Ενα γράμμα απελπισίας: Κύριε Δήμαρχε, νοιαστείτε για την ποιότητα ζωής στην πόλη μας!

 

Κύριε Δήμαρχε και κ.κ. της Επιτροπής ποιότητας ζωής

Είναι προφανές πως η ποιότητα ζωής στην πόλη μας είναι αποκαρδιωτική. Βρωμιά μας περιβάλλει και κάθε μέρα επιτείνεται το χάλι μας. Αυτό δεν έχει να κάνει με οικονομικούς πόρους ούτε με τον αριθμό υπηρετούντων υπαλλήλων. Πρόκειται για την πολιτική του Δήμου. Συγκεκριμένα:

Οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου δεν έχουν κάνει καμμία καμπάνια σχετικά με την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων, που κάθε μέρα κακοποιούνται από πολίτες με μειωμένες ευαισθησίες ή λειψή αγωγή του πολίτη και του δημότη.

Τραγική είναι η εικόνα των δρόμων που είναι ρυπαροί από περιττώματα σκύλων κλπ. ζώων, καθώς και όπου υπάρχει εστία πράσινου (στα μικρά πάρκα και στους δρόμους), όπου ευήθεις ή αήθεις αποθέτουν περιττώματα κλπ. απόβλητα, που παραμένουν και βρωμίζουν την ατμόσφαιρα.

Κύριε Δήμαρχε και κ.κ. της Επιτροπής ποιότητας ζωής

• Νουθετείστε τους δημότες και τους παρεπιδημούντες και αξιώστε για λόγους πρόνοιας μέτρα και συμπεριφορές για την προστασία του  περιβάλλοντος  της πόλης.
• Εξηγείστε στον κόσμο τις κοινωνικές συνέπειες τέτοιων αντικοινωνικών συμπεριφορών που υπερβαίνουν το θέλω του καθενός ξεχωριστά.
• Απαξιώστε την συμπεριφορά ρύπανσης του περιβάλλοντος.
• Ενημερώστε τον κόσμο της πόλης για τις ποινές ρύπανσης του περιβάλλοντος
• Τοποθετείστε πινακίδες απαγόρευσης πρόσβασης ζώων σε ορισμένους χώρους και πινακίδες υποχρεωτικού καθαρισμού της ρύπανσης. Αυτό έχει γίνει σε πολλούς δήμους εδώ και στο εξωτερικό.

Η παρέμβασή σας μπορεί να γίνει σεβαστή. Ή να πληροφορήσει τους αδαείς περί του πρακτέου.

Μην εξαντλείτε τις δημόσιες παραινέσεις σας μόνο στο να σας δώσουμε την ψήφο μας.

Κύριε Δήμαρχε, νοιαστείτε μας! Δεν θα είναι κακό ούτε και για σάς!

(Και θυμηθείτε: α) δεν διατάζουμε-αλλά καλούμε τους Έλληνες,  β) δεν μεμφόμεθα τους κακούς Έλληνες-αλλά απαξιώνουμε τις κακές πράξεις).

Η ζωοφιλία δεν είναι υποχρεωτικό να μας αποβλακώνει!

 

Για τούτο το σημείωμα βασανίστηκα, αν έπρεπε να το δημοσιεύσω. Όμως θεωρώ πως το απροχώρητο χάλι που ζούμε, απαιτεί μια τέτοια δημοσίευση.

Περπατώντας στους δρόμους, μια περίεργη, πνιγηρή, απεχθής οσμή αναδύεται από παντού γύρω, σαν να περπατας σε μια υπαίθρια τουαλέτα. Σαν σε περιοχή εκτεθειμένων περιττωμάτων! Βρωμιά και δυσωδία επικρατεί παντού.

Συνειδητοποιώ πως κάποιοι ζωόφιλοι φίλοι μας, περιφέροντας τα ζωάκια τους για την καθημερινή τους βόλτα και ... φυσική εκτόνωση, γεμίσανε τα πεζοδρόμια με τα περιττώματα των ζώων τους. Άλλοι, φέρανε κι από το σπίτι, όλα τα αγαθά που κόπρισε η γατούλα τους στο κουτί με την άμμο, και τα εναπόθεσαν στις ρίζες των άτυχων δένδρων που σκιάζουν, τρομάρα μας την πόλη. Των δέντρων που προσπαθούν να δροσίσουν αυτήν την πόλη όταν επικρατεί καύσωνας και να την τροφοδοτήσουν με οξυγόνο καθώς το τεράστιο σώμα της, με τις δραστηριότητές του, χρειάζεται ζωογόνα πνοή για να ζήσει.

Κάποιοι ζωόφιλοι φίλοι μας, όλα όσα δεν θέλουνε μέσα στο σπίτι τους, αποφάσισαν, για να μην... πηγαίνει χαμένη τόση οργανική ύλη (!), να την χώσουνε κάτω από τα ρουθούνια μας, για να εισπνέουμε όλοι μαζί την βρωμιά της αποσύνθεσής της. Κι ωστόσο μέχρι το τελικό στάδιο αφομοίωσης, να προσκαλούνται και μυριάδες έντομα, προς συγκατοίκηση μαζί μας. Ας μην μιλήσουμε για την ανάδειξη της οδυνηρής οσμής των περιττωμάτων που έφερε η πρώτη βροχή!

Εν ολίγοις, κάποιοι ζωόφιλοι φίλοι μας, αυτά που δεν έκαναν στο σπίτι τους, αυτά που δεν θέλανε να έχουνε στο σπίτι τους, τα πέταξαν στα μούτρα μας. Και μας βρώμισαν όλους, και τον εαυτό τους μαζί, καθαρίζοντας τάχα τον χώρο τους. Ενώ θα έπρεπε να φροντίσουν για την καθαριότητα της πόλης μας και του περιβάλλοντος φυσικού χώρου, απορρίπτοντας τα περιττώματα όπως πρέπει, ή αν ήθελαν ανακύκλωση, θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να μάθουν τον σωστό τρόπο. Κι επί τέλους ας δοκιμάσουν από την τοποθέτηση των περιττωμάτων των ζώων τους στις γλάστρες που έχουν στα μπαλκόνια τους! [Ασφαλώς δεν περιμένουμε από τα ίδια τα ζωάκια μας να καθαρίζουν και να απομακρύνουν τις βρωμιές! Είναι σαφές πως εμείς έχουμε την ευθύνη για όλα όσα αφορούν την υγεία, την ζωή και τις συνέπειες της ζωής των ζώων μας!]

Μ' όλη τούτη την απαίσια και πνιγηρά ενοχλητική κατάσταση, αισθάνομαι ντροπή για λογαριασμό τους. Ντροπή που η αγάπη τους για το ζώο, τους απαμβλύνει την ανθρωπιά μέχρις εσχάτων. Μέχρι του σημείου να επιλέγουν να ζουν και να κινούνται ανάμεσα σε περιττώματα.

Και καλά, αυτοί το διάλεξαν για τον εαυτό τους, δεν είναι όμως απροκάλυπτος φασισμός να εξαναγκάζεις -και μάλιστα αναπότρεπτα- τους άλλους, αναίτιους κι αγνώστους, γνωστούς και εναντίους να συμμορφωνονται προς τις δικές σου επιλογές; Και μάλιστα σε επιλογές συμπλεγματικές, κακές, αισθητικά απωθητικές, βρώμικες, επικίνδυνες για την δημόσια υγεία και προσβλητικές.

Ποιός άνθρωπος, υγιής ψυχικά και πνευματικά, θα διάλεγε εκουσίως και ευχαρίστως να ζεί ανάμεσα σε περιττώματα, αντί για ένα ολοκάθαρο περιβάλλον, ευωδιαστό από τα αρώματα της φύσης και λαμπερό από την φροντίδα και την μέριμνά του; Ποιός ισορροπημένος κοινωνικός άνθρωπος επιλέγει την βρωμιά αντί για την καθαριότητα;

Ποιός δεν προσβάλλεται όταν τον αναγκάζουν να ζει ανάμεσα σε περιττώματα, και πως η ανάγκη του για ευπρέπεια, καθαριότητα και υγεία δεν είναι τίποτε μπροστά στο «έτσι θέλω τώρα» κάποιου, ή το «σου βρωμίζω την πόρτα» καποιου άλλου, ή το αντικοινωνικό κι εγκληματικό «αδιαφορώ για το περιβάλλον και τους κοινόχρηστους χώρους της πόλης και καταστρέφω τους όρους διαβίωσης μέσα σ' αυτό»;

Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τέτοιων ανθρώπων είναι και το πραγματικό περιστατικό όπου κάποιος προκλητικός και αναιδής ζωόφιλος, μές στα μεσάνυχτα, περπατάει χαλαρά στο δρόμο κρατώντας το σκυλάκι του από το λουρί, κι αίφνης του επιτρέπει να σταθεί και να ουρήσει στα σκαλάκια της εισόδου ενός σπιτιού. Κατά τύχην, πάνω στην ώρα, έχει καταφθάσει και σταθμεύει παραπλεύρως κάποιος γείτονας, που τον παρατηρεί σχετικά, εμφανώς ενοχλημένος. Η απάντηση του ζωόφιλου; Αφασική ανοησία που αποτελεί πλήρη περιφρόνηση στην κοινή λογική και την ύπαρξη του άλλου ανθρώπου! «τί να πώ στο ζωάκι...»!

Κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να αποκτήσουν την ευκαιρία να μάθουν, πως δεν υπάρχει μονάχα η δική τους αλλοπρόσαλλη απάντηση. Υπάρχει αντίστοιχη κι εύλογη, έστω και εξίσου παράλογη κι ανόητη, απάντηση, σε τούτη την ανεύθυνη και αντικοινωνική τους στάση.

Έτσι κι έγινε. Ο άλλος, απάντησε με τον τρόπο του, καθώς ο ζωόφιλος έφευγε, νά πώς: Περπάτησε κάμποσο δίπλα του, κι όταν ρωτήθηκε πού πάει, του είπε, «μαζί σου, για να μάθω που μένεις, ώστε, όταν θα το χρειασθώ, να 'ρθώ να κατουρήσω κι εγώ στα δικά σου τα σκαλοπάτια, για να ιδείς πώς είναι», κι εξακολούθησε να βαδίζει δίπλα του.

Εδώ, θορυβήθηκε ο προκλητικός ζωόφιλος: αυτό δεν γίνεται! λέει εναντιούμενος σθεναρά σε τούτη την πρόθεση ανταπόδοσης.

Μα ο άλλος είχε δηλώσει, πως εκτός από την ανοχή στην ενοχλητική και προσβλητική ανοησία, υπάρχει και η απρόβλεπτη αντίδραση σ' αυτήν!


Αλλά, ο παραλογισμός δεν είναι η λύση στα προβλήματα που δημιουργούνται από την συμπεριφορά των ανθρώπων.!

Λιαντίνης. Ανεξίτηλο αποτύπωμα

 

Διαβάζω στην aixmi.gr τις «Σκέψεις ενός αναγνώστη για τον Δημήτρη Λιαντίνη» και θαρρώ πως ετούτος ο αναγνώστης υπήρξε ένας πολύ καλός δέκτης της διδαχής του Λιαντίνη.

Επισημαίνοντας (ο αναγνώστης αυτός), ότι «Μελέτη θανάτου σημαίνει ζω καλά, δεν ξοδεύω ούτε μια στιγμή από αυτό το υπέρτατο δώρο που μου χαρίστηκε. Ζω ανθρωπινά και κατά φύση. Δεν ετοιμάζω πυραμίδα να θαφτώ μέσα κάνοντας χρήση των «σκλάβων» ή «μαθητών», αγνοώντας κάθε τι άλλο «ποταπό» αφού ΕΓΩ έχω θεϊκό σκοπό!» μας δείχνει πως έτσι ακριβώς ένιωσε το αποτύπωμα για το δείγμα ζωής που ο Λιαντίνης έδωσε! Κι εγώ απροκάλυπτα θα συμφωνήσω μαζί του.

Μια άλλη επισήμανση του αναγνώστη, πως ο Λιαντίνης «χρησιμοποιεί, σε όλο του το έργο, την κατάφαση και όχι την άρνηση και την απόρριψη, ακόμη και εκεί που είναι εκ διαμέτρου αντίθετος.» Πως «πιστεύει ότι ο χριστιανισμός ήταν οπισθοδρόμηση αλλά αναγνωρίζει ως αναπόφευκτη την οπισθοδρόμηση αυτή, και νομίζω ότι έχει δίκιο και για τα δύο», είναι το ίδιο σπουδαία. Με την διατύπωση αυτή (βρίσκω πως) αντανακλάται η ένθεη στον Λιαντίνη συνείδηση της αναντίρρητης και άνευ εγω-τικών όρων αποδοχής των άλλων, κι οχι η εγω-τική και στενοκέφαλη προβολή και πρόκριση των ατομικών επιλογών του καθενός μας. Και θα σημειώσω περαιτέρω, πως κάθε -ισμός χωρίς πνεύμα σάρκωσης, χωρίς βίωμα εσωτερικής ζωής, είναι μονάχα μια νεκρή απομίμηση και γι' αυτό είναι οπισθοδρόμηση.

Αποκορύφωμα σε τούτη την κατανόηση (του αναγνώστη, βρίσκω πως) είναι η συνέπεια που ο άνθρωπος έχει ξεχάσει να βάλει στα έργα του. Γράφοντας (ο αναγνώστης) πως «Αφήσαμε περισσότερα στο Θεό, μεταθέσαμε στο Σταυρό του Χριστού τις δικές μας ευθύνες, πιστεύουμε και περιμένουμε «θαύματα» και δεν δημιουργούμε θαυμαστά έργα», θα συμφωνήσω μαζί του πως τέτοια ακριβώς βρήκα κι εγώ την υποθήκη του Λιαντίνη: πως «λόγος χωρίς έργα είναι κενός». Και πως η συνέπεια είναι το προσωπικό τίμημα για κάθε άνθρωπο, και πως αποτελεί το αποτύπωμα χρηστής και συνετής ζωής.

Ο αναγνώστης έχει διάκριση, ανάμεσα σ' εκείνα που λέγονται και σ' εκείνα που είναι. Μεγάλη Αρετή η Διάκριση. Δεν μπαίνουν μαζί όλα και πάντοτε. Δια-κρίνω, θα ειπεί ξεχωρίζω κι επιλέγω. Και για τούτο προϋποτίθεται πως είμαι ικανός (= έχω δηλ. την εμπειρία και την ικανότητα) να εξετάσω,να κρίνω, να επιλέξω και να αποφασίσω περί του πρακτέου ή μη. Και φαίνεται πως ο αναγνώστης είναι.

Απαύγασμα Λιαντινικής διδαχής, αποτελεί η καταληκτκή παραίνεση του αναγνώστη της αιχμής. Εκείνο το: «αν προσεγγίσετε το έργο του (όχι μόνο το θάνατό του) χωρίς τον -απολύτως κατανοητό και δικαιολογημένο- εκνευρισμό (...) τότε θα μπορέσετε να μας δώσετε άλλες, πιο φωτεινές αναγνώσεις.»

Κι ετούτη η πρόσκληση - που σαρκώνει το «μηδένα απορρίπτειν»- είναι στην ουσία η ενθάρρυνση για να γίνει, να είναι και να μείνει ο καθένας μας, «δημιουργός» εκεί που είναι καλός! Γιατί έτσι δεν ξοδεύουμε το δώρο που ελάβαμε -την ζωή μας- σε έργα θνητά, υπό προσθεσμία ή σε έργα που αποτελούν προσωπικές πυραμίδες.....

Το έργο μας είναι «ο άλλος άνθρωπος»! Ο άλλος ως παραλήπτης των υποθηκών μας. Των έργων και των λόγων μας. Δηλαδή το πώς δεν θα «πειρασθεί» ο άλλος άνθρωπος από τους δικούς μας λόγους και τα έργα.

Συναίνεση φιληκά και με τον μπαλτά

 

Παρακολουθώ με αδιάπτωτο ενδιαφέρον την αγωνία του υπουργού παιδείας να μας οδηγήσει σε συγκεκριμένο δρόμο. Ό άνθρωπος αυτός έχει μεγάλη αγωνία για την πραγματοποίηση της απαιδευσίας και της αθεΐας μας. Θα το πετύχει, δεν θα το πετύχει, βρίσκεται σε μια διαρκή απορία και αναζήτηση τρόπων επιτυχίας.

Από τη μια οι δεσμεύσεις προς τους… θεσμούς (!), από την άλλη η αριστερή ατζέντα περί προοδευτισμού εναντίον παράδοσης και ιστορίας, ως του μόνου δρόμου,  τον έχουνε κάνει να χάσει τον ύπνο του.

Και τι δεν ακούσαμε! πως είναι φασίστας όποιος προβληματίζεται και κυρίως όποιος έχει -για το οτιδήποτε- επιφυλάξεις! οχετός συριζαϊκών ύβρεων -κατ' απομίμησιν παλαιοκομμουνιστικών πολιτικών μεθόδων- ξεχύνεται για την επιβολή  της κυβερνητικής, ως της μόνης και ενιαίας πολιτικής άποψης, ωσάν αυτό να συνιστά καθολική δημοκρατική μας υποχρέωση,

Πως είναι ξενοφοβικοί όσοι αντιδρούν. Πως παραβιάζουν την νομιμότητα εκείνοι που δεν συμφωνούν με τον υπουργό, ή δεν διαφωνούν με τους πολίτες που προβληματίζονται.

Πως καταργούμε την εξέταση της Ελληνικής γλώσσας και… όχι πολλά-πολλά με τα θρησκευτικά, για να είμαστε σύγχρονοι και ξεκούραστοι!

Έτσι, που πια ο Κ. Μητσοτάκης, ο επίδοξος πρωθυπουργός, τά ‘χει χάσει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Από πού να πιαστεί; Μήπως κι έχει κάτι να προσφέρει; Δεν θέλει να δυσαρεστήσει ούτε έναν ψηφοφόρο. Το κυριώτερο: δεν θέλει και να χάσει, ούτε έναν ψηφοφόρο!

Τι να πεί ο έρημος; Πως θα βάλει όλους τους μουσουλμάνους προσφυγόπαιδες στην τάξη, χωρίς να υπολογίσει συνέπειες; Ή πως δεν θα τους βάλει, οπότε θα φανεί εντελώς συντηρητικός και ντε μοντέ, και θα χάσει προοδευτικούς και νεοφιλελεύθερους οπαδούς και ψηφοφόρους; Είναι κάτι σαν υποψήφιος με αλτσχάιμερ, εγκεφαλικό, χολή, συκώτι και σπασμένο πόδι, λίγο πριν το Μαραθώνιο.

Ας τα δούμε όμως ένα-ένα. Όχι φιληκά και με τον μπαλτά! Αλλά αντικειμενικά, καθαρά και ξάστερα.

Όταν κάνεις μια δουλειά πρέπει να μετράς και το αποτέλεσμα. Να αξιολογείς τα προϊόντα που παίρνεις "από την επιχείρησή σου". (Αυτό θα γίνει, ούτως ή άλλως, θα το κάνουν οι αντίπαλοί σου αν δεν το κάνεις εσύ). Εξ άλλου, αυτό το κάνουμε για τα τούβλα, για τα συρματόσκοινα, για το μπετόν αρμέ, δεν θα το κάνουμε για τους γιατρούς, για τους μηχανικούς, για τους δασκάλους, τους δικαστές και τους οικονομολόγους μας; Δεν θα το κάνουμε για τις δομές και τη λειτουργία τους, για τους υπηρετούμενους σκοπούς και την συνάφειά τους προς τους (ήδη ή μη εισέτι) επιτευχθέντας, ή ολοσχερώς ματαιωθέντας, ή για την απόκλισή τους από τους σσκοπούς αυτούς;

Έτσι είναι. Εμείς εδώ, ποτέ δεν μετρήσαμε το αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής μας δουλειάς. Ή κι αν (είπαμε πως) το μετρήσαμε, δεν το λογαριάσαμε ποτέ, ούτε προσπαθήσαμε να το βελτιώσουμε. Γιατί, κάτι η προσωπικότητα και τα δικαιώματα του παιδιού, κάτι η προσωπικότητα και τα δικαιώματα του εργαζόμενου, ποτέ δεν μας επέτρεψαν να αξιολογήσουμε την ανάγκη της κοινωνίας και των ιδίων των ενδιαφερομένων για ουσιαστική δράση κι ένα ουσιαστικό εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Ούτε κάναμε απολογισμό της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, ή της κατά κεφαλήν παραγωγικότητας ή ικανότητας. Κάναμε μονάχα υπολογισμό μικροπολιτικού τακτικισμού.

Αν η κατά κεφαλήν καλλιέργεια αναζητηθεί μέσω του σεβασμού που εξωτερικεύει και των αξιών που εκφράζει και υπερασπίζεται κάθε πρόσωπο ορισμένου μορφωτικού επιπέδου, θα αιφνιδιαστούμε από τις μετρήσεις.

Εγκεφαλικό μπορεί να πάθουμε αν μετρήσουμε τον αυτοέλεγχο των λεγομένων και την συνέπεια λόγων και έργων για κάθε πρόσωπο ορισμένου μορφωτικού επιπέδου, ιδιαίτερα για πρόσωπα από εκείνα της πολιτικής σκηνής και ζωής και των ρυθμιστικών του βίου μας εξουσιών. Τα πράγματα είναι χειρότερα όταν εξετάσουμε την συνειδητότητα των πολιτικών αποφάσεών τους που αφορούν όλους εμάς, και των εκ διαμέτρου αντίθετων αποφάσεών τους σε αναφορά προς τις ιδιωτικές αυτών υποθέσεις.

Με βάση αυτά που φαίνονται στις δράσεις τους, είναι προφανές, ότι μάλλον έχουν άγνοια των όρων: διαφάνεια, καλή χρήση της εξουσίας, χρηστή διοίκηση, δημόσιο συμφέρον, δεοντολογία, κλπ. Δεν είναι οι πρώτοι, ακολουθούν την πεπατημένη οδό, την οδό που επί μακρόν πορεύτηκαν και οι προηγούμενοι. Δεν μας παραξενεύει αυτό, μόνο μας παραξενεύει το γεγονός πως είπαν ψέμματα, ότι αυτοί είναι αλλιώτικοι.

Φιληκά ακούσαμε ότι αυτός που δεν (διδάσκεται να) προσεύχεται χριστιαανικά, δεν σημαίνει πως δεν θα γίνει και χριστιανός. Αυτό δεν (μπορεί να) το λέει σε άλλους που προσεύχονται μερικές φορές τη μέρα, γιατί όταν αυτοί θα του πούνε ότι πρέπει να το θεσπίσει αυτό στα σχολεία, δεν θα μπορεί να τους ειπεί όχι! Και τούτο, επειδή τους έδωσε ήδη την ευκαιρία να επιβάλουν ό,τι θέλουν, ή ό,τι αυτοί χρειάζονται, παραγνωρίζοντας ότι ο ίδιος είναι δικός μας υπουργός παιδείας, στη χώρα μας, κι όχι στην δική τους.

Το ίδιο Φιληκά ακούσαμε πως η διδασκαλία των αρχαίων νοημάτων σε νεοελληνική μετάφραση, δεν μας αποστερεί από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Κι ακόμη, (μας είπε ο κ. υπουργός) πως αν δεν διδαχτεί ο νέος την αρχαία γλώσσα, δεν σημαίνει πως αυτός ο νέος δεν ξέρει να μιλάει.

Ξεχνάει ο κ. υπουργός, πως όταν πρόκειται να κάνει κάποιος μια δουλειά, πρώτα μαθαίνει τα εργαλεία με τα οποία θα δουλέψει. Και δεν είναι τυπικό πράγμα η γλώσσα για τον μαθητή. Για τον γλωσσολόγο, μάλιστα, είναι η ζωή του. Και για τον επιστήμονα είναι το εργαλείο του, με το οποίο θα διατυπώσει τα ερωτήματα και τα συμπεράσματά του. Όπως και για τον λογοτέχνη, που είναι το «νυστέρι» του. Το νυστέρι, με το οποίο θα σχίσει τα σκότη της ψυχικής πώρωσης των φαύλων, και η σμίλη, με την οποία θα εξαλείψει την πνευματική αναισθησία των βαρβάρων.

Το ίδιο συμβαίνει και με την λογική. Όποιος την έχει αποκτήσει, και την χειρίζεται καλά, μάλλον ξέρει τι λέει. Ακόμη κι όταν θέλει να κάνει το κακό, βρίσκει έναν τρόπο για να σε πείσει. Είναι πολύ κακό να μιλάς με κάποιον και να καταλαβαίνεις πως συστηματικά σε κοροϊδεύει, πως σου λέει κάτι, ενώ κάνει κάτι άλλο.

Η εποχή μας είναι γεμάτη λεκτικούς και πνευματικούς νεολογισμούς.

Μ’ ετούτα και μ’ εκείνα, ο υπουργός μας, με ανάγκασε να ψάξω και να βρώ τίνος είναι οι σοφίες που κάθε τόσο εξαγγέλλονται για την «αληθινή παιδεία»! Ασφαλώς, έπεσα από τον ουρανό σαν είδα πως, έχουμε κλεισθεί έξω από την ζωή και το μέλλον μας, ως λαός και ως χώρα! Ανυποψίαστοι, έχουμε αποκλεισθεί με τείχη δυσθεόρατα -και ασφαλώς άπαρτα χωρίς «πόλεμο»- και μάλιστα «χωρίς ν’ ακούσουμε κρότον κτιστών ή ήχον»!

Η πολιτεία μας, κυοφόρησε και έτεξε εδώ και μια πενταετία «το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής»! Ένα σωματείο, έναν σύλλογο, μια ομάδα, μια εταιρία ιδιωτών, που της δόθηκε ξαφνικά η εξουσία, επί της οργάνωσης και της υλοποίησης καθολικών στόχων για όλους μας, αφού οι αποφάσεις και οι προτάσεις της αφορούν την μαθητιώσα και την σπουδάζουσα νεολαία, δηλαδή το αύριο της χώρας και της πολιτείας μας. Προφανώς, ανάμεσα στις αποφάσεις αυτές θα πρέπει να περιλαμβάνονται και κάποιες σαν αυτές που λίαν προσφάτως, φιληκά και με τον μπαλτά, ξεστόμισε ο υπουργός μας.

[ Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.) ιδρύθηκε το 2011 με τον Νόμο 3966 (ΦΕΚ Α΄ 118/24-05-2011, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει). Είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου και τελεί υπό την εποπτεία του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος ως επιτελικός επιστημονικός Φορέας, που υποστηρίζει το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, με κύριο σκοπό την επιστημονική έρευνα και μελέτη θεμάτων τα οποία αφορούν την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, τη μετάβαση από τη Δευτεροβάθμια στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, καθώς και τη διαρκή και τεχνική υποστήριξη του σχεδιασμού και της εφαρμογής της εκπαιδευτικής πολιτικής στα θέματα αυτά.]

Δεν είναι πια ακατανόητη η πρεμούρα τους με την κατάργηση της ελληνικής γλώσσας και την κατάργηση (της διδασκαλίας, όπως και της προσευχής) θρησκευτικών διεργασιών για την κατάρτιση των νέων. Ήτανε πλάνο παλαιόθεν οργανωμένο, κι αυτοί που κάποτε τόσο εξώθησαν στην θέσπισή του (βλ. ρεπούσεια ρήματα κλπ. ιστορικές ασυναρτησίες), τώρα το υλοποιούν. Και αυτό δεν είναι υπόθεση συνωμοσιολογίας.

Μην παραξευτείτε επίσης, για το καινούργιο πρόγραμμα των σχολείων για τα θρησκευτικά: Δεν γνωρίζει ο δεξιός τους οφθαλμός τι διαβάζει  ο αριστερός τους, και τί ψηφίζει η χέρα τους! καθώς αναφέρεται ότι "επιδιώκεται ένα μάθημα των θρησκευτικών στο οποίο η συμμετοχή όλων των παιδιών είναι αυτονόητη  και αναγκαία χωρίς καμμιά διάκριση και ανεξάρτητα από την θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους, κλπ". Ας μη μιλήσουμε για τις κοινές ευρωπαϊκές αξίες που ήδη έχουμε (!) και που προωθείται η εμβαθυνσή τους(!), ή για τη σχολική θρησκευτική εκπαίδευση που πρέπει να υπερβαίνει την τοπική παράδοση (...) και να προωθεί την αλληλοκατανόηση την θρησκευτικότητα, κλπ -ασυνάρτητα προς την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική αποθρησκευτικοποίησης των ελληνοπαίδων ως προς την παράδοσή τους, αλλά την θρησκευτικοποίησή τους μέσα από τη διδασκαλία άλλων δοξασιών και την ανάμειξή τους με αλλόθρησκους για ένα ... καλύτερο μέλλον! τίνος άραγε;

Και η ασυναρτησία πάει σύννεφο! Αφού,  πέρα από τις κοινές ευρωπαϊκές αξίες ο άλλος σταθερός άξονας είναι "τα σαφή εκπαιδευτικά κριτήρια και οι συνακόλουθοι εκπαιδευτικοί στόχοι", όπως η ευαισθησία, ο σεβασμός, η ανοχή, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η κριτική στοχαστικότητα και η ευρύτητα των οριζόντων του μαθητή! Μα ποιες σταθερές ευρωπαϊκές αξίες νοηματοδοτούν ολόκληρη την Ευρώπη; Και,  μπορεί άραγε η πολιτική μετάλλαξης των χαρακτηριστκών των λαών να χαρακτηριστεί σαφές εκπαιδευτικό κριτήριο;

www.dikaiologitika.gr

επιδιώκεται ένα σχολικό ΜτΘ, στο οποίο η συμμετοχή όλων των παιδιών χωρίς καμιά διάκριση και ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους θεωρείται αυτονόητη όσο και αναγκαία

www.dikaiologitika.gr

επιδιώκεται ένα σχολικό ΜτΘ, στο οποίο η συμμετοχή όλων των παιδιών χωρίς καμιά διάκριση και ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους θεωρείται αυτονόητη όσο και αναγκαία

www.dikaiologitika.gr

επιδιώκεται ένα σχολικό ΜτΘ, στο οποίο η συμμετοχή όλων των παιδιών χωρίς καμιά διάκριση και ανεξάρτητα από τη θρησκευτική ή μη δέσμευσή τους θεωρείται αυτονόητη όσο και αναγκαία

www.dikaiologitika.gr

(δείτε εδώ: http://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/paideia/122185/to-neo-programma-spoudon-gia-ta-thriskeftika).

Και για περαιτέρω, διευκρινιστικές, πληροφορίες επί των τεκταινομένων και της μεθοδολογίας σχετικά με την ανάπτυξη βαθμίδων ενδο-εξουσιαστικών κέντρων, εν είδει ιδιότυπων ΜΚΟ- λίαν προσφάτως, από την «Ομάδα Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων» του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, εκδόθηκε ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (Αθήνα, 28-7-2016), με το εξής αξιοπρόσεκτο, αξιοπερίεργο, έως και νομικά παράδοξο, περιεχόμενο:

Το Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αποτιμώντας τον, μέχρι πρότινος ισχύοντα, τρόπο οργάνωσης του προέβη σε αλλαγές στη δομή του. Σκοπός της αλλαγής της υπήρξε η αποτελεσματικότερη λειτουργία του φορέα και η ενίσχυση της ικανότητάς του να επιτελεί το, από τον ιδρυτικό νόμο, ορισμένο έργο του.
Το νέο οργανόγραμμα χαρακτηρίζεται, πέρα από την ύπαρξη των πέντε υφιστάμενων Γραφείων, από τη λειτουργία 12 Επιστημονικών Μονάδων Εργασίας. Οι οκτώ από αυτές (Α’ Κύκλος) αφορούν σε εκπαιδευτικά ζητήματα-άξονες:

1) Ειδική Αγωγή, 2) Προσχολική Αγωγή, 3) Εκπαίδευση και Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών, 4) Εκπαιδευτική και Σχολική Δημοκρατία και Καινοτόμα και Ολοκληρωμένα Προγράμματα, 5) Οργάνωση και Διοίκηση της Εκπαίδευσης και της Εκπαιδευτικής Εργασίας, 6) Αξιολόγηση και Ανατροφοδότηση και Παρακολούθηση Δεικτών, 7) Μειονοτική, Διαπολιτισμική και Ομογενειακή Εκπαίδευση, 8) Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση.
ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις (Β’ Κύκλος) αφορούν σε επιστημονικές περιοχές:
1) Ανθρωπιστικές Επιστήμες και Φιλολογία, 2) Φυσικές Επιστήμες και Μαθηματικά και Πληροφορική, 3) Κοινωνικές Επιστήμες, 4) Τέχνες.
Η νέα αυτή δομή του Ινστιτούτου αποσκοπεί στην ενίσχυση του επιστημονικού-ερευνητικού χαρακτήρα του Ινστιτούτου: τα μέλη του Ι.Ε.Π. εντάχθηκαν σε κάθε Μονάδα με κριτήριο το επιστημονικό προφίλ της, την αντίστοιχη εξειδίκευσή της και την περιοχή στην οποία έχουν αφιερωθεί στο χώρο της εκπαίδευσης.
Τα πλεονεκτήματα του νέου οργανογράμματος θα μπορούσαν να περιγραφούν ως εξής: αρχικά, με τη νέα δομή προάγεται η συλλογική δράση των επιστημονικών συνεργατών του Ι.Ε.Π., ευνοούνται οι πρωτοβουλίες, αξιοποιείται η επιστημονική-ερευνητική σκευή των μελών του Ινστιτούτου, αναπτύσσονται σχέσεις συνεργατικότητας-συναδελφικότητας. Τα παραπάνω οδηγούν: στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών (οι επιστήμονες του Ι.Ε.Π. εμπλέκονται σε επιστημονικό έργο, στο οποίο έχουν εξειδικευτεί). Της, με το νέο τρόπο λειτουργίας οι επιστήμονες καλούνται, σε περιβάλλον ισοτιμίας και συνεργασίας, να αναγνωρίσουν το έργο της ως ένα επιστημονικό-ερευνητικό έργο και να αναλάβουν της αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Συνεκδοχικά, καλύπτονται με πληρέστερο τρόπο οι λειτουργικές ανάγκες του φορέα καθώς ενισχύεται η αποτελεσματικότητα των συνεργατών του (στο βαθμό που η δράση της εξειδικεύεται στον πλέον ενδεδειγμένο κάθε φορά επιστήμονα και ενισχύεται το κίνητρο της για την προσφορά έργου).

Τέλος, για την ενίσχυση του συντονισμού και της συνοχής χρήσιμο είναι να τονισθεί η, σε τακτά χρονικά διαστήματα, συνεδρίαση των Μονάδων, η οποία είναι σε θέση να εξασφαλίσει διαρκή εποπτεία, ισχυρό συντονισμό, αποτελεσματικό προγραμματισμό. [http://www.iep.edu.gr/index.php/el/.]

Το χειρότερο, δεν είναι η ύπαρξη αυτού του δεσποτάτου εντός των τειχών μας, που αποφασίζει δεσμευτικά (και χωρίς νόμιμο έρεισμα της ύπαρξης και της σύστασής του), για τα δικαιώματα και την δράση των μελών του, με συνέπειες που εκτείνονται και αφορούν την ζωή και το μέλλον μας, κι όλα αυτά χωρίς ποτέ τα μέλη του να εκλεγούν από εμάς, χωρίς ποτέ να επιλεγούν για την αξιοσύνη τους από ένα δημόσιο όργανο, και που ασφαλώς πληρώνονται με χρήματα που προέρχονται από τους φόρους μας, σαν να είναι αυτοί η εξουσία, που έλαβε την εντολή μας.

Ντροπή, για τον συνεταιρισμό των πολιτικών που θέσπισε αυτό το εξάμβλωμα, και όνειδος σε όλους μας που ανεχόμαστε τέτοια ντροπή!

Ντροπή για την λογική μας, για το φιλότιμό μας και για την δημοκρατική μας ευαισθησία, που παθητικά κι αδιάφορα ανέχεται την ανατροπή του Συνταγματικού μας Χάρτη, και την μεθόδευση του ολέθρου μας.

Αυτοί είμαστε, αυτοί μας αξίζουν.

Θάνατος, Πολιτική και Παιδεία

 

Καταπιανόμαστε με τον θάνατο άλλοτε σαν ένα ζήτημα γενικό, σαν να μην μας αφορά, κι άλλοτε σαν ένα ζήτημα άκρως προσωπικό. Σαν ερευνητές και σαν μελετητές του θέματος είναι σαν να θέλουμε να τα μάθουμε, να τα καταλάβουμε και να τα διδάξουμε όλα για τον θάνατο. Αλλά σαν πρόσωπα που μας αφορά «το γεγονός του θανάτου μας», ψάχνουμε να βρούμε πώς θα τον «διαχειριστούμε», πώς θα σταθούμε μπροστά σ' αυτόν. Σ' αυτό που, κάποια στιγμή, θα είναι γεγονός και για εμάς.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για όλες τις δυνατές εκδοχές νόησης κι έκφρασης επί του θέματος, αλλά πάντα θα εννοούμε ένα πράγμα: Την αγωνία μας για το θάνατό μας. Κάποιος άλλος το λέει πιο άμεσα κι απλά, εκλαϊκευμένα, κατανοητά, απερίφραστα. Κι είναι αυτή η διατύπωσή του -η τοποθέτηση (για το θάνατο) ενός αρθρογράφου, από αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά (βλ. http://www.protagon.gr/apopseis/blogs/44341222722-44341222722)- ο λόγος που γράφεται τούτο το σημείωμα. Είναι η φράση: «Η μαγκιά είναι όμως να βρεις τι σημαίνει για σένα ο θάνατος. Για τη δική σου συνείδηση και τη δική σου ζωή. Να σιγουρευτείς κάποια στιγμή για τον λόγο που υπάρχεις και να μάθεις το ρόλο σου. Πολλοί προσπάθησαν να δώσουν το μήνυμα αλλά οι μάζες τους αγνοούν».

Πόση αλήθεια να έχει άραγε  αυτή η φράση! Πόσος κόπος άραγε καταβλήθηκε για να διδαχτούν και να σκεφτούν οι άνθρωποι, για να φιλοσοφήσουν, να διαλογιστούν, να συναισθανθούν και να «ωριμάσουν» πνευματικά και ψυχικά οι άνθρωποι, ώστε να αποφασίζουν για την στάση τους σε ζητηματα τόσο σημαντικά όσο το αναπότρεπτο επέκεινα;

Όταν το ερώτημα για τον θάνατο, γίνεται «επαγγελματικά», γενικά και αόριστα, η επαγγελματική μας ενασχόληση μ' αυτό, ασφαλώς μπορεί να γεμίσει σελίδες, και να φέρει στην βιβλιοθήκη μας τίτλους συγγραμμάτων, και εκδοτικά συμβόλαια και ασφαλώς χρήμα. Αυτή η ενασχόληση, και η λεπτοδουλειά στις φράσεις, και τα λογικά προηγούμενα και επόμενα, τις υπερκείμενες και τις υποκείμενες, όλα αυτά μπορεί να είναι άψογα δομημένα νοητικά εφευρήματα, αλλά η ζωή που κρύβουνε μέσα τους, είναι μόνο εκείνου που τα επινόησε και τα διατύπωσε. Ελάχιστη πληροφορία όλα αυτά μπορούν να προσφέρουν στον οποιονδήποτε άλλον, για την δική του ζωή και τον δικό του θάνατο. Κι όταν αποφασίσει να τον σκεφτεί και να τον διαχειριστεί, ελάχιστη καταλυτική βοήθεια θά βρει έξωθεν. Όλα εκεί έξω, θα είναι ψυχρά. Ψυχρά κι ακατανόητα.

[Μα αν αποφασίσουμε να αναλογιστούμε τον ρόλο μας σε όλα αυτά, θα πρέπει, επίσης, να λογαριάσουμε και την συμμετοχή μας στην δημιουργία, την γένεση της ζωής μας, και την δυνατότητά μας να αναιρέσουμε την... αναίρεσή της. Αλλά αυτά, είναι πολύ ψιλά γράμματα, για τον σύγχρονο άνθρωπο που νομίζει πως, αφού όλα τα θέλει, τότε όλα τα μπορεί, και όλα θα τα τολμήσει. Σίγουρα θα ανακαλύψει πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, κι είναι καλό να το ανακαλύψει εγκαίρως ώστε να μην έχει χάσει ή καταστρέψει όλα εκείνα που θα μπορούσαν να δίνουν χαρά και νόημα στην ζωή του. Και αξία στον αναπότρεπτο και μοναδικό θάνατό του].

Γιατί αν ο άνθρωπος δεν αντιληφθεί τα όρια και την ουσία της ύπαρξής του, δεν θα σκεφτεί ποτέ τί θα γίνει την ώρα που δεν θα υπάρχει. Ή τι θα ήθελε να έχει πράξει, μέχρι την ώρα αυτή. Ή ποιός θα ήθελε να έχει υπάρξει μέχρι την ώρα αυτή. Ή τί δεν θα ήθελε να έχει πράξει μέχρι την ώρα αυτή. Και για ποιόν, ή γιατί.

Ο άνθρωπος, που δεν βρέθηκε (από αγάπη κι ενδιαφέρον ή από καθήκον) τρόπος να προβληματιστεί, μπορεί κάλλιστα να ζει σαν ένα μικρό αγαθό παιδί που δεν ενδιαφέρεται για το αύριο, παρά μόνο για την χαρά της στιγμής. Μήπως αυτό δεν συμβαίνει κάθε μέρα; Πόσοι είναι αυτοί που μας θέτουν τα κατάλληλα ερωτήματα; Πόσοι είναι αυτοί που μας καλούν να στραφούμε σε πράγματα παρόμοια;

Οι κήρυκες της ανοησίας (οι διαφημίσεις στην τηλεόραση) μας καλούν για τούτο και για εκείνο «γιατί έτσι μας αρέσει» ή «γιατί μας αξίζει να χαιρόμαστε περισσότερο»! αλήθεια, γιατί μας αξίζει; τί κάναμε και μας αρμόζει βραβείο; πόσο στοιχίζει; είναι φθηνό! είναι σε δόσεις! ας μην σκεφτόμαστε το αύριο λοιπόν κλπ., κλπ.

Κι ο χρόνος περνάει, με κατανάλωση, με χρέη, με πάμπολλες μικροχαρές των 3 και 13 και 15 ευρώ, και χάνεται ο λογαριασμός και μετά γίνεσαι «η μάζα που αγνοεί» τα μεγάλα και ακανθώδη ζητήματα του ανθρώπου, του αληθώς και δυνάμει πνευματικού όντος.

Αναπόδραστα αναφέρομαι στην εκπαίδευση. Στα σχολεία που παρέχουν χρόνο ενασχόλησης με τούτο και μ' εκείνο και δεν παρέχουν παιδεία. Γιατί η παιδεία δεν είναι το μάθημα της ημέρας, και της χρονιάς, είναι η εμφύσηση από τον δάσκαλο στην κάθε μικρούλα ανθρώπινη ψυχή, της όρεξης για μάθηση. Για μάθηση όλων εκείνων που είναι εργαλεία για δημιουργία.

Αυτός ο δυστυχής, ο κακά αμειβόμενος  και μη εκτιμώμενος δάσκαλος, είναι ένας ήρωας που κάθε μέρα αντιμετωπίζει την άγνοια, την άρνηση και την επιθετικότητα των γονέων, οι οποίοι αφήνουν αποκλειστικά στους δασκαλους την διαπαιδαγώγηση και την διδαχή των παιδιών τους. Ο δάσκαλος πάντα του ήταν ένας μικρός κι ανυπολόγιστος  ήρωας. Μα οσάκις πίστευε στην αποστολή του, ακόμη κι αν δεν κατείχε τα γράμματα μεταλαμπάδευε τον τρόπο, την αγάπη. Και τότε ο μαθητής του, εύρισκε το δρόμο της γνώσης. Σήμερα, αυτός ο μικρός ήρωας, ο αδύναμος δάσκαλος, πώς να μιλήσει και τί να πρωτοβάλει σε ένα άδειο κεφάλι; Σ' ένα κεφάλι, που κανείς δεν το νοιάστηκε, και δεν φρόντισε να ρίξει μέσα κάποιο φύραμα για να κατατεί δυνατή μια κάποια ζύμωση για την ώρα που θάρθει: την ώρα του δασκάλου.

Στο σχολειό θα βρει κανείς παιδιά που δεν ξέρουν να ακούνε, δεν ξέρουν να απαντούν, παιδιά που πετάνε κάτω τα σκουπίδια τους, που χτυπάνε και σπρώχνουν, που απειλούν. Που χρειάζονται πολλή αγάπη, και ειδική μεταχείριση για να αρχίσουν να αποκρίνονται σαν ανθρώπινα όντα κι όχι σαν θεριά άρρωστα κι ανήμερα. Ο δάσκαλος, τότε γίνεται νοσοκόμος ψυχών, κι οι μαθητές του ειναι οι ασθενείς του.

Στο σχολειό σήμερα, έχει θεσπιστεί και υπάρχει αυστηρό σύστημα αξιών. Πρώτα-πρώτα πρέπει να μην αισθάνονται άσχημα οι ξένοι, γιατί τόσοι που ήρθανε εδώ, κάμποσοι ήρθανε με τα παιδιά τους. Εμείς δεν πειράζει, γιατί είμαστε στον τόπο μας, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα.

Μετά, για να μην πελαγώνουμε με διαφορές, αφού αυτοί δεν καταλαβαίνουν τα δικά μας, θα διδάσκουμε εμείς στα σχολειά μας μόνο αυτά που καταλαβαίνουν εκείνοι. Έτσι, θα καταργήσουμε την εξέταση της Ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Επί πλέον, θα απαλείψουμε στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, αφού οι ξένοι δεν είναι χριστιανοί και δεν χρειάζεται να τους λέμε για την εθνική μας ιδιοπροσωπία. Κι ας έχει, και ας εξακολουθεί αυτή να έχει, ισχυρούς δεσμούς και επιδράσεις από την χριστιανική διδασκαλία.

Έτσι, σιγά-σιγά κι οργανωμένα κι αδιαμαρτύρητα, θα μεγαλώνουνε «οι μάζες» που δεν θα σκέφτονται για όλα τα άλλα, ούτε και για το θάνατο. Αρκεί να σκέφτονται ποιά χαρά, τους αξίζει περισσότερο, είναι φτηνή και την πληρώνουν για να την έχουν. Όμως, μην το ξεχνάμε: όλα τούτα γίνονται για να μην σκέφτονται οι άνθρωποι τον θάνατο, τον δικό τους! Γι' αυτό και τους εκμαυλίζουν με κάθε λογής παραδείσους, επί τιμή ασφαλώς! Ο θάνατος των άλλων είναι ούτως ή άλλως, εμπόρευμα, κατανάλωση, ατυχία, μακριά από εμάς κλπ.

Οι μισθωμένοι κήρυκες του εκμαυλισμού και της ανοησίας, εκμεταλλεύονται το γεγονός πως ο θάνατος είναι για όλους, κι απλώς διαρκώς αναζητούν τρόπους, ώστε να πείθονται «οι χαζοί» (όπως λένε: οι μάζες) να καταβάλουν σ' αυτούς εφ'όρου ζωής όλα τους τα χρήματα. Οι προσπάθειες εντατικοποιούνται για την αποβλάκωση και όσων ακόμη δεν είναι τελείως χαζοί, από μόνοι τους. Η προσπάθεια που είναι σημαιοφόρος αυτής της εκστρατείας έχει πυρήνα της τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Εκείνοι που τα υπερασπίζονται περισσσότερο είναι εκείνοι που τα κατασπαράζουν! Σε καμμιά υπανάπτυκτη κοινωνία δεν μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα, οι πολίτες της. Αντίθετα, μιλάνε γι' αυτά, όλες οι χώρες που πουλάνε τα όπλα του θανάτου, οι χώρες των σκανδάλων, οι χώρες των εισβολών και των εκκαθαρίσεων! Και μιλάνε για τα ανθρώπινα δικαιώματα που τάχα παραβιάζονται όχι στο εσωτερικό τους, αλλά σε μια τρίτη, ξένη χώρα, που την έχουνε στο μάτι για κάποιο πλουτοπαραγωγικό της -συνήθως- πόρο, ή για μια πολιτική τους αντιπαλότητα.

Η μόνη χώρα που κατηγορείται από τους δικούς της πολίτες, αλλά και τους πολιτικούς της για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ξένων, είναι η πατρίδα μας. Η πατρίδα μας, δυστυχώς εξακολουθεί να διατηρεί από την αρχαιότητα τον μεγαλύτερο εχθρό της: Τον Εφιάλτη. Πάντα υπάρχει κάποιος γι' αυτή την δουλειά. Μπορεί να είναι, ακόμη κι εκείνος που δεν τον βάζει ο κοινός νούς. Πάντοτε όμως αποκαλύπτεται, εκ των υστέρων, από τους καρπούς των έργων του.

Η Ελληνική Πολιτεία και οι θεσμοί της, εδώ και χρόνια,  παραβιάζουν συστηματικά και κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων, τους οποίους όχι μόνο καταδυναστεύουν με φόρους και περικοπές των πάσης φύσεως αποδοχών, αλλά τους περιορίζουν ακόμη και τα στοιχειώδη Συνταγματικά υους δικαιώματα. Πώς γίνεται αυτό; Οι πολιτειακοί μας θεσμοί (κυνέρνηση, υπουργείο, αστυνομία κλπ) αφήνοντας -ατιμώρητα κι ανεξέλεγκτα- να δρούν, κάθε τόσο, απειλητικά και εξοντωτικά κουκουλοφόρες παρακρατικές ομάδες κρούσης. Οι ομάδες αυτές, με τις αγριότητές τους, εμποιούν φόβο στην ελεύθερη έκφραση κάθε πολιτικού φρονήματος που δεν συμφωνεί με το φρόνημα αυτών των ίδιων, των λοστοφόρων παρακρατικών ομάδων κρούσης. Αυτών, που συνηθέστατα αποτελούν τους πολιτικούς στρατούς της εκάστοτε εξουσίας. Αυτή είναι η ουσία του φασισμού, κι ας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους περί του αντιθέτου.

[Γιατί ο φασίστας δεν είναι κάποιος, επειδή εμείς έτσι τον βαφτίσαμε, γιατί μας εναντιώνεται! Φασισμός είναι  η βία και η επιβολή ταπείνωσης κι εξευτελισμού, ακόμη κι όταν την μετέρχεται ο καλύτερός μας φίλος! Φασισμός είναι κι η αλαζονεία, η περιφρόνηση, κι η υποτίμηση, όταν κάποιος νομίζει πως είναι καλύτερος, εξυπνότερος, ή ικανότερος, απλά και μόνο γιατί είχε περισσότερες ευκαιρίες και μέσα, που του δώσανε την ευκαιρία να μάθει, να αποκτήσει ή να έχει, και όλα αυτά τα χρησιμοποιεί για να επιβάλλεται. Αυτός, παραβλέπει πως, όλους, μας εξισώνει αναπότρεπτα ο θάνατος, και πως -για τον λόγο αυτόν- θα ήταν καλύτερα να έχουμε μεταξύ μας τουλάχιστον ανοχή, συνεργασία και καλωσύνη!]

Όλα αυτά δεν ερμηνεύονται με καμμία λογική. Όλα αυτά οδηγούν μονάχα στο βιασμό της λογικής των πολιτών, στο βιασμό της παιδείας τους, στο βιασμό
της πολιτικής.

Και μια κοινωνία βιασμένη και κακοποιημένη, ναρκωμένη ζεί κάθε μέρα την θανάτωσή της. Ποιά διανόηση θα την ξε-ναρκώσει, για να της θυμίσει πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, όταν πράγματι είναι άνθρωπος;

Γιατί ο πραγματικός άνθρωπος, θέλει να είναι αθάνατα τα έργα τέχνης και πνεύματος, κι όχι τα έργα βανδαλισμού, βλακείας και κατανάλωσης. Αυτά είναι από μόνα τους αθάνατα, μόνο όταν είναι κακουργήματα, για να μας θυμίζουν το μέγεθος του διαπραχθέντος εγκλήματος, και του δόλου των δραστών ή της ευηθείας των παθόντων.

Αντικαπνιστική καμπάνια. Μια καμπάνια που υπερβαίνει τον εαυτό της

 

Διαβάζω εδώ: «Πόσο ελεύθερος, (...), μπορεί να θεωρείται ένας νέος ο οποίος βομβαρδίζεται καθημερινά με πρότυπα «δημοφιλίας» και σύρεται σε συμπεριφορές μιμητισμού από ανάγκη και μόνο για κοινωνική αποδοχή;

Το υπό μορφή ρητορικού ερωτήματος διατυπωμένο επιχείρημα είναι κατά βάση σωστό, κι εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο ρόλος πρωτίστως του γονιού, και δευτερευόντως του δασκάλου: Θα πρέπει από μικρή ακόμα ηλικία να καλλιεργηθεί στο παιδί το αίσθημα της αυταξίας, βοηθώντας το έτσι να αναπτύξει αυτόνομη συνειδητότητα. Αυτό θα το θωρακίσει απέναντι σε κοινωνικές πιέσεις -συχνά ασφυκτικές- που θα μπορούσαν να το οδηγήσουν σε (συνειδητή ή όχι) συμμόρφωση με καθιερωμένα πρότυπα, με μοναδικό αντάλλαγμα την αποδοχή από τον κοινωνικό του περίγυρο. Ο εθισμός στο κάπνισμα είναι συνέπεια ενός τέτοιου τύπου συμμόρφωσης (δυστυχώς, όμως, έχουν μπει προ πολλού και άλλες «ουσίες» στο παιχνίδι…).

Τί καλά που είναι όλα αυτά!

Πολύ καλά τα λέει ο αρθρογράφος, αλλά κάποιος πρέπει να τα ακούει στον κατάλληλο καιρό. Και κατάλληλος είναι ο καιρός που φτιάχνεται το σύστημα άμυνας του ανθρώπου, ο καιρός που οικοδομείται το ήθος του και η αξία του, η ικανότητα και η αποφασιστικότητά του στο να επιλέγει, άλλα να τα κρατάει και άλλα να τα καταργεί.

Το αίσθημα της αυταξίας δεν είναι σκιά, δεν είναι όνειρο. Και για να δημιουργηθεί στον άνθρωπο χρειάζεται ο κόπος που θα καταβάλλουν (και οι στερήσεις που θα υποστούν) άλλοι άνθρωποι, για χάρη του. Οι γονείς και οι παιδαγωγοί του. Άνθρωποι που έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Μια τέτοια αποστολή, είναι δωρεά, παραχώρηση, άρνηση προσωπικών δικαιωμάτων και ανέσεων, κι αγώνας. Και η σάρκωση αυτού του έργου, δίνει προοπτική στην ψυχική και την πνευματική υγεία του νέου ανθρώπου.

Το αίσθημα της αυταξίας θα κάνει τον νέο άνθρωπο να έχει συνείδηση της ανθρωπιάς του και της ευθύνης του. Η αυτονομία δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για την προσωπική του πληρότητα και παρουσία εν δημιουργία και ευθύνη, μέσα στην κοινωνία που ζεί και μοιράζεται το παρόν και το μέλλον του.

Η υποταγή και η συμμόρφωση προς έξωθεν επιβαλλόμενα πρότυπα είναι αυτονόητη όταν (όχι μόνο το παιδί, αλλά κι ο ενήλικος, ο ώριμος) άνθρωπος, δεν έχει την εσωτερική δύναμη και επίγνωση της μοναδικότητάς του. Της προσωπικότητάς του. Της υπόστασής του. Για τα ναι, και τα όχι του.

Ένας άνθρωπος που δεν αγαπήθηκε βαθειά, προσωπικά και ολοκληρωτικά, αναζητά την αναγνώριση και την αποδοχή, κι όπου την εύρει εκεί θα σταθεί, θα ταυτιστεί, θα κουρνιάσει σαν ξεπεταρούδι σε φωλιά. Αλοίμονο στις ψυχές που διαλέξανε να αγαπήσουνε κάτι άλλο, από το παιδί τους. Δεν αφήσανε μονάχα την πόρτα του αφύλαχτη, αλλ' αφήσανε την ζωή του ανοχύρωτη, χωρίς οδηγούς, χωρίς συμμάχους, χωρίς πρόχωμα, οπισθοφυλακή και καταφύγιο.

Τα χόμπι μας, η δουλειά μας, αλλά κυρίως η «ελευθερία κι η ανεξαρτησία» μας από κάθε είδους δεσμεύσεις, είναι το μέτρο της ανευθυνότητάς μας προς το παιδί μας. Γιατί εδώ, κυρίαρχο ρόλο δεν διαδραματίζει η ουσία των δραστηριοτήτων μας, αλλά το εγώ μας.

Καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού μας, διαδραματίζει αυτό που είμαστε εμείς, την ώρα που το κρατάμε στην αγκαλιά μας, και την επόμενη, και όλες τις επόμενες. Την ώρα που καθόμαστε στο οικογενειακό μας τραπέζι. Αυτό που είμαστε εμείς στις γιορτές και τις σχόλες μας. Και γι' αυτό δεν χρειάζονται λόγια. Η ματιά και η έκφραση του προσώπου, οι κινήσεις, οι τρόποι μας, η άρνηση ή η αποδοχή, είναι αρκετά για να νιώσει την αγάπη μας το παιδί. Ο τρόπος που το μαλώνεις είναι δείγμα του τρόπου που το μεγαλώνεις. Η γονική αγκαλιά κι η αγάπη είναι το λίκνο που η παιδική ψυχή κυοφορείται. Εκεί μέσα ωριμάζει και ψυχώνεται ο άνθρωπος. Ο έλεγχος και η συμβουλή μας είναι το μέγα σχολείο του. Καμαρώνουμε για την ύπαρξή του παιδιού στη ζωή μας, κι όχι για τις σκανταλιές και τις εξυπνάδες του σε βάρος των άλλων, ούτε για το σκασιαρχείο του από τις ευθύνες και τις εργασίες του. Δεν το υποκαθιστούμε στις εργασίες και τις ευθύνες του. Αυτό, η ζωή του δεν θα μας το συγχωρήσει.

Πασαδόροι και βαστάζοι

 

Ετούτη την πιασάρικη ατάκα για πρώτη μου φορά την διάβασα σαν λογοτεχνικό τίτλο σ' ένα έργο της Αθηνάς Κακούρη. Η συγγραφέας,  με τούτη την ιδέα της, μου έδωσε μια καλή αφορμή γι'αυτό το σημείωμα.

Δεν είναι άλυτο μυστήριο, και μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει, πως μ'αυτά τα λόγια ακριβώς αποτυπώνεται η πρακτική κάποιων να μεταφέρουν την ευθύνη τους και τις υποχρεώσεις τους σε άλλους.

Ζούμε σε καιρούς που αυτό είναι πια κοινή πολιτική συνήθεια. Ο κάθε πολιτικός ζητάει από το εκλογικό σώμα να λάβει προκαταβολικά αυτός και όχι άλλος, την ευκαιρία, την εμπιστοσύνη, την εξουσία, το ταμείο και ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται για... να μας αλλάξει την ζωή μας.

Κι εμείς, αντί να ελέγξουμε μια τέτοια πρόταση -συχνά έωλη κι ανεδαφική, κρινομένη από τα προηγούμενα και πεπραγμένα του αιτούντος- κάνουμε σαν τα μικρά παιδιά. Θυμόμαστε μονάχα το δεύτερο μισό της, εκείνο που λέει «θα σας δώσω, θα σας απαλλάξω, θα ...» και ξεχνάμε το πρώτο της μισό που λέει «άμα με κάνετε άρχοντα παντοδύναμο», ή «άμα μου δώσετε τις εξουσίες να αποφασίζω για όλους εσάς», και άλλα παρόμοια.

Κι εμείς, λίαν συχνά τελευταίως, συνέβη και δώσαμε την εξουσία και την συναίνεσή μας, χωρίς την απαραίτητη σωφροσύνη!

Δεν λογαριάσαμε πώς θα ελέγξουμε την ενδεχόμενη αναξιοπιστία του εντολοδόχου μας και τα όρια ανοχής που θα του θέσουμε.

Δεν σκεφτήκαμε, οι ευήθεις και ασύνετοι, πώς θα σταθούμε, μπροστά στην ασυνέπεια του πολιτικού εξουσιαστή και κηδεμόνα μας και μπροστά στον κατήφορο που αυτός μας οδηγεί.

Πασαδόροι δεν είναι ασφαλώς μονάχα οι πολιτικοί. Αναμφισβήτητα μπορεί να μας τύχει να είναι και δικοί μας άνθρωποι. Για τις σχέσεις με τους φίλους μας, δεν υπάρχει πρόβλημα, ο καθένας μπορεί να βρεθεί στην ανάγκη, να γίνει προς στιγμήν πότε το ένα πότε το άλλο. Ως γονείς, όμως, θα πρέπει να προσέξουμε τα παιδιά μας. Συνειδητά να τα «παιδεύσουμε» σ'εκείνο που ο καθένας μας θαρρεί πως είναι το σωστό. Αυτό θα ορίζει τον κόσμο του και τις σχέσεις του. Αυτό θα είναι το κοσμοείδωλο και το όραμά του. Η φιλοσοφία του και η αναζήτησή του. Έτσι θα βλέπει τους φίλους του και τους εταίρους του.

Βλέπετε, η «πάσα», η αποποίηση δηλ. της ευθύνης και της υποχρέωσής μας, σε καμμία περίπτωση, δεν αποτελεί και εκπλήρωση! Κι αν συμβεί εκπληρωθεί από άλλους, θα είναι ένα ακόμη χρέος, προς αυτούς. Θα είναι μια ακόμη υποχρέωση, ή ... μια απόδειξη για την αναξιότητα, ή την ανικανότητά μας.

Αν εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε, ολιγωρούμε, υπολειπόμεθα, αποφεύγουμε, παραβαίνουμε ή παραβιάζουμε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας, γιατί θα τις εκπληρώσουν οι άλλοι για λογαριασμό μας;

Αν δεν είχαμε, μέχρι σήμερα, την ευκαιρία να το μάθουμε, ποτέ δεν είναι αργά. Ας αρχίσουμε από σήμερα, να τιμάμε πρώτα-πρώτα τις μικρές υποχρεώσεις μας. Αργοτερα, μεγαλύτερες. Αυτό, από μόνο του, είναι ένας λόγος για να αισθανθούμε ικανοί και αξιοσέβαστοι. Κι όχι παραπαίοντες, απειλούμενοι και αβοήθητοι.

Είναι κυρίως, ένας λόγος για να αισθανθούμε πως μπορούμε να είμαστε υπολογίσιμοι αντίπαλοι, σε κάθε απειλή κι αδιέξοδο που μας πλησιάζει...

Και πως σεβόμαστε τους άλλους, τουλάχιστον όσο θέλουμε να μας σέβονται κι αυτοί.

Σημείωση:
Αθηνά Κακούρη: μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας έχει πολλά και σημαντικά έργα στο ενεργητικό της και εξαιρετικά σπουδαία πνευματική κι επαγγελματική διαδρομή. Δείτε εδώ http://peopleandideas.gr/2010/03/30/athina-kakouri/ μιά συνέντευξή της.

Δέηση προστασίας και φύλαξης

 

Χωμένοι για τα καλά στα δίχτυα των αλιέων του τρόμου, μαζί με την ανέχεια και την απελπισία μας, την απιστία και την ολιγοφρένειά μας, που μας έφεραν ως εδώ, είναι πια δύσκολο, ίσως κι αδύνατο να σωθούμε μονάχοι μας. Μ' ετούτα και μ'εκείνα που ζούμε στις μέρες μας, ώρα, μου φαίνεται, να ζητήσουμε  άνωθεν συνδρομή και προστασία.

Πιό κατάλληλος για την περίστασή μας, φαίνεται να είναι ο 140ός Ψαλμὸς, που έχει ως εξής:

1 ΚΥΡΙΕ, ἐκέκραξα πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου· πρόσχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σέ.
2 κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου, ἔπαρσις τῶν χειρῶν μου θυσία ἑσπερινή.
3 θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου.
4 μὴ ἐκκλίνῃς τὴν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις σὺν ἀνθρώποις ἐργαζομένοις τὴν ἀνομίαν, καὶ οὐ μὴ συνδυάσω μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν.
5 παιδεύσει με δίκαιος ἐν ἐλέει καὶ ἐλέγξει με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου· ὅτι ἔτι καὶ ἡ προσευχή μου ἐν ταῖς εὐδοκίαις αὐτῶν·
6 κατεπόθησαν ἐχόμενα πέτρας οἱ κριταὶ αὐτῶν· ἀκούσονται τὰ ρήματά μου ὅτι ἡδύνθησαν.
7 ὡσεὶ πάχος γῆς ἐρράγη ἐπὶ τῆς γῆς, διεσκορπίσθη τὰ ὀστᾶ αὐτῶν παρὰ τὸν ᾅδην.
8 ὅτι πρὸς σέ, Κύριε, Κύριε, οἱ ὀφθαλμοί μου· ἐπὶ σοὶ ἤλπισα, μὴ ἀντανέλῃς τὴν ψυχήν μου.
9 φύλαξόν με ἀπὸ παγίδος, ἧς συνεστήσαντό μοι, καὶ ἀπὸ σκανδάλων τῶν ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν.
10 πεσοῦνται ἐν ἀμφιβλήστρῳ αὐτῶν οἱ ἁμαρτωλοί· κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγὼ ἕως ἂν παρέλθω.

[Σε μια πρόχειρη «μετάφραση», θα λέγαμε:

1. Σ' αποζήτησα, Κύριε, κι έλα να με συντρέξεις. Άκου την δέησή μου, καθώς η φωνή μου υψώνεται προς Σε.
2. Σαν το θυμίαμα η προσευχή μου ας έρθει σε Σένα, κι ας είναι εσπερινή προσφορά η ικεσία μου.
3. Ώρισε Κύριε φρουρά ακοίμητη να φράζει το στόμα μου και θύρα που να σφραγίζει άλαλα τα χείλη μου.
4. Μη επιτρέψεις Κύριε στην καρδιά μου να μπούνε ανόητοι λογισμοί για ασυγχώρητες πράξεις, όπως διδάσκουν οι δόλιοι κι οι παραβάτες του νόμου, ούτε να ταιριάξω με φίλους τέτοιων ανθρώπων.
5. Κύριε φρονημάτισέ με Σύ που είσαι δίκαιος και με επιείκεια θα με κρίνεις, κι ας μη βρώ ανάπαυση σε ευεργεσίες αμαρτωλών. Δεν ζηλεύω ούτε αποζητώ ευημερία σαν την δική τους.
6. Συντρίφτηκαν στα βράχια από τα κύματα οι εκλεκτοί τους. Τα λόγια μου ετούτα μ' ευχαρίστηση θα τ' ακούσουν οι αγαθοί σ' όλο τον κόσμο.
7. Όπως το σφιχτό χώμα σπάει και σκορπίζεται, έτσι σκορπισμένα, μπροστά στο θάνατο, θα βρεθούν και τα οστά των αδίκων.
8. Εγώ, Κύριε και Θεέ μου, σε Σένα έχω στραμμένο το βλέμμα μου, και σε Σένα ελπίζω πως δεν θα επιτρέψεις από κακού να χάσω την ζωή μου.
9. Προστάτεψέ με Κύριε, από τις παγίδες κι από τα εμπόδια που ολόγυρά μου στήνουν, οι παραβάτες του νόμου.
10. Οι κακοί θα πέσουν -οι ίδιοι- στις δικές τους παγίδες. Εγώ θα είμαι μόνος μακριά μέχρι το τέλος της ζωής μου].

Ή αλλιώς, πιο ποιητικά:

Σ' αποζήτησα, Κύριε!
Έλα που σε χρειάζομαι.
κι άκου την δέησή μου,
καθώς η φωνή μου υψώνεται προς Σέ.

Σαν το θυμίαμα
η προσευχή μου να φτάσει κοντά Σου,
κι ας είναι
εσπερινή σε Σένα προσφορά
η ικεσία μου.

Ώρισε, Κύριε, φρουρά ακοίμητη,
λιγομίλητο να κάνει το στόμα μου
και θύρα που να σφραγίζει,
αναμάρτητα, τα χείλη μου.

Μην επιτρέψεις Κύριε στην καρδιά μου
να μπούνε λογισμοί ανόητοι
για πράξεις ασυγχώρητες,
σαν αυτές που διδάσκουν οι δόλιοι
κι οι παραβάτες του νόμου,
ούτε να ταιριάξω με φίλους τέτοιων ανθρώπων.

Κύριε,
Εσύ να με φρονηματίσεις
που είσαι δίκαιος
και με επιείκεια θα με κρίνεις,
κι ας μη βρώ ανάπαυση
από ευεργεσίες αμαρτωλών.
Ευημερία σαν την δική τους δεν την ζηλεύω.

Συντρίφτηκαν οι εκλεκτοί τους
στα βράχια, από τα κύματα.
Τα λόγια μου ετούτα
μ' ευχαρίστηση τ' ακούνε οι αγαθοί σ' όλο τον κόσμο.

Όπως σπάει
και σκορπίζεται το σβωλιασμένο χώμα,
έτσι σκορπισμένα, μπροστά στο θάνατο,
θα βρεθούν και τα οστά των αδίκων.

Κύριε και Θεέ μου,
σε Σένα έχω στραμμένο το βλέμμα μου,
και σε Σένα ελπίζω
πως δεν θα επιτρέψεις
από κακού να χάσω την ζωή μου.

Προστάτεψέ με Κύριε,
από τις παγίδες κι από τα εμπόδια
που ολόγυρά μου στήνουν,
οι παραβάτες του νόμου.

Στις δικές τους παγίδες,
οι κακοί από δικού τους θα πέσουν
κι εγώ, τέκνο δικό Σου,
μακριά θα σταθώ
μέχρι της ζωής μου το τέλος.

Σημειώσεις:

1. Ετούτος ο Ψαλμός, πηγαία αναδύθηκε μέσα μου κάπως έτσι-ποιητικά- καθώς τον άκουσα, θεσπέσια να ψάλλεται, στην γιορτή του Μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ (στις 2 Σεπτεμβρίου), στο Άνω Σούλι Μαραθώνος, από τον Ιεροψάλτη της Μονής.

2. Ακούστε κι εσείς μια ψαλτική εκδοχή του εδώ:https://www.youtube.com/watch?v=Tqc8_2uEgC4


3. Ο ι σημειωμένες, στο λεξιλόγιο του Ψαλμού, λέξεις, αποδίδονται αντιστοίχως ως εξής:
φυλακή=φρουρά ώστε να μην βγαίνει λόγος κακός,
θύρα περιοχής=θύρα που να περιορίζει την πολυλογία και αργολογία,
αντανέλης= από το ρήμα αντι+αναιρώ που σημαίνει αφαιρώ την ζωή σε
                  ανταπόδοση κακού που έχει διαπραχθεί
αμφιβλήστρω= προερχόμενο από τις λέξεις αμφί και (την
                 παράγωγη από το ρήμμα βάλλω λέξη) βλήστρον (που έχει το ίδιο
                 θέμα όπως και η λέξη «προβλήτα») και σημαίνει αυτό που
                 ρίχνεται για να περιβάλει/τυλίξει ολόγυρα κάποιον και να τον
                 πιάσει (όπως ακριβώς το δίχτυ).

Μέσα στην κρίση της εποχής

 

Διαβάζω εδώ πως "οι Έλληνες περνούν καλά... Πόσο γελοίο ακούγεται... Υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που μετράνε τη ζωή με το αν
είναι γεμάτη μια καφετέρια. (...) Όχι δεν περνάμε καλά(...)."

Και σκέφτομαι:

Οι Έλληνες δεν περνούν καλά, γιατί κάποιοι -ιδιοτελώς και αυθαίρετα- τους καταργήσανε εκείνο που αυτοί οι ίδιοι, αρχικά, τους είχανε κάνει να πιστέψουνε πως ήτανε το πραγματικό τους αύριο.

Οι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί δεν έχουνε λεφτά να ξοδέψουν, και δεν έχουνε πια προοπτική να ξανακερδίσουν αυτά που βγάλανε, συμμετέχοντας στις κούρσες για την κατάκτηση της εφήμερης, άν-αρχης και αν-άξιας ευμάρειας.

Οι Έλληνες δεν περνούν καλά τώρα που χάσανε την πίστη στον εαυτό τους, στην παράδοση και την ιστορία τους.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί θέλανε να γίνουν κάτι άλλο από εκείνο που ήτανε, και στη διαδικασία αυτή πουλήσανε αντί πινακίου φακής τα πρωτοτόκια που είχανε στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί ονειρεύονται τη Δύση στην ανατολή της, κι όχι τη θέση τους στην παντοτινή ανατολή του ανθρώπου.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί τα απόκτησαν όλα και τα χάσανε όλα στο τραπέζι της παγκόσμιας τσόχας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά γιατί τους μάθανε πως η ζωή ήταν ταξίδι αναψυχής, ενώ γι' αυτούς ήταν ιστορημένο πως η ζωή ήταν χρέος και προσφορά, ήταν αγώνας και αγάπη, αλληλεγγύη και συμ-πάθεια με τον πάσχοντα. Κι αυτοί μπερδευτήκανε σαν βρεθήκαν μαζί με τους παγκόσμιους παίκτες μέσα στα κρουαζερόπλοια των συνεδριακών παιγνίων, και στα κοσμικά και πολιτικά δείπνα για την επικράτηση των συμφερόντων.

Άκατάλληλοι για τις επιχειρήσεις του ψεύδους και της συνωμοσίας, της εξόντωσης των αντιπάλων, της εσκεμμένης και εκ προθέσεως εξαθλίωσης των λαών και της λαφυραγωγίας των ψυχών, αλλά σμιλεμένοι στην συμπαράσταση και την επιείκεια, την συγγνώμη και την παρηγορία των πονεμένων, βρεθήκανε μυρμήγκια-θύματα στην πάλη των συμφερόντων των ελεφάντων.

Βρεθήκανε με ηγέτες-στρατευμένα (μήπως και αργυρώνητα, ποιός ξέρει;) πιόνια, σε παιγνίδια που τους ήθελαν δημίους, υπηρέτες, κρετίνους, μαυραγορίτες χωρίς κέρδος, ουραγούς όχι μόνο της ζωής, αλλά και της δημιουργίας και της πίστης.

Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν περνούν καλά, γιατί βρίσκονται σε κρίση ταυτότητας, σε κρίση νοήματος της ζωής, σε κρίση συνειδήσεως, κενοί, μόνοι, προδομένοι, με διαψευσμένες ελπίδες, σε έναν κόσμο που προοιωνίζεται μονάχα κατακλυσμιαίες κατολισθήσεις, για όλο το πολιτικό περιβάλλον, τα δόγματα και τα οράματά του.

Οι Έλληνες πάντα τους ήταν ολίγοι, πάντα τους πάλευαν με τέρατα και με θεριά: της πλεονεξίας των γειτόνων, του φθόνου των πλουσίων, της ζηλοφθονίας των πνευματικών και καλλιτεχνικών αντιγραφέων και των κλεπτών. Γεμάτα είναι τα κελλάρια αυτών των δολιοφθορέων από τα δημιουργήματα της ελληνικής γής και των τέκνων της. Πάντοτε γεμίζανε, όσες φορές κι αν αδειάσαν. Το ίδιο γίνεται και τώρα.

Οι Έλληνες πάντα ήμασταν ολίγοι, πάντα παλεύαμε με τέρατα και με θεριά, και τα χειρότερα απ' όλα, ήταν οι εκάστοτε Εφιάλτες μας.

Συχνά, ζητιάνοι του πνεύματος και της σοφίας μας, φέρναμε το πνεύμα μας πίσω, σαν ξένο εφεύρημα, διατεθειμένοι να μιμηθούμε την απομίμηση και την αντιγραφή, που ωστόσο είχε παραποιήσει την αρχική ουσία. Την ουσία που το είχε γεννήσει.

Κι ύστερα, παραλυμένοι από την ασωτία, και μεθυσμένοι από τον κοσμοπολιτισμό που γνωρίσαμε κοντά στους λαφυραγωγούς και κάπηλους των ερειπίων μας, ξεπουλήσαμε τον οικουμενισμό της αγάπης, της δημιουργίας, της καθολικότητας των αξιών και των αρχών, της πανανθρώπινης αγωνίας για την μεγαλειώδη αθανασία των έργων του ανθρώπου, και συμμετείχαμε στην βδελυρή, την ποταπή, την ιδιοτελή και επίμεπτη αθανασία του πλούτου και της εξουσίας των ολίγων.

Όσοι δύστυχοι συνέβαλαν σε τούτα τα εγκλήματα, ίσως το κάνανε πιστεύοντας πως θά 'τανε μέσα στους τυχερούς, τους εξουσιαστές και τους πλουσίους. Μα το κάνανε χωρίς να γνωρίζουν πως η εξουσία και το χρήμα δεν έχουν συνεταίρους, ούτε φίλους. Έχουν μονάχα υπηρέτες, και δούλους. Αυτοί, σαν τελειώσουν την δουλειά που τους ανατέθηκε, δεν χρειάζεται να υπάρχουν γιατί είναι μονάχα η απόδειξη των τελεσθέντων εγκλημάτων, και καλό είναι να αφανίζονται, μαζί με όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται.

Εμείς θα αφήσουμε να μας αφανίσουν; Θα τους αφήσουμε "να ξεμπερδέψουνε με το παλιό", και να αφανίσουν τις ρίζες, την ιστορία και την παράδοσή μας; Θα τους αφήσουμε να αφανίσουν το νόημα της ζωής μας; Γιατί;

Σημείωση: Το κείμενο αυτό γράφτηκε για χάρη του Βασίλη Κ. που ξαφνικά κι απροειδοποίητα έχασε την πολύ καλή δουλειά του, κι είναι πατέρας δυο παιδιών. Γράφτηκε, για να μη χάνει την χαρά του και την πίστη του στη ζωή και στον εαυτό του. Δεν είναι μόνος του, είμαστε πολλοί εκείνοι που κάθε μέρα κινδυνεύουμε και κ'αθε μέρα χάνουμε κι από κάτι, γι' αυτό ας είμαστε τουλάχιστον όλοι μαζί! Δείτε εδώ https://www.youtube.com/watch?v=r6pcdO7EbnA μια τοινία που χαρίζει μια αληθινή προοπτική, μια και παραπέμπει στα χαρακτηριστικά υψηλού πολιτισμού με κέντρο τον άνθρωπο, όχι ως αντικείμενο αλλά ως υποκείμενο.

Ο κόσμος αλλάζει!

 

Όπως και νά 'ναι τα πράγματα, όταν περιμένεις μωρό, νιώθεις πως ο κόσμος αλλάζει. Γιατί ο δικός σου ο κόσμος αλλάζει. Την πρώτη εγκυμοσύνη, είναι γεγονός πως σαν εμπειρία πρωτόγνωρη, μπορεί να την περάσεις ανυποψίαστη, αν δεν αλλάξεις σαν άνθρωπος. Ολοκληρωτικά. Γιατί, για πρώτη σου φορά νιώθεις πως είσαι ο διάμεσος κρίκος που από αυτόν εξαρτάται η ζωή και η υγεία ενός ανθρώπου.

Αρχίζεις να νιώθεις υπεύθυνος ακόμη και για τούτο που αισθάνεσαι, και για 'κείνο που σκέφτεσαι.

Τον καιρό της εγκυμοσύνης μου, έμαθα πολλά για την ενδομήτρια ζωή. Για το έμβρυο, για το μωρό μου, πριν ακόμη το συναντήσω και το κρατήσω στην αγκαλιά μου. Κι έμαθα πόσο η δική μου πνευματική και ψυχική ζωή επιδρά κι αυτή στην ψυχική κατάσταση και την πνευματική υγεία του μωρού μου.

Και κατέληξα πως ο άνθρωπος, σ' όποια κατάσταση και να βρίσκεται, πρέπει να προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί, για τον εαυτό του και για τους άλλους. Δεν έχει ελαφρυντικό, η από αδιαφορία, ή η από πρόθεση, αδράνεια.

Θυμάμαι λοιπόν, τότε, στα παλιά τα χρόνια, καθώς περίμενα το πρώτο μου μωρό, ότι ένιωθα νά αλλάζει ο κόσμος. Πρώτα-πρώτα δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο! Αφουγκραζόμουν το σώμα μου καθώς άλλαζε κι αδημονούσα να πάρω σημάδι από το μωρό μου.

Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι σαν ένα φορτωμένο καράβι, και παράλληλα εργαζόμουν στην συλλογή νομολογίας για 170 θέματα. [Αυτό γινόταν με την μελέτη όλου του ετησίως εκδιδόμενου ελληνικού νομικού τύπου, που τότε αριθμούσε 40 περίπου περιοδικά με μέσο όρο τις 1000 σελίδες. Ήταν εξαιρετικά κοπιαστική και χρονοβόρα δουλειά].

Μια όμορφη Αυγουστιάτικη βραδιά, με πήρε ένας ύπνος που κράτησε λίγες ώρες. Και ξύπνησα την ώρα που ο καλός μου ήρθε να πλαγιάσει. Εκείνο τον καιρό μελετούσε νύχτα μέρα. Ετούτη τη βραδιά, ξύπνησα για τα καλά, και μες στη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού, του ζήτησα να με πάει μια βόλτα. Εκείνος ξαφνιάστηκε για την ώρα που το ζήτησα, αλλά δεν μου χάλασε το χατήρι. Σηκώθηκα από το κρεββάτι, ίσιωσα το νυχτικό μου, που ήταν αυτοσχέδιο χειροτέχνημα δικό μου, κι έμοιαζε καλοκαιρινό φουστάνι, καλοχτενίστηκα, έβαλα και κοκκινάδι, γελάσαμε με την αμφίεσή μου, και βγήκαμε! Μπήκαμε στο ντεσεβώ και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία. Περπατήσαμε χέρι-χέρι δίπλα στη θάλασσα, κι ήταν μια πολύ όμορφη ώρα. Βαδίζαμε χωρίς να μιλάμε, εγώ απορροφημένη στην ευχαρίστηση της δροσερής αύρας και στη χαρά του μωρού μου, αλλά ο καλός μου μάλλον αποκαμωμένος από την πολύωρη μελέτη. Ο ουρανός ήταν αχνο-φωτεινός, είχε πολλή δροσιά, και δεν υπήρχε κανείς να βολτάρει εκείνη την ώρα στο Παλαιό Φάληρο. Αυτό με παραξένεψε, και νωχελικά σχολίασα πως κοιμήθηκαν νωρίς απόψε οι Αθηναίοι.

-Δεν είναι και τόσο νωρίς! Είναι πέντε η ώρα, το πρωΐ, μου απάντησε εκείνος, κι εγώ, έμεινα κατάπληκτη ζητώντας του συγγνώμη που δεν τον άφησα να ξεκουραστεί, γιατί, μελετώντας μέχρι εκείνη την ώρα, ήτανε ολότελα ξενύχτης! Η βόλτα μας αυτή, τελείωσε γρήγορα [με χαρά, συγγνώμες και γέλια], γιατί με τίποτα δεν ήθελα να τον κουράσω κι άλλο, μετά από ένα βαρύ ξενύχτι στα άδυτα της επιστήμης.

Η βόλτα μας αυτή μου έμεινε αξέχαστη, γιατί όλα της ήταν όμορφα, ήρεμα, ευχάριστα, κι όλα γαλήνια και ειρηνικά απευθύνονταν σε όλες μας τις αισθήσεις.

Μέσα στην χαρά της εγκυμοσύνης, δεν είχα καμμία συναίσθηση δυσκολιών, και δεν ένιωθα τους περιορισμούς και όλες τις κάθε λογής αντιξοότητες και δυσκολίες. Γιατί είχαμε, πράγματι, στη ζωή μας πολλές δυσκολίες, αν σκεφτεί κανείς πως ήμασταν δυο άνθρωποι που αρχίσανε να ζούνε την αγάπη και το όνειρό τους, χωρίς να έχουμε ετοιμάσει [οι ίδιοι, ή άλλοι για εμάς] το αύριο. Τώρα πια, ξέρουμε πώς ακριβώς ζήσαμε! Ζήσαμε μέσα στην ευλογία του Κυρίου, γιατί ήμασταν ολοκληρωτικά μεταξύ μας αφοσιωμένοι.

Ήτανε τόση η ευτυχία μου, στη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, που πετούσα, πραγματικά πετούσα, θαρρείς δεν πατούσα στην γή! Μου έλειπε ακόμη κι η συναίσθηση σοβαρών ζητημάτων και εκκρεμοτήτων. Φαίνεται, πως η κυοφορία είναι μια κατάσταση που απαιτεί διαθέσιμες σ' αυτήν όλες τις δυνάμεις της γυναίκας, και πως η φροντίδα για το μωρό έχει αρχίσει για τα καλά. Τίποτε δεν μ' ενόχλησε, και τίποτε δεν με κούρασε. Ούτε κι η δουλειά, που κράτησε ίσαμε την τελευταία βδομάδα. Και τότε ακόμη, ένα μονάχα πρόβλημα αντιμετώπιζα: τη μεγάλη δυσκολία να προσεγγίσω το γραφείο και να ακουμπάνε τα χέρια μου πάνω, για να διαβάσω ή να γράψω. Ήτανε πια αδύνατο. Και τότε αποζήτησα νά 'ρθει η ώρα του τοκετού.

Έτσι, ευτυχισμένη κι εστιασμένη, δεν το κατάλαβα καθόλου, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός κι έφτασε η ώρα της μεγάλης προσωπικής μας συνάντησης!

Εκείνη την ώρα, που νιώθεις την μεγάλη ψυχική και σωματική αγωνία, την ετοιμασία και την προσπάθεια του μωρού να βγεί στον κόσμο, την ώρα που όλο το σώμα σφίγγεται με ένα ρυθμό, σαν μια καρδιά που χτυπάει δυνατά, στην πόρτα του κόσμου.

Αλλά μέχρι τότε, οι μέρες περνούσανε με χιλιάδες σκέψεις και όνειρα, με μικρές δράσεις, όχι για το αύριο, μα για το τώρα. Ήθελα να χορτάσω τις ώρες που διαλέχτηκα για να γίνω μητέρα, για χάρη του καλού μου, που στη θέση των αδελφών που ποτέ του δεν είχε, θα έμπαινε πια η οικογένειά του. Κι ο ίδιος το χαιρότανε τόσο, και το είχε τόσο αποζητήσει.

Είχα την τύχη να ζήσω ανάμεσα σε πολλά αδέρφια, αγαπημένα, κι ενωμένα, μέσα σε μια οικογένεια-αγκαλιά και φροντίδα. Κάπως έτσι φανταζόμουνα να κάνω και την δική μου οικογένεια. Κάπως έτσι φανταζόμουνα να ζήσω κι εγώ τα παιδιά μου και να γεράσω, όπως οι γονείς μου. Τελικά, έκανα την δική μου οικογένεια, όχι σαν των γονιών μου, αλλά που χωρίς εκείνη, δεν θα μπορούσα να κάνω αυτήν που έχω, κι ευχαριστώ από καρδιάς τον Κύριο, για όλες τις ευκαιρίες, τις τιμές και τις ευλογίες που μου έδωσε στης ζωής μου το διάβα.

Τώρα λέω πως η εγκυμοσύνη είναι μια μεγάλη τιμή στη γυναίκα. Είναι κι ευκαιρία γι'αυτήν να αναδειχτεί άξια για μια τέτοια τιμή, και ικανή για μια τόσο σπουδαία αποστολή.

Το πρώτο παιδί, δίνει στους γονείς την ευκαιρία να βγούν από το εαυτό τους και να προσφέρουν χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης. Να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν [σε φροντίδα, σε σκέψη, σε διδαχή και νουθεσία, μα προ πάντων να προσφέρουν τη ζεστή και αγαπητική τους παρουσία], και μάλιστα μονάχα με την αγωνία ότι έκαναν το καθήκον τους και την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά με την πρόοδο του παιδιού τους, εν Κυρίω.

Τα επόμενα παιδιά, μας δίνουν την σπουδαία ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως είναι λίγο ό,τι και να κάνουμε για τους άλλους. Και παρ´ όλα αυτά πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς, και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, γιατί αν αποφύγουμε τούτον τον κόπο, η εξέλιξη των πραγμάτων -από δική μας ευθύνη και υπαιτιότητα- θα μας είναι ξένη, ίσως κι αγνώριστη, ίσως τραγική. Και τότε πια, αναπότρεπτα, δεν υπάρχει επιστροφή για επιμέλεια και φροντίδα.