Πώς περάσαν τα χρόνια! Διανύοντας μια ευάριθμη δεκαετία ζωής, ανατρέχω στα χρόνια που έζησα, που με «μόρφωσαν», που έπαθα κι έμαθα, που δοκιμάστηκα. Ακόμη αναρωτιέμαι για τα αδιέξοδά μου, και θ' αναρωτιέμαι για τις αβελτηρίες μου.
Θυμάμαι, πως φεύγοντας από την πατρίδα μου για να σπουδάσω σ' έναν τόπο «μακρινό» από αυτήν, ωστόσο οικείο, γιατί είχα επανειλημμένως, πιο πριν, επισκεφτεί την πόλη της νέας εστίας μου, βρέθηκα αντιμέτωπη με το νέο στάδιο της ζωής μου, όπως τόσοι και τόσοι νέοι. Τώρα πια, θα ήμουν μονάχη, χωρίς την εποπτεία, την προστασία και τις αντιδράσεις ή τις συμβουλές των δικών μου.
Όνειρο του μέσου νέου, είναι να φύγει από το σπίτι των γονιών του και να ζήσει «την ζωή του». Να ζήσει την «φοιτητική ζωή». Μ' ετούτο τον όρο, θα πρέπει, ασφαλώς, να εννοούμε μια φάση της ζωής, όπου ο νέος άνθρωπος θα πρέπει να πειραματιστεί και να μάθει από την διαχείριση του χρόνου του, των χρημάτων του, των συναναστροφών του, κι από την διαδικασία απόκτησης γνώσεων για την επαγγελματική του προοπτική. Κι ακόμη, να μάθει από την ενημέρωσή του για την πολιτική και οικονομική ζωή στον κόσμο ολόκληρο, από τις νέες προσωπικές σχέσεις που θα δημιουργήσει, από τους δεσμούς, τις προσωπικές και συναισθηματικές ή οικονομικές εξαρτήσεις του. Με μια φράση, θα πρέπει να μάθει από την διαχείριση της ελευθερίας του, των παθών, των λαθών και των λοιπών επιλογών του.
Αφορμή για τούτο το σημείωμα, μου δίνει η κουβέντα με τις μικρανεψιές μου, κι η ανησυχία, η έγνοια, των γονιών τους. Στα 18 του χρόνια, ένας νέος της εποχής μας, είναι αρκετά ενήμερος για πολλά πράγματα, αρκετά «περπατημένος» σχετικά με τις προσφορές του καταναλωτικού κόσμου, κι οι οικογένειες σήμερα, είναι αρκετά προβληματισμένες για το «αν -το καμάρι τους- θα μπορέσει να σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά των επιλογών του». Όποια εμπιστοσύνη και νά 'χουν, δεν μπορεί να κατασιγάσει τις αγωνίες τους, που, συνήθως, είναι ανάλογες με την επαναστατικότητα του βλαστού τους, χωρίς να λογαριάζουμε τις αρρωστημένες περιπτώσεις.
Πράγματι, η φοιτητική ζωή, μακριά από τους οικείους, σου δίνει αυτή την ευκαιρία. Αλλά, δεν είναι η φοιτητική ζωή, που θα σε ωριμάσει και θα σε «εφοδιάσει». Είναι ο τρόπος που θα την ζήσεις και θα την διαχειριστείς.
Εξάλλου, δεν απολαμβάνουν όλοι οι φοιτητές, μια αντίστοιχη περίοδο της ζωής τους, μακριά από τους δικούς τους. Είτε γιατί πολλοί σπουδάζουν στον τόπο της οικογενειακής τους εστίας, είτε γιατί κάποιοι έχουν την δυνατότητα να μεταφερθούν οι οικείοι τους κοντά τους, είτε ακόμη, επειδή κάποιοι συνομήλικοί τους δεν θα «σπουδάσουν»! Ασφαλώς και δεν νοείται να θεωρούμε ότι οι νέοι αυτοί δεν «θα ζήσουν την ζωή τους»!
Ύστερα από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι η φοιτητική ζωή, είναι η περίοδος της προσωπικής ανάληψης των ιδίων εκάστου πειραματισμών, αποφάσεων, δοκιμασιών, αποτυχιών κι επιτυχιών, στον στίβο που ό ίδιος επιλέγει να δοκιμασθεί. Είναι δηλαδή η περίοδος ανάληψης των ιδίων ευθυνών! Πώς έγινε, και χωρίς να το καταλάβουμε, κατεβήκαμε στον στίβο;
Αλήθεια, ξεκινάμε το ταξίδι της ζωής μας ονειροπόλοι, οραματιστές, ρομαντικοί και ξεκούραστοι, περίεργοι κι επαναστάτες ή διώκτες του κακού και ερευνητές του αγνώστου, αγωνιστές της δικαιοσύνης και των ίσων ευκαιριών για όλους, και καταλήγουμε, καμμιά φορά, βολεμένοι εγωϊστές, θεσιθήρες, ανεκτικοί στην μονομέρεια και δορυφόροι των ισχυρών.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε πολλούς από αυτούς τους «επαναστάτες», με -ή χωρίς- τις γραβάτες τους, να κάθονται σαστισμένοι κι άπραγοι σε μια πολιτική καρέκλα -όχι πάντα κάτω από την ίδια πολιτική σημαία- αμέτρητα χρόνια «δημιουργικής» απραξίας! Χρόνια, που φέρανε την κοινωνική δυστυχία στον τόπο. Πολλοί από αυτούς, δαπανήσανε αμέτρητες ώρες φοιτητικών μαθημάτων και γνώσης, που χαθήκανε σε συνελεύσεις πολιτικού και κοινωνικού διαλογισμού μέχρι που (να βαρεθούνε οι -τυχόν πραγματικά- προβληματισμένοι και να φύγουν, ώστε να μείνουνε αυτοί οι «αγωνιστές» μονάχοι και) να αποφασίσουνε κατά πώς θα περνούσε η γραμμή τους.
Κι άλλοτε, βρεθήκαμε μοναχικοί και πρωτοπόροι σε μια μονομανία, αναλώνοντας πολύτιμα εξάμηνα σε οικογενειακώς υποστηριζόμενη -και καφενόβια- φοίτηση και σίτιση, με προνόμια σε κομματικές εκδρομές, αδιάφοροι για τα αιτήματα του διπλανού μας και ασυγκίνητοι από την ανησυχία όσων μας αγαπούν, σαν μας βλέπουν να αστοχούμε. Και συμβαίνει να πλανιόμαστε, χαμένοι σε δαιδαλώδεις προφάσεις αργίας κι αναβλητικότητας, ή αλυσιτελώς φοιτούντες για χρόνια σε μια μάταιη αναζήτηση της βελτίωσης του κόσμου, απλά και μόνο γιατί αυτό επιτάσσει η «πολιτική μας ευθύνη».
Μα ένα πράγμα καλό είναι να έχουμε κατά νού, καθώς ξεκινάμε τις σπουδές μας: Ότι οφείλουμε να προσπαθήσουμε, στην φάση αυτή, να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι, μέσα από την γνώση, την φιλομάθεια, την καλώς εννοουμένη περιέργεια και την καλλιέργειά μας. Τους πειραματισμούς, τα αισθήματα, τα πάθη και τα λάθη μας. Φιλτράροντας κι ελέγχοντας, τίποτε να μην πάει χαμένο.
Αν η προηγούμενη ζωή μας ήταν ατυχής, είτε γιατί οι γονείς μας υπήρξαν απαίδευτοι και στενόμυαλοι, είτε γιατί ήταν φτωχοί και αταξίδευτοι, είναι η ευκαιρία μας να «ταξιδέψουμε» εμείς, στον κόσμο, με την μόρφωση και την καλλιέργειά μας. Να διαλέξουμε από το οικογενειακό και το ιστορικό, το εθνικό και το τοπικό παρελθόν μας, τα καλύτερα στοιχεία του και με την ματιά μας να τα αναδείξουμε, και μετά, να προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε την δική μας πρόταση ζωής και αλλαγής. Και τούτο, χωρίς να γκρεμίζουμε τίποτε, αν προηγουμένως δεν έχουμε να κάνουμε μια αξιόλογη πρόταση. Οι μικρές καθημερινές και διαδικαστικές πρακτικές, δεν έχουνε σημασία, γιατί αυτές τις ζεί και τις διεκπεραιώνει ο καθένας όπως μπορεί. Σημασία έχουνε οι προσανατολισμοί, οι κατευθύνσεις, τα οράματα, τα ζητούμενα, εκείνα στα οποία καταναλώνουμε την ζωή και τον κόπο μας, εκείνα που αποζητάμε στα όνειρά μας, κι εκείνα για τα οποία θα δίναμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Μπορεί να μην συμφωνούμε όλοι στα ίδια ακριβώς, αλλά θα πρέπει τα περισσότερα από εκείνα για τα οποία αγωνιζόμαστε μαζί με πολλούς άλλους, να μας ενώνουν και να υπερβαίνουν το «τώρα» και τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Γιατί μόνο αυτά, οι αγώνες μας και οι προσπάθειές μας, θα τα κάνουν να επιβιώσουν επωφελώς για όλους. Τα άλλα, θα χαθούνε στο δρόμο, στο πέρασμά μας και στη δύση μας. Μονάχα οι καταστροφές δεν χάνονται. Αυτές θα τις «πληρώσουμε» όλοι. Όσοι τις προξενήσαμε, για την ευθύνη μας, κι όσοι τις επιτρέψαμε, για την ολιγωρία μας.
Οι χαρακτήρες μας, στην φάση αυτήν, είναι ήδη δομημένοι, απομένει να αναδυθούν από μέσα μας, οι «τεχνίτες»: Οι καλλιτέχνες του λόγου, της σκέψης, της πράξης, της δράσης. Της δημιουργίας. Στον δρόμο γι' αυτό, ακόμη κι αν «χάσουμε» την ώρα μας για κάτι, αν αφιερώσουμε δηλαδή τον χρόνο μας σε κάτι που επιλέξαμε, τυχαία ή παρορμητικά, αυτό, θα αποτελεί στο εξής, μια ανάμνηση για το ερέθισμα μάθησης και την ευκαιρία γνώσης ή για την εμπειρία που αποκτήσαμε από αυτό. Το κακό θα είναι, να χάσουμε την ώρα μας για να υπηρετήσουμε συνειδητά ή παρασυρμένοι, αλλότριους σκοπούς. Και τόσο το χειρότερο αν αυτοί οι σκοποί, μας είναι άγνωστοι ή είναι από την φύση τους κακοί και ολέθριοι.
Έτσι λοιπόν, η φοιτητική ζωή, είναι μια περίοδος ετοιμασίας για το μέλλον μας, κι όχι μια περίοδος για να «χάσουμε» την ώρα μας.
Η διασκέδαση, δηλαδή ο διασκορπισμός του νου, είναι ένα σπορ για τους εσκοτισμένους και για τους απελπισμένους.
Η ψυχαγωγία, όπως λέει και η ίδια η λέξη, είναι η περαιτέρω καλλιέργεια του ανθρώπου, που έχει την βούληση, την ανάγκη και την φιλοδοξία να γίνει καλύτερος, αποδοτικότερος, ικανός, και με ανανεωμένες τις δυνάμεις του να συνεχίσει την πορεία για την πρόοδο. Την δική του, κυρίως, αλλά και όσων γύρω του, μπορεί να επηρεάσει και να βοηθήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου