Ο κόσμος αλλάζει!

 

Όπως και νά 'ναι τα πράγματα, όταν περιμένεις μωρό, νιώθεις πως ο κόσμος αλλάζει. Γιατί ο δικός σου ο κόσμος αλλάζει. Την πρώτη εγκυμοσύνη, είναι γεγονός πως σαν εμπειρία πρωτόγνωρη, μπορεί να την περάσεις ανυποψίαστη, αν δεν αλλάξεις σαν άνθρωπος. Ολοκληρωτικά. Γιατί, για πρώτη σου φορά νιώθεις πως είσαι ο διάμεσος κρίκος που από αυτόν εξαρτάται η ζωή και η υγεία ενός ανθρώπου.

Αρχίζεις να νιώθεις υπεύθυνος ακόμη και για τούτο που αισθάνεσαι, και για 'κείνο που σκέφτεσαι.

Τον καιρό της εγκυμοσύνης μου, έμαθα πολλά για την ενδομήτρια ζωή. Για το έμβρυο, για το μωρό μου, πριν ακόμη το συναντήσω και το κρατήσω στην αγκαλιά μου. Κι έμαθα πόσο η δική μου πνευματική και ψυχική ζωή επιδρά κι αυτή στην ψυχική κατάσταση και την πνευματική υγεία του μωρού μου.

Και κατέληξα πως ο άνθρωπος, σ' όποια κατάσταση και να βρίσκεται, πρέπει να προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί, για τον εαυτό του και για τους άλλους. Δεν έχει ελαφρυντικό, η από αδιαφορία, ή η από πρόθεση, αδράνεια.

Θυμάμαι λοιπόν, τότε, στα παλιά τα χρόνια, καθώς περίμενα το πρώτο μου μωρό, ότι ένιωθα νά αλλάζει ο κόσμος. Πρώτα-πρώτα δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο! Αφουγκραζόμουν το σώμα μου καθώς άλλαζε κι αδημονούσα να πάρω σημάδι από το μωρό μου.

Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι σαν ένα φορτωμένο καράβι, και παράλληλα εργαζόμουν στην συλλογή νομολογίας για 170 θέματα. [Αυτό γινόταν με την μελέτη όλου του ετησίως εκδιδόμενου ελληνικού νομικού τύπου, που τότε αριθμούσε 40 περίπου περιοδικά με μέσο όρο τις 1000 σελίδες. Ήταν εξαιρετικά κοπιαστική και χρονοβόρα δουλειά].

Μια όμορφη Αυγουστιάτικη βραδιά, με πήρε ένας ύπνος που κράτησε λίγες ώρες. Και ξύπνησα την ώρα που ο καλός μου ήρθε να πλαγιάσει. Εκείνο τον καιρό μελετούσε νύχτα μέρα. Ετούτη τη βραδιά, ξύπνησα για τα καλά, και μες στη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού, του ζήτησα να με πάει μια βόλτα. Εκείνος ξαφνιάστηκε για την ώρα που το ζήτησα, αλλά δεν μου χάλασε το χατήρι. Σηκώθηκα από το κρεββάτι, ίσιωσα το νυχτικό μου, που ήταν αυτοσχέδιο χειροτέχνημα δικό μου, κι έμοιαζε καλοκαιρινό φουστάνι, καλοχτενίστηκα, έβαλα και κοκκινάδι, γελάσαμε με την αμφίεσή μου, και βγήκαμε! Μπήκαμε στο ντεσεβώ και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία. Περπατήσαμε χέρι-χέρι δίπλα στη θάλασσα, κι ήταν μια πολύ όμορφη ώρα. Βαδίζαμε χωρίς να μιλάμε, εγώ απορροφημένη στην ευχαρίστηση της δροσερής αύρας και στη χαρά του μωρού μου, αλλά ο καλός μου μάλλον αποκαμωμένος από την πολύωρη μελέτη. Ο ουρανός ήταν αχνο-φωτεινός, είχε πολλή δροσιά, και δεν υπήρχε κανείς να βολτάρει εκείνη την ώρα στο Παλαιό Φάληρο. Αυτό με παραξένεψε, και νωχελικά σχολίασα πως κοιμήθηκαν νωρίς απόψε οι Αθηναίοι.

-Δεν είναι και τόσο νωρίς! Είναι πέντε η ώρα, το πρωΐ, μου απάντησε εκείνος, κι εγώ, έμεινα κατάπληκτη ζητώντας του συγγνώμη που δεν τον άφησα να ξεκουραστεί, γιατί, μελετώντας μέχρι εκείνη την ώρα, ήτανε ολότελα ξενύχτης! Η βόλτα μας αυτή, τελείωσε γρήγορα [με χαρά, συγγνώμες και γέλια], γιατί με τίποτα δεν ήθελα να τον κουράσω κι άλλο, μετά από ένα βαρύ ξενύχτι στα άδυτα της επιστήμης.

Η βόλτα μας αυτή μου έμεινε αξέχαστη, γιατί όλα της ήταν όμορφα, ήρεμα, ευχάριστα, κι όλα γαλήνια και ειρηνικά απευθύνονταν σε όλες μας τις αισθήσεις.

Μέσα στην χαρά της εγκυμοσύνης, δεν είχα καμμία συναίσθηση δυσκολιών, και δεν ένιωθα τους περιορισμούς και όλες τις κάθε λογής αντιξοότητες και δυσκολίες. Γιατί είχαμε, πράγματι, στη ζωή μας πολλές δυσκολίες, αν σκεφτεί κανείς πως ήμασταν δυο άνθρωποι που αρχίσανε να ζούνε την αγάπη και το όνειρό τους, χωρίς να έχουμε ετοιμάσει [οι ίδιοι, ή άλλοι για εμάς] το αύριο. Τώρα πια, ξέρουμε πώς ακριβώς ζήσαμε! Ζήσαμε μέσα στην ευλογία του Κυρίου, γιατί ήμασταν ολοκληρωτικά μεταξύ μας αφοσιωμένοι.

Ήτανε τόση η ευτυχία μου, στη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, που πετούσα, πραγματικά πετούσα, θαρρείς δεν πατούσα στην γή! Μου έλειπε ακόμη κι η συναίσθηση σοβαρών ζητημάτων και εκκρεμοτήτων. Φαίνεται, πως η κυοφορία είναι μια κατάσταση που απαιτεί διαθέσιμες σ' αυτήν όλες τις δυνάμεις της γυναίκας, και πως η φροντίδα για το μωρό έχει αρχίσει για τα καλά. Τίποτε δεν μ' ενόχλησε, και τίποτε δεν με κούρασε. Ούτε κι η δουλειά, που κράτησε ίσαμε την τελευταία βδομάδα. Και τότε ακόμη, ένα μονάχα πρόβλημα αντιμετώπιζα: τη μεγάλη δυσκολία να προσεγγίσω το γραφείο και να ακουμπάνε τα χέρια μου πάνω, για να διαβάσω ή να γράψω. Ήτανε πια αδύνατο. Και τότε αποζήτησα νά 'ρθει η ώρα του τοκετού.

Έτσι, ευτυχισμένη κι εστιασμένη, δεν το κατάλαβα καθόλου, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός κι έφτασε η ώρα της μεγάλης προσωπικής μας συνάντησης!

Εκείνη την ώρα, που νιώθεις την μεγάλη ψυχική και σωματική αγωνία, την ετοιμασία και την προσπάθεια του μωρού να βγεί στον κόσμο, την ώρα που όλο το σώμα σφίγγεται με ένα ρυθμό, σαν μια καρδιά που χτυπάει δυνατά, στην πόρτα του κόσμου.

Αλλά μέχρι τότε, οι μέρες περνούσανε με χιλιάδες σκέψεις και όνειρα, με μικρές δράσεις, όχι για το αύριο, μα για το τώρα. Ήθελα να χορτάσω τις ώρες που διαλέχτηκα για να γίνω μητέρα, για χάρη του καλού μου, που στη θέση των αδελφών που ποτέ του δεν είχε, θα έμπαινε πια η οικογένειά του. Κι ο ίδιος το χαιρότανε τόσο, και το είχε τόσο αποζητήσει.

Είχα την τύχη να ζήσω ανάμεσα σε πολλά αδέρφια, αγαπημένα, κι ενωμένα, μέσα σε μια οικογένεια-αγκαλιά και φροντίδα. Κάπως έτσι φανταζόμουνα να κάνω και την δική μου οικογένεια. Κάπως έτσι φανταζόμουνα να ζήσω κι εγώ τα παιδιά μου και να γεράσω, όπως οι γονείς μου. Τελικά, έκανα την δική μου οικογένεια, όχι σαν των γονιών μου, αλλά που χωρίς εκείνη, δεν θα μπορούσα να κάνω αυτήν που έχω, κι ευχαριστώ από καρδιάς τον Κύριο, για όλες τις ευκαιρίες, τις τιμές και τις ευλογίες που μου έδωσε στης ζωής μου το διάβα.

Τώρα λέω πως η εγκυμοσύνη είναι μια μεγάλη τιμή στη γυναίκα. Είναι κι ευκαιρία γι'αυτήν να αναδειχτεί άξια για μια τέτοια τιμή, και ικανή για μια τόσο σπουδαία αποστολή.

Το πρώτο παιδί, δίνει στους γονείς την ευκαιρία να βγούν από το εαυτό τους και να προσφέρουν χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης. Να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν [σε φροντίδα, σε σκέψη, σε διδαχή και νουθεσία, μα προ πάντων να προσφέρουν τη ζεστή και αγαπητική τους παρουσία], και μάλιστα μονάχα με την αγωνία ότι έκαναν το καθήκον τους και την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά με την πρόοδο του παιδιού τους, εν Κυρίω.

Τα επόμενα παιδιά, μας δίνουν την σπουδαία ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως είναι λίγο ό,τι και να κάνουμε για τους άλλους. Και παρ´ όλα αυτά πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς, και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, γιατί αν αποφύγουμε τούτον τον κόπο, η εξέλιξη των πραγμάτων -από δική μας ευθύνη και υπαιτιότητα- θα μας είναι ξένη, ίσως κι αγνώριστη, ίσως τραγική. Και τότε πια, αναπότρεπτα, δεν υπάρχει επιστροφή για επιμέλεια και φροντίδα.