Η άγνωστη Επανάσταση του '21 στα σύγχρονα απειράριθμα ελληνικά πανεπιστήμια

Διαβάζω για "Τό προδομένο ‘21" και παραθέτω όλη την συλλογιστική του αρθρογράφου, αυτούσια, γιατί δεν γίνεται να της αφαιρέσεις ούτε λέξη. Είναι εξόχως σημαντική, γιατί είναι λίαν κατατοπιστική. Είναι καιρός, να μην καταπίνονται πια, αμάσητα, τόσα πολλά μαζεμένα, κουτόχορτα.

Και καλά κάνει ο αρθρογράφος που τα αποκαλύπτει, γιατί όλοι πρέπει να ξέρουμε τις μεθοδεύσεις και το ψέμμα που χρησιμοποιείται για το περιτύλιγμα, αφανών εισέτι όπλων, κομιζομένων ως δώρων. Το χτίσιμο της ανατρεπτικής ιστορικής φιλολογίας για την "ουσία της Επανάστασης του 21", μπορεί να εξυπηρετεί καριέρες ιστορικών σε διάφορα πανεπιστήμια και κέντρα λήψης πολιτικών αποφάσεων, αλλά οι αλήθειες των λαών και των ανθρώπων, βαίνουν πέρα από τις οργανωμένες προσπάθειες, πληρωμένων ατόμων που βρίσκονται στην υπηρεσία συνασπισμένων ομάδων και κέντρων εξουσίας. Κι ενώ οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δημιουργούν τις κοινωνίες, οι εξουσίες είναι αυτές που τις εξουσιάζουν, τις διαφεντεύουν και τις κατευθύνουν ανάλογα με τους στόχους και τις επιθυμίες τους.

Όταν οι στόχοι των ανθρώπων και των εξουσιών συμπίπτουν, οι κοινωνίες ευημερούν, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να απορρέουν από την ποικιλία των απόψεων και των εγγενών ατομικών διαφορών. Αλλά όταν οι στόχοι της κοινωνίας διαφέρουν από τους στόχους της εξουσίας, τότε οι κοινωνίες δεν ευημερούν, και οι εξουσίες δημαγωγούν για να κρατήσουν τις κοινωνίες υπό τον έλεγχο και την καθοδήγησή τους.

Ταπράγματα δεν θα αλλάξουν επειδή τα ονοματίσανε αλλιώς, εκείνοι που ήθελαν να τα αφανίσουν. Όσο τα ζούνε στην ψυχή τους οι άνθρωποι, τα πράγματα θα υπάρχουν. Σας "διαβάζω" λοιπόν, το άρθρο και συγχωρήσατέ μου τις παρεμβάσεις επί των παραγράφων (χάριν εμφατικής υποσημείωσης των σημαντικότατων ζητημάτων που θέτει ο αρθρογράφος):

Ἔφτασε πάλι ἡ ἐπέτειος τῆς ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας καί πᾶμε γιά μιάν ἀκόμη φορά νά τήν προσπεράσουμε χωρίς νά ἀποκτήσουμε τήν παραμικρή ἰδέα γιά τό νόημά της. Τίς σκέψεις αὐτές πυροδότησε ἡ παρουσία μας σέ διάλεξη γιά τήν Ἐπανάσταση ὅπου ἐγέρθησαν πάλι τά γνωστά ἀναπάντητα ἐρωτήματα, διατυπώθηκαν πάλι οἱ μετανεωτερικοί μῦθοι γιά τήν προέλευσή της ἀλλά καί βεβαιώθηκε πώς ἡ ἀρρώστεια τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους εἶναι πολύ βαθύτερη ἀπό τήν οἰκονομική δυσπραγία τῶν τελευταίων 7 χρόνων.

Δέν θά μείνω στά ἐπιμέρους ζητήματα πού ἀκούστηκαν, π.χ.

• τῆς γνωστῆς ἄμεσης (καί ἀνεδαφικῆς) σύνδεσης τοῦ ‘21 μέ τήν Γαλλική Ἐπανάσταση, 

• ἤ πώς τά φιλελεύθερα πολιτικά κείμενα τῶν ἐπαναστατῶν – σάν τῆς Ἐπιδαύρου – ἦταν μόνο γιά τά μάτια τῶν Εὐρωπαίων (τή στιγμή πού τά συνέτασσαν ἐπαναστάτες / καρμπονάροι καί στήν Εὐρώπη κυριαρχοῦσε ἡ ἀπολυταρχία καί ἡ Ἱερά Συμμαχία!), 
• ἤ πώς ἡ ἔμπνευση τοῦ ‘21 ἦταν ἡ ἀρχαιότητα κι ὄχι τό Βυζάντιο (ὅταν ὅλοι οἱ ἀγωνιστές ἀναφέρονται στήν Πόλη, στόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο κτλ). 

 Θά σημειώσω ὅμως τόν διάλογο πού ἀκολούθησε σχετικά μέ τήν μελέτη τῆς ἱστορίας τοῦ ‘21 στό ἑλληνικό Πανεπιστήμιο. Ρώτησα λοιπόν τήν καθηγήτρια ἄν θεωρεῖ πώς ἡ Ἐπανάσταση αὐτή, ἡ ληξιαρχική πράξη γέννησης τοῦ κράτους στό ὁποῖο ζοῦμε, ἔχει τή θέση πού τῆς ἀξίζει στά προγράμματα σπουδῶν τῶν ἱστορικῶν Τμημάτων τῆς χώρας. Γιατί μέ μιά ματιά σέ 4-5 ἐξ αὐτῶν διαπίστωσα πώς τά σχετικά μαθήματα εἶναι μία ἐλάχιστη μειοψηφία μέσα σέ ἑκατοντάδες ἄλλα ἀπίθανα, ὅσον δέ ἀφορᾶ τά διδακτορικά ἐκεῖνα βρίσκονται κοντά στό ἀπόλυτο μηδέν. Ἡ ἀπάντηση ἦταν κάτι περί συνολικῆς θεώρησης, περί διεπιστημονικῆς ματιᾶς κτλ. Ἐπέμεινα ρωτώντας συγκεκριμένα γιά τούς ἱστορικούς καί ἡ περίεργη ἀπόκριση ἦταν πώς “τήν μελετοῦν ἀλλά δέν γίνεται ΟΛΑ τά διδακτορικά νά ἀφοροῦν τήν Ἐπανάσταση” (τή στιγμή πού δέν ἀσχολεῖται ΚΑΝΕΝΑ). 

Κι ὅταν ἔφερα τό παράδειγμα τῶν ἀγγλικῶν δανείων πού ἀκόμα δέν ξέρουμε ἄν μᾶς κατέστρεψαν πυροδοτώντας τόν Ἐμφύλιο ἤ ἄν μᾶς ἔσωσαν δεσμεύοντας τήν Ἀγγλία στό πλευρό μας, “πληροφορήθηκα” πώς δέν ὑπάρχει κεντρική κατεύθυνση καί καθένας ἐπιλέγει νά ἀσχοληθεῖ μέ ὅ,τι θέλει. Στήν τελευταία παρατήρησή μου γιά τό περιρρέον πνευματικό κλῖμα πού ἐπιβάλλει τήν κατεύθυνση, ἡ ἀπάντηση ἦταν πώς μόνο “ἄλλα” καθεστῶτα ἦταν ἐκεῖνα πού ἐπέβαλαν μιά συγκεκριμένη κατεύθυνση!!! (δηλαδή;;;)
 
Ἔχουμε λοιπόν στό 

• Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο μόνο τήν κ. Μαρία Εὐθυμίου νά διδάσκει τήν ἐπαναστατική περίοδο τοῦ 1821, 
• ἐνῶ στό Ἰόνιο Πανεπιστήμιο μόνον ὁ κ. Διονύσιος Τζάκης.
•  Χειρότερα εἶναι τά πράγματα στό Τμῆμα Πολιτικῆς Ἐπιστήμης καί Ἱστορίας στό Πάντειο, ὅπου ἀνάμεσα στούς Ἀλ. Ἡρακλείδη, Δημ. Χριστόπουλο, Στ. Πεσμαζόγλου κτλ καί τά δεκάδες ἀπίθανα μαθήματα (ὅπως “Οἱ Κομματικές Οἰκογένειες στήν Εὐρώπη” ἤ “Ἀλβανική Ἱστορία καί Πολιτισμός”) ἡ Ἐπανάστασή μας ἔχει ἐξαφανιστεῖ, τό δέ μόνο μάθημα πού θά μποροῦσε νά σχετίζεται (“Ἱστορία ἑλληνικοῦ κράτους, 19ος-20ος αἰώνας”) τό διδάσκει ἡ …Χριστίνα Κουλούρη! 
• Ὁμοίως στό ἀκόμη πιό “ἐξωτικό” πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ Τμήματος Κοινωνικῆς Ἀνθρωπολογίας καί Ἱστορίας στό Πανεπιστήμιο Αἰγαίου, δέν ὑπάρχει οὔτε μία σχετική νύξη μεταξύ τῶν 70 συνολικά μαθημάτων! Γιά νά μήν μποῦμε στό ἀκόμη πιό σοβαρό θέμα τοῦ τί ἀκριβῶς (καί πῶς) διδάσκεται…

 Ἡ ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 λοιπόν δέν εἶναι μόνο πού ἀπέτυχε, ἀφήνοντας στούς ξένους νταβατζῆδες (μέχρι σήμερα!) τό κουμάντο τοῦ κράτους πού αὐτοί ἔστησαν, εἶναι καί πού δέν ἔχει ἀκόμη κατανοηθεῖ ἀπό τούς νεώτερους Ἕλληνες. 

Τά κυριότερα ἐρωτήματα πού σφράγισαν τόν Ἀγώνα παραμένουν ἀναπάντητα: 

• ἦταν ἐθνική ἤ χριστιανική ἡ ἐξέγερση; 
• ἡ Φιλική Ἑταιρεία πῶς ἐξαφανίστηκε;
• ὁ ἐμφύλιος ὀργανώθηκε ἔξωθεν ἤ ἁπλῶς προέκυψε ἔσωθεν;
• οἱ ἀγγλικές λίρες μᾶς ἔσωσαν ἤ μᾶς δίχασαν; 
• οἱ Μαυροκορδάτοι ἦταν ἤ ὄχι πράκτορες;
• τόν Καποδίστρια τόν φάγανε οἱ Μαυρομιχαλαῖοι ἤ ἦταν πίσω τους ἄλλοι; Κτλ, κτλ.

Μέ ὅλα αὐτά τά θέματα ἀνοιχτά καί ἀμφισβητούμενα, ὅταν γιά κάθε ἐνδιαφέρουσα καί σοβαρή ἀπάντηση προστρέχεις σέ συγγραφεῖς μή ἱστορικούς (παλιότερα Γ. Σκαρίμπας καί Κυρ. Σιμόπουλος, τώρα Γ. Καραμπελιάς), τό ἑλλαδικό Πανεπιστήμιο παραμένει στόν κόσμο του, τρέχοντας πίσω ἀπό κάθε δυτική μόδα καί ἀγνοώντας τήν ἀνάγκη αὐτοῦ τοῦ τόπου γιά αὐτογνωσία. Κι ἔχει συχνά καί τό θράσος νά περιφρονεῖ ὡς μή ἐπιστημονική τήν δουλειά ὅποιων τό ὑποκαθιστοῦν λόγῳ τῆς διαρκοῦς ἀπουσίας του! 

 Γιατί εἴπαμε ὅτι τούς πληρώνουμε οἱ Ἕλληνες φορολογούμενοι ὅλους αὐτούς;
antifonitis.gr

Σημείωση: Ετούτο το σημείωμα αναρτήθηκε, με αφορμή μια "διαφωνία" για τις ελευθερίες του ανθρώπου, και για το πού αυτές είναι γραμμένες. Οι ελευθερίες του ανθρώπου είναι γραμμένες στο DNA του, κι όχι στα κιτάπια του κοινοβουλίου. [Αυτή είναι η διαφορά μας με την Δύση και τον πολιτισμό "της".] Γιατί τα κιτάπια του όποιου κοινοβουλίου αλλάζουνε, και μπορεί να σβήσουνε τις "παραχωρημένες" ελευθερίες.  Αλλά ο άνθρωπος που ζει θα εξακολουθήσει να θέλει να κοινωνεί (κι όχι απλώς να επικοινωνεί),  να μιλάει, να δημιουργεί, κλπ. Δεν θα σταματήσει να θέλει την "κοινωνία" με τον διπλανό του, τον οικείο, τον όμοιό του. Θα θέλει να αντιστέκεται στον περιορισμό, στην λοβοτομή του ναζισμού, ή του όποιου άλλου -ισμού. Θα θέλει την ελεύθερη και συνειδητή σκέψη. Θα θέλει και θα πιστεύει πως δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Δεν θα πιστεύει πως του είναι απαγορευμένο να το θέλει. Σήμερα, θέλουν να θέλουμε να υποβληθούμε σε μνημόνιο και ότι δεν είναι επιτρεπτή καμμία σκέψη για άλλο τρόπο διαφυγής από την καταστροφή μας.

Η φετινή 25η Μαρτίου, τί είναι Έλληνας, και πώς θα διασωθεί ο Ελληνικός τρόπος...

 

Οι μαθητικές εκδηλώσεις εορτασμού της Επανάστασης για την αποτίναξη του ζυγού της τουρκοκρατίας  έτυχαν σχολιασμού από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου. Διαβάζω στον Τύπο
πως «Γιορτάζουμε σήμερα μία από τις κορυφαίες στιγμές του λαού μας και η σκέψη μας πάει όχι μόνο στους ήρωες της επανάστασης, αλλά στις αφανείς γυναίκες και τους άντρες, που με αυτήν την τιτάνια θέληση τους έβαλαν τα θεμέλια εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε τα καλά της δημοκρατίας, της ελευθερίας». Αυτό δήλωσε ο υπουργός Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, μετά το πέρας της μαθητικής παρέλασης στο κέντρο της Αθήνας για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821.

«Νομίζω, η μέρα σήμερα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε όλους εκείνους και εκείνες που έδωσαν και στη συνέχεια αγώνες για περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, και μας πέφτει βαρύ το φορτίο να συνεχίσουμε σε αυτά τα χνάρια, βαθέματος της δημοκρατίας και εξασφαλίζοντας αξιοπρεπείς όρους καθημερινότητας για όλους τους πολίτες της χώρας», πρόσθεσε ο Κώστας Γαβρόγλου.

Από την πλευρά του, ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, επεσήμανε ότι η αυριανή ημέρα δεν σηματοδοτεί μόνο την εθνική επέτειο, αλλά ταυτόχρονα, την συμπλήρωση 60 χρόνων από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Το ζητούμενο είναι, αυτά τα παιδια που παρήλασαν σημερα, να μην απογοητευτούν από την Ευρώπη», δήλωσε το κυβερνητικό στέλεχος.

Στη συνέχεια, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, ο Δημήτρης Κωσταντόπουλος, επεσήμανε ότι τα παιδιά «εγγυώνται με την καινοτομία, την έρευνα, την αυριανή ανάπτυξη για τη χώρα».

«Για εμάς τους μεγαλύτερους, αυτό που προέχει είναι η σύμπνοια για να βγάλουμε τη χώρα από το αδιέξοδο», συμπλήρωσε.
 
Αυτά διαβάζω στον Τύπο, κι η τελευταία δήλωση περί της απαιτούμενης "σύμπνοιας των μεγαλυτέρων για να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο", μου ακούγεται σαν ένας παπαγαλισμός μικρού παιδιού, που του υπαγορεύουμε να τον λέει, περιμένοντας πως δεν θα σκοτώσει το αδερφάκι του που θέλει αυτό να κρατάει το μοναδικό τους παιχνίδι.

Είναι τόσο μικρόνοη τούτη η διαπίστωση, που είναι φανερό πως ένας τέτοιος (και πολλοί παρόμοιοι) πολιτικός λόγος, είναι η αιτία που σήμερα βρισκόμαστε σε τέτοια αβυσσαλέα κρίση. Γιατί αν κάτι τόσο αυτονόητο δεν έχει ήδη κατανοηθεί κι ενσωματωθεί στα χρειαζούμενα μέτρα και βήματα, είναι ακατάλληλη, λόγω ευήθειας όλη  η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία και τάξη που διαχειρίζεται τις τύχες του τόπου. Από αυτήν την κρίση δεν πρόκειται να βγεί η χώρα, αν δεν εξαφανισθούν τέτοιες ρηχές κι ανέλπιδες πολιτικές πρακτικές, θέσεις και προτάσεις.

Ο Υπουργός μας, στάθηκε στην παρακαταθήκη που άφησαν σ' εμάς, οι αγωνιστές πρόγονοί μας. Μα η παρακαταθήκη τους δεν ήταν να δώσουν την ζωή τους για να ζούμε εμείς ελεύθεροι. Η παρακαταθήκη τους ήταν να αγωνιζόμαστε για κάτι που είναι πολυτιμότερο από την κάθε χαμοζωή. Να αγωνιζόματε για την ελευθερία και την αλήθεια. Γι' αυτό έδωσαν την ζωή τους. Για να πετύχουν αυτό που εκείνοι θεωρούσαν σημαντικό: να ζούν εν ελευθερία, ή να πεθάνουν, μαχόμενοι γι' αυτήν.

Μ' αυτά που είπε ο Υπουργός μας, είναι αλήθεια πως δεν φοβήθηκε προηγούμενους συναδέλφους του, και νεωτεριστές της Ιστορίας, που επιμόνως προσπάθησαν να απομυθοποιήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, και να αρνηθούν "ως μύθο" την προσφορά και την αυτοθυσία ακόμη και των γυναικών της επανάστασης. Αλλά, πλανεύτηκε στην προβολή της ενέργειας της ιδέας της επανάστασης.

Οι αγωνιστές του '21 δεν πολέμησαν για την δημοκρατία, όπως την εννοούμε σήμερα. Δεν θα μπορούσαν, εξ άλλου, να την σκεφτούν καταντημένη σε τέτοιο χάλι που την έχουμε περιαγάγει εμείς. Σήμερα, λέμε δημοκρατία, κι εννοούμε ό,τι θέλει ο καθένας.

Οι πολεμιστές του '21,  αγωνίστηκαν για να γίνει το "ποθούμενο", για να ζούνε, δηλαδή, και να εκφράζονται οι άνθρωποι, κυρίαρχα στον τόπο τους. Να γιορτάζουν, να παντρεύονται, να πανηγυρίζουν, να δημιουργούν, να μιλάνε, να τρυγάνε, να πουλάνε και ν' αγοράζουν, ελεύθερα. Χωρίς την μπότα και την σπάθα του κατακτητή.

Η δημοκρατία ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει. Δημοκρατία στα λόγια και αδιέξοδο στην πράξη, δεν σημαίνει δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι ποιοτική -κι όχι ποσοτική- ιδιότητα της πολιτείας. Δημοκρατία στην πράξη για τους λίγους κι απαγόρευση με τον νόμο για τους πολλούς, σημαίνει πολιτική σοφιστεία ενάντια στους πολίτες και δυνατότητα ασυδοσίας για τους πολιτικούς. Κάτι σαν ισότητα των πολιτών και, παράλληλα -για τους πολιτικούς μόνο- βουλευτική ασυλία και (μη) ευθύνη υπουργών. Αυτές (βουλευτική ασυλία και μη ευθύνη υπουργών) διέπουν την ατιμωρησία των πολιτικών, για όσα και να κάνουν σε βάρος μας, μύρια,  κακά, παράνομα κι εθνικά εικίνδυνα πράγματα.

Κι όσο για το βάθεμα της δημοκρατίας, που  μας καλεί, με την ευκαιρία της ημέρας,  ο κ. Υπουργός, σήμερα, την έχουμε τόσο πολύ βαθύνει, που ήδη την έχουμε χωμένη σε τάφο. Δεν φαίνεται καν. Κι αν συνεχίσουμε να τη βαθαίνουμε κι άλλο, θα την χάσουμε από τα μάτια μας και θα πρέπει να αλλάξουμε ιστορική περίοδο, για να την ξανασυναντήσουμε, ίσως, σε έναν άλλο κύκλο της ιστορικής ζωής.

Δημοκρατία δεν σημαίνει ισότητα στα καταναλωτικά αγαθά που απολαμβάνουμε και που καταναλώνουμε. Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία στην απόφαση, στην ζωή, την κρίση, την δράση, την συνεργασία, την σύμπραξη, την αντίρρηση, την τιμωρία. Ελευθερία στην προτίμηση, στην επένδυση, στην φυγή, στην έλευση, στην παραμονή, στην δημιουργία, στην τέχνη, στον έρωτα, στην επιχειρηματικότητα. 

Κι αυτά κανείς δεν μπορεί να μας τα δώσει, ή  να μας τα "επιτρέψει". Μπορεί μόνο να μας τα στερήσει, αν μας απαγορεύσει ή αν μας εμποδίσει να τα θέλουμε, ή αν τεχνηέντως μας εμποδίσει από το να μπορούμε να τα κάνουμε.

Το δυστύχημα είναι, πως ακόμη και μέσα στη σκλαβιά του κατακτητή, ο αγωνιστής του '21 ήθελε να τα κάνει όλα αυτά. Ενώ εμείς, μέσα στην σαλαμοποιημένη ελευθερία της ευρώπης, επειδή τίποτε από αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν μπορούμε, ούτε μας επιτρέπεται να τα θέλουμε, ή να τα ονειρευόμαστε. Κι αυτό δεν το άλλαξε ούτε η επαναστατική αριστερή μας διακυβέρνηση, παρόλες τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις και τις διακηρύξεις της, ότι προτίθεται να αλλάξει όχι μόνο την Χώρα, αλλά και την.... Ευρώπη, ολόκληρη!

Είναι προφανές το γιατί: Δεν πίστευε, παρά μονάχα σε ένα  πράγμα, στην αναρρίχηση στην εξουσία. Κι όταν η πίστη είναι τόσο ρηχή και τόσο εστιασμένη σ' ένα μικρό, ασήμαντο και παροδικό σκοπό, τίποτε δεν προφταίνει να ριζώσει και να βλαστήσει. Τίποτε. Εκτός από ένα πράγμα, που θέλει ελάχιστο χρόνο για γίνει, κι άπειρο χρόνο για να αποτραπεί: κι αυτό είναι η απόλυτη καταστροφή! Κι αυτή η καταστροφή υλοποιείται κάθε μέρα που περνάει, κι όλο και πιο αναπότρεπτη γίνεται. Όλοι βλέπουμε τις ατυχείς, τις αλυσιτελείς, ρηχές κι άπνοες προσπάθειες της αριστερής απεγνωσμένης εξουσίας, που διακινούν το μηδέν και μαζί εξασθενούν κι εξαϋλώνουν τον κοινωνικό, τον οικονομικό και τον εθνικό ιστό της χώρας.

Κι όσο για τα 60χρονα της Ευρώπης, που θέλει ο δήμαρχός μας να τα γιορτάσουμε, ας το ξανασκεφτούμε:  να τα γιορτάσουμε σαν μνημόσυνο των ευσεβών μας πόθων, ή σαν αποφράδα επέτειο της κατάρρευσης του πολιτισμού; Γίνεται να γιορτάζουμε την συσσωμάτωση της οικονομικής ισχύος ευρωπαϊκών κρατών εναντίον της συνύπαρξης των εθνικών οντοτήτων που από κοινού επιθυμούν την συνδημιουργία και την συνεργασία;

Η ίδρυση της Ευρώπης, de facto στόχευσε ενάντια στις οικονομίες μεμονωμένων χωρών, κι είναι πια προφανές ότι ευνοεί τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες που απορρόφησαν ή εξουδετέρωσαν τις μικρότερες,  τις οποίες μάλιστα περιήγαγαν σε θέση απόλυτης εξάρτησης. Έτσι, τους στέρησαν την ελπίδα της εθνικής επιβίωσης, και τις κατέστησαν πολιτείες χωρίς πολιτικό σκοπό, πέραν εκείνου της εξόφλησης ατέρμονων δανείων. Έτσι, η Ευρώπη δείχνει το αληθινό της πρόσωπο, και τα χαρακτηριστικά της που είναι είναι απληστία, φεουδαρχία, κυνισμός, αποικιοκρατία, καταλήστευση τοπικών πόρων, εμπόριο πολέμου. 

Γι' αυτό οι νέοι που σήμερα παρήλασαν, σίγουρα θα απογοητευτούν από αυτήν Ευρώπη, αν δεν είναι ήδη απογοητευμένοι. Κι είμαστε όλοι μας υπόλογοι για το πόσο  συντελέσαμε, ενεργητικά ή ακούσια, στο να καταστούν οι σημερινοί νέοι "χαμένοι". Εθνικά χαμένοι,  πορευόμενοι χωρίς ταυτότητα στο αύριο της υποδούλωσης και της αποικιοκρατίας, κι ατομικά χαμένοι, ως ανίδεοι για ό,τι συντελείται μπροστά στα μάτια τους, χωρίς γνώση, χωρίς ικανότητα και δυνατότητα για επιστημονικό και λογικό έλεγχο, θεμελίωση και κρίση, μεγαλωμένοι σε κλειστά σχολεία για λόγους... επανάστασης(!)

Τί νά 'ναι άραγε σήμερα ο Έλληνας; Αντιγράφω για τις ανάγκες του ιστολογίου, ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε (ανάμεσα σε πολλούς άλλους και) ο κ.  Χρήστος Γιανναράς, εδώ και καιρό,   (huffingtonpost.gr)  για την ελληνική ταυτότητα, την σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου: " Άρα πώς συνοψίζουμε, πώς ορίζουμε, τί είναι Έλληνας; (...) Πού βασίζετε τις όποιες ελπίδες σας δεδομένου ότι έχετε γράψει πως ο ελληνικός τρόπος ίσως να μπορέσει να σωθεί και να επικοινωνηθεί από άλλους λαούς, Λάπωνες, Αργεντινούς…"

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 


Εγώ θα έλεγα ότι ο ορισμός του Έλληνα είναι το πολιτικόν ζώον. Ο άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν, ο Έλληνας είναι ζώον πολιτικόν. Μετέχει στο αγώνισμα της πόλεως, της συνύπαρξης.

(...)
Το λέω σαν συλλογισμό ότι αυτό που πρότειναν οι Έλληνες μέσα στην ιστορία, βίωσαν και παρουσίασαν ως πρόταση, νομίζω ότι είναι τόσο ενδιαφέρον και πολύτιμο για την ανθρώπινη ιστορία που δεν μπορεί, κάπου θα διασωθεί, κάποιοι θα το καταλάβουν. Θα είναι στους Λάπωνες; Θα είναι στη Νιγηρία; Δεν ξέρω, αλλά ο συλλογισμός μου λέει ότι κάπου θα διασωθεί.


Δημοσιογράφος: Ίσως να το καταφέρουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας εάν το επεξεργαστούν καλύτερα.

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 

Δεν ξέρω, γιατί οι Ευρωπαίοι πλέον έχουν παγιωμένους εθισμούς στον ατομοκεντρισμό. Υπάρχει μεγάλο και σημαντικό ρεύμα conversion, καθολικών ή προτεσταντών που στρέφονται στην ορθοδοξία.

Αλλά βλέπετε σε αυτούς τους μεταστραμμένους, χωρίς να θέλω να το κάνω απόλυτο, βλέπετε ότι κάτι παραμένει, γιατί η εκκλησία δεν μεταδίδεται ως ιδεολογία που την επιλέγω, τα δόγματα που λένε σήμερα.

Η εκκλησία μεταγγίζεται με το γάλα της μάνας. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο εντάσσεσαι. Έχω και λέω πάντοτε -γιατί μου αρέσει αυτό- την εξής ιστορία:


Μετά την χούντα συζητούσαν στη Βουλή τον καταστατικό χάρτη της εκκλησίας και πήρε το λόγο ο Ηλίας Ηλιού, της Αριστεράς και είπε «Κοιτάξτε, εγώ είμαι άθεος, αλλά νομίζω ότι γι’ αυτό το θέμα έχω την τάδε γνώμη». Έπειτα από μερικές ημέρες συζητούσαν και πάλι στη Βουλή την απόφαση του Καραμανλή να βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ. Παίρνει και πάλι το λόγο ο Ηλιού και λέει: «Εμείς της Αριστεράς σας λέγαμε πάντα ότι η Ελλάδα έπρεπε να βγει από το ΝΑΤΟ και να τώρα που έρχεται η Δεξιά να το κάνει αυτό και όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτός που έρχεται τη δωδέκατη ώρα είναι δεκτός». Λοιπόν η πρώτη φορά που στη Βουλή των Ελλήνων παραπέμψανε στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ήταν από έναν άθεο. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να σας πω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν άθεοι και ένθεοι. Υπάρχει μια παράδοση βιωματική στην οποία εντάσσεται το παιδί και αργότερα την απορρίπτει, το παίζει άθεος, αλλά έχει μυηθεί, έχει μπει σ΄ έναν τρόπο σχέσης και ο τρόπος αυτός είναι απτός. Ο ελληνισμός σώθηκε στα 400 χρόνια σκλαβιάς, όχι επειδή κάναμε κατήχηση, αλλά γιατί ανάβανε το καντήλι, ζυμώνανε πρόσφορο, κάνανε αγιασμό και κυρίως πήγαιναν στην εκκλησιά, ήταν το κεντρικό κοινωνικό γεγονός, ήταν γιορτή, πανήγυρις.

Ο διχασμός των Ελλήνων είναι δείκτης μιμητισμού και αμάθειας

 

Ανάμεσα στις μέρες που έρχονται, είναι κι η μέρα μνήμης του ξεσηκωμού για την εθνική μας παλιγεννεσία. Κάποιοι θα θεωρήσουν τη μέρα τούτη, μέρα άχρηστης μνήμης, άλλοι πάλι, ανάγκη για πανηγυρική κι αθάνατη μνήμη, κι άλλοι δεν θα ξέρουν τί και γιατί θυμόμαστε και τιμάμε τούτη τη μέρα.

Αυτοί, θα θεωρούν τις εκδηλώσεις μνήμης, άχρηστες, και την σχετική περίοδο της Ιστορίας, να χαρακτηρίζεται από την έντονα ρατσιστική συμπεριφορά των Ελλήνων έναντι των κατακτητών τους (ειπώθηκε, ακόμη κι αυτό!).

Αυτοί θα ζητάνε, τουλάχιστον, την κατάργηση των εκδηλώσεων μνήμης,  και την διαγραφή της Ιστορίας, αν δεν καταδικάζουν μάλιστα, στο αιώνιο πύρ, τον ρατσιστή έλληνα που δεν καθότανε στ' αυγά του, αλλά ήθελε επανάσταση για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Οι αιτίες του κακού; Πολλές! Μια η επίδοξη και μια η καθεστηκυία εξουσία, μια η "κοινωνία" που δεν ξέρει τί θέλει, μια η δική μας ολιγωρία, μια η μόδα, άλλη τα συμφέροντα! Κι  εμείς; Αλήθεια, εμείς, τί κανουμε για να νοιώθουμε ενσυνείδητοι κι όχι αυτόματοι, για να καταλαβαίνουμε κι όχι για να ακολουθούμε; Για να ζούμε και να βιώνουμε, κι όχι απλά-κινηματογραφικά- να ξεδιπλώνουμε ως εικόνες τα δρώμενα στην ζωή μας; 

Αντιγράφω λοιπόν, για τις ανάγκες του ιστολογίου, ένα απόσπασμα από την συνέντευξη, που έδωσε (ανάμεσα σε άλλους, και) ο κ.  Χρήστος Γιανναράς  (huffingtonpost.gr)  για την ελληνική ταυτότητα, την σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο, :

Στην παρατήρηση του δημοσιογράφου: (...) δεν μπορώ να μη σχολιάσω αυτό που συμβαίνει σήμερα, όπου δεν ξέρουμε τι ακριβώς είμαστε και τι θέλουμε. Είμαστε Ευρωπαίοι; Έλληνες; Από τη μια μισούμε την Ευρώπη και από την άλλη θέλουμε να είμαστε μέρος της. Παράλληλα, ουκ ολίγοι στην πατρίδα μας νιώθουν άβολα με το να δηλώσουν Έλληνες, προτιμούν να ανήκουν, όπως λένε, στην κατηγορία των ανθρώπων γενικά και αόριστα, ο εθνικός προσδιορισμός τους απωθεί.

Ο Χ. Γιανναράς απαντά: 

"Κοιτάξτε, αυτά νομίζω, ταπεινά φρονώ, ότι είναι συμπτώματα μιας φοβερής πτώσης του επιπέδου. Οι άνθρωποι δεν προβληματίζονται, δεν σκέπτονται. Αυτό το δίλημμα, του πόσο είμαστε Έλληνες ή Ευρωπαίοι είναι ένα ψευτοδίλημμα που γεννήθηκε τους τελευταίους αιώνες, βέβαια αρκετά εγκαίρως, από τον Κοραή.

Αυτός είναι ο κακός δαίμων του ελληνισμού, όπως τον χαρακτηρίζει ο Ράνσιμαν, διότι έφτιαξε μια θεωρία ότι την αρχαία Ελλάδα τη διέσωσε η Δύση. Ποια Δύση; Η Δύση των βαρβάρων, the barbarian west, που έφτασαν -σε ένα πρωτόγονο επίπεδο- στην Ευρώπη από τον τέταρτο ως  τον έκτο αιώνα.

Αυτοί λοιπόν μετά την πτώση της Κωνσταντινούπουλης, εμφανίσθηκαν ότι διέσωσαν την αρχαία Ελλάδα.

Εμείς με την τουρκοκρατία, λέει ο Κοραής, χάσαμε κάθε συνέχεια. Επομένως, εάν θέλουμε να γίνουμε Έλληνες, πρέπει να γίνουμε πρώτα Ευρωπαίοι, για να γίνει μετακένωση της ελληνικότητας. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να φτιάξουμε ένα κράτος μιμητικό, ένα κράτος μεταπρατικό. Τα πάντα είναι αντιγραφή. Εκεί είναι ο πολιτισμός, εκεί είναι τα φώτα. Ό,τι ήταν εδώ, θεωρείτο καθυστέρηση, βαρβαρισμός. Οπότε καταλαβαίνετε ότι επάνω σε αυτή τη σχιζοφρένεια έχει οικοδομηθεί ένα κράτος".

Έτσι, λοιπόν. Γι' αυτό στα μυαλά μας υπάρχει ταραχή και χάσμα. Γιατί κάποιοι μας είπαν πως δεν είμαστε αυτό που νοιώθουμε!

Και κάποιοι άλλοι, για να μας  διοικήσουν καλύτερα, περισσότερο πειθήνια, περισσότερο ελέγξιμα και συνεργάσιμα από την  πλευρά μας, μας κάναν "ευρωπαϊκό κράτος", κατά πώς ξέρανε, κι αφήσανε σ' εμάς (αν θα το θυμηθούμε, ή αν στο μεταξύ δεν μπερδευτούμε, ή αν τελικά μας το επιτρέψουν) να προβούμε αυτοβούλως στην εκ των υστέρων "μετακένωση της ελληνικότητάς μας". Σαν να επρόκειτο για αντιβίωση σε εφάπαξ δόση, σε ορισμένη ώρα!

Αλλά αυτοί που διαβάσανε τα ελληνικά πονήματα, κι είδανε τις μεγάλες και πανθρώπινες ιδέες, τον μόχθο, το τίμημα της προσπάθειας, την ύβρη, αλλά και την σοφία του πνεύματος, που όμοιά της δεν ξανάγινε μέχρι τότε, και που διαβάσανε ακόμη και τον λόγο του Ευαγγελίου, όλα αυτά τα χρησιμοποίησαν, όπως η κάθε εξουσία χρησιμοποιεί τα όπλα της! Δεν στάθηκε δυνατό να τα νοιώσουν, σαν που η δικιά τους η ζωή (και πολιτιστική πορεία) δεν είχε δημιουργήσει τέτοια έργα. Αυτοί, στο διάβα της ιστορίας τους, ζήσαν πολεμικά, κατακτητικά. αποικιοκρατικά, εξουσιαστικά.

Πώς λοιπόν να καταλάβουν, τον Ελληνικό τον τρόπο, του διαλέγεσθαι, του συμπράττειν, του κοινωνείν, του ανέχεσθαι, του ομονοείν, του λέγειν και θνήσκειν για υπέρτερα αγαθά;

Το μέγα μας κακό, την αρχομανία μας, την διδάχτηκαν πολύ καλά όλοι αυτοί οι κηδεμόνες μας. Και τώρα, με αυτό το ίδιο το όπλο μας, μας εξουσιάζουν και μας διαφεντεύουν. Εξουδετέρωσαν την επαναστατικότητα του φρονήματός μας και την αγάπη προς την ελευθερία μας, με τα καθρεφτάκια της οικονομικής άνεσης που είναι περιστασιακή και τις χαντρούλες του βιοτικού  επιπέδου, που είναι θέμα μόδας, τεχνολογίας και επικαιρότητας.

Κι όσο για την επαναστατικότητα του φρονήματος που διδάχτηκαν, αυτήν την κράτησαν για τον εαυτό τους, ενώ για την αγάπη και την εσωτερική ανάγκη προς την ελευθερία,  είπανε πως είναι η ευρωπαϊκή συμφωνία, που επιβάλλει να την έχει μόνο ο οικονομικά ανεξάρτητος για κάθε ανάγκη του από τρίτους, κι όχι ο εξαπατημένος, ή ο περιαχθείς σε κατάσταση ένδειας κι ανάγκης.

Η αφέλεια, ή η βλακεία του τελευταίου (του εξαπατημένου ή/και περιαχθέντος σε ένδεια και ανάγκη), και κυρίως των ηγετών και των εκπροσώπων του, καταδικάζει τον ίδιο να μένει στ' αμπάρια της Ιστορίας και του Πολιτισμού, και να σαπίζει στα αζήτητα του κόσμου της δημιουργίας και της παρουσίας.

Μπορεί, έτσι, τελικά, να αφανιστεί αυτός "ο λεκές" που διατρέχει τις ατέλειωτες δέλτους της ιστορίας, με την δια μακρών περιγραφόμενη πορεία και δημιουργία του στους αιώνες, απομυθοποιώντας την δόξα και τις βλέψεις των σημερινών μεγάλων του κόσμου.

Το χειρότερο δεν είναι, που όλα μπορεί να χαθούνε, αλλά είναι που οι κάστες ηγετών, και οι κάστες εκπροσώπων, αυτοί όχι! Αυτοί δεν θα χαθούνε ποτέ, γιατί διαπραγματεύονται χωριστά για τα προνόμια και τον λογαριασμό τους. ]Είδατε τώρα, που δεν θα περιορίσουν τις συντάξεις τους, ενώ πετσόκοψαν τις δικές μας;]

Αυτοί είναι πάντα η πηγή του κακού! Οι ασύνετοι  άρχοντες. Οι αρχόμενοι από τα πάθη τους. Γι' αυτούς, εμείς φταίμε. Γιατί από δική μας ολιγωρία, αφέλεια και αμέλεια τέτοιοι μας εξουσιάζουν. Πάντα από δική μας ολιγωρία κακοπαθαίνουμε και χανόμαστε, και στα μικρά, τα καθημερινά, και στα μεγάλα, τα διαρκή και παντοτινά. Γι' αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε την δική μας την ευθύνη.

Κυριακή Γ' των Νηστειών- της Σταυροπροσκυνήσεως

Στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής πια, κι ο δρόμος για το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού μικραίνει.

Διαβάζω στο Συναξάρι της ημέρας, γιατί η Κυριακή τούτη ονομάζεται «της Σταυροπροσκυνήσεως». Σας το μεταφέρω, έτσι όπως το προσέλαβα, για τη χάρη που έχουν οι εκφραστικές του εικόνες και την λεπτότητα της αίσθησης του αθλουμένου στην αρετή:

Σαν που είναι το μέσο της σαρακοστής, κι εμείς σε σταυρό ανεβαίνουμε, αφού τα πάθη μας, μας εξουδετερώνουν και μας καταρρακώνουν, πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν δείχνουμε αφροντισιά για την ψυχική μας βελτίωση. Έτσι, τούτη η μέρα, φέρνει κοντά μας τον ζωοποιό Σταυρό του Χριστού, γι ανακούφιση και στήριγμά μας, θυμίζοντάς μας το Πάθος του Χριστού μας. Κι ακόμη, για να μας παρηγορήσει, πως όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους εμάς, έτσι κι εμείς, κάτι πρέπει να κάνουμε για την αγάπη του. Βλέποντας, λοιπόν, όλες εκείνες τις δεσποτικές θλίψεις και τα μαρτύρια, του εξευτελισμού και «του πικρασμού», ανακουφίζονται οι δικές μας ασήμαντες θλίψεις και στενοχώριες, με την υπόμνηση και την ελπίδα ότι θα βρούμε κι εμείς παρηγορία και αμοιβή, όπως έγινε και για τον Χριστό, με την δόξα που έλαβε μετά από την Σταυρική του θυσία.

Και με άλλο τρόπο προβάλλεται η Σταυροπροσκύνηση: όπως οι στρατοκόποι -που απόκαμαν, αφού πορεύτηκαν μακρύ και δύσκολο δρόμο- αναπαύονται για λίγο, κάτω από «δένδρον ευσκιόφυλλον» που συνάντησαν, για να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους, και «ωσανεί νεαροί το λοιπόν της οδού διανύουσιν». Έτσι και εδώ, στον καιρό της νηστείας, οι Πατέρες εφύτευσαν τον Σταυρό του Χριστού μας στο μέσον της διαδρομής, για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, «ευσταλείς τε και κούφους ... τους κεκοπιακότας παρασκευάζων».

Κι άλλη μεγαλόπρεπη εικόνα αποδίδεται στη Σταυροπροσκύνηση: Πως η μέρα τούτη είναι όπως όταν παρίσταται ο Βασιλιάς, που «προπορεύονται τα εκείνου σημεία και σκήπτρα», και μετά, όταν φτάνει κι εκείνος, χαίρεται κι είναι ευτυχής για τη νίκη, και μαζί του χαίρει κι ο λαός του. Έτσι κι ο Χριστός μας, που πρόκειται να θανατωθεί δια του Σταυρού, δείχνει τον Σταυρό, το τρόπαιό του, με το οποίο θα κατανικήσει τον θάνατο, και θα αναστηθεί. Γι' αυτό προπέμπεται το Σκήπτρον του, η βασιλική του Σημαία, ο ζωοποιός Σταυρός: Για να μας ετοιμάσει να δεχτούμε τον Χριστό, και να επευφημήσουμε τον θρίαμβο της Ανάστασής του.

Παλαιοδιαθηκική είναι η επόμενη εικόνα: Η μεσοσαρακοστή μοιάζει με την Μερρά πηγή, όπου ο Μωϋσής «το ξύλον ενέβαλεν και εγλύκανεν αυτήν». Έτσι «και ο διαγαγών ημάς Θεός της νοητής ερυθράς, και του Φαραώ, τω ζωοποιώ Ξύλω του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού», γλυκαίνει την πικρία της μακράς νηστείας, και μας παρηγορεί καθώς βρισκόμαστε στην έρημο, μέχρι να μας ξαναφέρει, με την Ανάστασή Του, στην νοητή Ιερουσαλήμ.

Και τούτη: Ο Σταυρός λέγεται «Ξύλον ζωής», κι είναι εκείνο το ξύλο που ήταν φυτεμένο στον Παράδεισο της Εδέμ. Οι Άγιοι Πατέρες τούτο το ξύλο, το φύτευσαν στο μέσον της σαρακοστής, μαζί με την αμαρτία των πρωτοπλάστων, για να μας υπομνήσουν ότι με τούτο το ξύλο χάθηκε ο Παράδεισος για τον άνθρωπο, κι ότι με τούτο το ίδιο ξύλο, θα καταργηθεί και η αμαρτία που προκάλεσε την απώλεια του Παραδείσου. Από τούτο το ξύλο, θα έρθει η Σωτηρία μας.

Στα αναγνώσματα της ημέρας θα βρούμε πως η αγάπη του Αρχιερέα Χριστού για εμάς, είναι η αγάπη του ομολογημένου Θεού, που έζησε αναμάρτητος κοντά μας και που πάντα μπορούμε να προσφεύγουμε σ' αυτόν για να βρούμε επιείκεια, χάρη και βοήθεια.

Θα βρούμε ακόμη, την απόλυτη αγάπη του Χριστού μας, που μας καλεί κοντά του, μόνο εάν το επιθυμούμε. Γιατί μόνο τότε η επιλογή μας έχει αξία. Εάν γίνεται σε απόλυτη ελευθερία και συναίσθηση. Η επιλογή αυτή δεν είναι χωρίς ευθύνη και χωρίς υποχρεώσεις. Η αγάπη του Χριστού έχει κόστος και απαιτεί παρρησία πίστεως.

************************************

Επιστολή Παύλου, προς Εβραίους (κεφ. δ, εδ. 14 – κεφ. ε, εδ. 6)

14 ῎Εχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. 15 οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ' ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. 16 προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Κεφ. ε: 1 ΠΑΣ γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, 2 μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· 3 καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. 4 καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών. 5 οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ' ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε·6 καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Κατά Μάρκον (κεφ. η, εδ. 34 – κεφ. θ, εδ. 1)

34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Κεφ. Θ´1 ΚΑΙ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

 Αναδημοσίευση  από 15/3/2015

Β Κυριακή των Νηστειών - Μνήμη Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά

 

Συνεχίζοντας την πορεία μας στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, φθάνουμε στην Β΄ Κυριακή των νηστειών. Σαν σήμερα γιορτάζουμε τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, που υπήρξε από τους μεγάλους προμάχους της Ορθοδοξίας. Κι όπως οι πριν από αυτόν Άγιοι Πατέρες αγωνίσθηκαν για τον θρίαμβο της Ορθόδοξης πίστης, έτσι κι αυτός ο μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας, ακολουθώντας πιστά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, στερέωσε την Ορθοδοξία, στήριξε την πίστη των Ορθοδόξων έναντι εκείνων, που την πολεμούσαν και μάλιστα έναντι εκείνων που πολεμούσαν τον Ορθόδοξο μοναχισμό και τον ησυχασμό. Δείτε για τον Άγιο και κυρίως για το έργο του εδώ.

Ο Άγιος Γρηγόοριος ο Παλαμάς, γεννήθηκε το 1296 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιός δασκάλου αυτοκρατορικών τέκνων. Έτσι ορφανός που βρέθηκε, ανετράφη από παιδί στην βασιλική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Τελείωσε τις σπουδές του στην φιλοσοφία, την ρητορική και την φυσική. Κατά την αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης του πανεπιστημίου ανεφώνησε με θαυμασμό ότι αν ήταν παρών και ο ίδιος ο Aριστοτέλης θα τον επαινούσε.

Μετά τις σπουδές του, απέρριψε την προσφορά υψηλών αξιωμάτων, από τον αυτοκράτορα, εγκατέλειψε τα βασίλεια, και από είκοσι χρονών ασκήτευσε στο Άγιον Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του Βατοπεδίου, κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου, καθώς και στην ερημική τοποθεσία Γλωσσία, σημερινή Προβάτα. Ανεχώρησε από το Όρος για τα Ιεροσόλυμα, αλλά στην Θεσσαλονίκη είδε σε όραμα τον Άγιο Δημήτριο που του απαίτησε να μείνει και να μονάσει εκεί κοντά. Εμόνασε τότε στην Βέροια και τριάντα χρονών έγινε ιερέας. Εκεί πλήθη μοναχών και λαϊκών προσέτρεχαν να τον συμβουλευθούν. Μετά πέντε χρόνια, και λόγω εισβολής των Σέρβων, επέστρεψε στον Άθωνα, σε κοντινό κελί της Μεγίστης Λαύρας, όπου έφθασε σε μεγάλα ύψη φωτισμού και, εκεί, σε όραμα έλαβε εντολή να ασχοληθεί με δογματικά θέματα. Κατόπιν, λόγω της φήμης του, αναγκάσθηκε να γίνει ηγούμενος για ένα χρόνο στη μονή Εσφιγμένου. Αργότερα, έγινε και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης για δώδεκα χρόνια, αλλά μόνο στα μισά παρέμεινε, λόγω περιπετειών από τη δράση του, μέχρι και φυλακής.

Παραστάθηκε στις Συνόδους του 1341 και 1347 και πολέμησε τις κακοδοξίες των δυτικόφρονων Βαρλαάμ και Ακινδύνου.

Έγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα, ιδιαίτερα δογματικά, για να καταπολεμήσει τους αιρετικούς, όπως περί του Αγίου Πνεύματος, καθώς και επιστολές στους αντι-ησυχαστές, καθώς επίσης και διάφορα ομολογιακά κείμενα. Είναι ο θεολόγος της χάριτος, του ακτίστου φωτός.

Μετά από στασιμότητα πολλών αιώνων, ο Γρηγόριος πέτυχε να ανανεώσει την θεολογική ορολογία και να δώσει νέες κατευθύνσεις στην θεολογική σκέψη.

Ξεκίνησε από προσωπικές εμπειρίες και απέδειξε ότι το έργο της θεολογίας είναι ασύγκριτα ανώτερο από εκείνο της φιλοσοφίας και της επιστήμης.

Αξιολογεί την θύραθεν σοφία (την κοσμική και αποκτωμένη δια των αισθήσεων) ως περιορισμένη, αναφέροντας δύο γνώσεις, την θεία και την ανθρώπινη και δύο Θεϊκά δώρα, τα φυσικά για όλους και τα υπερφυσικά ή πνευματικά, που δίδονται όποτε θέλει ο Θεός, και μόνο στους καθαρούς και αγίους, στους τελείους. Η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας.

Οι αντίπαλοι του Παλαμά πίστευαν στο χωρίο του Ιωάννου ότι «τον Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» και κατηγορούσαν τους μοναχούς που είχαν θεοπτία, ως ομφαλοσκόπους.

Ο Γρηγόριος αντέτεινε ότι ο Κύριος είπε: «οι καθαροί στην καρδία τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8).

Θεμελιώδης προσφορά του Γρηγορίου στην θεολογία είναι η διάκρισις στην ουσία και ενέργεια του Θεού. Η ύπαρξη του Θεού συνίσταται σε δύο. Στην ουσία Του, η οποία είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη και ονομάζεται κυριολεκτικά θεότης (εδώ αναφέρεται το ουδείς εώρακε) και στις ενέργειές Του, τις λεγόμενες ιδιότητες ή προσόντα που είναι μεν άκτιστες, αλλά καταληπτές. Άλλο λοιπόν η θεότης και άλλο η βασιλεία, η αγιότης κ.λ.π.

Ο άνθρωπος είναι μίγμα δύο διαφόρων κόσμων και συγκεφαλαιώνει όλη την κτίση. Ακολουθώντας την Πατερική γραμμή σε σύγκριση με την πλατωνική και βαρλααμική ανθρωπολογία, θεωρεί ότι το σώμα του ανθρώπου δεν είναι πονηρό, αλλά αποτελεί κατοικία του νου, αφού μάλιστα καθίσταται και του Θεού κατοικία, έτσι μαζί με την ψυχή καθιστά τον άνθρωπο ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο.

Η αναγέννηση του ανθρώπου γίνεται με το βάπτισμα και η ανακαίνιση με την θεία Ευχαριστία. Είναι τα δύο θεμελιώδη μυστήρια, της θείας οικονομίας.

Το ουσιωδέστερο στοιχείο της διδασκαλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά συνίσταται στην ανύψωση του ανθρώπου υπεράνω αυτού του κόσμου. Η εμπειρία της θεώσεως είναι δυνατή από εδώ με την παράδοξο σύνδεση του ιστορικού με το υπεριστορικό.

Το φως που είδαν οι μαθητές του Χριστού στο Θαβώρ, το φως που βλέπουν οι καθαροί ησυχαστές σήμερα και η υπόστασις των αγαθών του μέλλοντος αιώνος, αποτελούν τις τρείς φάσεις ενός και του αυτού πνευματικού γεγονότος, σε μια υπερχρόνια πραγματικότητα.

Προβάλλει λοιπόν η Εκκλησία την μνήμη του στη δεύτερη Κυριακή, ως συνέχεια, τρόπον τινά και επέκταση της πρώτης Κυριακής, της Ορθοδοξίας.

Η μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά είναι ένα είδος δευτέρας «Κυριακής της Ορθοδοξίας».

Κοιμήθηκε σε ηλικία 63 χρονών στις 14 Νοεμβρίου από ασθένεια και αγιοποιήθηκε σύντομα. Το ιερό του λείψανο σώζεται σήμερα στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης.
  
Πηγή

Γιατί δεν χρησιμοποιούμε ελληνικές λέξεις;

 

Σε πειρασμό με βάζει πρωΐ-πρωΐ ο αγαπημένος μου εξάδελφος, που μου στέλνει αυτό το μήνυμα. Και δεν θα αντισταθώ, Θα το δείξω σε  όλους τους φίλους μου! Δεν ξέρω από πού και πώς σταχυολόγησε όλα τούτα τα στοιχεία, μα επειδή συνιστούν μια -καθόλου αμελητέα- όψη του κακού που μαστίζει την ζωή και την εθνική
μας επιβίωση, σας το μεταφέρω αυτούσιο:

Γιατί δεν χρησιμοποιούμε ελληνικές λέξεις;

Έχουμε τόσο ωραία και πλούσια γλώσσα, που είναι απορίας άξιο γιατί συνήθως χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις και εκφράσεις στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. (Γιατί έχει επικρατήσει η ιδεοληψία – και από τους δύο συνομιλητές - πως αν μεταχειριστούν την ξένη λέξη θα προκαλέσουν καλύτερη εντύπωση και ο λόγος τους θα γίνει πιο πειστικός; Πρόκειται άραγε για σύμπλεγμα κατωτερότητας;)

Θεωρούμε εκσυγχρονισμό την καθημερινή μας συνεννόηση σε αμερικανο-ελληνικά ή γαλλο-ελληνικά κλπ, διεκδικώντας παγκόσμια πρωτοτυπία.
 
Ποιος άλλος λαός (του οποίου η γλώσσα διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού) προσπαθεί να εξαφανίσει τον γλωσσικό του πλούτο;

Και σ΄ αυτό (δυστυχώς) είμαστε μοναδικοί . . . Προτιμούμε, για παράδειγμα, να λέμε (και το χειρότερο, να γράφουμε!): 

Πρεστίζ αντί κύρος
Καριέρα αντί σταδιοδρομία
Ίματζ αντί εικόνα
Σαμποτάζ αντί δολιοφθορά
Γκλάμουρ αντί αίγλη / λάμψη
Μίτινγ αντί συνάντηση
Κουλ αντί ψύχραιμος
Τιμ αντί ομάδα
Πρότζεκτ αντί σχέδιο / μελέτη
Ντιζάιν αντί σχέδιο
Τάιμινγκ αντί συγχρονισμός
Σπόνσορα αντί χρηματοδότης / χορηγός
Τσεκάρω αντί ελέγχω
Μοντάρω αντί συναρμολογώ
Ρισκάρω αντί διακινδυνεύω
Σνομπάρω αντί περιφρονώ / υποτιμώ
Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα σαν κι αυτά. Τόσες υπέροχες ελληνικές λέξεις, μένουν στα γλωσσικά ερμάρια (ντουλάπια), γιατί ξεχάσαμε (κάποιοι ίσως δεν έμαθαν ποτέ), πώς και πού να τις χρησιμοποιούμε για να αποδώσουν τα νοήματα όπως πρέπει . . .
Δυστυχώς το αρμόδιο Ελληνικό Υπουργείο, μαζί με το "Παιδαγωγικό Ινστιτούτο", όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση, με την κατάλληλη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας, αλλά κάνουν τα πάντα για την διάβρωση της. 

Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε, ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ TΟΥΣ και τι κάνει η Ελλάδα...

1. Ρωσία.
Διάταγμα του Προέδρου Πούτιν, το 2003, προβλέπει επιβολή αυστηρότατων προστίμων, σε όποιον τυχόν επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει το Λατινικό αντί του Κυριλλικού αλφαβήτου.
2. Ιαπωνία και Κορέα.
Απαγορεύουν όχι μόνο την οποιαδήποτε αλλοίωση του αλφαβήτου τους, αλλά και την χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών.
3. Κίνα.
Ίδρυσε ειδική Υπηρεσία των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, που επιβάλλει στους διαφημιστές να μην χρησιμοποιούν λογοπαίγνια που διαφθείρουν την γλώσσα.
4. Ισπανία.
Απείλησε με αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν η ΕΕ επέμενε στην υπόδειξη για την κατάργηση του "τήλδε", δηλαδή του τονικού τους σημείου, που μοιάζει με την δική μας (πρώην) περισπωμένη.
5. Γαλλία.
Ήδη προχωρά σε απο-αγγλισμό της γλώσσας της, διατηρεί μόνο της προερχόμενες από την Ελληνική γλώσσα και επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις κατά των τυχόν χρησιμοποιούντων αγγλικούς κυρίως τίτλους σε πινακίδες, διαφημίσεις κ.λ.π.
6. Ισραήλ.
- Ιδρυσε από το 1948, την Ακαδημία της Εβραϊκής γλώσσας.  

• Κατάφερε το1948 μετά από ….4.000!!! χρόνια να επαναφέρει και επιβάλει τη χρήση της αρχαίας - μέχρι τότε νεκρής - Εβραϊκής γλώσσας. 
•  Για να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιο τους με τις ονομασίες νέων φυτών, πραγμάτων, επιστημονικών όρων και δραστηριοτήτων, που δεν υπήρχαν στην αρχαία τους γλώσσα, δημιούργησαν νέες (εβραιογενείς) λέξεις.
• Κατέστησαν την ανανεωμένη, εμπλουτισμένη και ενισχυμένη αυτή γλώσσα τους, ενιαίο γλωσσικό όργανο εκπαιδεύσεως, διοικήσεως, αλλά και συγγραφής βιβλίων και δημοσιογραφίας, με αυστηρότατους ελέγχους και διαρκή εποπτεία, επιμελούμενοι την ορθή χρήση της.

7. Ε Λ Λ Α Δ Α. Επεμβάσεις στην γλώσσα μας τα τελευταία 35 χρόνια.

• α) Αν και δεν υλοποιήθηκε, αξίζει να καταγραφεί... Λέγεται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως Πρωθυπουργός το 1975, είχε καλέσει στο γραφείο του, τον Υπουργό Πολιτισμού Κ.Τσάτσο και τον επικεφαλής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Ευάγγ. Παπανούτσο και, μεταξύ άλλων, τους είπε ότι έπρεπε κάποια στιγμή να σκεφθούν το ενδεχόμενο να συνδυαστεί το Ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό και να εξετασθεί και το θέμα της φωνητικής γραφής!!!! Τότε, όπως διέρρευσε αργότερα, σαν ελατήρια πετάχθηκαν επάνω οι δύο συνομιλητές του και του δήλωσαν, χωρίς περιστροφές, ότι παραιτούνται. Ο Καραμανλής απέσυρε το θέμα και ο Κ. Τσάτσος, αργότερα, αφηγήθηκε: "Δεν πίστευα στα αυτιά μου"...
• β) Το 1976 ο Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης, με εγκύκλιό του, αυθαίρετα και αντιδημοκρατικά, καταργεί την καθομιλουμένη απλή καθαρεύουσα και επιβάλλει την Δημοτική. Δεν αρκείται, όμως, σε αυτό και εισάγει την παράλληλη διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας με μετάφραση των διδασκομένων κειμένων εις την Δημοτική. Αργότερα, δηλώνει ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο και σοβαρότερο λάθος της πολιτικής του καριέρας.
• γ) Το 1981 επιβάλλεται από την Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με Υπουργό Παιδείας τον Ελευθέριο Βερυβάκη, το μονοτονικό, με τροπολογία, που αιφνιδίως προτάθηκε κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η Βουλή των Ελλήνων, κατά την συνεδρίαση της 11-1-82 είχε περατώσει την συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μοναδικό άρθρο του Νόμου 1228, που αποτελούσε κύρωση της από 11-11-1981 πράξεως του Προέδρου της Δημοκρατίας "Περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως" (με ακριβώς αυτόν τον τίτλο δημοσιεύτηκε στο Α τεύχος της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως). Από πόσους Βουλευτές ψηφίστηκε η τροπολογία αυτή; Κατά δήλωση του αείμνηστου Παν. Κανελλόπουλου, ο οποίος δεν ήταν παρών στην συνεδρίαση, αφού ουδείς γνώριζε πως η Κυβέρνηση θα εισήγαγε αιφνιδίως, προσκολλημένο σε άσχετο, επουσιώδη νόμο, τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση, ψηφίστηκε από όχι από περισσότερους από τριάντα (30) βουλευτές... Αυτό επιβεβαιώνει και ο ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος (στο ΕΘΝΟΣ την 8-5-1990).

 Παρατίθενται και οι αιτιολογίες της τροπολογίας. 

• 1- Οι αρχαίοι έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν στην γραφή τους τόνους και πνεύματα.
• 2- Οι μαθητές αφιερώνουν για την εκμάθηση τόνων και πνευμάτων περισσότερες από 6.000 διδακτικές ώρες.
• 3- Με την εφαρμογή του μονοτονικού θα προκύψει μείωση των δαπανών εκτυπώσεως και εκδόσεως των εφημερίδων και των βιβλίων, κατά 30%.

Σημείωση: Όσον αφορά την πρώτη αιτιολογία είναι σωστή διότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την μεγαλογράμματη γραφή, τα κεφαλαία.

Όσον αφορά την δεύτερη αιτιολογία, στερείται σοβαρότητος, επειδή οι 6.000 ώρες διδασκαλίας (κατά τον εισηγητή), χρειάζονται 27,5 χρόνια διδασκαλίας!
 
Η τρίτη αιτιολογία είναι βάσιμη, όσο και ειδεχθής. Οι μεγαλοεκδότες και οι παντοδύναμοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί (τέταρτη εξουσία ή πρώτη;), αυξάνουν αισθητά τα κέρδη τους.

Τί λέτε θα συμβάλλουμε στον αφελληνισμό της γλώσσας μας και της ταυτότητάς μας, ή θα αγωνιστούμε για να επιβιώσουμε ως Έλληνες, που δεν ντρεπόμαστε γι' αυτό που είμαστε και γι' αυτό που θέλουμε να είμαστε;

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Πρώτη Κυριακή των Νηστειών

 

Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ποιούμε ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο επισυνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 - 843 μ.Χ.).

Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια. Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ' ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρείας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκκλινε στην ειδωλολατρεία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη. Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα  σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.

Αντιγράφω από τον Συναξαριστή: Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζόμενου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του!

Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια.

Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρεία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P . G .94 1356). Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.

Η εικόνα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείον.

Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος την Πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς, πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός.

Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, ενώ αντίθετα, η πλάνη και το ψεύδος οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια.

Την ημέρα αυτή, εξερχόμενος από το Ιερό, ο ιερέας συνοδεύεται από τους πιστούς με τις εικόνες τους ανά χείρας και διαβάζει αποσπάσματα από το Συνοδικόν της Ορθοδοξίας, σε μια εξόχως σημαίνουσα τελετή μνήμης της «αποκατάστασης των εικόνων», όπως λέγεται, ή -επί το ορθότερον- η διασάφηση «και η σημασία της προσκύνησης των εικονιζομένων στις εικόνες αγίων».

Eπανειλημμένως, τούτη τη μέρα, ψάλλουμε το Ἀπολυτίκιον:

Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ,
Αιτούμενοι συγχώρεσιν των πταισμάτων ημών
βουλήσει γαρ ηυδόκησας ανελθείν εν τω Σταυρώ
ίνα ρύση ους έπλασες εκ της δουλείας του εχθρού
όθεν ευχαρίστως βοώμεν
χαράς επλήρωσας τα πάντα ο Σωτήρ ημών
ο παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον!

που αποδίδεται ως εξής:

Την αμόλυντη μορφή σου προσκυνούμε Αγαθέ Κύριε,
ζητώντας άφεση των αμαρτημάτων μας
Γιατί Σύ εκουσίως αποφάσισες να σταυρωθείς
και ν` απαλλάξεις τα πλάσματά σου από την τυραννία των δαιμόνων
κι εμείς γι' αυτό αναφωνούμε ευτυχισμένοι:
Σωτήρα μας, τα πάντα εγέμισες χαρά,
Σύ που ήρθες κοντά μας για να σώσης τον κόσμο.


Σημείωση: Το «Συνοδικὸν τῆς ̓Ορθοδοξίας» εἶναι οἱ ἀποφάσεις τῆς ΖʹΟἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἀναφέρονται στὴν προσκύνηση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων. ̔Η ἀνάγνωσή τους τὴν Κυριακὴ τῆς ̓Ορθοδοξίας ἔδωσε τὸν τίτλο «Συνοδικὸν τῆς ̓Ορθοδοξίας». Αργότερα στὸ «Συνοδικὸν τῆς ̓Ορθοδοξίας» προσετέθη καὶ ὁ ῞Ορος Πίστεως τῶν ̔Ησυχαστικῶν Συνόδων τοῦ 14ου αἰῶνος. ῎Ετσι, τὸ «Συνοδικὸν τῆς ̓Ορθοδοξίας» περιλαμβάνει τὶς ἀποφάσεις τόσο τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅσο καὶ τῶν Συνόδων τοῦ 14ου αἰῶνος, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὅλα ἐκείνα τὰ στοιχεῖα πού ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ χαρακτηρίζωνται καὶ νὰ θεωροῦνται ὡς Θʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

(πηγή).

Μια προσπάθεια για την κοινωνικο-εθνική μας αυτογνωσία

Ζούμε στην εποχή της πολυγλωσσικής βαβυλωνίας. Λέμε τα γεγονότα όπως μας «βολεύουν», κι όταν δεν μας βολεύουν τα διαγράφουμε. Απαιτούμε από τους άλλους να συναινούν, να συμφωνούν και να θεωρούν τα λόγια μας «σοφίες», ακόμη κι όταν πρόκειται για κοινοτοπίες, για αυτοαναιρούμενες προτάσεις, για σοφίες εξαγνισμού του εαυτού μας, και αποκαθηλώσεως των άλλων. Ύστερα από όλα αυτά μπορούμε να θεωρούμε ότι είμαστε ό,τι μας αρέσει και ό,τι κολακεύει την ματαιοδοξία μας. Και μάλιστα για την συγκεκριμένη στιγμή!

Είναι μερικές από τις απόψεις που ευρέως διατυπώνονται (huffingtonpost.gr), κατ' αρχήν ως κατηγορίες και ψεγάδια για τους Έλληνες. Αλλά, ακούοντάς το αυτό, ένα είναι το δέον: να μην το εσωτερικεύσουμε ως θέσφατο αμαχητί. Να μην το εσωτερικεύσουμε ενοχικά, ως χαρακτηριστικό εθνικής μας ντροπής. Σωστό είναι να επεξεργαστούμε την ιδέα και να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να προσδιορίσουμε το εύρος και την ακτίνα εφαρμογής της. Όχι για να απεκδυθούμε τις μομφές, αλλά για να φρονημαστούμε, να πάρουμε θέση, και να δράσουμε αναλόγως, για το μέλλον. Το δικό μας.

Η μωρόπιστη φιλαυτία κι η αυτο-εξύψωση για εσωτερικούς λόγους, όσο ταπεινή και εθελοτυφλωτική και να είναι, είναι ίδιον της ανθρώπινης μικρότητας και του πνευματικού παιδισμού των ανθρώπων. Μα δεν αντέχει σε καμμιά κριτική. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, αυτό που θέλει ο καθένας μας να είναι, δεν γίνεται σε μια στιγμή. Για να γίνει αυτό που «είναι», απαιτείται μακροχόνια ακολουθία πράξεων. Έργων, πίστης, επιμονής, εργασίας, υποστήριξης, αποτελέσματος, και-συνεπώς- απόδειξης! Χωρίς αποτέλεσμα πράξεων δεν υπάρχει μέγεθος και αντικείμενο, για να γίνει περί αυτού λόγος. Κι είναι φυσικό, πως όταν μιλάμε για λαούς και έθνη, αυτό απαιτεί μακροχόνια επανάληψη. Επανάληψη σε βάθος αιώνων!

Έτσι λοιπόν, σήμερα, διαπιστώνουμε μια πολυγλωσσία της διανόησης, και των διαφόρων δορυφόρων της εξουσίας (μεταξύ των οποίων και τα ΜΜΕ) που παρέχουν ή στηρίζουν τα επιχειρήματα των πολιτικών, 

• οι οποίοι, συστηματικά προσπαθούν, με τις κυβερνητικές προτάσεις τους, να αγρεύουν οπαδούς και ψήφους, υποσχόμενοι πολλά, ανεφάρμοστα, λαϊκιστικά και ψευδή.
• Άλλοι διαμορφώνουν προτάσεις για τον αλλιώτικον άνθρωπο που οραματίζονται, 
• κι άλλοι διαμορφώνουν τις προτάσεις τους για την αλλιώτικη κοινωνία. 
• Άλλοι,  για την αλλιώτικη εξουσία που οραματίζονται. 
• Άλλοι,  για την αλλιώτικη πρόταση ζωής, την ανάποδη από αυτή που γνωρίζουμε να επικράτησε στις διάφορες κοινωνίες στο διάβα του χρόνου. 
•  Άλλοι διαμορφώνουν προτάσεις ερήμην των πολιτισμών εντός των οποίων ζουν και δρουν, 
• κι άλλοι διαμορφώνουν προτάσεις, προς κατάργηση των πολιτισμών. 
• Υπάρχουν κι εκείνοι που οι πολιτικές τους προτάσεις, πολεμική, στρατηγική και απώτερος στόχος είναι η απόκτηση της εξουσίας επί του ανθρώπου για δική τους εξυπηρέτηση, προνομιακή ζωή κι επικράτηση, 
• περιφρονώντας τις ζωτικές ανάγκες που ο κάθε άνθρωπος έχει, για να νοιώθει ανθρώπινη ύπαρξη, κι όχι απλά ένα υποζύγιο.

Παράλληλα, διαπιστώνουμε μια αγλωσσία του κοινού, του λαού. Των λαών.

•  Συγχυσμένοι στη σκέψη από την πολυ-πληροφόρηση και την πλασματική ελευθερία πολλαπλής επιλογής, 
• και αδυνατώντας να κατανοήσουν την ουσία του κόσμου και της πολιτικής των περιστασιακών και συγκυριακών ηγετών, δ
• ιαπιστώνουμε έναν πνευματικό διχασμό στο τί πραγματικά αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, 
• τί θέλουν, 
• τί πράγματι είναι, 
• τί ονειρεύονται, 
• από πού έρχονται. 
• Ειπώθηκε μάλιστα, για μας τους Έλληνες, πως μας βαραίνει η ιστορία μας και καλό θα ήταν να ξεφύγουμε από αυτήν.

Εμείς εδώ, διακηρύξαμε πως ανήκουμε στη Δύση, και προσδεθήκαμε σε ένα πολιτικό-στρατιωτικό άρμα, που συχνά δεν μπορεί να υποστηρίξει την ύπαρξή μας σε τούτη την γωνιά της γής. Και διαρκώς κάποιος, σαν να θέλει να διακόψει την μακρόχρονη ιστορία, την μακρόχρονη δημιουργία σε τούτον τον τόπο, και κυρίως όλα αυτά που γίνονται με τον -ελληνικό- τρόπο. Τον τρόπο που καθρεφτίζει η αρχαία Ελληνική Γραμματεία, που υπέδειξε η Χριστιανική Διδασκαλία και έδειξε η βυζαντινή αυτοκρατορική εξουσία. Όχι χωρίς ψεγάδια, ασυνέχειες, μικρότητες, πτώσεις, ακμή και παρακμή, όπως όλα τα ανθρώπινα έργα και οι ανθρώπινοι δρόμοι.

Ανήκουμε στη Δύση, ειπώθηκε. Αλλά πριν ο Ελληνικός ο τρόπος να ανήκει κάπου, ήταν ένας σπουδαίος, αυτάρκης κι αξιομίμητος τρόπος. Κι επειδή, σαν έργο ανθρώπινο, μετά την ακμή του, παρήκμασε, είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι εξαφανίστηκε. «Μεταστοιχειώθηκε», πήρε μια νέα μορφή. Και άλλοι, χωρίς το υπόβαθρο αυτού του τρόπου, υιοθέτησαν και μετέρχονται  τα μέσα του και τους δρόμους, έτσι ώστε να προσιδιάζουν στον δικό τους τον τρόπο. Ύστερα από όλα αυτά, ένας νέος πολιτισμός αναπήδησε, που -όπως είναι φυσικό- εκφράστηκε με τον τρόπο των διαδόχων του, και χρησιμοποιείται για την πραγμάτωση των οραμάτων των νέων φορέων και δημιουργών του πολιτισμού της νέας-σημερινής του- μορφής.

Σήμερα βιώνουμε, με τα λόγια του ελληνικού πνεύματος, έναν άδειο από περιεχόμενο ευρωπαϊκό ουμανισμό. Γνώστες της σοφίας και του πολιτισμού που δημιούργησε η κλασική παιδεία, οι νέοι διάδοχοι-άρχοντες του πολιτισμού -για να μην υπολείπονται των προηγουμένων -  χρησιμοποιούν την κλασική παιδεία για να συγκινήσουν τα πλήθη  και για να οικοδομήσουν φανταχτερά επιχειρήματα, υπέρ ενός -τάχα δικού τους- ουμανιστικού οραματισμού.

Γι' αυτό ο ουμανισμός τους είναι γεμάτος

• από την ελευθερία του ισχυρού, 
• την διαπλοκή του πλεονέκτη, 
• την εξουσία του δυνάστη, 
• την πωλούμενη ή αμειβόμενη φιλανθρωπία (ΜΚΟ), 
• την δανεική αλληλεγγύη (μνημόνια), 
• την φεουδαρχική απόλαυση προνομίων, 
• την συνασπισμένη εξουσία προς υποδούλωση των μεθοδικά διαλυμένων κοινωνιών, 
• από τις -ανοήτως, στην ουσία, αλλά σύμφωνα με το πολιτικό παίγνιο της εποχής- φατριοποιημένες εγχώριες πολιτικές δυνάμεις. 
• Ένας ουμανισμός όπου η διακυβέρνηση των λαών γίνεται από μια οικονομικά κηδεμονευόμενη  πολιτική εξουσία, 
• που όνειρο έχει την εξουδετέρωση της κριτικής σκέψης, όταν αυτή δεν υπηρετεί την επιθυμητή τάξη των πραγμάτων, 
• και την εκμετάλλευση (υποδούλωση ) των ανθρώπων, 
• που η βαρειά φορολογία και οι πενιχρότατες αποδοχές, τους καθιστούν βαθμιαίως ακτήμονες.

Κι εμείς, γνωρίζοντας όλα αυτά,  θα παραμείνουμε πολίτες χωρίς Πολιτικό Βίο, άνθρωποι χωρίς πνεύμα, ψυχές χωρίς δημιουργική πνοή; Θα υποβιβαστούμε σε επαίτες και σε  αποδέκτες μομφών, ύβρεων, ψευδών και συκοφαντιών;

Τί πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την παθητική κι ενοχική μας μειονεξία;

Μα,  να εξωτερικεύσουμε έμπρακτα αυτό που νοιώθουμε πως είμαστε! Κι ας μην αστειευόμαστε! Αυτό που είμαστε, είναι εκείνο που κάνουμε. Εμείς. Και το καλό, και το κακό.  Δεν είναι εκείνο που κάνουν οι άλλοι για τον εαυτό τους, ή εναντίον μας, ή ακόμη και υπέρ ημών. Κι αυτό είναι παγκοίνως γνωστό και αποδεκτό.

Αλλιώς, δίκιο θά 'χουν, εχθροί και φίλοι, να μας οικτείρουν!

Τα γεωπολιτικά παιχνίδια και η γερμανική ηγεμονία

 

Διαβάζω μια γεωπολιτική ανάλυση για το πόσο αλλάζουν κάθε μέρα τα πράγματα, στην γεωπολιτική και«γεω-οικονομική» (ας μου επιτραπεί ο όρος) σκακιέρα, κι ας μην φαίνεται αυτό στην καθημερινή μας ενημέρωση από την υπεύθυνη τηλεοπτική ειδησεογραφία. Η έκταση του κειμένου, τα θέματα και οι εκτιμήσεις που διατυπώνονται στο άρθρο, με έκαναν να το αναδιατάξω για να το προσαρμόσω στις δικές μου ανάγκες κατανόησης. Ελπίζω πως η παρέμβαση θα συγχωρηθεί, γιατί δεν υφίσταται πρόθεση ιδιοποίησης της πατρότητας της μελέτης (που είναι δημοσιευμένη στις 6-2-2017, εδώ). Χωρίς να είμαι ειδικός για να εκτιμήσω και να κρίνω τις θέσεις στο σύνολό τους, στέκω σε επί μέρους, εξαιρετικά ενδιαφέροντα σημεία, και προβληματίζομαι ιδιαίτερα με τα παρακάτω: