Η Κοίμηση της Παναγίας στο Somerville είναι μια Εστία. Ελληνισμού. Κι όταν λέμε Ελληνισμός, το εννοούμε, με όλη τη σημασία της λέξης: Έλληνες και Χριστιανοί. Γιατί, άμα απομακρυνθεί κανείς από τα χώματά του, θέλει κάτι να τον κρατάει, να του δίνει καθημερινό κι αταλάντευτο, αναλλοίωτο, ανεξίτηλο, χαροποιό κι ελπιδοφόρο σημάδι, για νά 'χει διαρκώς στο νού όσα άφησε πίσω του. Για παράδειγμα την πατρίδα! αυτή είναι κάτι που υπερβαίνει τους γέρους και τα μωρά, ή τους νέους, που θα μεγαλώσουνε και θα γεράσουνε, ή -το χειρότερο- που θα αλλάξουνε γνώμη, και που πια μπορεί και να μη τους γνωρίζεις, σαν τους ανταμώσεις ξανά!
Κι επειδή η ζωή, όπου και να τη σαρκώνεις, «ξενητεία» είναι, έτσι κι αλλιώς [αφού ο άνθρωπος που ήρθε, θα φύγει οπωσδήποτε], η Εκκλησιά μας, στέκει λιμάνι κι εφαλτήριο. Κι εκεί, στην ξενητειά, όπως κι εδώ! Για νά 'χουμε, έναν ώμο ν' ακουμπάμε την μοναξιά και να καταλύει την απόσταση. Κι έναν τοίχο, να ακουμπάμε σαν λυγίζουμε, ή να προστατευόμαστε και να καταφεύγουμε σαν φτάνουμε στα αδιέξοδα. Κι ένα εφαλτήριο για τα «λογικά», τα πρακτικά, τα φιλοσοφικά, τα ψυχικά, τα οικονομικά και συναισθηματικά, αλλά και τα «γνωστικά», που κάθε τόσο θαρρούν πως θα μας φράξουν το δρόμο με τα πλάγια και τα υπονοούμενα, για την αδυναμία, ή την ... παντοδυναμία του ανθρώπου!
Έ λοιπόν, εκεί στο Somerville, στην Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δεν σου λείπει η Εστία. Οι άνθρωποι, εδώ κι εκατό χρόνια (φέτος γιορτάζουν τον αιώνα τους), στήσαν τη ζωή τους, γύρω από την Εκκλησιά τους. Την Κοίμηση της Παναγίας, Μητέρας όλων μας. Κι είχα την μεγάλη τύχη, σε ένα μικρό μου ταξίδι στον τόπο ετούτον, να αξιωθώ κι εγώ την μυσταγωγία, μιας κατανυκτικής ακολουθίας και την στοργή τούτης της φιλόξενης φωλιάς.
Ήτανε εκείνη η σημαδιακή μέρα, που ο Θωμάς, εζήτησε να βάλει τον δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων» του Χριστού, για να πειστεί πως αυτός που είδε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μας, που Αναστήθηκε. Κι αφού έγινε αυτό, αφού δηλαδή ο Θωμάς έψαυσε τα σημάδια που η σταύρωση άφησε στο σώμα του Χριστού, αμέσως, ο μαθητής αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»! Ετούτη η διακήρυξη, η Πανηγυρική ομολογία, η αδιάστικτη αφοσίωση και Πίστη, πίστη με αποδείξεις, έγινε κοινή ομολογία όλων μας, σε στιγμές κατάνυξης, αφοσίωσης, δέησης και ευχαριστίας: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!
Ο π. Κωνσταντίνος, ιερουργεί και στις δυο γλώσσες, κι αυτό κρατούσε τις ψυχές μας σε εγρήγορση. Μας «καλωσόριζε» στην Ελληνική και μας «ανοιγόταν» στην αγγλική. Κι αλλιώς: κρατούσε την παράδοση, χωρίς να αποφεύγει την προοπτική. Παλιά πρακτική της Εκκλησίας μας: ο καθένας να προσεύχεται στη γλώσσα που τον εκφράζει. (Ποιός να πεί στον εγγονό του, το μικρό αμερικανόπουλο, πώς να αισθάνεται;)
Πάντες συνηγμένοι επί το αυτό [«όπου εισίν δυο συνηγμένοι επί το αυτό, εκεί ειμί» είπε ο Χριστός], είχαμ' εκεί συναχθεί για να μνησθούμε του Θωμά, του απίστου μαθητή, και να ομολογήσουμε πανηγυρικά, μαζί του, τη μέρα τούτη «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!
Κι όχι μόνο! Τούτην την Κυριακή, ο κόσμος γιόρτασε και όλες τις μανούλες. Κι η Παναγία του Somerville, η Dormition, γιόρτασε και τίμησε τις μανούλες όλες! Μας τίμησε με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο την καθεμιά μας! Με πόση χαρά, όλες οι μανούλες, καρφώσαμε στο πέτο μας τ' όμορφο τριαντάφυλλο, κατακόκκινο σαν τη χαρά, δροσάτο σαν το μάγουλο μωρού, στολίδι μας, όπως και τα παιδιά μας. Κι αίμα πικρό, για όσες με μαύρη την καρδιά ήτανε μάνες, χωρίς τα παιδιά τους.
Μας φιλοξένησαν εγκαρδιότατα, στη μεγάλη κι όμορφη αίθουσα των συχνών εκδηλώσεών τους, κι εμείς χαρήκαμε την συντροφιά και την κοινότητά τους, στην οποία συμμετέχουν ενεργά πέρα από τους παλαιότερους και πολλοί νέοι, καθώς και γονείς με τα παιδάκια τους. Φαίνεται πως θέλουν να κουβαλάνε και να νιώθουν πως είναι κομμάτι της αρχέγονης πατρίδας και σε τούτον τον τόπο, στην νέα τους πατρίδα.
Η πατρίδα μας το αξίζει να τη θυμούνται και να την παρασταίνουν τα τέκνα της, όπου και να βρίσκονται. Σαρκώνοντάς την όπου γής, είναι ευγνώμονα και άξια παιδιά της.
Δεν μπορώ να φανταστώ ετούτη την κοινότητα χωρίς την παπαδιά της. Την κ. Άννα, την πρεσβυτέρα. Αυτός ο χαρούμενος, δραστήριος, φιλότιμος, κι εργατικός άνθρωπος, είναι «η ψυχή» μιας μεγάλης και δημιουργικής συντροφιάς, που επικουρεί επάξια το έργο του π. Κωνσταντίνου. Εκτός από την ιδιότητα της πρεσβυτέρας -που η κ. Άννα την φέρει με την μεγίστη αξιωσύνη και τυπικότητα- δεν θα την ακούσεις ποτέ κουρασμένη ή νωχελική, αδιάφορη ή αμέριμνη. Είναι απορίας άξιο, πώς γίνεται να χωράει τόση μέριμνα και δράση, και τόση προσοχή για τόσο πολλούς ανθρώπους, σε ένα τόσο λεπτοκαμωμένο άνθρωπο. Αλλά ο Κύριος ήξερε. Γι' αυτό και της ανέθεσε το ρόλο της πρεσβυτέρας.
Από τον π. Κωνσταντίνο, ως γονείς ζητούμε να ευλογεί τα παιδιά μας, που ως νοσσία έρχονται στους κόλπους της ενορίας, για να ζήσουν όλοι μαζί το μυστήριο και την κοινωνία με την Εκκλησία, που είναι το σώμα του Χριστού μας, και ως αποδέκτες της θερμής φιλοξενίας της ενορίας (της DormitionChurch.org), παρακαλούμε να δεχθείτε τα ευχαριστήριά μας, γι' αυτήν την φιλοξενία και την τιμή που μας αποδώσατε, κατά τη σύντομη παρουσία μας στο Somerville.
Τέλος, μαζί με τις ευχές μας, για σας προσωπικά και για την οικογένειά σας, π. Κωνσταντίνε, σας ευχόμαστε καλή δύναμη, με την ευλογία του Κυρίου, στο σημαντικότατο και πολύτιμο έργο σας, και καλή υπομονή σε κάθε δυσκολία που συντυχαίνει όλα τα ανθρώπινα έργα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου