«Τη Αγία και Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ της αλειψάσης τον Κύριο μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι Θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν".
Για την Μεγάλη Τετάρτη έχουμε προϊδεαστεί από το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής, που ψάλλεται στον εσπερινό, το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης.
Η Μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο, σε αντίθεση προς την άφρονα και εφάμαρτη συμπεριφορά του μαθητή που παρέδωκε τον διδάσκαλό του στους εχθρούς της διδασκαλίας. Σήμερα ψάλλουμε "ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις˙ η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευσε πωλήσαι τον ατίμητον αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο˙ αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο˙ αύτη ηλευθερούτο, και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού. Δεινόν η ραθυμία! Μεγάλη η μετάνοια, ήν μοι δώρησαι, Σωτήρ, ο παθών υπέρ ημών, και σώσον ημάς".
Και ακολούθως, "Ἡ πρῴην ἄσωτος Γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τὰ ἔργα, τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καὶ ἡδονὰς τοῦ σώματος, διενθυμουμένη τὴν αἰσχύνην τὴν πολλήν, καὶ κρίσιν τῆς κολάσεως, ἣν ὑποστῶσι πόρνοι καὶ ἄσωτοι, ὧν περ πρῶτος πέλω, καὶ πτοοῦμαι, ἀλλ' ἐμμένω τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ ὁ ἄφρων, ἡ Πόρνη δὲ γυνή, καὶ πτοηθεῖσα, καὶ σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρὸς τὸν Λυτρωτήν· Φιλάνθρωπε καὶ οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με".
Η πράξη της μετάνοιας, της πνευματικής δηλ. μεταστροφής μας από την εγωϊστική και φίλαυτη συμπεριφορά, απαιτεί την ταπείνωσή μας και την συναίσθηση ματαιότητας και καταστροφικότητας της συμπεριφοράς αυτής. Η μετανοήσασα της παραβολής αυτό μας διδάσκει.
Όσο κι αν μας είναι δύσκολο να δείξουμε μετάνοια, ειδικά σήμερα που βασιλεύει η παντογνωσία μας και η υπεροχή του εγώ μας, όσο κι αν το συνήθως ακουόμενο είναι "δεν μετανοιώνω για τίποτα", όμως ένα είναι σίγουρο: πως υπάρχουν πράγματα στην ζωή μας για τα οποία έχουμε αλλάξει γνώμη. Είτε από γνώση, είτε από συναίσθηση. Είτε και ... από "αποκάλυψη"! Αυτό θα πεί πως σίγουρα υπάρχουνε λόγοι για να αλλάξουμε συμπεριφορά. Τουλάχιστον κάποιες φορές. Η απολυτότητα δεν μπορεί να ισχύει στην ζωή και τις επιλογές του ανθρώπου, γιατί δεν θα υπήρχε ανάδραση από τις νέες του γνώσεις και ικανότητες. [Ας αφήσουμε την αλλαγή μας, που πολλές φορές μας την υπαγορεύει το στενώς εννοούμενο συμφέρον, και μάλιστα της στιγμής!
Η μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση του αλαζονικού μας φρονήματος, και συναίσθηση της αυθαιρεσίας μας. Συχνά, είναι αποτέλεσμα αυτοελέγχου, αυτοκριτικής και- νέου εκάστοτε- αυτοπροσδιορισμού μας [όταν δεν είναι αποτέλεσμα ολοκληρωτική ηθικής και πνευματικής ήττας]. Εάν αυτό γίνεται για εσωτερικούς λόγους και με εσωτερικά αίτια, ένας καλύτερος άνθρωπος, ήρεμα, αναδύεται από μέσα μας, ικανός να χαίρεται το δώρο της ζωής ως ύπαρξη και ως παρουσία στον κόσμο. Ικανός να χαίρεται την τιμή που απολαμβάνει να ζεί και να αποφασίζει με ελευθερία. Ας χαίρεται λοιπόν και για την ικανότητά του να επιχειρεί και να απολαμβάνει μια πνευματική πορεία εξευγενισμού του ήθους και της συμπεριφοράς του.
Στον εσπερινό της Μεγάλης Τετάρτης προετοιμαζόμαστε για τον Μυστικό Δείπνο, για την μυστηριακή δηλαδή συμμετοχή μας στην ζωή ως πνευματικών ανθρώπων. Η προσφορά, η φιλία, η αγάπη και η ευθύνη, προϋποθέτουν αυτο-ταπείνωση και φιλαλληλία για να καρπίσουν. Αυτό, τουλάχιστον, νοιώθω, αποκρυπτογραφώντας τα αποψινά ακούσματα, και ιδιαίτερα το «Μυσταγωγών σου Κύριε του Μαθητάς, εδίδασκες λέγων. Ω φίλοι, οράτε, μηδείς υμάς χωρίσει μου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κόσμου· μη ουν σκανδαλίζεσθε εν εμοί· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν μου, λύτρον υπέρ του κόσμου. Ει ουν υμείς φίλοι μου εστε, εμέ μιμείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος, ο δεσπότης, ως ο διάκονος· μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειμι της ζωής η άμπελος».
Το Θείο Πάθος δεν τελειώνει εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου