Για να καταλάβουμε το σήμερα, πρέπει να ιχνηλατήσουμε από την ανάποδη τον δρόμο που διανύσαμε, ώστε να βρούμε τα λάθη, ή τις αστοχίες μας, γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που πρέπει να εξετάσουμε, να συνειδητο-ποιήσουμε και να αναθεωρήσουμε.
Είναι ανάγκη να «ανατομηθούμε» μονάχοι μας. Να βρούμε πώς βγήκαμε από το δρόμο της δημιουργίας και βρεθήκαμε μεσοστρατίς στην έρημο. Η πατρίδα, δεν ήταν πάντα, όπως είναι σήμερα. Μπορεί αυτά να είναι βαρετά για τους πολλούς, μα εγώ το χρωστώ στα παιδιά μου, να τους πώ για την διαπαιδαγώγηση της γενιάς μου. Και αυτό είναι χρέος μου αμεταβίβαστο, και υποχρέωση αμετάθετη.
Πρέπει να τους πώ, πως μια φορά κι έναν καιρό, είχε πια τελειώσει ο πόλεμος που οι γερμανοί ξεκινήσανε, και με τις καταστροφές που κάνανε, όχι μόνο καθώς έρχονταν μα και καθώς φεύγανε, αφήσανε πίσω τους, τον τόπο και τους ανθρώπους, κομμάτια. Και πέντε και δέκα χρόνια μετά, το ίδιο ήτανε. Βοήθησε κι ο άλλος πόλεμος, που έγινε «για να αλλάξει ο κόσμος, με μπροστάρη την Ελλάδα». Που άλλαξε την Ελλάδα. Και την έκανε τόπο του μίσους, της αντέγκλησης, της εξορίας, των φονικών, της πολιτικής βεντέτας, της μνησικακίας και της μανιοκαταθλιπτικής εμμονής στην αλλαγή των άλλων.
Εδώ είμαστε σήμερα. Που δεν κάνουμε τίποτα εμείς και περιμένουμε να κάνουν οι άλλοι. Που η δημοκρατία μας είναι κενός λόγος, και η ελευθερία μας φάντασμα. Που η παραγωγή είναι όνειρο, και η δαπάνη πραγματικότητα.
Που η αλήθεια είναι σχετική και η αυθαιρεσία της απατηλής εξουσίας απόλυτη.
Εδώ και χρόνια, μονότονα ακούμε πως τα πράγματα είναι άσχημα. «Διορισμοί δεν γίνονται, θέσεις δεν υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν, δάνεια δεν δίνονται...»
Μα καλά, πώς ήταν ο κόσμος πρίν να γίνουμε όλοι μας υπάλληλοι ή συνταξιούχοι ενός κράτους που μας πληρώνει με δανεικά; Πώς πορεύονταν οι φτωχοί άνθρωποι;
Πώς επιχειρούσαν οι φιλόδοξοι φτωχοί; Ποιοί άνθρωποι ήταν τότε στην εξουσία και ποιά ήταν τα οράματά τους; Ποιά ήταν τα οράματα των φτωχών και ποιά των πλουσίων;
Οι Δάσκαλοι; τί άνθρωποι ήταν οι δάσκαλοι; Η πνευματική ηγεσία; ποιό ήταν το έργο της;
Η οικονομία της χώρας, πώς ήταν; Και τα οικονομικά «της κοινωνίας», πώς ζούσε η κοινωνία; Πώς μοίραζε το κράτος την πίτα του εθνικού προϊόντος;
Η οικονομία! Αλήθεια τί ακριβώς είναι η οικονομία; Είναι μια νέα επιστήμη, είναι μια νέα μέθοδος, αλλά... για ποιό πράγμα ακριβώς;
Είναι «η αθέατη όψη της μπουκαμβίλιας» που μ' έκανε να τα σκεφτώ. Γιατί όσα έζησα, στη μικρή κοινωνία που με μεγάλωσε, μόνο μικρά δεν ήταν. Και το βλέπω τώρα καλύτερα από ποτέ.
Πρέπει να νιώσουμε ό,τι χάσαμε, μήπως και το ξαναβρούμε, μήπως και το ξαναφτιάξουμε εμείς με τις ιδέες μας, με τα χέρια μας, καλύτερο.
Αρκεί να εγερθούμε, να ξυπνήσουμε, να αυτενεργήσουμε, αλλά κυρίως, να ενωθούμε στον ίδιο σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου