Μάρτυρες, "Οι τρεις ξεχασμένοι της MARFIN"

Η ATHENS VOICE μου είναι εξαιρετικά προσφιλής, χάρη στα γραφτά του Φώτη
(Γεωργελέ, του συμμαθητή μου στο Πανεπιστήμιο, στα χρόνια τα παλιά). Κι ύστερα για χάρη της ευστοχίας των αρθρογράφων της. Γιατί βάζουν "τον δάκτυλο, επί τον τύπον των ήλων".

Έτσι και τώρα. Με τούτο το άρθρο τους ανασύρουν από την ασυνείδητη (με όλη την κακή σημασία της λέξης) λήθη μας, τις ευθύνες όλων μας, για τους τρείς της MARFIN. Τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους για τον επιούσιο, που για χάρη  κοινωνικών δήθεν αγώνων, κάποιοι, τους έκαψαν ζωντανούς!

Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν οι διοργανωτές "των αγώνων" τί ακριβώς έγινε εκείνη την ώρα. Δεν μπορεί να μην γνώριζαν τον κίνδυνο τον οποίο δημιουργούσαν με τις βόμβες τους.

Παρ' όλα αυτά! το χειρότερο δεν είναι που δεν απέτρεψαν τον κίνδυνο -που ολοζώντανο τον είδαν πως ήρθε- αλλά που στάθηκαν μέχρι σήμερα, ως συνειδήσεις, απαθείς για το έγκλημα που οι ίδιοι ετέλεσαν. Που ακόμη στέκονται τέτοιες. Που κανείς τους δεν ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη. Σημεία των καιρών, θα μου πείτε. Όλα τα εγκλήματα σήμερα τα κάνουν οι "ανεύθυνοι".

Σημεία των καιρών, θα σας ειπώ: όλα τα εγκλήματα τα κάνουν άνθρωποι που συνδέονται με τον ενδιαφερόμενο για το αποτέλεσμα, με σχέση πρόστησης. [Προστηθείς -για τους μη νομικούς- είναι ο -επί τιμήματι συνήθως- εντεταλμένος παρά του δικαιούχου του έργου!]

Για όλους τους ανθρώπους που η ψυχή τους δεν κατέβηκε ακόμη στα τάρταρα της ακολασίας, της φθοράς, της φωτιάς και του σκότους, ετούτοι οι πανώριοι, οι ολοζώντανοι και χαμογελαστοί νέοι της φωτογραφίας στο άρθρο της Αthens Voice, που αθέλητά τους τραβήξανε το δρόμο της αφθαρσίας, δρόμο που άλλοι τον διαλέξανε γι' αυτούς, είναι οι μάρτυρες της αναλγησίας των αγωνισταράδων, των θρονολιγούρηδων, των αναίσθητων για το κακό που προκαλούνε στον άλλο. Των εξουσιαστών της αντι-εξουσίας, των παραλογισμένων, των εμμονικών και εμμανών τακτικιστών των δήθεν κοινωνικοπολιτικών αγώνων.

Είναι καιρός να καταργήσουμε την άδεια πολυτεχνειογιορτή και να καθιερώσουμε ημέρα μνήμης αυτών των ανθρώπων, που η πολιτική μισαλλοδοξία ανάλγητα, ανεύθυνα, και ανωμολόγητα θυσίασε στα παίγνιά της. Ζητώντας από τις ψυχές τους συγγνώμη, για την ολιγωρία μας να τους προστατέψουμε, να τους θυμηθούμε, και να αποφύγουμε στο μέλλον τέτοιες θυσίες, θυσίες αθώων.

Συγγνώμη και για την αβελτηρία του κοινωνικο-πολιτικού μας συστήματος προς απόδοση της δικαιοσύνης για τον άδικο χαμο σας.

Αιωνία σας η μνήμη, αδικοχαμένοι αδελφοί.

Είθε ο Αναστάς Χριστός, να αναπαύει στους κόλπους του τις καρδιές των δικών σας, που πληγωμένες κρατάνε την απουσία σας παντοτινό δώρο της άστοργης κοινωνίας μας. Και τις δικές μας να συγχωρεί που δεν κάναμε όσα έπρεπε για να μην σκεπαστούν από εμάς οι δολοφόνοι. Και τους δολοφόνους να συγχωρεί, αποτρέποντας τον εσκοτισμένο και ανόητο νού τους, από άλλα παρόμοια έργα της συμφοράς. Μήπως, κι ο κόσμος σταματήσει να αυτοκαταστρέφεται.

Σημείωση: Για τούτο το γραφτό, αφορμή μου έδωσε η συγκλονιστική ανάρτηση του Κ. Παπαχρήστου για το άρθρο της Αthens Voice [https://www.facebook.com/cjpapachristou], και η μεγάλη μου λύπη για τους νέους, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου, φίλοι μου, δικοί μου. Και που είναι, ούτως ή άλλως, άνθρωποι, δίπλα μου.