Η Ζωή μετά τον πόλεμο. Όλα γύρω ρημαγμένα. Μα οι Ψυχές, ολόρθες! Σήμερα;
Η γιαγιά του σπιτιού ήτανε μάνα για όλους. Η μαμά του σπιτιού ήτανε η επιφορτισμένη για κάθε δράση, δηλαδή αρμόδια και ικανή να εξυπηρετεί όλες τις ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας. Ο μπαμπάς ήτανε το κέντρο του σύμπαντός μας. Γύρω από αυτόν γίνονταν όλα, αλλά και χωρίς τους υπόλοιπους δεν γινότανε τίποτε.
Ο φτωχός μου πατέρας, ήτανε ένας τόσο τρυφερός, ήπιος, καλομίλητος και πράος στην ψυχή του, τόσο υπομονετικός, τόσο επιμελής, που τίποτε δεν του ξέφευγε, τίποτε δεν ξεχνούσε, και κανέναν δεν εξαιρούσε από τις παιδαγωγικές παρατηρήσεις του. Ήτανε πείσμων στις προσπάθειές του, μ' ένα πείσμα για να τα καταφέρει, κι όχι για να γίνει αυτό που ήθελε. Γιατί ήξερε πως άλλο πράγμα η δεξιότητα, που αποκτιέται ταπεινά με την εξάσκηση και την προσπάθεια, κι άλλο πράγμα η προσωπική επιτυχία και το ατομικό κατόρθωμα. Δεν πάσχιζε γι' αυτό. Η φιλοδοξία του ήτανε στο να φέρουνε καλό αποτέλεσμα οι προσπάθειες και οι κόποι του. Δεν ήτανε να υπερβεί τις φυσικές και ρεαλιστικές δυσκολίες με επιτήδεια και απατηλά συγκυριακά τεχνάσματα.
Με το τέλος του πολέμου έχει χάσει την γυναίκα του και το σπίτι του. Και ξαναρχίζει την ζωή του, κυριολεκτικά από το μηδέν, με δύο παιδιά. Όμως δεν πέρασε από τον νού του, ούτε μια μέρα, ότι θα καθόταν να θρηνεί και να μεμψιμοιρεί την ατυχία του. Πιστός κι ευλογημένος, έκανε τον σταυρό του, και πολλές φορές μέσα στην προσευχή του, συνομιλώντας με τον Δημιουργό του, ακουγόταν να λέει: «Μεγάλο το όνομά Σου Κύριε!». Κι άλλες φορές: «Μεγάλο το όνομά Σου, δεν ήθελες, Κύριε!»
Ετούτη, την τελευταία «προσευχή», που φάνταζε στα μάτια μου σαν μια «συνοπτική κατηγορία στον Θεό του, που του στερούσε την χαρά να προσφέρει στην οικογένειά του» ό,τι είχε ανάγκη, την άκουσα πολλές φορές στη μικρή μου ζωή κοντά του. Κι ήτανε πάντα η ίδια. «Δεν ήθελες Κύριε, ούτε και τώρα, ας είναι δοξασμένο το όνομά σου!». Τώρα που μεγάλωσα, ξέρω πως δεν ήτανε κατηγορία, ήτανε ο τρόπος που στέκεται ο άνθρωπος όχι μονάχα μπροστά στον Δημιουργό του, αλλά σαν άνθρωπος που ξέρει «ποιός είναι ο πεπερασμένος άνθρωπος». Τέτοια ήτανε η αφοσίωση του γλυκού μου μπαμπά, στον Κύριο. Πάντα σταθερή. Κι η πραότητα της φωνής, η γλυκύτητα της νουθεσίας, η αυστηρότητα με την οποία τηρούσε την δεοντολογία, τις αξίες και τις αρχές, την πίστη του, τον πατρικό του ρόλο, την συζυγική του αγάπη και συμπεριφορά, την συμπεριφορά του ως μέλους της κοινωνίας και της πολιτείας, όλα αυτά, του δώσανε τον χαρακτήρα του «καλού καγαθού» ανθρώπου. Την προσωποποίηση του μέτρου σε κάθε του έκφραση, σε κάθε του εκδήλωση.
Όχι πως δεν είχε κι ο μπαμπάς μου τα στραβά του, μα ήταν τόσο λίγα και τόσο ασήμαντα, που δεν έχουν μερίδιο αναφοράς, σε μια κουβέντα για 'κείνον. Υπερείχαν τόσο σε μέγεθος και πλήθος οι αρετές του, που τα πάθη κι οι αστοχίες του ήσαν ουσιαστικά ανύπαρκτα, και δεν σκανδάλιζαν κανέναν.
Και τώρα που τέτοιοι μπαμπάδες είναι πια παρελθόν, κοιτάζουμε μέσα στην ψυχή μας εμείς, που πήραμε τη θέση τους: Εμείς, που κάναμε τα πάντα για να έχουν τα παιδιά μας ό,τι ήθελαν. Και νά 'χουμε κι εμείς. Και προς στιγμήν, μας 'κάναν να «ξεχάσουμε» ποιοί ήμασταν και -μαγεμένοι- νομίσαμε πως θα μπορούσαμε για πάντα να έχουμε τα πάντα! Με ποιά αποθέματα ψυχικών δυνάμεων, σήμερα, να καθοδηγήσουμε την νεότητα, με ποιά διδάγματα να τους βοηθήσουμε να βρούνε τον δρόμο για την διοίκηση, για την διακυβέρνηση, για την εργασία, για την συνοχή της κοινωνίας, για το κοινό καλό, για την αλληλεγγύη, για την συγγνώμη, για την ειλικρίνεια των προθέσεων, για την ευθύνη εκάστου έναντι των άλλων. Και για την ευθύνη όλων μας έναντι των επόμενων γενεών;
Σήμερα που ο οικονομικός πόλεμος μαίνεται, και κάθε μέρα ένα καινούργιο χτύπημα στις εστίες των ανθρώπων απεργάζεται η εξουσία, η έξωθεν και η ημεδαπή, βλέπω, πως οι ψυχές σιγά-σιγά ρημάζουνε. Γιατί οι εξουσίες τις αποδυνάμωσαν τόσο, όσο τους χρειαζόταν για να πετάνε τους ανθρώπους στα αζήτητα. Μεθοδεύσανε, η εκπαίδευση, η μόδα, το εμπόριο, η διαφήμιση, την διάχυτη ευχαρίστηση, την εύκολη χωρίς αντιστάσεις προσαρμοσικότητα, και πια, οι άνθρωποι χωρίς δεσμούς, χωρίς ευθύνη ανάμεσά τους, παρά μόνο με τις επιθυμίες τους, επιθυμίες της στιγμής, μάθανε να ζούνε καλά. Οι δυσκολίες διαλύσανε οικογένειες, και προσωπικούς δεσμούς.
Οι φιλότιμοι πάσχουν για να προσφέρουν. Οι ψυχικά ανερμάτιστοι ψάχνουνε παντού την ευτυχία τους. Κανείς δεν τους δίδαξε πως ευτυχία είναι η αίσθηση
- ότι μπορείς να βγάζεις το ψωμί σου χωρίς να σου το πληρώνει χαριστικά ή κοροϊδίστικα κάποιος άλλος,
- ότι μπορείς να κάνεις κάποιον πονεμένο ή αναγκεμένο να χαμογελάσει
- ότι μπορείς να λογαριάζεις τον πόνο του άλλου, και να συμμετέχεις σ' αυτόν για να τον ανακουφίσεις,
- ότι γίνεσαι το κέντρο της φροντίδας κάποιου που νοιάζεται για σένα, γιατί αξίζεις να νοιάζονται για σένα.
Πρέπει να διορθώσουμε τα πράγματα που, άστοχα κι άσκεφτα, επιπόλαια και επίμεμπτα, αφήσαμε και ξεχαρβαλώθηκαν στο μυαλό και στις ψυχές μας. Δυστυχώς, το χάσαμε το τραίνο της γραμμής και χαλάσαμε και τις γραμμές! Τώρα χρειαζόμαστε νέα εμπειρία, νέες γραμμές, νέα μυαλά, και ανοιχτά μάτια! Ευτυχώς, η ερευνητική εμπειρία, μας είναι ήδη γνωστή και οικεία, όχι μονάχα από τις πρόσφατες επιδόσεις μας αλλά και ως ιδιότητα «φυλακισμένη στο DNA μας»! Όλα τα ψάχνουμε, για όλα αμφιβάλλουμε, όλα τα δοκιμάζουμε! Ε! λοιπόν ας ψάξουμε και το μαύρο μας το χάλι. Ας κοιτάμε τα δεδομένα, με ανοιχτά κι απροκατάληπτα πνευματικά μάτια, κι όχι με το μάτι του αγύρτη που ζητάει την τζάμπα ευκαιρία. Αλλά του αετού, που περήφανα κυνηγάει την καλύτερη ευκαιρία. Του εξερευνητή που αναζητάει λύση κι αποκάλυψη για το βαθύτερο μυστήριο, ή του θεράποντος που αγωνίζεται για την πιο αποτελεσματική θεραπεία του πάσχοντος.
Ας σταθούμε σε τούτη την αναζήτηση όχι τεχνικοί πραγματογνώμονες απόψεων και στόχων ήδη γνωστών. Δεν χρειαζόμαστε να βγούμε από την κρίση με την μέθοδο της κυβέρνησης, προκειμένου να ζήσουμε στο μελλον πάντα με το κοσμοείδωλο της κυβέρνησης. Ούτε να βγούμε από την κρίση και την διάλυση, ακολουθώντας το μοντέλο κάποιου άλλου επίδοξου κυβερνήτη, προκειμένου να ζήσουμε με το δικό του κοσμοείδωλο στην συνέχεια. Εμείς επιζητούμε να βγούμε από την κρίση ελεύθεροι και ικανοί και -να ζούμε και στο μέλλον ελεύθεροι και ικανοί- να λύνουμε τα προβλήματά μας και να αποφασίζουμε για την τύχη μας, ως λαός, ως Έλληνες, εδώ στην πατρίδα μας, σ' αυτήν που μας γέννησε, αυτήν που έχει αυτήν την ιστορία και έχει κάνει αυτήν την διαδρομή, ξεπερνώντας επανειλημμένα απίθανες δυσκολίες κι επιβουλές. Ηττώμενη και ανιστάμενη, όπως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες. Γιατί θα είναι ντροπή στον άνθρωπο η ολοκληρωτική ήττα, χωρίς προσπάθεια ανάστασης.
Κι ακόμη χειρότερο θα είναι να αφεθούμε και να ηττηθούμε ολοκληρωτικά από άλλους ανθρώπους, -δικούς μας ή ξένους- φθονερούς, πλεονέκτες, ανίκανους, ανήθικους, ψευδολόγους, δημαγωγούς, δολίους, αλαζόνες και αυταρχικούς. Ανθρώπους χωρίς αρχές και αξίες, δηλαδή χωρίς ανθρωπιά και -γι' αυτό- χωρίς προοπτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου