Ο κόσμος δεν ζούσε από πάντα με τον παρασιτικό διορισμό. Ούτε με μισθό. Ούτε με δανεικά. Κι οι φτωχοί «άλλαζαν τον κόσμο» με την εφευρετικότητά τους και με την εργατικότητά τους, με τη φιλοδοξία τους και την εξυπνάδα τους.
Και τα κεφάλαια παλαιότερα, τα βρίσκανε με εκτεταμένες συνεργασίες για το αμοιβαίο καλό, κι όχι με τη συνωμοσία πολλών για την καταστροφή του εχθρού, κάποιων. Ή τα βρίσκανε με μεγάλες συμφωνίες, που υπογραφές ήτανε η χεροδοσιά της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Και πάνω από όλα, η συνέπεια και το δέσιμο των ανθρώπων, που χτίζανε όλοι μαζί μια επιχείρηση, που έδινε ψωμί σε όλους.
Αυτό γινότανε από πάντα σε τούτον τον τόπο, που αναπτύχθηκε κι επέζησε, σε κοινότητες. Από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Εδώ δεν υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, με την έννοια που υπήρχαν αλλού. Όταν η έννοια -για τις κοινωνικές τάξεις- που υπήρχε αλλού, μεταφέρθηκε και στην πατρίδα μας, τότε άρχισε η αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας.
Οι ταξικοί εχθροί δεν μπορούσαν πια να συμπράξουν. Δεν μπορούσαν να έχουν μεταξύ τους αλληλεγγύη. Δεν απέβλεπαν στην δημιουργία καλύτερης ζωής και της συντροφικότητας όλων στα πλαίσια της ζωής τους και της δημιουργικότητας των χαρακτήρων τους, των δυνατοτήτων τους και των ικανοτήτων τους.
Μας διαφεύγει, αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε πως κύριος μοχλός σκέψης και κανόνας δράσης εδώ, στο ελληνικόν ήθος και τον τρόπο, ήταν η φιλοσοφία και η πίστη.
[Ξεχνάμε πως όταν κανόνας της δράσης και της ζωής, έγινε ο νόμος, ήτανε που οι Ρωμαίοι έπρεπε να ρυθμίσουνε τις σχέσεις της εξουσίας τους με τους κατακτημένους. Αυτοί ονομάζανε τους δούλους «πράγματα αυτοκινούμενα» (res automobili), κι είχανε επ' αυτών δικαίωμα «ζωής και θανάτου» (necisque vitae). Γιατί αυτό είναι ο νόμος. Εκφράζει το ποιός έχει την εξουσία και την δύναμη να διατάξει, να επιβάλει, να υποχρεώσει και να εξαναγκάσει τον άλλο.]
Η φιλοσοφία με την ετυμολογική σημασία του όρου (αγάπη προς την γνώση), διείπε τη ζωή και τη δράση των ανθρώπων και η πίστη στο θέλημα (θετικό ή αρνητικό) του δημιουργού των όντων, αποτελούσε το όριο των εκζητήσεων του έλληνα. Μετά επερχόταν η απόδοση της δικαιοσύνης. Που δεν ήταν εξουσία των ανθρώπων, αλλά έκφραση της εικαζομένης βούλησης του δημιουργού των όντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου