Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η αγάπη τους για την γνώση είναι ακατάπαυστη. Η διερεύνηση του κοινωνικών ζητημάτων, αλλά και η τάξη των πραγμάτων στο σύμπαν και των φυσικών δυνάμεων, μαζί με την αγωνία τους για την ανακάλυψη και την αποκάλυψη της γνώσης, είναι τόσο χαρακτηριστικές, που ανάλογα με την θέση τους στην διακυβέρνηση της χώρας τους και του κόσμου ολόκληρου, μπορεί να φέρουν το καλό ή το κακό.
Ο Τσώρτσιλ ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Διαβάζω εδώ το σημαντικότατο άρθρο για τις ανησυχίες του, και καθώς -θλιμμένη- τον παραλληλίζω με τους σημερινούς δικούς μας κυβερνήτες και πολιτικούς, μια ιδέα μου γεννιέται παρευθύς: Πως, ενώ ο μεγάλος Άγγλος πολιτικός, που με την σκέψη, την πολιτική και τις αποφάσεις του επηρέασε δραστικά τον ρού της Ιστορίας, στέκει ακόμη παράδειγμα και υπόδειγμα ηγέτη και πολιτικού ανδρός, οι δικοί μας σύγχρονοι πολιτικοί, με την σκέψη την πολιτική και την δράση τους κατέστρεψαν την μικρή μας χώρα, με την μεγάλη Ιστορία, γιατί δεν μπορούν να δουν λίγο πιο πέρα από την μύτη και την καρέκλα τους.
Κι όλα αυτά γιατί βρέθηκαν μικρόνοες κληρονόμοι. Αδύναμοι να κατανοήσουν τον ρόλο που επωμίζονταν κι ανίκανοι να τιμήσουν την Ιστορία, το όραμα, την ανάγκη, την προοπτική. Ανίκανοι να παράγουν πολιτική, ανίκανοι να παράγουν ιδέες, ανίκανοι να επιχειρηματολογήσουν για την υπεράσπιση όσων εκπροσωπούν.
Κληρονόμοι μιας τύχης να βρεθούν γόνοι, διάδοχοι, συγγενείς, ή διαπλεκόμενοι με την εξουσία, διαχειρίζονται και διαθέτουν τον κλήρο της εξουσίας αυτής κατά βούληση, μικραίνοντας το καταπίστευμα που απατηλά και λάθρα έλαβαν, τάχα πως θα το μεγάλωναν. Δανείζονται για την επιβίωση, και διαφωνούν για την διανομή των δανεικών. Δανείζονται για να διορίζουν δορυφόρους και ψήφους, και για να πληρώνουν τα δανεικά. Και μάλιστα κάθε τόσο. Κι εξοικονομούν από την καταλήστευση του λαού, που τον παραπετάνε άνεργο, άκληρο, αγιάτρευτο, πεινασμένο και γυμνό. Μέχρι πότε; Ως πού θα φτάσει ο πολιτικά κηδεμονευόμενος ξεπεσμός του λαού κι ο εκφυλισμός της πολιτικής μας ζωής, που «δημοκρατικά» ψηφίζει το ανέλεγκτο και το ατιμώρητο των υπαιτίων αυτής της κατάντιας;
Και νοιώθω την τυραννία της ολέθριας εκπροσώπησής μας από όλους αυτούς, όπως και την ντροπή της αδιέξοδης ανοχής μου.
Πόσο χρήσιμο είναι τούτο το άρθρο που διαβάζω για τον μέγα Πολιτικό! Υπάρχει άραγε ελπίδα; Ας το δούμε αισιόδοξα: Αφού συνέβη μια φορά να κερδηθεί η μάχη με το κακό, ποιός ξέρει, μπορεί να ξανασυμβεί. Αλλά πρέπει να το θέλουμε κι εμείς και να το επιδιώκουμε. Δεν θα συμβεί από μόνο του.
Έχουμε τουλάχιστον ένα «Θεώρημα Ύπαρξης», που δεν είναι πολύ μακρινό στην Ιστορία, από τα χρόνια και τον κόσμο που ζούμε.
Σημείωση: Ετούτο το σημείωμα είναι αφιερωμένο στο μήνυμα αγαπημένου εξαδέλφου, που μου έδωσε την αφορμή να αναλογιστώ, να μελαγχολήσω, να αναθαρρήσω, να ευχηθώ και -γιατί όχι- να ελπίσω για κάτι καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου