Η φετινή 25η Μαρτίου, τί είναι Έλληνας, και πώς θα διασωθεί ο Ελληνικός τρόπος...

 

Οι μαθητικές εκδηλώσεις εορτασμού της Επανάστασης για την αποτίναξη του ζυγού της τουρκοκρατίας  έτυχαν σχολιασμού από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου. Διαβάζω στον Τύπο
πως «Γιορτάζουμε σήμερα μία από τις κορυφαίες στιγμές του λαού μας και η σκέψη μας πάει όχι μόνο στους ήρωες της επανάστασης, αλλά στις αφανείς γυναίκες και τους άντρες, που με αυτήν την τιτάνια θέληση τους έβαλαν τα θεμέλια εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε τα καλά της δημοκρατίας, της ελευθερίας». Αυτό δήλωσε ο υπουργός Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, μετά το πέρας της μαθητικής παρέλασης στο κέντρο της Αθήνας για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821.

«Νομίζω, η μέρα σήμερα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε όλους εκείνους και εκείνες που έδωσαν και στη συνέχεια αγώνες για περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, και μας πέφτει βαρύ το φορτίο να συνεχίσουμε σε αυτά τα χνάρια, βαθέματος της δημοκρατίας και εξασφαλίζοντας αξιοπρεπείς όρους καθημερινότητας για όλους τους πολίτες της χώρας», πρόσθεσε ο Κώστας Γαβρόγλου.

Από την πλευρά του, ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, επεσήμανε ότι η αυριανή ημέρα δεν σηματοδοτεί μόνο την εθνική επέτειο, αλλά ταυτόχρονα, την συμπλήρωση 60 χρόνων από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Το ζητούμενο είναι, αυτά τα παιδια που παρήλασαν σημερα, να μην απογοητευτούν από την Ευρώπη», δήλωσε το κυβερνητικό στέλεχος.

Στη συνέχεια, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, ο Δημήτρης Κωσταντόπουλος, επεσήμανε ότι τα παιδιά «εγγυώνται με την καινοτομία, την έρευνα, την αυριανή ανάπτυξη για τη χώρα».

«Για εμάς τους μεγαλύτερους, αυτό που προέχει είναι η σύμπνοια για να βγάλουμε τη χώρα από το αδιέξοδο», συμπλήρωσε.
 
Αυτά διαβάζω στον Τύπο, κι η τελευταία δήλωση περί της απαιτούμενης "σύμπνοιας των μεγαλυτέρων για να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο", μου ακούγεται σαν ένας παπαγαλισμός μικρού παιδιού, που του υπαγορεύουμε να τον λέει, περιμένοντας πως δεν θα σκοτώσει το αδερφάκι του που θέλει αυτό να κρατάει το μοναδικό τους παιχνίδι.

Είναι τόσο μικρόνοη τούτη η διαπίστωση, που είναι φανερό πως ένας τέτοιος (και πολλοί παρόμοιοι) πολιτικός λόγος, είναι η αιτία που σήμερα βρισκόμαστε σε τέτοια αβυσσαλέα κρίση. Γιατί αν κάτι τόσο αυτονόητο δεν έχει ήδη κατανοηθεί κι ενσωματωθεί στα χρειαζούμενα μέτρα και βήματα, είναι ακατάλληλη, λόγω ευήθειας όλη  η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία και τάξη που διαχειρίζεται τις τύχες του τόπου. Από αυτήν την κρίση δεν πρόκειται να βγεί η χώρα, αν δεν εξαφανισθούν τέτοιες ρηχές κι ανέλπιδες πολιτικές πρακτικές, θέσεις και προτάσεις.

Ο Υπουργός μας, στάθηκε στην παρακαταθήκη που άφησαν σ' εμάς, οι αγωνιστές πρόγονοί μας. Μα η παρακαταθήκη τους δεν ήταν να δώσουν την ζωή τους για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Η παρακαταθήκη τους ήταν να αγωνιζόμαστε για κάτι που είναι πολυτιμότερο από την κάθε χαμοζωή. Να αγωνιζόματε για την ελευθερία και την αλήθεια. Γι' αυτό έδωσαν την ζωή τους. Για να πετύχουν αυτό που εκείνοι θεωρούσαν σημαντικό: να ζούν εν ελευθερία, ή να πεθάνουν, μαχόμενοι γι' αυτήν.

Μ' αυτά που είπε ο Υπουργός μας, είναι αλήθεια πως δεν φοβήθηκε προηγούμενους συναδέλφους του, και νεωτεριστές της Ιστορίας, που επιμόνως προσπάθησαν να απομυθοποιήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, και να αρνηθούν "ως μύθο" την προσφορά και την αυτοθυσία ακόμη και των γυναικών της επανάστασης. Αλλά, πλανεύτηκε στην προβολή της ενέργειας της ιδέας της επανάστασης.

Οι αγωνιστές του '21 δεν πολέμησαν για την δημοκρατία, όπως την εννοούμε σήμερα. Δεν θα μπορούσαν, εξ άλλου, να την σκεφτούν καταντημένη σε τέτοιο χάλι που την έχουμε περιαγάγει εμείς. Σήμερα, λέμε δημοκρατία, κι εννοούμε ό,τι θέλει ο καθένας.

Οι πολεμιστές του '21,  αγωνίστηκαν για να γίνει το "ποθούμενο", για να ζούνε, δηλαδή, και να εκφράζονται οι άνθρωποι, κυρίαρχα στον τόπο τους. Να γιορτάζουν, να παντρεύονται, να πανηγυρίζουν, να δημιουργούν, να μιλάνε, να τρυγάνε, να πουλάνε και ν' αγοράζουν, ελεύθερα. Χωρίς την μπότα και την σπάθα του κατακτητή.

Η δημοκρατία ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει. Δημοκρατία στα λόγια και αδιέξοδο στην πράξη, δεν σημαίνει δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι ποιοτική -κι όχι ποσοτική- ιδιότητα της πολιτείας. Δημοκρατία στην πράξη για τους λίγους κι απαγόρευση με τον νόμο για τους πολλούς, σημαίνει πολιτική σοφιστεία ενάντια στους πολίτες και δυνατότητα ασυδοσίας για τους πολιτικούς. Κάτι σαν ισότητα των πολιτών και, παράλληλα -για τους πολιτικούς μόνο- βουλευτική ασυλία και (μη) ευθύνη υπουργών. Αυτές (βουλευτική ασυλία και μη ευθύνη υπουργών) διέπουν την ατιμωρησία των πολιτικών, για όσα και να κάνουν σε βάρος μας, μύρια,  κακά, παράνομα κι εθνικά εικίνδυνα πράγματα.

Κι όσο για το βάθεμα της δημοκρατίας, που  μας καλεί, με την ευκαιρία της ημέρας,  ο κ. Υπουργός, σήμερα, την έχουμε τόσο πολύ βαθύνει, που ήδη την έχουμε χωμένη σε τάφο. Δεν φαίνεται καν. Κι αν συνεχίσουμε να τη βαθαίνουμε κι άλλο, θα την χάσουμε από τα μάτια μας και θα πρέπει να αλλάξουμε ιστορική περίοδο, για να την ξανασυναντήσουμε, ίσως, σε έναν άλλο κύκλο της ιστορικής ζωής.

Δημοκρατία δεν σημαίνει ισότητα στα καταναλωτικά αγαθά που απολαμβάνουμε και που καταναλώνουμε. Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία στην απόφαση, στην ζωή, την κρίση, την δράση, την συνεργασία, την σύμπραξη, την αντίρρηση, την τιμωρία. Ελευθερία στην προτίμηση, στην επένδυση, στην φυγή, στην έλευση, στην παραμονή, στην δημιουργία, στην τέχνη, στον έρωτα, στην επιχειρηματικότητα. 

Κι αυτά κανείς δεν μπορεί να μας τα δώσει, ή  να μας τα "επιτρέψει". Μπορεί μόνο να μας τα στερήσει, αν μας απαγορεύσει ή αν μας εμποδίσει να τα θέλουμε, ή αν τεχνηέντως μας εμποδίσει από το να μπορούμε να τα κάνουμε.

Το δυστύχημα είναι, πως ακόμη και μέσα στη σκλαβιά του κατακτητή, ο αγωνιστής του '21 ήθελε να τα κάνει όλα αυτά. Ενώ εμείς, μέσα στην σαλαμοποιημένη ελευθερία της ευρώπης, επειδή τίποτε από αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν μπορούμε, ούτε μας επιτρέπεται να τα θέλουμε, ή να τα ονειρευόμαστε. Κι αυτό δεν το άλλαξε ούτε η επαναστατική αριστερή μας διακυβέρνηση, παρόλες τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις και τις διακηρύξεις της, ότι προτίθεται να αλλάξει όχι μόνο την Χώρα, αλλά και την.... Ευρώπη, ολόκληρη!

Είναι προφανές το γιατί: Δεν πίστευε, παρά μονάχα σε ένα  πράγμα, στην αναρρίχηση στην εξουσία. Κι όταν η πίστη είναι τόσο ρηχή και τόσο εστιασμένη σ' ένα μικρό, ασήμαντο και παροδικό σκοπό, τίποτε δεν προφταίνει να ριζώσει και να βλαστήσει. Τίποτε. Εκτός από ένα πράγμα, που θέλει ελάχιστο χρόνο για γίνει, κι άπειρο χρόνο για να αποτραπεί: κι αυτό είναι η απόλυτη καταστροφή! Κι αυτή η καταστροφή υλοποιείται κάθε μέρα που περνάει, κι όλο και πιο αναπότρεπτη γίνεται. Όλοι βλέπουμε τις ατυχείς, τις αλυσιτελείς, ρηχές κι άπνοες προσπάθειες της αριστερής απεγνωσμένης εξουσίας, που διακινούν το μηδέν και μαζί εξασθενούν κι εξαϋλώνουν τον κοινωνικό, τον οικονομικό και τον εθνικό ιστό της χώρας.

Κι όσο για τα 60χρονα της Ευρώπης, που θέλει ο δήμαρχός μας να τα γιορτάσουμε, ας το ξανασκεφτούμε:  να τα γιορτάσουμε σαν μνημόσυνο των ευσεβών μας πόθων, ή σαν αποφράδα επέτειο της κατάρρευσης του πολιτισμού; Γίνεται να γιορτάζουμε την συσσωμάτωση της οικονομικής ισχύος ευρωπαϊκών κρατών εναντίον της συνύπαρξης των εθνικών οντοτήτων που από κοινού επιθυμούν την συνδημιουργία και την συνεργασία;

Η ίδρυση της Ευρώπης, de facto στόχευσε ενάντια στις οικονομίες μεμονωμένων χωρών, κι είναι πια προφανές ότι ευνοεί τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες που απορρόφησαν ή εξουδετέρωσαν τις μικρότερες,  τις οποίες μάλιστα περιήγαγαν σε θέση απόλυτης εξάρτησης. Έτσι, τους στέρησαν την ελπίδα της εθνικής επιβίωσης, και τις κατέστησαν πολιτείες χωρίς πολιτικό σκοπό, πέραν εκείνου της εξόφλησης ατέρμονων δανείων. Έτσι, η Ευρώπη δείχνει το αληθινό της πρόσωπο, και τα χαρακτηριστικά της που είναι είναι απληστία, φεουδαρχία, κυνισμός, αποικιοκρατία, καταλήστευση τοπικών πόρων, εμπόριο πολέμου. 

Γι' αυτό οι νέοι που σήμερα παρήλασαν, σίγουρα θα απογοητευτούν από αυτήν Ευρώπη, αν δεν είναι ήδη απογοητευμένοι. Κι είμαστε όλοι μας υπόλογοι για το πόσο  συντελέσαμε, ενεργητικά ή ακούσια, στο να καταστούν οι σημερινοί νέοι "χαμένοι". Εθνικά χαμένοι,  πορευόμενοι χωρίς ταυτότητα στο αύριο της υποδούλωσης και της αποικιοκρατίας, κι ατομικά χαμένοι, ως ανίδεοι για ό,τι συντελείται μπροστά στα μάτια τους, χωρίς γνώση, χωρίς ικανότητα και δυνατότητα για επιστημονικό και λογικό έλεγχο, θεμελίωση και κρίση, μεγαλωμένοι σε κλειστά σχολεία για λόγους... επανάστασης(!)

Τί νά 'ναι άραγε σήμερα ο Έλληνας; Αντιγράφω για τις ανάγκες του ιστολογίου, ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε (ανάμεσα σε πολλούς άλλους και) ο κ.  Χρήστος Γιανναράς, εδώ και καιρό,   (huffingtonpost.gr)  για την ελληνική ταυτότητα, την σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου: " Άρα πώς συνοψίζουμε, πώς ορίζουμε, τί είναι Έλληνας; (...) Πού βασίζετε τις όποιες ελπίδες σας δεδομένου ότι έχετε γράψει πως ο ελληνικός τρόπος ίσως να μπορέσει να σωθεί και να επικοινωνηθεί από άλλους λαούς, Λάπωνες, Αργεντινούς…"

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 


Εγώ θα έλεγα ότι ο ορισμός του Έλληνα είναι το πολιτικόν ζώον. Ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν, ο Έλληνας είναι ζώον πολιτικόν. Μετέχει στο αγώνισμα της πόλεως, της συνύπαρξης.

(...)
Το λέω σαν συλλογισμό ότι αυτό που πρότειναν οι Έλληνες μέσα στην ιστορία, βίωσαν και παρουσίασαν ως πρόταση, νομίζω ότι είναι τόσο ενδιαφέρον και πολύτιμο για την ανθρώπινη ιστορία που δεν μπορεί, κάπου θα διασωθεί, κάποιοι θα το καταλάβουν. Θα είναι στους Λάπωνες; Θα είναι στη Νιγηρία; Δεν ξέρω, αλλά ο συλλογισμός μου λέει ότι κάπου θα διασωθεί.


Δημοσιογράφος: Ίσως να το καταφέρουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας εάν το επεξεργαστούν καλύτερα.

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 

Δεν ξέρω, γιατί οι Ευρωπαίοι πλέον έχουν παγιωμένους εθισμούς στον ατομοκεντρισμό. Υπάρχει μεγάλο και σημαντικό ρεύμα conversion, καθολικών ή προτεσταντών που στρέφονται στην ορθοδοξία.

Αλλά βλέπετε σε αυτούς τους μεταστραμμένους, χωρίς να θέλω να το κάνω απόλυτο, βλέπετε ότι κάτι παραμένει, γιατί η εκκλησία δεν μεταδίδεται ως ιδεολογία που την επιλέγω, τα δόγματα που λένε σήμερα.

Η εκκλησία μεταγγίζεται με το γάλα της μάνας. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο εντάσσεσαι. Έχω και λέω πάντοτε -γιατί μου αρέσει αυτό- την εξής ιστορία:


Μετά την χούντα συζητούσαν στη Βουλή τον καταστατικό χάρτη της εκκλησίας και πήρε το λόγο ο Ηλίας Ηλιού, της Αριστεράς και είπε «Κοιτάξτε, εγώ είμαι άθεος, αλλά νομίζω ότι γι’ αυτό το θέμα έχω την τάδε γνώμη». Έπειτα από μερικές ημέρες συζητούσαν και πάλι στη Βουλή την απόφαση του Καραμανλή να βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ. Παίρνει και πάλι το λόγο ο Ηλιού και λέει: «Εμείς της Αριστεράς σας λέγαμε πάντα ότι η Ελλάδα έπρεπε να βγει από το ΝΑΤΟ και να τώρα που έρχεται η Δεξιά να το κάνει αυτό και όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτός που έρχεται τη δωδέκατη ώρα είναι δεκτός». Λοιπόν η πρώτη φορά που στη Βουλή των Ελλήνων παραπέμψανε στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ήταν από έναν άθεο. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να σας πω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν άθεοι και ένθεοι. Υπάρχει μια παράδοση βιωματική στην οποία εντάσσεται το παιδί και αργότερα την απορρίπτει, το παίζει άθεος, αλλά έχει μυηθεί, έχει μπει σ΄ έναν τρόπο σχέσης και ο τρόπος αυτός είναι απτός. Ο ελληνισμός σώθηκε στα 400 χρόνια σκλαβιάς, όχι επειδή κάναμε κατήχηση, αλλά γιατί ανάβανε το καντήλι, ζυμώνανε πρόσφορο, κάνανε αγιασμό και κυρίως πήγαιναν στην εκκλησιά, ήταν το κεντρικό κοινωνικό γεγονός, ήταν γιορτή, πανήγυρις.