Η Επίγνωση της ουσίας της Δύσης, είναι η οδός για την συνειδητή γνώση της διαφοράς μας από αυτήν

 

Προβληματιζόμενη για την αιτία των δεινών μας, συνάντησα τούτη την συνέντευξη (huffingtonpost.gr). Κι η καίρια τοποθέτηση του Χ. Γιανναρά, νομίζω πως μου δίνει μια πολύ σημαντική απάντηση.  Και τούτο, γιατί βάζει τα πράγματα στη θέση τους: Όλα αρχίζουν από την γνώση, από την συνειδητή φροντίδα, από την ωρίμαση. Κι όχι μόνο των καρπών, αλλά κυρίως από την ωρίμαση των ανθρώπων. Γιατί δεν ωριμάζει μια προσωπικότητα, αλλά -και συνεκδοχικά- ούτε η κοινωνία, χωρίς να καταβάλλει τον απαιτούμενο μόχθο, την επιμέλεια και την υπομονή που απαιτεί η επίτευξη του αποτελέσματος. Δεν υπάρχουν, πουθενά στη φύση και στη ζωή, έτοιμα αποτελέσματα. Όλα θέλουν την κατάλληλη παιδεία μας,  τον χρόνο τους  και την κατάλληλη συμμετοχή μας.

Αντιγράφω για τις ανάγκες της «Φιλαρέτης» ένα απόσπασμα από την συνέντευξη, που έδωσε ο κ.  Χρήστος Γιανναράς   (huffingtonpost.gr) για την ελληνική ταυτότητα, την σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο:


Δημοσιογράφος: Μου λέτε αυτά τα πράγματα για τη Δύση ενώ έχετε σπουδάσει, όπως και άλλοι Έλληνες διανοούμενοι και εργαστεί εκεί…

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 

Αυτό ακριβώς είναι το δυναμικότερο στοιχείο αυτής της στάσης. Πριν από εμάς, όλοι οι λεγόμενοι ελληνοκεντρικοί διανοούμενοι, ο Κόντογλου, ο Πικιώνης, ο Θεοτοκάς, ο Λορεντζάτος, ο Σαραντάρης, ο Ελύτης, όλοι τους φάγανε τη Δύση με το κουτάλι. Διότι μόνο εάν ζήσεις στη Δύση και τα αδιέξοδα της Δύσης, ξυπνάει μέσα σου το ενδιαφέρον να δεις εάν υπάρχει κάτι διαφορετικό στη δική σου παράδοση.

Ένας άνθρωπος που αγνοεί την Δύση, δεν μπορεί να είναι Έλληνας. Γι’ αυτό και όλοι μας επιμένουμε, εννοώ όσοι έχουμε αυτή την οπτική, ότι η μετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) είναι απαραίτητη.

Εάν πάψει να μετέχει στην ΕΕ η Ελλάδα, τότε βγαίνει από το ιστορικό γίγνεσθαι. Έχεις ταυτότητα όταν έχεις ετερότητα. Όλοι μου οι δάσκαλοι ήταν ο Χάιντεγκερ, ο Βιτγκεστάιν, ο Νίτσε, ο Λακάν. Και αυτό διότι γεννήθηκα και μεγάλωσα ως δυτικός, με δυτική εκπαίδευση, με δυτική θρησκευτικότητα, με θαυμασμό προς τη Δύση. Οπότε, κάποια στιγμή, όταν γεννήθηκε μέσα μου το ερώτημα, ευτυχώς εγκαίρως, τί έχει οδηγήσει σήμερα τη ζωή μας σε αδιέξοδα, ακολούθησα αυτούς τους μεγάλους που μου έδειξαν με την κριτική τους ποιο ήταν το λάθος στη δυτική ιστορική εξέλιξη. Η κριτική του Χάιντεγκερ σπάζει κόκαλα. Εάν δεν περάσεις από αυτή τη θητεία και μαθητεία, δεν μπορείς να ανακαλύψεις τη διαφορά.

Δημοσιογράφος: Ίσως να ήταν χρήσιμο να μας βοηθήσετε να καταλάβουμε λίγο την ιστορική πορεία της Δύσης, όπως την αντιλαμβάνεστε. Από τα γραπτά σας βλέπω ότι δίνετε έμφαση στον Αυγουστίνο, καθώς λέτε ότι αυτός διαμόρφωσε τη δυτική σκέψη.

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 

Ναι και στις συγκυρίες που ανέδειξαν τον Αυγουστίνο ως κεφαλάρι, τον μεγάλο πατέρα του δυτικού πολιτισμού. Όλοι οι ιστορικοί, και τα έχουν μελετήσει οι δυτικοί ιστορικοί αυτά και, ξέρετε, είναι πολύ τίμιοι, συμπίπτουν σε αυτή τη διαπίστωση: Αυτά τα στίφη τα βαρβαρικά που έφτασαν στη Δύση από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα, ξεκινούσαν από τα οροπέδια της Ασίας, πέρα από τα Ουράλια. Ζητώντας βοσκοτόπια, η μια φυλή πίεζε την άλλη και την εκτόπιζε. Κάποια στιγμή πέρασαν και τον Ρήνο και μπήκανε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τότε, ήταν κάτι αντίστοιχο όπως η Ευρώπη, ήταν, δηλαδή, κάτι ζηλευτό. Όμως αυτοί οι λαοί ήταν πολεμικά φύλα. Ήξεραν μόνο τον πόλεμο και το κυνήγι, δεν ήξεραν καν τι σημαίνει αγροτική καλλιέργεια. Μιλάμε για πολύ χαμηλό επίπεδο.

"Δεν ήξεραν καν τι σημαίνει αγροτική καλλιέργεια", λέει ο Γιανναράς. Ετούτη η φράση του,  είναι, νομίζω, το κλειδί! Για φανταστείτε πόσο χρόνο θέλει ένας σπόρος για να γίνει φυτό και για να καρπίσει! Και πόσο χρόνο θέλει για να "καρπίσει" ο άνθρωπος! Κι εμείς (όλος ο κόσμος σήμερα) αποζητάμε να πιάσουμε άμεσα το θήραμα, για να το γευτούμε και να μας χορτάσει, και το κατάφορτο περιβόλι. για να το καρπωθούμε άμεσα, κι ύστερα, ερημωμένο, να το εγκαταλείψουμε και να πάμε σε άλλο! Και τούτο το κάνουμε, προσποιούμενοι, ψευδώς και ανεντίμως,  άγνοια, όσον αφορά τα στάδια της εκτροφής και της καλλιέργειας. Ενώ, πρόκειται απλώς για ασκεψία ή ασυνειδησία! Γιατί εμείς, γνωρίζουμε τον χρόνο μέχρι την σοδειά, τις απειλές και τους κινδύνους από τους άρπαγες!

Σήμερα, εμείς, μιμούμενοι τον νέο κόσμο, που σήμερα ζούμε στα σπλάγχνα του, μάθαμε από αυτόν, να τα θέλουμε όλα, εδώ και τώρα, χωρίς κόπο, χωρίς κόστος. Αρπάζουμε ή αγοράζουμε. Ονειρευόμαστε πως τά' χουμε κιόλας! Ή εξαγοράζουμε την άρνηση κι απεμπολούμε τα "τίμια", για να αποκτήσουμε  το αντικείμενο του πόθου μας. Πάθος, που θα μας οδηγήσει σε μια στιγμιαία απόλαυση της εξουσίας και της πλησμονής. [Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε την πολιτική εξουσία, κι άκαρπη, την έχει και την κρατάει, απλώς προς εξουσιαστική του τέρψη. Μα το κακό μ' αυτόν, είναι η ψυχραιμία του, καθώς μας εξηγεί  τα ανεξήγητα, έχοντας (ή προσποιούμενος ότι έχει) ολοσχερώς λησμονήσει τα υπεσχημένα, ή όντας ανίκανος να κατανοήσει τις περιστάσεις].

Η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι το αντιφέγγισμα της πνευματικής μας αταξίας, γιατί χωρίς να προσαρμόσουμε τις επιταγές του καιρού στην ιδιοπροσωπία μας, προσαρμοστήκαμε μηχανιστικά, εξωτερικά, κι εμείς σ' αυτές, όντας διαφορετικοί  από τους φορείς τους, και σταθήκαμε πιθηκίζοντας  "δυτικά", μπροστά στον καθρέφτη της δύσης.

Έτσι συμβαίνει κάθε φορά, που θέλουμε την ικανοποίηση των επιθυμιών μας χωρίς να καταβάλλουμε το αντίστοιχο κόστος, ή το τίμημα που αναλογεί. Κάθε φορά που θέλουμε τους καρπούς χωρίς την καλιέργεια. Το αποτέλεσμα χωρίς την διαδικασία και τους (φυσικούς ή ηθικούς) κανόνες παραγωγής του.

Εντροπία: δεν παρατηρείται μόνο στα "μηχανικά" συστήματα...

 

Θα τολμήσω να διατυπώσω κάτι που δεν ανάγεται στα γνωστικά αντικείμενα της αρμοδιότητάς μου. Γι΄αυτό συγχωρήσατέ μου την απλοϊκότητα του παραλληλισμού.

"Εντροπία" είναι  ο βαθμός αταξίας ενός συστήματος. Όσο μεγαλύτερη είναι η εντροπία  ενός συστήματος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η αταξία στο εσωτερικό του! Ενώ,  όσο μικρότερος είναι ο βαθμός εντροπίας τόσο μεγαλύτερη τάξη επικρατεί στο εσωτερικό του!

Πράγμα που σημαίνει ότι η φθορά και η αποδιοργάνωση ενός συστήματος αυξάνει καθώς αυτό αφήνεται να λειτουργεί χωρίς επιμέλεια, φροντίδα και συντήρηση, χωρίς έλεγχο επαναφοράς. Και καλά, για τα άψυχα, τα μηχανικά συστήματα! Τελειώνει το λιπαντικό των μηχανών, η μπαταρία, το καύσιμο; Τις ξαναβάζουμε "μπροστά', με ανταλλακτικά, σώζουμε την κατάσταση. Τί γίνεται όμως με τις κοινωνίες; Εκεί, τί "τελειώνει"; Τί και πώς αλλάζει; Ποιός έχει την ευθύνη;

Σκέφτηκα, λοιπόν, πως μια κοινωνία, που η ιστορία της ανατρέχει σε μεγάλο βάθος χρόνου, σαν τη δική μας, είναι φυσικό να έχει περάσει από πολλά στάδια. Στάδια ακμής και παρακμής. Πράγμα που είναι φυσικό και ιστορικά αυταπόδεικτο, μια κι εδώ γεννηθήκανε πολλές μεγάλες ιδέες, που σταθήκανε πανανθρώπινοι προβληματισμοί κι επιτεύγματα. Λογικά ακόλουθο, συνεπώς, είναι να γεννηθήκανε και μεγάλα λάθη, ως τραγική κατάντια της ασυδοσίας, της αδιαφορίας ή της επιπολαιότητας των ανθρώπων!

Ανάμεσα στα επιτεύγματα αριθμούμε: Φιλοσοφία, Γραμματεία, Ποίηση, Πολιτική, κλπ. Που πολλοί τα μελετάνε και τα αγαπούν, εμπνέονται από αυτά και τα επικαλούνται στις καλύτερες στιγμές τους και τα προβάλλουν ανάμεσα στις καλύτερες προτάσεις τους για το μέλλον.

Κι ανάμεσα στις οικτρές κατάντιες, αριθμούμε την προδοσία, την δημαγωγία, την σοφιστεία, ακόμη και τον δικανικό λόγο που χρησιμοποιήθηκε για στρεψοδικίες. Που αδιάλλειπτα χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος (επικράτηση) ή προς βλάβη των αντιπάλων (ως "όπλα") επιδιώκοντας παντί τρόπω την εξουδετέρωσή τους.

Όλα τούτα ο παλιός κόσμος τα δίδαξε σε όλον τον νεώτερο κόσμο, σαν που έτσι γίνεται από πάντα. Κι ο νεώτερος κόσμος, μέχρι σήμερα, ανελλιπώς τα εφαρμόζει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής.

Κι αν ο κόσμος αντί να προσλάβει σε μεγαλύτερο βαθμό, το καλύτερο, προσέλαβε μονάχα το αίσχιστο, δεν φταίει, ασφαλώς, μόνο εκείνος που κατάντησε να κάνει το αίσχιστο, αλλά, κυρίως, εκείνος, που εν συνειδήσει το διάλεξε. Φταίει που διάλεξε την παρακμή, αντί να διδαχθεί από την δημιουργία.

Γιατί το αίσχιστο είναι η παρακμή, κι η καλή ιδέα είναι η δημιουργική επιλογή του ανθρώπου. Μα ο καθένας διαλέγει αυτό που του ταιριάζει περισσότερο.

Σε μια διαλυτική ρητορική για την ελληνική κοινωνία, καταριθμούνται τα εθνικά μας ελαττώματα, ανάμεσα στα οποία και "το διχαστικό φρόνημα". Και τούτο με ταυτόχρονη επίκληση του Αριστοτέλη που λέει: "στασιαστικόν το μη ομόφυλον"... Για να ειπωθεί στην συνέχεια " Ποιοί έλληνες; οι Αθηναίοι, οι Θηβαίοι...", και προς επίρρωσιν της εθνικής διαφορετικότητας των Αθηναίων από τους Θηβαίους, κ.ο.κ., γίνεται επίκληση και του Ευριπίδη, που φέρεται να λέει πως ο Ορέστης του "νοιώθει την ψυχή του αποβαρβαρωμένη, μακριά από την Ελλάδα" [καθώς βρίσκεται στην Μακεδονία]. Γιατί όμως παραλείπεται η άλλη ιστορική φράση: "Έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία";

Στην κουβέντα, επιδέξια, μπερδευτήκανε οι διαφορές, οι τοπικές φιλοδοξίες και τα προσωπικά αδιέξοδα, με τους εθνικούς χαρακτήρες. Κι επειδή ένα επιχείρημα χρειάζεται υποστηρικτές, επιστρατεύτηκε ακόμη κι ο ποιητής! Ο Ελύτης. Που είπε "Kι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο"». Πόσο "χρηστικά" τον είδαμε τον ποιητή!

Ο Ποιητής εμίλησε, μα δεν μας είπε ιστορία. Με το τάλαντό του, εμίλησε, καθώς είχε χρέος, κι είπε για 'κείνους που βλέπουνε την ασχημία και την καλύπτουνε. Για κείνους που βλέπουνε τον δούρειο ίππο και τον νομίζουνε για άλογο κούρσας, που θα τους δώσει κέρδη. Ο ποιητής μας είπε: "σε τούτους τους καιρούς, μη ζητάς στα προφανή την ψυχή της πατρίδας, αυτή 'ναι κρυμμένη, και θα τη βρεις κάτου απ' τις βεβηλώσεις των επίδοξων κηδεμόνων της, απολειφάδι από τις αρπαγές των κουρσάρων, κι όσων εκείνοι αφήκαν εδώ. Αυτοί θα σε αποτρέψουν να την ξανάβρεις. Θα σε απειλήσουν, θα σε φυλακίσουν".

Γιατί ο ποιητής, δεν ομιλεί, δεν παραθέτει. Σημαίνει. Κι εμείς αποκρυπτογραφούμε τα υψηλά νοήματα της Τέχνης, του μεγάλου Τεχνίτη των εικόνων, του λόγου, της σκέψης και των αισθημάτων. Ο ποιητής δεν είναι λογιστής και δικηγόρος μας. Ούτε ο συμβολαιογράφος των απόψεών μας. Έχει τις δικές του και τον τρόπο του.

Οι Έλληνες διαφώνησαν και εμφυλιοστασιάστηκαν, πολλάκις. Μα όχι για 'κείνα πού 'θελαν αυτοί. Γιατί αυτά τους ενώνουν. Αλλά για εκείνα, που -άλλοι- τους υποκίνησαν, τους δωροδόκησαν ή τους εξαγόρασαν. Κι εκείνο που είναι αίσχιστο, είναι οι πολιτικές που αποσκοπούν στην αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα (μονοτονικό, δηλαδή κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και απλουστευτική γραφή, αλλοίωση και κατάργηση της διδαχής της ιστορίας, και ρατσιστική μομφή κατά της θρησκευτικής ελευθερίας του Έλληνα).

Αυτά συνέβησαν πλειστάκις: Πολιτικοί δεσμοί με ξένες χώρες, πολιτικά, οικονομικά και θρησκευτικά οράματα εισαγωγής κ.ο.κ. Και το κυριώτερο: νοηματοδότηση ζωής με προέλευση το άγνωστο!

Αλοίμονό μας, των συφοριασμένων! που θα έλεγε και ο Καβάφης.

Ειπώθηκε πως ο "αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, κυρίως, είναι ο αθηναϊκός, που κράτησε το πολύ έναν αιώνα, και η πόλη είχε γύρω στους 40.000 ανθρώπους" (!). Λες και ο πολιτισμός ζυγιάζεται με το μέγεθος του παραγωγού, κι όχι του έργου! Κι η διάδοση της γλώσσας μας, που έγινε φορέας του Ευαγγελίου, δεν είναι έργο πολιτισμού; Κι η χριστιανική πολιτεία του Βυζαντίου, που παρήγαγε σχολεία, φιλανθρωπία, πίστη, διπλωματία, αξιοσύνη ηγεμόνα ασχέτως εθνότητας, δεν "έγραψε" πολιτισμό;

Αλοίμονο, στην ανθρωπότητα, όταν οι υψηλότερες, από τις ιδέες που την στηρίζουν, "κρατήσανε μονάχα εκατό χρόνια"! Αλοίμονο στην ανθρωπότητα αν τα σπουδαιότερα επιτεύγματά της είναι χρηστικά εργαλεία, καθρεφτάκια ευρέως πωλούμενα, και δάνεια αφειδώς μοιραζόμενα, αλλά ληστρικώς αποδιδόμενα!

Αν οι σπουδαιότερες πνευματικές συλλήψεις του ανθρώπου, κρατήσανε τόσο λίγο, πόσο άραγε θα κρατήσουνε οι ατομικές διαθέσεις και οι φιλοδοξίες αυτών που θεωρούν την ατομική ύπαρξή τους σπουδαία, κατά τρόπο μοναδικό; Μήπως, ο άνθρωπος, έχει πια χάσει το μέτρο, και νομίζει πως έγινε Θεός;

Αν η δημαγωγία, έφερε τον πολιτισμό στην παρακμή, αυτό σημαίνει πως η δημαγωγία είναι κάτι άχρηστο για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Άχρηστο για την πρόοδο και τον πολιτισμό. Αν η αντίρρηση δεν αποτελεί λόγο επίτευξης του καλύτερου, αλλά του πλέον συμφέροντος, πρέπει να αναζητείται ο ιδιοτελής, ο μοναδικός ωφελούμενος.

Για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, λένε οι Ιστορικοί, πως η μεγάλη του συνεισφορά ήταν στις ιδέες, στην νοηματοδότηση της ιδιωτικής και της πολιτικής ζωής. Στις πνευματικές συλλήψεις και τα κατορθώματα της σκέψης. Της γραφής και του λόγου, της γλυφίδος. Του ήθους. Στην σάρκωση όλων αυτών, τελικά, και, κυρίως, στην ασύλληπτη κι ασύγκριτη διατήρησή τους στο προσκήνιο του κόσμου, σε χρονική διάρκεια και σε γεωγραφική έκταση.

Η δημαγωγία είναι η υπέρβαση του μέτρου στον πολιτικό λόγο. Η σοφιστεία είναι η υπέρβαση του μέτρου στον φιλοσοφικό λόγο. Κι όταν η δημαγωγία συνεργάζεται με την σοφιστεία, είναι προφανές και εύλογο το σημερινό μας κατάντημα.

Ποτέ η δημαγωγία του πολιτικού λόγου δεν είχε τέλος, φραγμό ή έστω, όρια. Το μη διχαστικόν υπό την κυριαρχία ολοκληρωτικών καθεστώτων (σας υποχρεώνω να συμφωνείτε μαζί μου), ασφαλώς είναι αξιοκατάκριτο, ως επιβαλλόμενη πολιτική. Είναι όμως το ίδιο αξιοκατάκριτο και όταν προέρχεται ως παραίνεση από μια παιδεία χρηστή και ειρηνική (αγαπάτε αλλήλους); Η μήπως είναι αξιοκατάκριτο όταν μας εναντιώνεται και μη αξιοκατάκριτο όταν μας ευνοεί; (παλτωνικά ερωτήματα, θα μου πείτε!).

Όχι, δεν φταίει η δημαγωγία, που -ως μέρος του λόγου- είναι ένα "αφηρημένο" ουσιαστικό όνομα !

Φταίει η απληστία των ανθρώπων που θέλουν να προσεγγίσουν και να κρατάνε την -όποιας μορφής- εξουσία, και των ανθρώπων που θέλουν να γλείφουν τα πόδια αυτής της εξουσίας. Φταίει ο ευτελισμός των προσώπων, φταίει η απληστία των αρχόντων και η ματαιοδοξία των παρακοιμωμένων τους. Φταίνε όσοι σιωπούν, όσοι κοιμούνται πνευματικά, όσοι προσδοκούν οφέλη και ευκαιρίες, και όλοι ανεξαιρέτως οι αργυρώνητοι υπηρέτες της εξουσίας.

Αυτοί είναι που δεν αφήνουν τις κοινωνίες να ευτυχήσουν, να ομονοήσουν και να συνεργαστούν για το κοινό καλό και την κοινή πρόοδο. Αυτοί προκαλούν, ηθελημένα, την εντροπία στην κοινωνία, μαζί μ' εκείνους που δεν αντιστέκονται στα σχέδια που κυοφορούν οι ισοπεδωτές των εγκεφάλων και της ιδιοπροσωπίας των ανθρώπων και των λαών.

Ρατσιστικά προσχήματα, για αφελείς

 

Στιγματίζεται παράλογα κι ανελέητα ο ρατσισμός των Ελλήνων, σε κάθε υπαρκτή κι ανύπαρκτη ευκαιρία! Ειπώθηκε

• πως είμαστε πολύ ρατσιστές, επειδή, τάχα, εδώ (δεν συμβαίνει άραγε το ίδιο σ' άλλους τόπους;), κανένας μορφωμένος δεν συναναστρέφεται κάποιον αγράμματο ή ένας πολύ πλούσιος τον απένταρο!
• κι ότι ο πρώτος ρατσισμός, είναι οι συμπαγείς κοινωνικές ομάδες με τα σύνορά τους.
• Ρατσιστικό πρόσχημα προβάλλεται και με την θρησκευτική ετερότητα, κι ότι 
• Η γιγάντωση του ρατσισμού  επέρχεται με τη διαφορά της γλώσσας. 

Προτείνονται μάλιστα από κάποιους, χαλαροί κοινωνικοί δεσμοί, ώστε να ξεπεραστεί η συμπάγεια της ταυτότητας των γηγενών, προκειμένου να δεχτούν εύκολα την επιμιξία και να βρεθεί κοινό σημείο με τον πολιτισμό του άλλου, γιατί τάχα αυτό είναι το μόνο μοίρασμα που σε κάνει πλουσιότερο. Κάτι σαν παγκόσμιο αγαθό που το καταναλώνεις, χωρίς να το στερείς από κανέναν.

Μα όλα τούτα δεν είναι αναντίρρητα!

Ρατσισμός δεν είναι όταν κάνεις παρέα με τους ομοίους σου, αφού με αυτούς μπορείς καλύτερα, αμεσώτερα κι ευκολώτερα, να συνεργαστείς, να συμπράξεις, να συμβιώσεις, να συμφωνήσεις, να αλληλεπιδράσεις. Ρατσισμός είναι όταν θεωρείς τους άλλους κατώτερους, ή επιδεκτικούς σε εκμετάλλευση ή περιφρόνηση, ή άξιους να πάσχουν εφ' όρου ζωής αυτών και των επιγόνων τους. Κι αυτό υπάρχει παντού, σε κάθε εθνότητας κοινωνία, αλλά ιδιαίτερα στις κοινωνικές τάξεις με τα μεγάλα εισοδήματα, αλλά και στους αμαθείς. Στους συμφεροντολόγους και στους ακοινώνητους. Πάντα, ο ανελεύθερος άνθρωπος, ο δέσμιος συμφερόντων ή προκαταλήψεων, ο ανίκανος κι ο συμπλεγματικός θα αναζητούν κάποιον που να είναι κατώτερος από αυτούς κι αγόγγυστος υπηρέτης της πλεονεξίας, της αμάθειας, της ανικανότητας και των συμφερόντων τους.

Οι συμπαγείς κοινωνικές ομάδες! Αυτές  αποτελούν τους πυρήνες των επί μέρους κοινωνιών. Είναι άστοχο λοιπόν να ορίζουμε ως άνοιγμα στην ελευθερία, την έλλειψη αυτογνωσίας τους,  ή την εύκολη διαθεσιμότητα και την άλογη ευπιστία τους σε ό,τι καινοφανές εμφανίζεται, διαφημίζεται, λανσάρεται ή δολίως και μακροσκοπικά επιβάλλεται. Δείτε, για παράδειγμα,  τί γίνεται με τις "ανοικτές στον καθένα κοινωνίες", την ελεύθερη είσοδο της τρομοκρατίας σ' αυτές, τον κατακερματισμό της ελευθερίας των ανθρώπων σε μικρά-μικρά κι επί μέρους "δικαιώματα των ατόμων" ΄σαν να λέμε "έτσι μας αρέσει", "το αξίζω" κλπ.. Δείτε τί έγινε με την διαφήμιση για τα "διακοποδάνεια" και τα "εορτοδάνεια",  που για να μεγιστοποιηθούν τα έσοδα των τραπεζών σαγηνευτικά και δολίως καταχρεώθηκαν άνθρωποι και χάθηκαν περιουσίες!

Εκτός από τις παραπάνω "ευτελείς, ρατσιστικές και ηλίθιες"  συμπαγείς κοινωνικές ομάδες, συμπαγείς είναι και οι ομάδες των εφοπλιστών, των πολιτικών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών κλπ. Ασφαλώς η επίκριση δεν καταλάμβάνει τις ομάδες αυτές! Τις ομάδες αυτές, μάλλον  δεν τις αγγίζουν τα "εφήμερα και τα ανθρώπινα"!

Θα εξαιρέσουμε, επίσης,  την ομάδα των ακαδημαϊκών, γιατί αυτοί είναι συνήθως οι χρήσιμοι και ικανοί απολογητές των "μεγάλων επιδιώξεων"! [Θα την εξαιρέσουμε, γιατί η ομάδα των ακαδημαϊκών, δεν είναι και τόσο συμπαγής. Την ομάδα αυτή την διασπούν πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα,  που -έναντι των παρεχομένων οφιτσίων (και συνηθέστατα παχυλής αμοιβής)- ικανοποιούν την τυχόν υπάρχουσα εξουσιαστική ματαιοδοξία των μελών της. Δείτε πόσοι ακαδημαϊκοί έχουνε πολιτικές θέσεις, που αντί να κοσμούνε την πολιτική και την εθνική μας ζωή, αποτελούν μονάχα την βαρυσήμαντη απάντηση για όλα τα δεινά μας! Γιατί αυτοί γνωρίζουν την αιτία, ή, τουλάχιστον, μπορούν πολύ εύκολα να την αντιληφθούν!]

Δεν θα πρέπει όμως να αδικήσουμε τις μεγάλες ηθικές προσωπικότητες, που η επιστημοσύνη τους δεν τους στέρησε το ήθος και την ευπρέπεια της Ελευθερίας. Όπου υπάρχουν.

Η στρατηγική της ρατσιστικής μομφής, δεν κηρύττει την Ελευθερία του προσώπου. Το ξεχνά ή το αποκρύπτει; Η στρατηγική αυτή καλεί τις κοινωνικές ομάδες στην ένταξή τους, σε κάποιο δικό της πρόταγμα, το οποίο εμφανίζεται ως η πανάκεια  των προβλημάτων. Δεν κηρύττει την Ελευθερία του προσώπου, γιατί γνωρίζει πως η παιδεία του προσώπου κάνει την ελευθερία να είναι προσωπική υπόθεση, είναι επιλογή και στάση του προσώπου. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ασυμπλεγμάτιστος, ευθύς και ανοικτός! Ακούει. Δεν συντάσσεται με τον οποιονδήποτε, αλλά δεν απορρίπτει κανέναν άνθρωπο. Απορρίπτει θέσεις, πράξεις, προσανατολισμούς.

Η στρατηγική της ρατσιστικής μομφής εναντίον κάποιων, είναι προφανές πως στρέφεται εναντίον αυτών που κατηγορεί, και αποσκοπεί στην διασάλευση της κοινωνικής συνοχής. Και για τον λόγο αυτόν, με τους ταγούς της, δελεαστικά κηρύττει τις "ελευθερίες του ατόμου", που τάχα, κάποιος κακός τις επιβουλεύεται!  "Οι ελευθερίες", οι πολλές ελευθερίες και οι πολλές  ατομικές εκζητήσεις, έχουν το βεληνεκές του ατόμου, του ενός. Είναι "μερικές",  τμήμα ενός τεμαχισμένου "όλου", είναι όψεις αποσπασματικές, της Ελευθερίας του Προσώπου. Απλά, είναι σαν ο διεκδικητής αυτών των ελευθεριών να επιδιώκει την στιγμιαία ικανοποίηση των επιθυμιών του! Αδιαφορώντας για το νόημα της πλήρους, αδέσμευτης κι  ακώλυτης ελευθερίας για όλους! Ελευθερίας, όμως, κι όχι ασυδοσίας! Γιατί  Ελευθερία σημαίνει Ευθύνη!

Αν η θρησκευτική συνείδηση αποτελεί εμπόδιο στην επαφή με κάποιον που θέλει να σου την αλλοιώσει δια της βίας, νομίζω, πως αξιοκατάκριτος, δεν είναι ο ανθιστάμενος, αλλά ο βιαστής. Ή μήπως όχι; Τί θα απολογηθούμε στο ερώτημα για την ελευθερία του προσώπου να διαλέξει την πίστη του; ΄Η θα έχουμε διαφορετική άποψη, κατά περίπτωση και ανάλογα με τον βιαστή;

Η γλώσσα πουθενά στον ελεύθερο κόσμο δεν αποτέλεσε εμπόδιο συνεργασίας. Εμπόδιο υπήρξε μόνο όπου και όταν επεδιώκετο η υποταγή, δηλαδή, στις περιπτώσεις όπου η χρήση συγκεκριμένης γλώσσας εσήμαινε διατήρηση παράδοσης και ανυπακοή στην απαίτηση υποταγής.  Αλλά εδώ, μιλάμε και πάλι για ελευθερία. 'Η μήπως σήμερα οι αγώνες για την ελευθερία τείνουν να θεωρούνται μειονεξίες (προσωπικές ή εθνικές) και επαίσχυντες εκδηλώσεις;

Η φύση διακατέχεται από ετερότητα. Η ετερότητα προσδιορίζει τα είδη των γενών και την έκφραση των ατόμων. Γι' αυτό και δεν υπάρχει μόνο ένα ζώο ή μόνο ένα φυτό, μια ανθρώπινη φυλή, ούτε ακόμη και μία χώρα. Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο άνθρωπος να εκδηλώνεται και να εκφράζεται μονότροπα. Αυτό βολεύει/εξυπηρετεί μόνο την παγκοσμιοποίηση του εμπορίου και της διακυβέρνησης. Δεν εξυπηρετεί τον πολιτισμό, τα γράμματα και τις τέχνες, ούτε  το νόημα της ανθρώπινης ζωής.

Η άρνηση "της συμπαγούς ταυτότητας των γηγενών να δεχτούν εύκολα την επιμιξία και την συνάντηση σε κοινό σημείο με τον πολιτισμό του άλλου", δεν είναι τόσο ανόητη, ούτε τόσο επικριτέα, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται ή διαφημίζεται! Ιστορικά οι κοινωνίες ήσαν επιφυλακτικές στους εισβολείς! Και οι εισβολείς δεν εφείδοντο αγριότητας και εγκληματικότητας προκειμένου να επιτύχουν την υποταγή και τον εξανδραποδισμό των ανθισταμένων. Είναι άλλο πράγμα, ασφαλώς, η προσφυγιά. Αλλά η προσφυγιά που δημιουργείται από μη ανθρώπινα έργα (θεομηνίες και φυσικές καταστροφές)  ενώνει τους ανθρώπους. Η προσφυγιά όμως που δημιουργείται από ανθρώπινα έργα (πολέμους, βομβαρδισμούς, εισβολή προς κατάκτηση εδαφών και φυσικών πόρων, χημικών πολέμων και μετάδοσης συναφών ασθενειών) είναι προφανές ότι αποτελεί έμμεσο τρόπο αποδιοργάνωσης των κοινωνιών. Μιας αποδιοργάνωσης από την οποία κάποια συμφέροντα ωφελούνται.

Όσο για το μοίρασμα του παγκόσμιου αγαθού χωρίς κόστος, δεν πιστεύω να μιλάμε για το πετρέλαιο (κλπ) που υπάρχει στο υπέδαφος της όποιας χώρας!

Παγκόσμιο αγαθό είναι η γνώση και η ελευθερία, ο αέρας που αναπνέουμε και το νερό που πέφτει στα κεφάλια μας, καθώς βρέχει. Δεν είναι ούτε η Ιστορία ενός λαού, ούτε το μέλλον του, ούτε η χώρα του, ούτε τα υλικά τεκμήρια του  πολιτισμού του, ούτε η πίστη του. Αυτά είναι έργα αναλωθέντος μόχθου, και σαρκωθείσης συγκεκριμένης ιστορικής βούλησης και προθέσεως.

Παγκόσμιο αγαθό δεν είναι η -εκούσια ή ακούσια- συμφωνία να είμαστε υποταγμένοι σε κάποιον, μόνο και μόνο επειδή αυτός έχει πολλούς μισθοφόρους για να μας πείσουν ή για να μας εξαναγκάσουν σ' αυτό!

Και βέβαια, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός  ημών, των Ελλήνων, είναι ρατσιστικό να απαιτείται υπό τον όρο της υποταγής και του εξανδραποδισμού μας.

Ευρωπαϊκός πολιτισμός: Πραγματικότητα, φρεναπάτη ή παρεξήγηση;

 

Μας είναι καλά γνωστές οι ιστορικές διαφορές των επί μέρους ευρωπαϊκών λαών, ως προς την πολιτική ζωή και την νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου.
 
Γι αυτό ακριβώς, δεν μπορούμε, όντας γνώστες της ιστορίας και διατηρώντας την λογική μας, να ισχυριζόμαστε πως "ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει τις ίδιες αναφορές". Και μάλιστα για τους παρακάτω ειδικότερους λόγους:

• Επειδή ο πολιτισμός των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι ενιαίος, ως προς τα προτάγματα που τον δημιούργησαν και εκείνα που τον διατηρούν! Αφού οι απαρχές του ελληνικού πολιτισμού χάνονται στα βάθη της ιστορίας, και οι υψηλότερες κορυφές του πολιτικές, ανθρώπινες και θεολογικές αξίες και έννοιες  έχουνε την πιο αξιόμαχη ικανότητα, αντέχοντας κι αντιμετωπίζοντας τα μεγαλύτερα πνευματικά και πολιτικά αδιέξοδα, προσδίδοντας πρόταση και νόημα ζωής.. 
• Επειδή τα σύγχρονα οράματα των λαών διαφέρουν, κι αυτό είναι προφανές! άλλο θέλει ο Σόϊμπλε της Γερμανίας, κι άλλο ο Έλληνας.
• Επειδή οι κοινές επιδιώξεις είναι κατακερματισμένες και δεν είναι απολύτως κοινές, για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Εμείς νομίζουμε την Ευρώπη μία, και ενιαία, κι εκεί συνεννώνονται οι βόρειοι εναντίον των νοτίων της Ευρώπης! Κι αυτοί, ως οι ισχυροί, χρησιμοποιούν τους ανίσχυρους προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
• Επειδή η νοηματοδότηση της ζωής διαφέρει από λαό σε λαό. Ιδανικά, θρσκευτικότητα, εθνική συνείδηση
• Επειδή τα κοινωνικά προτάγματα διαφέρουν από λαό σε λαό. Εδώ ο ανθρωπος, αλλού τα έσοδα και οι επιχειρήσεις.
• Επειδή τα εθνικά προτάγματα διαφέρουν, από λαό σε λαό. Εδώ η ελευθερία, αλλού η οικονομία.
• Επειδή τα ηθικά προτάγματα διαφέρουν από λαό σε λαό. Εδώ το φιλότιμο, αλλού η ευκαιρία.
• Επειδή η παιδεία  αποσκοπεί σε διαφορετικούς στόχους, από λαό σε λαό. Εδώ η "μόρφωση  χρηστού ανθρώπου", αλλού η απόκτηση προσόντων εργασίας, ή το δίπλωμα ως κοινωνικό προσόν.
• Επειδή τα επιχειρηματικά πλάνα διαφέρουν από λαό σε λαό. Εδώ αρκούνται στην ικανοποίηση της προσωπικής τάσης και κλίσης, αλλού επιδιώκεται η κυριαρχία στην αγορά.
• Επειδή  η θρησκευτότητα διαφέρει από λαό σε λαό -για να μην πούμε, από άνθρωπο σε άνθρωπο- ως προς τους λόγους που την γεννάνε και την κρατάνε. Εδώ είναι από  "φόβο Θεού", που δεν τον καταλαβαίνει ο δυτικός άνθρωπος, αλλού επειδή ο Θεός είναι αυτός που "φοβάται τον άνθρωπο" και προσαρμόζεται σε ένα μοντέλο που να εξυπηρετεί την συγκεκριμένη χρήση του...
• Επειδή, τέλος,  δεν μας αφορά ως λαό, η αποικιοκρατία, ο επεκτατισμός, η πειρατεία, οι σφαγές λαών προς οικειοποίηση των εδαφών τους, καθώς και η εκτεταμένη κλοπή πολιτιστικών έργων που εκτίθενται στα μουσεία χωρών που δεν είχαν καμμιά ανάμιξη στην δημιουργία τους, παρά μόνο στην λαθραία ή απροκάλυπτη αρπαγή τους! Όλα αυτά είναι ξένα προς την ελληνική πνευματικότητα και τον πολιτισμό, όπως αυτός προκύπτει από τις πηγές.

Μας είναι, επίσης,  καλά γνωστό, από τις ιστορικές πηγές,  πως έθνος και λαός βυζαντινός, κράτος βυζαντινό, δεν ιστορήθηκαν ποτέ ως πραγματικότητα.

Κι είναι ακόμη γνωστό από τις ιστορημένες πολιτικές εξελίξεις, πως εκ των υστέρων ( το 1562!) "βαφτίστηκε" σαν βυζαντινή, η ρωμαϊκή πολιτεία.  Δηλ.  μετά την εκπνοή της ισχύος της και μετά την πλήρη κατάρρευσή της.

Το πιο σημαντικό είναι πως στα θεμέλα αυτής της πολιτείας  συγκαταριθμούμε, σύμφωνα με τις πηγές,  την ελληνική γλώσσα, την χριστιανικότητα της πνευματικότητας και του ήθους και την ρωμαϊκή διοίκηση.

Όλα αυτά τα στοιχεία αποδείχτηκαν ότι είναι οι ισχυρότεροι και ανθεκτικώτεροι πολιτικοί και πνευματικοί παράγοντες για  την κοινωνική συνύπαρξη και την επιβίωση.

Όλοι οι λαοί-πειρατές που εξώθησαν την πολιτεία αυτή σε κατάρρευση, εξόρμησαν για να κουρσέψουνε τα κλέη της και να στολίσουνε μ' αυτά τα δικά τους παλάτια. Τάχα πως είναι πια δικά τους. Τάχα πως γίνανε δικά τους δικαιωματικά. Γιατί βλέπετε, ο κατακτητής, είναι σαν τον κλέφτη. Παίρνει χωρίς να ρωτάει! Λαφυραγωγεί, κι όλα τα παίρνει. Στα χέρια του εξανδραποδίζονται  οι άνθρωποι, ευτελίζεται η ζωή τους, διαγράφεται το μέλλον τους και "βιάζεται" η κρατική τους αρχή προκειμένου να υποταχθεί, να συνεργασθεί, να παραδοθεί. Και τα πλούτη, και τα στολίδια της καταπεσούσης  πολιτείας, αλλάζουνε χέρια.

Σιγά-σιγά, οι συλαγωγοί δεν άργησαν να οικειοποιηθούν και την δόξα της αυτοκρατορίας που κατέρρευσε, τα κατορθώματα και τις προοπτικές που, πια, τις έχασε όλες. Κι εκείνο που μόνο απομένει, είναι να της αφαιρέσουν και το όνομα, για να της το κλέψουν αργότερα. Αφού εξευτελίσουν, απογυμνώσουν και συκοφαντήσουν τον κόσμο και το πνεύμα που γέννησε μια τέτοια αξιοθαύμαστη πολιτεία, θέλουνε να ζούνε με το όνομά της, για δικό τους! Έτσι μιλάνε όλοι σήμερα για τον "δυτικό πολιτισμό"! Σαν να είναι ο "δικός τους" πολιτισμός! Έναν πολιτισμό του οποίου οικειοποιήθηκαν την δόξα και την διάρκεια, χρησιμοποιώντας την θεωρία και τα -πνευματικά και υλικά- επιτεύγματά του, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται την ουσία και τον προορισμό τους!

Το πιο θλιβερό απ' όλα είναι ο σημερινός "Έλληνας δυτικού τύπου", όπως ο Βέλγος και ο Φινλανδός!  Ο "Έλληνας" που είναι χαμένος κι απορροφημένος από το δυτικό μόρφωμα.

Oποιοσδήποτε είναι έστω και λίγο Έλληνας, διαισθάνεται ότι η δύση είναι κάτι άλλο. Κι ότι ο μόνος τρόπος για να παριστάνει τον δυτικό,  "είναι με ένα κόμπλεξ κατωτερότητας". Βαθύτατης μάλιστα,  που λέει κι ο αείμνηστος Ιω. Ρωμανίδης . 

Καλό θα ήτανε, λοιπόν, με κάποιο τρόπο, κάποτε, "να έχει αυτός ο άνθρωπος την ευκαιρία να νοιώσει και να είναι ο εαυτός του, εν επιγνώσει και ακομπλεξάριστα", που λέει κι ένας αγαπημένος

σύγχρονος Έλληνας.

Αυτά είναι ζητήματα προς συζήτηση, μελέτη και σκέψη, καθώς βλέπουμε τα αδιέξοδα και την κατάντια της χώρας μας σήμερα, και καθώς οφείλουμε να διαγνώσουμε το λάθος, την αιτία, και την διόρθωση των πρακτικών και πνευματικών "ημαρτημένων".

Ας μην φοβόμαστε να σκεφτούμε την ιστορική μας διαδρομή, προκειμένου να πετύχουμε την ιστορική μας  αυτογνωσία.

Μπορεί να επιλέξουμε τελούντες εν γνώσει, αντί να ακολουθούμε σε συμμόρφωση!



Σημείωση: Πέρα από τις κλοπές αγαλμάτων και άλλων γλυπτών, δεν είναι αμελητέο να εκτεθούν κάποιες (Αββάς Φουρμόν). από τις άοκνες προσπάθειες καταστροφής της ιστορίας, προκειμένου -όπως ρητά ομολογείται από τον καταστροφέα- να εξαφανιστούν τα τεκμήρια και οι πηγές! Αυτό συνέβη με τις αρχαιότητες στην Σπάρτη, τον 17ο αιώνα. 

Στο λυκόφως του "πολύ-σημου" ήθους

 

Διαβάζω στο ΒΗΜΑ: "Δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς τη μεγαλοσύνη του παλιού αγωνιστή της Αριστεράς, του Μανόλη Γλέζου, που βαδίζει προς τη δύση της ζωής του αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές την υπέρβαση των παθών, την εθνική συμφιλίωση και, πάνω απ’ όλα, το πολιτικό ήθος".

Ετούτη η φράση μου μοιάζει νά 'ναι η σπουδαιότερη - το  δίδαγμα- από ολόκληρη την ακαδημαϊκή ανάλυση του αρθρογράφου. Γιατί, εγείρει, ταυτοχρόνως, και δυο παρεμφερή, άκρως συναφή, ζητήματα:

1. Το ήθος ζωής και της δια βίου πραγματείας, και

2. Το ήθος της αυτογνωσίας, της αυτοσυνειδησίας. Το λεγόμενον δηλ. "ήλθε εις εαυτόν".

Το πρώτο έχει να κάνει με τον  άνθρωπο που έχει επιλέξει το δρόμο της ζωής του  κι έτσι πορεύεται και πολιτεύεται. Όχι από παρορμήσεις, αλλά από στέρεες αποφάσεις, μελετημένες και σταθμισμένες! Σημαίνει τον άνθρωπο που παλεύει. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο που δεν βλέπει μονάχα τον εαυτό του μπροστά στον κόσμο, αλλά βλέπει και τον εαυτό του ανάμεσα στους ανθρώπους, κι όχι από πάνω τους. Γιατί ο κάθε άνθρωπος μπορεί μόνο να είναι,  απλώς, ένας σαν όλους εμάς.

Απίστευτο θα ήταν να μην έρχεται κάποτε ο άνθρωπος εις εαυτόν! Θά 'ταν σαν νά 'ζησε "δωρεάν" (δηλαδή "τζάμπα")! και να μην έμαθε τίποτε από την ζωή. Θα ήταν σαν να γεννήθηκε για να "διδάξει την ίδια την ζωή".

Το δεύτερο όμως έχει να κάνει με την ανθρώπινη πείρα, γνώση, εμπειρία ζωής κι αναγνώριση -έως και  αναθεώρηση-  των λαθών του. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο που εκ των υστέρων συνειδητοποίησε το βαθύτερο νόημα και το αληθές περιεχόμενο των αχικών του αντιλήψεων και των πρώϊμων έργων του. Γιατί, αυτός που -επί τέλους-  "ήλθε εις εαυτόν" μπορεί και να αφήνει "παρακαταθήκες"!(*) Επειδή αυτός μπορεί να κάνει υπέρβαση των παθών του και του εγώ, και να είναι υπόδειγμα, παράδειγμα, πρότυπο των επόμενων.

Οι προσωπικές -ή ακόμη χειρότερα, οι ατομικές- φιλοδοξίες και επιτυχίες του καθενός μας δεν υπερβαίνουν το βήμα μας επί της γής! Τις παίρνουμε μαζί μας, όταν  -με όποιον τρόπο και αν επιλέξουμε ή συμβεί  να- "φύγουμε"! Στην περίπτωση αυτή, ό,τι και να λέμε "για τους κοινωνικούς αγώνες μας" θα είμαστε "άχρηστοι" για τον κόσμο, ακοινώνητοι, μόνοι, με τον εαυτό μας και τις επιθυμίες του. Κενοί, κύμβαλα αλαλάζοντα!

Ποτέ δεν είναι αργά για τον ίδιο τον άνθρωπο να έλθει "εις εαυτόν", συχνά όμως είναι πολύ αργά για όσους αυτός με τις παραινέσεις και τα έργα του μπορεί κα να πλάνεψε. Βέβαια, ένας άνθρωπος, μόνος, δεν μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει όλον τον κόσμο. Μπορεί όμως να προκαλέσει μεγάλη βλάβη ή μεγάλη ωφέλεια. 

Το αριστερό ήθος λοιπόν, είναι ένα ρητορικό ερώτημα, γιατί έχει ήδη δώσει -ιστορικά και δογματικά- καθαρές απαντήσεις: Δεν νοιάζεται για την ομόνοια του κόσμου, αλλά για την επικράτησή του επί του κόσμου. Κι  αδιαφορεί αν αυτό θα το επιτύχει (ακόμη και) με την διαίρεση του κόσμου, σε τάξεις και  σε ομάδες προσκείμενες, που -κατά κανόνα- τις στρέφει ενάντια στις αντικείμενες, προκαλώντας κοινωνικές αναταραχές.

Γιατί εκεί που δεν υπάρχει αγάπη και φροντίδα για τον άνθρωπο και την κοινωνία, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ήθος, αλλά για συμφέρον: πολιτικό, οικονομικό, εργασιακό, επιχειρηματικό, κλπ.

Επειδή όμως μιλάμε πολιτικά, έχουμε πια την ιστορική, πολιτική και κοινωνική (διεθνή κι εγχώρια) εμπειρία να γνωρίζουμε πως αριστερό, σοσιαλιστικό, φιλελεύθερο, νεοφιλελεύθερο, αναρχικό κλπ. ήθος, δεν  έχουν καμμιά διαφορά μεταξύ τους.

Γιατί 

• το πολιτικό ήθος εστιάζει στην εξυπηρέτηση της "πολιτικής" (ποιάς, αλήθεια, πολιτικής; της πολιτικής "παιχνίδι να γίνεται;), 
• το φιλελεύθερο ήθος εστιάζει στην επιβολή συγκεκριμένης εξουσίας, για την προώθηση διακυβέρνησης της εν λόγω πολιτικής κατεύθυνσης, 
• το εργασιακό ήθος αντιστοιχεί στην ευσυνειδησία του εργαζομένου ως προς το αντικείμενο της εργασίας του,
•  το εργατικό ήθος ταιριάζει με την συμπεριφορά εργατών προς αλλήλους και έναντι της εργοδοσίας, 
• το οικονομικό (!) ήθος... αποτυπώνει την τάση και τις επιδόσεις ανθρώπων όπως ο ... Σόϊμπλε, η Λαγκάρντ,  κλπ.

Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές, ο άνθρωπος/πολίτης,  χρησιμοποιείται ως εργαλείο πίεσης ή ως επιχείρημα και η κοινωνία ως πρόσχημα. Κι αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχουν ειδικά και ιδιοτελή συμφέροντα, και αγνοείται παντελώς η ζωή, η προσωπικότητα, η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει, να προσφέρει, να μοιραστεί και να ονειρευτεί.

Τα επί μέρους ήθη, εξυπηρετούν τα επί μέρους "οράματα". Και δεν πρέπει να τελούμε σε σύγχυση, όσον αφορά τις στοιχειώδεις έννοιες και τα κατηγορήματα που χρησιμοποιούμε για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.

Το αριστερό ήθος είναι ακριβώς όπως και το νεοφιλελεύθερο, όπως και το σοσιαλιστικό, όπως και το ήθος των συμπαρατασσομένων, κ.ά. Όπως και το ήθος του Σόϊμπλε. Ειδικό, μερικό, και -εν πολλοίς- ιδιοτελές!

Εδώ, ζητείται, ελάχιστον, κοινόν τοις πάσιν, ήθος! Ήθος, χωρίς πρόσημο! Θα βρεθεί, θα υπάρξει; Αν ναί, μπορούμε, να ελπίζουμε!

(*) Σημείωση: 

Παρακαταθήκη: Η λέξη παράγεται με σύνθεση, από τα : παρά+κατά+θέτω/τίθημι = δηλαδή: δίπλα στα πρώτα τοποθετώ και τα ύστερα. 

Γιατί η παρακαταθήκη δεν είναι εντολή, είναι συμπέρασμα! Κι αν μας δίδεται ως οριστική ή ως προστακτική πρόταση, πάντα έχει την αιτιολογία της, ή την "απολογία" της, ακόμη και την υπόδειξη περί του απευκταίου ή του πρακτέου.

Φώτης Κόντογλου: Η μελαγχολία των Παλαιολόγων

Τον καιρό που δούλευα στον Μυστρά, τύχαινε πολλές φορές να βρεθώ μοναχός μέσα στην Περίβλεπτο.Τ’ απόγεμα η εκκλησία σκοτείνιαζε κι αγρίευε. Από πάνου από την σκαλωσιά άκουγα πατήματα. «Κανένα φάντασμα θα περπατά», συλλογιζόμουνα, και γύριζα το κεφάλι μου πάντα κατά το μέρος που στεκόντανε ζωγραφισμένοι οι στρατιώτες και οι πολεμάρχοι. Στεκόντανε στη σειρά ένα γύρο, λίγο ψηλότερα από το χώμα, οι περισσότεροι με βγαλμένα μάτια, τρυπημένοι στο στήθος, πολλοί απ αὐτοὺς κομματιασμένοι από τις σπαθιές. Σε πολλά κεφάλια είχε απομείνει γερό ένα μάτι μοναχά, μα κείνο το μάτι έβλεπε σαν δέκα ζωντανά.


Μνήσθητί μου, Κύριε! Χρόνια πέρασα μέσα σε κείνη την εκκλησιά, και μ’ όλα τούτα ανατρίχιαζα, σύγκρυο με διαπερνούσε. Κείνοι οι χορταριασμένοι τοίχοι ήτανε ζωντανοί, καρδιές χτυπούσανε, νεύρα τανυζόντανε, σπαθιά, σαργίτες, ταρκάσια, σκουτάρια τρίζανε απάνω στα κορμιά. «Και ιδού, σεισμός και προσήγαγε τα οστά, εκάτερον προς την αρμονίαν αυτού. Και είδον· και ιδού επ αὐτὰ νεύρα και σάρκες εφύοντο, και ανέβαινεν επ αὐτὰ δέρμα επάνω. Και εισήλθεν εις αυτά το πνεύμα και έζησαν και έστησαν επί των ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα».

 
Ετούτοι είναι οι τελευταίοι στρατιώτες του Παλαιολόγου, τότε που ήρτανε και πιάσανε για μετερίζι της απελιπισίας το φημισμένο βουνό του Ταϋγέτου, σιμά στην αρχαία Σπάρτη. Ανεμοδαρμένο απάνου στον βράχο, μαραζωμένο, τα μάτια τους μελανιασμένα και λαμπερά από την θέρμη, από την αγρύπνια και την αγωνία. Ανατολίτες, στρατολογημένοι από τα μέρη της Σηλύβριας, της Μαύρης Θάλασσας, την Αγχίαλο, την Καβάρνα, κι άλλοι ντόπιοι απ τὸν Δρόγγο των Σκορτών, το Σάλαβρο, το Βοίτουλο, τη Μάνη, τη Γρεμπενή, τον Αϊτό κ.α., αίματα παλιά. Δεν είναι στρατιώτες βαριοί, με κορμιά δυνατά. Τα χέρια τους και τα ποδάρια τους είναι κοκκαλιασμένα, τα κορμιά λιγνά, περπατάνε ελαφρά σαν φαντάσματα, πολεμιστές ενός βασιλείου που δεν είναι τούτου του κόσμου. «Θεία παρεμβολή, θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου». Σαν τον αφέντη τους τον Κωνσταντίνο, ξέρουνε το κακό το ριζικό τους.

Κι οι άλλοι οι σύντροφοί τους είναι παραπονεμένοι, μα τούτος είναι πολύ θλιμμένος, φαρμάκι στάζει από το στόμα του. Στέκεται σαν πουλί αναφτερουγιασμένο. Στο να χέρι του βαστά αλαφρά το δοξάρι και τ’ άλλο τ’ ακουμπά απάνω στο σπαθί. Από το λαιμό του είναι κρεμασμένη η περικεφαλαία πισ’ απὸ την ωραία κεφαλή του, στον έναν ώμο του έχει ριγμένο το ταρκάσι με τις σαγίτες και στον άλλον ώμο το σκουτάρι του.

Ώρες καθόμουνα και κουβέντιαζα μαζί του σε μια γλώσσα που δε χρειάζεται μηδέ στόμα για να τη πει, μηδέ αφτί, για να την ακούσει. Τον άκουγα που μου μιλούσε από τον άλλο κόσμο, σαν τ αγέρι που φυσά απάνου στ ἄγρια χορτάρια που ναι φυτρωμένα σε κάστρο ρημαγμένο, μα καταλάβαινα καθαρά τι μου λεγε.

Τούτος ο στρατιώτης δεν είναι κανένας άντρας δυνατός, με κορμί αντρειωμένο, χεροδύναμος και φοβερός. Το κορμί του είναι αλαφρό και λυγερό, τα ποδάρια του ψιλά και μακριά σαν του ζαρκαδιού. Κείνα τα δάχτυλα των χεριών του είναι ίδια κοντύλια ψιλοπελεκημένα, ίδια αγιοκέρια, κι απορείς πως κρατάνε άρματα. Το κεφάλι του γέρνει στον ώμο του σαν του Χριστού. Τέτοιο κεφάλι ποιό πινέλο να το ζωγράφισε! Ζωγράφος είμαι κι εγώ, κι όμως απορώ για την τόση τέχνη. Από ποιό μέρος ήρθε τούτο το χέρι, που κράτησε το πινέλο, για να τυπώσει αυτά τα πικραμένα μάτια, αυτό το πηγούνι, αυτό το στόμα, αυτά τα μαλλιά! Τι μυστήριο κρύβεται μέσα σ αὐτὸν τον καθρέφτη π ἀντιφεγγίζει τις χαρές ενός άλλου κόσμου! Και τι ευτυχία για μας, να φτάξει ίσαμε τα χρόνια μας ένα τέτοιο δώρο εξαίσιο! Πρόσωπο γλυκομελάχρινο, ψημένο από τον ήλιο της Ανατολής, στα μέρη που πολεμούσε για την πίστη του Χριστού. Από τα μισοσφαλισμένα μάτια του βγαίνει μία αντιφεγγιά γλυκιά, ήρεμη και θλιμμένη.



Σ’ όλο τον κόσμο δεν βρέθηκε, μηδέ θα βρεθεί τέχνη όμοια με της Ανατολής, να δίνει τέτοιο πάθος και τέτοιο γλυκό παράπονο στα πλάσματά της. Όποιος έχει καρδιά θερμή, εκείνος θα με καταλάβει. Καμιά τέχνη δε μεταχειρίστηκε τόσο απλά μέσα και καμιά τέχνη δεν έπιασε τέτοια πράματα. Από κοντά, τα μάτια είναι δυό πινελιές, μια μαύρη και μίαν άσπρη, η μύτη είναι καμωμένη με δυό ελαφρές γραμμές! Δεν είναι λοιπόν μεγάλο μυστήριο; Τι θέλουνε να πούνε αυτοί που μιλάνε για φυσικά και για ανατομίες και για επιστήμες και για οφθαλμολογίες και τέτοια; Εδώ δεν υπάρχει μηδέ φυσικό, μηδέ αφύσικο, μηδέ τίποτα. Εδώ υπάρχει αυτό το ανεξερεύνητο μυστήριο, που δεν μπορεί να το πιάσει μηδέ ο σοφός Σολομώντας, με λόγια, με σκολειά και με φιλοσοφίες. «Δώρημα τέλειον άνωθεν καταβαίνον εκ του πατρός των φώτων». Φλόγα άπιαστη, ακατανόητη πνοή!

Η τέχνη της ανατολικής χριστιανοσύνης είναι καθαρή θροφή για το πνεύμα και χαρά για τα μάτια. Το ιδεώδες της Ανατολής απέχει από το ιδεώδες της Δύσης όσο κι ο ουρανός από τη γη. Με το πάθος η Ανατολή πέτυχε το εξωτικό αποτέλεσμα που ζητά το πνεύμα σαν ελάφι διψασμένο. Η Δύση έκανε ανάμεσα στα έθνη εκείνα όπως ο Προμηθέας, και πήγε το φως σ’ εκείνους που ζούσανε στο σκοτάδι. Πήγε και κούρνιασε στην αϊτοφωλιά, στο Τολέδο, Ανατολίτης ντερβίσης, κήρυκας της εγκράτειας στην τέχνη της ζωγραφικής, βαριεστισμένος από τα πανηγύρια της Βενετιάς. Όπως ήτανε κατατρεγμένοι οι Βυζαντινοί που σκαλώνανε στα βράχια του Μυστρά, έτσι κι ο Θεοτοκόπουλος πήγε και φώλιασε στο Τολέδο.

Πηγή 

 

Και ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ... ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.

 

Η δημοσιογραφία είναι ένας τρόπος για την μετάδοση κάθε πληροφορίας. Πόσο πίσω ανατρέχει στο παρελθόν! Ούτε που το είχαμε φανταστεί, ότι για δημοσιογραφία πρόκειται όταν κι ο ίδιος ο Χριστός παρήγγειλε στους μαθητές του να μεταδίδουν τις πληροφορίες που είχανε, που είδανε. Να διαδώσουν "έως εσχάτου της γής"  όσα οι ίδιοι διαπίστωσαν με τα δικά τους μάτια.

Α´\ΤΟΝ μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν 2 ἄχρι ἧς ἡμέρας ἐντειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις διὰ Πνεύματος ῾Αγίου οὓς ἐξελέξατο ἀνελήφθη· 3 οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. 4 καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ ῾Ιεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου· 5 ὅτι ᾿Ιωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας. 6 Οἱ μὲν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ ᾿Ισραήλ; 7 εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ, 8 ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε ῾Ιερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ ᾿Ιουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. 9 καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. 10 καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, 11 οἳ καὶ εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν. [Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 1, εδ. 1-11]

Σήμερα η δημοσιογραφία έχει πλήρως διαστραφεί! Φτιασιδώνει την πληροφορία, αποκρύπτει την πληροφορία, την παραποιεί ή την κατευθύνει και την εστιάζει προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένου σκοπού. Ανάλογα με το αφεντικό! Σήμερα, που υπάρχουν τα μέσα, ώστε η πληροφορία να ταξιδεύει και να απλώνεται -από μόνη της σχεδόν- έως εσχάτου της γής, το γεγονός αυτό, έχει κατατρομάξει τους ισχυρούς της γής, τόσο, που πια συνεδριάζουν -παράνομα- την περιστολή και τον έλεγχό της!

Τα συνέδρια των παρανόμων! Οι Λέσχες και οι εσμοί συμφερόντων, ποτέ δεν σταμάτησαν να επιβουλεύονται τον άνθρωπο, την ευδαιμονία του, την ελευθερία του, την πληροφόρησή του, την αλήθεια και την ακώλυτη μόρφωση όλων των ανθρώπων. Πάντα ήθελαν να έχουν τον έλεγχο της ανθρώπινης διάνοιας και των οικονομικών μέσων. Διαρκώς επιδιώκουν να εξαρτάται από αυτούς η ελευθερία, η ευδαιμονία και η πληροφόρηση των ανθρώπων, και (ισχυρίζονται πως) κατέχουν -μόνον αυτοί- την αλήθεια και την εξουσία για την ασφάλεια και την αφθονία αγαθών που χρειάζονται προς ευδαιμονία των ανθρώπων!

Όμως, ποιός ανθρώπινος σκοπός δεν υπήρξε ιδιοτελής; και πόσοι ιδιοτελείς άνθρωποι δεν απέτρεψαν την ευτυχία άλλων, που από αφέλεια ή αδυναμία αφέθηκαν στα χέρια και στην εξουσία τους;

Ας έχουμε τούτο κατά νού: Η "λογική" και η "σκέψη" δεν ανήκει μόνο σ' εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν για το "καλό μας"! Ανήκει και σ' εμάς, που είμαστε οι μόνοι αρμόδιοι για να αποφασίσουμε ποιόν θέλουμε για να προΐσταται και να κυβερνά την ζωή και τα όνειρά μας. Αυτόν πρέπει να τον εκλέγουμε εμείς, ελεύθερα!


Σημείωση: 
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που έγραψε προς τον Θεόφιλον, πρώτα-πρώτα (το Ευαγγέλιο) για την ζωή και τα έργα του Χριστού, γράφει μετά -χάριν του ιδίου προσώπου- τις Πράξεις των Αποστόλων, δηλ. γράφει για την ίδρυση της Εκκλησίας του Χριστού και για την δράση των δυο κορυφαίων Αποστόλων, του Πέτρου και του Παύλου.

Οι Παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Πολιτικοί και Πνευματικοί άνθρωποι του τόπου, συζητάνε, σήμερα ...

 

Παλαιολόγεια παρακαταθήκη η αδιάκοπη αντίσταση κατά του κατακτητή

Του Στέλιου Παπαθεμελή* 

Ακατάσχετο το παραλήρημα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για την Επέτειο της Αλώσεως. Αθυρόγλωσσος ο ισλαμιστής Γόνοι ελληνικών οικογενειών που εξισλαμίσθηκαν και εκτουρκίσθηκαν βιαίως τα δραματικά εκείνα χρόνια, οι περισσότεροι σημερινοί τούρκοι, θέλουν να ξεχνούν, ή και να κρύβουν για ευνόητους λόγους την προέλευσή τους, εμφανιζόμενοι συχνά «τουρκότεροι» των τούρκων.

Όμως ως συνήθως η φυσιογνωμία τους διαλαλεί την απώτερη ταυτότητά τους και αποδεικνύει ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία εθνοφυλετική σχέση με τους τουρκομάνους. Δέστε για παράδειγμα το εξώφυλλο του ΒΗΜΑgino (28/5/17) «Τούρκοι στην Αθήνα», όπου οι φωτογραφίες 5 νεαρών παιδιών που εγκατέλειψαν τη χώρα τους και αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Δεν τους ξεχωρίζεις φυσιογνωμικά από Ελληνόπουλα!

Οι Πανέλληνες στεκόμαστε με δέος και συγκλονισμό στην ημερομηνία 29 Μαΐου 1453. Γνωρίζουμε ωστόσο ότι αυτή η Άλωση, η “Δευτέρα Άλωσις” για την οποία επαίρεται ο νεοσουλτάνος, δεν θα συνέβαινε ποτέ, αν δεν είχε προηγηθεί η πρώτη Άλωση, εκείνη του 1204, από τους Φράγκους της Δ΄ Σταυροφορίας. Εκείνοι δήωσαν, κατέκλεψαν, σφετερίστηκαν και μετέφεραν στην Βενετία και την άλλη Δύση τον αμύθητο πλούτο της Βασιλεύουσας, τα ιερά και τα φυλαχτά του Γένους. Το σκήνωμα της Αγίας Ελένης που μας δάνεισαν εσχάτως για λίγες ημέρες οι κλεπταποδόχοι είναι ένα απ’ αυτά.

Το μήνυμα που εξέπεμψε τότε ο μαρτυρικός Αυτοκράτωρ, με την άρνησή του να παραδώσει την Πόλη, ήταν η μέχρι της τελικής νίκης Αντίσταση του Ελληνισμού κατά του Κατακτητή.

Αυτό το ενστερνίσθηκε σύμπας ο υπόδουλος Ελληνισμός με την Κλεφτουριά και τα Αρματολίκια και ανέδειξε την Μεγάλη Ιδέα ανάκτησης της ιερής του Πόλης. Ο νεοοθωμανός που ναρκισσεύεται σήμερα ότι η «Κωνσταντινούπολη (αυτός την εκφέρει Ιστανμπούλ, κακότεχνη τουρκική εκφορά του “Εις την Πόλιν”), είναι το απαύγασμα της Τουρκίας».

Η Κωνσταντινούπολη ως παγκόσμια ακτινοβολία πολιτισμού είναι βεβαίως η Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη. Όχι η οθωμανική της συνέχεια. Η τελευταία μόνο στο βαθμό που λειτουργεί ως «το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο», Byzance apres Byzance, όπως καταγράφουν οι ιστορικοί, έχει πολιτισμική προσφορά.

Ο Μέγας Ιεροεξεταστής του Βερολίνου, με υπερεξουσίες του δεσμείν και λύειν και τους πάντες απέναντί του, αφού επί 7 χρόνια απεργάζεται την καταστροφή της Ελλάδος, συνεχίζει παρά την γενική κατακραυγή των υπολοίπων εταίρων, να ορθώνει βερολινέζικα τείχη, που αποτρέπουν τη διευθέτηση του χρέους και ματαιώνουν την απαρχή εξόδου μας από τα μνημονιακά κάτεργα σκοτώνοντας την πραγματική οικονομία.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, παγώνουν την ποσοτική χαλάρωση (νεοελληνιστί κιουί – QE), άρα δεν βγαίνουμε στις αγορές. Όμηροι του γερμανικού ηγεμονισμού, τον οποίο περιποιήθηκε προχθές δεόντως ο απρόβλεπτος Τραμπ.

Μία αυτονόητη, αξιοπρεπή δήλωση αποτόλμησε ο πρωθυπουργός: «εάν δεν δοθεί το χρέος θα ανακληθούν τα μέτρα» και οι συστημική αρθρογραφία ξεσπάθωσε έτοιμη να τον κατασπαράξει με το επιχείρημα ότι «προσβάλλει τους δανειστές» και «θυμώνει τον Σόιμπλε». Και να σκεφθεί κανείς ότι, ούτε και που ήταν όπως απεδείχθη στις προθέσεις του Τσίπρα η πραγματοποίηση της απειλής…

Ο κ. Τσίπρας ζητάει τώρα «καθαρή λύση», αλλά αφού έχει τελειώσει η «βρώμικη δουλειά», ψηφίσθηκαν δηλαδή τα ανθρωποφαγικά νέα μέτρα, γιατί να του ανταποδώσουν λύση και μάλιστα «καθαρή»;

Τα ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα του Αμερικανού, κατά πάντων και πασών, δεν είναι καλά σημάδια. Άλλο ότι σε πολλά έχει δίκαιο ασχέτως savoir – vivre, είναι ανεξήγητη οπωσδήποτε η στόχευση με απόλυτο μάλιστα τρόπο του Ιράν. Το σιιτικό Ιράν δεν εξάγει τρομοκρατία, δεν σχετίζεται με οργανώσεις του είδους. Το ISIS όπως και ο Μπιν Λάντεν και η Αλ Κάιντα, είναι σουνιτικά προϊόντα (Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Εμιράτα).

Υπάρχει όμως μια αρχόμενη κλιμάκωση ρήξης, προς το παρόν, ακαθορίστων διαστάσεων, Ευρώπης – ΗΠΑ που ξεκινάει από το αβυσσαλέο χάσμα, το έλλειμμα του αμερικανο-γερμανικού ισοζυγίου εμπορικών συναλλαγών σε βάρος των ΗΠΑ. Σιγά να μην άφηνε ο Τραμπ τους Γερμανούς να μπαινοβγαίνουν στις ΗΠΑ και να «αλέθουν» χωρίς να πληρώνουν αλεστικά της αυτοκινητοβιομηχανίας κ.α.

Η ευρωαμερικανική ρήξη είναι ένα νέο επιβαρυντικό στοιχείο που πρέπει να σταθμίζεται συνεχώς στη διαχείριση της εξωτερικής μας πολιτικής. Γράψαμε και προ ημερών για την συζητούμενη στις Βρυξέλλες ασχέτως προς την εξέλιξη της σχέσης ΗΠΑ – Ε.Ε, περίπτωση σύναψης “ειδικής σχέσης” με την ισλαμική Τουρκία. Πρέπει να αποτρέψουμε παντί σθένει την μονομέρεια μιας τέτοιας εκδοχής που θα εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα των εταίρων μας αλλά θα παρέβλεπε την γεωπολιτική της πλευρά. Καμμία “ειδική σχέση” Τουρκίας – ΕΕ δεν πρέπει να υπογραφεί αν δεν πειθαναγκάζει την Άγκυρα με σαφείς και συγκεκριμένες κυρώσεις σε περίπτωση αθέτησης, σε σχέσεις καλής γειτονίας με τις δύο άμεσης γειτνίασής της χώρες μέλη της Ε.Ε, Ελλάδα και Κύπρο.

Σωστά αντέδρασαν οι δύο ελληνικές κρατικές οντότητες στις πρωτοβουλίες του νορβηγού τουρκολομπίστα Άϊντε, που από κοινού με τον Ερντογάν και τον Κατοχικό εγκάθετο, εκβιάζουν την Μεγαλόνησο με την απειλή θερμού στρατιωτικού επεισοδίου προκειμένου να ματαιώσουν έρευνες και εκμετάλλευση στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Και ενώ οι εγχώριοι αναμορφωτές κατεδαφίζουν ό,τι σταθερό της ελληνικότητας έχει απομείνει όπως τα υπόλοιπα της κλασσικής μας παιδείας, η είδηση εξ Εσπερίας μάς πληροφορεί ότι ο νέος Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, με απόφασή του, επαναφέρει την γενική και κλασσική παιδεία στην γαλλική Εκπαίδευση. «Βαρύ απαιδευσία», ανυπόφορο κακό η αμορφωσιά (εννοείται των ημετέρων) έλεγε ο Πιττακός.

*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης

*****************************************************************

Η άλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και όχι του Βυζαντίου

Ηλίας Σταμπολιάδης: Απάντηση στο άρθρο του κ. Στέλιου Παπαθεμελή

Αξιότιμε Πρόεδρε τη Δημοκρατικής Αναγέννησης και αγαπητέ συναγωνιστή κατά της νέας μορφής υποδούλωσης της πατρίδας μας χαίρε !

Σήμερα ημέρα της Πεντηκοστής ας λάμψει το φως της αλήθειας που είναι η μόνη ελπίδα απελευθέρωσης μας.

Στην Πόλη υπάρχει ένα ψηφιδωτό που απεικονίζει τον Ιουστινιανό με την Ελληνική επιγραφή "ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ". Προφανώς οι Αυτοκράτορες της Πόλης δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που οι απόγονοι των Φράγγων της Δ' Σταυροφορίας δυστυχώς μας έπεισαν να αποκαλούμε Βυζάντιο. Η δόξα της Πόλης δεν οφείλεται στον Βύζαντα και τους Μεγαρείς αλλά στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είχε υποδουλώσει και την Ελλάδα.

Ο Κωνσταντίνος προβλέποντας την επέλαση των Φράγγων και τον κίνδυνο υποδούλωσης της Αυτοκρατορίας μετέφερε την πρωτεύουσα στον Βόσπορο και ίδρυσε την Νέα Ρώμη, τίτλο που ακόμη φέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδοξίας. Όταν ου Φράγγοι κατέλαβαν την παλαιά Ρώμη κατέλαβαν ένα άδειο κουφάρι και παρόλα αυτά θεωρούν τον εαυτό τους ως συνεχιστή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία παρά ταύτα συνέχισε μία χιλιετία θριάμβου στην Ανατολή και πάντα στόχευαν να την εξαφανίσουν. Τελικά συνέβαλαν αποτελεσματικά να την εξαφανίσουν, όπως ήδη αναφέρετε στο άρθρο σας και μετά φρόντισαν να την σβήσουν και από την ιστορία μετονομάζοντας την σε Βυζάντιο, πράγμα που προς το παρόν έχουν αποδεχθεί οι διαπρέποντες στην Εσπερία ιστορικοί (Αρβελέρ-Γλυκατσή) και δυστυχώς και η Εκκλησία της Ελλάδος, παρά το γεγονός ότι ο Βύζας και οι Μεγαρείς ήταν δωδεκαθεϊστές.

Οι Έλληνες δεν απελευθερωθήκαμε ποτέ από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλά ζώντας μέσα σε αυτή την μετατρέψαμε σε Ελληνική λόγω του πολιτισμού μας και του ανθρωποκεντρικού μας πνεύματος που ενίσχυσε η πίστη μας στον Ιησού Χριστό και στην Τριαδικότητα του Θεού. Αυτό το πνεύμα μισούν οι βάρβαροι διότι αποτελεί εμπόδιο στην εγκαθίδρυση μίας παγκόσμιας δικτατορίας σε ένα πλήθος ανθρωποειδών προγραμματισμένων υπηρετών της “πολιτικής ορθότητας” όπως τη προδιαγράφει το σύστημα.

Φαίνεται ότι μάθαμε να ζούμε στο ψέμα και την σύγχυση που αρχίζει η ελληνικότητα μας, που τελειώνει η Ρωμιοσύνη μας και τι σχέση έχουμε με το «Βυζαντινό» ψευδομόρφωμα, που αλλοιώνει ακόμη και την πραγματικότητα του Βύζαντα και των Μεγαρέων. Δεν μας κάνουν πια αίσθηση τα ψέματα των πολιτικών μας «αρχηγών» και δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε την αλήθεια πράγμα που πρέπει να ξεκινήσει από το παρόν και το πρόσφατο παρελθόν πριν αναχθούμε στο απώτερο. Η ειρωνεία είναι ότι η θρασύτητα του Ερτογάν θυμίζει σε όλο τον κόσμο ότι αυτό που έχουν είναι προϊόν κλοπής που θα πρέπει να επιστραφεί σαν τα Μάρμαρα της Ακρόπολις που και αυτά τα έχουν ονομάσει και εμείς σαν ηλίθιοι αποδεχόμαστε με το όνομα του κλέφτη.

Η άμεση ενέργεια που οφείλουμε να κάνουμε είναι να απαλλάξουμε τον τόπο από το ψέμα της δήθεν Δημοκρατίας και του δήθεν Ανεξάρτητου Κράτους να δούμε την αλήθεια κατάματα, να ανατρέψουμε και να τιμωρήσουμε τα πρόσωπα που συνέβαλαν και συμβάλουν στην εθνική προδοσία και να αλλάξουμε το σύστημα που τα συντηρεί.

Από εσάς θα θέλαμε η πολιτική σας εμπειρία να μας βοηθήσει όχι να μπούμε στην έξωθεν κατευθυνόμενη Βουλή, αλλά να ανατρέψουμε τον κατακτητή αρχίζοντας από τους ντόπιους υπηρέτες του. Τότε μόνο και ο Ερντογάν θα αλλάξει ρητορική. Αυτό αποτελεί χρέος μας όχι μόνο προς τον Ελληνισμό αλλά προς την ανθρωπότητα που απειλείται από την βαρβαρότητα και το σκοτάδι του διαβόλου. Ο Ελληνισμός όχι μόνο σαν κράτος αλλά κυρίως ως τρόπος ζωής αποτελεί το τελευταίο του εμπόδιο διότι όπως υπερίσχυσε της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εκ των έσω, έτσι θα μπορούσε να του χαλάσει τα σχέδια για την υποδούλωση της ανθρωπότητας.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Υπομονή. Αγία, Μοναχή και Μητέρα.

Η Αγία Υπομονή η μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (29 Μαΐου)

29 Μαΐου 1453. Εάλω η Πόλις…

Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και να παραδώσει εθελοντικά τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης στους εχθρούς, έστω κι αν έβλεπε την επερχόμενη καταστροφή.

Αρνήθηκε επίσης να εγκαταλείψει την πόλη, όπως του συνιστούσαν οι συγκλητικοί και ο πατριάρχης. «Μπορεί η απομάκρυνσή μου να είναι ευνοϊκή για μένα», απάντησε, «μου είναι όμως αδύνατο να φύγω. Πως να αφήσω τις εκκλησίες του Κυρίου μας και το θρόνο και το λαό μου σε τέτοιο κακό;».Το ήθος αυτό είχε προφανώς διδαχθεί από την πολύτεκνη και καλλίτεκνη μητέρα του αυτοκράτειρα Ελένη, σύζυγο του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1349-1425), η οποία ανέθρεψε έξι αγόρια και δύο κορίτσια.

Κωνσταντίνος, υιός Ελένης, ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη και Κωνσταντίνος, υιός Ελένης έπεσε μαχόμενος υπέρ της πόλεως αυτής….

Η αυτοκράτειρα Ελένη είναι η μετέπειτα μοναχή και αγία Υπομονή. Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται τη 13η Μαρτίου και 29η Μαΐου.

 Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες – κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (=βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν (όπως  ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους = όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης).

Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.Κοντά σ’ αυτά και πάνω απ’ αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της.

Θα ήταν 19 περίπου χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.Η καινούργια ζωή της Ελένης – αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ’ όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας.

Η Ελένη – αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».

 

Στο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιωάννης Η’ και ο Κωνσταντίνος ΙΑ’, ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετή ένα έκαστον».

Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «εύ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων η διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης ).

Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έστειλε στον Μιστρά ως διοικητές τα αδέλφια του Θωμά και Δημήτριο, μεταξύ των οποίων υπήρχε κάποια ψυχρότητα, η Υπομονή δεν έμεινε μόνο στον εθιμοτυπικό χαιρετισμό. Κάλεσε στο μοναστήρι τον αυτοκράτορα και υιό της, τα άλλα δύο παιδιά της, τους συγκλητικούς και τον κοινό φίλο Φραντζή και αφού τα συμβούλεψε, τα δέσμευσε με όρκους να τηρήσουν τις συμφωνίες και τις συμβάσεις, «Ίνα μηδείς του ετέρου τους τόπους και τα όρια υπερπηδά και αρπάζει, αλλά ειρηνικώς να συνεργάζονται». Επέτυχε δηλαδή, ως καλή παιδοτρόφος και αρίστη μητέρα, το «ομόγνωμον». Κι αυτό συνέβαινε πάντοτε, όπως σημειώνει ο Γεώργιος Πλήθων – Γεμιστός. Έτσι οι γιοι της ήσαν ομονοούντες και με το κύρος της μητρικής παρέμβασης «αθορύβως και ησύχως επέλυον τας διαφοράς των».

Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο.

Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450μ.Χ. Με την συμβολή της αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων».

Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή.

Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».

Σημειώσεις:

Από τις εκδόσεις ‘Ορθόδοξος Κυψέλη’, (Πνευματικά Ορθόδοξα Μηνύματα Σωτηρίου Οικοδομής).

*Στοιχεία από το άρθρο του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ π. ΒασιλείουΚαλλιακμάνη  Η ΑΓΊΑ ΥΠΟΜΟΝΉ ΚΑΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΌΓΟΣ makthes.gr

Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com , antexoume.wordpress.com

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/