Λιαντίνης. Ανεξίτηλο αποτύπωμα

 

Διαβάζω στην aixmi.gr τις «Σκέψεις ενός αναγνώστη για τον Δημήτρη Λιαντίνη» και θαρρώ πως ετούτος ο αναγνώστης υπήρξε ένας πολύ καλός δέκτης της διδαχής του Λιαντίνη.

Επισημαίνοντας (ο αναγνώστης αυτός), ότι «Μελέτη θανάτου σημαίνει ζω καλά, δεν ξοδεύω ούτε μια στιγμή από αυτό το υπέρτατο δώρο που μου χαρίστηκε. Ζω ανθρωπινά και κατά φύση. Δεν ετοιμάζω πυραμίδα να θαφτώ μέσα κάνοντας χρήση των «σκλάβων» ή «μαθητών», αγνοώντας κάθε τι άλλο «ποταπό» αφού ΕΓΩ έχω θεϊκό σκοπό!» μας δείχνει πως έτσι ακριβώς ένιωσε το αποτύπωμα για το δείγμα ζωής που ο Λιαντίνης έδωσε! Κι εγώ απροκάλυπτα θα συμφωνήσω μαζί του.

Μια άλλη επισήμανση του αναγνώστη, πως ο Λιαντίνης «χρησιμοποιεί, σε όλο του το έργο, την κατάφαση και όχι την άρνηση και την απόρριψη, ακόμη και εκεί που είναι εκ διαμέτρου αντίθετος.» Πως «πιστεύει ότι ο χριστιανισμός ήταν οπισθοδρόμηση αλλά αναγνωρίζει ως αναπόφευκτη την οπισθοδρόμηση αυτή, και νομίζω ότι έχει δίκιο και για τα δύο», είναι το ίδιο σπουδαία. Με την διατύπωση αυτή (βρίσκω πως) αντανακλάται η ένθεη στον Λιαντίνη συνείδηση της αναντίρρητης και άνευ εγω-τικών όρων αποδοχής των άλλων, κι οχι η εγω-τική και στενοκέφαλη προβολή και πρόκριση των ατομικών επιλογών του καθενός μας. Και θα σημειώσω περαιτέρω, πως κάθε -ισμός χωρίς πνεύμα σάρκωσης, χωρίς βίωμα εσωτερικής ζωής, είναι μονάχα μια νεκρή απομίμηση και γι' αυτό είναι οπισθοδρόμηση.

Αποκορύφωμα σε τούτη την κατανόηση (του αναγνώστη, βρίσκω πως) είναι η συνέπεια που ο άνθρωπος έχει ξεχάσει να βάλει στα έργα του. Γράφοντας (ο αναγνώστης) πως «Αφήσαμε περισσότερα στο Θεό, μεταθέσαμε στο Σταυρό του Χριστού τις δικές μας ευθύνες, πιστεύουμε και περιμένουμε «θαύματα» και δεν δημιουργούμε θαυμαστά έργα», θα συμφωνήσω μαζί του πως τέτοια ακριβώς βρήκα κι εγώ την υποθήκη του Λιαντίνη: πως «λόγος χωρίς έργα είναι κενός». Και πως η συνέπεια είναι το προσωπικό τίμημα για κάθε άνθρωπο, και πως αποτελεί το αποτύπωμα χρηστής και συνετής ζωής.

Ο αναγνώστης έχει διάκριση, ανάμεσα σ' εκείνα που λέγονται και σ' εκείνα που είναι. Μεγάλη Αρετή η Διάκριση. Δεν μπαίνουν μαζί όλα και πάντοτε. Δια-κρίνω, θα ειπεί ξεχωρίζω κι επιλέγω. Και για τούτο προϋποτίθεται πως είμαι ικανός (= έχω δηλ. την εμπειρία και την ικανότητα) να εξετάσω,να κρίνω, να επιλέξω και να αποφασίσω περί του πρακτέου ή μη. Και φαίνεται πως ο αναγνώστης είναι.

Απαύγασμα Λιαντινικής διδαχής, αποτελεί η καταληκτκή παραίνεση του αναγνώστη της αιχμής. Εκείνο το: «αν προσεγγίσετε το έργο του (όχι μόνο το θάνατό του) χωρίς τον -απολύτως κατανοητό και δικαιολογημένο- εκνευρισμό (...) τότε θα μπορέσετε να μας δώσετε άλλες, πιο φωτεινές αναγνώσεις.»

Κι ετούτη η πρόσκληση - που σαρκώνει το «μηδένα απορρίπτειν»- είναι στην ουσία η ενθάρρυνση για να γίνει, να είναι και να μείνει ο καθένας μας, «δημιουργός» εκεί που είναι καλός! Γιατί έτσι δεν ξοδεύουμε το δώρο που ελάβαμε -την ζωή μας- σε έργα θνητά, υπό προσθεσμία ή σε έργα που αποτελούν προσωπικές πυραμίδες.....

Το έργο μας είναι «ο άλλος άνθρωπος»! Ο άλλος ως παραλήπτης των υποθηκών μας. Των έργων και των λόγων μας. Δηλαδή το πώς δεν θα «πειρασθεί» ο άλλος άνθρωπος από τους δικούς μας λόγους και τα έργα.