Παιδί μου...

 

Είσαι μακριά μου και μου λείπεις παιδί μου. Aλλά, έτσι είναι, από την μάνα πάντα θα λείπουνε  τα παιδιά της. Κι εγώ πάντα θ' ανησυχώ, για την υγεία σου όλη, την σωματική και την πνευματική. Για την ευτυχία σου και για την χαρά σου.

Όπου και νά 'σαι, να είσαι καλά παιδί μου, και να μην σε βασανίζει τίποτε. Οι δικοί μου oι καημοί, είναι δικοί μου, κι όχι δικοί σου.

Δεν θέλω ποτέ, και τίποτε, να σε σκοτίζει, μα τούτο δεν γίνεται, γιατί το δικό μου το θέλω είναι μικρό, αδύναμο και ανθρώπινο. Θέλω μονάχα να είσαι καλά με την οικογένειά σου, και τότε θα είμαι κι εγώ καλά με την δική μου, που μέσα σε αυτήν είσαι πάντα, κι εσύ, το παιδί μου μου, με την οικογένειά του.

Στην ηλικία μου, «δικαιούμαι» να έχω περισσότερες σκοτούρες και στενοχώριες, γιατί βλέπεις, έχω κι εγώ τα γραμμάτιά μου να πληρώσω, τις ήττες μου, και τις «φιλοδοξίες» μου, τις πνευματικές και μη.

Μα θα μου πείς, αν είναι για καλό να 'χω σκοτούρες... Ποιός ξέρει, ο Χριστός ποτέ δεν μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους, για να τους χωρίσει από την αγάπη ανάμεσά τους...

Οι άνθρωποι μονάχα μπορούν να το κάνουν, να χωρίζονται με οποιαδήποτε πρόφαση ή πρόσχημα, ακόμη και με πρόφαση τον Χριστό.

Εγώ χρωστάω κάθε μέρα την προσευχή μου, κι αυτήν πρέπει να του δίνω. Να βαθαίνω την ματιά μου στα κίνητρά μου κάθε φορά, να βρίσκω στα αιτήματά μου τα κακά τους ελατήρια, και να τα πολεμάω. Αλλά αυτό πρέπει να το κάνουμε όλοι μας. Και το θέλημά μας δεν μπορεί να είναι ενάντια στον άλλο άνθρωπο που του χρωστάμε σεβασμό, όποιος και νά'ναι, αλλά ενάντια στα πάθη μας και τον εγωϊσμό μας, «ίνα μη πειρασθεί» και ο ελάχιστος.

Για να αποφύγουμε εκείνο που λέει και ο Λεμεσού Αθανάσιος: Δηλαδή ότι ο εκ θρησκευτικού καθήκοντος άνθρωπος μπορεί να μην είναι και τόσο καλό πράγμα, τελικά.

Θαρρώ πως το πρώτιστο είναι η υπακοή και μαζί η ξενητεία, και η διάκριση και η ταπεινοφροσύνη. Κι όλα τούτα μαζί, από την αγάπη του Κυρίου. Μετά, ξέρουμε όλοι μας, επειδή έχουμε την κατάλληλη μόρφωση και την πείρα να διακρίνουμε. Κι έχουμε ακόμη και την δυνατότητα  να ζητήσουμε τη βοήθεια, από εκεί που πρέπει.

Πάντα θα είσαι το παιδί μου, όπου και να είσαι κι ό,τι και να κάνεις. Να προσεύχεσαι κι εσύ για μένα, και να μην βασανίζεσαι μ' εκείνο που θέλω εγώ, παρά μ' εκείνο που πρέπει να κάνεις εσύ. Γιατί, ξέρεις,  καμμιά φορά, ο καθένας μας, πρέπει να κάνει για τους άλλους πράγματα (που μπορεί να είναι  ασήμαντα -ή κάτι που είναι παραχώρηση- για εμάς, αλλά) σημαντικά για εκείνους.

Και κάτι συναφές:  δεν πρέπει να υποκαθιστούμε τους άλλους, και τα παιδιά ακόμη, στην εκπλήρωση των αναγκών και των υποχρεώσεών τους ή των καθηκόντων τους. Με τούτη την αρχή, που την πίστευα θεμέλιο, σας μεγάλωσα, για να γίνετε αυτόνομοι και υπεύθυνοι. Γι' αυτό δεν στάθηκα παραμάνα και νταντά στις πρώτες σας ξενιτειές, αλλά μονάχα όσο σας είχα κάτω από τις φτερούγες και την αγκαλιά μου. Τότε στάθηκα παραμάνα και νταντά όχι εικονικά, αλλ' άοκνα, με όλη μου την δύναμη, την γνώση και την καρδιά. Για να ικανωθείτε και να αντιμετωπίσετε αργότερα τις ανάγκες σας,  με την δική σας  ευθύνη, τις δυνάμεις και την εξυπνάδα σας, σαν έρθει ώρα. Λάβατε το παράδειγμα της φροντίδας και της αγάπης για την οικογένεια. Το μέτρο και το δείγμα. Μέ όλα μας τα λάθη. Όπως τα λάθη όλων εκείνων που ξεκινάνε να διαχειρίζονται τη ζωή τους και αφοσιώνονται ολοκληρωτικά σέ έργα καρδιάς και αγάπης, με όλες τους τις δυνάμεις. Γιατί αυτή την αφοσίωση, ευλογεί και σκέπει ο Κύριος. Δεν ζητήσαμε και τούτο να κάνουμε κι εμείς να βολευτούμε. Ζητήσαμε να τα δώσουμε όλα, για τούτο και ο Κύριος δεν τσιγκουνεύτηκε το έλεός του, στα μέχρι τώρα λάθη μας.

Θέλαμε να μάθετε,  και με το παράδειγμά μας, να γίνετε νοικοκύρηδες στο σπίτι σας και υπεύθυνοι οικογενειάρχες. Κι όχι ανεξάρτητοι κι «ελεύθεροι», άσχετοι κι ανεύθυνοι προς τους άλλους.

Το ξέρω καλά, και γι' αυτό το απέφυγα σε σας τα παιδιά μου, πως η υποκατάσταση στα καθήκοντα του άλλου, τελικά δεν είναι βοήθεια, είναι ζημιά για τον άνθρωπο, και του στερεί την  δυνατότητα να μάθει να διαχειρίζεται τα προβλήματά του. Τον κάνει να τα «πασάρει», να τα φορτώνει στον διαθέσιμο άλλο, και να διάγει ανευθύνως και εξυπηρετικώς.

Παιδί μου,
Δεν πρέπει να υπάρχει κενό στην κατανόηση και την αγάπη μας. Θα έχω πάντα απέναντί σου χρέη καρδιάς. Ο Κύριος δίνει στάδια άθλησης στον καθένα μας, για να «πληρώσει» τις ελλείψεις του και τις οφειλές του, με την προσευχή και την φώτιση του Πνεύματος της αγάπης του.

Η ακεραιότητα του ανθρώπου από μόνη της, είναι «ανθρώπινη», έτσι είναι και η δική μου, ανθρώπινη,  δηλαδή λειψή, μα παλεύω για την πληρότητά της..

Και αυτά που σου γράφω, σου τα γράφω, γιατί ήθελα κάποτε να σου τα έχω πει. Αν τα κλείσεις μέσα στο συρταράκι του μυαλού σου, μπορεί κάποτε να σου χρειαστούν. Και θά 'ναι κρίμα αν σου χρειαστούν να μην τα έχεις ακούσει, αν  δεν τα έχεις ήδη σκεφτεί από μόνος σου.

Όχι πως κομίζω την σοφία του κόσμου, αλλά κομίζω τους πόνους της μάνας, που νοιάζεται γιά όλα όσα μπορεί να χρειάζεται το παιδί της, και θα μπορούσε εκείνη να του προσφέρει.

Κάνοντας όψιμα τον απολογισμό μου για όσους -ακόμη κι άθελά μου- στενοχώρησα κι εγώ, λαβαίνω το τίμημα στο ακέραιο, όπως είναι από πάντα ορισμένο. Το «εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Αυτό είναι το δικό μου μερίδιο φορτίου και τιμήματος.

Αισθάνομαι, πως τις παραδόσεις που παρέλαβα,  με την δύναμη του Κυρίου τις ετήρησα, και τον ευχαριστώ που δεν έχω και τούτο φορτίο.

Δεν είναι ο καιρός για να κρίνεις  αν έχεις εσύ, κάποιο φορτίο. Είναι ο καιρός να πάρεις και να πραγματώσεις εσύ την ευθύνη της κάθε  σου απόφασης. Και δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος για να σε απαλλάξει από το δικό σου φορτίο και από το τίμημα της όποιας απόφασής σου.

Κακό είναι μονάχα να υπάρχουν  διαφωνίες και αντεγκλήσεις, γιατί τότε είναι προφανές πως υπάρχει ζήτημα στην  παραχώρηση, την περιχώρηση και την φιλόθεη  υπακοή. Κι αυτό κάνει μεγάλη ζημιά, αν αφήσει αγιάτρευτα ή μοιραία καμμιά φορά, τραύματα. Η αγάπη μας, ας είναι πάντα η αγάπη του Κυρίου ανάμεσά μας.