Η κοινωνική εμπάθεια στο δημόσιο βίο

«Σεξισμός και κοινωνική εμπάθεια στο δημοτικό ραδιόφωνο», επιγράφεται το άρθρο του Κ. Παπαχρήστου στην αιχμή, και είναι εξαιρετικά πρόσφορο για ουσιαστικό προβληματισμό.

Θα έλεγα, κάπως όψιμο προβληματισμό, γιατί αν ήμασταν λίγο περισσότερο προνοητικοί, θα τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά τα φαιδρά
και τα εξυπνακίστικα.

Εξηγούμαι:

Εδώ και πολύ-πολύ καιρό, οι πολιτικές των διεκδικητών της κάθε εξουσίας, η οποία από μόνη της αποτελεί αυτοσκοπό για πολλούς από αυτούς, ήταν διαιρετικές, αρνητικές, διασπαστικές, δυσμενώς διακριτικές, χαριστικά εξαιρετικές, προσωπικά προνομιακές, κλπ. συναφή. Αντιστοίχως, οι κάτοχοι της εξουσίας, για να μην την χάσουν, στάθηκαν ολοένα και πιο υποχωρητικοί σε τέτοιες πιέσεις, μέχρι που έφτασαν να εξουσιάζουν την χώρα και τις τύχες του λαού «οι πιέσεις των διεκδικητών της εξουσίας» μαζί με τους διαρκώς υποκύπτοντες «φοβισμένους από το ενδεχόμενο να την χάσουν» κυβερνήτες.

Η μια κατηγορία ήταν το κακό, κι η άλλη το χειρότερο. Δεν ξέρεις ποιά είναι ποιά. Τώρα ξέρουμε. Είναι κι οι δυο το ίδιο. Μόνο που τώρα, μας βαραίνει και το «εγκεφαλικό κενό» τους!

Γιατί; Μα πώς, με τί εφόδια, να σκεφτεί ο ανεγκέφαλος, ότι όταν διεκδικώ κάτι για μένα με το μένος του δολοφόνου (βλ. τους θανάτους της ΜΑΡΦΙΝ), αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ στον άλλο, που με το ίδιο μένος διεκδικεί εναντίον μου κάτι για τον εαυτό του!

Αυτός αδυνατεί να εννοήσει πως υπάρχουν πράγματα πέρα από εκείνα που ο ίδιος καταλαβαίνει και επιθυμεί.

Αυτός, ως άλλος κακομαθημένος δεκαπεντάχρονος, θα επιμένει να επιβάλλει διαρκώς τις επιθυμίες του, σε όλους μας, και θα αδυνατεί να κατανοήσει ότι όλοι εμείς δεν είμαστε η μητέρα του, που θα του κάνει όλες τις χάρες.

Αυτός έχει την άποψη πως όλοι εμείς πρέπει να πιστεύουμε ό,τι μας λέει εκείνος, κι ότι εμείς δεν μπορούμε να έχουμε διαφορετική άποψη. Δεν ξέρω σε τί διαφέρει από τον φασισμό -αν διαφέρει- αυτή η πρακτική, που την εφαρμόζει -συχνά-πυκνά- τόσο η κυβερνητική πλειοψηφία, όσο και η εκάστοτε αντιπολίτευση!

Η ασυνενοησία μας προχωράει σε όλα τα μέτωπα στην κοινωνία μας:

• Ευνουχίσαμε τη γλώσσα μας, 
• κολοβώσαμε τα πιστεύω μας, 
• αλλάξαμε πολιτική ρότα κατά τους καιρούς (ένα ολόκληρο πασοκ μετακόμισε στην αριστερά και πήρε ξανά την εξουσία μέσα από τα χαμόγελα του Αλέξη), αλλά πάντως, ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τί είναι εκείνο που πρέπει να γίνει!

Μα πώς θα το βρούμε, αφού δεν ξέρουμε τί ζητάμε! Αφού δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε! Αφού δεν ξέρουμε για ποιό πράγμα αγωνιζόμαστε! Αφού ο καθένας θέλει το δικό του!

• Ο Τσίπρας να αλλάξει την Ευρώπη! και μαζί με τον Φίλη, ν' αλλάξει κι εμάς, και τα παιδιά μας και την πίστη μας και την ιστορική μας ταυτότητα.
• Η Ζωή να μας απαλλάξει από το χρέος και να αποκαταστήσει την Δημοκρατία!
• Ο Κυριάκος να κάνει τη ΝΔ φιλελεύθερο κεντρώο κόμμα, κλπ.
• Το ΚΚΕ να μας βγάλει από την Ευρώπη και να μας βάλει στο «γκουλάγκ» του σοσιαλισμού, που δεν τον πιστεύει ούτε το ίδιο, γιατί καλά είναι βολεμένο στο αστικό τοπίο της Ελλάδας, και καθόλου δεν ακούγεται τελευταίως!

Ύστερα από όλα αυτά, και άλλα που μπορεί κανείς να σκεφτεί, ας ομονοήσουμε σε κάτι που το θέλουμε όλοι μας! Ας πούμε,

• να ομονοήσουμε για την υγεία μας, γιατί όλοι θέλουμε να μπορούμε να πηγαίνουμε σε ένα γιατρό και να μας εξετάζει, 
• ή για την φορολογική σταθερότητα στη χώρα μας, αλλά γιατί να έχουμε φορολογική σταθερότητα όταν δεν έχουμε εισοδήματα; 
• ή για την εθνική ασφάλεια από ξένους εισβολείς, αλλά πώς θα γίνει αυτό αν η χώρα δεν έχει προστασία των συνόρων της (όταν ακόμη κι ο πρωθυπουργός έλεγε «έχει η θάλασσα σύνορα»;), 
• ή να ομονοήσουμε για το είδος του εταιρίζεσθαι που θέλουμε με τους ευρωπαίους εταίρους μας, 
• ή να ομονοήσουμε στο είδος της Δημοκρατίας που θέλουμε, ή του χρέους που μας βαραίνει, κλπ.

Γιατί, για την παιδεία μας, δεν πρόκειται να ομονοήσουμε! Ο ένας μας θα θέλει να είναι ελεύθερος να προσβάλει και να υβρίζει, άλλος να παραποιεί την ιστορία και την αλήθεια. Από τους φίλους μας, άλλοι θα μας θέλουν ευρωπαίους, κι άλλοι αμερικάνους, άλλοι θα μας θέλουν της δραχμής κι άλλοι του ευρώ. Άλλοι της ηττοπάθειας και της μειονεξίας, άλλοι υπερφίαλοι και αιθεροβάμονες, θα πλανώνται προς σύγχυση φρενών και σκοτείνιασμα του τοπίου.

Κανείς δεν μας θέλει Έλληνες, πατριώτες, γνώστες της γλώσσας μας, με συνείδηση των ιδιοτήτων, των ελλαττωμάτων, και των προτερημάτων μας, των ορίων και των ονείρων μας.

Εμείς οι ίδιοι, τί άραγε θέλουμε;

Σημείωση: Η φωτογραφία που πλαισιώνει το κείμενο έχει ληφθεί από εδώ.