Πολιτικά παιχνίδια και μεταμφιέσεις

 

Διαβάζω εδώ, για τις πολιτικές μεταμφιέσεις. Ένα άρθρο «δροσερό», [ήπιο κι ευχάριστο, που δεν πληγώνει καρδιές, αλλά] που φέρνει κάτι σημαντικό: να αναλύουμε, να μαθαίνουμε από ό,τι βλέπουμε, κι όχι να καταπίνουμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας.


Στο επίκεντρο ο κινηματογραφικός γνωστός μας, Αρτέμης Μάτσας, που επανειλημμένα έπαιξε το ρόλο του προδότη των Ελλήνων στους Γερμανούς της κατοχής.

Ο συμπαθής, ηθοποιός, αναφέρει το άρθρο, είπε κάποτε, σε μια συνέντευξη, πως έχασε από μια προδοσία τον πατέρα του, και γι' αυτό προσπάθησε με τους προδοτικούς του ρόλους, να κάνει τους Έλληνες να μισήσουνε την προδοσία!

Πόσο πόνο μπορούσε να σηκώνει ο άνθρωπος, με τούτη την προσφορά του, για να δώσει ένα παράδειγμα αποφυγής! Γιατί, είναι μάλλον βέβαιο, πως όχι μονάχα κι ο ίδιος ξαναζούσε τον χαμό του πατέρα του, αλλά και (μάλλον το καταλάβαινε κι αδιαφορούσε γι' αυτό το κόστος) πως μάζευε στο πρόσωπό του όλη την ακατέργαστη μανία του κοινού, μια που αυτός ο ίδιος (παρά η ιδέα της αποτρόπαιης πράξης) ήτανε κοντύτερα στα μάτια των μικρών κι ανώριμων θεατών.

Πράγματι, η τέχνη μπορεί να διδάσκει ακόμη και με την απαξία των πράξεων!

Λέμε μπορεί! γιατί εδώ ο «σπιρτόζος», ο έλληνας πολιτικός, κι ο κάθε αεριτζής,  έβγαλε από τα κριτήριά του το γνωστό μας, παλαιόθεν, «καλό και συμφέρον» και άφησε μόνο το «συμφέρον», γιατί του είπανε πως και το σκέτο συμφέρον είναι καλό, ή γιατί νόμισε πως δεν πειράζει, δεν είναι μεγάλη διαφορά μία μόνο λέξη! Πώς φαίνεται το διεστραμμένο μυαλό! Μπορεί να καταδικάσει την κλεψιά και την προδοσία, και να αθωώσει τον κλέφτη και τον προδότη. Νά, πώς!

Εδώ λοιπόν, συνέβη να μισήσουμε μονάχα τον συγκεκριμένο προδότη! Γιατί αυτός ήτανε κάποιος, με ονοματεπώνυμο, και ασφαλώς δεν ήμασταν εμείς! Ήτανε αυτός εκεί!

[Πιο εύκολο, βλέπεις να αποκηρύξεις ένα πρόσωπο συγκεκριμένο, αλλά όχι την πράξη γιατί αυτή/ή μια παρόμοια, θα μπορούσε να είναι εργαλείο προσωπικού πλουτισμού και προνομίων! Και αυτό συνέβη πλειστάκις στην πολιτική μας ιστορία!]

Στη συνέχεια, εμείς, οι άλλοι, οι αθώοι κι έξυπνοι, μετατρέψαμε την προδοσία -αρχών, συνεργατών, πατρίδας κλπ- σε μια «έξυπνη επιχείρηση», σε μια «πολιτική διαπραγμάτευση» με προσωπικά οφέλη, καμμιά φορά και «με προσωπικά ρίσκα» και βαφτίσαμε την ενδοτικότητα στα σοβαρά και εθνικά ζητήματα «υποχώρηση για την εξυπηρέτηση υπέρτερης ανάγκης»! Την είπαμε και «salus populi»(*) κλπ, κλπ.

Το ανήσυχο μυαλό του συγγραφέα καθώς σκέφτηκε πως «το καλύτερο θέατρο δεν παίζεται πάντα στα πλατό και στα σανίδια», τρύπωσε στα σκοτεινά μονοπάτια της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας...

Τρυπώνω κι εγώ εκεί, και βλέπω έναν αληθινό εφιάλτη! Βλέπω πως η πραγματικότητα, δηλαδή αυτό που γίνεται κάθε μέρα, ξεπερνάει κάθε φαντασία!

Εδώ ο μικρός αγώνας «πώς να καταστρέψεις το αντίπαλο κόμμα», έχει από καιρό μετατραπεί σε έναν ανελέητο κι ολομέτωπο αγώνα ολοσχερούς επικράτησης του ενός πολιτικού συνασπισμού έναντι του άλλου, με θύματα ασφαλώς την πατρίδα («τί θα πεί πατρίδα, τη χώρα», που λέει κι ο Σκουρλέτης) και τους Έλληνες.

Ο αγώνας πια είναι για το «πώς να εξουδετερώσεις το αντίπαλο κόμμα και να καρπούσαι διαρκώς την εξουσία»!

Να τι ακριβώς γίνεται συστηματικά εδώ:
Ο καθένας που παίρνει την εξουσία -ασχέτως κόμματος- διακηρύσσοντας

• τις «επαναναστατικές του ιδέες,
• ή τις σταθερές του ιδέες, 
• ή τις φιλελεύθερες ιδέες κλπ.

κάνει ό,τι ο αντίπαλός του πλειοδοτώντας στην ανευθυνότητα [ως γνωστόν η αντιπολίτευση δεν έχει ευθύνη κυβερνητικού εργου] τον εξωθεί (με διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, κλπ πολιτικά και λαϊκίστικα μέσα) να κάνει!

Δηλαδή ο καθένας κυβερνά με την πολιτική του αντιπάλου του! κι ευκαιριακά κάνει και κάτι από τα δικά του, για να λέμε πως κυβερνάει αυτός! Προφανώς ποτέ δεν εξυπηρετείται ουσιαστικά ούτε η μια πολιτική, ούτε η άλλη!

Δυστυχώς, στο καζίνο «Ελλάς» το πολιτικό παίγνιο, καλά κρατεί!

Αγιάτρευτοι παίκτες, θεσιθήρες, προνομιολάγνοι, τελματωμένοι κι εξαρτημένοι από την προβολή, οι περισσότεροι! Σπανίζουν πια οι πολιτικοί με πολιτικόν ήθος.

«Εμείς, πάντα ήμασταν ολίγοι», που έλεγε κι ο Μακρυγιάννης....

Είναι πια ο καιρός, και στην πατρίδα μας, να ρίξουμε τα πέπλα όλων των μεταμφιεσμένων. Να λάβει τέλος το πάρτυ των μασκαρεμένων κολάκων της φιλαυτίας και της ισχυρογνωμοσύνης μας, και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Να αποφασίζουμε πια, κριτικά, ως νοήμονες και υπεύθυνοι, χωρίς να καταπίνουμε -ηδυπαθείς- αμάσητες τις ροζ ή τις μαύρες προπαγάνδες.

Στην πολιτική, ιδιαίτερα μετά την ψήφο στο «BREXIT», που μέχρι τελευταία στιγμή όλοι λέγαν πως ήταν στα σίγουρα «BREMAIN», τίποτε δεν είναι ταμπού! Αρκεί να υπάρχουν λόγοι, συνέπεια, γνώση και απόφαση (δείτε κι εδώ, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο!).

Το όχι του κάθε λαού, δεν είναι δεδομένο, όπως το ναί του. Το όχι, πρέπει να το διατυπώσει κανείς, και πρέπει να αγωνιστεί γι' αυτό. Και καλό είναι να το λέει με όσο καλύτερη γνώση γίνεται, για τις υποθέσεις που αφορούν την ύπαρξη και την προοπτική του.

Οι άλλοι θα αγωνιστούν (με νύχια και με δόντια) για το δικό τους όχι, στο όχι μας....

Σημείωση: Ευκαιρία για τούτο το σημείωμα ήταν το άρθρο «Ο Αρτέμης Μάτσας και οι φιλελεύθερες μεταμφιέσεις της Αριστεράς», που αναφέρεται στην εισαγωγή του παρόντος.

(*) salus populi = σωτηρία του λαού