Μάνα μου, περνάει ο καιρός, και κάθε μέρα μακραίνεις από μένα. Είναι οι σκοτούρες της ζωής που δεν μ' αφήνουνε να ρθώ κοντά σου, να σου μιλήσω, να σου τραγουδήσω, να «αθανατίσω» τις δωρεές σου σε μένα και να σε ευχαριστήσω για όλα όσα προσέφερες στην ζωή και την ψυχή μου.
Μα είναι κάτι ώρες, μάνα μου, που σε νοιώθω κοντά μου, να μου κρατάς το χέρι, να με «ορμηνεύεις» όπως έλεγες, σαν να είμαι ξανά το μικρό σου το παιδί. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς! Πάντα θα είσαι η μάνα μου, όπου και νά 'σαι, κι εγώ πάντα θα είμαι το παιδάκι σου, όσο μεγάλη και νά 'μαι!
Είναι κάτι ώρες, που νοιώθω την αγκαλιά σου ζεστή, λιμάνι και καταφύγιο. Κι είναι κάτι ώρες που νοιώθω μονάχη κι έρημη, ορφανή, άπονη που σ' άφησα να φύγεις, κι άστοργη που δεν σού 'δειξα κάποιες στιγμές, πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για σένα. Μα πώς να καταλάβω πόσο απέραντη είναι η αγάπη μου όσο ήσουνα κοντά μου κάθε μέρα; Πώς να καταλάβω πόσο μεγάλος θησαυρός ήσουνα, όταν κάθε μέρα εξαργύρωνα την αγάπη σου-σφραγίδα στην καρδιά μου;
Όμως, είναι τώρα καιρός να χαρώ και να τιμήσω. Να χαρώ που είχα την μεγάλη ευλογία να είσαι εσύ η Μάνα μου. Να μ' έχεις κρατήσει στην αγκαλιά σου και να μού 'χεις δώσει όλα εκείνα τα δώρα που κάνουνε τον άνθρωπο, Άνθρωπο. Η στοργή σου και η προσφορά σου με διδάξανε πως δεν μπορεί κανείς μονάχος του να χορταίνει την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι ταξιδιάρικο πουλί, που πηγαίνει στους πονεμένους και κελαηδάει την Χάρη του Κυρίου. Και δεν αφήνει κανέναν μονάχο, κανέναν πονεμένο, κανέναν πεινασμένο γι' ανθρωπιά. Καμμιά ψυχή παγωμένη. Μάνα μου, δεν θα μπορούσα να το ξέρω, χωρίς εσένα. Δεν θα μπορούσα να το καταλάβω χωρίς την παρουσία αλλά και την απουσία σου.
Μάνα μου, η ζωή σου με δίδαξε την ανθρωπιά, αλλά η απουσία σου μου έδωσε την σκυτάλη. Τώρα εγώ πρέπει να είμαι για σένα και για όλους τους γύρω μου ό,τι ήσουνα εσύ για όλους μας. Τώρα εγώ πρέπει να διασώσω την αγάπη που μου έδωσες, πολλαπλασιάζοντάς την. Και το ξέρω πως κι εσύ αυτό θα ήθελες από μένα. Να τιμήσω το πέρασμά σου, κι η ευχαριστία μου να απλωθεί όσο γίνεται, και να φέρω χαρά, αγάπη και πλησμονή σε όλους όσους επηρεάζει η ζωή μου.
Μαμά μου, ασπρίζουνε τα μαλλιά μου, κουράζομαι και πονώ. Μαμά, μεγάλωσα πολύ, και σε λίγο θα γίνω γιαγιά! Ω! Θεέ μου, κάνε με να είμαι μια γιαγιά σαν την μαμά μου. Κι όσο μπορώ καλύτερη, γιατί έτσι εκείνη θα με ήθελε!
Μαμά μου, θα ήθελα πάντα να καμαρώνεις για μένα, και να μην κάνω τίποτε από κείνα που θα θλίβανε την ψυχή σου. Γιατί το ξέρω, πως όλες οι μανούλες θέλουνε τα παιδιά τους να είναι καλοί άνθρωποι, μα δεν είναι στο χέρι τους! Αυτά θα γίνουνε, ή δεν θα γίνουνε, καλοί άνθρωποι, γιατί, βλέπεις, οι ψυχές μας διαφέρουν.
Μέσα στην ανατροφή που μας έδωσες, μανούλα, ήτανε οι αξίες, η ηθική, η ευθύνη και η ελευθερία. Αυτή είναι το μεγάλο αφεντικό στην ζωή μας. Η ελευθερία μας! Πόσες φορές σε άκουσα να μου λές πως είναι δική μου η απόφαση! Πόσες φορές παράκουσα! Πόσες φορές διδάχτηκα από την παρακοή μου και από την ευθύνη μου! Χάρη σ' εσένα, Μάνα.
Πόσο καλά το ήξερες, Μάνα, πως δεν αρκεί να σε υπακούω, αλλά πως ήταν πολυτιμότερο να αποφασίζω από μόνη μου για την ζωή μου. Αλήθεια, πώς το ξέρουνε οι μάνες αυτό; Μήπως, γιατί ξέρουνε, πως κάποια μέρα έρημα θα μας αφήσουνε, και πως για τούτη τη στιγμή πρέπει να έχουμε καλά ετοιμαστεί;
Αλήθεια, μαμά μου, πώς κατάλαβες ότι ήτανε η κατάλληλη ώρα για να με ρίξεις στο «λάκκο των λεόντων» και μονάχη να παλέψω με τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις μου, τις ονειροφαντασιές και τα νεανικά μου σκιρτήματα, και να μου δώσεις την ευθύνη των πράξεών μου;
Αχ! μαμά, τώρα πιστεύω, πως σε τίποτε δεν έκανες λάθος, παρά μονάχα σε ένα: που έφυγες!
Αλλά, έφυγες, γιατί ήξερες καλά πως η ξενητεία, μας αφορά όλους, μια που όλοι περαστικοί είμαστε από τούτη τη ζωή. Και δεν στοχάστηκες την ερημία μου. Όμως και πάλι πρέπει να σε ευχαριστήσω, γιατί έτσι που μου έδειξες το δρόμο της ζωής. Εσύ τώρα, και πάλι, χαλκεύεις την δύναμη της ψυχής και της καρδιάς μου.
Μάνα μου, την παρουσία σου στην ζωή μου δεν μπορεί να την εμποδίσει κανείς και ποτέ, γιατί η καρδιά μου χτυπάει στο ρυθμό που της έδωσες. Η μνήμη μου αποβάλλει σιγά-σιγά την ομίχλη του ξαφνιάσματος που πήρα από το χωρίς γυρισμό ταξίδι σου, κι αποκαλύπτει σιγά-σιγά την δύναμη και την λαμπρότητα της αγάπης και της προσφοράς σου.
Μάνα μου, δεν υπάρχει τρόπος για να φύγεις από την καρδιά μου. Σε ευχαριστώ για τον δρόμο που κάναμε μαζί, καθώς με κράταγες από το χέρι και τώρα πια, βλέπω μπροστά μου, όσο κι αν ακόμη μου φαίνεται μακρινό, το φώς της παντοτινής σου αγάπης.
Αυτά λέμε, μαμά, με τις φίλες μου, κι είμαστε χαρούμενες που ήμασταν παιδιά σας, ελπίζοντας πως η αγάπη που πήραμε από σας, θα μας προφυλάξει και θα μας ετοιμάσει κι εμάς να γίνουμε μαμάδες σαν κι εσάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου