Οι άνθρωποι σαν βρίσκουνται κάτω από το ζυγό μιας δουλείας, ζητάνε την ελευθερία τους και θέλουνε νά 'χουν τις ίδιες ευκαιρίες με 'κείνους που ορίζουνε τον ζυγό.
Και κάποιες φορές, που η σπίθα της ελευθερίας καίει τα σωθικά τους, το καταφέρνουνε, ν' αποτινάξουνε τον ζυγό της δουλείας και να λευτερωθούν.
Μα όσο και να 'ναι εύλογο να θέλει κανείς ελευθερία και ίσα για όλους δικαιώματα, αυτό δεν θα τό'βρει ποτέ, γιατί τίποτε στην πλάση δεν είναι απολύτως όμοιο με κάτι άλλο. Κι έτσι, πάντα υπάρχουνε διαφορές. Κάτι σαν κλίμακα ζωής, που το ένα σκαλοπάτι είναι προαπαιτούμενο για να ανέβεις στο επόμενο. Αγκαλιασμένα όλα τα πλάσματα σφιχτά, σαν μάνα με παιδί, σαν δυο άνθρωποι δοσμένοι ο ένας στον άλλονε, που έχουνε μπεί ο ένας μέσα στην ψυχή και το σώμα του άλλου.
Δεν είναι ίσοι. Είναι μαζί. Αξεχώριστοι, αλληλέγγυοι. Αφοσιωμένοι. Βοηθοί και νοσοκόμοι. Τροφοί και συνδαιτυμόνες. Χαίροντες και κλαίοντες, μαζί μέχρι θανάτου.
Η συνύπαρξη με τους άλλους, μας κάνει να δούμε τις ανάγκες. Και τις δυνάμεις. Των άλλων, και τις δικές μας. Και η αγωγή μας, η παιδεία και το ήθος μας, μας κάνουνε να βρούμε τον τρόπο για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας και να ισχυροποιήσουμε τις δυνάμεις μας.
Ετούτο, δεν είναι δικιά μου σκέψη. Υπάρχει μέσα σε όλα τα έργα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Επίσης, αποτελεί κορυφαία χριστιανική εντολή, για την αλληλεγγύη προς τον πλησίον και την επιείκεια προς τον αδύναμο και τον ενδεή.
Στην εποχή μας, την διαφωτισμένη, η ισότητα είναι ένα πιασάρικο, παγκόσμιο αλλά ανεπίγνωστο σύνθημα, όπως εξάλλου και άπειρα άλλα τσιτάτα και συνθήματα, που το βαφτίσανε και παναθρώπινο δικαίωμα!
Έτσι μας είπανε, κι εμείς παπαγαλίζουμε το δόγμα, και σαν ρομποτάκια ξεκινήσαμε τον αγώνα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας εντρυφήσουμε όμως -σε κάποιο βαθμό- στην ουσία του πράγματος, κι ας σκεφτούμε:
Τί θα κάνουμε με τους ανθρώπους, που τύχη κακή, χάσανε το πόδι τους; θα κόψουμε κι όλοι εμείς οι άλλοι το δικό μας; ή θα μας υποχρεώσει για τούτο κάποιος νόμος;
Και με τους ανθρώπους που γεννηθήκανε με δυσκολία ακοής, τί θα κάνουμε; θα σπάσουμε και τα δικά μας τύμπανα στ' αυτιά μας, για να μην αισθάνονται αυτοί μειονεκτικά ή δυσάρεστα;
Για τα παιδιά που χάσανε την μάνα τους στη γέννα, τί θα κάνουμε, θα σκοτώσουμε και τις δικές μας τις μανάδες, όσοι έχουμε, για νά 'μαστε όλοι ίσοι στην ορφάνεια;
Για τους απόκληρους της μοίρας, που δεν έχουνε πού να σταθούνε, θα κάψουμε κι εμείς τα σπίτια μας, για να είμαστε ίσοι μαζί τους; Ή θα τους δώσουμε το σπίτι μας, με διάταξη του νόμου;
Τον βουλευτή τον κλέφτη, που ψέμματα όλους μας εγέμισε, πως τάχα θα μας φρόντιζε, κι εμάς και τα σχολειά, τους γέροντες και την υγειά μας, πρότυπο κι οδηγό μας θα τον έχουμε, και ψεύτες θα γενούμε κι εμείς, όμοιοι και ίσοι του, για νά 'χουμε κι εμείς τον τρόπο σαν κι αυτόνε;
Ή θα στήσουμε σκηνικά γύρω -γύρω για να απαλείψουμε την πραγματική αίσθηση των πραγμάτων και να ξεχαστούμε σαν τα μικρά παιδιά που τα ξεγελάς με χρωματιστές καραμέλλες; Η προσωπική αναγνώριση των προβλημάτων και η προσωπική αντιμετώπισή τους χρειάζονται βοήθεια. Γι' αυτό θα πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας σαν κοινωνία, κι όχι για την απολησμόνηση των προβλημάτων και την εξομοίωση των εχόντων προβλήματα προς τους μη έχοντες τέτοια προβλήματα. Οι συνέπειες των προβλημάτων αυτών θα υπάρχουν.
Η Ισότητα είναι μια κατάσταση, δεν είναι ένα δικαίωμα, δεν είναι ούτε και υποχρέωση. Είναι παθητική σαν αποτέλεσμα της συμπεριφοράς άλλων. Ή ενεργητική σαν αποτέλεσμα της δικιάς μας συμπεριφοράς να επιτύχουμε πέραν των προφανών προσδοκιών.
Έτσι λοιπόν, πρεπει καλά να ξέρουμε πως όταν ζητάμε ισότητα, εννοούμε πως κάτι περιμένουμε από άλλους. Το κακό είναι πως δεν μπορούμε να την επιβάλουμε, ούτε να την απαιτήσουμε. Μπορούμε μόνο να την εκβιάσουμε ή να την περιμένουμε.
Ας το συλλογιστούμε: Αν την απαιτήσουμε μπορεί να συναντήσουμε ισχυρή αντίσταση και αντίμετρα/αντίποινα, καυγάδες κι επιθέσεις.
Αν την επιβάλουμε με νόμο ή με την βία, είναι μια ανελεύθερη επιλογή, που υπόκειται στην κατάργηση με πρώτη ευκαιρία,
Αν εκβιάσουμε την επιβολή ή την κατάκτησή της, είναι προφανές, πως όταν εκλείψει ο όρος της εξασφάλισής της θα ανατραπεί.
Αν την περιμένουμε, μπορεί απλώς ποτέ να μην έρθει.
Η Ισότητα, είναι μια ονειρική κατάσταση του καλού, κι είναι μια ευκταία κατάσταση του κόσμου όλου. Η Ισότητα όμως, δεν νοείται χωρίς μέτρο και χωρίς αναλογία. Τίποτε στην φύση δεν είναι ίσο με κάτι άλλο. Ούτε τα βουνά, ούτε τα ποτάμια, ούτε οι μέρες, και οι νύχτες, ούτε τα λουλούδια, κλπ. Ούτε οι μπουνάτσες, ούτε οι τρικυμίες.
Η Ισότητα έχει να κάνει με τα τεχνητά εμπόδια που βρίσκει ο άνθρωπος στην ζωή του. Εμπόδια που σε άλλον/άλλους παρουσιάζονται επί τούτου, ως λόγοι αποκλεισμού, και σε κάποιους άλλους, εξαφανίζονται, ως δια μαγείας, προς κατευόδωσιν στόχων και εκζητήσεων!
Η εξουσία και οι συν αυτή, γνωρίζουν από εμπόδια (νομικά, πραγματικά, οικονομικά, ονομαστικά κλπ.) προς τους αντιπάλους.
Η ισότητα μπορεί να είναι μια ρύθμιση του νόμου, που δεν εμποδίζει τις προσπάθειες του πολίτη. Αλλά αυτό, δεν το έχουμε ακόμη γνωρίσει.
Η ισότητα δεν χαρίζεται, ούτε μεταβιβάζεται, ούτε εγκαταλείπεται. Η ισότητα είναι κοπιώδης προσέγγιση (του υψηλού), ή αδιάφορη επιτυχία (του ευτελούς). Η ισότητα μπορεί να είναι παραχώρηση θείας δωρεάς, για να προσελκύσει την αρετή, την φιλοτιμία, την ευγνωμοσύνη και την επιείκειά μας.
Θα νιώσουμε πιο ουσιαστική την αναζήτησή μας αν, αντί για την ισότητα, εμβαθύνουμε, ή αντιληφθούμε τα πράγματα γύρω μας, με διάκριση. Η διάκριση δεν είναι ευκαιρία, δεν είναι δικαίωμα. Είναι αρετή και τρόπος οράν και απέχειν ή δραν. Τρόπος ζωής και τρόπος συλλογίζεσθαι, και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου