετά την πλήρη κατάρρευσή της.

Το πιο σημαντικό είναι πως στα θεμέλα αυτής της πολιτείας  συγκαταριθμούμε, σύμφωνα με τις πηγές,  την ελληνική γλώσσα, την χριστιανικότητα της πνευματικότητας και του ήθους και την ρωμαϊκή διοίκηση.

Όλα αυτά τα στοιχεία αποδείχτηκαν ότι είναι οι ισχυρότεροι και ανθεκτικώτεροι πολιτικοί και πνευματικοί παράγοντες για  την κοινωνική συνύπαρξη και την επιβίωση.

Όλοι οι λαοί-πειρατές που εξώθησαν την πολιτεία αυτή σε κατάρρευση, εξόρμησαν για να κουρσέψουνε τα κλέη της και να στολίσουνε μ' αυτά τα δικά τους παλάτια. Τάχα πως είναι πια δικά τους. Τάχα πως γίνανε δικά τους δικαιωματικά. Γιατί βλέπετε, ο κατακτητής, είναι σαν τον κλέφτη. Παίρνει χωρίς να ρωτάει! Λαφυραγωγεί, κι όλα τα παίρνει. Στα χέρια του εξανδραποδίζονται  οι άνθρωποι, ευτελίζεται η ζωή τους, διαγράφεται το μέλλον τους και "βιάζεται" η κρατική τους αρχή προκειμένου να υποταχθεί, να συνεργασθεί, να παραδοθεί. Και τα πλούτη, και τα στολίδια της καταπεσούσης  πολιτείας, αλλάζουνε χέρια.

Σιγά-σιγά, οι συλαγωγοί δεν άργησαν να οικειοποιηθούν και την δόξα της αυτοκρατορίας που κατέρρευσε, τα κατορθώματα και τις προοπτικές που, πια, τις έχασε όλες. Κι εκείνο που μόνο απομένει, είναι να της αφαιρέσουν και το όνομα, για να της το κλέψουν αργότερα. Αφού εξευτελίσουν, απογυμνώσουν και συκοφαντήσουν τον κόσμο και το πνεύμα που γέννησε μια τέτοια αξιοθαύμαστη πολιτεία, θέλουνε να ζούνε με το όνομά της, για δικό τους! Έτσι μιλάνε όλοι σήμερα για τον "δυτικό πολιτισμό"! Σαν να είναι ο "δικός τους" πολιτισμός! Έναν πολιτισμό του οποίου οικειοποιήθηκαν την δόξα και την διάρκεια, χρησιμοποιώντας την θεωρία και τα -πνευματικά και υλικά- επιτεύγματά του, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται την ουσία και τον προορισμό τους!

Το πιο θλιβερό απ' όλα είναι ο σημερινός "Έλληνας δυτικού τύπου", όπως ο Βέλγος και ο Φινλανδός!  Ο "Έλληνας" που είναι χαμένος κι απορροφημένος από το δυτικό μόρφωμα.

Oποιοσδήποτε είναι έστω και λίγο Έλληνας, διαισθάνεται ότι η δύση είναι κάτι άλλο. Κι ότι ο μόνος τρόπος για να παριστάνει τον δυτικό,  "είναι με ένα κόμπλεξ κατωτερότητας". Βαθύτατης μάλιστα,  που λέει κι ο αείμνηστος Ιω. Ρωμανίδης . 

Καλό θα ήτανε, λοιπόν, με κάποιο τρόπο, κάποτε, "να έχει αυτός ο άνθρωπος την ευκαιρία να νοιώσει και να είναι ο εαυτός του, εν επιγνώσει και ακομπλεξάριστα", που λέει κι ένας αγαπημένος

σύγχρονος Έλληνας.

Αυτά είναι ζητήματα προς συζήτηση, μελέτη και σκέψη, καθώς βλέπουμε τα αδιέξοδα και την κατάντια της χώρας μας σήμερα, και καθώς οφείλουμε να διαγνώσουμε το λάθος, την αιτία, και την διόρθωση των πρακτικών και πνευματικών "ημαρτημένων".

Ας μην φοβόμαστε να σκεφτούμε την ιστορική μας διαδρομή, προκειμένου να πετύχουμε την ιστορική μας  αυτογνωσία.

Μπορεί να επιλέξουμε τελούντες εν γνώσει, αντί να ακολουθούμε σε συμμόρφωση!



Σημείωση: Πέρα από τις κλοπές αγαλμάτων και άλλων γλυπτών, δεν είναι αμελητέο να εκτεθούν κάποιες (Αββάς Φουρμόν). από τις άοκνες προσπάθειες καταστροφής της ιστορίας, προκειμένου -όπως ρητά ομολογείται από τον καταστροφέα- να εξαφανιστούν τα τεκμήρια και οι πηγές! Αυτό συνέβη με τις αρχαιότητες στην Σπάρτη, τον 17ο αιώνα.