Ζούμε στην εποχή της πολυγλωσσικής βαβυλωνίας. Λέμε τα γεγονότα όπως μας «βολεύουν», κι όταν δεν μας βολεύουν τα διαγράφουμε. Απαιτούμε από τους άλλους να συναινούν, να συμφωνούν και να θεωρούν τα λόγια μας «σοφίες», ακόμη κι όταν πρόκειται για κοινοτοπίες, για αυτοαναιρούμενες προτάσεις, για σοφίες εξαγνισμού του εαυτού μας, και αποκαθηλώσεως των άλλων. Ύστερα από όλα αυτά μπορούμε να θεωρούμε ότι είμαστε ό,τι μας αρέσει και ό,τι κολακεύει την ματαιοδοξία μας. Και μάλιστα για την συγκεκριμένη στιγμή!
Είναι μερικές από τις απόψεις που ευρέως διατυπώνονται (huffingtonpost.gr), κατ' αρχήν ως κατηγορίες και ψεγάδια για τους Έλληνες. Αλλά, ακούοντάς το αυτό, ένα είναι το δέον: να μην το εσωτερικεύσουμε ως θέσφατο αμαχητί. Να μην το εσωτερικεύσουμε ενοχικά, ως χαρακτηριστικό εθνικής μας ντροπής. Σωστό είναι να επεξεργαστούμε την ιδέα και να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να προσδιορίσουμε το εύρος και την ακτίνα εφαρμογής της. Όχι για να απεκδυθούμε τις μομφές, αλλά για να φρονημαστούμε, να πάρουμε θέση, και να δράσουμε αναλόγως, για το μέλλον. Το δικό μας.
Η μωρόπιστη φιλαυτία κι η αυτο-εξύψωση για εσωτερικούς λόγους, όσο ταπεινή και εθελοτυφλωτική και να είναι, είναι ίδιον της ανθρώπινης μικρότητας και του πνευματικού παιδισμού των ανθρώπων. Μα δεν αντέχει σε καμμιά κριτική. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, αυτό που θέλει ο καθένας μας να είναι, δεν γίνεται σε μια στιγμή. Για να γίνει αυτό που «είναι», απαιτείται μακροχόνια ακολουθία πράξεων. Έργων, πίστης, επιμονής, εργασίας, υποστήριξης, αποτελέσματος, και-συνεπώς- απόδειξης! Χωρίς αποτέλεσμα πράξεων δεν υπάρχει μέγεθος και αντικείμενο, για να γίνει περί αυτού λόγος. Κι είναι φυσικό, πως όταν μιλάμε για λαούς και έθνη, αυτό απαιτεί μακροχόνια επανάληψη. Επανάληψη σε βάθος αιώνων!
Έτσι λοιπόν, σήμερα, διαπιστώνουμε μια πολυγλωσσία της διανόησης, και των διαφόρων δορυφόρων της εξουσίας (μεταξύ των οποίων και τα ΜΜΕ) που παρέχουν ή στηρίζουν τα επιχειρήματα των πολιτικών,
- οι οποίοι, συστηματικά προσπαθούν, με τις κυβερνητικές προτάσεις τους, να αγρεύουν οπαδούς και ψήφους, υποσχόμενοι πολλά, ανεφάρμοστα, λαϊκιστικά και ψευδή.
- Άλλοι διαμορφώνουν προτάσεις για τον αλλιώτικον άνθρωπο που οραματίζονται,
- κι άλλοι διαμορφώνουν τις προτάσεις τους για την αλλιώτικη κοινωνία.
- Άλλοι, για την αλλιώτικη εξουσία που οραματίζονται.
- Άλλοι, για την αλλιώτικη πρόταση ζωής, την ανάποδη από αυτή που γνωρίζουμε να επικράτησε στις διάφορες κοινωνίες στο διάβα του χρόνου.
- Άλλοι διαμορφώνουν προτάσεις ερήμην των πολιτισμών εντός των οποίων ζουν και δρουν,
- κι άλλοι διαμορφώνουν προτάσεις, προς κατάργηση των πολιτισμών.
- Υπάρχουν κι εκείνοι που οι πολιτικές τους προτάσεις, πολεμική, στρατηγική και απώτερος στόχος είναι η απόκτηση της εξουσίας επί του ανθρώπου για δική τους εξυπηρέτηση, προνομιακή ζωή κι επικράτηση,
- περιφρονώντας τις ζωτικές ανάγκες που ο κάθε άνθρωπος έχει, για να νοιώθει ανθρώπινη ύπαρξη, κι όχι απλά ένα υποζύγιο.
Παράλληλα, διαπιστώνουμε μια αγλωσσία του κοινού, του λαού. Των λαών.
- Συγχυσμένοι στη σκέψη από την πολυ-πληροφόρηση και την πλασματική ελευθερία πολλαπλής επιλογής,
- και αδυνατώντας να κατανοήσουν την ουσία του κόσμου και της πολιτικής των περιστασιακών και συγκυριακών ηγετών, δ
- ιαπιστώνουμε έναν πνευματικό διχασμό στο τί πραγματικά αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι,
- τί θέλουν,
- τί πράγματι είναι,
- τί ονειρεύονται,
- από πού έρχονται.
- Ειπώθηκε μάλιστα, για μας τους Έλληνες, πως μας βαραίνει η ιστορία μας και καλό θα ήταν να ξεφύγουμε από αυτήν.
Ανήκουμε στη Δύση, ειπώθηκε. Αλλά πριν ο Ελληνικός ο τρόπος να ανήκει κάπου, ήταν ένας σπουδαίος, αυτάρκης κι αξιομίμητος τρόπος. Κι επειδή, σαν έργο ανθρώπινο, μετά την ακμή του, παρήκμασε, είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι εξαφανίστηκε. «Μεταστοιχειώθηκε», πήρε μια νέα μορφή. Και άλλοι, χωρίς το υπόβαθρο αυτού του τρόπου, υιοθέτησαν και μετέρχονται τα μέσα του και τους δρόμους, έτσι ώστε να προσιδιάζουν στον δικό τους τον τρόπο. Ύστερα από όλα αυτά, ένας νέος πολιτισμός αναπήδησε, που -όπως είναι φυσικό- εκφράστηκε με τον τρόπο των διαδόχων του, και χρησιμοποιείται για την πραγμάτωση των οραμάτων των νέων φορέων και δημιουργών του πολιτισμού της νέας-σημερινής του- μορφής.
Σήμερα βιώνουμε, με τα λόγια του ελληνικού πνεύματος, έναν άδειο από περιεχόμενο ευρωπαϊκό ουμανισμό. Γνώστες της σοφίας και του πολιτισμού που δημιούργησε η κλασική παιδεία, οι νέοι διάδοχοι-άρχοντες του πολιτισμού -για να μην υπολείπονται των προηγουμένων - χρησιμοποιούν την κλασική παιδεία για να συγκινήσουν τα πλήθη και για να οικοδομήσουν φανταχτερά επιχειρήματα, υπέρ ενός -τάχα δικού τους- ουμανιστικού οραματισμού.
Γι' αυτό ο ουμανισμός τους είναι γεμάτος
- από την ελευθερία του ισχυρού,
- την διαπλοκή του πλεονέκτη,
- την εξουσία του δυνάστη,
- την πωλούμενη ή αμειβόμενη φιλανθρωπία (ΜΚΟ),
- την δανεική αλληλεγγύη (μνημόνια),
- την φεουδαρχική απόλαυση προνομίων,
- την συνασπισμένη εξουσία προς υποδούλωση των μεθοδικά διαλυμένων κοινωνιών,
- από τις -ανοήτως, στην ουσία, αλλά σύμφωνα με το πολιτικό παίγνιο της εποχής- φατριοποιημένες εγχώριες πολιτικές δυνάμεις.
- Ένας ουμανισμός όπου η διακυβέρνηση των λαών γίνεται από μια οικονομικά κηδεμονευόμενη πολιτική εξουσία,
- που όνειρο έχει την εξουδετέρωση της κριτικής σκέψης, όταν αυτή δεν υπηρετεί την επιθυμητή τάξη των πραγμάτων,
- και την εκμετάλλευση (υποδούλωση ) των ανθρώπων,
- που η βαρειά φορολογία και οι πενιχρότατες αποδοχές, τους καθιστούν βαθμιαίως ακτήμονες.
Τί πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την παθητική κι ενοχική μας μειονεξία;
Μα, να εξωτερικεύσουμε έμπρακτα αυτό που νοιώθουμε πως είμαστε! Κι ας μην αστειευόμαστε! Αυτό που είμαστε, είναι εκείνο που κάνουμε. Εμείς. Και το καλό, και το κακό. Δεν είναι εκείνο που κάνουν οι άλλοι για τον εαυτό τους, ή εναντίον μας, ή ακόμη και υπέρ ημών. Κι αυτό είναι παγκοίνως γνωστό και αποδεκτό.
Αλλιώς, δίκιο θά 'χουν, εχθροί και φίλοι, να μας οικτείρουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου