Ανάμεσα στις μέρες που έρχονται, είναι κι η μέρα μνήμης του ξεσηκωμού για την εθνική μας παλιγεννεσία. Κάποιοι θα θεωρήσουν τη μέρα τούτη, μέρα άχρηστης μνήμης, άλλοι πάλι, ανάγκη για πανηγυρική κι αθάνατη μνήμη, κι άλλοι δεν θα ξέρουν τί και γιατί θυμόμαστε και τιμάμε τούτη τη μέρα.
Αυτοί, θα θεωρούν τις εκδηλώσεις μνήμης, άχρηστες, και την σχετική περίοδο της Ιστορίας, να χαρακτηρίζεται από την έντονα ρατσιστική συμπεριφορά των Ελλήνων έναντι των κατακτητών τους (ειπώθηκε, ακόμη κι αυτό!).
Αυτοί θα ζητάνε, τουλάχιστον, την κατάργηση των εκδηλώσεων μνήμης, και την διαγραφή της Ιστορίας, αν δεν καταδικάζουν μάλιστα, στο αιώνιο πύρ, τον ρατσιστή έλληνα που δεν καθότανε στ' αυγά του, αλλά ήθελε επανάσταση για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Οι αιτίες του κακού; Πολλές! Μια η επίδοξη και μια η καθεστηκυία εξουσία, μια η "κοινωνία" που δεν ξέρει τί θέλει, μια η δική μας ολιγωρία, μια η μόδα, άλλη τα συμφέροντα! Κι εμείς; Αλήθεια, εμείς, τί κανουμε για να νοιώθουμε ενσυνείδητοι κι όχι αυτόματοι, για να καταλαβαίνουμε κι όχι για να ακολουθούμε; Για να ζούμε και να βιώνουμε, κι όχι απλά-κινηματογραφικά- να ξεδιπλώνουμε ως εικόνες τα δρώμενα στην ζωή μας;
Αντιγράφω λοιπόν, για τις ανάγκες του ιστολογίου, ένα απόσπασμα από την συνέντευξη, που έδωσε (ανάμεσα σε άλλους, και) ο κ. Χρήστος Γιανναράς (huffingtonpost.gr) για την ελληνική ταυτότητα, την σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο, :
Στην παρατήρηση του δημοσιογράφου: (...) δεν μπορώ να μη σχολιάσω αυτό που συμβαίνει σήμερα, όπου δεν ξέρουμε τι ακριβώς είμαστε και τι θέλουμε. Είμαστε Ευρωπαίοι; Έλληνες; Από τη μια μισούμε την Ευρώπη και από την άλλη θέλουμε να είμαστε μέρος της. Παράλληλα, ουκ ολίγοι στην πατρίδα μας νιώθουν άβολα με το να δηλώσουν Έλληνες, προτιμούν να ανήκουν, όπως λένε, στην κατηγορία των ανθρώπων γενικά και αόριστα, ο εθνικός προσδιορισμός τους απωθεί.
Ο Χ. Γιανναράς απαντά:
"Κοιτάξτε, αυτά νομίζω, ταπεινά φρονώ, ότι είναι συμπτώματα μιας φοβερής πτώσης του επιπέδου. Οι άνθρωποι δεν προβληματίζονται, δεν σκέπτονται. Αυτό το δίλημμα, του πόσο είμαστε Έλληνες ή Ευρωπαίοι είναι ένα ψευτοδίλημμα που γεννήθηκε τους τελευταίους αιώνες, βέβαια αρκετά εγκαίρως, από τον Κοραή.
Αυτός είναι ο κακός δαίμων του ελληνισμού, όπως τον χαρακτηρίζει ο Ράνσιμαν, διότι έφτιαξε μια θεωρία ότι την αρχαία Ελλάδα τη διέσωσε η Δύση. Ποια Δύση; Η Δύση των βαρβάρων, the barbarian west, που έφτασαν -σε ένα πρωτόγονο επίπεδο- στην Ευρώπη από τον τέταρτο ως τον έκτο αιώνα.
Αυτοί λοιπόν μετά την πτώση της Κωνσταντινούπουλης, εμφανίσθηκαν ότι διέσωσαν την αρχαία Ελλάδα.
Εμείς με την τουρκοκρατία, λέει ο Κοραής, χάσαμε κάθε συνέχεια. Επομένως, εάν θέλουμε να γίνουμε Έλληνες, πρέπει να γίνουμε πρώτα Ευρωπαίοι, για να γίνει μετακένωση της ελληνικότητας. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να φτιάξουμε ένα κράτος μιμητικό, ένα κράτος μεταπρατικό. Τα πάντα είναι αντιγραφή. Εκεί είναι ο πολιτισμός, εκεί είναι τα φώτα. Ό,τι ήταν εδώ, θεωρείτο καθυστέρηση, βαρβαρισμός. Οπότε καταλαβαίνετε ότι επάνω σε αυτή τη σχιζοφρένεια έχει οικοδομηθεί ένα κράτος".
Έτσι, λοιπόν. Γι' αυτό στα μυαλά μας υπάρχει ταραχή και χάσμα. Γιατί κάποιοι μας είπαν πως δεν είμαστε αυτό που νοιώθουμε!
Και κάποιοι άλλοι, για να μας διοικήσουν καλύτερα, περισσότερο πειθήνια, περισσότερο ελέγξιμα και συνεργάσιμα από την πλευρά μας, μας κάναν "ευρωπαϊκό κράτος", κατά πώς ξέρανε, κι αφήσανε σ' εμάς (αν θα το θυμηθούμε, ή αν στο μεταξύ δεν μπερδευτούμε, ή αν τελικά μας το επιτρέψουν) να προβούμε αυτοβούλως στην εκ των υστέρων "μετακένωση της ελληνικότητάς μας". Σαν να επρόκειτο για αντιβίωση σε εφάπαξ δόση, σε ορισμένη ώρα!
Αλλά αυτοί που διαβάσανε τα ελληνικά πονήματα, κι είδανε τις μεγάλες και πανθρώπινες ιδέες, τον μόχθο, το τίμημα της προσπάθειας, την ύβρη, αλλά και την σοφία του πνεύματος, που όμοιά της δεν ξανάγινε μέχρι τότε, και που διαβάσανε ακόμη και τον λόγο του Ευαγγελίου, όλα αυτά τα χρησιμοποίησαν, όπως η κάθε εξουσία χρησιμοποιεί τα όπλα της! Δεν στάθηκε δυνατό να τα νοιώσουν, σαν που η δικιά τους η ζωή (και πολιτιστική πορεία) δεν είχε δημιουργήσει τέτοια έργα. Αυτοί, στο διάβα της ιστορίας τους, ζήσαν πολεμικά, κατακτητικά. αποικιοκρατικά, εξουσιαστικά.
Πώς λοιπόν να καταλάβουν, τον Ελληνικό τον τρόπο, του διαλέγεσθαι, του συμπράττειν, του κοινωνείν, του ανέχεσθαι, του ομονοείν, του λέγειν και θνήσκειν για υπέρτερα αγαθά;
Το μέγα μας κακό, την αρχομανία μας, την διδάχτηκαν πολύ καλά όλοι αυτοί οι κηδεμόνες μας. Και τώρα, με αυτό το ίδιο το όπλο μας, μας εξουσιάζουν και μας διαφεντεύουν. Εξουδετέρωσαν την επαναστατικότητα του φρονήματός μας και την αγάπη προς την ελευθερία μας, με τα καθρεφτάκια της οικονομικής άνεσης που είναι περιστασιακή και τις χαντρούλες του βιοτικού επιπέδου, που είναι θέμα μόδας, τεχνολογίας και επικαιρότητας.
Κι όσο για την επαναστατικότητα του φρονήματος που διδάχτηκαν, αυτήν την κράτησαν για τον εαυτό τους, ενώ για την αγάπη και την εσωτερική ανάγκη προς την ελευθερία, είπανε πως είναι η ευρωπαϊκή συμφωνία, που επιβάλλει να την έχει μόνο ο οικονομικά ανεξάρτητος για κάθε ανάγκη του από τρίτους, κι όχι ο εξαπατημένος, ή ο περιαχθείς σε κατάσταση ένδειας κι ανάγκης.
Η αφέλεια, ή η βλακεία του τελευταίου (του εξαπατημένου ή/και περιαχθέντος σε ένδεια και ανάγκη), και κυρίως των ηγετών και των εκπροσώπων του, καταδικάζει τον ίδιο να μένει στ' αμπάρια της Ιστορίας και του Πολιτισμού, και να σαπίζει στα αζήτητα του κόσμου της δημιουργίας και της παρουσίας.
Μπορεί, έτσι, τελικά, να αφανιστεί αυτός "ο λεκές" που διατρέχει τις ατέλειωτες δέλτους της ιστορίας, με την δια μακρών περιγραφόμενη πορεία και δημιουργία του στους αιώνες, απομυθοποιώντας την δόξα και τις βλέψεις των σημερινών μεγάλων του κόσμου.
Το χειρότερο δεν είναι, που όλα μπορεί να χαθούνε, αλλά είναι που οι κάστες ηγετών, και οι κάστες εκπροσώπων, αυτοί όχι! Αυτοί δεν θα χαθούνε ποτέ, γιατί διαπραγματεύονται χωριστά για τα προνόμια και τον λογαριασμό τους. ]Είδατε τώρα, που δεν θα περιορίσουν τις συντάξεις τους, ενώ πετσόκοψαν τις δικές μας;]
Αυτοί είναι πάντα η πηγή του κακού! Οι ασύνετοι άρχοντες. Οι αρχόμενοι από τα πάθη τους. Γι' αυτούς, εμείς φταίμε. Γιατί από δική μας ολιγωρία, αφέλεια και αμέλεια τέτοιοι μας εξουσιάζουν. Πάντα από δική μας ολιγωρία κακοπαθαίνουμε και χανόμαστε, και στα μικρά, τα καθημερινά, και στα μεγάλα, τα διαρκή και παντοτινά. Γι' αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε την δική μας την ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου