«Ομιλίαι κακαί φθείρουσιν ήθη χρηστά».

Διαβάζω στην aixmi.gr έναν σοβαρό προβληματισμό, και στέκομαι, σε
κάποιες σημαντικές θέσεις, όπως:

• Η ροκ μουσική δεν υπήρξε πάντα «ευγενική» απέναντι σ’ εκείνους που ταυτίστηκαν μαζί της.
• Κάθε αξιόλογος άνθρωπος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία…(για κάποιον ακροατή ροκ μουσικής που επέζησε ξεπερνώντας τους σκοπέλους των αδιεξόδων του)
• O προοδευτικός χώρος είναι ανάχωμα στη σκληρή δαρβινική ιδεολογία του λεγόμενου «φιλελευθερισμού». Μεριμνά πρωτίστως για τον αδύνατο, αυτόν που δεν τα καταφέρνει πάντα…

Με αφορμή το παραπάνω άρθρο στην αιχμή, η ροκ που σκοτώνει, ο λόγος αυτού του σημειώματος είναι η μουσική που ακούγεται εδώ από έναν γνωστό μουσικό, και νέο άνθρωπο, που κραδαίνει με τους στίχους του τις απειλές του «ωσεί μάχαιραν».

Ο δικός μου προβληματισμός για μια ροκ που σκοτώνει είναι πως: Όταν ακούσεις τέτοια μουσική, αν δεν σου αρέσει αλλάζεις σταθμό ή δίσκο. Όταν όμως επιλέγεις να την ακούς, εκείνο που συμβαίνει είναι ή ότι  de facto ταυτίζεσαι, ή ότι -χωρίς να το κατάλαβεις ενδεχομένως, θα επηρεαστείς.

Ασφαλώς, και δεν είναι η κατάλληλη μουσική για κάποιον με ευμετάβλητη ή κακή ψυχολογία, όχι μόνο γιατί δεν του παρέχει καμμιά βοήθεια, αλλά και γιατί μπορεί να τον ωθήσει σε αναπότρεπτα κακές δράσεις, πρωτίστως για τον εαυτό του, πέρα από το κακό που θα προκαλέσει στους προσφιλείς του γιατί θα τους πονέσει πολύ. Πολύ χειρότερα, αν ενεργήσει κατά τρίτων αθώων και αναιτίων.

Θα προβληματιστώ όμως, βαθύτατα, για το κατά πόσον «ο προοδευτικός χώρος μεριμνά πρωτίστως για τον αδύναμο». Η καλή μου προαίρεση δεν μπορεί να ξεχάσει τους τρείς της ΜΑΡΦΙΝ, που η διεκδίκηση των δικαιωμάτων κάποιων,  οδήγησε στο εκδικητικό «ολοκαύτωμα» τριών εργαζόμενων νέων. Και δεν ξεχνώ, ούτε το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και τους «πυρήνες» και τους περιστασιακούς -ως ροβινσώνες- «ρουβίκωνες» που απειλούν για να γίνει το δικό τους.

Γιατί όλοι οι πολιτικοί χώροι, μη εξαιρούμενου μέχρι σήμερα ούτε και του προοδευτικού χώρου, όταν πάρουν την εξουσία, αγωνίζονται πρωτίστως γι' αυτήν, ή τουλάχιστον για να μην την χάσουν ανεπιστρεπτί!

Όσο για την μουσική και τις τέχνες γενικώτερα, και την χρήση τους, δεν ξεχνώ την μουσικοφιλία του Χίτλερ. Είναι τεράστια πληγή το κακό που γίνεται -χάριν υψηλού προστατευόμενου σκοπού, ή χάριν του απόλυτου σωστού και δικαίου που κάποιος θεωρεί πως αυτός μόνος το κατέχει. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν το προβάλλει με φονικό τρόπο. Όταν, δηλαδή, το κακό γίνεται με πρόφαση ... το αγαθό ή το περιστασιακό συμφέρον!

Η υποκρισία δεν γνωρίζει όρια και ταυτότητες. Μπορούν όλοι να την μετέρχονται, ακόμη και οι χριστιανοί. Σ' αυτούς όμως -είναι ή πρέπει να είναι- καλά γνωστό, πως χριστιανός μπορεί κανείς να γίνεται κάθε ώρα, αλλά χριστιανός πεθαίνει μια μόνο στιγμή.

[Χριστιανός είναι εκείνος που πεθαίνει (-ζεί δηλ. ως την τελευταία του στιγμή) ως χριστιανός, και συχνά δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος. Γιατί αυτός πάντα αμφιβάλλει μέσα του (με διάκριση και ταπεινοφροσύνη) αν έκανε το σωστό, πρωτίστως, για τον συνάνθρωπό του. Οι χριστιανοί έχουνε τον δικό τους προσωπικό ο καθένας στίβο άθλησης, μια και το «έργο» τους είναι περισσότερο εσωτερικό παρά εξωτερικό, προς τους άλλους. Σπάνια είναι, εξάλλου, φανερό το άριστο δείγμα!]

Όμως, κάποιου είδους «χριστιανοί», το ξέρουν «καλά και από πάντα», ότι αυτοί μόνο γνωρίζουν το «σωστό και το καλό». [Εννοείται για τους άλλους, γιατί οι ίδιοι είναι υπεράνω πάσης κριτικής]. Πολλοί γνωρίζουμε τέτοιους, γιατί η ζωή και οι επιλογές μας «τα φέρανε έτσι τα πράγματα».

Σε όλους μας έχει τύχει να συναντήσουμε στη ζωή μας ανθρώπους με άποψη αιρετική και βλαπτική για τους άλλους, εξολοθρευτική, επιθετική και καταστροφική. (Αλαζονικά και αντιχριστιανικά) θα έλεγα -ως σχήμα λόγου- «χαλασμένα μυαλά».

Ασφαλώς, οι άνθρωποι αυτοί, κατά περίπτωση, χρειάζονται ενδεχομένως συμπαράσταση και βοήθεια παιδαγωγική και ψυχολογική. Αλλά όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο, όχι στην ελπίδα, αλλά στην πράξη.

Η διαπαιδαγώγηση δεν μπορεί «να επιτύχει» σε έναν ώριμο άνθρωπο που δεν θέλει να διαπαιδαγωγηθεί. Που αρνείται, πως μπορεί να διδαχθεί από ό,τι βλέπει γύρω του. Γιατί όταν η πραγματικότητα δεν μας βοηθάει να βρούμε τη θέση μας και τον ρόλο μας μέσα σε αυτήν, σε συνύπαρξη με τους άλλους, η ζωή θα μας δείξει πως, όποιος επιθυμεί τον όλεθρο του άλλου προκειμένου να αναδειχθεί και να επικρατήσει ο ίδιος, δεν είναι βέβαιο ότι θα το επιτύχει χωρίς μεγάλη βλάβη. Δική του, ή των άλλων ή και αμφοτέρων.

Η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, πιστεύω πως διαρκεί όσο και η έλλογη ζωή του, μέσα από την αυτοκριτική και τον αυτοέλεγχο.

Ο ρόλος του παιδαγωγού είναι να βοηθήσει τον διαπαιδαγωγούμενο να αναπτύξει κριτική ικανότητα και να δημιουργήσει στην ψυχή του, εκτός από το φρόνημα της ελευθερίας, της ευθύνης και του σεβασμού των συναθρώπων μας, και τα σχετικά κίνητρα. Κι αυτός, ο μικρός διαπαιδαγωγούμενος άν έχει λάβει «καλά υλικά», το τί θα τα κάνει στην συνέχεια, εξαρτάται από την δική του προσωπικότητα στο σύνολό της. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η ελευθερία του προσώπου.

Ο ρόλος του «έξωθεν» παιδαγωγού, κάποτε σταματάει, κι αρχίζει ο ρόλος κι ο λόγος της προσωπικής ευθύνης εκάστου. Αλλιώς, πάντα κάποιος άλλος μπορεί να φταίει για ό,τι κακό κάνουμε, κι αυτό είναι αδιέξοδο.