Η Ελένη είναι δασκάλα. Είναι μι'αέρινη, αεικίνητη ύπαρξη, που της έλαχε να ζει με δυο άντρες. Δυο επιχειρηματίες, τον άντρα και τον γιό της, που δουλεύουνε ακούραστα κι ασταμάτητα. Απορώ, πώς τους καταφέρνει. Ένας άνεμος, μπορεί και να τηνε πάρει. Αλλά την έχει σώσει το πείσμα της. Κι ετούτο, κι εκείνο, όλα τα κάνει. Και προσπαθεί, για τον Σωτήρη, που αναπολεί της μάνας του τις λιχουδιές και τις πίτες, τους μεζέδες και τα ρουμελιώτικα ψητά, να βολέψει τα πράγματα. Προσπαθεί, μα έτσι αέρινη που είναι, είναι φανερό πως η κουζίνα δεν είναι το δυνατό της σημείο. Και πόσο προσπαθεί! Μόνο η αγωνία της, σε λυγίζει. Όμως δεν εγκαταλείπει κανένα μέτωπο. Συχνά, μετά το σχολείο της, βρίσκεται μαζί τους, ακόμα και στο βιβλιοπωλείο, βοηθός και συντροφιά.
Α! αυτό το βιβλιοπωλείο, η ψυχή της γειτονιάς, για όλους εμάς που η ζωή μας είναι -η μισή τουλάχιστον- μ' ένα βιβλίο στο χέρι!
Όταν τους βλέπεις μαζί, λές πως αυτοί γεννηθήκανε αυτοκόλλητοι. Κανείς τους δεν κάνει χωρίς τον άλλον, και όλοι μαζί χωρίς το βιβλιοπωλείο. Βλέπετε το βιβλιοπωλείο δεν είναι μι' απλή δουλειά, που την κάνεις και τελειώνει, είναι τρόπος ζωής. Είναι οικογένεια, είναι γειτονιά, είναι σχολείο, είναι παρέα, είναι φιλία μακρά, είναι πνευματική συγγένεια!
Αμα δεν την συναντήσω, νιώθω πως μου λείπει. Έτσι έγινε τις προάλλες και την αναζήτησα. Μα, πόσο ξαφνικό μου ήρθε που την βρήκα στο γιατρό!
Γιατί τα γράφω όλα τούτα; Για ένα πράγμα μόνο: Γιατί σαν πήγα να τη δώ, βρήκα εκεί, την αδελφή της. Την Τασούλα. Είναι δίδυμες, αλλά δεν μοιάζουνε καθόλου! Από άλλο χωριό η καθε μιά τους! Η Τασούλα, δραστήρια, ήρεμη, κι ακούραστη. Ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να λείπει από δίπλα. Είναι -παρά την νεότητά της- μια μορφή, γαλήνια, με μητρική πληρότητα, στοργική και περιποιητική, σου εμπνέει ασφάλεια και βεβαιότητα. Κι εκείνο το χαμόγελο! Πώς με υποδέχθηκε, σαν έφτασα! Σαν να με γνώριζε χρόνια, την ώρα που πρώτη φορά μου την συναντούσα! Φιλόξενη, εγκάρδια κι ανοιχτή, έτσι, που σού 'ρχεται να την αγκαλιάσεις αμέσως! 'Ετσι έκανα κι εγώ μόλις την είδα, γιατί η ματιά της μου μαρτύρησε πως είναι κάποιος πολύ κοντινός της καλής μου φίλης, κάποιος αχώριστος από αυτήν. Κάποιος που τον χρειάζεται πολύ, και που δεν κάνει χωρίς αυτήν. Γι' αυτό, κι εγώ την αγάπησα, μόλις έζησα λίγες ώρες εκεί, μαζί με τις δυό τους. Τις αγάπησα, έτσι μαζί κι αχώριστες, κι όσο το σκέφτομαι, ένας κόμπος δάκρυ μου κατεβαίνει, γιατί έτσι αγαπώ κι εγώ τις αδελφές μου.
Η Τασούλα, φροντίζει για όλους και για όλα. Τό 'χει. Θα την κάνει γρήγορα καλά την αέρινη αδερφούλα της. Γιατί η αγάπη της είναι τόση, που δεν χωράει επιφυλάξεις και αστεία. Κι η αγάπη του Σωτήρη, που δεν τσιγκουνεύεται κόπο, παρουσία κι έγνοια, κι εκείνη γιατρεύει. Κι η λαχτάρα του Αλέξανδρου για την μάνα του, είναι επιτακτική για την ίαση. Κι όλων ημών οι ευχές και η αγάπη, η συμπαράσταση και η καλή σκέψη, το ίδιο πράγμα ζητάνε: να γίνει γρήγορα καλά η Ελενίτσα μας.
Δεν μπορεί, μικρούλα μας αέρινη, δεν μπορεί, με τόση αγάπη και τόση προσευχή στο προσκέφαλό σου, περαστικά όλα θα είναι και γρήγορα θα γειάνεις για να τιτιβίζεις κοντά μας, πως δεν σου αρέσουν οι κατσαρόλες!
Με συγκινησςς
ΑπάντησηΔιαγραφή