Η ουσία του εκλογικού μας δικαιώματος

 

Στο άρθρο του Κ. Παπαχρήστου με τίτλο «Το σύνδρομο Μπεν-Χουρ και το πολιτικό σύστημα» εδώ αναφέρεται η φράση: «Τα μάτια σου είναι πλημμυρισμένα από μίσος. Αυτό είναι καλό για σένα! Το μίσος κρατά έναν άντρα ζωντανό. Του δίνει δύναμη.»

Ετούτη η φράση, μαζί και κάποιες από τις απόψεις του αρθρογράφου, με βάλανε σε πολλές σκέψεις.

Σιγά-σιγά ξετυλιχτήκανε οι ενδοιασμοί κι οι προβληματισμοί μου: Πρώτα, για το μίσος, το αλγοφόρο πάθος της ψυχής, το ίδιον ακαλλιέργητου, υστερόβουλου, κακού και αδίστακτου πνεύματος και ανωρίμου χαρακτήρα. Που αποτελεί ιδιαίτερο κίνητρο  για τον μοχθηρό, τον μνησίκακο, τον εκδικητικό και τον ... αδιόρθωτο! Γιατί λειτουργεί, για τον φορέα του, ως κίνητρο για να βλάψει κάποιον άλλο, ο οποίος αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά του, ή μέτρο σύγκρισης που τον αφήνει πίσω...Ή γιατί ο εμφορούμενος θέλει να ανταποδώσει ένα κακό, ακόμη κι εκ λάθους ή για λόγους νόμιμης, δικαίας και λογικής αντίστασης γενόμενο! Ή γιατί ο εμφορούμενος από μίσος, το θεωρεί  μέσο αποτελεσματικό για την προσπάθειά του να επικρατήσει και να επιβληθεί, αυτός που (θεωρεί ότι) υπερτερεί έναντι πάντων, ως προς τη δύναμη, ή τη σοφία, ή την εγγενή βιολογική ικανότητα, κλπ!

Το μίσος ως φθόνος για την ανωτερότητα του άλλου ή για τη δυναμικώτερη θέση του άλλου, ή απλώς γιατί ο άλλος εκφράζει την αντίθεση ή την αντίρρησή του, αυτό που ωθεί τον μισούντα (και τον επιθυμούντα να υπερτερεί ή/και να επικρατεί), όχι μόνο στην απαξίωση του άλλου, με προσβολές και με οργανωμένες πλεκτάνες σε βάρος του, αλλά και στην διαστρέβλωση των όσων απεικονίζουν την αληθή αξία του αλλου. Θα κάνει τα πάντα που συμβάλλουν στην πλήρη εξουδένωση του άλλου έναντι του οποίου υστερεί. Η κατασυκοφάντηση δεν είναι άμοιρος συμμετοχής σε ένα τέτοιο έργο.

Σε προσωπικό και ατομικό επίπεδο το μίσος είναι μοχλός προσπάθειας, σε έναν κόσμο που μόνο οι τρίτοι φταίνε ή είναι εμπόδιο. Δεν είναι η δική μας πλεονεξία ή ανικανότητα.

Ναί το μίσος κρατά τη μυική δύναμη ζωντανή, αλλά έχει πωρώσει την ψυχή κι έχει σκληρύνει την καρδιά του εμφορουμένου από αυτό.

Σε πολιτικό επίπεδο, δεν είναι το μίσος, αλλά το πολιτικό συμφέρον του αγωνιώντος να επικρατεί και να παραμένει στην εξουσία, που τον ωθεί να μα μισεί, να ψεύδεται και να συκοφαντεί εναντίον του αντιπάλου του, προκειμένοιυ να προσελκύσει οπαδούς και να απομειώσει την ισχύ του αντιπάλου του, με τον οποίο αυτός θα εξακολουθήσει να συνεργάζεται και να συνυπάρχει [γιατί αμφότεροι γνωρίζουν ότι με την κατάλληλη συνμπεριφορά το μαγαζί της πολιτικής θα το μονοπωλήσουν αυτοί, διαρκώς οι ίδοι, πότε πάνω πότε κάτω!]. Συχνά βλέπουμε περιστασιακές πολιτικές και προσωπικές συμπλεύσεις των πολιτικών μας στην Βουλή κατά την άσκηση της νομοθετικής τους αρμοδιότητας, προς εξυπηρέτηση των κοινών πολιτικών τους συμφερόντων. Το μίσος που δείχνει αυτή η ... συνομοταξία των όντων, διοχετεύεται τεχνηέντως σε άλλους, είναι δηλαδή απλώς ένα εργαλείο!

Γι' αυτό συχνάκις βλέπουμε αγαστή συνεργασία ακόμη και ολόκληρων πολιτικών κομμάτων, όταν με τις κυβερνητικές πολιτικές δεν θίγονται ή -πολύ περισσσότερο- όταν ευνοούνται έτι περαιτέρω τα κεκτημένα τους

Νομίζω πως η θέση «...παθογένειες του ελληνικού χαρακτήρα ... η στα όρια της διαστροφής εχθροπάθεια του Έλληνα, που τον ωθεί να αναζητά διαρκώς «εχθρούς», ...», αδικεί εκείνον (τον οιονδήποτε) εναντίον του οποίου λέγεται. Και τούτο διότι εάν μεν επανειλημμένως βάλλεται ο συγκεκριμένος, η ενθάρρυνσή μας να χαλαρώσει και να μην είναι διαρκώς εν εγρηγόρσει και επιφυλακή, ενδέχεται να τον ωθήσει με δική μας πια υπαιτιότητα να υποστεί την εσχάτη ήττα και προσβολή. Για σκεφτείτε: δεν θα πρέπει ο λαός να αναρωτιέται γιατί κακοτυχεί και να μην εξετάζει τις πιθανές αιτίες, ούτε να δοκιμάζει κάτι αλλιώτικο από το κακό το ριζικό του

• Αν διαρκώς μας ζητάνε κι επιτίθενται και απειλούν και δοκιμάζουν εισβολή οι Τούρκοι στα νησιά του Αιγαίου, 
• Αν οι Ευρωπαίοι τη μια φορά μας ζητάνε (και συμφωνούμε μαζί τους) να ξεριζώσουμε τα δέντρα μας για να γίνει κατανομή των καλλιεργειών, και εν συνεχεία επιτρέπουν σε κάποιους να καλλιεργούν αυτά τα πατροπαράδοτά μας που εμείς κακώς έναντι άμεσης καταβολής ενός πινακίου φακής και διαρκούς οδυνηρής απώλειας ξεριζώσαμε, 
• Αν (με τις πιεστικές ευλογίες της ΕΕ) δεχόμαστε την ονομασία φέτα που έχουμε εμείς στα παγκοσμίως γνωστά και προσφιλή τυριά μας να την την έχουν και οι Καναδοί, κι οι Τσέχοι κλπ.
• Αν (με τις πιεστικές ευλογίες της ΕΕ) εμείς επιβάλλουμε υψηλούς φόρους σε ό,τι μας είναι προσοδοφόρο, ενώ οι γείτονες θα έχουν αντιστοίχως πιο προσιτές στον καταναλωτή τιμές, με συνέπεια να χάνουμε την πελατεία μας, 
• Αν (με τις πιεστικές ευλογίες της ΕΕ) εξωνούνται ή υποτάσσονται οι πολιτικοί μας
• αν
• αν..;

Η φράση «θαρρείς για να δικαιολογήσει την ίδια του την ύπαρξη μέσα στην Ιστορία», στο βαθμό που αναφέρεται στον Έλληνα, πόσο πολύ τον πληγώνει! Γιατί η θέση του Έλληνα είναι ιστορημένη μέσα στην παραγωγή μεγάλου πνευματικού και ηθικού πολιτισμού, άσχετα από την πρόσφατη,  οργανωμένη και πολιτικά εκφυλισμένη παρουσία και διαχείριση της τύχης του!

Αλήθεια, πόσο εντοπίζεται κι επισημαίνεται η πολλαχόθεν προσπάθεια, που γίνεται σήμερα, να καρπωθούν άλλοι τον πολιτισμό που ελληνικά φύλα δημιούργησαν. Τί θα λέγατε για τα πολιτιστικά αγαθά και μνημεία της «παγκόσμιας κληρονομιάς;» Η ιδέα είναι καταπληκτική! αρκεί αυτά τα αγαθά να τα στεγάζουν οι φίλοι μας, να τα εκθέτουν αυτοί και να εισπράττουν αυτοί, δηλαδή τα καρπούνται οι φίλοι μας! Αν ο Παρθενώνας είναι «παγκόσμια κληρονομιά» που βρίσκεται εδώ, στον τόπο που δημιουργήθηκε, πώς μπορεί τα αποσπασμένα γλυπτά του, που βρίσκονται στη Μ.Βρεττανία να αποτελούν πηγή πλούτου και φήμης της για την εστία που τους παρέχει η χώρα αυτή; Και για τις άλλες εγνωσμένα ελληνικές κλεμμένες αρχαιότητες που βρίσκονται στα μουσεία του κόσμου; Αλλά, έτσι συμβαίνει: έτσι τα έχουν διευθετήσει οι ισχυροί, μας λέτε να μην διαμαρτυρόμαστε οι ανίσχυροι;

Στην ιστορία του πολιτισμού, διαρκώς κατοχυρώνεται και επιβάλλεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ύπαρξη των εθνών και των λαών. Στις μέρες μας επιβάλλεται στον κόσμο η ύπαρξη εθνών και λαών που έχουν δύναμη και παραγωγή μηχανών και μηχανισμών ολέθρου του ανθρώπου, και των έργων του πολιτισμού και του πνεύματος. Δεν βλάπτει να βλέπουμε με ποιούς είμαστε. Με τους ολετήρες ή με τον πολιτισμό. Γιατί κι αυτοί που είναι με την πλευρά του πολιτισμού κινδυνεύουν από τους ολετήρες, ενώ οι τελευταίοι δεν κινδυνεύουν και τόσο από τους πρώτους!

Σε οργισμένες αντιδράσεις πάντοτε ξεσηκώνονταν οι λαοί, γιά διάφορους λόγους. Είτε υποκινούμενοι πολεμικά, εναντίον άλλων λαών, είτε πολιτικά εναντίον άλλων πολιτικών σχηματισμών. Οι επαναστατικές εξεγέρσεις και σπίθες πολιτικής και πνευματικής, εθνικής ή ηθικής φωτιάς δεν μπορεί να θεωρούνται επίμεμπτες αντιδράσεις, γιατί αφορούν μια παναθρώπινη αξίωση διατήρησης αξιών και ταυτότητας, παγκόσμιας εμβέλειας.

Αντίθετα, ταξικά και ατομικά προνόμια και διεκδικήσεις θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι είναι περισσότερο ελεγκτέα, διότι βάλλουν την συνοχή μιας δεδομένης κοινωνίας, χωρίς να επιφέρουν κοινωνική ισότητα και ισορροπία. Συνεπώς, αν συμφωνούσα με την άποψη για «τα συλλαλητήρια και τη γενικότερη εθνική υστερία των αρχών της δεκαετίας του ’90 όταν,τη στιγμή που οι χώρες της ηπείρου έθεταν τα θεμέλια της ενωμένης Ευρώπης, η τότε ελληνική κυβέρνηση επέλεξε εκούσα - άκουσα να απασχολεί μονομανώς τις θεσμικές διαδικασίες με ένα ήσσονος σημασίας τοπικό βαλκανικό ζήτημα» θεωρώ πως θα μπορούσε να παρέχεται περιθώριο στον κίνδυνο να «χτίζονται γύρω μας τείχη» κι εμείς ανύποπτοι να συνεργούμε! Η συνειδητότητα και η σταθερότητα δεν είναι διαστροφή.

Η τοποθέτηση ότι «είναι ακόμα δυσκολότερο να ξεχάσει κανείς τις πιο πρόσφατες εθνικές ψυχώσεις μας, που έφτασαν στο σημείο να παραβάλλουν τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας με τους... ναζί κατακτητές της Κατοχής» με βρίσκει κατάπληκτη! Πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε κοσμίως, σε μια εξαιρετικά προσβλητική απαίτηση, σε μια μεθόδευση οικονομικής καταδολίευσης; Δυστυχώς, αυτό συνέβη, εκ των υστέρων: αφού είχαμε ήδη επιτρέψει την ανέγερση πέριξ ημών υψηλών και αδιαπέραστων τειχών χρέους και εξάρτησης μέσω των επανειλημμένων δανεισμών μας! Ασφαλώς και είναι κατακριτέα ή μη πληρωμή χρέους, αλλά το δίκαιο που... κανονίζει τις εξουσίες, ορίζει ότι για κάθε χρέος δεν ευθύνεται μονάχα ο δανειζόμενος, αλλά ... και ο δανείζων, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μπορεί να γνωρίζει ότι η είσπραξη της απαίτησής του είναι επισφαλής! Ο οικονομικός εκμαυλισμός και η παραπλάνηση, ακόμη και σε τούτον τον κόσμο έχει τίμημα, άσχετα που κάθε μέρα πλησιάζουμε, όλο και πιο πολύ, στην ατιμωρησία των ισχυρών,

Όταν ζητείται το ανέφικτο, με τίμημα την εξαφάνιση, δεν συντρέχει καμμιά απολύτως ψύχωση του ... υπό εξαφάνιση, όταν ο τελευταίος αρνείται να συμμορφωθεί στην ... εξαφάνισή του! Ας μην του αρνηθούθμε το δικαίωμα της αυτοσυντήρησης. Ας του επιτρέψουμε να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται και τί παθαίνει. Κι αν προσπαθήσει να αποκαλύψει ότι το προτεινόμενο είναι αδόκιμο και αναποτελεσματικό, ας μην τον κατηγορήσουμε που ανοίγει τα μάτια του. Να τον κατηγορήσουμε όταν θέλει να κάνει «κόλπα».

Να μην κατηγορήσουνε τον πάσχοντα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι προτείνοντες την «θεραπευτική μέθοδο», έχουν μετέλθει, ιστορικά, αρκετές φορές, απατηλές μεθόδους προς επίτευξη ιδιοτελών σκοπών, αντίθετων με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, και την καλή συνεργασία των λαών. Αν πιάσουμε το μαχαίρι που μας δίνει, θα κοπούμε. Το περιτύλιγμα του μαχαιριού, απλώς προστατεύει εκείνον που μας λέει ότι ότι μέσα στο περιτύλιγμα βρίσκεται μια καλή διαδικαστική μέθοδος!

Δυστυχώς, είναι απολύτως ισχυρές και αληθείς οι ολέθριες διαπιστώσεις του αρθρογράφου ότι «η εθνικά διχαστική εχθροπάθεια ήταν πάντα το καύσιμο που συντηρούσε τα κόμματα εξουσίας», κι ότι «το μότο των ελληνικών κομμάτων που διεκδικούν την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας, είναι τόσο τετριμμένα αυτονόητο που μοιάζει γελοίο: «Ψηφίστε εμάς για να μην έρθουν (ή να μη μείνουν) στην εξουσία οι άλλοι!»

Εντυπωσιακά εύστοχη είναι και η παραίνεσή του «αν αναζητούμε στ’ αλήθεια εθνικούς μειοδότες, ας τους ψάξουμε ανάμεσα σε εκείνους που χειρίζονται επιδέξια το ιδιαζόντως εχθροπαθές θυμικό του Έλληνα, οδηγώντας το λαό στο διχασμό και, όπως ευελπιστούν οι ίδιοι, τους εαυτούς τους στην εξουσία».

Κι όσο για την απάντηση που οφείλεται στην καταληκτική -επίσης εύστοχη- αποστροφή του Κ. Παπαχρήστου, ότι «ο θυμός που οδηγεί στον εθνικό διχασμό είναι απλά συνταγή αυτοχειρίας! Εν τούτοις, η κομματική επιβίωση προέχει της εθνικής ευθύνης σε τούτο τον τόπο. Και κάποιοι θα προτιμούσαν να κυβερνούν μια κοινωνία που χαροπαλεύει, παρά να μην κυβερνούν καθόλου. Είναι, θα λέγαμε, μια μορφή πολιτικής διαστροφής», αυτή είναι η απάντησή μου:

Επειδή η χώρα και ο λαός δεν μπορούν πια να συντηρούν πολιτικά κόμματα για να «εργάζονται για το μαγαζί τους», θα πρέπει να βρούνε (ο λαός και η χώρα) τον τρόπο, και να λάβουν τις αποφάσεις που χρειάζονται, για να πείσουν τα πολιτικά αυτά κόμματα τί χρειάζεται να κάνουν για τον λαό και την χώρα.

Για όλα τα παραπάνω, ας αρχίσουμε εγκαίρως, δηλαδή πριν να έρθει η ώρα των εκλογών, να σκεφτόμαστε το περιεχόμενο του δικαιώματος του εκλέγειν, και την εν αυτώ εξουσία του, προκειμένου να το εκφράσουμε αποτελεσματικά και δημιουργικά, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για το μέλλον των παιδιών μας και της πατρίδας μας.