Πόσο αλήθεια είναι πως «τίποτε δεν είναι ιερό κι όλοι έχουν το δικαίωμα να λένε ό,τι γουστάρουν»

Ακούστηκε πως «τίποτε δεν είναι ιερό και πως όλοι έχουν το δικαίωμα να λένε ό,τι γουστάρουν». Η δήλωση αυτή μοιάζει με απόσπασμα από ιδιωτική συζήτηση, αλλά δεν είναι. Είναι μια δημοσιογραφική δήλωση, που κατατείνει σύμφωνα με την μόδα της εποχής, στην αποχαλάρωση της σκέψης και στην διανοητική παραλυσία.

Γιατί φαίνεται πως ο εμπνευστής αυτής της δήλωσης  δεν έλαβε υπ' όψιν του κανέναν άλλο εκτός από την δική του αίσθηση για τα πράγματα. Δεν είδε -ή αδιαφόρησε για- όλους εκείνους που δίνουνε την ζωή τους κάθε μέρα σήμερα, αλλά και από πάντα, ιστορικά, για κάτι που τους υπερβαίνει. Αν το είχε δεί, θα είχε ασφαλώς διαπιστώσει, ότι υπάρχουν «ιερά πράγματα». Τέτοια, που ο καθένας μας θα πρέπει να σκέφτεται αρκετά, πριν τα βεβηλώσει, πριν τα παρακάμψει, πριν τα καταργήσει δια του λόγου του. Ασφαλώς και δεν μπορεί ο καθένας να λέει «ό,τι του γουστάρει», ειδικά μάλιστα, όταν αυτό αφορά άλλους! 

Το ίδιο, κι όταν κάποιος μιλάει, εικάζοντας την βούληση άλλων. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να γνωρίζει καλώς, ή τουλάχιστον να προσεγγίζει όσο το δυνατόν περισσότερο, την αληθή βούληση του εικαζομένου ομιλητή.

Μπορεί ο καθένας να έχει την γνώμη του για τα καλλιτεχνικά κλπ. τεκταινόμενα, μπορεί να κάνει νόμιμη κριτική, μπορεί να έχει επιχειρήματα, αλλά καλό είναι να αποφεύγει το «κουτσομπολιό», την κατασυκοφάντηση, την διαλάληση της υποκειμενικής του αποδοκιμασίας στο πρόσωπο ή το επιτήδευμα κάποιου προσώπου, για να μην βλάψει -συγκεκριμένα- το πρόσωπο αυτό, που άλλοι μπορεί να το παραδέχονται για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Γιατί τους αρέσει όπως είναι! Και αν μάλιστα, κάποιος,  επιθυμεί να έχει παιδευτική συμβολή στην κοινωνία λόγω θέσεως, ας δίνει το στίγμα του μέσω των δημιουργικών του προτάσεων κι όχι μέσω των ξεκατινιασματικών φληναφλημάτων του, γιατί η παιδευτική του ώθηση είναι δυσδιάκριτος... 

Ο καθένας μας θα πρέπει, όταν μιλάει -για άλλους, κυρίως- να λέει την αλήθεια γι' αυτούς, να μην τους συκοφαντεί και να μην τους προσβάλλει. Αυτό επιβάλλει ο πολιτισμός μας. Δεν μπορεί, επίσης, να δίνει οδηγίες στους άλλους που δεν θα έδινε ούτε στον εαυτό του, γιατί τους υποκινεί σε ασυδοσίες και ανοησίες. [Και καλά ο Σόϊμπλε και οι άλλοι. Αυτοί εξυπηρετούν το οικονομικό τους συμφέρον! Αυτοί μας βάζουν, μας υποκινούν, να κάνουμε του κόσμου τις εθνικο-πολιτικο-οικονομικές ανοησίες για να επωφελούνται οι ίδιοι. Εμείς, μεταξύ μας,] έχουμε καποιον λόγο να εξωθούμε αλλήλους σε ανοησίες;

Είναι γεγονός πως οι πραγματικά σπουδαίοι και μεγάλοι άνθρωποι δεν βάζουν «ταμπού και πρέπει» στους άλλους. Τα βάζουν όμως, στον εαυτό τους. Όχι ακριβώς με την έννοια της έξωθεν απαγόρευσης, αλλά της έσωθεν υπαγόρευσης περί του πρακτέου. Γιατί το έργο ενός πραγματικά μεγάλου ανθρώπου, επιδρά στις ζωές, και απηχεί τις ζωές, πολλών ανθρώπων που αγωνίζονται (ή θα έπρεπε να αγωνίζονται) για να “παιδευθούν” από την ζωή και από τα σημαντικά παραδείγματα ζωής, κι όχι το αντίθετο.

Ασφαλώς, οι πραγματικά μεγάλοι και σπουδαίοι δημιουργοί δεν στραβομουτσουνιάζουν με τις αδεξιότητες κάποιου, αλλά σέβονται την προσπάθεια του οποιουδήποτε. Εξάλλου, το ταλέντο διαφέρει από την προσπάθεια. Γιατί μια μεγάλη προσπάθεια ενδέχεται να έχει ένα καλό αποτέλεσμα, ενώ ένα μεγάλο ταλέντο χωρίς καμμία προσπάθεια, μπορεί απλώς, να χαθεί, ευτελιζόμενο από την ακηδία του.

Οι πραγματικά μεγάλοι και σπουδαίοι δημιουργοί διαρκώς αναζητούν και διαρκώς προσπαθούν να φτάσουν τα όριά τους. Και ασχολούνται με τους άλλους, μόνο όταν πρόκειται να συμπράξουν ή να προσφέρουν.