Κυριακή, Πάντων των Αγίων!

Τούτη την Κυριακή, 

(56 ημέρες, πάντοτε, μετά την Κυριακή της Ανάστασης του Χριστού μας) γιορτάζουμε, «όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες τις άγιες Γυναίκες και τους ανώνυμους Αγίους», διαβάζω στον Συναξαριστή.

Το απολυτίκιο της ημέρας

Των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων σου,
ως πορφύραν και βύσσον
τα αίματα,
η Εκκλησία σου στολισαμένη,
δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός.
Tω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον,
ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι,
και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος (*).

Ιστορικά

Η εορτή αυτή άρχισε ως εορτή πάντων των Αγίων Μαρτύρων, αλλά καθιερώθηκε να εορτάζεται ως εορτή των Αγίων Πάντων επί Λέοντος του Σοφού, αφού -σύμφωνα με όσα γράφονται για το θέμα- Μάρτυρες δεν είναι μόνο αυτοί οι οποίοι υπέφεραν μαστιγώσεις, ή μόνο όσοι ρίφθηκαν στην πυρά ή υπέστησαν άλλα φρικτά βασανιστήρια, αλλά μάρτυρες είναι όλοι οι Άγιοι του Κυρίου, διότι κάθε Θεούμενος βιώνει το δικό του μαρτύριο, είτε αυτό είναι του αίματος, είτε της συνειδήσεως.

Όλοι ανεξαίρετα οι Άγιοι χαρακτηρίζονται από το θάρρος ομολογίας της πίστεως προς τον Ιησού Χριστό, την άρση του «σταυρού της πίστεως και της αγάπης» προς τον Κύριο, και την απαγκίστρωση από τα επίγεια και εφήμερα.

Τα σημερινά Εκκλησιαστικά Αναγνώσματα:
Από την προς Εβραίους Επιστολή Παύλου, κεφ. ια 33 -ιβ- 2

33 οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, 34 ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· 35 ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· 36 ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· 37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, 38 ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. 39 Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, 40 τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

ΙΒ´\ΤΟΙΓΑΡΟΥΝ καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν.


Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον κεφ. ι, εδ. 32, 33, 37, 38 και ιθ εδ. 27-30

32 Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· 33 ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

37 ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· 38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

27 Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 28 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ ᾿Ισραήλ. 29 καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. 30 Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι. 

***************************************** 

(*) Που θα ειπεί, σε ελεύθερη απόδοση, στην καθομιλουμένη:

«Η Εκκλησία σου Χριστέ, 

στολισμένη  σαν με βασιλική φορεσιά, μες στην πορφύρα και τον βύσσο,

(γιατί μόνο οι βασιλείς φορούσαν πορφυρά και πολυτελή ενδύματα) 

βαμμένη στο αίμα 

(γιατί το κόκκινο της Εκκλησίας είναι το αίμα)  

των όπου γης απειράριθμων Μαρτύρων Σου,

 με τη δύναμη της δικιάς τους πίστης, 

Σε παρακαλεί: 

Κύριε, σπλαγχνίσου μας! 

 Στείλε ειρήνη στον κόσμο 

 [στην πολιτεία (=στη ζωή) των τέκνων Σου] , 

και στις ψυχές μας χάρισε γαλήνη και συχώρεση».

Πολιτικά παιχνίδια και μεταμφιέσεις

 

Διαβάζω εδώ, για τις πολιτικές μεταμφιέσεις. Ένα άρθρο «δροσερό», [ήπιο κι ευχάριστο, που δεν πληγώνει καρδιές, αλλά] που φέρνει κάτι σημαντικό: να αναλύουμε, να μαθαίνουμε από ό,τι βλέπουμε, κι όχι να καταπίνουμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας.


Στο επίκεντρο ο κινηματογραφικός γνωστός μας, Αρτέμης Μάτσας, που επανειλημμένα έπαιξε το ρόλο του προδότη των Ελλήνων στους Γερμανούς της κατοχής.

Ο συμπαθής, ηθοποιός, αναφέρει το άρθρο, είπε κάποτε, σε μια συνέντευξη, πως έχασε από μια προδοσία τον πατέρα του, και γι' αυτό προσπάθησε με τους προδοτικούς του ρόλους, να κάνει τους Έλληνες να μισήσουνε την προδοσία!

Πόσο πόνο μπορούσε να σηκώνει ο άνθρωπος, με τούτη την προσφορά του, για να δώσει ένα παράδειγμα αποφυγής! Γιατί, είναι μάλλον βέβαιο, πως όχι μονάχα κι ο ίδιος ξαναζούσε τον χαμό του πατέρα του, αλλά και (μάλλον το καταλάβαινε κι αδιαφορούσε γι' αυτό το κόστος) πως μάζευε στο πρόσωπό του όλη την ακατέργαστη μανία του κοινού, μια που αυτός ο ίδιος (παρά η ιδέα της αποτρόπαιης πράξης) ήτανε κοντύτερα στα μάτια των μικρών κι ανώριμων θεατών.

Πράγματι, η τέχνη μπορεί να διδάσκει ακόμη και με την απαξία των πράξεων!

Λέμε μπορεί! γιατί εδώ ο «σπιρτόζος», ο έλληνας πολιτικός, κι ο κάθε αεριτζής,  έβγαλε από τα κριτήριά του το γνωστό μας, παλαιόθεν, «καλό και συμφέρον» και άφησε μόνο το «συμφέρον», γιατί του είπανε πως και το σκέτο συμφέρον είναι καλό, ή γιατί νόμισε πως δεν πειράζει, δεν είναι μεγάλη διαφορά μία μόνο λέξη! Πώς φαίνεται το διεστραμμένο μυαλό! Μπορεί να καταδικάσει την κλεψιά και την προδοσία, και να αθωώσει τον κλέφτη και τον προδότη. Νά, πώς!

Εδώ λοιπόν, συνέβη να μισήσουμε μονάχα τον συγκεκριμένο προδότη! Γιατί αυτός ήτανε κάποιος, με ονοματεπώνυμο, και ασφαλώς δεν ήμασταν εμείς! Ήτανε αυτός εκεί!

[Πιο εύκολο, βλέπεις να αποκηρύξεις ένα πρόσωπο συγκεκριμένο, αλλά όχι την πράξη γιατί αυτή/ή μια παρόμοια, θα μπορούσε να είναι εργαλείο προσωπικού πλουτισμού και προνομίων! Και αυτό συνέβη πλειστάκις στην πολιτική μας ιστορία!]

Στη συνέχεια, εμείς, οι άλλοι, οι αθώοι κι έξυπνοι, μετατρέψαμε την προδοσία -αρχών, συνεργατών, πατρίδας κλπ- σε μια «έξυπνη επιχείρηση», σε μια «πολιτική διαπραγμάτευση» με προσωπικά οφέλη, καμμιά φορά και «με προσωπικά ρίσκα» και βαφτίσαμε την ενδοτικότητα στα σοβαρά και εθνικά ζητήματα «υποχώρηση για την εξυπηρέτηση υπέρτερης ανάγκης»! Την είπαμε και «salus populi»(*) κλπ, κλπ.

Το ανήσυχο μυαλό του συγγραφέα καθώς σκέφτηκε πως «το καλύτερο θέατρο δεν παίζεται πάντα στα πλατό και στα σανίδια», τρύπωσε στα σκοτεινά μονοπάτια της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας...

Τρυπώνω κι εγώ εκεί, και βλέπω έναν αληθινό εφιάλτη! Βλέπω πως η πραγματικότητα, δηλαδή αυτό που γίνεται κάθε μέρα, ξεπερνάει κάθε φαντασία!

Εδώ ο μικρός αγώνας «πώς να καταστρέψεις το αντίπαλο κόμμα», έχει από καιρό μετατραπεί σε έναν ανελέητο κι ολομέτωπο αγώνα ολοσχερούς επικράτησης του ενός πολιτικού συνασπισμού έναντι του άλλου, με θύματα ασφαλώς την πατρίδα («τί θα πεί πατρίδα, τη χώρα», που λέει κι ο Σκουρλέτης) και τους Έλληνες.

Ο αγώνας πια είναι για το «πώς να εξουδετερώσεις το αντίπαλο κόμμα και να καρπούσαι διαρκώς την εξουσία»!

Να τι ακριβώς γίνεται συστηματικά εδώ:
Ο καθένας που παίρνει την εξουσία -ασχέτως κόμματος- διακηρύσσοντας

• τις «επαναναστατικές του ιδέες,
• ή τις σταθερές του ιδέες, 
• ή τις φιλελεύθερες ιδέες κλπ.

κάνει ό,τι ο αντίπαλός του πλειοδοτώντας στην ανευθυνότητα [ως γνωστόν η αντιπολίτευση δεν έχει ευθύνη κυβερνητικού εργου] τον εξωθεί (με διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, κλπ πολιτικά και λαϊκίστικα μέσα) να κάνει!

Δηλαδή ο καθένας κυβερνά με την πολιτική του αντιπάλου του! κι ευκαιριακά κάνει και κάτι από τα δικά του, για να λέμε πως κυβερνάει αυτός! Προφανώς ποτέ δεν εξυπηρετείται ουσιαστικά ούτε η μια πολιτική, ούτε η άλλη!

Δυστυχώς, στο καζίνο «Ελλάς» το πολιτικό παίγνιο, καλά κρατεί!

Αγιάτρευτοι παίκτες, θεσιθήρες, προνομιολάγνοι, τελματωμένοι κι εξαρτημένοι από την προβολή, οι περισσότεροι! Σπανίζουν πια οι πολιτικοί με πολιτικόν ήθος.

«Εμείς, πάντα ήμασταν ολίγοι», που έλεγε κι ο Μακρυγιάννης....

Είναι πια ο καιρός, και στην πατρίδα μας, να ρίξουμε τα πέπλα όλων των μεταμφιεσμένων. Να λάβει τέλος το πάρτυ των μασκαρεμένων κολάκων της φιλαυτίας και της ισχυρογνωμοσύνης μας, και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Να αποφασίζουμε πια, κριτικά, ως νοήμονες και υπεύθυνοι, χωρίς να καταπίνουμε -ηδυπαθείς- αμάσητες τις ροζ ή τις μαύρες προπαγάνδες.

Στην πολιτική, ιδιαίτερα μετά την ψήφο στο «BREXIT», που μέχρι τελευταία στιγμή όλοι λέγαν πως ήταν στα σίγουρα «BREMAIN», τίποτε δεν είναι ταμπού! Αρκεί να υπάρχουν λόγοι, συνέπεια, γνώση και απόφαση (δείτε κι εδώ, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο!).

Το όχι του κάθε λαού, δεν είναι δεδομένο, όπως το ναί του. Το όχι, πρέπει να το διατυπώσει κανείς, και πρέπει να αγωνιστεί γι' αυτό. Και καλό είναι να το λέει με όσο καλύτερη γνώση γίνεται, για τις υποθέσεις που αφορούν την ύπαρξη και την προοπτική του.

Οι άλλοι θα αγωνιστούν (με νύχια και με δόντια) για το δικό τους όχι, στο όχι μας....

Σημείωση: Ευκαιρία για τούτο το σημείωμα ήταν το άρθρο «Ο Αρτέμης Μάτσας και οι φιλελεύθερες μεταμφιέσεις της Αριστεράς», που αναφέρεται στην εισαγωγή του παρόντος.

(*) salus populi = σωτηρία του λαού

Τη μέρα της Πεντηκοστής. Λαογραφικά

 

Στην αρχή, μέσα από τα μισόλογα της μάνας μου, για το «έτσι πρέπει», για το «έτσι τα βρήκαμε», μετά μέσα από τον Τροβαδούρο Νίκο Ξυλούρη, ο μεγάλος δημιουργός Γιάννης Μαρκόπουλος, σφράγισε στην ψυχή μου, τις πνοές και τους καημούς μας. Τις μεγάλες απουσίες τραγουδώντας, και αποκαλύπτοντας το δέος στην προσέγγισή μας με τις ψυχές που μας έχουν στοιχειώσει. Κι όλα τούτα, πάνω στους μυσταγωγικούς στίχους του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Του ποιητή, που μας «μύρωσε» και μας κοινώνησε τα μυστήρια των παλαιότερων, που μ`αυτά κατάφεραν να μείνουν αθάνατοι -δείγματα και παραδείγματα- για τις επόμενες γενιές... Παράδοση, Τέχνη, Διαπαιδαγώγηση. Για να υπάρχει συνέχεια...

Τούτο το άρθρο, που διαβάζω στην «Κυκλαδίτικη κοινή γνώμη» (Πηγή) ήρθε να δώσει σάρκα και οστά, στη μέρα, με το άσμα, την μουσική, την ποίηση...

«Κυριακή (...) και η Μέρα της Πεντηκοστής αναβιώνει στα Ανώγεια, ένα έθιμο και μια παράδοση αιώνων, με τους νεκρούς που επιστρέφουν στον Άδη με κλάματα και λυγμούς μετά τις πενήντα μέρες που γυρνούσαν οι Ψυχές τους ανάμεσα στους ζωντανούς μετά την Ανάσταση του Χριστού.

Οι γυναίκες τιμούν τους νεκρούς στολίζοντας ένα πανέρι με τρία γλυκά κουλούρια κι ένα ανθότυρο η τυρί στη μέση, με καρυδόφυλλα… και τριαντάφυλλα και τα πηγαίνουν στην εκκλησία προσφορά για αυτούς που έχουν φύγει. Το τυρί βρίσκεται εκεί καθώς τα Ανώγεια είναι Κτηνοτροφικό χωριό ενώ τα φύλλα της καρυδιάς συμβολίζουν την πικρή και στυφή γεύση που έχουν την ημέρα αυτή οι Ψυχές, τη μέρα που οι νεκροί επιστρέφουν στον Άδη. Μάλιστα στη συνέχεια επισκέπτονται οι γυναίκες το νεκροταφείο στολίζουν με φύλλα καρυδιάς τους τάφους και τους πλύνουν με αυτά .Μετά την λειτουργία οι προσφορές κόβονται και μοιράζονται στους πιστούς στην μνήμη των νεκρών.

Σύμφωνα με τη λαϊκή θρησκευτική παράδοση, οι ψυχές των νεκρών ανεβαίνουν στον επάνω κόσμο κάθε ανάσταση για πενήντα μέρες. Πεντηκοστή δηλαδή είναι η τελευταία ημέρα του ταξιδιού των νεκρών, η μέρα που γυρίζουν πίσω. Την ώρα του γονατίσματος στην λειτουργία της εκκλησίας οι ψυχές των νεκρών γυρίζουν στον κάτω κόσμο, οι ζωντανοί κλείνουν τα μάτια τους ώστε να μη δουν τις ψυχές που λυπημένες γυρνούν στον Άδη. Εδώ στ’ Ανώγεια οι γυναίκες γονατίζουν πάνω σε φύλλα καρυδιάς γιατί συμβολίζουν την πικρία που κατέχει τις ψυχές των νεκρών την ημέρα αυτή, μιας και τα φύλλα είναι πικρά.

Στην Αρχαία Ελλάδα πίστευαν, ότι η καρυδιά με το βαθύ πράσινο (μαυροπράσινο) χρώμα ήταν το δέντρο του θεού Πλούτωνα, και ότι μόνο αυτό υπήρχε στον Άδη, και πως στη σκιά του ξάπλωναν και αναπαύονταν οι ψυχές τους. Άρα είναι απόλυτα συναφές με τα έθιμα για τις ψυχές των νεκρών.

Για την ημέρα της Πεντηκοστής έχει τραγουδήσει και ο μεγάλος Νίκος Ξυλούρης σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους Κώστα Γεωργουσόπουλου.

Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
πάν’ οι ψυχές και κάθονται
βουβές στα περιβόλια.
Τρυπώνουν στις κρυφές γωνιές
μαζί με τις αράχνες
και μας κοιτούν αμίλητες
αθώρητες και μόνες.

Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
πάν’ οι ψυχές και κρέμονται
στα ρούχα και στο φράχτη.
Φωλιάζουν στο καλό κρασί
και στο παλιό πυθάρι
γεμίζουν τις ραγισματιές
κι ανοίγουν τους φεγγίτες.

Τη μέρα της Πεντηκοστής,
τη νύχτα της γονατιστής
μη κόψετε ξερό κλαρί
ούτε χλωρό βλαστάρι.
Μη μάσετε τ’ ασπρόρουχα
και διώξετε τσ’ αράχνες
μην πίνετε γλυκό κρασί
και φοβηθούν και φύγουν».

Πεντηκοστή, προ και μετά. Τα Εκκλησιαστικά Αναγνώσματα των ημερών.

 

 

Σάββατο των Ψυχών. Προ της Πεντηκοστής

Α. Επιστολή Παύλου, Α προς Θεσσαλονικείς: κεφ. 4, εδ. 13-17

13 Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. 14 εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι ᾿Ιησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ. 15 τοῦτο γὰρ ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ Κυρίου, ὅτι ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μὴ φθάσωμεν τοὺς κοιμηθέντας· 16 ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ' οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, 17 ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα. 

Β. Ευαγγέλιο κατά Ιωάννην, κεφ. 21 εδ. 14-25

14 Τοῦτο ἤδη τρίτον ἐφανερώθη ὁ ᾿Ιησοῦς τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν. 15 ῞Οτε οὖν ἠρίστησαν, λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ ᾿Ιησοῦς· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου. 16 λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά μου. 17 λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, φιλεῖς με; ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· βόσκε τὰ πρόβατά μου. 18 ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ὅτε ἦς νεώτερος, ἐζώννυες σεαυτὸν καὶ περιεπάτεις ὅπου ἤθελες· ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις. 19 τοῦτο δὲ εἶπε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τὸν Θεόν. καὶ τοῦτο εἰπὼν λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. 20 ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ Πέτρος βλέπει τὸν μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ ᾿Ιησοῦς ἀκολουθοῦντα, ὃς καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ καὶ εἶπε· Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε; 21 τοῦτον ἰδὼν ὁ Πέτρος λέγει τῷ ᾿Ιησοῦ· Κύριε, οὗτος δὲ τί; 22 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; σὺ ἀκολούθει μοι. 23 ἐξῆλθεν οὖν ὁ λόγος οὗτος εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ὅτι ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνήσκει· καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ' ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; 24 Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. 25 ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. ἀμήν.

Κυριακή της Πεντηκοστής, ή της γονυκλισίας

Α. Πράξεις των Αποστόλων κεφ. 2, εδ. 1-11

Β´\ΚΑΙ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. 2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. 5 ῏Ησαν δὲ ἐν ῾Ιερουσαλὴμ κατοικοῦντες ᾿Ιουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, ᾿Ιουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν ᾿Ασίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, ᾿Ιουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ ῎Αραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Β. Ευαγγέλιον κατά Ιωάννην κεφ. 7, εδ. 37-52 και κεφ. 8, εδ. 12 

37 ᾿Εν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. 39 τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. 40 πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· 41 ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 42 οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυῒδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; 43 σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι' αὐτόν. 44 τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ' οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ' αὐτὸν τὰς χεῖρας. 45 ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; 46 ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. 47 ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; 48 μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; 49 ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! 50 λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· 51 μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ' αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; 52 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.
 

Δευτέρα.  Του Αγίου Πνεύματος

Α. Επιστολή Παύλου προς Εφεσίους κεφ. 5, εδ. 8-19

8 ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ· ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· – 9 ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ· – 10 δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. 11 καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· 12 τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ' αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· 13 τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. 14 διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιψαύσει σοι ὁ Χριστός. 15 Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, 16 ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. 17 διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. 18 καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, 19 λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ,

Β. Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον κεφ. 18, εδ. 10-20

10 ῾Ορᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 11 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός. 12 Τί ὑμῖν δοκεῖ; ἐὰν γένηταί τινι ἀνθρώπῳ ἑκατὸν πρόβατα καὶ πλανηθῇ ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐχὶ ἀφεὶς τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐπὶ τὰ ὄρη, πορευθεὶς ζητεῖ τὸ πλανώμενον; 13 καὶ ἐὰν γένηται εὑρεῖν αὐτό, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι χαίρει ἐπ᾿ αὐτῷ μᾶλλον ἢ ἐπὶ τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα τοῖς μὴ πεπλανημένοις. 14 οὕτως οὐκ ἔστι θέλημα ἔμπροσθεν τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς ἵνα ἀπόληται εἷς τῶν μικρῶν τούτων.  5 ᾿Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· 16 ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ρῆμα. 17 ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης. 18 ᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ.  19 Πάλιν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 20 οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν.

Το Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής και τα τρία κακά της μοίρας μας!

 

Αποφασίστηκε πως είναι ανάγκη «να φτιάξουμε την εικόνα και τη φήμη της Ελλάδας και να προκαλέσουμε εκούσια ένα ντόμινο θετικών εξελίξεων».

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συστάθηκε το Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής.

Έχει λοιπόν κάτι ανεδαφικές, επιφανειακές, κενές και φανφαρόνικες ιδέες καμμιά φορά η πολιτική! Μία και μία!

Σαν να είναι η εικόνα της Ελλάδας μια ζωγραφιά, που φτιάχτηκε μόλις τώρα, και πρέπει να αλλάξουμε κάποιες γραμμές, ή κάποια χρώματα, για μεγαλύτερο εντυπωσιασμό!

Σαν να είναι η φήμη της σημερινής Ελλάδας κάτι χτεσινό, που μπορεί σε μια μέρα, με μιά κίνηση να αλλάξει εντυπωσιακά!

Σαν να μπορεί μια εικόνα, ή μια διάδοση, να δημιουργήσει εργοστάσια, παραγωγικότητα, ευελιξία, αλληλο-σεβασμό, αλληλο-αποδοχή και συνεργασία!

Και σαν τί θα φαίνεται η Ελλάδα μας, από τη μιά μέρα στην άλλη, κ. Πρωθυπουργέ; ήταν ζητιάνα και θα φανεί αρχόντισσα; ήταν περιφρονημένη και παραμελημένη από τους εταίρους της και αυτομάτως θα την σεβαστούν και θα την υπολογίσουν, απλά και μόνο λόγω της επικοινωνιακής σας καμπάνιας;

Ή μήπως η Ελλάδα μας ήταν ποτέ μια χώρα με αυτοσεβασμό, με εθνικές πολιτικές και με πολιτική αντιπαράθεση επί των πολιτικών θέσεων των αντιπαρατιθεμένων, ώστε να είναι σε θέση να προκαλέσει ένα ντόμινο εξελίξεων;

Κύριε πρωθυπουργέ, η Ελλάδα μας από την άποψη της πολιτικής, ήταν από όσο την θυμάμαι, εδώ και σαράντα χρόνια, σαν ένα γήπεδο, όπου πάντα παίζανε «ολυμπιακοί με παναθηναϊκούς» και κάθε φορά τα σπάζανε όλα! Γιατί όλοι θέλανε την νίκη, αλλά κανείς δεν ήθελε την δουλειά!

Όλοι διεκδικούσανε με ψευδεπίγραφες υποσχέσεις την πελατεία αλλά η πελατεία πήγαινε όπου υπήρχε πολιτικός μηχανισμός.

Μετά βρήκανε πως ο πατριωτισμός ήτανε κάτι ενωτικό, και δεν διστάσανε να επικαλεστούνε και την σωτηρία της πατρίδας, την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και μάλιστα φτιάξανε και χρονοντούλαπο για να φυλακίσουνε τις παλαιοπολιτικές πρακτικές. Το κακό είναι πως έγινε και πιστευτό!

Κι είναι κακό, γιαι δεν ήτανε αυτό το πραγματικό ζητούμενο! Αφού αρχίσανε να δίνουνε λεφτά, κι αυτόματες αυξήσεις, έτσι, μονάχα επειδή πέρασε ο καιρός! και να χαρίζουνε διευκολύνσεις, να αλαφρώνουν ακόμη και το φορτίο του μαθητή! Θρίαμβος η μετάθεση στο τέλος της σχολικής χρονιάς, των εισαγωγικών για το πανεπιστήμιο εξετάσεων (αντί για τον Σεπτέμβρη), ώστε να απολαμβάνουμε όλοι -γονείς και παιδιά- αδιατάρακτα τις διακοπές μας, και τα ιερά μπάνια του λαού!

Έτσι, σιγά-σιγά όλοι μας εκμαυλιστήκαμε (στο εύκολο, στη διασκέδαση, στη χαλαρότητα) χωρίς να γνωρίζουμε μέχρι πού θα πάει το πράγμα, αλλά σήμερα πια, το ξέρουμε καλά. Το ξέρουμε γιατί όλες οι ευκολίες χρηματοδοτήθηκαν με δανεικά, που τώρα μας τα ζητάνε πίσω! Κι είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τους δανειστές μας να μας προσβάλλουν, να διεκδικούνε επιστροφή των δανείων, να μας απαγορεύουν να έχουμε διαφορετική άποψη και ψήφο για την αλλαγή μιας κακής πολιτικής.

Ένα ντόμινο θετικών εξελίξεων! ονειρεύεστε κ. πρωθυπουργέ, μόνο που δεν είναι φανερό που θα επέλθει το ντόμινο και πού οι εξελίξεις!

Όπως φαίνεται, με την μπάλλα στη δική σας περιοχή, όποια ομάδα κι αν είστε, «ολυμπιακός ή παναθηναϊκός», πάλι τα σπασμένα θα μαζεύει ο λαός. Και δεν φαίνεται να μένει και τίποτε σώο. Ντόμινο είναι πια η κατάρρευση που παρασέρνει στο πέρασμά της τα πάντα.

Στην Ευρώπη ελπίζουν να εκλείψει ο κίνδυνος από την Ελλάδα, γιατί σύμφωνα με τις αναμενόμες εξελίξεις η χώρα θα διαγραφεί από τον χάρτη, και θα μοιραστεί ως έπαθλο σε όλους όσους την «βοήθησαν» να κατακερματισθεί, να διαρρηχθεί ο κοινωνικός της ιστός και να αποσυντεθεί ολοκληρωτικά.

Είμαστε υποχρεωμένοι να ευχαριστήσουμε όλους όσους συνέδραμαν στο να τελειώσει -έστω κι έτσι- το μαρτύριό μας, αν δεν αποφασίσουμε να ξεσηκωθούμε και να τους πετάξουμε στην θάλασσα, ή στον καιάδα της ιστορίας.

Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια, λέει ο λαός. Χρειάζονται έργα, δημιουργικά, παραγωγικά, αναπτυξιακά. Κι όχι κατ' όνομα μόνον.

Σημείωση: Η φωτογραφία που πλαισιώνει το κείμενο έχει ληφθεί από εδώ.

Τα ψυχικά μας αποθέματα έχουνε λιγοστέψει επικίνδυνα μέσα στην κρίση

 

Η Ζωή μετά τον πόλεμο. Όλα γύρω ρημαγμένα. Μα οι Ψυχές, ολόρθες! Σήμερα;

Η γιαγιά του σπιτιού ήτανε μάνα για όλους. Η μαμά του σπιτιού ήτανε η επιφορτισμένη για κάθε δράση, δηλαδή αρμόδια και ικανή να εξυπηρετεί όλες τις ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας. Ο μπαμπάς ήτανε το κέντρο του σύμπαντός μας. Γύρω από αυτόν γίνονταν όλα, αλλά και χωρίς τους υπόλοιπους δεν γινότανε τίποτε.

Ο φτωχός μου πατέρας, ήτανε ένας τόσο τρυφερός, ήπιος, καλομίλητος και πράος στην ψυχή του, τόσο υπομονετικός, τόσο επιμελής, που τίποτε δεν του ξέφευγε, τίποτε δεν ξεχνούσε, και κανέναν δεν εξαιρούσε από τις παιδαγωγικές παρατηρήσεις του. Ήτανε πείσμων στις προσπάθειές του, μ' ένα πείσμα για να τα καταφέρει, κι όχι για να γίνει αυτό που ήθελε. Γιατί ήξερε πως άλλο πράγμα η δεξιότητα, που αποκτιέται ταπεινά με την εξάσκηση και την προσπάθεια, κι άλλο πράγμα η προσωπική επιτυχία και το ατομικό κατόρθωμα. Δεν πάσχιζε γι' αυτό. Η φιλοδοξία του ήτανε στο να φέρουνε καλό αποτέλεσμα οι προσπάθειες και οι κόποι του. Δεν ήτανε να υπερβεί τις φυσικές και ρεαλιστικές δυσκολίες με επιτήδεια και απατηλά συγκυριακά τεχνάσματα.

Με το τέλος του πολέμου έχει χάσει την γυναίκα του και το σπίτι του. Και ξαναρχίζει την ζωή του, κυριολεκτικά από το μηδέν, με δύο παιδιά. Όμως δεν πέρασε από τον νού του, ούτε μια μέρα, ότι θα καθόταν να θρηνεί και να μεμψιμοιρεί την ατυχία του. Πιστός κι ευλογημένος, έκανε τον σταυρό του, και πολλές φορές μέσα στην προσευχή του, συνομιλώντας με τον Δημιουργό του, ακουγόταν να λέει: «Μεγάλο το όνομά Σου Κύριε!». Κι άλλες φορές: «Μεγάλο το όνομά Σου, δεν ήθελες, Κύριε!»

Ετούτη, την τελευταία «προσευχή», που φάνταζε στα μάτια μου σαν μια «συνοπτική κατηγορία στον Θεό του, που του στερούσε την χαρά να προσφέρει στην οικογένειά του» ό,τι είχε ανάγκη, την άκουσα πολλές φορές στη μικρή μου ζωή κοντά του. Κι ήτανε πάντα η ίδια. «Δεν ήθελες Κύριε, ούτε και τώρα, ας είναι δοξασμένο το όνομά σου!». Τώρα που μεγάλωσα, ξέρω πως δεν ήτανε κατηγορία, ήτανε ο τρόπος που στέκεται ο άνθρωπος όχι μονάχα μπροστά στον Δημιουργό του, αλλά σαν άνθρωπος που ξέρει «ποιός είναι ο πεπερασμένος άνθρωπος». Τέτοια ήτανε η αφοσίωση του γλυκού μου μπαμπά, στον Κύριο. Πάντα σταθερή. Κι η πραότητα της φωνής, η γλυκύτητα της νουθεσίας, η αυστηρότητα με την οποία τηρούσε την δεοντολογία, τις αξίες και τις αρχές, την πίστη του, τον πατρικό του ρόλο, την συζυγική του αγάπη και συμπεριφορά, την συμπεριφορά του ως μέλους της κοινωνίας και της πολιτείας, όλα αυτά, του δώσανε τον χαρακτήρα του «καλού καγαθού» ανθρώπου. Την προσωποποίηση του μέτρου σε κάθε του έκφραση, σε κάθε του εκδήλωση.

Όχι πως δεν είχε κι ο μπαμπάς μου τα στραβά του, μα ήταν τόσο λίγα και τόσο ασήμαντα, που δεν έχουν μερίδιο αναφοράς, σε μια κουβέντα για 'κείνον. Υπερείχαν τόσο σε μέγεθος και πλήθος οι αρετές του, που τα πάθη κι οι αστοχίες του ήσαν ουσιαστικά ανύπαρκτα, και δεν σκανδάλιζαν κανέναν.

Και τώρα που τέτοιοι μπαμπάδες είναι πια παρελθόν, κοιτάζουμε μέσα στην ψυχή μας εμείς, που πήραμε τη θέση τους: Εμείς, που κάναμε τα πάντα για να έχουν τα παιδιά μας ό,τι ήθελαν. Και νά 'χουμε κι εμείς. Και προς στιγμήν, μας 'κάναν να «ξεχάσουμε» ποιοί ήμασταν και -μαγεμένοι- νομίσαμε πως θα μπορούσαμε για πάντα να έχουμε τα πάντα! Με ποιά αποθέματα ψυχικών δυνάμεων, σήμερα, να καθοδηγήσουμε την νεότητα, με ποιά διδάγματα να τους βοηθήσουμε να βρούνε τον δρόμο για την διοίκηση, για την διακυβέρνηση, για την εργασία, για την συνοχή της κοινωνίας, για το κοινό καλό, για την αλληλεγγύη, για την συγγνώμη, για την ειλικρίνεια των προθέσεων, για την ευθύνη εκάστου έναντι των άλλων. Και για την ευθύνη όλων μας έναντι των επόμενων γενεών;

Σήμερα που ο οικονομικός πόλεμος μαίνεται, και κάθε μέρα ένα καινούργιο χτύπημα στις εστίες των ανθρώπων απεργάζεται η εξουσία, η έξωθεν και η ημεδαπή, βλέπω, πως οι ψυχές σιγά-σιγά ρημάζουνε. Γιατί οι εξουσίες τις αποδυνάμωσαν τόσο, όσο τους χρειαζόταν για να πετάνε τους ανθρώπους στα αζήτητα. Μεθοδεύσανε, η εκπαίδευση, η μόδα, το εμπόριο, η διαφήμιση, την διάχυτη ευχαρίστηση, την εύκολη χωρίς αντιστάσεις προσαρμοσικότητα, και πια, οι άνθρωποι χωρίς δεσμούς, χωρίς ευθύνη ανάμεσά τους, παρά μόνο με τις επιθυμίες τους, επιθυμίες της στιγμής, μάθανε να ζούνε καλά. Οι δυσκολίες διαλύσανε οικογένειες, και προσωπικούς δεσμούς.

Οι φιλότιμοι πάσχουν για να προσφέρουν. Οι ψυχικά ανερμάτιστοι ψάχνουνε παντού την ευτυχία τους. Κανείς δεν τους δίδαξε πως ευτυχία είναι η αίσθηση

• ότι μπορείς να βγάζεις το ψωμί σου χωρίς να σου το πληρώνει χαριστικά ή κοροϊδίστικα κάποιος άλλος,
• ότι μπορείς να κάνεις κάποιον πονεμένο ή αναγκεμένο να χαμογελάσει
• ότι μπορείς να λογαριάζεις τον πόνο του άλλου, και να συμμετέχεις σ' αυτόν για να τον ανακουφίσεις,
• ότι γίνεσαι το κέντρο της φροντίδας κάποιου που νοιάζεται για σένα, γιατί αξίζεις να νοιάζονται για σένα.

Ο πόλεμος της εξουσίας που καλά κρατεί, άλλες ψυχές τις γονατίζει, κι άλλες ψυχές τις χαλυβδώνει. Κάποιες, τις εξαγιάζει μέσα από την ασταμάτητη προσφορά, κι άλλες τις αποσαθρώνει μέσα από την ανελέητη εκμετάλλευση του πόνου και της εξαθλίωσης των άλλων.

Πρέπει να διορθώσουμε τα πράγματα που, άστοχα κι άσκεφτα, επιπόλαια και επίμεμπτα, αφήσαμε και ξεχαρβαλώθηκαν στο μυαλό και στις ψυχές μας. Δυστυχώς, το χάσαμε το τραίνο της γραμμής και χαλάσαμε και τις γραμμές! Τώρα χρειαζόμαστε νέα εμπειρία, νέες γραμμές, νέα μυαλά, και ανοιχτά μάτια! Ευτυχώς, η ερευνητική εμπειρία, μας είναι ήδη γνωστή και οικεία, όχι μονάχα από τις πρόσφατες επιδόσεις μας αλλά και ως ιδιότητα «φυλακισμένη στο DNA μας»! Όλα τα ψάχνουμε, για όλα αμφιβάλλουμε, όλα τα δοκιμάζουμε! Ε! λοιπόν ας ψάξουμε και το μαύρο μας το χάλι. Ας κοιτάμε τα δεδομένα, με ανοιχτά κι απροκατάληπτα πνευματικά μάτια, κι όχι με το μάτι του αγύρτη που ζητάει την τζάμπα ευκαιρία. Αλλά του αετού, που περήφανα κυνηγάει την καλύτερη ευκαιρία. Του εξερευνητή που αναζητάει λύση κι αποκάλυψη για το βαθύτερο μυστήριο, ή του θεράποντος που αγωνίζεται για την πιο αποτελεσματική θεραπεία του πάσχοντος.

Ας σταθούμε σε τούτη την αναζήτηση όχι τεχνικοί πραγματογνώμονες απόψεων και στόχων ήδη γνωστών. Δεν χρειαζόμαστε να βγούμε από την κρίση με την μέθοδο της κυβέρνησης, προκειμένου να ζήσουμε στο μελλον πάντα με το κοσμοείδωλο της κυβέρνησης. Ούτε να βγούμε από την κρίση και την διάλυση, ακολουθώντας το μοντέλο κάποιου άλλου επίδοξου κυβερνήτη, προκειμένου να ζήσουμε με το δικό του κοσμοείδωλο στην συνέχεια. Εμείς επιζητούμε να βγούμε από την κρίση ελεύθεροι και ικανοί και -να ζούμε και στο μέλλον ελεύθεροι και ικανοί- να λύνουμε τα προβλήματά μας και να αποφασίζουμε για την τύχη μας, ως λαός, ως Έλληνες, εδώ στην πατρίδα μας, σ' αυτήν που μας γέννησε, αυτήν που έχει αυτήν την ιστορία και έχει κάνει αυτήν την διαδρομή, ξεπερνώντας επανειλημμένα απίθανες δυσκολίες κι επιβουλές. Ηττώμενη και ανιστάμενη, όπως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες. Γιατί θα είναι ντροπή στον άνθρωπο η ολοκληρωτική ήττα, χωρίς προσπάθεια ανάστασης.

Κι ακόμη χειρότερο θα είναι να αφεθούμε και να ηττηθούμε ολοκληρωτικά από άλλους ανθρώπους, -δικούς μας ή ξένους- φθονερούς, πλεονέκτες, ανίκανους, ανήθικους, ψευδολόγους, δημαγωγούς, δολίους, αλαζόνες και αυταρχικούς. Ανθρώπους χωρίς αρχές και αξίες, δηλαδή χωρίς ανθρωπιά και -γι' αυτό- χωρίς προοπτική.

Η κοινωνική εμπάθεια στο δημόσιο βίο

«Σεξισμός και κοινωνική εμπάθεια στο δημοτικό ραδιόφωνο», επιγράφεται το άρθρο του Κ. Παπαχρήστου στην αιχμή, και είναι εξαιρετικά πρόσφορο για ουσιαστικό προβληματισμό.

Θα έλεγα, κάπως όψιμο προβληματισμό, γιατί αν ήμασταν λίγο περισσότερο προνοητικοί, θα τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά τα φαιδρά
και τα εξυπνακίστικα.

Εξηγούμαι:

Εδώ και πολύ-πολύ καιρό, οι πολιτικές των διεκδικητών της κάθε εξουσίας, η οποία από μόνη της αποτελεί αυτοσκοπό για πολλούς από αυτούς, ήταν διαιρετικές, αρνητικές, διασπαστικές, δυσμενώς διακριτικές, χαριστικά εξαιρετικές, προσωπικά προνομιακές, κλπ. συναφή. Αντιστοίχως, οι κάτοχοι της εξουσίας, για να μην την χάσουν, στάθηκαν ολοένα και πιο υποχωρητικοί σε τέτοιες πιέσεις, μέχρι που έφτασαν να εξουσιάζουν την χώρα και τις τύχες του λαού «οι πιέσεις των διεκδικητών της εξουσίας» μαζί με τους διαρκώς υποκύπτοντες «φοβισμένους από το ενδεχόμενο να την χάσουν» κυβερνήτες.

Η μια κατηγορία ήταν το κακό, κι η άλλη το χειρότερο. Δεν ξέρεις ποιά είναι ποιά. Τώρα ξέρουμε. Είναι κι οι δυο το ίδιο. Μόνο που τώρα, μας βαραίνει και το «εγκεφαλικό κενό» τους!

Γιατί; Μα πώς, με τί εφόδια, να σκεφτεί ο ανεγκέφαλος, ότι όταν διεκδικώ κάτι για μένα με το μένος του δολοφόνου (βλ. τους θανάτους της ΜΑΡΦΙΝ), αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ στον άλλο, που με το ίδιο μένος διεκδικεί εναντίον μου κάτι για τον εαυτό του!

Αυτός αδυνατεί να εννοήσει πως υπάρχουν πράγματα πέρα από εκείνα που ο ίδιος καταλαβαίνει και επιθυμεί.

Αυτός, ως άλλος κακομαθημένος δεκαπεντάχρονος, θα επιμένει να επιβάλλει διαρκώς τις επιθυμίες του, σε όλους μας, και θα αδυνατεί να κατανοήσει ότι όλοι εμείς δεν είμαστε η μητέρα του, που θα του κάνει όλες τις χάρες.

Αυτός έχει την άποψη πως όλοι εμείς πρέπει να πιστεύουμε ό,τι μας λέει εκείνος, κι ότι εμείς δεν μπορούμε να έχουμε διαφορετική άποψη. Δεν ξέρω σε τί διαφέρει από τον φασισμό -αν διαφέρει- αυτή η πρακτική, που την εφαρμόζει -συχνά-πυκνά- τόσο η κυβερνητική πλειοψηφία, όσο και η εκάστοτε αντιπολίτευση!

Η ασυνενοησία μας προχωράει σε όλα τα μέτωπα στην κοινωνία μας:

• Ευνουχίσαμε τη γλώσσα μας, 
• κολοβώσαμε τα πιστεύω μας, 
• αλλάξαμε πολιτική ρότα κατά τους καιρούς (ένα ολόκληρο πασοκ μετακόμισε στην αριστερά και πήρε ξανά την εξουσία μέσα από τα χαμόγελα του Αλέξη), αλλά πάντως, ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τί είναι εκείνο που πρέπει να γίνει!

Μα πώς θα το βρούμε, αφού δεν ξέρουμε τί ζητάμε! Αφού δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε! Αφού δεν ξέρουμε για ποιό πράγμα αγωνιζόμαστε! Αφού ο καθένας θέλει το δικό του!

• Ο Τσίπρας να αλλάξει την Ευρώπη! και μαζί με τον Φίλη, ν' αλλάξει κι εμάς, και τα παιδιά μας και την πίστη μας και την ιστορική μας ταυτότητα.
• Η Ζωή να μας απαλλάξει από το χρέος και να αποκαταστήσει την Δημοκρατία!
• Ο Κυριάκος να κάνει τη ΝΔ φιλελεύθερο κεντρώο κόμμα, κλπ.
• Το ΚΚΕ να μας βγάλει από την Ευρώπη και να μας βάλει στο «γκουλάγκ» του σοσιαλισμού, που δεν τον πιστεύει ούτε το ίδιο, γιατί καλά είναι βολεμένο στο αστικό τοπίο της Ελλάδας, και καθόλου δεν ακούγεται τελευταίως!

Ύστερα από όλα αυτά, και άλλα που μπορεί κανείς να σκεφτεί, ας ομονοήσουμε σε κάτι που το θέλουμε όλοι μας! Ας πούμε,

• να ομονοήσουμε για την υγεία μας, γιατί όλοι θέλουμε να μπορούμε να πηγαίνουμε σε ένα γιατρό και να μας εξετάζει, 
• ή για την φορολογική σταθερότητα στη χώρα μας, αλλά γιατί να έχουμε φορολογική σταθερότητα όταν δεν έχουμε εισοδήματα; 
• ή για την εθνική ασφάλεια από ξένους εισβολείς, αλλά πώς θα γίνει αυτό αν η χώρα δεν έχει προστασία των συνόρων της (όταν ακόμη κι ο πρωθυπουργός έλεγε «έχει η θάλασσα σύνορα»;), 
• ή να ομονοήσουμε για το είδος του εταιρίζεσθαι που θέλουμε με τους ευρωπαίους εταίρους μας, 
• ή να ομονοήσουμε στο είδος της Δημοκρατίας που θέλουμε, ή του χρέους που μας βαραίνει, κλπ.

Γιατί, για την παιδεία μας, δεν πρόκειται να ομονοήσουμε! Ο ένας μας θα θέλει να είναι ελεύθερος να προσβάλει και να υβρίζει, άλλος να παραποιεί την ιστορία και την αλήθεια. Από τους φίλους μας, άλλοι θα μας θέλουν ευρωπαίους, κι άλλοι αμερικάνους, άλλοι θα μας θέλουν της δραχμής κι άλλοι του ευρώ. Άλλοι της ηττοπάθειας και της μειονεξίας, άλλοι υπερφίαλοι και αιθεροβάμονες, θα πλανώνται προς σύγχυση φρενών και σκοτείνιασμα του τοπίου.

Κανείς δεν μας θέλει Έλληνες, πατριώτες, γνώστες της γλώσσας μας, με συνείδηση των ιδιοτήτων, των ελλαττωμάτων, και των προτερημάτων μας, των ορίων και των ονείρων μας.

Εμείς οι ίδιοι, τί άραγε θέλουμε;

Σημείωση: Η φωτογραφία που πλαισιώνει το κείμενο έχει ληφθεί από εδώ.

H Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων

 

Για την Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνῆλθε στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ. διαβάζω στον Συναξαριστή:

Την σύνοδο αυτήν, την συγκάλεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος, τὸ εἰκοστὸ ἔτος τῆς βασιλείας του, καὶ εἶχε διάρκεια 3,5 χρόνια.

Σ' αυτήν συμμετείχαν σπουδαίοι Πατέρες, που διακρίθηκαν για την σοφία τους. Μερικές τέτοιες μορφὲς ήσαν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Ἀλεξανδρείας, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Εὐστάθιος ὁ Ἀντιοχείας, ὁ Μακάριος ὁ Ἱεροσολύμων, ὁ Παφνούτιος, ὁ Σπυρίδων, ὁ Νικόλαος, κ.ἄ.

Ἡ ἕκτη κατὰ σειρὰ Κυριακὴ μετὰ τὸ Ἅγιο Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας στὴν μνήμη τῶν 318 Ἁγίων Πατέρων, που καταδίκασαν, στην Α' Οικουμ.Σύνοδο, τὸν Ἄρειο καὶ τὸν Ἀρειανισμό.

Η Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος διατύπωσε τοὺς πρώτους ὅρους ὀρθοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος καὶ ἰδιαίτερα τὰ σχετικά με το δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς ὁμοούσιον τῷ Θεῷ Πατρί και συνέταξε τὰ πρῶτα ἑπτὰ ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως.

Τὰ συμπεράσματα της συνόδου ὑπογράφηκαν ἀπὸ περισσότερους ἀπὸ 318, αλλά ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἐπικράτησε γιὰ συμβολικοὺς λόγους, δεδομένου ότι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ ἦταν παρόντες στὴ σύνοδο, συνοδεύονταν ἀπὸ κατώτερους κληρικοὺς, τῶν ὁποίων ὁ συνολικὸς ἀριθμὸς ἀνερχόταν στὸ τριπλάσιο ἢ τετραπλάσιο τῶν Ἐπισκόπων.

Μ' ετούτη τη Σύνοδο απαγορεύτηκε η γονυκλισία στὴ Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς καὶ στὴν διάρκεια τῆς Πεντηκοστῆς (Κανὼν Κ).

Ἀπολυτίκιον τῶν Πατέρων. Ἦχος πλ. δ’.
Ὑπερδοξασμένος εἶ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς, τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι’ αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε δόξα σοι.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα, τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐσφράγισαν· ἣ καὶ χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τὸν ὑφαντὸν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καὶ δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.

Μεγαλυνάριον.
Ὡς Υἱὸν καὶ Λόγον σε τοῦ Θεοῦ, Σύνοδος ἡ Πρώτη, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, ὀρθῶς σε κηρύττει, τὸν δι’ ἡμᾶς παθόντα, καὶ λύει τοῦ Ἀρείου, Σῶτερ τὸ φρύαγμα.

Το μαρτύριο της σταγόνας! ένα αειθαλές πολιτικό βασανιστήριο...

 

... που το μετέρχονται όλοι οι καθεστωτικοί και το αποκηρύσσουν όλοι οι επίδοξοι κάτοχοι της εξουσίας!

Κι όλοι εμείς, οι μη επιθυμούντες την εξουσία, αλλά προτιμώντες την κριτική αυτής, υφιστάμεθα άκοντες το ανηλεές τούτο μαρτύριο, λές κι η εφαρμογή του θα βοηθήσει τους εξουσιαστές να υλοποιήσουν τις εξαγγελίες τους ή (ότι θα βοηθήσει) εμάς να ξεχάσουμε τις προεκλογικές ψευδολογίες τους! (μήπως για να τους αθωώσουμε παμψηφεί;).

Παλαιότερα περνούσαμε το μαρτύριο της σταγόνας στο θέμα της δημοκρατίας, μετά στο θέμα της υγείας, μετά στο θέμα του διορισμού. Τώρα, της οικονομικής και εθνικής μας επιβίωσης.

Μετά τη μεταπολίτευση, το μαρτύριο της σταγόνας μετακόμισε στην αντιδικτατορική δράση! Όποιος δεν ήταν θρασύς κι επιδειξίας των (ακόμη και εικονικών) φρονημάτων του, και δεν τα εξαργύρωνε πανηγυρικά, «δεν μπορούσε» να θεωρείται αγωνιστής! Ο κάθε αγωνιστής έπρεπε να ήταν σε συγκεκριμένη παράταξη «χρεωμένος», γιατί αυτά ήταν ζητήματα διαχείρισης, πλειοψηφιών και κομματικών ποσοστών!

Σήμερα, το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει. Εδώ και χρόνια δηλαδή, το μαρτύριο της σταγόνας εστιάζεται στη «δόση του πρεζονιού». Στη χορήγηση της σταγονομετρικής δόσης του δανείου. [Που ένα μεγάλο μέρος της σταγόνας δεν θα μας δοθεί, αλλά θα διακρατηθεί προς εξόφληση των προηγουμεων σταγονομετρικών δανείων]. Οι αγωνιστές μας πολιτικοί, οι μεγάλοι εγκέφαλοι της πολιτικής και της οικονομίας, που διαπαιδαγώγησαν μια όλόκληρη κοινωνία εκμαυλίζοντάς την με τραπεζικά κόλπα στους ανεξέλεγκτους δανεισμούς της αιχμαλωσίας της, οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές, αυτοί που μας άφησαν αγράμματα -αλλά καταχρεωμένα- τα παιδιά μας, αυτοί που απανθρωποποιούν τους νέους Έλληνες κάθε μέρα όλο και περισσότερο, αυτοί που αυξαίνουν την ώρα του διαλείμματος και λιγοστεύουν την ώρα του μαθήματος, για να έχουν τα παιδιά μας χρόνο να ανταλλάσσουν μηνύματα με τα κινητά τους, ή να κάνουν περισσότερο χαβαλέ και ασφαλώς για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματική τους χαλάρωση, για τις υπόλοιπες διδακτικές ώρες... Όλοι αυτοί οι πολιτικοί μας, έχουνε πετύχει να μας χρεώνουν διαρκώς για να ... ξοφλήσουμε τα χρωστούμενα!!!

Ο υπουργός μας, επί της διαπαιδαγώγησης, ο κ. Φίλης, λέει πως εξακολουθεί να είναι υπέρ των καταλήψεων, αλλά τώρα πια δεν υπάρχει λόγος!

Τί κρίμα, αυτό να το λέει ένας αριστερός, γιατί έτσι φαίνεται πως ακόμη και «η αριστερά γίνεται δεξιόστροφη»! Κύριε Φίλη, έτσι σταματούν οι κοινωνικοί αγώνες; Επειδή τώρα έχετε σεις την εξουσία, πιστεύετε πως δεν υπάρχουν λόγοι για κοινωνικούς αγώνες; Πιστεύετε πως λύσατε ή πως μόνο εσείς μπορείτε να λύσετε όλα τα κοινωνικά προβλήματα; Έτσι λοιπόν θα σταματήσει η επανάσταση και η δημιουργία στις κοινωνίες, έτσι θα προχωρήσει η ζωή; επειδή εσείς παραλάβατε (μεταξύ μας, με ψέμματα!) την εξουσία; Ασφαλώς και δεν μπορεί να το πιστεύει αυτό η αροστερά. Αλλά, τώρα που πήρε την εξουσία έκλεισε προσωρινά την κάνουλα των κοινωνικών αγώνων, γιατί έχει να ασχοληθεί με την εξουσία. Ποιός ξέρει, ίσως, να ελπίζει ότι θα της βγει!

Αυτή η κατάσταση, η κατάσταση που ζούμε σήμερα, δεν είναι πια το μαρτύριο της σταγόνας! Είναι ο κατακλυσμός της ανοησίας, ο πνιγμός στην ασυναρτησία, η αποτελμάτωση μιας κοινωνίας στην ακινησία. Είναι η άβυσσος της χρεωκοπίας, το άκρον άωτον της εθελούσιας αιχμαλωσίας. Της εκούσιας υποταγής σε μια ασήκωτη σκλαβιά. Είναι ο ακριβής ορισμός της πολιτικής ανυπαρξίας, του οικονομικού αλλοιθωρισμού, της διπλωματικής ακαμψίας, της εθνικής αφασίας! Όσο για την ανάπτυξη, αυτή δεν υπάρχει ούτε στα βλήτα! Ξεραΐλα, ολοκληρωτική! Μόνο κάτι ξεπουλήματα αναπτύσσονται, χοντρικώς, εθνικών γαιών, ιδρυμάτων, πηγών, μέσων, πόρων, δομών, και γενικώς των προοπτικών, ημών και της χώρας μας.

Αγαπητοί μου, για να δημιουργήσεις, πρέπει κάποτε νά 'χεις μαθητεύσει σε τούτο το σχολείο, νά 'χεις προσπαθήσει, νά 'χεις κουραστεί! Νά 'χεις ακούσει και συνεργαστεί! Και νά χεις κάτι αγαπήσει, νά 'χεις κάτι ονειρευτεί, όρθιο, όχι κατεδαφισμένο. Δεν αρκεί ο διορισμός, η συμμαχία, η κληρονομιά, η επιθυμία, ή ο θυμός κατά των πολιτικών αντιπάλων. Χρειάζεται αγάπη.

Χρειάζονται θεμέλια, βάσεις, ιστορία, ξεκίνημα. Χρειάζεται όραμα.

Και όλα τούτα επιδεικτικά λείπουν. Η εξουσία τα αρνείται. Η εξουσία θεωρεί πως είναι το παρόν και το μέλλον του τόπου, και πως αυτή -η νεοφώτιστη εξουσία- είναι και το παρελθόν του.

Η καυτή πατάτα της εξουσίας είναι η εναντίον μας μολότωφ που αυτή κρατάει στα χέρα της.

Οι τελικές διαπιστώσεις, για το ύφος και τις μεθόδους της νέας εξουσίας, δεν θ' αργήσουν να προκύψουν ενώπιόν μας, ακόμη κι αν περάσει μια πλήρης κοινοβουλευτική θητεία. Ήδη, ανάγλυφα τα αποτελέσματα έχουνε σκαλιστεί πάνω στα μνημονιόχαρτα, στις βαραθρώδεις περικοπές των αποδοχών μας, την πλήρη ανυπαρξία συστήματος παροχής υπηρεσιών υγείας για τους... ιθαγενείς και στην εκτίναξη των φολορογικών οφειλών ημών και των παιδιών μας. Καμμία προοπτική εν εξελίξει.

Ένα μένει: η ευθανασία των αδύναμων πολιτών! Η Ευρώπη «μας» δεν αποκλείεται να την θεσπίσει! (Μην ξεχνάμε, το θέμα έχει ακροθιγώς αναφερθεί! ). Μήπως αυτή είναι η νέα σταγόνα που θα έχει το μαρτύριό μας;

Και ναί μεν, μπορεί να είμαστε κουρασμένοι, για να το ψάξουμε, αλλά αυτό που πρέπει να μην αποφύγουμε να κάνουμε, είναι το χρέος μας. Όσο μπορούμε, να μην περιφέρουμε ασκόπως την ζωή μας, που λέει και ο Καβάφης.

Σημείωση: Ετούτο το σημείωμα για το μαρτύριο της σταγόνας, γράφτηκε σαν ένας παράλληλος προβληματισμός, μ' εκείνον της αιχμής.

Η Κυριακή του Τυφλού, και τα παράλογα ερωτήματα, τότε και τώρα

 

Μέρες είχα να σταθώ και λέξη-λέξη να εντρυφήσω στα Κυριακάτικα Αναγνώσματα της Εκκλησίας μας. Μέρες τώρα, πορευόμουν μαζί τους, σαν με κάτι αυτονόητο.

Μα κι αυτά τα αναγνώσματα! λές κι είναι ταγμένα, στην κατάλληλη στιγμή, να φωτίζουν όψεις της ζωής και της καθημερινής μας πραγματικότητας, κι είναι πια σαν να τραβιέται μια κουρτίνα που σου σκιάζει τα μάτια!

Στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, μιλάει η παιδίσκη, η έχουσα πνεύμα πύθωνος, που με τις μαντεψιές της πρόσφερε καλό έργο στους κυρίους της. Κι όταν αυτή με έναν λόγο του Αποστόλου έπαψε πια να μιλάει, τους ήτανε  άχρηστη! Έτσι γίνεται πάντα με τα αφεντικά του κόσμου τούτου: όταν δεν τα υπηρετείς, είσαι άχρηστος γι' αυτά...

Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, μιλάει και για τη φυλάκιση του Παύλου, του Αποστόλου των Εθνών, που την επέβαλαν με χίλιες προφάσεις οι άνθρωποι, και που καταργήθηκε με "άνωθεν παρέμβαση"! Παρέμβαση τρομερή κι απίστευτη. Που όμως την έκανε απολύτως πιστευτή, για τους λόγους που έκρινε, ο δεσμοφύλαξ, αυτός που στάθηκε αυτόπτης μάρτυρας του "μυστηρίου της κατάργησης των δεσμών και της φυλακής" του Αποστόλου και της συνοδείας του.

Πολλοί, σήμερα θεωρούνε την παρέμβαση αυτή (και άλλες παρόμοιες) ονειροφαντασιές των αλαφροΐσκιωτων, συμπτώσεις, ανεξήγητα φαινόμενα και περιγελούνε τους «αφελείς» πιστεύοντες.

Αυτοί που αισθάνονται πάνω από τέτοιες απλοϊκότητες, είναι προφανές πως αισθάνονται υπέρτεροι των ταπεινών συνανθρώπων τους, εκείνων που τις δέχονται.

Μα όταν κάποιος είναι πράγματι υπέρτερος, αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο ίδιος είναι τόσο ταπεινός, που γι' αυτόν δεν έχει καμμιά σημασία και «δεν το ξέρει». Όποιος (νομίζει πως) το ξέρει, και αφ' υψηλού κρίνει τους άλλους, αυτός πράγματι βρίσκεται στον κόσμο του ονείρου, με σκιάδια στα "μάτια του νού" του, αν θαρρεί πως το να υπερτερεί έναντι των άλλων έχει μεγάλη σημασία για την ανθρωπιά του.

Στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα «Ο εκ γενετής τυφλός» της σημερινής παραβολής [εμείς δηλαδή μέσα στα μαύρα τα σημερινά μας τα χάλια, μέσα στη μεγαλωσύνη του καθαρού λόγου μας και της αιτιοκρατίας], δεν μπορεί να σκεφθεί ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας και στη λειτουργία του κόσμου γύρω μας συμβαίνουν « ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».

Και ο Χριστός έκανε, με ένα πολύ απλόν τρόπο, τον εκ γενετής τυφλό να αναβλέψει! Όμως, οι υπέρτεροι της εποχής, αντί να θαυμάσουν και να ευχαριστηθούν που άνθρωπος εκ γενετής τύφλός απέκτησε το φώς του, άρχισαν να εξετάζουν ποιός το έκανε, για να τον τιμωρήσουν. Τέτοια είναι η εμπάθειά τους για τον ευεργέτη Χριστό, που λένε, πως για να θεραπεύσει τον τυφλό εργάστηκε σε μέρα αργίας. Και βέβαια τους χαλάει το μυαλό η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού, γιατί εκτός από το «πώς μπορεί να θεραπεύει μέρα αργίας;» υπάρχει και το θέμα «πώς ακριβώς έγινε η θεραπεία», ρωτούν τους γείτονες, ρωτούν τους γονείς. Κι όλοι λένε: ρωτήστε τον ίδι, τον τυφλό, που θεραπεύτηκε. Κανείς δεν απαντά, από το φόβο, στον οποίο τους εμβάλλουν. Από το φόβο της έχθρας και της καταχρηστικής επιβολής τιμωρίας [ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται]...

Ρωτάνε και ξαναρωτάνε για τον θαυματοποιό, γιατί θέλουν να τον ξέρουνε, για να τον στιγματίσουνε. Αλλά ο αγαθός Κύριος, που δεν τον νοιάζουν οι μισούντες αυτόν, ρωτάει τον θεραπευμένο, αν πιστεύει στον Χριστό, κι εκείνος, σαστισμένος, ρωτάει «ποιός είναι ο Χριστός»; Ρητά, πανηγυρικά ο Χριστός του απαντά: «καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν».

Πάντα οι γέροντες και οι άλλοι, όσοι «έχουν την πληροφορία» δέχονται με ευγνωμοσύνη το φως του Χριστού στην ψυχή και την καρδιά τους [πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ]. Γιατί μια τέτοια καρδιά προσκαλεί την Χάριν του Κυρίου, και την καθιστά κάτοικο αυτής, για να τον κρατήσει για πάντα κοντά της, στους κόλπους και στην προστασία της.
****************************

Πράξεις των Αποστόλων κεφ. ιστ, εδ. 16-34
16 ᾿Εγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. 17 αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. 18 τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. 19 ᾿Ιδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, 20 καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν ᾿Ιουδαῖοι ὑπάρχοντες. 21 καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι. 22 καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ᾿ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν, 23 πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς· 24 ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον. 25 Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. 26 ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη. 27 ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους. 28 ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε. 29 αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ, 30 καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ; 31 οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου. 32 καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. 33 καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα, 34 ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιάσατο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.

Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφ. θ'εδ. 1-38: ῾Η θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ

Θ´\ΚΑΙ παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς.2 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; 3 ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ' ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. 4 ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. 5 ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. 6 ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ 7 καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων.8 Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; 9 ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. 10 ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; 11 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. 12 εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα.13 ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. 14 ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. 15 πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. 16 ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς.17 λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. 18 οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος 19 καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; 20 ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· 21 πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. 22 ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. 23 διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. 24 ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. 25 ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. 26 εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; 27 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; 28 ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί.29 ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. 30 ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. 31 οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ' ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. 32 ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. 33 εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. 34 ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. 35 ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; 36 ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; 37 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. 38 ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ

Η ουσία του εκλογικού μας δικαιώματος

 

Στο άρθρο του Κ. Παπαχρήστου με τίτλο «Το σύνδρομο Μπεν-Χουρ και το πολιτικό σύστημα» εδώ αναφέρεται η φράση: «Τα μάτια σου είναι πλημμυρισμένα από μίσος. Αυτό είναι καλό για σένα! Το μίσος κρατά έναν άντρα ζωντανό. Του δίνει δύναμη.»

Ετούτη η φράση, μαζί και κάποιες από τις απόψεις του αρθρογράφου, με βάλανε σε πολλές σκέψεις.

Σιγά-σιγά ξετυλιχτήκανε οι ενδοιασμοί κι οι προβληματισμοί μου: Πρώτα, για το μίσος, το αλγοφόρο πάθος της ψυχής, το ίδιον ακαλλιέργητου, υστερόβουλου, κακού και αδίστακτου πνεύματος και ανωρίμου χαρακτήρα. Που αποτελεί ιδιαίτερο κίνητρο  για τον μοχθηρό, τον μνησίκακο, τον εκδικητικό και τον ... αδιόρθωτο! Γιατί λειτουργεί, για τον φορέα του, ως κίνητρο για να βλάψει κάποιον άλλο, ο οποίος αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά του, ή μέτρο σύγκρισης που τον αφήνει πίσω...Ή γιατί ο εμφορούμενος θέλει να ανταποδώσει ένα κακό, ακόμη κι εκ λάθους ή για λόγους νόμιμης, δικαίας και λογικής αντίστασης γενόμενο! Ή γιατί ο εμφορούμενος από μίσος, το θεωρεί  μέσο αποτελεσματικό για την προσπάθειά του να επικρατήσει και να επιβληθεί, αυτός που (θεωρεί ότι) υπερτερεί έναντι πάντων, ως προς τη δύναμη, ή τη σοφία, ή την εγγενή βιολογική ικανότητα, κλπ!

Το μίσος ως φθόνος για την ανωτερότητα του άλλου ή για τη δυναμικώτερη θέση του άλλου, ή απλώς γιατί ο άλλος εκφράζει την αντίθεση ή την αντίρρησή του, αυτό που ωθεί τον μισούντα (και τον επιθυμούντα να υπερτερεί ή/και να επικρατεί), όχι μόνο στην απαξίωση του άλλου, με προσβολές και με οργανωμένες πλεκτάνες σε βάρος του, αλλά και στην διαστρέβλωση των όσων απεικονίζουν την αληθή αξία του αλλου. Θα κάνει τα πάντα που συμβάλλουν στην πλήρη εξουδένωση του άλλου έναντι του οποίου υστερεί. Η κατασυκοφάντηση δεν είναι άμοιρος συμμετοχής σε ένα τέτοιο έργο.

Σε προσωπικό και ατομικό επίπεδο το μίσος είναι μοχλός προσπάθειας, σε έναν κόσμο που μόνο οι τρίτοι φταίνε ή είναι εμπόδιο. Δεν είναι η δική μας πλεονεξία ή ανικανότητα.

Ναί το μίσος κρατά τη μυική δύναμη ζωντανή, αλλά έχει πωρώσει την ψυχή κι έχει σκληρύνει την καρδιά του εμφορουμένου από αυτό.

Σε πολιτικό επίπεδο, δεν είναι το μίσος, αλλά το πολιτικό συμφέρον του αγωνιώντος να επικρατεί και να παραμένει στην εξουσία, που τον ωθεί να μα μισεί, να ψεύδεται και να συκοφαντεί εναντίον του αντιπάλου του, προκειμένοιυ να προσελκύσει οπαδούς και να απομειώσει την ισχύ του αντιπάλου του, με τον οποίο αυτός θα εξακολουθήσει να συνεργάζεται και να συνυπάρχει [γιατί αμφότεροι γνωρίζουν ότι με την κατάλληλη συνμπεριφορά το μαγαζί της πολιτικής θα το μονοπωλήσουν αυτοί, διαρκώς οι ίδοι, πότε πάνω πότε κάτω!]. Συχνά βλέπουμε περιστασιακές πολιτικές και προσωπικές συμπλεύσεις των πολιτικών μας στην Βουλή κατά την άσκηση της νομοθετικής τους αρμοδιότητας, προς εξυπηρέτηση των κοινών πολιτικών τους συμφερόντων. Το μίσος που δείχνει αυτή η ... συνομοταξία των όντων, διοχετεύεται τεχνηέντως σε άλλους, είναι δηλαδή απλώς ένα εργαλείο!

Γι' αυτό συχνάκις βλέπουμε αγαστή συνεργασία ακόμη και ολόκληρων πολιτικών κομμάτων, όταν με τις κυβερνητικές πολιτικές δεν θίγονται ή -πολύ περισσσότερο- όταν ευνοούνται έτι περαιτέρω τα κεκτημένα τους

Νομίζω πως η θέση «...παθογένειες του ελληνικού χαρακτήρα ... η στα όρια της διαστροφής εχθροπάθεια του Έλληνα, που τον ωθεί να αναζητά διαρκώς «εχθρούς», ...», αδικεί εκείνον (τον οιονδήποτε) εναντίον του οποίου λέγεται. Και τούτο διότι εάν μεν επανειλημμένως βάλλεται ο συγκεκριμένος, η ενθάρρυνσή μας να χαλαρώσει και να μην είναι διαρκώς εν εγρηγόρσει και επιφυλακή, ενδέχεται να τον ωθήσει με δική μας πια υπαιτιότητα να υποστεί την εσχάτη ήττα και προσβολή. Για σκεφτείτε: δεν θα πρέπει ο λαός να αναρωτιέται γιατί κακοτυχεί και να μην εξετάζει τις πιθανές αιτίες, ούτε να δοκιμάζει κάτι αλλιώτικο από το κακό το ριζικό του

• Αν διαρκώς μας ζητάνε κι επιτίθενται και απειλούν και δοκιμάζουν εισβολή οι Τούρκοι στα νησιά του Αιγαίου, 
• Αν οι Ευρωπαίοι τη μια φορά μας ζητάνε (και συμφωνούμε μαζί τους) να ξεριζώσουμε τα δέντρα μας για να γίνει κατανομή των καλλιεργειών, και εν συνεχεία επιτρέπουν σε κάποιους να καλλιεργούν αυτά τα πατροπαράδοτά μας που εμείς κακώς έναντι άμεσης καταβολής ενός πινακίου φακής και διαρκούς οδυνηρής απώλειας ξεριζώσαμε, 
• Αν (με τις πιεστικές ευλογίες της ΕΕ) δεχόμαστε την ονομασία φέτα που έχουμε εμείς στα παγκοσμίως γνωστά και προσφιλή τυριά μας να την την έχουν και οι Καναδοί, κι οι Τσέχοι κλπ.
• Αν (με τις πιεστικές ευλογίες της ΕΕ) εμείς επιβάλλουμε υψηλούς φόρους σε ό,τι μας είναι προσοδοφόρο, ενώ οι γείτονες θα έχουν αντιστοίχως πιο προσιτές στον καταναλωτή τιμές, με συνέπεια να χάνουμε την πελατεία μας, 
• Αν (με τις πιεστικές ευλογίες της ΕΕ) εξωνούνται ή υποτάσσονται οι πολιτικοί μας
• αν
• αν..;

Η φράση «θαρρείς για να δικαιολογήσει την ίδια του την ύπαρξη μέσα στην Ιστορία», στο βαθμό που αναφέρεται στον Έλληνα, πόσο πολύ τον πληγώνει! Γιατί η θέση του Έλληνα είναι ιστορημένη μέσα στην παραγωγή μεγάλου πνευματικού και ηθικού πολιτισμού, άσχετα από την πρόσφατη,  οργανωμένη και πολιτικά εκφυλισμένη παρουσία και διαχείριση της τύχης του!

Αλήθεια, πόσο εντοπίζεται κι επισημαίνεται η πολλαχόθεν προσπάθεια, που γίνεται σήμερα, να καρπωθούν άλλοι τον πολιτισμό που ελληνικά φύλα δημιούργησαν. Τί θα λέγατε για τα πολιτιστικά αγαθά και μνημεία της «παγκόσμιας κληρονομιάς;» Η ιδέα είναι καταπληκτική! αρκεί αυτά τα αγαθά να τα στεγάζουν οι φίλοι μας, να τα εκθέτουν αυτοί και να εισπράττουν αυτοί, δηλαδή τα καρπούνται οι φίλοι μας! Αν ο Παρθενώνας είναι «παγκόσμια κληρονομιά» που βρίσκεται εδώ, στον τόπο που δημιουργήθηκε, πώς μπορεί τα αποσπασμένα γλυπτά του, που βρίσκονται στη Μ.Βρεττανία να αποτελούν πηγή πλούτου και φήμης της για την εστία που τους παρέχει η χώρα αυτή; Και για τις άλλες εγνωσμένα ελληνικές κλεμμένες αρχαιότητες που βρίσκονται στα μουσεία του κόσμου; Αλλά, έτσι συμβαίνει: έτσι τα έχουν διευθετήσει οι ισχυροί, μας λέτε να μην διαμαρτυρόμαστε οι ανίσχυροι;

Στην ιστορία του πολιτισμού, διαρκώς κατοχυρώνεται και επιβάλλεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ύπαρξη των εθνών και των λαών. Στις μέρες μας επιβάλλεται στον κόσμο η ύπαρξη εθνών και λαών που έχουν δύναμη και παραγωγή μηχανών και μηχανισμών ολέθρου του ανθρώπου, και των έργων του πολιτισμού και του πνεύματος. Δεν βλάπτει να βλέπουμε με ποιούς είμαστε. Με τους ολετήρες ή με τον πολιτισμό. Γιατί κι αυτοί που είναι με την πλευρά του πολιτισμού κινδυνεύουν από τους ολετήρες, ενώ οι τελευταίοι δεν κινδυνεύουν και τόσο από τους πρώτους!

Σε οργισμένες αντιδράσεις πάντοτε ξεσηκώνονταν οι λαοί, γιά διάφορους λόγους. Είτε υποκινούμενοι πολεμικά, εναντίον άλλων λαών, είτε πολιτικά εναντίον άλλων πολιτικών σχηματισμών. Οι επαναστατικές εξεγέρσεις και σπίθες πολιτικής και πνευματικής, εθνικής ή ηθικής φωτιάς δεν μπορεί να θεωρούνται επίμεμπτες αντιδράσεις, γιατί αφορούν μια παναθρώπινη αξίωση διατήρησης αξιών και ταυτότητας, παγκόσμιας εμβέλειας.

Αντίθετα, ταξικά και ατομικά προνόμια και διεκδικήσεις θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι είναι περισσότερο ελεγκτέα, διότι βάλλουν την συνοχή μιας δεδομένης κοινωνίας, χωρίς να επιφέρουν κοινωνική ισότητα και ισορροπία. Συνεπώς, αν συμφωνούσα με την άποψη για «τα συλλαλητήρια και τη γενικότερη εθνική υστερία των αρχών της δεκαετίας του ’90 όταν,τη στιγμή που οι χώρες της ηπείρου έθεταν τα θεμέλια της ενωμένης Ευρώπης, η τότε ελληνική κυβέρνηση επέλεξε εκούσα - άκουσα να απασχολεί μονομανώς τις θεσμικές διαδικασίες με ένα ήσσονος σημασίας τοπικό βαλκανικό ζήτημα» θεωρώ πως θα μπορούσε να παρέχεται περιθώριο στον κίνδυνο να «χτίζονται γύρω μας τείχη» κι εμείς ανύποπτοι να συνεργούμε! Η συνειδητότητα και η σταθερότητα δεν είναι διαστροφή.

Η τοποθέτηση ότι «είναι ακόμα δυσκολότερο να ξεχάσει κανείς τις πιο πρόσφατες εθνικές ψυχώσεις μας, που έφτασαν στο σημείο να παραβάλλουν τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας με τους... ναζί κατακτητές της Κατοχής» με βρίσκει κατάπληκτη! Πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε κοσμίως, σε μια εξαιρετικά προσβλητική απαίτηση, σε μια μεθόδευση οικονομικής καταδολίευσης; Δυστυχώς, αυτό συνέβη, εκ των υστέρων: αφού είχαμε ήδη επιτρέψει την ανέγερση πέριξ ημών υψηλών και αδιαπέραστων τειχών χρέους και εξάρτησης μέσω των επανειλημμένων δανεισμών μας! Ασφαλώς και είναι κατακριτέα ή μη πληρωμή χρέους, αλλά το δίκαιο που... κανονίζει τις εξουσίες, ορίζει ότι για κάθε χρέος δεν ευθύνεται μονάχα ο δανειζόμενος, αλλά ... και ο δανείζων, ιδιαίτερα μάλιστα όταν μπορεί να γνωρίζει ότι η είσπραξη της απαίτησής του είναι επισφαλής! Ο οικονομικός εκμαυλισμός και η παραπλάνηση, ακόμη και σε τούτον τον κόσμο έχει τίμημα, άσχετα που κάθε μέρα πλησιάζουμε, όλο και πιο πολύ, στην ατιμωρησία των ισχυρών,

Όταν ζητείται το ανέφικτο, με τίμημα την εξαφάνιση, δεν συντρέχει καμμιά απολύτως ψύχωση του ... υπό εξαφάνιση, όταν ο τελευταίος αρνείται να συμμορφωθεί στην ... εξαφάνισή του! Ας μην του αρνηθούθμε το δικαίωμα της αυτοσυντήρησης. Ας του επιτρέψουμε να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται και τί παθαίνει. Κι αν προσπαθήσει να αποκαλύψει ότι το προτεινόμενο είναι αδόκιμο και αναποτελεσματικό, ας μην τον κατηγορήσουμε που ανοίγει τα μάτια του. Να τον κατηγορήσουμε όταν θέλει να κάνει «κόλπα».

Να μην κατηγορήσουνε τον πάσχοντα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι προτείνοντες την «θεραπευτική μέθοδο», έχουν μετέλθει, ιστορικά, αρκετές φορές, απατηλές μεθόδους προς επίτευξη ιδιοτελών σκοπών, αντίθετων με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, και την καλή συνεργασία των λαών. Αν πιάσουμε το μαχαίρι που μας δίνει, θα κοπούμε. Το περιτύλιγμα του μαχαιριού, απλώς προστατεύει εκείνον που μας λέει ότι ότι μέσα στο περιτύλιγμα βρίσκεται μια καλή διαδικαστική μέθοδος!

Δυστυχώς, είναι απολύτως ισχυρές και αληθείς οι ολέθριες διαπιστώσεις του αρθρογράφου ότι «η εθνικά διχαστική εχθροπάθεια ήταν πάντα το καύσιμο που συντηρούσε τα κόμματα εξουσίας», κι ότι «το μότο των ελληνικών κομμάτων που διεκδικούν την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας, είναι τόσο τετριμμένα αυτονόητο που μοιάζει γελοίο: «Ψηφίστε εμάς για να μην έρθουν (ή να μη μείνουν) στην εξουσία οι άλλοι!»

Εντυπωσιακά εύστοχη είναι και η παραίνεσή του «αν αναζητούμε στ’ αλήθεια εθνικούς μειοδότες, ας τους ψάξουμε ανάμεσα σε εκείνους που χειρίζονται επιδέξια το ιδιαζόντως εχθροπαθές θυμικό του Έλληνα, οδηγώντας το λαό στο διχασμό και, όπως ευελπιστούν οι ίδιοι, τους εαυτούς τους στην εξουσία».

Κι όσο για την απάντηση που οφείλεται στην καταληκτική -επίσης εύστοχη- αποστροφή του Κ. Παπαχρήστου, ότι «ο θυμός που οδηγεί στον εθνικό διχασμό είναι απλά συνταγή αυτοχειρίας! Εν τούτοις, η κομματική επιβίωση προέχει της εθνικής ευθύνης σε τούτο τον τόπο. Και κάποιοι θα προτιμούσαν να κυβερνούν μια κοινωνία που χαροπαλεύει, παρά να μην κυβερνούν καθόλου. Είναι, θα λέγαμε, μια μορφή πολιτικής διαστροφής», αυτή είναι η απάντησή μου:

Επειδή η χώρα και ο λαός δεν μπορούν πια να συντηρούν πολιτικά κόμματα για να «εργάζονται για το μαγαζί τους», θα πρέπει να βρούνε (ο λαός και η χώρα) τον τρόπο, και να λάβουν τις αποφάσεις που χρειάζονται, για να πείσουν τα πολιτικά αυτά κόμματα τί χρειάζεται να κάνουν για τον λαό και την χώρα.

Για όλα τα παραπάνω, ας αρχίσουμε εγκαίρως, δηλαδή πριν να έρθει η ώρα των εκλογών, να σκεφτόμαστε το περιεχόμενο του δικαιώματος του εκλέγειν, και την εν αυτώ εξουσία του, προκειμένου να το εκφράσουμε αποτελεσματικά και δημιουργικά, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για το μέλλον των παιδιών μας και της πατρίδας μας.