Η αγωγή εναντίον πολιτικού αρχηγού που ζημίωσε τους πολίτες με τις προεκλογικές του εξαγγελίες, θα μπορούσε, ανάλογα με την θεμελίωσή της, να αποτυπώνει μια ρεαλιστική αξίωση.
Αλλά το πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει έτσι, ώστε μια τέτοια αξίωση να μην είναι δυνατόν να φθάσει μέχρι την δικαστική της εξέταση, προφυλάσσοντας τους πολιτικούς που εξαπατούν και ζημιώνουν συστηματικά τον λαό, όχι μόνο να παραμένουν στο δικαστικό απυρόβλητο, αλλά και να αποφεύγουν κάθε καταλογισμό της ευθύνης. Βαφτίσανε μάλιστα την εκ προθέσεως υφαρπαγή της ψήφου μας ως πολιτική τους ευθύνη, και θεωρούν την τελευταία, αρκετή ως τίμημα, και ασφαλώς προθύμως την αναλαμβάνουν (όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς), σαν τύχει να χάσουν τις εκλογές, χωρίς όμως να χάνουν και την συνεταιριστική τους ιδιότητα στην νομή της πολιτικής εξουσίας! Κι έτσι, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, διαρκώς αλληλοϋποστηριζόμενο, αζημίως εναλλάσσεται στην εξουσία!
Όχι. Δεν ανήκει στον πολίτη στέφανος ηλιθιότητας. Γιατί η πολιτεία αποτελεί την διαχρονική εικόνα των αρχόντων της.
Ανήκει στο πολιτικό προσωπικό της χώρας ο διαχρονικός στέφανος της εμμονικής νομής και κάρπωσης της εξουσίας, κατά τρόπο ιδιοτελή και αναποτελεσματικό, και μάλιστα από κάθε κόμμα -ή συσχετισμό πολιτικών κομμάτων- που ανέλαβε νομίμως, εκουσίως ή δολίως την εξουσία με σαγηνευτικές υποσχέσεις.
Ειπώθηκε (*) πως «Η εκχώρηση της ατομικής ευθύνης στο πλαίσιο της δημοκρατικής διαδικασίας είναι αντίθετη προς την ουσία της δημοκρατίας. Καλώς ή κακώς, η δημοκρατία προϋποθέτει ευθύνη και από τις δύο πλευρές: και του εκλεγόμενου και του ψηφοφόρου. Ενέχει, επίσης, το στοιχείο της διακινδύνευσης, που ο ψηφοφόρος μπορεί να το αντιμετωπίσει μόνον με την ατομική κρίση και γνώση, όχι παραχωρώντας την σε όποιον άμυαλο ή απατεώνα προσφέρεται να αναλάβει το βάρος».
Η συγκεκριμένη κριτική αφήνει
- απέξω την ευθύνη του πολιτικού που ψεύδεται εκ προθέσεως με στόχο την εξουσία,
- και μεταφέρει όλη την ευθύνη στον τυχαίο ψηφοφόρο.
Στα καθήκοντα, τα δικαιώματα και τα έργα του πολίτη είναι να εργάζεται (εν ισότητι, ελευθερία και δικαιοσύνη με ασφάλεια δικαίου και σε κράτος δικαίου που προστατεύει την προσωπική ελευθερία του πολίτη, την ιδιοκτησία του και το δικαίωμά του στην μόρφωση κλπ, όπως διακηρύσσει και το Σύνταγμά μας) να δημιουργεί και να σκέφτεται, και να συμμετέχει κατά τις δυνάμεις του στα βάρη της πολιτείας. Και -σε κάθε περίπτωση- να προστατεύεται δικαστικά η άσκηση των δικαιωμάτων του και η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
Ανάμεσα στα καθήκοντα και τα έργα του πολιτικού, ως μέλους της εκτελεστικής ή/και της Νομοθετικής λειτουργίας της πολιτείας μας, είναι και η προστασία των πολιτών σε όλα τα ανωτέρω, η πρόβλεψη και η θέσπιση των αναγκαίων μέτρων (νομοθεσία) για την ανάπτυξη και την προστασία των πολιτών και της χώρας από κάθε κίνδυνο και ανάγκη.
Το χειρότερο είναι που η εξουσία, σε διεθνές πια επίπεδο, για να αποφύγει κάθε έλεγχο και κάθε ευθύνη για τα έργα και τις ημέρες της, επινόησε την ίδρυση φορέων (Αρχές) που αποφαίνονται με το κύρος Θεού, εκδίδοντας πράξεις και λαβαίνοντας μέτρα που δεν υπόκεινται σε δικαστικό, κοινωνικό ή άλλο νομικό έλεγχο, και ανέθεσε σε φορείς (ΜΚΟ), που χρηματοδοτούνται και από εθνικούς πόρους, να αναλαμβάνουν και να διεκπεραιώνουν έργα, που άλλοτε γίνονταν από κρατικούς ή διεθνείς φορείς.
Είναι ασφαλώς εξαιρετικά σημαντικό να διαχωρίζονται οι ευθύνες, και ο καθένας να αναλαμβάνει τις δικές του και να υφίσταται την πληρωμή του τιμήματος επί των ευθυνών που του αναλογούν. Είναι όμως μονομερές να εισάγεται το πνεύμα της αποκλειστικής ευθύνης του πολίτη, και δή του μέσου πολίτη, μαζί με το ρίσκο του καθώς δίνει την ψήφο του σ' έναν ψεύτη πολιτικό. Γιατί τον ψεύτη τον μαθαίνεις από τα έργα του, δηλαδή εκ των υστέρων! 'Η μήπως θα εισηγηθούμε να αφαιρεθεί το δικαίωμα της ψήφου από τον μέσο πολίτη; Ή από τον υστερόβουλο πολίτη, που ψηφίζει για το συμφέρον του; Ή μήπως θα εισηγηθούμε να ψηφίζουν μόνο οι κάτοχοι πανεπιστημιακού διπλώματος με βαθμό «λίαν καλώς»;
Ειπώθηκε (*) ακόμη πως «ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας (...) είναι η βλακεία. Και η βλακεία αντιμετωπίζεται μόνο μακροπρόθεσμα και μέσω της παιδείας».
Για την εν κοινωνία βλακεία, τα έχει ειπεί πολύ καλά ο Ε. Λεμπέσης, στο έργο του ( με τίτλο «Η επαναστατική Μάζα και Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω», 9η έκδοση, έκδοση των Φίλων, το 2005). Δυστυχώς, η βλακεία δεν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Δημοκρατίας μας (και της Δημοκρατίας όλου του κόσμου). Το αντίθετο μάλιστα. Η Δημοκρατία, από ανθρωπιά, μπορεί και να φροντίζει τους «βλάκες».
Τον στέφανο του εχθρού της δημοκρατίας κατέχουν ισότιμα η ιδιοτέλεια, η δολιότητα και η υστεροβουλία των εξουσιομανών και των δορυφόρων τους. Αυτοί σέρνουν στον όλεθρο κάθε ελπίδα βελτίωσης των πραγμάτων, παρασέρνοντας σε τούτον τον χορό και τους αντιστοίχου ήθους πολίτες.
(*) Καθημερινή
Σημείωση: Για την Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω, βλ. εδώ: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/evangelos_lempesis_idiots.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου