Ένα πνεύμα ανήσυχο. Ένας δάσκαλος, που οι παραδόσεις του ήταν διδακτικές αγορεύσεις, παραστάσεις. Έπασχε, ας μου επιτραπεί, επί καθέδρας. Του αποδόθηκε ματαιοδοξία και αλαζονεία. Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει τί γινόταν στην ψυχή του. Μα αυτό που γινόταν στην αίθουσα, όλοι ξέρανε τί ακριβώς ήταν.
Γι' αυτό κι οι μαθητές του σιγούσαν. Για να σταλάξει στην ψυχή τους κάθε ρουφηξιά από κείνο το νέκταρ της μετουσίωσης. Του μαθητή σε κοινωνό και γνώστη, σε φιλόσοφο, σε δάσκαλο. Καθένας τους σιγούσε, για να νιώσει βαθειά μέσα του, το φορτίο που πρόκειται να επωμιστεί. Γιατί ο δάσκαλος, δεν (πρέπει να) σου λέει μονάχα την αλφαβήτα, αλλά από παιδί σε κάνει άνθρωπο που σκέφτεται, που λογαριάζει τον κόσμο, και τη δική του τη θέση και την ευθύνη μέσα κι απέναντι στον κόσμο. Γιατί ένας σπουδαίος δάσκαλος σαρκώνει αρχέτυπο ήθους και ύφους.
Και πώς, ο νεαρός δασκαλάκος θα μάθει να σηκώνει τούτο το φορτίο; πρέπει να το διδαχθεί, πρέπει να τό 'χει ιδεί σαρκωμένο. Για τούτο σιωπά, σαν σε ναό, σαν σε θέατρο, σαν σε νουθεσία μυσταγωγική. Κι όχι από ντροπή, ή από φόβο. Ούτε μονάχα ο σεβασμός κρατά το κλίμα. Χρειάζεται μυσταγωγία, για να νοιώσουν πολλοί μαζί, το ίδιο. Χρειάζεται κλίμακες ν' ανεβαίνουν οι καρδιές, και δρόμοι καινούργιοι να ανοίγουνται στις πνευματικές ανησυχίες των «επί το αυτό συνηγμένων»....
Ο Λιαντίνης, ήταν ένας Δάσκαλος ερωτευμένος με τους μαθητές του, κι ό,τι αυτοί αντιπροσώπευαν. Όπως οι περισσότεροι Δάσκαλοι. Γιατί, το να κάνεις τα πάντα για την ευτυχή έκβαση του παιδαγωγικού σου έργου, δεν μπορεί παρά να το κάνεις από έρωτα προς τους ανθρώπους (παρόντες και μελλοντικούς) που είναι αποδέκτες του. Ασφαλώς, όχι τόσο προς τα πρόσωπα καθεαυτά, όσο γιατί αυτά είναι φορείς του μέλλοντος. Αλλιώς, η νουθεσία και η διαπαιδαγώγηση δεν υπερβαίνει την απλή προσωπική αλληλεπίδραση. Όταν όμως η διδαχή υπερβαίνει την στιγμιαία προσωπική αλληλεπίδραση, η μέθεξη σε μια τέτοια διαδικασία καθιστά τη διδαχή οικουμενική.
Ο έρωτας του Δασκάλου προς τους μαθητές του δεν είναι το ίδιο πράγμα με την ερωτική έλξη που νιώθουμε προς ένα πρόσωπο. Η σχέση του Δασκάλου προς τον διδασκόμενο, έχει εντελώς ιδιαίτερα και διαφορετικά χαρακτηριστικά από την ερωτική σαρκική σχέση. Γιατί εδώ η «μέθη» στην αλληλεπίδραση, έγκειται στη μετάδοση και στην πρόσληψη, στην πνευματική πρόοδο και την γονιμοποίηση της φιλομάθειας, κι όχι στην κατάκτηση του προσώπου.
Η «ερωτική» αφοσίωση του Δασκάλου στην ανάπτυξη του ανθρώπου, στην συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη όλων των δυνάμεων του ανθρώπου, προκειμένου να γίνει ικανός να εμπνεύσει κι άλλους, και, κυρίως, να διαπαιδαγωγήσει νέους, είναι ένας έρωτας, που δεν αποβλέπει προς ένα πρόσωπο, όσο, προς όλες τις ψυχές που ακούνε και καθοδηγούνται. Πολύ περισσότερο, βέβαια, όταν πρόκειται με την καλλιέπεια της ψυχής τους, να επηρεάσουν κι άλλους, κι άλλους…
Έργο Δασκάλου είναι να μιλάει στις ψυχές όλων των μαθητών του και μακάρι να είχαμε τέτοιους δασκάλους σε κάθε τάξη, και σε κάθε μάθημα. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος πάντα μπορεί να διαβάζει τις ψυχές των ανθρώπων που έχει απέναντί του. Κι απ' τη σκοπιά, των μαθητών, οι χορδές της ψυχής τους, είναι πολύ ευαίσθητες, και συλλαμβάνουν κάθε ψίθυρο και κάθε ισχυροποιό, όπως και κάθε καταστροφικό, άγγιγμα. Και συμβαίνει, πολλές φορές, από τα θρανία μας ακόμη, να διαμορφώσουμε το χαρακτήρα που αργότερα, ως ενεργά μέλη της κοινωνίας, θα έχουμε. Διεφθαρμένοι, ωχαδερφιστές, καπάτσοι, λουφαδόροι, χωμένοι, κλπ. Ή φιλόσοφοι, ευαίσθητοι, αλληλέγγυοι, ρεαλιστές, σώφρονες, υπεύθυνοι, συνεπείς, φιλόπονοι, ακέραιοι, χαρίεντες και όχι χαριεντιζόμενοι, κλπ.
Η ευαισθησία του προσώπου και η λεπτότης αισθημάτων και τρόπου, είναι φυσικό να δημιουργήσει αρχετυπική εικόνα. Κι αυτό είναι από εκείνα που περιλαμβάνονται στο ρόλο του Δασκάλου, του παιδαγωγού, του γονέως.
Ο Δάσκαλος Λιαντίνης, μπορούσε να ξεχωρίζει την ευαισθησία, και το ευάλωτο του ψυχισμού της νέας γυναίκας, γνώριζε καλά και την σημασία καθώς και το ρόλο της αρρενωπότητας, για τούτο κι επεδίωκε να εμπνέει στους μαθητές του το μέτρο, το ωραίο, την τέχνη, τις ρίζες, το μέλλον και, κυρίως, την ευθύνη τους σ’ αυτό. Γιατί η ευθύνη του δασκάλου αφορά και τους μαθητές του. Κι από συναίσθηση της ευθύνης του, ο Λιαντίνης, έπασχε καθώς μιλούσε. Έπασχε, για το τώρα και για το μέλλον. Για όλους τους δασκάλους και για όλους τους μαθητές. Αγωνιζόταν για να δημιουργήσει ωραίες, κι αρχοντικές, ελληνικές ψυχές, με αρμονία σκέψης και πράξης.
Ο Λιαντίνης, υποστήριζε το μέτρο και το όριο σε κάθε ανθρώπινη δράση, γιατί πίστευε πως ο άνθρωπος ήτανε μέρος της φύσης, που ζει με βάση τους κανόνες και τους νόμους της. Ο Λιαντίνης διαπαιδαγώγησε κι αφοσιώθηκε. Αυτό το δίδαξε μετ' εμφάσεως.
Είναι μεγάλη της ποιήσεως η σκάλα...κι αναμφισβήτητα, λάμπουν σαν αστέρια, όσοι την ανεβαίνουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου