Ο Γιανναράς ξαναχτύπησε! Τελικά μερικοί άνθρωποι είναι ανυπόφορα εναργοί και οι επισημάνσεις τους αδυσώπητα καίριες! Δεν σε αφήνουν να νοιώσεις ξέγνοιαστος, ευρηματικός, έξυπνος, ικανός. Θα σου την πούνε, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Να τώρα τί βρήκε ο άνθρωπος να σχολιάσει: Πως οι γερμανοί με το μουσείο του Άουσβιτς, όπου εκτίθενται τα απομεινάρια της απανθρωπίας και της φρίκης, αντλούν ωφελιμότητα ακόμη κι από το έγκλημά τους! Και δεν είναι ούτε καν ψέμμα!
Ετούτο το μουσείο θαρρείς πως έγινε όχημα της τέχνης, σαν που μοντέρνα δυτική και μεταπολεμική «Tέχνη» «μπορεί να βαφτίζεται οτιδήποτε κατορθώνει να προκαλέσει την έκπληξη των πολλών ανίδεων – το αισθητικά στρεβλό, το αδιάντροπα άκοσμο, το χυδαία προκλητικό, το βάναυσα ανίερο», λέει επί λέξει ο καθηγητής κ. Χ. Γιανναράς, και δεν στέκεται μονάχα σ' αυτό.
Η έκπληξή μας βαίνει αυξανόμενη, καθώς ανυποψίαστοι δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως στην «μετά το Aουσβιτς Eυρώπη, προοδευτικά, η Tέχνη (όπως και η πολιτική, όπως και η παιδεία, οι εκκλησίες, οι θεσμοί καλλιέργειας) παραιτούνται αυτονόητα από κάθε φιλοδοξία «αλήθειας» – εκδέχονται (σιωπηρά) ως αλήθεια τη χρηστική ορθότητα. Mέτρο αλήθειας (της ύπαρξης και της πράξης) γίνεται η χρησιμότητα, η ατομική κατασφάλιση. Tελικά η κατανάλωση ως υπαρκτικός αυτοσκοπός».
Μα πόσο θέλει ο άνθρωπος για να νιώσει σαν ένα ολόκληρο μηδενικό; Γιατί πώς αλλιώς να νιώσεις όταν διαβάζεις ότι χωρίς να το καταλάβεις καλά-καλά, ωθήθηκες κι είσαι πια είσαι ταγμένος, αφοσιωμένος, με παρωπίδες να πορεύεσαι «τον δρόμο της Ευρώπης», την ώρα που είναι «πολλοί και μακρόσυρτοι οι (μέσοι) αιώνες» που έκανε η Ευρώπη «για να φτάσει να διαμορφώσει «τον ατομοκεντρικό (της χρησιμοθηρίας) τρόπο βίου ή πολιτισμό – στους αντίποδες της ελληνικής προτεραιότητας του αληθεύειν, της ταύτισης του αληθεύειν με το κοινωνείν, του αθλήματος της «πόλεως» και της τιμής του «πολιτεύεσθαι».
Δηλαδή είμαστε κολλημένοι με μια Ευρώπη που πρεσβεύει ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που νοηματοδοτούν την δική μας την ζωή! Γιατί το ξέρουμε καλά, πως εμείς επιζητούμε την αλήθεια, και η αλήθεια μας κάνει φίλους, και πως εμείς αγαπάμε την «πόλη» μας [χώρα-πατρίδα] και θεωρούμε τιμή την συμμετοχή μας στα κοινά. Κι αν κάπου η χρησιμοθηρία δεν είναι αναπόδραστη προτεραιότητά μας, είναι γιατί προτιμάμε να πάμε στον φίλο μας που μας έχει ανάγκη, παρά να οικονομήσουμε στον ίδιο χρόνο. Έχει, για εμάς, μεγαλύτερη σημασία και αξία ο άνθρωπος από το οικονομικό όφελος. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που εδώ «παράγεται» πολιτισμός, γιατί οι άνθρωποι βιώνουν μαζί με τους άλλους ανθρώπους τα καλά και τα κακά της ζωής, αντί να επωφελούνται -μόνο- από τους άλλους ανθρώπους.
Ας μην παραξενευόμαστε με την σπουδαία και πλήρη αληθείας επισήμανση πως «Aν το Aουσβιτς είναι σταθμός στην αργόσυρτη θριαμβική κατίσχυση του ατομοκεντρικού χρησιμοθηρικού «παραδείγματος», είναι επειδή εκεί, για πρώτη φορά, η φρίκη επενδύθηκε στην αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας, το αποτρόπαιο έγκλημα αναδείχθηκε παραγωγό χρηστικής ωφελιμότητας. Eπιπλέον, το εντυπωσιακό επινόημα «παραγωγικής μεταποίησης» των ανθρώπινων πτωμάτων παρήγαγε το «καινούργιο» σε «μορφές αντίληψης του πραγματικού»»!
Αυτά λέει ο καθηγητής για τα πράγματα, αλλά λέει κι άλλα για τον άνθρωπο, το υποχείριο που πρέπει ολοκληρωτικά να ελεγχθεί, να χειραγωγηθεί και να κατευθυνθεί προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις: Έτσι, «τα Δελτία Eιδήσεων, που ακούει σήμερα η Eυρώπη από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, είναι η «δημοσιογραφία» η μετά τον Γκαίμπελς: H «κατασκευή» των ειδήσεων επενδυμένη στην υψηλή τεχνολογία ελέγχου της εικόνας, το ψεύδος και η εξαπάτηση νομιμοποιημένα από την «επιστήμη» της κατασκευής εντυπώσεων. Oι εμπορεύσιμες «συχνότητες» παγιώνουν το μονοπώλιο της πληροφόρησης, της γλωσσικής και αισθητικής καλλιέργειας, του επιπέδου οξύνοιας και κριτικής εγρήγορσης, παραχωρημένα όλα σε κερδοσκόπους πλειοδότες».
Τώρα που πια οι ναζί κυριαρχούν, και προχωράνε το όραμά τους για κυριαρχία στην Ευρώπη, εμείς μοιάζουμε χαμένα παιδάκια στο δρόμο για το πουθενά, κι ο καθηγητής αναρωτιέται «αν υπάρχουν πια περιθώρια να επιβιώσει ιστορικά η ελληνική παρουσία (γλώσσα, ιστορική συνείδηση, ιεράρχηση αναγκών) σε συνθήκες ολοκληρωτικής κυριαρχίας των καθαρόαιμων «αρίων», τουπίκλην «Aγορών». Πάντως, στο πολιτικό μας φάσμα δεν υπάρχει κόμμα, ούτε ένα, που το ενδιαφέρον του για την ιστορική συνέχεια του Eλληνισμού να πρωτεύει έναντι του ενδιαφέροντος για την Oικονομία».
Η σημερινή πολιτική μας ένδεια, χτισμένη με μια υψηλού επιπέδου στρατηγική εξουδετέρωσης του πατριωτισμού, μας κρατάει φυλακισμένους σε ελάχιστες και μη ικανοποιητικές επιλογές.
Προσέξετε, τί λέει ο καθηγητής: «Δεν υπάρχει στη σημερινή Eλλάδα πολιτικό κόμμα που να το ψηφίσει ο πολίτης για να δηλώσει την ελεύθερη θέλησή του να σωθεί ζωντανή η γλώσσα η ελληνική, ενεργός και πολιτισμικά γόνιμη η ιστορική αυτοσυνειδησία του Eλληνα, ρεαλιστική και επίκαιρη η επίγνωση: ποια μεταφυσική («νόημα της ύπαρξης») γέννησε τον Παρθενώνα, το «άγαλμα», την τραγωδία, τη δημοκρατία, και ποια μεταφυσική γέννησε την Aγια-Σοφιά, την Eικόνα, την ευχαριστιακή δραματουργία, την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα».
Σας ρωτώ, με την σειρά μου: Υπάρχει;
Ασφαλώς όχι, είναι η απάντηση. Πού να βρεθεί, όταν «όλα τα κόμματα του «ευρωπαϊκού μπλοκ» στο ελλαδικό κοινοβούλιο έχουν κυβερνήσει τη χώρα», κι «έχουν ασκήσει, όλα, την ίδια και απαράλλαχτη εθνομηδενιστική πολιτική στην Παιδεία».
Κι εμείς, τί θα κάνουμε; θα ακολουθούμε τους εταίρους μας παθητικά, άβουλα, ανόητα και πιθηκίζοντας προς χάριν τους πως είμαστε κι εμείς χρησιμοθήρες ευρωπαίοι, υπογράφοντας κυρώσεις σε βάρος της Πορτογαλίας σαν τον Τσακαλώτο προχθές, όντες ανίκανοι να χρησιμοθηρούμε όχι για δικά μας οικονομικά οφέλη, αλλά ούτε και για την διαφύλαξη των ιερών και των οσίων μας;
Σημείωση: «τουπίκλην»: το επίκλην. Είναι επιρρηματικός τύπος, και προέρχεται από την φράση: εις επίκλησιν/κλήσιν/ καλούμενο, σε αντιστοιχία προς το σημερινό «το λεγόμενο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου