Αποδημητικά, στο καταχείμωνο!

 

Τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δένδρου συνεχίζουν ν' αναβοσβήνουν, μα δεν κρατούν πια το ρυθμό της καρδιάς μου, ούτε μου χαμογελάνε χαρούμενα.

Σε λίγο θα πρέπει να ξεστολίσω το δέντρο που στολίσαμε μαζί. Θα αγγίξω εκεί που τα χεράκια σου βάλανε τα στολίδια, μα δεν θα βρώ τη ζεστασιά της φωνής σου, ούτε θα μου παίξεις στο πιάνο τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες.

Το σπίτι ξανά σιωπηλό, ήρεμο, θα βρει τους ρυθμούς του, κι εσύ θα γυρίζεις τον κόσμο. Θα τραβάς για 'κει που την ζωή σου φτιάχνεις, μακριά από τα μάτια μου. Κάπου εκεί θα αγωνίζεσαι να ζήσεις, κι η παρουσία σου εδώ, μια επίσκεψη θα είναι μονάχα.

Ο καπνός, σύννεφο μπροστά στα μάτια μου, τα πληγωμένα από ένα δάκρυ, που -σκουριασμένο καρφί- μέρες τώρα ξανά και ξανά, ασταμάτητα θα τρέχει, σημαδεύοντας το χρόνο της απουσίας σου.

Ξεριζωμένα τα σπλάχνα, ξανά και ξανά, συνηθίσαν να μένουν χυμένα, και πια γιατρειά δεν μου βρίσκεται σε μια τέτοια ερημιά.

Μα δεν είναι μόνο δική μου, ετούτη η ερημιά. Είναι της μάνας, της κάθε μάνας, που της φεύγει το σπλάχνο μακριά.

Συνηθίσαμε βλέπεις, να θωρούμε πως παιδί θε να πεί αγκαλιά, και ξεχνάμε πως παιδί, πουλί θε να πεί, που μακριά θα πετάξει και μακριά μας θα φύγει τη δική του φωλιά για να φτιάξει!

Κι ύστερα τη δική του, τούτο φωλιά καλά να ζεστάνει, και να δώσει την αγάπη που πήρε. Και ξανά, κι αυτό το ίδιο να ματώσει απ' την αγκαλιά του την άδεια.

Ω! παιδί μου! μές στον καπνό, που ματιά και ανάσα μου πνίγει, αχνοβλέπω το μικρό το σπουργίτι. Στο μπαλκόνι μου ήρθε, προστασία να βρει, του χιονιά το μαστίγιο ν' αποφύγει και στην άδεια αγκαλιά μου να κουρνιάσει για λίγο, πριν κι ετούτο μου φύγει.

Μα η ερημιά μου ετούτη, λυπηρή δεν είναι ερημιά, σαν που ξέρω, η ζωή, σου ανήκει! κι εσύ να την ζήσεις, σου πρέπει, με δικά σου φτερά!

Εμένα, ένα μονάχα μου φτάνει! Και στην άκρη του κόσμου να είσαι καλά!

Η αγάπη που πήρες εφαλτήριο να είναι, και βράχος και τοίχος!

Στην καρδιά ριζωμένος, ν' ακουμπάς, ν' ανασαίνεις, και μπροστά, πάντα εμπρός να πηγαίνεις!

Στην ευχή μου, παιδί μου!