Το μαρτύριο της σταγόνας! ένα αειθαλές πολιτικό βασανιστήριο...

 

... που το μετέρχονται όλοι οι καθεστωτικοί και το αποκηρύσσουν όλοι οι επίδοξοι κάτοχοι της εξουσίας!

Κι όλοι εμείς, οι μη επιθυμούντες την εξουσία, αλλά προτιμώντες την κριτική αυτής, υφιστάμεθα άκοντες το ανηλεές τούτο μαρτύριο, λές κι η εφαρμογή του θα βοηθήσει τους εξουσιαστές να υλοποιήσουν τις εξαγγελίες τους ή (ότι θα βοηθήσει) εμάς να ξεχάσουμε τις προεκλογικές ψευδολογίες τους! (μήπως για να τους αθωώσουμε παμψηφεί;).

Παλαιότερα περνούσαμε το μαρτύριο της σταγόνας στο θέμα της δημοκρατίας, μετά στο θέμα της υγείας, μετά στο θέμα του διορισμού. Τώρα, της οικονομικής και εθνικής μας επιβίωσης.

Μετά τη μεταπολίτευση, το μαρτύριο της σταγόνας μετακόμισε στην αντιδικτατορική δράση! Όποιος δεν ήταν θρασύς κι επιδειξίας των (ακόμη και εικονικών) φρονημάτων του, και δεν τα εξαργύρωνε πανηγυρικά, «δεν μπορούσε» να θεωρείται αγωνιστής! Ο κάθε αγωνιστής έπρεπε να ήταν σε συγκεκριμένη παράταξη «χρεωμένος», γιατί αυτά ήταν ζητήματα διαχείρισης, πλειοψηφιών και κομματικών ποσοστών!

Σήμερα, το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει. Εδώ και χρόνια δηλαδή, το μαρτύριο της σταγόνας εστιάζεται στη «δόση του πρεζονιού». Στη χορήγηση της σταγονομετρικής δόσης του δανείου. [Που ένα μεγάλο μέρος της σταγόνας δεν θα μας δοθεί, αλλά θα διακρατηθεί προς εξόφληση των προηγουμεων σταγονομετρικών δανείων]. Οι αγωνιστές μας πολιτικοί, οι μεγάλοι εγκέφαλοι της πολιτικής και της οικονομίας, που διαπαιδαγώγησαν μια όλόκληρη κοινωνία εκμαυλίζοντάς την με τραπεζικά κόλπα στους ανεξέλεγκτους δανεισμούς της αιχμαλωσίας της, οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές, αυτοί που μας άφησαν αγράμματα -αλλά καταχρεωμένα- τα παιδιά μας, αυτοί που απανθρωποποιούν τους νέους Έλληνες κάθε μέρα όλο και περισσότερο, αυτοί που αυξαίνουν την ώρα του διαλείμματος και λιγοστεύουν την ώρα του μαθήματος, για να έχουν τα παιδιά μας χρόνο να ανταλλάσσουν μηνύματα με τα κινητά τους, ή να κάνουν περισσότερο χαβαλέ και ασφαλώς για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματική τους χαλάρωση, για τις υπόλοιπες διδακτικές ώρες... Όλοι αυτοί οι πολιτικοί μας, έχουνε πετύχει να μας χρεώνουν διαρκώς για να ... ξοφλήσουμε τα χρωστούμενα!!!

Ο υπουργός μας, επί της διαπαιδαγώγησης, ο κ. Φίλης, λέει πως εξακολουθεί να είναι υπέρ των καταλήψεων, αλλά τώρα πια δεν υπάρχει λόγος!

Τί κρίμα, αυτό να το λέει ένας αριστερός, γιατί έτσι φαίνεται πως ακόμη και «η αριστερά γίνεται δεξιόστροφη»! Κύριε Φίλη, έτσι σταματούν οι κοινωνικοί αγώνες; Επειδή τώρα έχετε σεις την εξουσία, πιστεύετε πως δεν υπάρχουν λόγοι για κοινωνικούς αγώνες; Πιστεύετε πως λύσατε ή πως μόνο εσείς μπορείτε να λύσετε όλα τα κοινωνικά προβλήματα; Έτσι λοιπόν θα σταματήσει η επανάσταση και η δημιουργία στις κοινωνίες, έτσι θα προχωρήσει η ζωή; επειδή εσείς παραλάβατε (μεταξύ μας, με ψέμματα!) την εξουσία; Ασφαλώς και δεν μπορεί να το πιστεύει αυτό η αροστερά. Αλλά, τώρα που πήρε την εξουσία έκλεισε προσωρινά την κάνουλα των κοινωνικών αγώνων, γιατί έχει να ασχοληθεί με την εξουσία. Ποιός ξέρει, ίσως, να ελπίζει ότι θα της βγει!

Αυτή η κατάσταση, η κατάσταση που ζούμε σήμερα, δεν είναι πια το μαρτύριο της σταγόνας! Είναι ο κατακλυσμός της ανοησίας, ο πνιγμός στην ασυναρτησία, η αποτελμάτωση μιας κοινωνίας στην ακινησία. Είναι η άβυσσος της χρεωκοπίας, το άκρον άωτον της εθελούσιας αιχμαλωσίας. Της εκούσιας υποταγής σε μια ασήκωτη σκλαβιά. Είναι ο ακριβής ορισμός της πολιτικής ανυπαρξίας, του οικονομικού αλλοιθωρισμού, της διπλωματικής ακαμψίας, της εθνικής αφασίας! Όσο για την ανάπτυξη, αυτή δεν υπάρχει ούτε στα βλήτα! Ξεραΐλα, ολοκληρωτική! Μόνο κάτι ξεπουλήματα αναπτύσσονται, χοντρικώς, εθνικών γαιών, ιδρυμάτων, πηγών, μέσων, πόρων, δομών, και γενικώς των προοπτικών, ημών και της χώρας μας.

Αγαπητοί μου, για να δημιουργήσεις, πρέπει κάποτε νά 'χεις μαθητεύσει σε τούτο το σχολείο, νά 'χεις προσπαθήσει, νά 'χεις κουραστεί! Νά 'χεις ακούσει και συνεργαστεί! Και νά χεις κάτι αγαπήσει, νά 'χεις κάτι ονειρευτεί, όρθιο, όχι κατεδαφισμένο. Δεν αρκεί ο διορισμός, η συμμαχία, η κληρονομιά, η επιθυμία, ή ο θυμός κατά των πολιτικών αντιπάλων. Χρειάζεται αγάπη.

Χρειάζονται θεμέλια, βάσεις, ιστορία, ξεκίνημα. Χρειάζεται όραμα.

Και όλα τούτα επιδεικτικά λείπουν. Η εξουσία τα αρνείται. Η εξουσία θεωρεί πως είναι το παρόν και το μέλλον του τόπου, και πως αυτή -η νεοφώτιστη εξουσία- είναι και το παρελθόν του.

Η καυτή πατάτα της εξουσίας είναι η εναντίον μας μολότωφ που αυτή κρατάει στα χέρα της.

Οι τελικές διαπιστώσεις, για το ύφος και τις μεθόδους της νέας εξουσίας, δεν θ' αργήσουν να προκύψουν ενώπιόν μας, ακόμη κι αν περάσει μια πλήρης κοινοβουλευτική θητεία. Ήδη, ανάγλυφα τα αποτελέσματα έχουνε σκαλιστεί πάνω στα μνημονιόχαρτα, στις βαραθρώδεις περικοπές των αποδοχών μας, την πλήρη ανυπαρξία συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας για τους... ιθαγενείς και στην εκτίναξη των φολορογικών οφειλών ημών και των παιδιών μας. Καμμία προοπτική εν εξελίξει.

Ένα μένει: η ευθανασία των αδύναμων πολιτών! Η Ευρώπη «μας» δεν αποκλείεται να την θεσπίσει! (Μην ξεχνάμε, το θέμα έχει ακροθιγώς αναφερθεί! ). Μήπως αυτή είναι η νέα σταγόνα που θα έχει το μαρτύριό μας;

Και ναί μεν, μπορεί να είμαστε κουρασμένοι, για να το ψάξουμε, αλλά αυτό που πρέπει να μην αποφύγουμε να κάνουμε, είναι το χρέος μας. Όσο μπορούμε, να μην περιφέρουμε ασκόπως την ζωή μας, που λέει και ο Καβάφης.

Σημείωση: Ετούτο το σημείωμα για το μαρτύριο της σταγόνας, γράφτηκε σαν ένας παράλληλος προβληματισμός, μ' εκείνον της αιχμής.