"Εντροπία" είναι ο βαθμός αταξίας ενός συστήματος. Όσο μεγαλύτερη είναι η εντροπία ενός συστήματος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η αταξία στο εσωτερικό του! Ενώ, όσο μικρότερος είναι ο βαθμός εντροπίας τόσο μεγαλύτερη τάξη επικρατεί στο εσωτερικό του!
Πράγμα που σημαίνει ότι η φθορά και η αποδιοργάνωση ενός συστήματος αυξάνει καθώς αυτό αφήνεται να λειτουργεί χωρίς επιμέλεια, φροντίδα και συντήρηση, χωρίς έλεγχο επαναφοράς. Και καλά, για τα άψυχα, τα μηχανικά συστήματα! Τελειώνει το λιπαντικό των μηχανών, η μπαταρία, το καύσιμο; Τις ξαναβάζουμε "μπροστά', με ανταλλακτικά, σώζουμε την κατάσταση. Τί γίνεται όμως με τις κοινωνίες; Εκεί, τί "τελειώνει"; Τί και πώς αλλάζει; Ποιός έχει την ευθύνη;
Σκέφτηκα, λοιπόν, πως μια κοινωνία, που η ιστορία της ανατρέχει σε μεγάλο βάθος χρόνου, σαν τη δική μας, είναι φυσικό να έχει περάσει από πολλά στάδια. Στάδια ακμής και παρακμής. Πράγμα που είναι φυσικό και ιστορικά αυταπόδεικτο, μια κι εδώ γεννηθήκανε πολλές μεγάλες ιδέες, που σταθήκανε πανανθρώπινοι προβληματισμοί κι επιτεύγματα. Λογικά ακόλουθο, συνεπώς, είναι να γεννηθήκανε και μεγάλα λάθη, ως τραγική κατάντια της ασυδοσίας, της αδιαφορίας ή της επιπολαιότητας των ανθρώπων!
Ανάμεσα στα επιτεύγματα αριθμούμε: Φιλοσοφία, Γραμματεία, Ποίηση, Πολιτική, κλπ. Που πολλοί τα μελετάνε και τα αγαπούν, εμπνέονται από αυτά και τα επικαλούνται στις καλύτερες στιγμές τους και τα προβάλλουν ανάμεσα στις καλύτερες προτάσεις τους για το μέλλον.
Κι ανάμεσα στις οικτρές κατάντιες, αριθμούμε την προδοσία, την δημαγωγία, την σοφιστεία, ακόμη και τον δικανικό λόγο που χρησιμοποιήθηκε για στρεψοδικίες. Που αδιάλλειπτα χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος (επικράτηση) ή προς βλάβη των αντιπάλων (ως "όπλα") επιδιώκοντας παντί τρόπω την εξουδετέρωσή τους.
Όλα τούτα ο παλιός κόσμος τα δίδαξε σε όλον τον νεώτερο κόσμο, σαν που έτσι γίνεται από πάντα. Κι ο νεώτερος κόσμος, μέχρι σήμερα, ανελλιπώς τα εφαρμόζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής.
Κι αν ο κόσμος αντί να προσλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό, το καλύτερο, προσέλαβε μονάχα το αίσχιστο, δεν φταίει, ασφαλώς, μόνο εκείνος που κατάντησε να κάνει το αίσχιστο, αλλά, κυρίως, εκείνος, που εν συνειδήσει το διάλεξε. Φταίει που διάλεξε την παρακμή, αντί να διδαχθεί από την δημιουργία.
Γιατί το αίσχιστο είναι η παρακμή, κι η καλή ιδέα είναι η δημιουργική επιλογή του ανθρώπου. Μα ο καθένας διαλέγει αυτό που του ταιριάζει περισσότερο.
Σε μια διαλυτική ρητορική για την ελληνική κοινωνία, καταριθμούνται τα εθνικά μας ελαττώματα, ανάμεσα στα οποία και "το διχαστικό φρόνημα". Και τούτο με ταυτόχρονη επίκληση του Αριστοτέλη που λέει: "στασιαστικόν το μη ομόφυλον"... Για να ειπωθεί στην συνέχεια " Ποιοί έλληνες; οι Αθηναίοι, οι Θηβαίοι...", και προς επίρρωσιν της εθνικής διαφορετικότητας των Αθηναίων από τους Θηβαίους, κ.ο.κ., γίνεται επίκληση και του Ευριπίδη, που φέρεται να λέει πως ο Ορέστης του "νοιώθει την ψυχή του αποβαρβαρωμένη, μακριά από την Ελλάδα" [καθώς βρίσκεται στην Μακεδονία]. Γιατί όμως παραλείπεται η άλλη ιστορική φράση: "Έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία";
Στην κουβέντα, επιδέξια, μπερδευτήκανε οι διαφορές, οι τοπικές φιλοδοξίες και τα προσωπικά αδιέξοδα, με τους εθνικούς χαρακτήρες. Κι επειδή ένα επιχείρημα χρειάζεται υποστηρικτές, επιστρατεύτηκε ακόμη κι ο ποιητής! Ο Ελύτης. Που είπε "Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο"». Πόσο "χρηστικά" τον είδαμε τον ποιητή!
Ο Ποιητής εμίλησε, μα δεν μας είπε ιστορία. Με το τάλαντό του, εμίλησε, καθώς είχε χρέος, κι είπε για 'κείνους που βλέπουνε την ασχημία και την καλύπτουνε. Για κείνους που βλέπουνε τον δούρειο ίππο και τον νομίζουνε για άλογο κούρσας, που θα τους δώσει κέρδη. Ο ποιητής μας είπε: "σε τούτους τους καιρούς, μη ζητάς στα προφανή την ψυχή της πατρίδας, αυτή 'ναι κρυμμένη, και θα τη βρεις κάτου απ' τις βεβηλώσεις των επίδοξων κηδεμόνων της, απολειφάδι από τις αρπαγές των κουρσάρων, κι όσων εκείνοι αφήκαν εδώ. Αυτοί θα σε αποτρέψουν να την ξανάβρεις. Θα σε απειλήσουν, θα σε φυλακίσουν".
Γιατί ο ποιητής, δεν ομιλεί, δεν παραθέτει. Σημαίνει. Κι εμείς αποκρυπτογραφούμε τα υψηλά νοήματα της Τέχνης, του μεγάλου Τεχνίτη των εικόνων, του λόγου, της σκέψης και των αισθημάτων. Ο ποιητής δεν είναι λογιστής και δικηγόρος μας. Ούτε ο συμβολαιογράφος των απόψεών μας. Έχει τις δικές του και τον τρόπο του.
Οι Έλληνες διαφώνησαν και εμφυλιοστασιάστηκαν, πολλάκις. Μα όχι για 'κείνα πού 'θελαν αυτοί. Γιατί αυτά τους ενώνουν. Αλλά για εκείνα, που -άλλοι- τους υποκίνησαν, τους δωροδόκησαν ή τους εξαγόρασαν. Κι εκείνο που είναι αίσχιστο, είναι οι πολιτικές που αποσκοπούν στην αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα (μονοτονικό, δηλαδή κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και απλουστευτική γραφή, αλλοίωση και κατάργηση της διδαχής της ιστορίας, και ρατσιστική μομφή κατά της θρησκευτικής ελευθερίας του Έλληνα).
Αυτά συνέβησαν πλειστάκις: Πολιτικοί δεσμοί με ξένες χώρες, πολιτικά, οικονομικά και θρησκευτικά οράματα εισαγωγής κ.ο.κ. Και το κυριώτερο: νοηματοδότηση ζωής με προέλευση το άγνωστο!
Αλοίμονό μας, των συφοριασμένων! που θα έλεγε και ο Καβάφης.
Ειπώθηκε πως ο "αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, κυρίως, είναι ο αθηναϊκός, που κράτησε το πολύ έναν αιώνα, και η πόλη είχε γύρω στους 40.000 ανθρώπους" (!). Λες και ο πολιτισμός ζυγιάζεται με το μέγεθος του παραγωγού, κι όχι του έργου! Κι η διάδοση της γλώσσας μας, που έγινε φορέας του Ευαγγελίου, δεν είναι έργο πολιτισμού; Κι η χριστιανική πολιτεία του Βυζαντίου, που παρήγαγε σχολεία, φιλανθρωπία, πίστη, διπλωματία, αξιοσύνη ηγεμόνα ασχέτως εθνότητας, δεν "έγραψε" πολιτισμό;
Αλοίμονο, στην ανθρωπότητα, όταν οι υψηλότερες, από τις ιδέες που την στηρίζουν, "κρατήσανε μονάχα εκατό χρόνια"! Αλοίμονο στην ανθρωπότητα αν τα σπουδαιότερα επιτεύγματά της είναι χρηστικά εργαλεία, καθρεφτάκια ευρέως πωλούμενα, και δάνεια αφειδώς μοιραζόμενα, αλλά ληστρικώς αποδιδόμενα!
Αν οι σπουδαιότερες πνευματικές συλλήψεις του ανθρώπου, κρατήσανε τόσο λίγο, πόσο άραγε θα κρατήσουνε οι ατομικές διαθέσεις και οι φιλοδοξίες αυτών που θεωρούν την ατομική ύπαρξή τους σπουδαία, κατά τρόπο μοναδικό; Μήπως, ο άνθρωπος, έχει πια χάσει το μέτρο, και νομίζει πως έγινε Θεός;
Αν η δημαγωγία, έφερε τον πολιτισμό στην παρακμή, αυτό σημαίνει πως η δημαγωγία είναι κάτι άχρηστο για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Άχρηστο για την πρόοδο και τον πολιτισμό. Αν η αντίρρηση δεν αποτελεί λόγο επίτευξης του καλύτερου, αλλά του πλέον συμφέροντος, πρέπει να αναζητείται ο ιδιοτελής, ο μοναδικός ωφελούμενος.
Για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, λένε οι Ιστορικοί, πως η μεγάλη του συνεισφορά ήταν στις ιδέες, στην νοηματοδότηση της ιδιωτικής και της πολιτικής ζωής. Στις πνευματικές συλλήψεις και τα κατορθώματα της σκέψης. Της γραφής και του λόγου, της γλυφίδος. Του ήθους. Στην σάρκωση όλων αυτών, τελικά, και, κυρίως, στην ασύλληπτη κι ασύγκριτη διατήρησή τους στο προσκήνιο του κόσμου, σε χρονική διάρκεια και σε γεωγραφική έκταση.
Η δημαγωγία είναι η υπέρβαση του μέτρου στον πολιτικό λόγο. Η σοφιστεία είναι η υπέρβαση του μέτρου στον φιλοσοφικό λόγο. Κι όταν η δημαγωγία συνεργάζεται με την σοφιστεία, είναι προφανές και εύλογο το σημερινό μας κατάντημα.
Ποτέ η δημαγωγία του πολιτικού λόγου δεν είχε τέλος, φραγμό ή έστω, όρια. Το μη διχαστικόν υπό την κυριαρχία ολοκληρωτικών καθεστώτων (σας υποχρεώνω να συμφωνείτε μαζί μου), ασφαλώς είναι αξιοκατάκριτο, ως επιβαλλόμενη πολιτική. Είναι όμως το ίδιο αξιοκατάκριτο και όταν προέρχεται ως παραίνεση από μια παιδεία χρηστή και ειρηνική (αγαπάτε αλλήλους); Η μήπως είναι αξιοκατάκριτο όταν μας εναντιώνεται και μη αξιοκατάκριτο όταν μας ευνοεί; (παλτωνικά ερωτήματα, θα μου πείτε!).
Όχι, δεν φταίει η δημαγωγία, που -ως μέρος του λόγου- είναι ένα "αφηρημένο" ουσιαστικό όνομα !
Φταίει η απληστία των ανθρώπων που θέλουν να προσεγγίσουν και να κρατάνε την -όποιας μορφής- εξουσία, και των ανθρώπων που θέλουν να γλείφουν τα πόδια αυτής της εξουσίας. Φταίει ο ευτελισμός των προσώπων, φταίει η απληστία των αρχόντων και η ματαιοδοξία των παρακοιμωμένων τους. Φταίνε όσοι σιωπούν, όσοι κοιμούνται πνευματικά, όσοι προσδοκούν οφέλη και ευκαιρίες, και όλοι ανεξαιρέτως οι αργυρώνητοι υπηρέτες της εξουσίας.
Αυτοί είναι που δεν αφήνουν τις κοινωνίες να ευτυχήσουν, να ομονοήσουν και να συνεργαστούν για το κοινό καλό και την κοινή πρόοδο. Αυτοί προκαλούν, ηθελημένα, την εντροπία στην κοινωνία, μαζί μ' εκείνους που δεν αντιστέκονται στα σχέδια που κυοφορούν οι ισοπεδωτές των εγκεφάλων και της ιδιοπροσωπίας των ανθρώπων και των λαών.
Άριστη κατανόηση δύσκολων φυσικών εννοιών, και πρωτότυπη εφαρμογή τους στην κοινωνιολογική ανάλυση και την πολιτική επιστήμη!
ΑπάντησηΔιαγραφή