Διαβάζω εδώ πως "οι Έλληνες περνούν καλά... Πόσο γελοίο ακούγεται... Υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που μετράνε τη ζωή με το αν
είναι γεμάτη μια καφετέρια. (...) Όχι δεν περνάμε καλά(...)."
Και σκέφτομαι:
Οι Έλληνες δεν περνούν καλά, γιατί κάποιοι -ιδιοτελώς και αυθαίρετα- τους καταργήσανε εκείνο που αυτοί οι ίδιοι, αρχικά, τους είχανε κάνει να πιστέψουνε πως ήτανε το πραγματικό τους αύριο.
Οι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί δεν έχουνε λεφτά να ξοδέψουν, και δεν έχουνε πια προοπτική να ξανακερδίσουν αυτά που βγάλανε, συμμετέχοντας στις κούρσες για την κατάκτηση της εφήμερης, άν-αρχης και αν-άξιας ευμάρειας.
Οι Έλληνες δεν περνούν καλά τώρα που χάσανε την πίστη στον εαυτό τους, στην παράδοση και την ιστορία τους.
Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί θέλανε να γίνουν κάτι άλλο από εκείνο που ήτανε, και στη διαδικασία αυτή πουλήσανε αντί πινακίου φακής τα πρωτοτόκια που είχανε στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί ονειρεύονται τη Δύση στην ανατολή της, κι όχι τη θέση τους στην παντοτινή ανατολή του ανθρώπου.
Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί τα απόκτησαν όλα και τα χάσανε όλα στο τραπέζι της παγκόσμιας τσόχας.
Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί τους μάθανε πως η ζωή ήταν ταξίδι αναψυχής, ενώ γι' αυτούς ήταν ιστορημένο πως η ζωή ήταν χρέος και προσφορά, ήταν αγώνας και αγάπη, αλληλεγγύη και συμ-πάθεια με τον πάσχοντα. Κι αυτοί μπερδευτήκανε σαν βρεθήκαν μαζί με τους παγκόσμιους παίκτες μέσα στα κρουαζερόπλοια των συνεδριακών παιγνίων, και στα κοσμικά και πολιτικά δείπνα για την επικράτηση των συμφερόντων.
Άκατάλληλοι για τις επιχειρήσεις του ψεύδους και της συνωμοσίας, της εξόντωσης των αντιπάλων, της εσκεμμένης και εκ προθέσεως εξαθλίωσης των λαών και της λαφυραγωγίας των ψυχών, αλλά σμιλεμένοι στην συμπαράσταση και την επιείκεια, την συγγνώμη και την παρηγορία των πονεμένων, βρεθήκανε μυρμήγκια-θύματα στην πάλη των συμφερόντων των ελεφάντων.
Βρεθήκανε με ηγέτες-στρατευμένα (μήπως και αργυρώνητα, ποιός ξέρει;) πιόνια, σε παιγνίδια που τους ήθελαν δημίους, υπηρέτες, κρετίνους, μαυραγορίτες χωρίς κέρδος, ουραγούς όχι μόνο της ζωής, αλλά και της δημιουργίας και της πίστης.
Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά, γιατί βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας, σε κρίση νοήματος της ζωής, σε κρίση συνειδήσεως, κενοί, μόνοι, προδομένοι, με διαψευσμένες ελπίδες, σε έναν κόσμο που προοιωνίζεται μονάχα κατακλυσμιαίες κατολισθήσεις, για όλο το πολιτικό περιβάλλον, τα δόγματα και τα οράματά του.
Οι Έλληνες πάντα τους ήταν ολίγοι, πάντα τους πάλευαν με τέρατα και με θεριά: της πλεονεξίας των γειτόνων, του φθόνου των πλουσίων, της ζηλοφθονίας των πνευματικών και καλλιτεχνικών αντιγραφέων και των κλεπτών. Γεμάτα είναι τα κελλάρια αυτών των δολιοφθορέων από τα δημιουργήματα της ελληνικής γής και των τέκνων της. Πάντοτε γεμίζανε, όσες φορές κι αν αδειάσαν. Το ίδιο γίνεται και τώρα.
Οι Έλληνες πάντα ήμασταν ολίγοι, πάντα παλεύαμε με τέρατα και με θεριά, και τα χειρότερα απ' όλα, ήταν οι εκάστοτε Εφιάλτες μας.
Συχνά, ζητιάνοι του πνεύματος και της σοφίας μας, φέρναμε το πνεύμα μας πίσω, σαν ξένο εφεύρημα, διατεθειμένοι να μιμηθούμε την απομίμηση και την αντιγραφή, που ωστόσο είχε παραποιήσει την αρχική ουσία. Την ουσία που το είχε γεννήσει.
Κι ύστερα, παραλυμένοι από την ασωτία, και μεθυσμένοι από τον κοσμοπολιτισμό που γνωρίσαμε κοντά στους λαφυραγωγούς και κάπηλους των ερειπίων μας, ξεπουλήσαμε τον οικουμενισμό της αγάπης, της δημιουργίας, της καθολικότητας των αξιών και των αρχών, της πανανθρώπινης αγωνίας για την μεγαλειώδη αθανασία των έργων του ανθρώπου, και συμμετείχαμε στην βδελυρή, την ποταπή, την ιδιοτελή και επίμεπτη αθανασία του πλούτου και της εξουσίας των ολίγων.
Όσοι δύστυχοι συνέβαλαν σε τούτα τα εγκλήματα, ίσως το κάνανε πιστεύοντας πως θά 'τανε μέσα στους τυχερούς, τους εξουσιαστές και τους πλουσίους. Μα το κάνανε χωρίς να γνωρίζουν πως η εξουσία και το χρήμα δεν έχουν συνεταίρους, ούτε φίλους. Έχουν μονάχα υπηρέτες, και δούλους. Αυτοί, σαν τελειώσουν την δουλειά που τους ανατέθηκε, δεν χρειάζεται να υπάρχουν γιατί είναι μονάχα η απόδειξη των τελεσθέντων εγκλημάτων, και καλό είναι να αφανίζονται, μαζί με όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται.
Εμείς θα αφήσουμε να μας αφανίσουν; Θα τους αφήσουμε "να ξεμπερδέψουνε με το παλιό", και να αφανίσουν τις ρίζες, την ιστορία και την παράδοσή μας; Θα τους αφήσουμε να αφανίσουν το νόημα της ζωής μας; Γιατί;
Σημείωση: Το κείμενο αυτό γράφτηκε για χάρη του Βασίλη Κ. που ξαφνικά κι απροειδοποίητα έχασε την πολύ καλή δουλειά του, κι είναι πατέρας δυο παιδιών. Γράφτηκε, για να μη χάνει την χαρά του και την πίστη του στη ζωή και στον εαυτό του. Δεν είναι μόνος του, είμαστε πολλοί εκείνοι που κάθε μέρα κινδυνεύουμε και κ'αθε μέρα χάνουμε κι από κάτι, γι' αυτό ας είμαστε τουλάχιστον όλοι μαζί! Δείτε εδώ https://www.youtube.com/watch?v=r6pcdO7EbnA μια τοινία που χαρίζει μια αληθινή προοπτική, μια και παραπέμπει στα χαρακτηριστικά υψηλού πολιτισμού με κέντρο τον άνθρωπο, όχι ως αντικείμενο αλλά ως υποκείμενο.
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή