Πασαδόροι και βαστάζοι

 

Ετούτη την πιασάρικη ατάκα για πρώτη μου φορά την διάβασα σαν λογοτεχνικό τίτλο σ' ένα έργο της Αθηνάς Κακούρη. Η συγγραφέας,  με τούτη την ιδέα της, μου έδωσε μια καλή αφορμή γι'αυτό το σημείωμα.

Δεν είναι άλυτο μυστήριο, και μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει, πως μ'αυτά τα λόγια ακριβώς αποτυπώνεται η πρακτική κάποιων να μεταφέρουν την ευθύνη τους και τις υποχρεώσεις τους σε άλλους.

Ζούμε σε καιρούς που αυτό είναι πια κοινή πολιτική συνήθεια. Ο κάθε πολιτικός ζητάει από το εκλογικό σώμα να λάβει προκαταβολικά αυτός και όχι άλλος, την ευκαιρία, την εμπιστοσύνη, την εξουσία, το ταμείο και ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται για... να μας αλλάξει την ζωή μας.

Κι εμείς, αντί να ελέγξουμε μια τέτοια πρόταση -συχνά έωλη κι ανεδαφική, κρινομένη από τα προηγούμενα και πεπραγμένα του αιτούντος- κάνουμε σαν τα μικρά παιδιά. Θυμόμαστε μονάχα το δεύτερο μισό της, εκείνο που λέει «θα σας δώσω, θα σας απαλλάξω, θα ...» και ξεχνάμε το πρώτο της μισό που λέει «άμα με κάνετε άρχοντα παντοδύναμο», ή «άμα μου δώσετε τις εξουσίες να αποφασίζω για όλους εσάς», και άλλα παρόμοια.

Κι εμείς, λίαν συχνά τελευταίως, συνέβη και δώσαμε την εξουσία και την συναίνεσή μας, χωρίς την απαραίτητη σωφροσύνη!

Δεν λογαριάσαμε πώς θα ελέγξουμε την ενδεχόμενη αναξιοπιστία του εντολοδόχου μας και τα όρια ανοχής που θα του θέσουμε.

Δεν σκεφτήκαμε, οι ευήθεις και ασύνετοι, πώς θα σταθούμε, μπροστά στην ασυνέπεια του πολιτικού εξουσιαστή και κηδεμόνα μας και μπροστά στον κατήφορο που αυτός μας οδηγεί.

Πασαδόροι δεν είναι ασφαλώς μονάχα οι πολιτικοί. Αναμφισβήτητα μπορεί να μας τύχει να είναι και δικοί μας άνθρωποι. Για τις σχέσεις με τους φίλους μας, δεν υπάρχει πρόβλημα, ο καθένας μπορεί να βρεθεί στην ανάγκη, να γίνει προς στιγμήν πότε το ένα πότε το άλλο. Ως γονείς, όμως, θα πρέπει να προσέξουμε τα παιδιά μας. Συνειδητά να τα «παιδεύσουμε» σ'εκείνο που ο καθένας μας θαρρεί πως είναι το σωστό. Αυτό θα ορίζει τον κόσμο του και τις σχέσεις του. Αυτό θα είναι το κοσμοείδωλο και το όραμά του. Η φιλοσοφία του και η αναζήτησή του. Έτσι θα βλέπει τους φίλους του και τους εταίρους του.

Βλέπετε, η «πάσα», η αποποίηση δηλ. της ευθύνης και της υποχρέωσής μας, σε καμμία περίπτωση, δεν αποτελεί και εκπλήρωση! Κι αν συμβεί εκπληρωθεί από άλλους, θα είναι ένα ακόμη χρέος, προς αυτούς. Θα είναι μια ακόμη υποχρέωση, ή ... μια απόδειξη για την αναξιότητα, ή την ανικανότητά μας.

Αν εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε, ολιγωρούμε, υπολειπόμεθα, αποφεύγουμε, παραβαίνουμε ή παραβιάζουμε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας, γιατί θα τις εκπληρώσουν οι άλλοι για λογαριασμό μας;

Αν δεν είχαμε, μέχρι σήμερα, την ευκαιρία να το μάθουμε, ποτέ δεν είναι αργά. Ας αρχίσουμε από σήμερα, να τιμάμε πρώτα-πρώτα τις μικρές υποχρεώσεις μας. Αργοτερα, μεγαλύτερες. Αυτό, από μόνο του, είναι ένας λόγος για να αισθανθούμε ικανοί και αξιοσέβαστοι. Κι όχι παραπαίοντες, απειλούμενοι και αβοήθητοι.

Είναι κυρίως, ένας λόγος για να αισθανθούμε πως μπορούμε να είμαστε υπολογίσιμοι αντίπαλοι, σε κάθε απειλή κι αδιέξοδο που μας πλησιάζει...

Και πως σεβόμαστε τους άλλους, τουλάχιστον όσο θέλουμε να μας σέβονται κι αυτοί.

Σημείωση:
Αθηνά Κακούρη: μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας έχει πολλά και σημαντικά έργα στο ενεργητικό της και εξαιρετικά σπουδαία πνευματική κι επαγγελματική διαδρομή. Δείτε εδώ http://peopleandideas.gr/2010/03/30/athina-kakouri/ μιά συνέντευξή της.